Dag beste bloggers. Er is net iets tot mij doorgedrongen. Jullie zijn echt wel een bende No-Lifers! Elke week maar mijn blog opzoeken en mijn miserie lezen, zodat jullie een goed gevoel over jezelf zou krijgen. Maar ik vergeef het jullie. Een tijd terug was ik ook zo'n No-lifer. Toen ik me zo vastklampte aan dat kleine beetje hoop dat ik ooit geaccepteerd zou worden in't school, misschien cool zou worden, en misschien zelfs aan een sexy vriendje zou graken. Maarja, NIET dus. Nu ben ik een gewoon een ietsje-minder-lelijk-meisje, zonder vriendje, zonder vriendinnen, zonder enige hoop op toekomst, en vooral.. MET aids EN een depressie. Dus nu ik erover nadenk.. nog STEEDS een No-Lifer. En btw over die depressie, even voor de duidelijkheid. Ik ben dus GEEN aandachtzieke emo.. ik ben dus ECHT wel depresief. Indeed. Ik lig al lekker een paar maandjes in een lekkere gezellige instelling, met allemaal lekker gestoorde mensjes die de hele gestoorde dag naar gestoorde national geographic ligge kijken. Maar dat zijn nogmaar de licht gestoorde mensjes. De ergere vormen lopen hier krijsend rond door gangen met hun broek op hun hielen en schijten alles vol. Logisch dat is een beetje zot wordt..?! ( Hmm, ironie...?) En dus Daarom mijn zwaar geliefde No-Lifer-Fanclubje, heb ik al maanden niet meer kunnen schrijven. Honderdmaal excuses! Tjah, ze hebben namelijk mijn laptop afgepakt met de vrees dat ik die uit mekaar zou vijzen en mijn polsen over zou snijden met een of andere grafische kaart ofzoiets. Maar achja.. ik ben toch wel net IETS origineler vrees ik ^^. Maar dus, even over de oorsprong van mijn geweldige depressie...
De dag na mijn laatste blog.. Is mijn moedertje-lief gestorven. Ik was in het ziekenhuis die dag bezig, met mijn dagelijkse bezigheden: mijn uurtje staren en kwijlen op het beestje van't ziekenhuis. Niet dat hij me op dees moment nog zou kunnen boeien, ma swat.. Dus toen ik een telefoontje kreeg en het blijde nieuws tehoren kreeg (en nogmaals even ter vermelding, ik probeer hier niet de emo uit te hange) kreeg ik dus mijn zwaar geliefde aids-gevende ex'vriendin-neukende ex'vriendje aan te felefoon. Hij was dus blijkbaar langs mijn thuis gegaan in het gedacht dat ik al lekker daar was en wou mij een of ander excuus geven ofzo, ma swat. Hij was dus langs de weg mijn dode moeder tegen gekomen onder een of anderen dikkenekkerige mercedes. Lekker fijn om te horen dus, ik denk dat het na die maanden nog altijd niet goed is doorgedrongen. Verder weet ik niet wat hij nog zei. Ik was denk ik in chock en ik denk dat ik tussen het woord 'moeder' en 'dood' de telefoon uit mijn hand heb laten vallen. Achjah, dat doet er nu allemaal niet meer toe. Dat marginale kinderlijke gedoe rond vriendjes, sex en condooms. Het doet er ineens allemaal niet meer toe..
Ik heb dus de afgelope maanden in een of ander instelling-ding gezeten. Zwaar depressief enal. Mijn psycholoog probeert mij nu vol te steke me van die fluo-oranje op'pep-pilletjes, waar zelfs nen hollander koppijn van zou krijgen. Maar ik ben hem toch te slim af. Ik slik ze wel in (aangezien hij naast mij blijft staan tot in het eindelijk door mijn bakkes heb gespoeld) En dan ga ik lekker 2 minuutjes daarna naar de wc om ze weer uit te kotsen. Er zijn elegantere manieren, but i don't care.
