Ok, S. heeft dus wel degelijk nog gereageerd en we zijn samen afgesproken. We hebben heel de avond gepraat en het was leuk. Alleen, ik weet niet meer wat ik voel... Voel ik nu nog iets voor haar, of voel ik me gewoon vertrouwd??? Zo moeilijk allemaal... Anyway, het doet er toch niet toe, want ik heb wel begrepen dat ze liever niet terug contact met mij heeft. En dat is mss wel het beste zo. Ik ben leeg, helemaal leeg...
Een collega vroeg mij daarstraks: 'Ben je niet meer waard?' Ze doelde met die zin op het feit dat ik genoegen moest nemen met hoe S. mij steeds behandeld heeft. En ja, ze heeft gelijk: ik ben veel meer waard dan dat! Ik wil iemand die mij graag ziet en daar dan ook volledig voor wil gaan. Dat was steeds het probleem bij S. Ze zei wel dat ze mij graag zag, maar er waren altijd 100-de redenen om de relatie niet te willen. Ik ging daar dan steeds in mee en probeerde haar op alle vlakken het tegendeel te bewijzen --> enorm uitputtend! Ik wil daar niet meer naar terug, maar toch bloeit er in mijn hart een sprankeltje hoop dat ook zij verandert zal zijn. Ik heb haar een mailtje gestuurd om te vragen of we na het werk samen iets gingen drinken. Misschien had ik dat betere niet gedaan, heb er in ieder geval nog geen enkele reactie op ontvangen. Maar och ja, indien ze niet reageert, of weer een spelletjesmail stuurt, dan weet ik onmiddellijk dat ze niet verandert is en dat het dan ook geen zin heeft om er nog meer tijd en moeite in te steken.
Ok, here we go again, S. heeft zich weer meester gemaakt van mijn gedachten. Pf, soms haat ik mezelf echt! Waarom kunnen die gevoelens nu niet gewoon weg gaan? Ze heeft mij op zo vaak en op zoveel manieren gekwetst dat het gewoon niet redelijk is om haar nog graag te zien. Maar ok, het helpt niet om er tegen te vechten, dus laten we eens kijken naar de reden waarom. Vaststaand feit: ik zie S. graag, maar nu is de vraag 'Waarom?' Ja gewoon, omdat ze alles is dat ik wil. Ik voel me enorm goed in haar bijzijn. Ik heb het gevoel dat ze mij echt begrijpt, dat ik thuis kom bij haar. Het is zo'n uniek gevoel. En ja, ik weet het, zoiets als de ware bestaat niet, maar ze komt toch verdacht dicht in de buurt, denk ik. Ik ben vooral bang dat ik eeuwig van haar zal houden en dat de consequentie van dit gevoel is, dat ik alleen mijn leven zal doorbrengen. Uiteraard ben ik vrij om weer contact met haar te zoeken, maar de schrik om opnieuw hard gekwetst te worden, weerhoudt mij hiervan.
Het was zover, ik was klaar om aan mijn collega's op het werk te laten weten dat mijn grootmoeder gestorven was. Ik maakte een mail op en stuurde hem rond, ook naar S... Klik, send... De angst bekroop mij toch weer een beetje. 'Hoe zou ze reageren?' 'Zou ze nog kwaad zijn?' 'Zit ze nog met mij in?' 'Zou ze iets antwoorden?' Stiekem hoopte ik op "ja". Ik moest niet lang wachten, want een tijdje later kreeg ik een kort, maar vriendelijk berichtje terug. Ik kreeg het warm, werd rood, begon te zweten... 'Oh nee, het laat me toch nog niet koud.' Ik was kwaad op mezelf: 'Waarom had ik ook alweer haar in cc gezet?' Geen enkele reactie had ik goed genoeg gevonden. Alle reacties katapulteren mij terug naar zo'n twee jaar geleden: onzekerheid, zenuwen, onrust, verwarring, ... Ik probeerde de mail te negeren, alhoewel ik hem zeker wel vijf keer gelezen heb. Thuis aangekomen, probeerde ik het te vergeten en dat lukte aardig. Morgen de begrafenis, dat zou ongetwijfeld mijn gedachten verzetten. En idd, S. verdween weer uit mijn gedachten en ik ging weer gewoon door met mijn leven. Totdat ik plots een klopje op mijn deur hoorde. Ik zei 'ja' en keek op... Daar stond ze... Ik verkeerde onmiddellijk in shock: 'Wat doet zij hier?' Ze was wel de laatste die ik verwachtte. Ze kwam horen hoe het met me ging en zei dat ze blij was dat ik haar deze mail had gestuurd. 'Oh god, dit is niet wat ik wil horen, stop, ga weg, BLIJF!' Ze bleef staan voor mijn bureau en begon te babbelen, 'die vertrouwdheid, ik was weer thuis, ik mocht eindelijk weer helemaal mezelf zijn'. Ik lette erop dat ik voldoende stiltes inlastte, zodat ze weg kon gaan, wanneer ze dat wilde. Ze bleef verbazingwekkend lang staan. Ze was open en glimlachte en ik kon enkel nog maar in een soort roes verkeren. Ze gaf me veel details, te veel details... Ik wou dat ze stopte, maar tegelijkertijd wou ik dat ze eeuwig bij mij bleef staan. Ze had niet meer kunnen werken toen ze de mail ontvangen had. Ze had de ene mail na de andere geschreven en dan uiteindelijk een korte versie aan mij geantwoord. De mail was niet meer uit haar gedachten geweest, wat ik dan natuurlijk onmiddellijk interpreteerde als 'IK ben niet meer uit haar gedachten geweest'. Ze wenste me een goed weekend en vertrok. Ik bleef achter: leeg, verdwaasd en totaal van de wereld. De tranen begonnen te lopen. En ja, ik voelde me weer slecht. 'Waarom blijf ik haar toch zo graag zien?'
Ok, laat me mezelf even voorstellen. Het leven is niet altijd gemakkelijk, zeker niet als je een jong lesbische vrouw bent met veel dromen, die spijtig genoeg niet altijd overeenkomen met de realiteit. Mijn verstand neemt vaak te bovenhand, waardoor ik mijn gevoelens dreig te negeren. Ik probeer in eerste instantie altijd alles rationeel te bekijken en mijn gevoelens ook zoveel mogelijk te rationaliseren. Hm, is dit goed? Waarschijnlijk niet, maar dit is mijn overlevingsstrategie. De reden dat ik deze blog heb aangemaakt is om te reflecteren over mijn leven. Ik hoop dat het mij zal helpen (door alles neer te schrijven) om gelukkig te zijn met het leven dat ik heb.
