vanmorgen om 8u15 tankte ik aan Total Mechelen en ging het richting Leuven om verder te rijden Naar Hannut waar ik een koffietje dronk en een paar foto 's nam van de groene met zijn nieuwe snuit.
Het ging verder over Hoey tot in Burg-Reuland waar ik de tijd nam voor een broodje met kaas. Verder gereden en dan zag ik het bord 'Am den Bock' en wist al dat ik een tiental km verder Lutzkampen zou binnen rijden. Een vreemd gevoel overviel me . Er stonden twee wagens op een plek waar ik de groene normaal kon stallen, ik heb dus wat foto 's genomen van beneden. Voetpaden zijn er onbestaand. http://picasaweb.google.be/hungryfire/Lutzkampen2010#
morgen gaat het terug solo naar Lutzkampen. Het wordt mijn maidentrip na 5 weken inactiviteit wegens stukken aan de motor en de GPS. De derde nu al op amper 13 maanden tijd, ik hoop dat Garmin me nu een bedrijfszeker apparaat heeft bezorgd.
De club waarvan ik deel uimaakte rijdt op 21 juli de 'klassieker'.
ik heb even mijn trots opzij gezet om terug te keren met de MCTW naar de plaats waar Eric Cras zijn leven liet verleden jaar 20 juli 2008. Het deed enerzijds deugd om de oude rakkers van vroeger terug te zien, anderzijds was het weeral een plek waar zoveel vraagtekens rezen rond zijn ongeval. De rode rozen die ik de week ervoor met Rika daar was gaan leggen-we waren met vakantie in Sankt-Vith- waren weliswaar verdroogd.
Over de schouder nu, de rit ging vlot en ik voelde relatief weinig pijn in de schouder maar ik was wel redelijk moe s avonds, voor de rest wordt het nog twee weken pillen slikken en hopen dat de tweevoudige breuk van het sleutelbeen geheeld zal zijn. Foto 's van de site van MCTW!!!: http://picasaweb.google.be/MTC2WHEELS/Tuono#
Goed nieuws, sinds eergisteren slaap ik pijnvrij. Dit is een echte verademing, op geen enkele manier was het mogelijk om langer dan een uurtje te slapen, hoe je je ook draait of keert, het slaapcomfort krijg je niet. Bovendien ben ik een rechterzijslaper, wat me nu onmogelijk is omdat de kwetsuur rechts is. Bovendien vrees ik dat er ergens een barst is in een rib, bovenkant flank zit ook blauw en als ik erop duw doet het pijn.
We zijn dus twee weken later en nu voel ik progressie in het herstel, aansluitend aan mijn werkonbekwaamheid neem ik mijn verlof tot 9 augustus. Op 4 augustus zoals gezegd worden er foto 's genomen en wordt bepaald of alles heelt zonder verdere chirurgische ingreep.
Zondag ben ik toch wel even met de Jeep naar Geel gereden en er een trailer gekocht waarmee ik max. 2 motoren kan vervoeren. Stilaan komt het moraal terug en de goesting om aan de reparatie van de groene te starten, maar dat zal denk ik nog een paar weken moeten uitgesteld worden.Veel werk is er niet aan, maar t is gebukt werk en nogal veeleisend aan de fijne motoriek.
Met wat geluk en veel geduld.....halen we Zolder op 22 september.
Blijkbaar hebben ze uitstekende pijnstillers in Lummen, alleszins, de week was niet van de poes. Vooral het slapen met het 'harnas' bleek na twee dagen onhoudbaar, zodat ik nu slaap met een enigszins geïmmobiliseerde arm dmv een speciale klittenband. Bovendien speelt de warmte parten. Op 4 augustus gaan ze stand van zaken opmaken in Sint Maarten Mechelen. Ik ga er vanuit dat de natuur daartegen zijn werk gedaan heeft en er geen operatie aan te pas hoeft te komen.
Ondertussen bezin ik me over de toekomst. Dergelijke gebeurtenissen doen een mens nadenken, ik vraag me af hoe dit verhaal geëindigd zou zijn op de openbare weg. Eigenlijk is rijden op een circuit veiliger, misschien dat ik eerder geneigd ben om die weg verder in te slagen en de openbare weg te mijden.
Hoe dan ook, op 22 september -ik ga er vanuit dat mijn lichaam daartegen volledig hersteld zal zijn- gaat het terug naar Zolder. Mijn baanseizoen zit er voorlopig althans op. Deze keer plooi ik mijn spiegels tegen de kuip.