Hmmm, ge afgelope maanden heb ik dus veel tijd gehad om na te denken. Na te denken over vanalles.. Mijn moeder, het ex-vriendje, mijn vriendinnen die me hebben verraden, mijn aids. Ik heb precies maar een vreselijk leven nu ik erover nadenk.. Njah, ik ben dus vanplan om er gewoon een einde aan te maken. Weg van al deze bullshit. Ni in dees stom zottehuis leven vol me mensen die denke dat ze mij beter kunne krijgen. ..Jah, mijn besluit is genomen. Het is gedaan.. Net zoals deze blog. Ik vond persoonlijk dat jullie massochistische bastardjes jullie deze blog toch nog verschuldigd was, en ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Liefste schatten, goed nieuws deze keer. Ik ben weer thuis! Woehoew! Vreugdekreetje, een dansje, applaus, staande ovatie, feest! Weg van dat ziekenhuis, weg van die akelig witte muren, weg van mijn buurvrouw die op haar eigen bewonderswaardig creatieve wijze zowel de 5de als de 9de symfonie van Beethoven ten berde brengt en op die manier de taken van de wekdienst op zich neemt.Weg van dat alles! Weg van mijn tijger Nu ja, weg. Net toen ik, mijn koffer trachtte af te sluiten kwam mijn tijger de kamer binnen om een nieuw Air Wickske op het nachtkastje van Mvr. Verbruggen te plaatsen. Daar zat ik dan. In een positie die zo uit de Kama Sutra leek te zijn geplukt. Hoofdstuk gevorderden. Hoofd en borst beneden, kont omhoog, alsof ik solliciteerde voor het achtergrondkoor van mijn immer enthousiaste buurvrouw. Noa, schaamrood op de wangen, hijgend en puffend van t me kan niet meer en maar proppen en doen en Erik, want zo heet mijn tijger, maar lachen. Daar ging mijn status van bevallige patiënte. Mijn buurvrouw werd wakken van mn tijger zijn aanstekelijke lach en hups, daar kwam de Für Elise bovendrijven. Letterlijk. Haar spurt naar de pot was werkelijk fenomenaal. Kim Gevaert kan er nog iets van leren. Soit, licht op mijn gemak gesteld, ondernam ik toch een poging om mijn tijger wat beter te leren kennen. Ik vroeg hem wanneer zijn werkdag er op zat en of hij zin had om mij te vergezellen in de cafetaria terwijl ik zou wachten op mijn vervoer naar huis. Zijn schattigste glimlach kwam tevoorschijn en hij stemde toe. My god! Ik zou kunnen flauwvallen! Nog geen uurtje later stond Erik terug in de kamer. Zijn shift zat erop en zoals beloofd zouden we naar de cafetaria gaan. Hij nam mijn koffer in zn linkerhand en bood me zijn rechterarm aan. Jaja, mijn tijger is niet alleen ontzettend mooi, hij is een echte gentleman ook! Het leek wel of ik uitcheckte in een of ander poepchique hotel. Prachtige service! Alleen het eten of wat voor eten zou moeten doorgaan viel echt niet te vergelijken. Dat was precies al eens opgegeten, weer opgehoest, herkauwd en vervolgens netjes geschikt op een bord. Ach ja, daar was ik al vanaf. Die avond zou ik kunnen genieten van een bergje heerlijke frieten. Of zeg maar berg want van die schijnbaar herkauwde ziekenhuiskost heb ik amper een hap binnen gekregen. Gezond zou dat dan moeten zijn. In Afrika herkauwen ze ook, maar als je die negerkes daar ziet stel je je toch vragen. Mijn buikje snakte naar iets dat wél smaakte. Vandaar de frietjes. Maar goed, ik was dus op weg naar de cafétaria. Daar aangekomen gingen we snel zitten aan een tafeltje bij het raam. Nu, waarom daar een raam was geplaatst leek mij een raadsel. Je keek uit op de garage voor ambulances. Gezellig als je daar zit hoor. Doodziek. Je gaat in de cafetaria zitten om even je gedachten te verzetten en daar wordt je met je neus op de feiten gedrukt. Aan- en uitrukkende ambulances, zenuwachtig personeel dat het stoofvlees voor die avond binnenrijdt, zwaailichten en sirenes en af en toe zie je een dokter buitenkomen om zijn onderzoek naar longkanker op een wel zeer persoonlijke manier verder te zetten. En tegen ons maar verkondigen dat roken ongezond is. Je zou ze daar moeten zien staan, de foorapen. zei ik toen we net zaten. Erik antwoordde door te zeggen dat de dokter met de sigaret zijn stagebegeleider was.Ja lap, goeien bal Noa! Maar tijgertje kon ermee lachen en voila het ijs was gebroken. Na enkele luchtige onderwerpen wilde ik beginnen aan mijn verhaal van de voorbije 7 maanden wanneer ik vanuit het niets een stem hoorde: Eeeeeriiiiiiik, ik goan vertrekkeeuh! Gade gij nog efkes meeeeh?
Oh hell! 1m85, stevig gebouwd, schmink rond de ogen en een stemmetje factor Jimmy B in het kwadraat. t Enige dat ontbrak waren die blonde krulletjes van vorige keer. Die waren vervangen door een zwart carréke. t was die kerel die ik vorige keer bij Erik zag. En t is wel degelijk een kerel! Alleen ziet hij eruit als was het een kruising tussen Koen Crucke en Margriet Hermans in hun jongere jaren. Vóór de ring voor alle duidelijkheid. En van Koen Crucke had hij nog iets anders weg ook. Erik moest met zijn vriend mee zei hij. Damn! t Is een jeannet. Het zit ni mee. Noa heeft pech! Weeral! Maar toen hij opstond zei hij dat hij ernaar uitkeek om mijn verhaal te horen, dat hij me heel lief en aantrekkelijk vond en dit weekend wilde afspreken spreken. Zaterdag ofzo. Dat is morgen, yeeeehaaa! Een hele week heb ik op wolkjes gelopen. Heel de tijd dacht ik aan hem. Ik hoorde de gemene opmerkingen over mijn HIV-besmetting niet meer. Of allez, ik negeerde ze toch. En vandaag heb ik niet anders gedaan dan chocolade gegeten en cola gedronken. Ik zit dus eigenlijk in een roes van Caffeïne en Endorfine deze blog te schrijven. Misschien dat hij daarom zo lang is. Pardon, excuseer.
Maar goed, ik ga stilaan afsluiten en proberen de slaap te vatten. Een beetje dromen over Erik. Dag men schatten!
