Nu zit ik hier in het vliegtuig op weg naar Engeland. Op weg naar een nieuwe papa die gevreesd wordt door iedereen en die ook nog geld genoeg heeft om in een kasteel te wonen. Van zijn zaakjes en handeltjes weet ik niet veel af, en dat is misschien maar goed ook want ze lijken mij niet allemaal even legaal. Maar jullie vragen je vast af hoe ik op het vliegtuig terecht ben gekomen en wat er met Natasha is gebeurt.

Wel na die vreemde scène in de grot ben ik met Natasha naar een hotel vertrokken, zodat we ons allebei wat konden opfrissen. Het was zalig om in de douche te staan en even van de wereld te verdwijnen, het warme water dat over mijn lichaam stroomde gaf me een veilig gevoel. Na de hele gebeurtenis in de grot had ik nog niet de kans gehad om met Natasha te praten en haar te vragen wat er gebeurt was. Dus besloten we om ergens in een leuk eethuisje te gaan eten. Eenmaal daar vertelde ze dat ze op weg naar huis was vast gegrepen en in een auto was gesleurd. Het volgende dat ze zich herinnerde was dat ze wakker was geworden, vastgeketend op een stoel in een verlaten grot. Ze leek nog steeds erg van streek dus besloot ik om er over te zwijgen en over iets anders te praten. Maar ik kom mijn gedachten moeilijk bij het gesprek houden, ik zat met mijn hoofd bij iets anders, bij mijn vader. Het drong toe pas echt door dat ik mijn vader had ontmoet, mijn echte vader. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een man die zonder iets te zeggen een envelop aan mij gaf en weer verdween. In de envelop dat een briefje en 2 vliegtickets naar Engeland.Ik vouwde het briefje open en las het hard op voor. Zoon, kom naar Engeland naar mijn kasteel in York, ik heb jullie beide nog veel te vertellen. We vonden het eerst nog al bizar, hij die man gaat alles zo geheimzinnig, maar we besloten toch te gaan. Ik was wel benieuwd naar de uitleg van Vladimir en Natasha vast ook.

19-03-2013 om 19:49 geschreven door Nikolai  

Hier zat ik dan, weer in een benarde situatie. Natasha , een van de mooiste vrouwen die deze aarde heeft bewandeld, vastgeketend in een grot. Sinds ik mijn trip door Europa begon, ben ik al van het ene ongeluk in het andere terecht gekomen.  Van syfilis tot een coma. Dat ik nog de tijd kan vinden om elke week een blog te schrijven, lijkt mij een wonder op zich.

Maar ik wijk af. Waar zat ik?  Ooh ja, de grot. Daar was ik dus aan de ingang van een donkere grot, starend naar het mooie geweldige lichaam van Natasha dat vast zat met een stevige glimmende  ketting, verankerd in de rotswand van de grot. Ik stond daar wel 5 min met open mond door stomheid geslagen. Waarom moet dit nu weer met mij gebeuren?  Precies of ik al niet genoeg ongeluk heb gehad. In die 5min twijfelde ik wel even of ik niet nog snel kon vluchten, weg van dit alles. Misschien is een mooie vrouw vastketen in een grot wel een of ander oud Spaans ritueel. Maar als ik ooit nog een kans wou maken bij de mooie  Natasha nam ik beter het zeker voor het onzekere. Ik stapte de duisternis binnen richting de ketting. Ik was op mijn hoede. Maar op het eerste zicht leek de grot leeg, op Natasha na, die mij wanhopig aanstaarde en iets mompelde naar mij. Door de prop in haar mond verstond ik er niks van. Ik bestudeerde de ketting grondig maar ik vond niet meteen een manier om ze te verwijderen. Ik schrok me rot toen een stem uit de duisternis zei: ‘no te molestes’. Ik was geschokt door de grote gestalte die naar voren trad uit de duisternis. Hij zei het nog eens: ‘no te molestes’ . Toen ik het nog steeds niet begreep, zei hij in het vloeiend Russische: doe geen moeite Nickolai .De ketting zit toch muur vast. Ik was weer met stomheid geslagen maar ik weet niet door wat het meest. Dat deze schimmige figuur mijn naam kende, dat hij Russisch sprak of het feit dat hij wist dat ik Russisch sprak?  ‘Dan is het dus toch waar wat Natasha zei. Dat je aan geheugen verlies leidt. Ik ben het Vladimir. Herken je me niet?’ Ik wist niet wat zeggen. Kon het nog gekker worden? Je komt dus de mooie Natasha redden, zei hij, uit lust of uit liefde? Mmmh, weet je Nikolai , wij verschillen niet zo veel, jij en ik. Het was het lot dat ons samenbracht. Ooh, ik hoopte zo dat hij nu niet over een of ander voorspelling begon. Maar aangezien hij leek te wachten op een antwoord, zei ik gewoon: wat bedoelt u juist? Hij antwoordde: ’ Heb je het nu nog niet door, Nikolai, ik ben je vader….

