Raving Rabbids: Travel in Time

Review | 03 december 2010 1:04 -

Rayman Raving Rabbids was één van mijn populairste games tijdens de eerste levensmaanden van mijn Wii. De gevarieerde minigames en de hilarische presentatie toverden heel wat saaie familiefeesten om tot een lachfestijn. We zijn ondertussen toe aan het vierde deel en de vraag is er nog geen sleet begint te komen op de formule.

De knotsgekke konijnen maakten voor het eerst hun opwachting bij de lancering van de Wii, naast de zijde van Rayman. Door de jaren heen hebben de Rabbids aan populariteit gewonnen en in Raving Rabbids Go Home kregen ze hun eerste eigen spel. Deze trend werd voortgezet wantTravel in Time is het eerste partygame uit de reeks waar Rayman van het podium werd geschopt en de konijnen volledig op hun eentje de show stelen. Zoals de titel doet vermoeden, reizen de Rabbids deze keer doorheen de tijd en dit in een zelfgemaakte teletijdmachine in de vorm van een wasmachine. Onze pluizige duiveltjes hebben ingebroken in een museum en ze zijn niet bepaald blij want er hangt een rol wc papier vast aan hun schoenen. Binnen de kortste tijd ligt dan ook alles overhoop. Het museum fungeert als menu, waarbij de verschillende zalen en schilderijen toegang geven tot allerlei mini-games. De games strekken zich over verschillende tijdsperiodes, van de oertijd tot de moderne tijd. Bij bijna ieder spel krijg je de mogelijkheid om te knoeien met het verleden. Wat als de ijstijd nooit was gebeurd? Hoe werd het vuur ontdekt? Waar heeft Newton zijn appels vandaan gehaald?

Schieten, springen, vallen, opstaan en weer doorgaan.

De games zijn opgedeeld in vijf genres. “Bouncing” bestaat uit een reeks 2D platform levels waarbij je onder andere zoveel mogelijk bonen moet verzamelen aan boord van de Titanic of een brandhaard moet zien te ontwijken. In een andere reeks hebben onze konijnen vleugels gekregen en moet je bijvoorbeeld de ballonnen van de tegenstanders proberen te stelen of moet je al vliegend als eerste de eindmeet bereiken. Het spel biedt ook enkele schietspellen aan. In het ene schiet je vanop een kar naar voorbij komende doelwitten, terwijl er regelmatig een ton explosieven heen en weer vliegt en je deze naar de kar van je tegenstander moet schieten. In een ander moet je dan weer stenen blokken zien te bemachtigen voor het bouwen van een piramide en kan je de werkers van je medespelers neerschieten. Vervolgens heb je nog een aantal matige visspelletjes, waarvoor je een MotionPlus nodig hebt. Afsluiten doen we met hilarische toiletpapierraces waar je bent vastgeketend aan een teamgenoot en je een bepaalde opdracht moet vervullen.

Attack of the clones 

Vooral de ballongevechten, de schietspelletjes en de toiletpapierraces waren mijn persoonlijke favorieten. Helaas kan ik hetzelfde niet zeggen over de rest. Sommige minigames zijn behoorlijk ongeïnspireerd en ontbreken de charme en afwerking die de meeste spelletjes uit het origineel wel hadden. Bovendien zijn er slechts een twintigtal verschillende games beschikbaar en een aantal daarvan zijn goedkope klonen van elkaar. Dat is redelijk weinig aangezien de minigames telkens maar een aantal minuten duren. Toch is er nog voldoende te ontdekken. Het museum is beladen met extra uitdagingen, waarbij je een zo hoog mogelijke score tracht te halen door een bal zo lang mogelijk in de lucht te houden, basketbal te spelen met één van de konijnen of zo veel mogelijk kostbare kunstvoorwerpen te vernietigen vooraleer de chronometer op nul komt te staan. Deze zijn wel enkel een leuk tijdverdrijf terwijl je aan het wachten bent op je vrienden. Tussen de extra’s zijn wel twee hilarische games te vinden. Eén laat je dansen voor je televisie en bij de andere zingen de Rabbids in harmonie een aantal hilarische nummers. Nieuw is ook de mogelijkheid om het online op te nemen tegen je vrienden en scores met elkaar te vergelijken, wat de herspeelbaarheid ten goede komt.

BBBBBRRAAAAAAAHHH

Visueel is Travel In Time niet bepaald indrukwekkend, maar dat is ook niet zo verwonderlijk voor een party spel, waar graphics sowieso iets minder belangrijk zijn. De laadtijden zijn weliswaar opmerkelijk lang. Op de framerate valt gelukkig weinig kritiek te uiten, zelfs tijdens de split screen actie. De grote sterkte van de titel is vooral de geweldige presentatie. Ieder spelletje wordt voorafgegaan door een hilarisch introfilmpje dat bijna altijd de lachspieren activeert. Al die visuele humor wordt begeleid door een met momenten even grappige soundtrack, vol met foute muziek en de noodzakelijke “BBBBBRRAAAAAAAHHH”s.