Wel wel, hier zijn we nog eens... lang geleden. Ik had gehoopt om deze blog iets langer vol te houden dan maar enkele dagen / weken. Maar ondertussen is er wel het één en ander veranderd...
Maanden gingen voorbij, maar van zwangerschap was er geen sprake. Iedere maand hoopten we op goed nieuws, maar het kwam maar niet. Mijn tabel met mijn cyclus hield ik bij, deed dan iedere keer een berekening wanneer ik vruchtbaar zou moeten zijn. Jammer genoeg is mijn cyclus vrij onregelmatig en is het dus niet evident om dit te berekenen. Uiteindelijk besteed je er ook wat minder aandacht aan omdat je merkt dat het toch allemaal geen nut heeft. De moed begon te zakken en zeker als vrienden of familie iedere keer met een grote glimlach vroegen of het al zo ver was... We hadden altijd gehoopt om de eersten uit het gezin van mijn man geweest te zijn met een kindje. Zijn broer was ons echter voor.. In januari is hij papa geworden van een zoontje. Dit is echter niet allemaal van een leien dakje gelopen.
In April is ons neefje onder de jeugdrechter geplaatst, hij was toen 3 maanden oud. Hij werd opgevangen door kind en gezin en tevens werd er beslist dat hij moest opgenomen worden in een pleeggezin. Niet erg fijn nieuws om te vernemen. Niet voor ouders, grootouders, de baby zelf,... Na lang nadenken, maar vooral ons gevoel te volgen hebben mijn man en ik besloten om de procedure in gang te zetten om hem in huis te halen. Ons leven bestond nog uit gesprekken met Kind en Gezin, de jeugdconsulente, de pleeggezinnendienst,... Continu leef je in een onwetendheid, gaat hij komen of niet. Hoe moeten we ons voorbereiden? Hoe verloopt de procedure? Van niets vind je hier iets over terug. Internet afgekamt hoe een pleegplaatsing in zijn werk gaat, maar duidelijkheid hebben we niet gevonden. Na de screening van de verschillende instanties, werden we uiteindelijk goedgekeurd als zijnde pleegouders. Op verlof kregen we dan opeens te horen dat hij definitief bij ons geplaatst werd. Wat een verandering! Alles moesten we nog kopen, en waar was de voorbereiding om voor de volgende jaren een kind in huis te hebben. Want geen illusies, hij zal totdat hij meerderjarig is bij ons wonen.
In juni heeft mijn man een zwaar ongeluk gehad. Dit kwam er dan ook nog eventjes bij. En dit allemaal in de periode dat we in de aanloopfase zaten om een pleegkind in huis te halen. Mijn man heeft enkele maanden moeten thuis zijn om te herstellen van een breuk in zijn rug. Verder kwamen er nog andere familiale problemen aan te pas. Veranderingen van job doen er ook niet altijd goed aan. Tenslotte hebben we nog de grote stap gezet om een eigen huis te kopen. Eenvoudig was het allemaal niet en het heeft onze wens voor eigen kinderen even op de achtergrond geschoven.
Nu alles terug stilletjes op zijn poten terecht is gekomen, lijkt het mij terug tijd om voor een eigen kind te gaan. Een pleegkind in huis hebben is fijn en we zijn blij dat we hem kunnen "redden" van een leven in een onbekend pleeggezin of tehuis. Hij is echt een zeer lieve en actieve baby. We hebben veel plezier van hem, ook mindere momenten maar dat moet je erbij nemen. Toch trachten we naar een eigen kind ook, die band zal uiteraard nog anders liggen... Wie weet, als we in ons eigen huisje wonen, en alles terug wat normaal gaat zijn, we zwanger gaan zijn voor we het weten...
Ik voel me vandaag echt gelukkig, het is vrijdag, ik heb een redelijk fijne werkweek achter de rug en heb dan nog eens een grotere bureau gekregen. Wat moet een mens nog meer hebben? Euhm,... vanalles maar als we ons gelukkig voelen, waarom dan verder nadenken.