19-03-2013 om 19:39 geschreven door Nikolai  

Na het schokwekkende telefoontje van Vladir was ik toch even in paniek. Ik begon werkelijk aan alles te twijfelen. Was het wel Vladir of was dit alles een nachtmerrie? Heb ik de woorden “las piedras adulez, las piedras adulez” van Vladir wel goed verstaan? Heb ik de Spaanse bediende wel goed begrepen toen ik dacht dat ze het over blauwe stenen had? Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en naar een internetcafé te gaan. Na een drankje besteld te hebben en de huur voor de computer betaald te hebben, zocht ik meteen naar de Spaanse vertaling van blauwe stenen. Ik kwam na wat eenvoudig zoekwerk bij “Las piedras azules” uit. Het was niet helemaal hetzelfde dan wat ik dacht te verstaan door de telefoon,  waar trouwens veel storing op zat door de verschrikkelijke telefoonverbindingen hier in deze streek, maar het was zeker genoeg op elkaar gelijkend om te kloppen. De man die naast me zat wist me ook te vertellen dat  “Las piedras azules” Castilliaans was en geen Catalaans, het kan dus al niet hier in Barcelona zijn, plus hij vertelde mij dat Cantabrie de enige kuststreek is waar ze deze taal spreken. Aangezien de Spaanse bediende me Santander, een kuststad gelegen in Cantabrie aanduidde, moet deze informatie wel kloppen. Mijn besluit stond vast: ik moest naar Santander om Natasha te vinden.

Om zo snel mogelijk op zoek te kunnen naar Natasha besloot ik het vliegtuig te nemen. Ik moest hiervoor wel mijn laatste centjes uitgeven, maar dat had ik ervoor over. Ik was nog maar net aangekomen op de luchthaven van Santander en ik hoorde de verdofte melodie van mijn gsm in mijn rugzak. Snel smeet ik mijn rugzak op de grond, gooide alle reispapieren en andere onnoemenswaardige zaken eruit en grabbelde mijn gsm. Ik zag wederom hetzelfde op het schermpje staan: Natasha. Ik nam op en zei met een bange stem: “Natasha alles ok?”. “Hola, cueva Santander” antwoordde een zware stem en de telefoon werd ingelegd. Ik was met verstomming geslagen en zat weer met een hoop twijfels. Ik had de stem van Natasha of Vladir verwacht, maar deze stem was veel zwaarder en praatte met een echt Spaans accent. Ik mocht mijn zoektocht niet laten beïnvloeden en moest mijn tocht verder zetten. In de aankomsthal van de luchthaven hing een kaart van Santander. Daar stond “Cueva” op aangeduid met de tekening van een grot naast. Het was duidelijk dat ik daar naartoe moest om Natasha terug te vinden. Ik tekende snel het kaartje over en zette het op een lopen. Na een halfuurtje wist ik een grot te vinden. De grot had een blauwe schijn aan de buitenkant. “Hier moet het gewoon zijn.”, dacht ik toen. Ik besloot met een bang hartje binnen te gaan. Ik ging naar binnen en daar zat ze: vastgebonden met een ketting rond haar lichaam.

