Dit is een droom die ik ooit gehad heb, en nooit ben vergeten
We kwamen aangereden bij ons thuis toen ik plots nieuwe mensen zag staan voor het huisje naast ons. Met m'n beide benen stapte ik uit de auto. Als ze één woord ging zeggen, ging ik niet antwoorden. Het huisje staat namelijk te huur doordat onze buurman er werd uitgezet. Ze is ook onze huisbaas, en zij kan zagen. Hoe oud ze ook mag zijn.
Achteraan in ons tuintje hadden we bloemetjes en kruiden staan. Het rook allemaal zo goed. Daar stond ook het tuinhuisje van mijn vriend Bjorn. We gingen even naar daar om iets te gaan halen. Het was al zo'n warme weer, en een hele donkere lucht, maar ik bleef buiten staan, omdat het misschien anders nog langer duurde vooraleer we binnen gingen in huis. Plots zie ik met een ooghoek een bliksemstraal recht naar beneden op een vliegtuig inslagen. Ik zag een rookwolk, en vuur. Er kwam een stuk naar ons gevlogen. Net zoals als je live naar de voetbal gaat zien en je ziet die bal recht op je afkomen. Maar het raakt je toch niet. Zo kwam dat stuk van de vlieger net boven ons hoofd gevlogen en belandde een paar kilometers verder. Het was het voorste stuk van het vliegtuig. Ik zag nog een stuk aankomen vliegen, en ik liep naar het tuinhuisje terwijl ik Bjorn riep. Maar het was te laat. Alles ging zwart.
Ik opende mijn ogen, en zag een wit plafond. Ik keek in het rond en zag dat ik in het ziekenhuis lag. In een grote kamer waar meerdere mensen bij elkaar lagen. Iedereen was zo druk in de weer. Ze liepen allemaal zo gestresst rond. Ik wou gaan rechtzitten, maar niet zonder de pijn kunnen te verdragen. Ik had overal wonden. En nog grote ook die genaaid waren. Eentje op mijn linkerbeen deed het pijnst. Ik stond recht, en liep naar een verpleegster en ik vroeg waarom iedereen zo aan gestresst aan het rondlopen was. Maar ze had blijkbaar geen tijd om te antwoorden. Ik ging verder zien. Al met een mankend been. Daar verderop kwam ik een verpleger tegen. Ik vroeg wat er was en hij zei tegen mij: "Er is een vliegtuig neergecrasht. Meer kan ik je niet zeggen juffrouw". Wel wat een uitleg krijg je dan. Ik liep nog even verder tot aan het raam. Ik zag enorme brandstapels overal. Iedereen was in paniek! Ik wou hier echt niet langer blijven, dus trapte ik het af. Vond het wel raar dat Bjorn hier niet ergens was.
Eens buiten aan het ziekenhuis, kreeg ik het echt warm. En iedereen was echt in paniek. Ik probeerde iemand vast te krijgen aan zijn arm, zodat ik dat iemand kon vragen wat er gebeurd was. Iedereen liep mij gewoon straal voorbij. Totdat er een jongen aankwam en hij zei tegen me: "Je mag van geluk spreken dat je nog leeft." "Wat bedoel je?" vroeg ik aan hem. "Er is een zware grote meteoriet opkomst. Iedereen is dan ook iedereen aan het bestelen voor dit te kunnen overleven." Antwoordde hij macho-achtig. "Heb je een huis?" vroeg hij verder. "Uh, ja." Zei ik met een rare blik. Ik stond ook stokstijf omdat ik er niets van begreep. Hij pakte mij beet bij mijn arm die ook zoveel pijn deed en hield mij vast tot aan een auto. Hij zette mij in de passagiersstoel, en hij achter het stuur. "Zeg maar waar je woont." Zei hij. "Waarom zou ik dit zeggen tegen jou?" zei ik op een niet beleefde toon. "Ken je me dan niet meer?" zei hij. "moet ik je dan kennen?" vroeg ik. "maakt niet uit." zei hij. Ik zei ondertussen ook waar ik woonde.