Mijn kinder"obsessie" is de laatste dagen terug wat gedaald. Nu ja, we zitten nog niet in mijn vruchtbare periode, dus waarschijnlijk heeft dat er ook wel iets mee te maken. Maar toch, ik voel me een pak rustiger, heb bijna geen forums meer afgesurft. Ik vermoed dat totdat we zwanger zijn, mijn hormonen op en af gaan gaan. Met als gevolg dat mijn humeur volledig mee op en af gaat gaan. Jeej, ik beklaag mijn ventje al! Hij zei het al van de week tegen me; " als je weer zo een driftbui krijgt door je hormonen, dan ga ik je gewoon uitlachen in plaats van kwaad op je te zijn". Nu ja, wat kan het meest frustrerende zijn als jij serieus denkt dat je gelijk hebt over iets bepaalds en dat je dan uitgelachen wordt. Terecht of onterecht maakt op die moment niet uit, maar uitgelachen worden is ook niet fijn. Boos worden is ook niet altijd leuk dus tzal nooit goed zijn!
Heb ondertussen al wel mijn vruchtbare periode uitgerekend in mijn geweldige excel file (beetje beroepsmisvorming denk ik). Maar natuurlijk heb ik dit uitgerekend aan een cyclus van 34 dagen, wat misschien niet kan kloppen deze keer. Ik vermoed dat ik vroeger, voor ik de pil pakte, ook niet echt een regelmatige cyclus had. Dus het zal afwachten worden wat het deze keer gaat worden. Ik hoop alleszinds dat het niet te lang gaat duren vooraleer we zwanger zijn, want bijna heel onze nabije omgeving is op de hoogte dat we aan het proberen zijn. Is ook niet fijn om altijd de vraag te krijgen, "en en ...is het al zover?". Hoe graag je dan ook "ja" zou willen zeggen, maar toch moet je negatief antwoorden.
De tijd zal alles wel uitwijzen, maar nu pas besef je dat een maand enorm lang kan duren. En natuurlijk zie je ook overal zwangere vrouwen rondlopen. In de familie zit het "vol" met zwangere vrouwen. Mijn nicht is pas bevallen, mijn zus is zwanger,... Langs mijn man zijn kant hetzelfde. Als je op facebook rondsurft zie je ook dat je vriendinnnen van vroeger zwanger zijn of al kinderen hebben,... Nu ja, we zijn er op tijd aan begonnen , dus oud kan ik me nog niet bepaald noemen. Laat ons zeggen dat de tijd nog niet dringt. Maar het is zoals stoppen met roken. Ik ben 2 jaar geleden gestopt met roken, en dan zie je op straat heel veel mensen met een sigaret rondlopen, je ziet overal pakjes sigaretten op straat liggen, de geur van sigaretten is nog veel beter als je schoonmoeder haar sigaret opsteekt,... Wel, ik ervaar nu hetzelfde, maar dan anders...
Ok, ik ga hier nog eventjes werken. Om drie uur stopt mijn werkdag vandaag, dus we gaan nog evenjes in actie schieten!
Zondag zijn mijn regels doorgebroken. Het was te denken dat het van de eerste keer niet ging lukken. Dit wil met andere woorden zeggen dat mijn cyclus geen 28 dagen is maar 34 dagen. Althans deze cyclus toch, misschien was ik gewoon een beetje ontregeld. We zijn nu woensdag en ik heb nog steeds mijn regels. Vanaf nu kunnen we dus serieus beginnen tellen hoe lang mijn cyclus duurt en of deze al dan niet regelmatig is. De tweede poging kan beginnen ! Je zal zien dat ik er iets minder ga over schrijven de volgende dagen want ik ga proberen om er iets minder hard in op te gaan. We laten alles gewoon zijn gangetje gaan. Waarschijnlijk ga ik weer helemaal anders praten als ik weer overtijd zal gaan. Maar toch, nieuwe start! Mijn man denkt dat de tweede poging raak gaat zijn...maar ik denk dat hij dat van alle verdere pogingen gaat denken. Je kan je niet voorstellen hoe hij veranderd is. Van totaal geen kinderen willen hebben tot nu, erop gebrand zitten om zwanger te worden. Mensen kunnen dus echt veranderen....
