Ik heb een zeer rare afwijking : overal waar ik kom, maak ik vijvertjes in de tuin. Ik ben al enkele keren verhuisd, zowel in België als in Frankrijk, en het eerste wat ik doe is een vijvertje maken in de tuin, het één al een beetje groter dan het andere. Meestal komt er dan nog een tweede, een derde of een vierde bij, alles hangt af van de oppervlakte die ik tot mijn beschikking heb. In mijn vorige franse tuin had ik een vijvertje gemaakt achter een middeleeuwse opening in een muur (natuurlijk altijd met een vijverfolie)en er middenin een Boedha gezet die 's avonds verlicht was. Je moest eens weten hoeveel toeristen een foto van mijn (mini) vijvertje genomen hebben. Gisteren ben ik dus begonnen aan het vijvertje in mijn nieuwe huis. Het moet ook dienen om mijn buurman, een onverbeterlijke bemoeial, op afstand te houden. En die buurman is geen fransman, maar een schot. Hij kan zelf niks, maar kan uitstekend uitleggen aan een ander hoe je iets moet doen. Hij is nu voor enkele maanden naar het buitenland, nog meer buitenland, zuid-amerika, en dus profiteer ik ervan om rustig mijn tuin aan te leggen zonder zijn zogenaamde ervaringsdeskundigheid. Hij zou het vermoedelijk vreselijk onnozel vinden dat ik een vijvertje graaf van enkele vierkante meter, terwijl op het einde van de tuin een rivier loopt van zo'n vijftig meter breed en een strand variërend volgens de seizoenen tussen 10 en 40 meter. Maar ik hou van dat stukje water vlak bij huis en van het ongelooflijk drukke leven dat zich ontwikkelt in zo'n plasje. In mijn laatste huis in Galmaarden had ik na een paar jaar alle mogelijke amfibieën van de streek in en rond mijn vijvers. Ik zag voor mijn ogen enorme larven van waterlelies een uit het water stekende tak opklimmen, ontpoppen en hun vleugels in de zon laten drogen om vervolgens weg te vliegen. Spijtig genoeg hebben de kopers van mijn huis al mijn werk die ik daar voor de natuur had verricht, met een groot machien te vernietigen : bomen, vijvers, bloemen, en alle dieren erbij. Als mijn vijvertje hier af is ga ik met ongeduld zitten wachten wie en wat ik hier te gast krijg, vermoedelijk een beetje hetzelfde als in Belgie, vermoedelijk ook een beetje anders, we zien wel. En als ik er eindelijk in slaag om mijn digitale foto's een kleiner formaat te geven (als iemand mij hierbij kan helpen, graag) dan laat ik jullie met plezier mee kijken.
Ik was daarstraks in een restaurant in Bruniquel, met zicht op het middeleeuw dorp, met natuurstenen muren binnen, maar helemaal gedecoreerd op zijn Afrikaans. Afrikaanse schilderijen, gordijnen met afrikaanse tekeningen, idem voor de tafellakens maar dan in kompleet tegenstrijdige kleuren en om het geheel af te maken onderleggers, broodmandjes, het mandje met de rekening, alles in gevlochten Afrikaanse stijl. Tot dusver nog aannemelijk maar toch een beetje vreemd gezien de sfeer buiten. Maar bedenk daarbij nog de vensters volgeplakt en beschilderd met kerstmannen, sterren en kerstbomen met buiten een flinke zon, en dat enkele weken voor pasen, dan ben je toch even de kluts kwijt. Ik kom al dertig jaar in deze streek en het is eigenlijk pas de laatste jaren dat kerstversieringen hier ingang vonden, vooral ingevoerd door de vele buitenlanders uit het noorden en door de mensen hier overgenomen. Ik bedenk dan dat ze misschien hun schade willen inhalen door de versieringen heel lang te laten hangen, want dat is hier algemeen zo. Als wij zo'n beetje driekoningen als het einde zien van de feestperiode, blijft sowieso hier alles tot eind januari in de etalages en in de straten. En ze doen het eigenlijk zeer goed, je ziet hier nu de straten heel mooi versierd. De stad Montauban, op dertig km van mijn thuis, was prachtig versierd deze winter. Door het recente van dit gebeuren, beschikken ze vermoedelijk over de allernieuwste technieken, terwijl in Belgie de oude versiering het nog maar een tijdje moet doen. Maar hoe groot het enthousiasme om te versieren ook is, het afbreken ervan lukt niet echt. Plaatjes met de weg naar de verschillende kerststallen stonden vorig jaar in het midden van de zomer nog in het dorp, iemand heeft ze dan maar allemaal samen aan de plaatselijke "epicerie" gezet en daar staan ze nog. De kapper in Penne maakte een "valse" kerstboom vast aan zijn trapleuning buiten, ook die staat er nog maar krijgt intussen een vreemd kleurtje, eerder naar het blauw neigend door de regen , sneeuw en zonneschijn. (omdat ik problemen heb met het verkleinen van mijn recente foto's, voeg ik opnieuw een oudere toe, de kastelen van Bruniquel, en probeer snel te leren hoe het moet)
Fransen, en niet alléén de mannen, hebben nog steeds voorhistorische driften als het gaat om jagen en vissen. Door het domein waar ik woon loopt de rivier Aveyron, een uitstekend viswater. Vanmorgen vroeg werd ik uit mijn bed gehaald door één van de vissers. Hij wou weten of het mij niet stoorde dat ze met een groot aantal auto's langs mijn huis zouden rijden. De beste manier om je hier uit te laten sluiten zou zijn om te zeggen van wel. Ze hadden trouwens niet op mijn goedkeuring gewacht, want toen ik gisteravond tot aan de rivier wandelde, zag ik dat ze verschillende tafels en banken hadden klaargezet voor hun feest. Terwijl ik dit schrijf, tegen valavond aan, wordt er op mijn deur geklopt en staan de laatste vierders aan mijn deur met de overschotjes, genoeg om morgen een paar vrienden uit te nodigen en samen een feestje te bouwen. Dat is dan weer de betere kant van de mensen hier, ze genieten graag van het leven, maar delen dat graag met anderen. En wat dat vissen betreft, blijkbaar zijn ze nog niet echt begonnen, want de overschotjes leken niet echt op visgerechten.