25-02-2013 om 20:11 geschreven door Nikolai  

Hier zat ik dan, weer in een benarde situatie. Natasha , een van de mooiste vrouwen die deze aarde heeft bewandeld, vastgeketend in een grot. Sinds ik mijn trip door Europa begon, ben ik al van het ene ongeluk in het andere terecht gekomen.  Van syfilis tot een coma. Dat ik nog de tijd kan vinden om elke week een blog te schrijven, lijkt mij een wonder op zich..

Maar ik wijk af. Waar zat ik?  Ooh ja, de grot. Daar was ik dus aan de ingang van een donkere grot, starend naar het mooie geweldige lichaam van Natasha dat vast zat met een stevige glimmende  ketting, verankerd in de rotswand van de grot. Ik stond daar wel 5 min met open mond door stomheid geslagen. Waarom moet dit nu weer met mij gebeuren?  Precies of ik al niet genoeg ongeluk heb gehad. In die 5min twijfelde ik wel even of ik niet nog snel kon vluchten, weg van dit alles. Misschien is een mooie vrouw vastketen in een grot wel een of ander oud Spaans ritueel. Maar als ik ooit nog een kans wou maken bij de mooie  Natasha nam ik beter het zeker voor het onzekere. Ik stapte de duisternis binnen richting de ketting. Ik was op mijn hoede. Maar op het eerste zicht leek de grot leeg, op Natasha na, die mij wanhopig aanstaarde en iets mompelde naar mij. Door de prop in haar mond verstond ik er niks van. Ik bestudeerde de ketting grondig maar ik vond niet meteen een manier om ze te verwijderen. Ik schrok me rot toen een stem uit de duisternis zei: ‘no te molestes’. Ik was geschokt door de grote gestalte die naar voren trad uit de duisternis. Hij zei het nog eens: ‘no te molestes’ . Toen ik het nog steeds niet begreep, zei hij in het vloeiend Russische: doe geen moeite Nickolai .De ketting zit toch muur vast. Ik was weer met stomheid geslagen maar ik weet niet door wat het meest. Dat deze schimmige figuur mijn naam kende, dat hij Russisch sprak of het feit dat hij wist dat ik Russisch sprak?  ‘Dan is het dus toch waar wat Natasha zei. Dat je aan geheugen verlies leidt. Ik ben het Vladimir. Herken je me niet?’ Ik wist niet wat zeggen. Kon het nog gekker worden? Je komt dus de mooie Natasha redden, zei hij, uit lust of uit liefde? Mmmh, weet je Nikolai , wij verschillen niet zo veel, jij en ik. Het was het lot dat ons samenbracht. Ooh, ik hoopte zo dat hij nu niet over een of ander voorspelling begon. Maar aangezien hij leek te wachten op een antwoord, zei ik gewoon: wat bedoelt u juist? Hij antwoordde: ’ Heb je het nu nog niet door, Nikolai, ik ben je vader….

25-02-2013 om 00:00 geschreven door Nikolai  

De laatste dagen zijn snel voorbij gegaan, het was raar om zo niets meer te herinneren. Gelukkig kon die schone verpleegster mij helpen. Ze wist  nog te vertellen dat ik hier ondertussen al 2 weken in een coma had gelegen, achteraf gezien viel da precies wel mee, daar heb ik niet zoveel last van gehad. Nu ben ik 3 dagen wakker. Ik moet wel nog 4 dagen blijven, want ze moeten blijkbaar nog allemaal testen doen om te zien of ik wel gezond ben. Gezond? Ik voel mij zo kiplekker als het maar zijn kan! Ik zou graag eindelijk de mensen willen spreken die mij kunnen vertellen hoe ik daar naakt op die straat ben beland. Toen ik eergisteren al wat beter was is de politie al langs geweest, ik moest een verklaring afleggen zeiden ze. Maar volgens mij waarin die twee agenten meer geïnteresseerd in de mooie decolleté van de verpleegster, die trouwens Natasha noemt, ik heb haar naam gevraagd bij één van de eerste testen. Nu, de politie wist mij wel de naam te geven van de man die mij heeft gevonden. Hij noemt Vladir en heeft hier de bijnaam “el carnicero del pueblo” wat zoveel als “de mensenslager” betekent. Ik weet niet goed of dit is om de mensen af te schrikken of omdat hij wel degelijk die reputatie heeft. Ik heb hem in ieder geval gisteren even opgebeld. Ik heb via Natasha zijn telefoonnummer kunnen krijgen, en heb ineens Natasha haar nummer ook bemachtigd, dat zou nog wel eens van pas kunnen komen als ik hier noch wat nachten in Barcelona wil verblijven. Nu ik belde deze Vladir op en aan de andere kant van de lijn hoorde ik een koude zware stem. “Wie stoort mij?” klonk het aan de andere kant. Ik heb in mijn beste Spaans proberen vragen of hij Engels sprak, maar ik kon er geen zinnig woord Engels uitkrijgen. Hij had wel door dat ik het was, want hij begon herhaaldelijk mijn naam te zeggen. Ik voelde mij toen wel niet meer zo op mijn gemak. Hij brabbelde nog iets in de telefoon en legde dan op. Het enigste wat ik ervan kon maken was iets in de aard van”las piedras adulez, las piedras adulez!”  Hopelijk kan Natasha mij morgen uitleggen wat dat betekent want buiten de geur van Cubaanse sigaren en het silhouet van een man met een lange mantel en een hoed kan ik mij nog altijd niets herinneren.

