hoi allemaal,

Een maand geleden ben ik met deze blog gestart, en ik ben al hopeloos te laat met mijn tweede bericht. De moeilijkheid is (voor mij dan toch) dat ik eventjes helemaal niet weet waarover ik kan schrijven. Eigenlijk gaat mijn leven té goed.

Akkoord, er zijn de nodige ups en downs geweest, maar over het algemeen slaag ik er wonderwel uitstekend in alle problemen en tegenslagen te kaderen. Waardoor ik tot nu toe nog niet over mijn toeren raakte.

maar goed, wat is er ondertussen gebeurd? Ik ben met mijn gezinnetjes op vakantie geweest naar het warme España, een weekje gewoon genieten en helemaal uitrusten. Voor mijn echtgenoot was dit een heel nieuwe ervaring, voor ons allemaal eigenlijk: een week op hotel, all-in en helemaal niets te doen. Resultaat: helemaal terug opgeladen en 2 kg zwaarder... oja, en weer helemaal verslaafd aan suiker en frisdranken.

Bovendien ben ik nu wel al drie weken terug aan de slag, maar echt veel gewerkt heb ik nog niet. Ik had namelijk nog een paar overuurtjes staan (genoeg om 5 weken zalig thuis te zitten), en ik was eindelijk in staat om een deel van die overuren terug te nemen. Bovendien was er nog een fijne verrassing, want ik bleek nog een paar verlofdagen op overschot te hebben...

Het kan voor mij dus nog altijd rustig aan, en deze week kwam dat zeker van pas. Mijn dochters zijn verzot op paardrijden, en zijn vorige week op ponykamp geweest. Bovendien hebben ze gisteren een extra rij-uurtje gehad. Over het algemeen vinden ze dit telkens super, en al helemaal wanneer ze van hun lesgeefster in de buitenpiste mogen rijden. Maar mijn jongste had n klein probleempje met haar pony. Die wilde namelijk niet rijden, maar veel liever bij haar vriendinnetje in de wei staan. Na enkele rustige uitbraken besloot het beestje dat ze er genoeg van had, bokte naar de lesgeefster, en wierp haar berijdster af. Dochterlief kwam met een mooie boog plat op haar rug terecht, en ligt nu op de zetel te genieten met kersenpitkussentjes in haar nek en haar rug.

Voor de eerste keer heb ik de vriendschap op de manege aan den lijve ondervonden; hoe iedereen bij een 'ongeval' meteen bijspringt om te helpen, om te luisteren,... Het was fijn om te zien, en nog fijner om te ervaren dat ik niet als enige bezorgd ben om het welzijn van mijn meisjes.

Maar het is niet zo heel erg, ze loopt nog vlot rond, en is na haar val toch nog terug op die pony gestapt (nadat hij was gevangen en eventjes goed moe gereden door één van de andere ruiters die in de buurt stonden), om uit te stappen en haar mogelijke angst te overwinnen). Toen ik een paar maanden geleden viel, had ik een spierscheur, en kon ik niet meteen weer opstijgen. Bovendien mag ik nu niet meer rijden van mijn (v)echtgenoot, omdat hij bang is dat ik nog zwaarder gekwetst zal worden, en met een rolstoel naar de derde verdieping raken zonder lift, is niet echt vanzelfsprekend...