You only live once, but if you do it right, once is enough.
09-12-2012
Laatste update
Dit is mijn laatste update. Mijn verhaal in Odense loopt op zijn einde. Ik kan alleen maar met veel heimwee en goede herinneringen terugkijken op een zeer geslaagd Erasmus avontuur. Ondertussen hebben ook de wintergoden Funen bereikt, wat het beneveld fietsen er niet makkelijker op maakt.
Wat blijft me vooral bij? Denen zijn heel vriendelijke en open mensen, altijd klaar om je te helpen. Aan de andere kant zijn de prijzen vrij duur. Met andere woorden, het wordt tijd om terug te keren, de portemonnee zit aan het einde van zijn latijn. Deels te wijten aan de aankoop van een nieuwe laptop. De oude heeft het inmiddels begeven na een stevige homeparty.
Op gebied van onderwijs valt er heel wat te leren. We kregen twee vakken: didactiek en pedagogie. Vooral het eerste vak was bijzonder leerrijk. Mijn examenprojecten zijn inmiddels afgewerkt. Ik heb nog 2 mondelingen proeven in het verschiet, om vervolgens af te sluiten met een, ongetwijfeld knallend, afscheidsfeest.
Ik zal het hier missen. De vrijheid, de vriendschap, de zelfstandigheid,...
Ik hoop ooit terug te keren om mooie herinneringen op te halen,
Momenteel leef ik al een dikke week met Mattew. Het contrast met mijn 3 vrouwelijke ex-kotgenoten is groot. De toiletbril blijft omhoog, de vuile was brengen we naar de vrouwelijke buren, om ze daarna proper gewassen en gestreken terug te krijgen. We drinken bier en kijken voetbal. Af en toe moeten we de ramen openzwieren na een iets te enthousiast toiletbezoek. We eten geen complexe dinertjes, enkel snel en goedkoop studentenvoedsel. Wat heeft een mens meer nodig?
Dit weekend kreeg ik bezoek van wat Mattew graag 'The Cool Mum' noemt. Het was dus eens hoog tijd om, naast de vele pubs en bars, ook eens de toeristische kant van Odense te verkennen met mama. We bezochten het plaatselijke winkelcentrum, het H.C. Andersen museum, het stadscentrum en de Zoo van Odense. Dit alles vergezeld door moeders portefeuille. Na 4 dagen was het dan weer welletjes geweest. Moeder terug op de trein gezet en naar de les gereden. Tot mijn grote verbazing was Mattew 'Mercikes' gaan kopen om mama te bedanken. Ze had ons namelijk het hele weekend voorzien van lekker eten en drinken. Jammer dat ze al vertrokken was. Nu ben ik verplicht op dat goddelijke bruine materie naar binnen te spelen.
Op school loopt alles op wieltjes. Ik schrijf regelmatig mijn constant veranderde visie over onderwijs neer in een report. Ik word voortdurend geïnspireerd door profs, studiegenoten, mentoren en Deense studenten. Al heeft het Deense en Belgische onderwijs veel raakvlakken, het verschil in visie is hier en daar toch merkbaar. Deense leerlingen worden hier opmerkelijk vrij gelaten. Ze zijn zelf verantwoordelijk voor een groot deel van hun educatie. Naar mijn gevoel verloopt het lesgeven tamelijk chaotisch. Ik houd meer van een strakkere stuctuur met regels en gewoontes.
Dit weekend maken we een trip naar Lageland. Vrijdagmiddag stappen we op de bus, tot zondagmiddag. Onze Tutors hebben alles gepland. Vrijdagavond staat er aan traditionaal Deens huwelijk op het programma. Iedere internationale student heeft een geheime rol gekregen in dit huwelijk. Ik heb net mijn rol ontvangen : bruidegom. Wie mijn bruid zal zijn, is nog een geheim. We mogen vooraf aan niemand vertellen welke rol we toegedeeld hebben gekregen. Ik trek alvast naar de 2de hands winkel om een kostuum aan te schaffen...
