Hoe overleef je het middelbaar als je niet zo populair bent?
27-09-2015
Zondag 27 september 2015
Voordat jullie mijn blog beginnen te lezen neem ik aan dat jullie eerst iets over mij willen weten. Ik ben geen populair meisje, echt niet. Eigenlijk ben ik meer een loser. Ik ben het soort meisje dat nooit opgemerkt wordt. Niet door andere meisjes, niet door jongens. Vroeger kon me dat helemaal niets schelen, ik bedoel Wie heeft er een jongen nodig om gelukkig te worden? Dat is toch zo cliché? Een meisje kan (vooral op haar 14e) toch wel gelukkig zijn zonder een jongen? Dacht ik. En zoals zo vaak zat ik er weer helemaal naast. Vorig jaar rond de kerstvakantie werd ik smoorverliefd op een jongen uit mijn klas. Ik deed alles om op te vallen bij hem en ik genoot van de vier uur in de week dat ik naast hem zat. Maar, ik was stom genoeg om niet te zien dat hij gewoon met me speelde. Hij vroeg me allemaal belachelijke vragen en vroeg ze steeds opnieuw, gewoon omdat hij het leuk vond om te zien hoe ik rood werd. Ooit heb ik om hem gehuild maar Dat is nu gedaan. Of dat dacht ik toch, In de zomervakantie was het niet moeilijk om hem te vergeten maar nu ik hem weer elke dag zie rondlopen is het zo veel erger! Ik herinner me alles weer en dat is echt niet waar ik op zit te wachten. Ik wil gewoon verdergaan met mijn leven en hem vergeten. Ik wordt trouwens zot van mijn ouders, ze kunnen me gewoon niet me rust laten. Vooral mijn moeder is erg. Ze is altijd maar bezig met wat mensen over haar en over mij denken en dat vergeet ze vaak dat het vooral (of toch voor mij) het belangrijkste is wat je over jezelf denkt. Ik ben niet zoals zij en dat kan ze volgens mij niet aanvaarden, het lijkt soms of ze met mijn leven een tweede kans voor het hare wil. En wat dan met hoe ik mijn leven wil gebruiken? Ze is altijd maar bezig met diëten en zegt van alles dat ik er dik van wordt. Het is gewoon niet leuk meer. Hoe moet je je als tiener goed in je vel voelen als zelfs je ouders je niet kunnen respecteren zoals je bent? Ik wil gewoon genieten van het leven zo lang het duurt. En natuurlijk van One Direction. Ik mag mijn ouders dan soms haten, toen ze me naar het concert van 1D in Brussel lieten gaan kon ik ze wel zoenen. Ik vind het wel heel spijtig dat ze nu gaan stoppen Gelukkig brengen ze eerst nog een album uit! Hoe moet ik mijn ouders nu overleven zonder 1D? Zo heb ik de vakantie overleefd, oortjes in hebben. Vanaf het moment dat ik ze uit deed begon er toch iemand op mij te zagen. Vroeger dacht ik dat er niets erger was dan op school compleet genegeerd worden, maar er is nog iets erger Elke dag van je ouders horen dat je te dik bent. Ik wou gewoon dat mensen wisten te respecteren wie ik ben en wat ik voel. Dat doet me denken aan een liedje van Clouseau. Jij begrijpt wie ik ben, wat ik voel en wat ik wil bereiken laat ze maar kijken naar ons paar. Wat was de titel ook alweer? Dus voor je mijn blog begint te lezen Verwacht geen modetips of andere dingen. Verwacht niet om elke dag te horen over een nieuw lief want daar moet je mooi en populair genoeg voor zijn. Verwacht gewoon elke dag een of andere saaie dag te horen van een loser met een gebroken hart. Zo lopen er ook rond op de wereld. Losers die te graag dromen. Maar zoals Harry Styles zegt: "A dream is only a dream Untill you decide to make it come true." Tijd dat die van mij uitkomen.
Ik ben vandaag met de school op sportdag geweest en in de namiddag ben ik gaan paardrijden. Dat was zo leuk! Ik ben wel bijna van dat paard getotterd toen we de eerste keer in draf gingen want de leerkracht vond het niet nodig om te zeggen dat we dan op en neer moesten wippen. Dus, opeens bewoog er iets onder mij en botste ik maar wat op en neer op die rug. De tweede keer ging het al beter want dan snapte ik wat ik moest doen. Ik wou gewoon dat mijn moeder begreep dat ik zo graag paardrijden als sport zou doen. Ze zaagt zelf altijd dat ze van mijn grootouders niet mocht dansen. Maar als ik dan vraag of ik mag gaan paardrijden is het antwoord altijd nee. "Ik doe al te veel." Ik ben net 7 uur in de week weg. En paardrijden is het enige dat ik ZELF graag zou doen, het enige waartoe ze me niet gepusht heeft. Ik wou dat ze gewoon begreep dat dit mijn leven is en dat ik het indeel zoals ik zelf wil. Het is alsof ze elk beetje van mijn leven MOET controleren. Dat paardrijden is nu iets dat ik ZO graag zou doen. Maar zoals altijd als ik iets echt graag wil is het antwoord nee. KUTOUDERS!
