300 gr cassisbessen

300 gr aalbessen

300 gr bloem

200 gr rietsuiker

150 gr zachte boter, op kamertemperatuur

1,5 tl bakpoeder

2 el maïzena

2 pakjes vanillesuiker

5 el rietsuiker

24-06-2009 om 00:00 geschreven door Nienna Tasartir  

Vandaag was het leesclubbijeenkomst bij mij thuis.
Deze maand lazen we "Samir en Samira" van Siba Shakib, een Iraneese vrouw die momenteel adviseur is van de NATO inzake Afghanistan.
Zij heeft al verschillende boeken geschreven, steeds over sterke vrouwen die gebukt gaan onder het juk van de Taliban.

In Samir en Samira vallen we meteen binnen bij een vrouw die aan het bevallen is van haar eerste kind.
Deze vrouw woont samen met haar man, de Commandant, in de Hindoe Koesj, het gebergte in het Noord-Oosten van Afghanistan.

Even een geschiedkundig intermezzo:
De naam van de Hindoe Koesj betekent letterlijk: "Vermoordt de Hindu" volgens Encyclopedia Americana. Deze naam werd gegeven als herinnering aan de dagen toen de Hindu's als slaven uit het Indiase subcontinent stierven in de harde Afghaanse bergen, terwijl zij vervoerd werden naar de mohammedaanse rechtbank van Centraal Azië. De nam Hindu Kush verschijnt voor het eerst in 1333. Het is zeer veelzeggend dat één van de weinige plaatsen op Aarde ons niet herinnert aan de overwinning van de winnaars, maar liever aan de slachting van de verliezers, betreffende een genocide van Hindu's door de mohammedanen. Hier zijn geen exacte aantallen van beschikbaar, in tegenstelling tot de Joodse hholocaust. Volgens Encyclopedia Britannica zou er in december 1398 een executie van minstens 50 000 gevangenen hebben plaatsgevonden. Volgens de New York Times (edities mei en juni 1993) zouden de zigeuners, die in gans Europa rondtrekken, afkomstig zijn van de Indiase slaven die meegevoerd worden over de Hindu Kush.

Enfin, we komen dus het boek binnen terwijl een vrouw bevalt van haar eerstgeboren kind, dat een jongen moet zijn, gezien anders de bloedlijn van de man stopt. In gebieden waar de Koran tot op de letter gevolgd wordt, moet de eerstgeborene een zoon zijn, anders gaat de bloedlijn niet verder, in andere streken moet de man een zoon hebben, om het even het hoeveelste kind in rij de desbetreffende zoon is.
De Commandant wil een opvolger voor hem, maar in plaats daarvan bevalt Daria van een dochter. De commandant kan deze vernedering niet aanvaarden en besluit om zijn dochter op te voeden als zijn zoon, en voor de buitenwereld te verzwijgen dat ze een meisje is.

Daardoor leert Samira paardrijden, schieten, vechten, alles wat jongens doen in de Hindu Koesj.
Maar er komt een moment waarop Samira ontdekt dat zij helemaal niet op dezelfde manier plast dan de andere jongens; in shock gaat ze terug naar de tent waar ze aan haar moeder vraagt of ze wel een echte jongen is.
Haar moeder bevestigt deze vraag met een klein 'jawel', haar vader blijft haar aanspreken met 'jongen'. Maar binnenin weet ze dat ze niet hetzelfde is dan de andere jongens.
Op een gegeven moment trekt haar vader samen met zijn troep terug naar de oorlog, en sterft in de strijd.
Daria zou de zoveelste vrouw moeten worden van een onhebbelijke man uit de stam, die dan het commando van de stam op zich zou nemen, Samir weigert. Dezelfde nacht dringen twee vreemdelingen hun tent binnen en verkrachten Daria, Samir wordt wakker en snijdt de keel over van de ene man, terwijl Daria ondertussen een geweer kan bemachtigen en de andere kan doodschieten.
Door deze gebeurtenis moeten zij naar de stam gaan van de vreemdelingen, zodat ze daar kunnen berecht worden, maar ze weigeren en besluiten te vluchten.
Ze vluchten naar de vader van Daria, die door de jaren heen zijn andere kinderen heeft verloren in de oorlog, samen met zijn ene arm.
Hij zorgt voor hen, zo goed en kwaad als hij kan. 
Hij stuurt Samir ook naar school en zorgt dat Samir bevriend wordt met Bashir, de zoon van de commandant van zijn stam.
Bashir is alles wat een jongen niet moet zijn, mager, slap, vlug bang, durft niet te paard rijden en verplaatst zich daarom op een ezel.
De commandant ziet op naar Samir en hoopt dat Samir wat van zijn kunnen doorgeeft aan zijn zoon.
Ze worden uiteindelijk bevriend, Bashir helpt Samir met zijn achterstand op school, Samir leert Bashir paardrijden.