Eindelijk was het zover : De eerste stagedag in Denemarken. Deze ochtend werden we verwacht aan de Hunderupskolen in Odense. De ervaring was fantastisch! De onderdirecteur verwelkomde ons aan zijn kantoor. Daarna volgde een trip door het indrukwekkende schoolgebouw. Eerste halte was Klasse 0, de klas van de 6-jarigen. Een lokaal vol schattige, blonde kindjes. Ze keken ons aan met verlegen blikken. Nadien volgde verschillende passages in prachtige lokalen: een fysicalokaal met al de nodige apparaten, een geschiedenislokaal met verschillende prenten en posters, een knutsellokaal met ontelbaar veel materialen, een muzieklokaal met wel 10 verschillende gitaren, basgitaren, een piano en een drumset, een houtbewerkingslokaal met enorme machines, een muzisch lokaal en tenslotte en prachtige sporthal. Dan heb ik het niet over een verouderd gymlokaaltje, nee, een splinternieuwe sporthal. Een beetje geïntimideerd vroegen we aan de onderdirecteur of alle scholen in Odense zo goed waren uitgerust. Het antwoord was negatief. Stefanie, Alba, Kasia en ik zijn gewoon vier gelukzakken. De rondleiding ging verder naar de lokalen van de hogere graden. Leerlingen van ongeveer 16 jaar lazen net een Duitse tekst. We werden hartelijk verwelkomd. Je kon van de gezichten aflezen dat ze nieuwsgierig.
We sloten de rondleiding af met een kleine meeting. De onderdirecteur wilde polsen naar onze verwachtingen. Hij vroeg ons in welke klas we onze stage wilden afwerken. Hij ging zijn uiterste best doen om onze wensen in te lossen. Vrijdag weet ik voor welke klas ik zal staan als leerkracht. Ik ben benieuwd...
Na een zware vrijdagnacht, was ik verplicht om met mijn Bugattimonster naar de plaatselijke fietsenmaker te trekken. 250 Deense Kronen later was alles weer zoals het oude. Na enkele interessante lessen Pedagogy en Didactics, was het maandagavond tijd om, samen met de Tutors, een echte pubcrawl te houden. Met vrijdagnacht in mijn achterhoofd, en vooral de zichbare wonden op mijn voorhoofd, kon ik het maar beter iets rustiger aanpakken. Na een heel gezellige avond kon ik, samen met sperringspartner Mattew, in de vroege uurtjes terugkeren naar Bogeparken, om enkele uren later met kleine oogjes naar de les te vertrekken.
Inmiddels heb ik al enkele groepsprojecten achter de rug. Dit zal hoofdzakelijk de wijze zijn waarop we gaan werken in de internationale klas. Veel groepswerken en discussies. Deze wijze van onderwijs bevalt me uitstekend.
Deze avond trekken ik samen met Mattew naar een voetbalpub om, samen met de Spaanse studenten,de wedstrijd Barçalona-Real Mardrid te bekijken. Skal !!
Ik ben gisteren, samen met Tanya, opzoek gegaan naar een fiets om de afstand tussen ons appartement en de universiteit af te leggen. Na een tijd lang onderhandelen ben ik de trotse eigenaar geworden van een Bugatti-fiets. Dit prachtig ocassiestuk kostte mij 500 Deense Kronen, wat overeenkomt met ongeveer 67 euro. Ik moest er enkel in slagen om mijn fiets, samen met die van Tanya, in mijn, niet al te grote, auto te krijgen. Met behulp van een touw zijn we daarin geslaagd. Het enige probleem was dat we, door de onzichtbaarheid van mijn nummerplaat, geen enkele politieagent mochten tegenkomen tijdens het traject dat ongeveer 20 minuten duurde. Zo slim als ik ben, dacht ik eraan om de navigatie van het GPS-systeem in te stellen op de kortste afstand in plaats van de hoofdwegen te gebruiken. Ik hoopte zo de arm der wet te slim af te zijn. Wat uiteindelijk bleek was dat het GPS-systeem mij door de smalle straten van de stad navigeerde. Doorgaans niet echt een probleem, was het niet dat net die dag de prinses van Denemarken de bloemenfeesten bezocht in het stadscentrum. Logischerwijs krioelden er politieagenten ginds. Gelukkig was de Deense politie meer bezig met het verwijderen van dranghekken dan het controleren van internationale studenten.