28-01-2013 om 21:42 geschreven door Nikolai  

Uiteindelijk werd ik wakker… mijn oogleden voelden bedrukkend zwaar aan en mijn mond was erg droog. Het kostte me moeite om mijn hoofd en mijn armen te bewegen en heel mijn lichaam voelde stijf en stram aan. Tot in mijn vingertoppen vulde zich een onbeschrijfbaar zwak gevoel. Levensloos keek ik rond, me absoluut niet bewust van enige tijd of ruimte.

Ik lag in een bed, witte lakens, alles heel net en alles heel proper. Ik keek naar een lichtgroene muur, een TV die niet aanstond, een tafeltje, een stoel en verder zag ik niets. Ik staarde nog een tijdje naar de dingen en toen kwam het besef dat deze kale ruimte niets anders kon zijn dan een ziekenhuiskamer. De typische ziekenhuisgeur die op dat moment binnendrong versterkte mijn gedachte. Ik lag in een verdomde ziekenhuiskamer…

En ik wou daar weg, maar roepen kon ik niet, of toch niet voldoende hard om aan iemand te laten horen dat ik wakker was en dus wou vertrekken. Mijn keel was immers schor en pijnlijk. Hulpeloos besloot ik dan maar te wachten. Na een hele tijd hoorde ik naderende voetstappen en plotseling ging de deur open. Een verpleegster wandelde binnen en kwam naast me staan.

Aan één blik had ik genoeg, deze vrouw was prachtig! Het was een eerder donker type, niet te fel opgemaakt maar ook zonder make-up mooi genoeg om de blik van elke man op straat net die ene seconde langer vast te houden. Met een pijnlijke prik haalde ze me uit mijn gedachten. Ik zag een doorzichtige vloeistof in mijn arm verdwijnen. Toen ze klaar was, vroeg ik waar ik was. Ze verstond me niet. Ik zuchtte en probeerde het dan maar in het Frans, wat duidelijk ook niet haar moedertaal was. Erg moeizaam zei ze uiteindelijk: “attend” en verliet mijn kamer.

Ondertussen dacht ik wanhopig aan … aan … ja aan wat eigenlijk? Ik kon me niets meer herinneren. Het laatste dat ik wist was dat ik in Parijs op de trein naar Spanje was gestapt. En daarna … een zwart gat,  niets…