Eindelijk heb ik een methode gevonden om de indrukken die ik hier in Frankrijk elke dag opdoe, te delen. Alléén zijn vind ik prettig, maar sommige dingen wil je toch echt delen met anderen, vooral mooie dingen dan. Hou er dus rekening mee dat jullie vanaf nu mijn liefde voor de streek waar ik dertig jaar geleden toevallig terecht kwam, en sinds een goed jaar vast woon, gaan moeten delen. Stilaan voel je de lente komen, ook dat gebeurt hier een beetje vroeger dan bij ons. Sinds begin maart staan de weiden rondom paars van de maartse viooltjes, alhoewel het hier, hoogst uitzonderlijk, ook nog een dagje heeft gesneeuwd, maar minder dan op andere plaatsen in Frankrijk. Ik wou ondermeer een beetje filosoferen over de verschillen tussen de dingen bij "ons" en hier. Die sneeuw bvb is al iets waar ze hier helemaal anders mee omgaan. Penne du Tarn waar ik in december nog woonde, is op een rots gebouwd en dus moet je bergop. De eerste sneeuw op het einde van vorig jaar, ook weeral uitzonderlijk veel en langdurig, maakte niemand zenuwachtig. Aan strooien wordt pas gedacht na een drietal dagen, als het stilaan vanzelf gaat dooien. Iedereen laat gewoon zijn auto staan in de vallei en gaat te voet de berg op, zo'n km steil omhoog. Ik probeerde de twee toegangswegen die ik kende omdat ik als belg toch wel al erger gezien had, maar het lukte niet uit de vallei te geraken. Toen ik wou parkeren achter de rij die al beneden in het dorp stond, wist iemand het beter en stuurde mij via een derde weg die volgens hem vrij was. Ik lanceerde mij de helling op, maar was nog geen vijftig meter verder toen mijn auto achteruit begon te glijden, scheef ging staan, en stopte op een halve meter van een klein ravijntje. Met al mijn krachten heb ik op mijn rem geduwd, ook op mijn handrem die eigenlijk een voetrem is, dus met mijn twee voeten tegelijk volle kracht. Na enkele vreselijk lange minuten durfde ik beetje bij beetje loslaten. Ik zetten eerst voorzichtig mijn twee hondjes op straat en dan mezelf met uiterst voorzichtige bewegingen. Intussen waren een aantal mannen aangekomen met een mini-jeepje en na veel gepalaver werd beslist om mij weg te trekken van het ravijn. Ik had echter tijdens hun gebabbel gehoord dat ze vreesden dat mijn auto het jeepje zou meesleuren in het ravijn en ik durfde dus niet meer achter het stuur. Een stoere fransman zou dat dan in mijn plaats doen, wat ik zeer dapper vond van hem. Maar hij wou het stuur niet meer afgeven nadat mijn auto weer in het midden van de straat stond en ik was dus verplicht naast hem in te stappen. De eerste paar honderd meter, nog steeds getrokken door de jeep, waren redelijk, maar toen we waren losgemaakt deed hij alles wat je echt niet moet doen met een auto op een gladde weg, ik ben er zeker van dat hij nog nooit in zijn leven in de sneeuw had gereden. Gelukkig woon ik nu in de vallei en hoef ik dat soort avonturen niet meer mee te maken, maar andere zeker wel......
Fransen, en niet alléén de mannen, hebben nog steeds voorhistorische driften als het gaat om jagen en vissen. Door het domein waar ik woon loopt de rivier Aveyron, een uitstekend viswater. Vanmorgen vroeg werd ik uit mijn bed gehaald door één van de vissers. Hij wou weten of het mij niet stoorde dat ze met een groot aantal auto's langs mijn huis zouden rijden. De beste manier om je hier uit te laten sluiten zou zijn om te zeggen van wel. Ze hadden trouwens niet op mijn goedkeuring gewacht, want toen ik gisteravond tot aan de rivier wandelde, zag ik dat ze verschillende tafels en banken hadden klaargezet voor hun feest. Terwijl ik dit schrijf, tegen valavond aan, wordt er op mijn deur geklopt en staan de laatste vierders aan mijn deur met de overschotjes, genoeg om morgen een paar vrienden uit te nodigen en samen een feestje te bouwen. Dat is dan weer de betere kant van de mensen hier, ze genieten graag van het leven, maar delen dat graag met anderen. En wat dat vissen betreft, blijkbaar zijn ze nog niet echt begonnen, want de overschotjes leken niet echt op visgerechten.
