Slecht weekend achter de rug: werken, familiemeeting die een beetje uit de hand is gelopen, slecht gezind (misschien door de hormonen), geen leuke dingen gedaan, ....
Zaterdagavond voelde ik ook een stekende pijn in mijn onderbuik, héél sterk. Moet ik me nu zorgen maken? Ik ben niet degene die direct naar de dokter loopt, maar misschien moet ik toch even bellen naar mijn gynaecoloog...
Ik voel me echt niet zo gelukkig vandaag, het wordt tijd dat er een beetje plezante dingen mijn kant opkomen! Ik voel het ook aan men realtie met mijn man, ik kan weinig of niks verdragen en heb het gevoel hem niet nodig te hebben...
Het bezoekje aan de gynaecoloog was geruststellend, maar tegelijkertijd word ik er ongeduldig van. We zijn 7 weken en 5 dagen ver, iets minder dan ik had verwacht. Even een stapje achteruit.... maar ik heb nu eenmaal een onregelmatige/langere cyclus. Maar wel een grote stap voorwaarst ook! We hebben ons kindje kunnen zien op de echo, je kan er inderdaad nog niet veel van maken, maar ik kreeg toch een gloed van geluk over me. Ik kreeg bijna de slappe lach! Alles was in orde, dus even een gerust hart, maar dat blijft niet duren. De komende weken kunnen nog cruciaal zijn, maar we moeten positief blijven nietwaar?!
Volgende afspraak is binnen 3 weken: bloed prikken en misschien nog een echo? Hopelijk ben ik immuun voor toxoplasmose, want ik heb geen of weinig karakter als het op eten aankomt... Ik zal het wel doen, ten goede van ons kindje, maar ik zou het er héél moeilijk mee hebben. En dan nog 2 weken later wordt de tripletest gedaan. Het moet allemaal gebeuren, maar ik vind het toch iedere keer een moment van pijniging. Zal alles wel ok zijn, is ons kindje gezond? Ik zal blij zijn als we een 4-tal weken ouder zijn...
Voor de rest hunker ik de hele dag door naar mijn bed, zo moe, zo moe. Kan me heel moeilijk concentreren op mijn werk... Misselijk ben ik niet echt, maar wordt mijn maag wel dikwijls gewaar. Ik moet precies blijven eten, maar dat zie je ook al aan de kilo'tjes. Er zijn er al 3 bij! Help wat gaat dat worden op het einde van de rit?
Ik sta versteld van mezelf. Een blog beginnen... we zullen zien waar het eindigt? Ik start met goeie wil en met genoeg stof om te delen met 'vreemden'. Dus ik geef mezelf een kleine kans op slagen.
De regen, of laat ons zeggen donderslag bij heldere hemel. Deze zomer is mijn vader geheel onverwacht overleden, 64 jaar. We zaten als familie toen op een golf van geluk en de toekomst lachte ons toe. Na het overlijden van m'n broer in 2000 hebben we als gezin al wat watertjes doorzwommen, maar het leek de goeie kant op te gaan. Eindelijk konden mijn ouders terug geluk vinden in de kleine dingen des levens, tot deze zomer. Een tweede beproeving voor ons allemaal. We slaan ons erdoor, ookal voelt het dikwijls aan als overleven i.p.v. leven.
Een straaltje zon
In juni beslisten mijn man en ik om ons gezin uit te bereiden. Ik heb lang de boot afgehouden, maar een ik voelde me 'klaar' voor kindjes. We deden het rustig aan, we zouden wel zien wanneer het werkelijkheid zou worden. En ja, op 14 januari deed ik een zwangerschapstest, ik was al meer dan een week overtijd (moeilijk zeker te zeggen, want ik heb geen regelmatige cyclus). Het was zover... ik draag nieuw leven in me. Mijn man liet een traantje van geluk, hij heeft toch zo een peperkoeken hart. Maar direct was daar de angst, zou deze reis wel goed aflopen, zou er niks verkeerd lopen, ... Na zoveel tegenslagen kan je spijtig genoeg nog moeilijk onbezonnen gelukkig zijn.
Bevestiging, zekerheid?
Vanavond moeten we voor de eerste maal naar de gynaecoloog. Spannend en griezelig tegelijk. Hopelijk is alles in orde...
