Zoon van Hassan, en blijkbaar nu ook familie van mij. Vader is dus niet zo kuis geweest als hij liet uitschijnen. Er was mij verteld dat Hassan een halfbroer van me is. Hassan en zijn vrouw zijn ondertussen vermoord door de Taliban dus moet ik vaders fouten oplossen. Die plicht heb ik dan ook met veel moeite en goede wil volbracht. De eerste Amerikaanse weken van Sohrab zijn reeds voorbij. Toch blijft hij een sobere jongen. Ik weet nog altijd niet hoe zijn stem zou klinken. Maar dat vergeef ik hem, aan zijn gezicht kan je zien dat deze jongen al veel heeft meegemaakt. Daarom zal ik hem de komende weken ook niet raar aankijken als hij voor de zoveelste keer weer voor die lege stilte in huis zal zorgen. Zijn glimlach kregen we toch al één keer te zien. Ik had al enkele hoopvolle uitstappen gedaan, maar niets leek te werken op zijn humeur, hij bleef nog altijd even triestig. Gisteren daarentegen kregen we het lumineuze idee om hem een vlieger te kopen, in de hoop dat de Afghaanse tradities zijn lachspieren toch een beetje zouden stimuleren. En ja hoor, na enkele spelletjes gingen de mondhoeken van Sohrab eindelijk enkele centimeters omhoog. Het bracht een onbeschrijfelijk geluksgevoel in mijn lichaam. Na al die mislukte pogingen was er dan toch een succes!

“Sohrab veegde een regendruppel van zijn oorlel en schuifelde een beetje heen en weer. Hij zei niets. Ik dacht eraan dat Soraya me een paar maanden geleden had gevraagd hoe zijn stem klonk. Ik had gezegd dat ik me dat niet kon herinneren.
 'Heb ik je weleens verteld dat je vader de beste vliegeraar in Wazir Akbar Khan was? Misschien wel van heel Kabul?' zei ik, terwijl ik het losse eind van de tar vastknoopte aan de lus van touw die aan de staander vastzat. 'Wat waren de buurtkinderen jaloers op hem. Hij joeg op vliegers en keek nooit naar de lucht; mensen zeiden altijd dat hij op de schaduw van de vlieger joeg. Maar ze kenden hem niet zoals ik hem kende. Je vader joeg niet op schaduwen: hij... wist het gewoon.'
Er waren een stuk of vijf vliegers opgelaten. Mensen stonden in groepjes bijeen met hun theekopje in de hand en hun blik strak op de lucht gericht.
'Wil je me helpen vliegeren?' zei ik.
 Sohrabs blik ging van de vlieger naar mij. Terug naar de lucht” p. 291

21-03-2013 om 23:17 geschreven door NielsB  

Vandaag heb ik haar ontmoet. Zij, diegene, die enige, waar ik mij al jaren voor verborgen houd. Niet omdat ik niet gezien mag worden. Neen, omdat ik haar wel mag, omdat hier iets diep in mij wel veel meer wil dan alweer het zoveelste gezicht voor haar te zijn. Ik heb lang gewacht om deze jonge vrouw meer dan alleen mijn gezicht te geven. En nu is de tijd rijp, en niet alleen de tijd. Ik voel me rijp, en aan haar zoekende blik voel ik met zekerheid dat zij het ook is. Ik sprak haar aan op de Afghaanse markt. Eerst met smoes dat ze de groeten moest doen aan haar vader. Ik wandelde daarna weg uit angst maar vond een minieme portie hoop in het enige wat wij toen al deelden. Een passie voor boeken. Zoals altijd zat ze daar te lezen, en nu zag ik mijn kans schoon om haar via een boek beter te leren kennen. Het lukte me min of meer  om “Welk boek ben je aan het lezen?” uit mijn keelgat te krijgen. Hierna volgde een boeiend gesprek over lezen en schrijven. Zo is het dat ik Soraya heb leren kennen!