Hey allemaal, ons Noa terug . Ik heb weeral een helse week achter de rug. Weten jullie nog dat ik naar huis mocht? Wel, daar is dus iets tussen gekomen met als gevolg dat ik nog altijd op dezelfde kamer lig met die vrouw die elk half uur een enorm scheetconcert houdt. Het is dan ook wel vanzelfsprekend dat ik dat gordijn tussen ons heel de tijd dicht houd. Jullie willen waarschijnlijk weten wat er gebeurd is he, awel, het begon dus me mijnen tijger. Ik ging hem dus op de meest subtiele manier die ik kon bedenken uithoren. Laten we zeggen dat het niet helemaal gegaan is volgens plan s Morgens kwam hij naar mijn kamer om te horen of alles ok was. Diezelfde ochtend had mijn buurvrouw bezoek gekregen, hoewel ik ni snap waarom ge iemand die elk half uur naar de pot crost komt bezoeken zne. Da kan toch niet gezellig zijn: hoe is het met de kinderen? Wacht, kmoet effe gaan kakke Ligt da aan mij of zijn er toch gezelligere bezoekskes da ge kunt doen? Toen dat bezoek dan eindelijk weg was, hadden ze de deur blijkbaar laten open staan. Omdat dat gordijn het zicht blokkeerde, wist ik dit niet. Ik was rustig met Katrien, mijn nicht, aan het bellen over hoe ik dit het best kon aanpakken. Ik deed mijn best om zo luid mogelijk te babbelen want die buurvrouw mag ook wel is weten hoe vervelend het is om geluidsoverlast aan te horen. Ik ging volledig op in het belangrijkste gesprek van mijn leven: Echt Katrien, ge zou diene stagiair is moeten zien, een kei strak kontje, prachtige ogen, stevig gebouwd, Zo nen hete komt ge ni veel tegen zne, diene mag mij wel is grondig onderzoeken. Omdat ik er zo in op ging, hoorde ik dus niet de voetstappen die binnen kwamen Dan hoorde ik plots die prachtige stem die ik op eender welk moment zou hebben toegejuicht, maar die nu op het meest foute moment ooit kwam. Dag mevrouw Verbruggen klonk het ineens van aan de andere kant van het gordijn. Mijn ogen schoten open, mijn mond viel zo ver open dat hij bijna mijn dijen raakte en het hyperventileren begon weer. Zo ne zware aanval had ik nog niet meegemaakt, ik kon mij niet beheersen en viel van het bed, kei hard op de grond recht op mijn knie. Ik rolde op mijn rug kermend van de pijn en het laatste dat ik mij herinner, is de baxter die om viel en recht op mijn gezicht af kwam. Toen verloor ik het bewustzijn. Twee dagen later werd ik wakker met mijn been in de gips en een verband over mijn hoofd dat ook mijn rechter oog bedekte. Ik herkende de kamer ook niet: ik lag op intensieve zorgen hoorde ik later van ons mama. Die was nogal over haar toeren seg, die kwam hier binnen, zwaaiend met haar armen Kunt gij nu nooit eens normaal doen?!Ik heb haar natuurlijk niet verteld hoe ik die hyperventilatieaanval had gekregen. Sinds vandaag lig ik dus terug op mijn gewoonlijke kamer, maar de stagiaire heeft een dagje vrijaf, daar ging het lichtpunt van de week. Het uithoren zal dus nog even moeten wachten, maar daar vertel ik jullie volgende week alles over.
Haleluja! En nee niet sing haleluja. Mijne wereld vergaat , foetsjie! Zoals ik jullie vorige week al heb verteld heb ik iets, om het met de woorden van Eddy Wally te zeggen, formidabel ontdekt. Namelijk dat mijn aids ex-vriendje met mijn hoogstwaarschijnlijk nu ook aids ex-beste vriendinnetje heeft liggen rampetampen. Mentaal stort ik zowat elk uur in elkaar, maar maandag op school hield ik me sterk. Maar toen kwam Tinne naar mij en ik citeer letterlijk het gaat fantastisch tussen mij en mijnen Tim en je moet niet tussen ons proberen te komen door te verzinnen dat hij hiv heeft! Horen jullie dat mensen? Ons Noa is er fier op dat ze HIV heeft!! WABLIEF? Hoe durft die omhooggevallen scheven otter zoiets te zeggen voor heel de speelplaats?! Kuch, hoest, stik, dood en BAF ! ons Noa me haren appel tegen de grond. Een paar uur later werd ik wakker in het ziekenhuis. Ik voelde mij ellendig, half dood of nee.. half levend. Half dood omdat ik geen fut meer heb en omdat naast mij op de kamer een vrouw ligt van wie haar darm gespoeld moet worden en ze loopt dus om het half uur met haren baxter naar de pot, waar er vervolgens een broekhoest-orkest van tien minuten klinkt om daarna terug met haar kakbroek in dat bed te gaan liggen. Maar ik voel me ergens ook nog half levend want die ene verpleger is er weer, wat nen heten tijger!! Hij vertelde me dat hij stage deed en nog veel moest leren, maar ik denk dat hij mij anders ook nog veel kan leren op bepaalde gebieden. Mja back to earth, ik ben seropositief. Voor mij gene sex niet meer. Tijdens een lang gesprek vertelde mijne tijger dat je altijd veilig de liefde moest bedrijven maar ja daar was het dus al te laat voor. Ik zeg hem dat ik dacht dat het hiv-virus een homo ziekte was waarop hij helemaal verlegen wordt en een beetje boos reageert. Ik had het misschien niet zo grof mogen verwoorden maar hoe zou je zelf zijn? Als avondeten krijg ik