Ook deze keer haalde de jonge verschijning me uit mijn gedachten. In haar hand hield ze een Spaanse krant en met een vlotte beweging toonde ze me een bepaald artikel. Ik kende net genoeg Spaans om me wat te behelpen en uit het krantenartikel op te maken dat een bewusteloze man gevonden was. Hij lag langs de kant van de weg net buiten de stad Barcelona … bewusteloos, maar vooral … naakt! De verpleegster keek me aan met haar prachtige donkere ogen. Ik begreep er niks van! Bedoelde ze dat ik die man was van het artikel? Hoe kan dat? Hoe kom ik naakt en bewusteloos in Barcelona terecht? Ze zag mijn verbazing en knikte hevig om me te verzekeren dat ik het was. Ondertussen had ze het over “Polizia” … mij duidelijk makend dat de politie mij zou komen ondervragen. Ik liet mijn hoofd terug in mijn kussen vallen … uitgeput van ongeloof en verbazing. De knappe verpleegster gaf me eindelijk wat te drinken en terwijl ze mijn hoofd ondersteunde om niet te morsen, keek ik naar haar en zuchtte. Ze glimlachte, ze had waarschijnlijk al vele mannen in haar bijzijn horen zuchten. Maar ik zuchtte niet om haar schoonheid, ik zuchtte om de hopeloze situatie waarin ik me bevond. Wat was er toch gebeurd?

28-01-2013 om 21:41 geschreven door Nikolai  

Ik dacht goed na naar waar ik zou gaan. Het weer werd inderdaad slechter. Het begon opvallend snel kouder te worden en het regende meer, hier in Parijs. Ik begon Parijs beu te worden! Al zeker omdat mijn Frans niet zo goed is. Toen ik onderweg was naar mijn verblijfplaats, kwam ik een heel rare, kleine, akelige man tegen. Hij liep met een kromme, gebogen rug en was lelijk! Echt enorm lelijk. Ik kon hem niet aanzien. Ik vond het daarom ook erg dat hij tegen me begon te praten en waarover!  Hij was de hele tijd bezig over geuren en dat hij in een parfumerie werkt en dat hij alle geuren kende die er maar bestaan. Alsof dat mij kon schelen. Ik dacht in mezelf: wat een rare man,zeg. Ik moet Parijs dringend verlaten! Zo dacht ik, nadat het gesprek eindelijk was gedaan, al stappend naar mijn verblijfplaats over naar waar ik zou moeten gaan. Ik wilde zeker naar een warm land te gaan, dus ik koos Spanje. Eenmaal aangekomen aan mijn verblijfplaats, pakte ik mijn spullen en ging dan naar de dichtstbijzijnde treinstation. Ik kocht een ticket voor de eerste trein naar Spanje. Het was ongelooflijk druk, maar ik vond dat er iets niet klopte. Het was een beetje te stil voor een drukke menigte. Ik trok me er niets van aan. Eenmaal op de trein wilde ik rustig nadenken over wat ik in Spanje het eerst zou doen.  Ik wilde liever naar het strand gaan om even al mijn zorgen te vergeten en mij eens een keer goed te amuseren. Maar opeens wat je eigenlijk amper meemaakt en niet zo vaak gebeurt, moet dan weer eens voor de verandering bij mij gebeuren: een botsing. Ik dacht in mezelf dat ik gedoemd was niet op vakantie te gaan. De botsing was eigenlijk niet zo erg. Beide treinen, die op dezelfde spoor waren, konden nog tijdig remmen, zodat de botsing niet zo groot was. Er was gelukkig niemand gewond of dood, behalve mijn geduld. Dan zat ik daar in die trein vast te vloeken en ik weet niet wat nog allemaal. Na lang wachten, werden we eindelijk geëvacueerd, maar ik had nog altijd het gevoel dat er iets niet klopte. Ondanks de botsing waren de mensen nog altijd stiller dan normaal, alsof ze gedwongen werden te zwijgen of zoiets. Ik begon toch lichtjes ongerust te worden, maar trok het me nog altijd niet aan. Ik voelde, toen ik van de trein naar buiten ging, mensen achter me duwen. Iets teveel naar mijn zin. Opeens voelde ik een enorme pijn aan mijn hoofd en alles werd zwart!

28-01-2013 om 21:40 geschreven door Nikolai  

En dus trok ik naar het vliegveld Charles de Gaulle om er een zitje te boeken op het eerstvolgend vertrekkend vliegtuig.  Dat vliegtuig bleek Athene als bestemming te hebben en dat zag ik wel zitten: veel cultuur, mooi weer en een zuiderse vriendelijkheid.