“Mijn bedoeling was om weer gewoon langs te lopen, en ik dacht ook dat ik dat gedaan had, maar ineens stond ik aan de rand van het witte tafelkleed van de Taheri's over krultangen en oude stropdassen heen naar Soraya te staren. Ze keek op.
 'Salaam,' zei ik. 'Het spijt me dat ik mozakem ben, lastig, ik wilde u niet storen.'
'Salaam.'
'Is generaal Sahib er vandaag?' zei ik. Mijn oren gloeiden. Ik kon mezelf er niet toe zetten om haar aan te kijken.
'Hij is die kant op gegaan,' zei ze. Ze wees naar rechts. De armband gleed omlaag naar haar elleboog, zilver tegen olijfkleur.
'Wilt u zeggen dat ik langs geweest ben om de groeten te doen?' zei ik.
'Dat zal ik doen.'
'Dank u wel,' zei ik. 'Ik heet trouwens Amir. Voor het geval u dat moet weten. Dan kunt u het tegen hem zeggen. Dat ik langs geweest ben. Om... de groeten te doen.'
'Ja. '
Ik schuifelde met mijn voeten, schraapte mijn keel. 'Ik ga maar weer. Neem me niet kwalijk dat ik u gestoord heb.' 'U hebt me niet gestoord,' zei ze.
'O, gelukkig.' Ik hield mijn hoofd scheef en schonk haar een halve glimlach. 'Ik ga maar weer.' Had ik dat al niet gezegd? 'Khoda hafez.'
'Khoda hafez.'
Ik begon te lopen. Stond stil en draaide me om. Ik zei het voor ik de kans kreeg om de moed te verliezen: 'Mag ik vragen wat u aan het lezen bent?'
Ze knipperde met haar ogen.”  P.121

21-03-2013 om 23:16 geschreven door NielsB  

Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel zou schrijven. Maar het word mij teveel, ik kan het mentaal niet meer aan. Er dwalen gedachten als spoken door mijn hoofd. Het grote probleem is dat ik Hassan elke dag opnieuw moet zien. Hij doet me herinneren aan wat vorige week gebeurt is. En nu ik nog amper tegen hem wil spreken, laat staan spelen, is het voor hem ook wel duidelijk wat er aan de hand is. Hij mag dan ook wel zijn psychologische problemen hebben, hij zal nooit weten wat ik moet doorstaan. Normaal zouden twee beste vrienden nu steun zoeken bij elkaar, haar hier gebeurt juist het omgekeerde. Ook al wou ik het liever anders, maar ik kan er gewoon niets aan doen. En daarom heb ik met veel spijt in mijn hart, Hassan verraden door in zijn lemen hut mijn uurwerk te verstoppen. Daarna ben ik, zoals een echte etter die ik ben, bij vader gaan klagen dat iemand mijn uurwerk moest gestolen hebben. Toen vader ontdekte dat het uurwerk onder Hassan zijn kussen lag, zijn Hassan en zijn vader vertokken. Vader drong nog aan om te blijven, maar in Afghanistan staat een zware straf op stelen, en dus vond Hassan’s vader  het al genereus genoeg dat er geen straf volgde voor hun twee.

“Ze hadden beiden gehuild; ik zag het aan hun rode, gezwollen ogen. Ze stonden hand in hand voor Baba, en ik vroeg me af hoe en wanneer ik het vermogen had gekregen om zo veel pijn te veroorzaken.
Baba stak meteen van wal en vroeg: 'Heb je dat geld gestolen? Heb je Amirs horloge gestolen, Hassan?'
Hassans antwoord was één enkel woord, uitgesproken met een dunne, raspende stem: 'Ja.'
Ik kromp ineen, alsof ik een klap gekregen had. Ik voelde mijn hart zinken en bijna had ik de waarheid eruit gegooid. Toen begreep ik het: dit was Hassans laatste offer voor mij. Als hij nee gezegd had, had Baba hem geloofd, want we wisten allemaal dat Hassan nooit loog. En als Baba hem geloofde, zou ik de beschuldigde partij worden; ik zou alles moeten uitleggen en ik zou ontmaskerd worden. Baba zou het me nooit ofte nimmer vergeven. En dat leidde tot nog een inzicht: Hassan wist het.” p.88