Wanneer de winter komt en de stam wegtrekt naar het zuiden, kunnen Samira, haar grootvader en haar moeder niet mee, omdat ze niet genoeg geld hebben om de reis te maken, noch om een degelijke tent te kopen.
Ze dreigen om te komen van de koude, tot Samira de paarden die ze had meegenomen van haar vader besluit te verkopen.
Deze paarden waren getraind in de nationale sport van Afghanistan, Boskasji, en dus veel waard.
Ze houdt enkel de hengst die van haar vader is geweest.

Na een lange winter, doorgebracht in een koude, vochtige stal, geholpen door arme mensen uit het dorp, komt de stam terug. Bashir is er niet bij, zijn familie heeft het in de winter ook moeilijk gehad en hij moest gaan vechten in de oorlog om geld te verdienen zodat de familie kon overleven. 
Wel is zijn zus erbij, Gol Sar, die al een tijdje gevoelens heeft voor de stoere Samir.
De commandant wil dat Samir, de meest begeerlijke vrijgezel van de stam, trouwt met zijn dochter.
In werkelijkheid heeft Samira gevoelens voor Bashir, maar toch stemt ze toe om te huwen met Gol Sar.
Na een tijd komt Bashir terug van de oorlog, en maakt hij zijn gevoelens voor Samir duidelijk, hoewel beiden reeds wisten dat ze gevoelens hadden voor elkaar. Samira bekent aan Bashir dat ze een vrouw is en verloofd is met zijn zus.
Samen bedenken ze een plan om de verloving af te breken, zonder gezichtsverlies voor Gol Sar.
Ze besluiten om Samir te laten sterven de dag na de huwelijksnacht.
Dan zou hij op een mijn lopen, die talrijk verspreid liggen in de Hindu Koesj. Bashir zou aan zijn familie vertellen dat hij op zoek gaat naar werk, dan zouden ze samen een leven kunnen beginnen waar niemand hen kent.

Maar dat leven als man en vrouw blijkt niet goed te lukken wanneer blijkt dat Samira de vrijheden die een man zich kan permitteren, niet kan opgeven. Zo blijft ze haar geweer op haar schouder dragen, zo wil ze nog steeds gaan jagen, dingen die vrouwen niet zijn toegelaten.
Bashir kan hiermee niet leven, hij wil een vrouw die zich aan de regels houdt.

Beiden hebben een goed gesprek, en besluiten uit elkaar te gaan. Samira als vrouw, op zoek naar een plaats waar je als vrouw in vrijheid kan leven, en Bashir terug naar zijn stam.

Dit boek blijft toch wel even nazinderen bij mij. Het doet me beseffen dat vrijheid voor een vrouw niet altijd zo vanzelfsprekend is als voor een man. Hoewel de poetische schrijfstijl er op bepaalde momenten nét iets te veel aan is, en het boek in het begin wat traag op gang komt. Missen we soms toch wat meer diepgang. Zo verwachtte ik op bepaalde plaatsen in het verhaal een gedetailleerde omschrijving, waar de schrijfster toch wat te gemakkelijk over ging.
Ook vond ik het 'praten met het water' van de moeder van Samira teveel aanwezig, terwijl dit bijzaak is.
Het kan wel bekeken worden vanuit de cultuur van het land, maar toch is het te sterk aanwezig in het verhaal.
Toch krijgt het boek van mij een vrij hoge score, laat ons zeggen een 8/10 voor de originele plot, ik vind het een meerwaarde om het boek gelezen te hebben, het leest ook vlot weg eens je mee bent met het verhaal en de schrijfstijl, maar ik denk niet dat ik meteen een tweede boek van Siba Shakib zou lezen.