ne verdroogde worst met patatten erbij, die op de verschrompelde boezem van mijn bomma lijken, en nog 3 worteltjes. Maar ik krijg geen hap door mijn keel, ik eet nog liever nix dan die vetzakkerij. Net voor dat zijn dienst erop zit komt mijnen tijger mij een spuitje geven, een pijnstiller zegt hij maar ik heb helemaal geen verdoving meer nodig als ik hem zie. Ik ben helemaal van de wereld dan, verdrink in zijn ogen die wel lijken op de helderblauwe zee in Haïti. Heerlijk. s Avonds zat ik wat uit het raam te staren en daar zag ik hem naar huis lopen.. al shakend met zijn kontje, mijnen tijger.. maar.. wie was dat bij hem?? Wie omhelst hij daar zo innig?? Een grote vrouw met blonde korte krulletjes voor zover ik kan zien. De vrouw is zelfs groter dan hijzelf jesus christ! hij leek zo medelevend met mij, gevoelig en emotioneel. Ik weet zeker dat het iets kon worden tussen ons en nu zie ik hem daar met iemand lopen van ne meter 85 met korte blonde krullen . ik vraag me toch af wat hij daarmee doet. Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat een man was. Morgen voor ik naar huis mag ondervraag ik hem toch heel subtiel hierover. Vingers gekruist en duimen maar!
Volgende week krijgen jullie hier verslag over, hopelijk kan ik dan eens schrijven zonder een kotske links en een kotske rechts ondertussen.
Op dit moment lig ik tot mijn grootste spijt alweer in het ziekenhuis... Alweer ja, want in het begin van de week mocht ik naar huis. Mijn maag had besloten mijn voedsel weer binnen te houden en de dokters zeiden dat alles in orde was. Aleja alles, op mijn met HIV besmet, goddelijk lichaam na natuurlijk. Toen ik weer thuis kwam besloot ik Tim te bellen. Dat onvergetelijke weekend samen was al drie weken geleden en nog steeds geen teken van leven van mijn loverboy. Maar, tevergeefs... weer niemand aan de andere kant van de lijn. Waar zou hij toch zitten? Waarom neemt hij niet op? Ik dacht bij mezelf dat het zo niet langer kon en moest het hem nu vertellen. Aangezien ik al genoeg aangesterkt was na mijn bangelijke kotsweek, nam ik de fiets en ging Tim een bezoekje brengen. Daar aangekomen zag ik de fiets van Tinne staan. Ik vond het vreemd, maar dacht er verder niet over na en besloot gewoon aan te bellen. Tim's moeder kwam opendoen. 'Dag mevrouw, is Tim thuis alstublieft?' Aangezien ze mij nog nooit eerder had gezien wist ze niet wie ik was en gezien de omstandigheden misschien maar goed ook. ' Ja hoor, hij is op zijn kamer. Moet ik hem roepen?' Ja tuurlijk, strak plan! Laten we hier in de gang bespreken dat haar zoneke stomend hete seks me mij eeft gehad, we het niet veilig hebben gedaan en hij mij bij gevolg met HIV heeft besmet... Ni dus. 'Zou ik naar boven mogen? Het is nogal persoonlijk...' En ik deed alsof ik ging wenen. Niet wetende wat met zo'n geval aan te vangen zij ze rap ' Ja kindje, natuurlijk! De trap op en direct rechts.' Ik stormde naar boven, zwierde Tim's kamerdeur open en daar lagen ze, Tim en Tinneke!! De slet!! Eerst zagen dakket ni veilig doe, maar het achter mijne rug ook wel gaan doen en dan nog me mijne vriend!! Hoer!! 'Noa wa doet gij hier?' was Tim's eerste reactie. En ik zette mijn keel ope: Godverdomme!! Is dees tgeen waardage u al drie weke mee bezighoud achter mijne rug? Schoon da! Klootzak!! En dan had Tinne nog het lef om are vuilen bek ope te trekken ook. Maar verder dan stamelende sorry hebbek ze ni late kome. 'Gij! Is het da wagij versta onder 'vriendin zijn'? Kwil u nooit nimeer zien! Alletwee!! Owja, by the way, ik hoop dage uwen eige raad hebt opgevolgd en het veilig hebt gedaan, want mij heeftem besmet me HIV. Ne prettigen dag nog! Enik sloeg Tim zijn deur dicht. Eikel, klootzak, loser egt waar! Aaaaaaaaaaah! Jongens zijn achterlijk en hebben absoluut geen gevoelens! Ze gebruiken u totda ze seks hebben gehad en dan late ze u valle als nen baksteen!! Godverdomme hoe hebk zo stom kunnen zijn. Ik haat jongens en willer nooit meer iets mee te maken hebben! Ik wordt lesbisch of nee ik ga naart klooster aleja, voor zolang dat nog kan natuurlijk gezien mijn conditie... En ik had de woorde er nog ni eens deftig uitgeraasd of alles werd zwart voor mijn ogen. Het volgende dat ik mij herinnerde was dat ik hier weer lag, in het stinkende, zoals de bolletjes op mijn predictor en de kleur van mijn testuitslagbrief witte, saaie ziekenhuis. Tim had de ambulance gebeld nadat ik was flauwgevallen, maar dat was ook alles. Misschien maar goed ook ik doe hem een ongeluk als hij zijn gezicht hier ooit nog laat zien. Kheb me teveel opgewonde naartschijnd en daardoor een te hoge bloeddruk fzoiets whatever, de nieuwe stagair stond erbij en ik was meer gefocusd op hem dan ik geïnteresserd was in mijn gezondheid. Damn, blauwe ogen om in te verdrinken... Tim, wie was dat ook alweer? Oh ik ga jullie laten, want Dimitri, God van het ziekenhuis, is juist binnengekomen.