Ambulanciers spreken je aan, je reageert, doen je helm af. Je wordt begeleid naar de ambulance. Je kijkt naar de mensen in de ambulance en de beelden zweven voor je ogen, synchronisatie is even weg. Je wordt lijkbleek en je beseft dat je systeem in een kleine shock belandt. Het is de nasleep van de pijn, rechterkant sleutelbeen doet pijn en je beseft dat er iets kapot is. Bij de dokterspost stelt men je wat vragen rond startnummer en adres, kwestie om te zien of er geen hersenschade is. Dat is geen probleem dus. De dokter zet een pijnstiller in de bil en het gaat naar de kliniek van Sint Franciscus in Lummen. Foto 's worden genomen, het sleutelbeen is inderdaad gebroken, foto 's worden op dvd gezet, je krijgt een soort van harnas aan dat beide schouders ondersteunt, papieren voor het werk en een brief voor een bottendokter in Mechelen. Met een Mercedes word ik naar het circuit van Terlaemen gevoerd (dank zij Ethias-assistance, gelukkig...) waar de takelwagen met mij het circuit oprijdt: de groene staat langs de kant, sleutel op het contactslot, de transponder verwijderd. Buiten het rechterknipperlicht dat eraan bengelt maar nog werkt is er wat schaafschade aan de onderkant van de kuip, maar dat valt mee.
Om 21 uur rijden we over de E314 naar Mechelen waar we de groene van de dépanneur halen en ik het niet kan laten om met haar nog een klein stukje te rijden, ze doet het zoals gewoonlijk perfect. Ze gaat de garage in, het is ondertussen 23 uur.
Ik sliep goed, en vanmorgen was er geen pijn. Die kwam even terug doordat ik moeite had om de T-shirt over mijn hoofd te trekken, ook dat zijn technieken die ik me nu eigen moet maken. Ik verwijderde het harnas en dan kijk je in de spiegel en dan schokt het toch wel even. De twee laatste foto 's tonen waarom. Het litteken is een relikwie van vroeger.
Vandaag ben ik dan naar de bottenspecialist geweest in Mechelen die me verzekerde dat een operatie niet hoeft, gelukkig.
We gaan nu een maandje rusten. Met Dafalgan en Ibuprofene.
Vier groepen konden dus rondes rijden gedurende telkens 20 minuten, er waren twee groepen niveau gevorderden, vandaar de vier.¨Puike organisatie, het liept allemaal voortreffelijk. Behalve bij de experts reden er instructeurs mee om onder andere te tonen welke de ideale lijnen waren om de bochten te nemen. De meesten van mijn groep hadden al een meer dan behoorlijke circuitervaring en reden doorgaans met racemotoren waarmee ze op de baan niet kwamen. Ze waren bovendien een pak snelller vooral in de bochten zodat ik me telkens liet afzakken naar de laatste plaats om gewoon me te concentreren op de juiste bochtentechieken en het zitten naast de motor- knietje naar de asfalt waardoor je de bochten niet alleen sneller kan nemen, de machine blijft ook beter stabiel (voor zover je het stuur niet lost natuurlijk).
Lunch op de middag en pauze tot 13 uur, en de series begonnen opnieuw. Ondertussen nog wat rondgekuierd en de standen bewonderd. De vijfde sessie bood zich aan en weer stormden machines rechts en links voorbij vlak voor de sterrenwachtbocht. Ik kwam uit de sterrenwachtbocht en reed verden naar de kanaalbocht toen ik de stommiteit deed in mijn linkerspiegel te kijken en kwam aan hoge snelheid te ver in de bocht naar links, rechts kijken om hem te nemen was te laat en ik was verplicht om de machine de grintbak in te sturen.
Op zich is dat geen probleem, in Croix meermaals gezien dat een piloot de grintbak opzoekt, de machine graaft zich mooi in en stopt al na max 2 a 3 meter. De piloot blijft rechtop zitten terwijl de kiezel tot zijn hielen staat.
In Zolder is dat blijkbaar anders, ofwel is de kiezel voorzien voor auto 's, ofwel is de kiezel door het niet tijdig luchten een harde laag geworden, de kiezel in Croix is wit en veel dikker dan die van Zolder. Tevens veelk dikker in laag.
Feit is wel dat ik een dertigtal meter verder als het ware over de kiezel denderde terwijl ik koortsachtig probeerde het stuur, dat constant vibreerde en schokte te beheersen. Hier was geen houden aan en op een bepaald moment kantelde de groene naar rechts en kreeg ik haar op mijn linkerflank. Steeds het stuur vasthoudend dreunde mijn schouder op de kiezel onder het gewicht van de machine.