Omdat de leesclub over de vloer hebben ook betekent dat ik kan experimenteren met koken, heb ik enkele variaties gemaakt met Hummus.
Deze heb ik geserveerd met een assortiment groentjes in bijtklare stukjes (komkommer, radijsjes, rode paprika, kerstomaatjes, olijven, worteltjes) en geroosterd naanbrood. Het naanbrood heb ik gekocht bij Colruyt en ik had de versies met look & koriander en de pittige Indiase kruiden.

Deze zijn heerlijk, en waarschijnlijk zullen ze ook lekker zijn bij de barbeque.

Voor de hummus heb ik me gebaseerd op een basisrecept en van daar gevarieerd.
Het basisrecept (voor 3 versies van 1 kommetje)
- 800 gr kikkererwten (uit blik, veel makkelijker dan degene die je eerst moet weken en nadien nog koken)
- 3 eetlepels tahini (sesampassta, verkrijgbaar in de biowinkel)
- sap van 3 citroenen (of ongeveer 12 cl citroensap uit een flesje)
- peper en zout naar smaak
- olijfolie (genoeg om alles smeuïg te maken, begin met 3 eetlepels en voeg eventueel nadien nog wat bij als je ziet dat het nog niet smeuïg genoeg is).

Doe alle ingrediënten samen in een kom of blender, en mix tot je de substantie krijgt van een puree.

In principe kan je dit ook zo serveren, het is ook heel lekker op een donkerbruin sneetje brood, met rauwkost.
Maar, je kan er ook voor opteren om de hummus te 'pimpen' zoals ik gedaan heb.

Wanneer je dit doet, heb je met deze hoeveelheid hummus genoeg voor 3 variaties. Neem dus 3 mengkommen waarover je de hummus verdeelt.

Als eerste variatie heb ik me gebaseerd op wat er nog in de kast te vinden was.
Er stond nog een pot geroosterde puntpaprika's.
Hiervan heb ik 3 paprika's genomen, uitgelekt, deze nog wat gekruid met peper, zout en paprikapoeder. Ik kan me voorstellen dat je het gerust wat pikanter kan maken door bv cayennepeper toe te voegen, of een halve fijngesneden chilipeper erbij te voegen.
Ik heb dus de paprika's met de kruiden en wat olijfolie gemixt.
Roer dit door de hummus en zet koel weg.

Als tweede variarie heb ik de hummus gemengd met een dikke eetlepel groene pesto. Je kan eventueel ook wat meer pesto toevoegen, maar ik vond dat er een subtiele pesto smaak in de hummus zat, zonder dat hij echt overheersend werkt.

Ik vroeg me al een tijdje af wat ik met de koriander en dille in mijn kruidentuintje kon aanvangen. Deze twee hebben zo'n grote groeischeut gehad dat ik niet meteen wist wat ermee aan te vangen.
Dus heb ik besloten om een mengeling te maken met gelijke delen koriander en dille.
Zorg dat je ongeveer 50 gram verse koriander en 50 gram verse dille hebt na het schoonmaken, of koop gewoon een pakje uit de supermarkt.
Mix deze twee met olijfolie, let op, dit kan serieus spatten, en de kruiden mixen in eerste instantie niet zo goed, niet opgeven, verder mixen, het resultaat is het waard!
Nadat je kruiden gemixt zijn (ook niet té lang mixen, anders blijven de kruiden niet mooi groen) voeg je ze bij de hummus, voeg het misschien in verschillende beurten toe en proef na elke beurt of de smaak degene is die jij lekker vindt.

Zet de potjes afgedekt in de koelkast, minstens 2 uur, zodat de smaken zich goed kunnen mengen.

Serveer met geroosterd naanbrood, verse groentjes, bruin brood, whatever you like!

31-05-2009 om 22:25 geschreven door Nienna Tasartir  

28-05-2009 om 20:34 geschreven door Nienna Tasartir  

25-05-2009 om 21:06 geschreven door Nienna Tasartir  

25-05-2009 om 00:00 geschreven door Nienna Tasartir  

25-05-2009 om 00:00 geschreven door Nienna Tasartir  

25-05-2009 om 00:00 geschreven door Nienna Tasartir