Voor de zomervakantie startte ik een blog, omdat mijn therapeute dit voor mij nuttig vond.
ondertussen heb ik al zo regelmatig geschreven dat ik mijn inloggegevens vergeten ben... Maar ondertussen laat de nood zich toch voelen om te blijven schrijven, dus start ik opnieuw.
Voor de mensen die mij (nog) niet kennen uit mijn vorige blog, ninbees, zet ik nog eventjes de belangrijkste dingen uit mijn leven even opnieuw op een rijtje
mijn naam is Ninabees, ondertussen 40 jaar, gelukkig getrouwd met 2 prachtige dochters (waarvan er eentje haar tienerjaren net bereikt heeft), twee katten, en sinds kort (een week of zo) een pluizig dwergkonijn.
Waarom
Een aantal jaar geleden worstelde ik met een zware depressie. En ja, ik worstel nu nog steeds, maar mijn depressie is zo zwaar niet meer...
. Door de jaren heen merkte ik dat het voor mij gemakkelijker is om mijn gevoelens, gedachten,... op papier te zetten, en zo ontstond een heel aangename traditie. Ik stuurde mijn schrijfsels namelijk steeds door naar mijn therapeute tegen onze volgende sessie, zodat ze al een beetje voorbereid was.
Volgens mij is ze mijn mailtjes nu een beetje beu, want onlangs stelde ze mij voor om een blog te starten.
Het is vooral de bedoeling dat dit blog gebruikt wordt als mijn persoonlijke dagboek, al ben ik helemaal niet zo'n regelmatig schrijver. Een wekelijkse post is zeker haalbaar. Meer is mogelijk, maar ik beloof niets.
Daarnaast probeer ik in dit blog ook te werken aan mijn schrijfvaardigheden, zodat ik hopelijk ooit eens een boek bij elkaar geschreven krijg.
Het is absoluut NIET mijn bedoeling om van dit blog een ellenlange klaagzang te maken, ik hoop vooral op een ongedwongen manier over positieve zaken te leren schrijven. Vooral dat is voor mij erg moeilijk geweest de afgelopen jaren
Mijn hobby's
Ik ben een fervent lezer, vooral science-fiction en fantasy, hoewel ook (sommige) geschiedkundige romans mij ook kunnen bekoren.
Daarnaast werk ik heel graag verder aan mijn vele handwerkjes. Vooral haken vind ik heel erg fijn. Gelukkig moet ik niet kiezen tussen haken en lezen, want ik kan ze tegelijk...
Boogschieten doe ik in onze lokale schuttersgilde, sinds september 2016. Ik vind er enorm veel rust en kameraadschap, iets wat voor mij jarenlang heel erg moeilijk te bereiken leek.
Ook zwemmen doe ik graag, maar erg vaak doe ik dat niet. Veel te veel drukte in onze zwembaden, en ik houd van rust.
Die rust zoek ik vaak op in de natuur. Ik woon misschien op een appartement, maar in onze gemeente zijn er verschillende parken waar ik tijdens mijn wandelingen heel vaak terug rust vind.
Tijdens het schooljaar doe ik wekelijks aan Tai Chi. Voor wie dit niet kent: wat betreft de effecten kan je het vergelijken met yoga. ik heb yoga geprobeerd, maar dat lag mij niet zo. Tai Chi (en de lerares) heeft voor mij heel veel veranderd, en heeft me in staat gesteld tijdens de moeilijkste periodes van mijn leven gewoon verder te kunnen doen.
En misschien nog het belangrijkste van allemaal: ik probeer al jaren met wisselende resultaten af te raken van mijn verslavingen. Computerspelletjes en snoepen, bestaan er heerlijkere dingen?
En nu
Over het waarom een mens in een depressie of in een burn out terecht komt, wil ik het niet echt hebben. Dat is voor iedereen anders, en niemand kan voorspellen wat een ander kan dragen.
Ik weet wel dat het bij mij een heel belangrijke rol gespeeld heeft dat ik hoogsensitief ben. Hoogsensitieve personen zijn namelijk veel sterker dan anderen geneigd om verder door te denken op bijna alles wat in hun leven komt. Ideale piekeraars dus, en wie piekert denkt zich gemakkelijk een depressie in.
Mijn hoogsensitiviteit speelt ook een belangrijke rol in mijn angst voor sociale contacten. Niet alleen is het voor mij enorm moeilijk om in een menigte mezelf voor te houden dat al die andere mensen me echt niet aan het afkeuren zijn, maar al de opwinding die meestal in een massa hangt, grijpt me soms letterlijk naar de keel. Vandaar dat vb. een zwembad voor mij een serieuze uitdaging kan zijn.
Ik leer stilletjes aan omgaan met mezelf, al gaat dat met vallen en opstaan. Maar dat is zo bij iedereen, nietwaar?