21-03-2013 om 23:16 geschreven door NielsB  

Helaas is er ook altijd een keerzijde van de medaille, en deze is eerder traumatisch zwart. Het geeft me een ongemakkelijk en onzeker gevoel. Ik besef maar al te goed dat ik zo’n gebeurtenis met anderen moet delen om mijn hoofd te verlichten. Dit is echter heel moeilijk voor mij, hopelijk kan via dit anonieme toch een weg vinden naar psychische vrijheid.  Het zou enorm deugd doen als er enkele lezers zijn die met me willen praten over het probleem in kwestie. Thuis merken ze wel dat er iets niet goed zit. Maar wat zullen ze waarschijnlijk nooit weten. En dat lijkt me best want het was laf van me om gewoon toe te kijken en niet te reageren.

“ 'Je laatste kans, Hazara.'
Hassans antwoord was dat hij de arm met de steen in de aanslag bracht.
'Zoals je wilt.' Assef knoopte zijn winterjas los, deed hem uit en vouwde hem langzaam en nadrukkelijk op. Hij legde hem tegen de muur.
Ik deed mijn mond open en had bijna iets gezegd. Bijna. De rest van mijn leven was misschien anders gelopen als ik dat wel had gedaan. Maar ik deed het niet. Ik keek alleen toe. Verlamd.
Assef maakte een gebaar met zijn hand en de twee andere jongens kwamen in beweging, vormden een halve cirkel en sloten Hassan in de steeg in.
'Ik ben van gedachten veranderd,' zei Assef. 'Je mag de vlieger houden, Hazara. Je mag hem houden, zodat hij je altijd zal doen denken aan wat ik nu ga doen.'
Toen viel hij aan. Hassan slingerde de steen naar hem toe. Hij trof Assefs voorhoofd. Assef slaakte een kreet en stortte zich op Hassan, die tegen de grond sloeg. Wali en Kamal volgden.
Ik beet op mijn vuist. Deed mijn ogen dicht.” P.64

21-03-2013 om 23:15 geschreven door NielsB  

Papa is voldaan. Eindelijk kijkt hij is niet op me neer, eindelijk mag ik eens trots zijn op mijzelf! Althans als papa erbij is, want als ik alleen met Hassan op stap ben voel ik me koning te rijk, dan kan niemand of niets mijn eer schaden. Hassan mag dan wel mijn enige en beste vriend zijn, hij is en blijft mijn onderdaan. Behalve vandaag, want deze dag was de mooiste uit mijn leven! Het is me gelukt om met een beetje hulp van Hassan het vliegertoernooi te winnen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik vader trots heb gezien. Ik kon zijn hoopvolle blik in men rug voelen. Hij hoeft zich ook niet meer te bewijzen, overal hoor je nog van papa’s roemvolle vliegerjaren. Je had hem moeten zien zitten, languit aan het relaxen in een comfortabele stoel met zo’n heerlijke tas koffie. Onthoud mijn woorden, op een dag zal ik meer roem bezitten dan papa kent want het is weer gebleken wie de beste van de hele wereld is! Op die dag zal papa mij eindelijk moeten aanvaarden als de heerser van Kabul!

“Tegen drie uur die middag waren er wolken aan komen drijven en de zon was erachter verdwenen. De schaduwen begonnen langer te worden. De toeschouwers op de daken pakten zich in sjaals en dikke jassen in. We waren nog maar met z'n zessen en ik was nog steeds in de lucht. Mijn benen deden pijn en ik had een stijve nek. Maar met elke vlieger die verslagen werd groeide mijn hoop, zoals sneeuw zich vlokje voor vlokje op een muur verzamelt.

Mijn ogen keerden steeds terug naar een blauwe vlieger die het afgelopen uur dood en verderf had gezaaid.” P.57

21-03-2013 om 23:14 geschreven door NielsB