We gaan hier nog eens een beetje verder werken... Tot de volgende!
jullie mogen altijd reageren op mijn verhalen of eens meedoen aan de poll. Er is niets interessanter dan reacties te verzamelen van ervaren mama's of mama's in spé
Na overleg hadden mijn man en ik gisteren besloten om de test toch al uit te voeren. Als kleine kinderen konden we niet wachten om het resultaat te weten. Eigenlijk hadden we liever nog langer gewacht, maar we zaten vol ongeduld. Mijn man werd emotioneel toen hij me eerst vertelde om toch nog iets langer te wachten met het testen, want hij had de vorige keer met onze miskraam een angstaanjagend menselijk gevoel gehad... "verdriet", "ontgoocheling" ... Mijn gevoel was ook dubbel, maar natuurlijk kan je er best zo snel mogelijk bij zijn om dan een afspraak te kunnen maken met je dokter en gynaecoloog... Ik ging naar het toilet en volgde de instructies. We legden de predictor op tafel en wachtten ongeduldig de volle 5 minuten af... We hadden er ons kratje wijn voor gezet, zodat we niet continu zouden kijken, en speelden een spelletje rummikub op de iphone. Dan nam mijn man de predictor en ik zei meteen dat het niks werd, iets in mij zei dat ik niet zwanger was... (of probeerde ik mezelf gewoon te beschermen?!)
We zagen dus dat de test negatief was. Ik wist niet wat te voelen, ik was ontgoocheld, maar ik was ook realistisch dat er weinig kans op slagen was. We beginnen gewoon met volle moed aan de volgende poging. Voor we het weten , loopt er al een kleine spruit rond. Mijn man werd er enorm stil van, en we hebben een tijdje gewoon aan het knuffelen geweest.
Feit is wel dat ik nog steeds niet ongesteld ben geworden. Maar we zullen het dan maar op het stoppen met de pil en een hormonenschommeling steken zeker?
Omdat mijn regels nog steeds niet zijn doorgekomen spreken we nu van onze erwt of onze rijstkorrel. Niet echt flatterend, maar uiteindelijk (moest het zover zijn) is het nog maar een erwt groot. Vandaag nog steeds geen streepje bloed te bespeuren en zo goed als geen regelpijnen. Gisteren kon ik me al niet inhouden om een predictor te kopen. Maar heb mezelf nog net op tijd kunnen inhouden om hem uit te testen .
Ik denk dat ik het gewoon voor morgen ga houden. Rekening houdende met mijn langste cyclus en dan één dag overtijd, mja, dan is vrijdag "The Day". Ik probeer er niet te veel aan te denken en iedere keer ik moet gaan plassen bereid ik me voor op het ergste... Misschien ook niet een al te goede houding, maar ik wil gewoon niet te hard van stapel lopen...
Twee dagen overtijd, het zal toch echt niet van de eerste keer gelukt zijn zeker? Heb wel menstruatiepijnen, dus ik weet niet goed wat te denken... Och ja, we zullen zien wat de toekomst brengt!
Wat een dag vandaag... Heb een vreselijke nacht achter de rug, niets anders moeten doen dan hoesten en dus zo goed als niets geslapen. Jammer genoeg mijn man ook niet, en dat was te merken vanmorgen. 'Je gaat morgen naar de dokter' , was het eerste dat hij tegen me zei als ik vanmorgen opstond. Ik kan best wel begrijpen dat je er een beetje knorrig van wordt als je bijna niet geslapen hebt. Nu ja, ik had ook niet geslapen. Blijkbaar was het katteneten ook nog op, dus de sfeer zat er al helemaal in. Nadat ik de deurklink van de garage letterlijk in mijn handen had, ben ik dan maar onmiddellijk naar de gb gereden voor katteneten en eten voor morgen. Terug thuisgekomen was de sfeer al iets wedergekeerd en konden we er deftig over praten. Dus morgen ga ik naar de dokter en zal ik me dan maar eens grondig laten onderzoeken. Ik hoop alleen maar dat ik vandaag al een beetje kan slapen.. Mijn ventje ligt hier nu naast me op de zetel te slapen, dus ik hoop dat het hem deugd doet. Ik heb vanmiddag al een dutje gedaan van twee uur, daarna een lekker warme douche genomen en ondertussen voel ik me toch al wel wat beter. Buiten die enorm vervelende hoestbuien , voel ik me redelijk goed. Ben wel wat vermoeid, maar dat is logisch als je niet kan slapen. Er zijn ook nog altijd geen regels te bespeuren, dus misschien is er wel kans op zwangerschap...wie weet! Kan natuurlijk ook zijn dat mijn hormonen helemaal op hol zijn geslagen door te stoppen met de pil.. wie weet, wie weet! We zullen zien wat de toekomst ons brengt!