Athene zat propvol, eerst enkele keren rondcirkelen om te kunnen landen, vervolgens lang wachten op mijn bagage om dan in een verzengende hitte in een propvolle bus naar het stadscentrum te gaan.

Vooraleer op zoek te gaan naar een verblijf voor de nacht moest ik dringend even verkoeling zoeken. Die vond ik in een kleine pub achter een groot glas Mythos, cultuur opsnuiven kan ook aangenaam zijn dacht ik.

Genietend van mijn biertje begonnen m’n hersenen al een selectie te maken van wat ik zoal kon en moest doen. Ik had nog wat geld dus een slaapplaats zou niet direct een probleem opleveren, om de Acropolis te beklimmen was het te warm en waar kan je nu beter verkoeling vinden dan aan het water? Ik besloot een pensionnetje te zoeken in de buurt van de haven om dan meteen een boottochtje te maken.

Dat pensionnetje vinden was bij nader inzien toch niet zo evident. Volgeboekt of totaal vervallen, daartussenin niets. Met enkele woorden oud Grieks uit mijn klassieke opleiding en een hele hoop gebaren vond ik uiteindelijk een oplossing: een lokale visser had een buitenverblijf op een eilandje op een half uurtje varen en was maar wat blij met de extra inkomsten die de verhuur van zijn stulpje die week zou opleveren. Meteen verhuurde hij er nog een aftands bootje met buitenboordmotor bij: dat bootje was wel niet van hem maar als hij de inkomsten deelde zou zijn dorpsgenoot hem dat niet al te kwalijk nemen.

Ik scharrelde in het lokale supermarktje nog wat eten bij elkaar en vertrok met m’n hebben en houden naar  mijn nieuw verblijf, behoorlijk nieuwsgierig naar wat ik op dat eiland zou vinden.

28-01-2013 om 21:38 geschreven door Nikolai  

Ik besloot om nog een paar dagen in Parijs te blijven. Er hing een drukke, maar ook gezellige sfeer in deze grote stad. Om de verschillende bezienswaardigheden te bereiken, ging ik met de metro. Een avontuur apart! Mensen laten dan een hele andere kant van zichzelf zien, ze zijn gehaast, humeurig en willen zo snel mogelijk zitplaats bemachtigen. Een metrostation is dan ook een ideale plek voor handtasdieven. Zo probeerde er één mijn saxofoon te stelen, al een geluk kon ik dat nog snel verhinderen door net op tijd de metro op te stappen. 

Het eerste monument dat ik ging bezoeken, was de Eifeltoren. Nu moet ik eerlijk toegeven, die stalen constructie ziet er mooier uit op foto’s dan in het echt, maar ondanks het uiterlijk, gaf het toch een mooi uitzicht op de stad. Ik had dan ook geluk met het weer, het regende niet en er was geen mist. Vervolgens bezocht ik een paar souvenirwinkeltjes, maar ik kocht er niets, het was iets te duur naar mijn smaak. Uiteindelijk vond ik een klein kraampje voor de ingang van het metrostation, waar een jongedame sleutelhangers verkocht. Je kent wel van die sleutelhangers met de Eifeltoren eraan of L’Arc de Triomphe. Ze kostte een anderhalve euro. Ik dacht zo bij mezelf dat ik iets aan dat prijsje kon doen, dus onderhandelde ik met de jongedame. ‘Voor iedere kus die je me geeft, krijg je een sleutelhanger’ zei ze plagerig. Dus ik gaf haar tien kussen, nam tien sleutelhangers en ging ervandoor. De dame bleef versuft achter en had de eerste minuten niet door wat er gebeurde. Dat heb je dus als je met Nikolai Bellic kust. Voor de rest verliepen de dagen rustig. Ik wandelde over de Champs-Elysées, bezocht Montmartre en speelde op mijn saxofoon op La Place de la Concorde. Tenslotte bracht ik een bezoekje aan de Mona Lisa in het Louvre.