Herinneren jullie je nog, vorige week, dat ik een zwangerschapstest ging halen? Wel, zaterdag ben ik naar de apotheek in Boom gestapt en vroeg met rode wangetjes een zwangerschapstest. Ik besloot het maar onmiddellijk te doen als ik thuis kwam. Ik las de bijsluiter aandachtig, ging over de pot hangen, probeerde goed te mikken en ziezo, 3 minuten wachten. Die 3 minuten leken wel een eeuwigheid. Moest ik zwanger zijn, zouden de bolletjes roze kleuren. Ik durfde echt niet te kijken. Na tien minuten oké ik ga zien,, nee ik zal nog even wachten besloot ik toch om te checken. Gewoon wit wit wit wit wit. Zelfs witter dan de huid van die seut op ons school, wit. Dit was echt verontrustend aangezien ik nog zieker ben geworden. Zondag was het ongeveer 4 keer per dag alles uit mijn lijf kotsen. Maandag liep dat op tot 6 keer en dinsdag heb ik ongeveer om de 2 uur alles gegeven. Natuurlijk was de mama weer eens bezorgd en moest ik naar de dokter. Die heeft dan vervolgens bloed getrokken. Ik dacht dat ik bijna ging flauw vallen. 3 volle dagen heb ik dan moeten wachten op de uitslag. Die 3 dagen leken net zon eeuwigheid als die 3 minuten voor de roze bolletjes en zeker omdat ik Tim niet heb kunnen zien. Het zou nogal een verwelkoming geweest zijn, dag schat kus kots. Nene dat wou ik hem niet aandoen. Bon terug naar de uitslag van het bloedresultaat. Normaal sturen ze die altijd eerst naar je huisarts maar de papa weet ook veel van die medische slash chinese taal aangezien hij een chirurg eerste klas is en wou hem eerst zelf lezen. De brief dus, daar lag hij dan donderdag ochtend op de mat voor de deur. Een spierwitte brief, net zoals de witte bolletjes op mn zwangerschapstest, wat dus goed nieuws zou kunnen betekenen, of ook niet. Mn vader opende de brief, las hem aandachtig en werd vervolgens nog witter dan de brief en viel tenslotte, stokstijf als een plank tegen de grond. Oké ik kan nu zeggen dat ik niet snel bang was maar op dat moment heeft mijn hartslacht nog nooit zo snel geslagen. Toen hij weer bij zn positieve was vertelde hij me het heugelijke nieuws. Moet je mn reactie weten? Oh my god, och god mne lieven heer, shit, fuck, damn, klote, verdoeme, tis ni waar ! oe kan da nu?? Neeee, ik ga van tdak springen, nee ! vant hoogste gebouw ier int stad ! of neee ik spring uit een vliegtuig en doe bewust mijne parachut niet open of nee ! ik ga mee naar de ruimte met de Russen, 99.9 % dat die toch crashen. En vervolgens vloeide er wel duizende tranen, ge kon er een zwembad mee vullen, ondertussen werd dit hele stadium nog wel eens onderbroken door een kotsaanval of 2. Oké ik denk wel dat ik nu klaar ben om te zeggen wat de diagnose is. Pff, mn leven is gedaan. In de brief stond dus dat ik seropositief ben gevonden en dat ik momenteel lijdt aan een lichte buikgriep wat dus nu 10 keer zo erg is dan zonder dat sero-monster. Ik ben nu opgenomen in het ziekenhuis en ben er echt aan het onderdoor gaan. Tim weet het nog niet eens, hij denkt waarschijnlijk dat ik van de aardbol ben verdwenen. En dan nog, hoe moet ik het hem in godsnaam vertellen? Hey timmyboy, ge ze seropositief. En waarom is hij niet ziek? Waarschijnlijk heeft hij de cola truc weer toegepast zodat het meisje niet eens de kans had om hem te vertellen dat ze seropositief was ofzo. Achja daar heb ik nu genoeg tijd voor om over te piekeren. Ik ga jullie nu laten want de verpleegsters zijn hier. Hopelijk tot volgende week, of misschien ook niet
Eindelijk! Na een week bij mijn oh zo leuke tante Irène en nonkel Jos te hebben overleefd ben ik eindelijk weg uit dat zottekot. Ik mocht weer naar mijn lieftallige ouders. Of zij ook zo blij waren met mijn thuiskomst was iets anders maar bon daar ga ik mij niet druk in maken. Ik had al problemen genoeg gehad. Die nacht dat ik daar thuiskwam van het Jokot was mij ook niet goed bevallen. Nonkel Jos zei simpelweg: Ga maar slapen. Ik dacht dat het daarbij zou blijven maar daar had ik mij ook serieus in mispakt. De volgende dag kon ik de hele voormiddag ik werd al om 7uur wakker gemaakt!