De pijnscheut die volgde kan ik moeilijk beschrijven, het maakt je ijskoud terwijl je zweet. Terwijl de ambulance al op komst is probeer je recht te staan, je geraakt amper op je knieën en dan zak je terug met je hoofd op de kiezel terwijl je wezenloos wacht.
Om 6 uur schoot ik wakker, en als een pijl uit een boog stormde ik naar beneden. Me overslapen op een dergelijke dag is zo stom. Snel me gewassen, een pot koffie opgezet, poes korrels gegeven en al mijn spullen die ik klaar had gezet ingepakt. Eten uit de frigo en verpakt in mijn rood rugzakje en naar de garage waar de groene ongeduldig stond te wachten.
Kwart voor zeven nog volgetankt en dan ging het over Leuven naar de E314 richting Hasselt. Er was weinig verkeer langs de kant van de autostrade richting Genk, richting Brussel daarentegen was weer zoals naar gewoonte een file van enkele tientallen kilometers.
De Zumo leidde me voortreffelijk naar het circuit van Terlaemen en om kwart voor acht bood ik mijn Ninja aan op de technische keuring waar men me dus zegde- wat ik had gevreesd- dat er lucht zat op de voorrem.
Wat verder stationeerde in de groene en met behulp van een bereidwillige die de rem oppompte en vast hield ontluchtte ik de remmen, het gaf al een heel ander gevoel en het is veiliger ook. Vervolgens beklommen we de toren waar we even later een sticker kregen en een nummer die we beide op de front van de motor moesten kleven. Groen was beginneling, geel was minder snel en rood was snel, wat neerkwam op niveau 's beginneling, gevorderden en experts. Beetje vergelijkbaar met Croix waar ze indelen in RECE, RACE, RACE-Plus.
Ik kreeg geel met startnummer 140. Het was dus de gelegenheid om een trapje hoger te klimmen, Dirk had me de laatste keer in Croix al gesuggereerd dat we de volgende keer in RACE zouden rijden, het beloofde dus wel spannend te worden, het was bovendien een stralende zomerdag.
Overal publiciteit voor Kawasaki uiteraard, de organisatie was Hollands en dat kon je goed horen.
Dit circuit heb ik al bereden met een NSU-TTS groep5 in 1982 maar te lang geleden om me nog het ganse parcours te herinneren. Alleen de Jacqy Ick bocht maar misschien is dat ook fout. Het zwarte jaar voor de omloop is 1982 door de dood van Gilles Villeneuve die overleed tijdens de trainingen voor formule op 8 mei.
Betekent om 4 uur uit mijn warm bedje om te vertrekken om 5u45 en aankomst ergens rond 7 uur in Terlaemen. Eerst is er de technische controle bij PITBOX 35. Na de technische controle moeten we ons begeven naar het secretariaat met het volledig afstand van verhaal en het paspoort. Hier geven we het OK van de technische controle en de twee andere documenten af, krijgen we een startnummer, tijdschema en een transponder. Bij terug afgeven van de transponder op het einde van de dag krijgen we ons paspoort terug. Afgeven van de transpoinders biij pitbox nr 36.
We krijgen een ontbijt en s avonds een BBQ. Transponder zou een elektronisch toestel zijn dat bepaalde functies van de motor zelf registreert, ik ben benieuwd. Onder andere de druk van de remmen wordt gemeten en net dat is iets wat me zorgen baart vermits ik maar een 2 cm remafstand op de hendel heb, ik neem dus morgen remvloeistof mee en purgeer ter plekke. k Zal wel pompen vooraleer de technische controle gebeurt.
De remblokken zijn alleszins nog in prima conditie, desnoods vraag ik help aan aanwezige techniekers van Kawasaki. Link: http://www.circuit-zolder.be/nl/
We plaatsen de motoren in de aanhangwagen en rijden huiswaarts, ik zit met een gemengd gevoel. Onderweg vallen bovendien mijn ogen dicht het was sterker dan mezelf. Dirk zet enkele cd tjes op met muziek van Eddy Wally en Will Tura en dan vlot het een beetje, maar desalniettemin....blijft het lastig om mijn ogen open te houden. Maar het lukt. Wel vervelend, maar k ben al van 4 uur op nietwaar. Slaapgebrek bovendien wegens voortdurende gezondheidsproblemen. Tja....
In Elewijt gaan we nog effe eten, en de pinten smaken , zowel als het stoofvlees met de frietjes. We hadden bovendien nog een tof gesprek.
Maandag Zolder en dan ga ik mijn poep in de bochten steken. Zeker weten..
Vooral het slapen met het 'harnas' bleek na twee dagen onhoudbaar, zodat ik nu slaap met een enigszins geïmmobiliseerde arm dmv een speciale klittenband. Bovendien speelt de warmte parten.