Wat een rottige dag vandaag. Ik ben ondertussen bijna 3 weken verkouden en ik geraak er maar niet vanaf. Gisteren had ik zelfs een beetje koorts, wat niet mijn gewoonte is. Ik doe niet anders dan hoesten en niezen, mijn ogen tranen, heb een druk op mijn borst en een constante kriebel in de keel. Fijn om zo het weekend in te zetten. Maar natuurlijk ook de ideale moment om me te laten verzorgen door mijn ventje. Gisteren heeft hij voor mij gekookt en een pot thee gezet met een versgeperst citroentje en honing. Vandaag misschien een massage ? Ik zal er maar het positieve van inzien zeker.
Trouwens een lichte temperatuurverhoging is blijkbaar ook een symptoom van zwangerschap. Zelf wou ik daar niet bij stilstaan, maar mijn ventje kwam er mee op de proppen. We waren samen aan het lachen dat het een rijstkorrel zou zijn nu (misschien), maar dat het toch al een tijdje op en neer zou gaan door mijn gehoest..
Vandaag weer geen last van regelpijnen, het gaat op en af. Waarschijnlijk wel normaal als je gestopt bent met de pil, je hormonen slagen compleet op hol. Ik heb op bepaalde forums gelezen dat er vrouwen waren die een half jaar lang geen regels hadden. Ben benieuwd wat er me nog allemaal te wachten staat. Laat ons hopen dat alles op een gezonde en natuurlijke manier kan verlopen. Hoe lang het zal duren maakt eigenlijk niet uit. Natuurlijk liefst zo snel mogelijk omdat je je zinnen erop hebt gezet, maar ik wil het tijd geven.
Dit weekend wordt nog een redelijk druk weekend, dus het volgende verslagje zal pas maandag volgen. Tenzij er natuurlijk onverwachte gebeurtenissen zullen plaatsvinden...
Vandaag is zoals iedere andere weekdag een werkdag voor me. Alleen heb ik er vandaag niet veel zin in. Ik heb niet veel werk te doen en om wat te liggen knutselen aan excel files heb ik totaal geen zin in. Mijn ventje is ondertussen les aan het volgen aan het PVI, voor zijn preventieadviseur cursus. Ik ben benieuwd hoe zijn eerste dagje les geweest is. Als je al bijna 10 jaar van de schoolbanken af bent, moet het toch wel een aparte ervaring zijn. Verder is deze dag een dag zoals een andere. Opstaan, eten, werken, eten, werken, eten, tv kijken, slapen. Tv kijken is dan weer eerder uitzondering dan regel. Ons leventje is vaak nogal hectisch. We hebben een grote, fijne vriendenkring en eigenlijk nog eens 4 families ook. (beiden gescheiden ouders...) Is niet altijd even evident om iedereen tevreden te houden, en met iedereen op tijd en stond af te spreken. Mijn ventje is dan ook nog eens een fervente loper, dus daar gaat ook al heel wat vrije tijd naar uit.
Vandaag zou ook wel de dag zijn waarop ik normaalgezien de laatste pil van mijn strip zou innemen. Dit wil zeggen dat ik binnen 3 dagen mijn regels zou moeten krijgen. Tenzij moeder natuur er anders over beslist. Het zou natuurlijk fijn zijn, mochten we van de eerste maand al zwanger zijn. Dat is er toch wel zeer weinigen gegund. Ik probeer er niet op te hopen, maar ergens doe je dat toch. De laatste dagen heb ik al heel wat afgesurft op het internet over alles wat met zwangerschap te maken heeft. Maar soms heb ik het gevoel dat ik al aan het overdrijven ben.
We zullen zien wat de volgende dagen zullen zeggen. Wat me wel opvalt is dat ik de laatste tijd last heb van mijn borsten. En dit is nu iets waar ik nooit maar dan ook nooit last van heb gehad. Misschien zit het wel in mijn hoofdje. Maar ik moet eerlijk zijn dat ik nu reeds een beetje last heb gekregen van rug - en buikpijn. Hoewel ik dit de laatste dagen wel meer heb gehad, maar dan altijd maar eventjes.
Ik ga deze blog hier afsluiten, mijn middagpauze is bijna ten einde. Van zodra er meer nieuws is, zal dit zeker op mijn blog komen te staan. Ik merk nu hoe fijn het is om te kunnen lezen over iemand zijn zwangerschap, dus wil ik dit ook delen met iedereen.