Veel mensen zeggen dat er iets bijzonders is met dat schilderij van Leonardo da Vinci, wel ik ben erachter gekomen wat dat is. Het schilderij flirt heel de tijd met je, haar ogen volgen je waar je ook naartoe gaat en die glimlach is mysterieus, speels alsof ze iets van je wil. Met andere woorden ze gaf me een kick. Ik bleef nog een paar minuten naar haar staren en ging toen weg. Buiten bewogen de wolken dichter naar elkaar toe en ik zag in de krant dat de weersvoorspellingen voor de komende dagen niet zo bijzonder waren. Voor mij was het dus de hoogste tijd om te vertrekken, maar naar waar?

18-11-2012 om 20:05 geschreven door Nikolai  

‘De Uitverkorene! We zijn gered’ mompelde de bizarre man nog eens voor zich uit. Ik bleef staan. En opeens... zag ik het licht. De man draaide zich om en keek me veelbetekenend aan. Ik hield mijn hoofd wat schuin en begon te schaterlachen. De straten vulde zich met een lach, die al veel te lang niet meer gehoord was.

‘Kijk’, begon ik, ‘ik zal eerlijk met je zijn. Je hebt het bijna juist! Ik ben inderdaad Uitverkoren! Ik ben verdomme Uitverkoren, om mijn eigen leven te leiden. De wereld draait al 4,6 miljard jaar zonder mijn hulp, en zal dit nog wel even volhouden. Naar de hel met Sofia, die gekke professor, dat oude dametje, haar dochter.’.

-    ‘Je... Je snapt het niet!’, onderbrak de man me.

-        ‘Nee, jij snapt het niet. En val me niet in de rede!, ’, vervolgde ik mijn tirade, ‘ DE HEL, L’ENFER, HELL, INFERNO, Иди к чёрту. Loop naar de hel! En ik zie je daar dan wel terug, mocht de wereld vergaan!. Exit Nikolai.’

Ik wandelde terug naar mijn hotel, losgemaakt van mijn ketens. Ik bleef even staan en stak en sigaret op. Ik inhaleerde en blaasde de blauw-grijze lucht met een diepe zucht weer uit. ‘Tot daar de Uitverkorene’, mompelde ik glimlachend.

De volgende morgend ging alles zeer snel: ik checkte uit, bestelde een ticket voor de Eurostar, en was diezelfde dag nog in Parijs. Ja, what a wonderful world indeed. Aangekomen besloot ik voor de verandering een kamer in een iets duurder hotel te boeken. (Mijn mama’s hebben eindelijk mijn zakgeld van deze maand gestort!).

De avond viel, en ik maakte me klaar om naar buiten te gaan. In de hal van mijn kamer, keek ik nog even in de spiegel. Van de syfilis was geen spoor meer te bekennen, en ik grijnsde wat schaapachtig naar mezelf. ‘Happy hunting’, zei mijn spiegelbeeld.

‘Voila, Rue Montmartre 142, The Social Club’, zei ik met mijn beste Frans. Een of andere ‘hippe’ tent, in hartje Parijs. Luide muziek, alcohol, drugs en vrouwen... Enter Nikolai!

‘Oh merde, avez vous du feu?’, er was binnen een wel zeer bevallige jongedame naast me komen zitten. Ze herhaalde haar vraag in het Engels. Ik schrok wakker, en bood haar mijn aansteker aan.

-          ‘Elena, aangenaam’, zei ze bij het teruggeven.

-          ‘Nikolai, enchantée. Euhm... Sorry dat ik het vraag, maar is je vader toevallig een bakker?’

-          ‘Nee...’, ze keek me onderzoekend aan.

-          Ah, want je bent anders wel een heet patéke!

-          ‘Mon dieu...’ zei ze lachend.

Ik werd weer wakker in mijn hotel. Ik stond op, kleedde me aan en was net van plan een ontbijtje te pakken in het restaurant op het gelijkvloers, toen ik een briefje zag liggen op het nachtkastje.

-          “Bedankt voor een geweldige nacht!

  Xxx Elena”

Op de achterkant stond in hetzelfde sierlijk schrift een telefoonnummer. Ik glimlachte, verfrommelde het papiertje en gooide het in de vuilbak.

‘Het is fijn om weer terug te zijn.’

18-11-2012 om 20:03 geschreven door Nikolai