- klusjes doen gaande van de auto wassen en het huis kuisen, tot het onkruid in hun tuin dat meer leek op een oerwoud- te gaan uittrekken. Dus ik denk dat jullie wel begrijpen waarom ik zo enthousiast was om naar huis te gaan. Eenmaal thuisgekomen zat mijn moeder mij op te wachten in de keuken. Veel zei ze niet Ze vroeg me enkel hoe het geweest was en of ik genoten had van mijn verblijf. Verblijf? Ze deed alsof ik een weekje op vakantie was geweest. Maar goed ik deed alsof ik dé week van mijn leven had gehad en dat mijn tante en nonkel toch zon fantastische mensen waren! Na dit zéér diepgaande gesprek met mijn moeder ging ik naar mijn kamer, ik ben onmiddellijk op mijn bed geploft en dat deed mij weer denken aan Tim. Ik snapt niet waarom hij zijn gsm niet opneemt als ik hem opbel. Ik mistte hem zo hard. Enjaa datgene waar hij zo goed in was natuurlijk ook Ik zat al bijna 2 weken zonder, stel je eens voor wat dat met een mens doet! Ik was zeer diep verzonken in mijn zoete gedachten maar deze werden ineens onderbroken door braakneigingen. Ik haastte mij naar de badkamer en ging boven de wc hangen. Lang duurde het niet voordat ik moest overgeven. Heel even en de misselijkheid was over, gelukkig. Maar dit geluk was maar van korte duur, de hele week heb ik hier last van gehad. En dan vooral s morgens, ik kreeg geen hap door mijn keel, een hapje en het was weer zover. Ik kon weer met mijn hoofd boven de wc gaan hangen. Dat Tinne en Donna zich bij mijn misselijkheid vragen zouden stellen had ik wel verwacht. Ze gedroegen zich erg bezorgd en donderdag vroegen ze me wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik vertelde hen van mijn ochtendmisselijkheid en van dat opgeblazen gevoel waar ik al een tijdje mee zit. Hun eerste reactie was Noa, ben je veilig geweest? Hoezo veilig?zei ik. Je hebt toch voorbehoedsmiddelen gebruikt? Riep Tinne. Ja dat zal wel Zei ik snel zonder verder na te denken, Donna en Tinne bleven maar doorratelen en raadde me onmiddellijk aan om een zwangerschapstest te gaan halen. Verder kreeg ik nog wat verwijten naar mijn hoofd geslingerd in de vorm van Maar kind toch hoe dom kan je zijn. En Tsss ieder klein kind weet toch dat je dat veilig moet doen! Baf, daar stond ik met mijn mond vol tanden, ik was gechoqueert. Hoe konden ze nu zo reageren?! Ik ben onmiddellijk opgestaan en naar huis gegaan, want hier had ik echt geen zin in! Op mijn weg naar huis dacht ik na over het weekend dat ik doorgebracht had met Tim. Het erge is dat ik nog steeds hellemaal geen idee heb of we het veilig gedaan hebben of niet, het lijkt alsof ik dat hele weekend in een roes beleefd heb. Eenmaal thuisgekomen zag ik dat ik een berichtje ontvangen had. Yes, van Tim dacht ik. Maar helaas het was Donna om te zeggen dat het hen speet maar dat ik de volgende morgen echt wel een zwangerschapstest moest gaan halen. Ik vond het eigenlijk wel schattig, al die bezorgdheid terwijl er vroeger zelfs niemand naar mij om keek. Daarnet heb ik Donna nog even gebeld om te zeggen dat het Ok was. Morgen zal ik wel even die zwangerschapstest gaan halen. Daarna probeerde ik Tim zijn nummer nog even, maar tevergeefs, hij nam weer niet op. Maar goed ik ga proberen slapen en morgen bel ik Tim nog een keer. Én ga ik die test halen De gedachte aan het ratelen van Donna en Tinne daarnet maakt me nu eigenlijk wel aan het lachen Tjah ik hoop dat ik morgen na die test ook nog kan lachen. Maar goed dat zijn zorgen voor morgen. Slaapwel x
Niet te geloven! Ik wist dat mijn straf niet mild zou zijn maar dit slaat alles! Toen ik zondagavond naar mijn kamer werd gestuurd hebben mijn ouders nog een hele tijd ruzie gemaakt over wat er gebeurd was. Ik wou dit allemaal niet meer aanhoren en probeerde Tim te bellen. Hij nam zijn gsm niet op en na 5 keer proberen heb ik het opgeven en ben ik gaan slapen. De volgende ochtend liep mijn wekker af om 7 uur, maar ik durfde niet goed naar beneden gaan, dus bleef ik in mijn bed liggen tot half 8. Nu moest ik er wel uitkomen want anders kwam ik te laat op school. Dan zou ik ook nog eens moeten nablijven, aangezien ik al 2 maal te laat ben geweest dit jaar doordat ik nog met Tim stond te kussen. Ik bedacht mijzelf dat een uurtij langer op school blijven misschien nog niet het einde van de wereld zou betekenen, aangezien de sfeer thuis toch niet goed zat. Ik kwam de keuken binnen. Lap, beeld zonder klank. De eerste 10 min werd er niets gezegd. Ik stond op om naar school te vertrekken, en dan ineens, wie had het gedacht, beeld MET klank! Mijn moeder begon aan haar speech. Ze zie dat ze dit nooit maar dan ook nooit van mij verwacht had. Dat ik het laatste half jaar zoveel veranderd was, met mijn nieuwe look, mijn nieuwe vriendinnen en natuurlijk ook mijn nieuwe vriend. Ik keek naar mijn schoenen en hoopte dat de speech snel voorbij zou zijn. Maar ze ging verder. Soms is het beter om de mooie rode en gezonde appels een tijdje weg te halen van de rotte appels, ik zou een weekje bij nonkel Jos en tante Irène gaan logeren om wat af te koelen. Niet te geloven dat ze mij dit aandoen! Nonkel Jos en tante Irène zijn de 2 raarste figuren van de hele rupelstreek. Ze kleden zich alsof