“Een blog beginnen,” zegt ze, “doe iets met je talenten. Durf naar buiten treden, durf je laten zien! Je hebt zoveel talenten, maak er gebruik van!”. Alsof het allemaal zo simpel, zo gemakkelijk is… (eigenlijk wel). Ik heb mezelf jaren lang voorgehouden dat ik er niet van houd om in de spotlights te staan, om het middelpunt van aandacht te zijn, en nu zou ik dat bewust moeten gaan opzoeken?

Nog een ander ideetje van haar (=mijn therapeute) : “bundel je dagboeken en geef ze uit, al is het maar in beperkte oplage” Ik, die altijd zo gesloten ben, zou nu ineens al mijn gedachten en emoties van de afgelopen 5 jaren voor iedereen toegankelijk maken? Mijn maag keert zich om bij de gedachte alleen.

Maar vanwaar komt die angst? Vanwaar komt voor mij het idee dat ik nooit goed genoeg ben? Waarom ben ik bang voor de afwijzing van andere mensen, waarvan het merendeel voor mij onbekenden zijn? Waarom steeds die drang om andere mensen steeds opnieuw tevreden te willen stellen, wat het mij persoonlijk ook kost? Na al die jaren therapie weet ik het nog altijd niet. En hoewel ik mezelf deze vraag al heel vaak gesteld heb, ergens diep vanbinnen weet ik dat ik het antwoord nooit zal weten. Het is gewoonweg niet belangrijk waar dit gevoel vandaan komt. Wat wél belangrijk is, is of ik deze vraag mijn verdere leven zal laten bepalen. Kan ik deze drang naar antwoorden loslaten, mijn angst voor beoordeling loslaten, en gewoon leven? Ik hoop het in elk geval wel…