Na de klinkende overwinnen van onze Rode Duivels op het arrogante oranje, dommelde ik in zoals een lammetje onder een helderblauwe hemel. De wekker bracht daar, in de vroege ochtend, verandering in. De introductiedag stond voor de deur. We werden verwelkomd door onze tutors en rond de school gegidst. Natuurlijk konden ook de gebruikelijke kennismakingsspelletjes niet ontbreken.
Na een lange rit kwam ik uitgeput aan in Bøgeparken. Ik moet toegeven dat mijn eerste indrukken niet binnen mijn verwachtingen vielen. Ik was blijkbaar één van de eerste internationale studenten in de residentie. De overige bewoners kon ik echter niet als rasechte Denen beschouwen. Het werd mij onmiddelijk duidelijk dat ik mij tijdens mijn verblijf in Bøgeparken moet/mag aanpassen aan verschillende Islamitische en Afrikaanse culturen. Logischerwijs schrikken deze andere culturen en gewoontes een mens af. De basishygiëne in de hal baarde mij zorgen over de toestand van het overige gebouw. De gebruikelijke vooroordelen dwarrelden door mijn versufte hoofd. De ontmoeting met de concierge verliep kort maar krachtig. Een sleutel en een dozijn aan vuilzakken werden in mijn handen geduwd, ondersteund door enkele Engelse woorden en een hele hoop andere vreemde, vermoedelijk Deense, klanken.
Na het openen van de deur viel er een karrevracht aan telleurstellingen van mijn schouders. Het appartement, dat ik trouwens deel met 3 andere Erasmusstudenten, is gloednieuw. Alle meubels op mijn kamer waren nooit eerder gebruikt, sommigen zelfs nog ingepakt. De gemeenschappelijke ruimtes zijn desgelijks ruim en kraaknet. Er was echter nog geen spoor te bekennen van mijn roommates.
Na een indrukwekkende wandeling doorheen de stad en het station, en een praktisch bezoek aan Aldi Market, zocht ik mijn weg terug naar mijn toekomstige habitat. Daar wachtte ondertussen één van mijn Russische kotgenoten. De ontmoeting verliep hartelijk. Na een hapje eten besloten we de, nog altijd 'vreemde', buurt te verkennen. Verbluft door de enorme groene zones rondom de residentie, trachtten we kennis te maken met de plaatselijke bewoners. Dit bleken uiteindelijk enorme hartelijk en sympathieke mensen te zijn.
Na een zalig nachtje slapen werd ik gewekt door een horde duiven. Goedgemutst jogde ik nadien doorheen de mooie omgeving om vervolgens, samen met mijn kotgenote, een bezoek te brengen aan de University. Donderdag verwachten ze ons opnieuw voor de introductie. We zijn allebei ontzettend benieuwd. Niet alleen naar de schoolactiviteiten die ons te wachten staan, maar ook naar de andere kotgenoten die onze groep nog moeten vervolledigen.
Na een lange rit kwam ik uitgeput aan in Bøgeparken. Ik moet toegeven dat mijn eerste indrukken niet binnen mijn verwachtingen vielen. Ik was blijkbaar één van de eerste internationale studenten in de residentie. De overige bewoners kon ik echter niet als rasechte Denen beschouwen. Het werd mij onmiddelijk duidelijk dat ik mij tijdens mijn verblijf in Bøgeparken moet/mag aanpassen aan verschillende Islamitische en Afrikaanse culturen. Logischerwijs schrikken deze andere culturen en gewoontes een mens af. De basishygiëne in de hal baarde mij zorgen over de toestand van het overige gebouw. De gebruikelijke vooroordelen dwarrelden door mijn versufte hoofd. De ontmoeting met de concierge verliep kort maar krachtig. Een sleutel en een dozijn aan vuilzakken werden in mijn handen geduwd, ondersteund door enkele Engelse woorden en een hele hoop andere vreemde, vermoedelijk Deense, klanken.