ze uit een TV show van de jaren 60 komen. Beter nog ze denken dat ze nog in de jaren 60 leven. Maar ok 1 weekje hou ik nog wel vol. Ik moet naar school en ik zal de avonden wel in mij kamer doorbrengen. Geen probleem! Allezja wel een probleem eigenlijk, want nu kan ik Tim niet zien. Waarom doen ze mij dit toch aan! De week verliep net zoals ik had verwacht. Ik ging naar school en s avonds zat ik op mijn kamer. Woensdag namiddag had ik een groepswerk bij Donna thuis. Nonkel Jos heeft mij bij haar thuis afgezet en terug komen halen, mijn plan om Tim nog even te zien is dus helemaal mislukt. En toen was het weekend. Om de klas sfeer te bevorderen had damain voorgesteld om zaterdagavond met heel de klas iets te gaan drinken in het Jokot. Ik kon dus niet anders dan meegaan, ik werd net aanvaard door iedereen, en ik wou niet terug het buitenbeentje worden. Zaterdagavond ben ik dus extra vroeg naar mijn kamer gegaan. Ik heb mij klaar gemaakt en rond een uur of 10 ben ik uit mijn raam geklommen. Nonkel Jos en tante Irène sliepen op dat moment als 2 roosjes, aangezien ze altijd om 9uur in hun bed kruipen. De sfeer zat er goed in en het was een geslaagde avond. Dat dacht ik toch. Ik klom door mijn raam terug mijn kamer binnen en ja ,je kan het al raden daar stond onze Jos. Dat is ongeveer een half uur gelede en het enige wat hij zei was ga slapen. Niets meer en niets minder. Ik hoop alleen dat deze rode appel niet nog een weekje bij de Jos en ons Irène moet blijven. Door de stress wordt ik elke ochtend misselijk wakker en moet ik zelfs overgeven. Allezja ik denk toch dat het van de stress is. En mijn rotte appel , om het met de woorden van ons moeder te zeggen, mis ik ondertussen gelijk zot.
Fantastisch !! Dit is in één woord omgeschreven hoe het weekend verlopen is. Bij mijn aankomst, stond Tim mij al op te wachten aan de voordeur van zijn enorme villa. Hij verwelkomde me met een schattig kusje op mijn voorhoofd dat gevolgd werd door een zwoelige tongzoen. Vanaf dat moment besefte ik dat dit weekend niet meer stuk kon. We brachten mijn gerief naar de slaapkamer en hij nodigde me subtiel uit om het bed eens te testen. We lagen daar op zijn waterbed en kuste enkele minuten. Terwijl hij me blinddoekte vertelde hij me dat hij een verrassing had. Nadat hij me door het huis geloodst had, stopte we voor een deur. Hij deed de blinddoek af en op de deur hing een blad waarop stond: Wegens hygiënische redenen, is badkledij verboden. Ik keek hem vragend aan, hij opende de deur en daar zag ik een grote jacuzzi staan en op dat moment begreep ik zijn boodschap. We lachten naar elkaar, deden onze kleren uit en kropen in de warme jacuzzi. We bleven een dik halfuur zitten, we babbelde wat en af en toe kwam er ook een kus aan te pas. s Avonds keken we nog een romantische film in zijn bed, dit leidde ertoe dat we allebei wel wat zin kregen en van het één kwam het ander. Het waterbed zorgde ervoor dat ik niet erg veel moeite moest doen, we gingen vanzelf op en neer. De volgende morgen bracht Tim me ontbijt op bed en namen we samen een douche. Zowel zaterdag als zondag hebben we ons met zen tweeën enorm goed geamuseerd, we bakte cake, speelde gezelschapspelen, keken nog wat films en de nachten waren onvergetelijk. Wanneer ik zondag namiddag naar huis wou vertrekken werd het gevoel van geluk verstoord toen ik mijn fietssleutel niet meer vond. We zochten tevergeefs een uur naar de sleutel. Ik besloot dan maar om de bus te nemen. Thuis vertelde ik dat mijn fiets platte band had en dat ik hem maandag na school ging oppikken bij Caroline, ik had namelijk thuis nog een reservesleutel. Zondagavond ging de telefoon, mijn moeder nam op en ik zag dat haar gezicht verstijfde, ze stotterde wat, verder kon ik niet veel verstaan daarvoor stond de televisie te luid. Ze gooide de telefoon neer en kwam naar me toegestormd. Ze vroeg me schreeuwend hoe het mogelijk was dat mijn fietssleutel gevonden was tussen de handdoeken in het huis van een zekere Tim Lernout. Tims moeder had de sleutel gevonden nadat ze een douche had gepakt. Zij wou ook weten van wie die sleutel was en hoe hij daar terechtgekomen was. Tim had ook heel het verhaal moeten opbiechten en zo heeft zijn moeder de mijne opgebeld. Ik probeerde mijn ouders vanalles wijs te maken, maar dit lukte niet. Uiteindelijk heb ik alles moeten opbiechten en werd ik naar bed gestuurd. Mijn moeder zei dat het laatste hier nog niet over gezegd was en dat ik me mocht verwachten aan een straf die niet al te mild zou zijn. Wat deze straf zal zijn en hoe mijn komende week er zal uitzien vertel ik jullie volgende keer.