Aangekomen thuis, keek ik naar boven en zag de lucht er niet uit. Zwart, oranje, grijs achtig. Ik voelde in mijn broekzakken waar ik mijn sleutel had gestoken en pakte hem om hem daarna in het deurslot te kunnen steken. Die jongen zei tegen me dat ik alles moest bijeen pakken van eten en spullen die je het liefst ziet. Ik deed alles op mijn gemak omdat ik echt pijn had. Daarom pakte ik ook wat pijnstillers mee. Ik vroeg me ook af waar Bjorn was. daarom dat ik naar het tuinhuisje wou gaan om te zien of hij daar niet ergens was. Ik zag alleen maar een puinhoop van die vlieger liggen in ons tuintje en het tuinhuisje stond er niet meer. Ik ging op mijn knieën zitten en er begonnen tranen te rollen. Er ging vanalles door mijn hoofd. Hij zou toch niet dood zijn? Hij zou toch niet onder dat puin liggen? Ik wou zo snel mogelijk terug naar het ziekenhuis. Waarom was mijn eerste gedachte toen niet waar Bjorn was toen ik nog in het ziekenhuis was? Ik voelde me echt schuldig. De jongen pakte me beet bij mijn arm om me terug recht te trekken omdat we doorgaan.
Terug in de auto vroeg ik hem zijn naam. Die wou hij niet zeggen. Ik snapte het niet.
Op een dag kom je iemand tegen waar je jouw hele leven mee wilt delen. Na een paar maanden stellen ze je voor, voor samen te gaan wonen. Je antwoord is natuurlijk 'ja' omdat je die persoon graag ziet en je hele leven mee wilt delen. Je bent zo gelukkig dat je zelfs al de eerste nacht na dat je de sleutel van het huisje hebt gekregen er blijft slapen. Omdat je helemaal met die persoon alleen wil zijn. Niemand die je komt storen. Helemaal, gezellig alleen.
Een paar maanden later begin je ruzie te maken over de kleinste dingen. Geld, huishouden,...
Na nog eens een paar maanden begint de huisbaas jou te confronteren.
Nog eens een jaar later, komt de huisbaas dreigen met een aangetekende brief.
En dan een paar weken later, komt die brief aan. Daar gaat de gezelligheid. De mooie momenten die je samen in dat huisje hebt gehad. De slechte tijden dat je dan kunt vergeten. Het heeft zijn ups en downs.
In die brief staat dan dat je eruit wordt gezet. Omdat de huur van jaar tot jaar wordt bezien, en dat de huurder of verhuurder een opzeg mag/kan doen van 3 maanden op voorhand. (zo staat het dan in het huurcontract)
Altijd de huur op tijd betaald, nooit in schulden geraakt. Altijd netjes geweest. Dan krijg je zoiets, na 2 jaar er gewoond te hebben.
Op dat moment dat je die brief leest, stort je wereld in.
In die 3 maand tijd moet je een ander woning zoeken. Met spijt in het hart, moet je jouw eerste liefdesnestje verlaten. En op de hoop dat je iets beter vind.
Je zoekt en je zoekt, maar je vind niets. Dan is het te duur, dan is het te goedkoop omdat het dan een krot van een huis of appartement is.
Ga je iets goed vinden? Ga je nog even gelukkig zijn? Alleen de toekomst weet het.
Niemand die ooit zal weten hoe iemand zich echt voelt. Is het dan raar? Ook al probeer je je gevoelens te uiten aan de mensen die het dichtst bij jou hart liggen. Mensen die je blij kunt maken en misschien ook wel tegelijkertijd kunt kwetsen. Ook al is het je bedoeling niet.
Je leegt hetgeen wat je zwaar belast aan een persoon die je vertrouwt, graag ziet en weet dat ze je advies geven. Maar is als ze dan iets terug zeggen, is het de waarheid of is het een leugen? Je kunt het niet altijd aflezen van hun expressie.
Stel je voor, die persoon lacht, maar vanbinnen voelt het anders aan dan wat het vanbuiten zegt. "Keep on smiling, even if your life is a mess." Dat is een leugen. Ooit zal je toch eens uitbarsten in tranen, als het de druppel blijkt te zijn.
Het leven loopt niet altijd als geplant. En dat moet je er gewoon bij kunnen pakken. Ook al ligt dat zwaar en is het belastend.
Emotionaliteit is soms wraakzuchtig. Blijf waakzaam, met wat je voelt, doet en zegt. Je kan andere personen er mee kwetsen en ook jezelf.
Wees altijd je zelf. Je hoeft geen masker op te zetten. Ook al voel je soms dat je dat moet doen, als er sommige mensen zijn die er niet mee om kunnen, laat ze dan links liggen. Die zijn jou en jouw gevoelens en dergelijke niet waard.
Als je met een probleem zit, vertel het dan tegen een persoon die je vertrouwt. Een persoon waar je van weet dat die zal klaar staan voor jou.