De volgende morgen spookte de voorbije nacht met Tim door mijn hoofd. Aan de ene kant was ik wel fier op mezelf omdat ik nu niet meer bij de seutige maagdjes behoor en nu volop kon meespreken over het thema dat wel vaker aan bod komt in onze klas, namelijk seks. Aan de andere kant was ik wel teleurgesteld omdat mijn eerste keer niet was verlopen zoals ik het in mijn dromen had voorgesteld. Ik stelde me nog wat vragen rond de vreemde smaak van mijn cola die er voor zorgde dat ik de volgende morgen naast Tim wakker werd. Op weg naar school was ik enorm opgewonden om mijn verhaal rond te vertellen. Tinne en Donna zullen vast stikjaloers zijn! Na het eerste lesuur kreeg ik een sms van Tim. Hij stuurde me dat hij dit weekend alleen thuis was en vroeg of ik langskwam en wou blijven slapen. In de klas las ik de sms van Tim voor aan Donna en Tinne en vertelde wat er die avond met Tim gebeurd was, dit deed ik met een zo luid mogelijke stem met de bedoeling dat de rest van de klas het ook zou horen. Al gauw kwamen de andere meiden bij ons zitten. Jammer genoeg kwam Mr. Mampaey binnen voor de volgende les. Maar tijdens de speeltijd was er tijd genoeg om mijn verhaal uitgebreid te vertellen en iedereen stond met open mond te luisteren. Donna en Tinne hielden zich op de achtergrond, dit vond ik maar flauw van hen, ik had dan toch gelijk dat ze me het niet zouden gunnen en jaloers zouden zijn. Het feit dat Tim iets in mijn cola had gedaan heb ik bewust verzwegen. Dan zouden ze mijn voorbije nacht met hem volledig afkeuren. Tijdens de middag ging ik zoals gewoonlijk met Donna en Tinne een broodje eten int karoke. Al zou ik liever meegaan met de coolere meiden van de klas, maar ik wou Donna en Tinne niet van de ene op andere dag laten vallen. Dit wil ik iets subtieler laten verlopen. In het karoke kwam het tot een serieus gesprek, waarbij Donna en Tinne erg bezorgd over me deden. Ik vond dat ze serieus overdreven, ik was namelijk oud genoeg om te weten wat ik wil en niet wil. Omdat ik toegaf dat we die nacht geen gebruik gemaakt hadden van voorbehoedsmiddelen, konden Tinne en Donna me toch overhalen om naar de apotheker te gaan en daar de morning-afterpil te gaan halen. Met een dikke buik rondlopen zie ik zelf nog niet echt zitten. Na t school fietste ik naar huis en in mijn hoofd was ik al volop aan het fantaseren over het weekend dat voor de deur staat. Natuurlijk kon ik niet doodleuk tegen mijn ouders zeggen dat ik het weekend ging doorbrengen bij een jongen die ik nauwelijks ken. Toen ik hoorde dat mijn moeder thuiskwam van haar werk, waagde ik mijn kans, ik vroeg haar of ik dit weekend bij Caroline mocht gaan logeren, haar ouders gingen een weekend naar de Ardennen en enkele meiden van de klas mochten bij haar komen logeren, verzon ik. Je moet weten, normaal gezien lieg ik nooit, maar dit was voor het goede doel. Mijn moeder twijfelde eerst even en besprak het met mijn vader, uiteindelijk lieten ze me toch gaan. Vol spanning maakte ik mijn rugzak klaar, frommelde er enkele sexy lingerie setjes in die waarschijnlijk wel van pas zullen komen. Nadat mijn rugzak gemaakt was, nam ik nog even de tijd om deze blog neer te schrijven. Hierbij ga ik afsluiten want ik zie dat het tijd is om te vertrekken naar een weekendje dat ik waarschijnlijk nooit zal vergeten. Hoe dit weekend verlopen is vertel ik jullie volgende keer.
