Nooit gehoopt en gedacht of verwacht hier nog te moeten schrijven.
Geen paniek, ik ben niet hervallen, maar wel een ander verhaal;
Ongeveer een acht maanden geleden, schrik ik s' nachts wakker, badend in het zweet omdat ik aan mijn tante Andrea denk, die helaas op 48 leeftijd gestorven is aan kanker. Ik dacht dat ze aan baarmoederkanker gestorven was, Linda dacht eiertak-kanker, soit, niemand kan het nog vertellen.
Ik begin te piekeren en te bedenken dat ik eigenlijk toch zou moeten laten testen of mijn borstkanker niet erfelijk bepaald is. De dokters hadden me destijds gezegd dat dit in mijn geval hoogstwaarschijnlijk niet zou zijn, maar ja, was die stamboom wel zo juist? Tante Andrea was één van de twee zussen uit een voor de rest talrijk mannengezin, die allemaal een respectabele leeftijd hebben gehaald.
Ik surf de volgende dag nog eens wat op mijn soort tumor en lees dat die toch vaak erfelijk bepaald is. Ik vis 'asap' het kaartje van de dienst genetica op , maak een afspraak en laat me testen.
Uitslag verwacht na zes maanden.
Niets vermoedend zet ik mijn ondertussen zeer aangenaam leventje verder. Einde november, laat ik een perfecte mammografie maken, doorsta ik vlekkeloos de testen op oncologie en besluit An, dat ik enkel nog jaarlijks op controle moet komen.
Ik voel me goed, ik sluit een hoofdstuk af (in combinatie met antidepressiva voor de levenslange angst).
We boeken een skireis, een reis in de grote vakantie, nemen twee poezen in huis, de alledaagse dingen die mensen moeten doen.
Begin december sterft de oudste broer van onze papa en komen we bij elkaar met de familie. Na een mooie begrafenis, duiken we op zijn 'Darmonts' in de kroeg en praten we bij over ons leven. Een nichtje (dochter van papa's broer) vertelt me dat er een aantal jaren geleden een eiertak bij haar is weggenomen omdat er kwaadaardige cellen in zaten.
Ik krijg het even Spaans benauwd, shit de stamboom krijgt nu een andere wending. Zou ik dan toch erfelijk belast zijn, ik krijg een slecht voorgevoel.
Begin Januari moet ik komen voor de uitslag. Saskia gaat met me mee, want een dagje Middelheim ziet ze altijd wel zitten.
De professor genetica pikt me op uit de wachtzaal, ik zie in haar blik en haar wijze van begroeten dat het fout is. Bij het binnenkomen, zit er een psychologe en dan begint het weer !
Ik ben erfelijk belast met een fout op het brca 1 gen, door die fout herstellen de cellen zich in het borstweefsel en eiertakweefsel niet correct en onstaat er kanker. Ik krijg percentages om te duizelen, ik leef met tijdbommen in me. Vooral de eiertakken zijn een stille moordenaar, zeker na je veertig. Als dit allemaal nog niet genoeg is, is er een kans van één op twee dat ik dit gen heb doorgegeven aan mijn meisjes met dezelfde gevolgen .
Dus things to do: 1.zo snel mogelijk de eiertakken en eileiders eruit 2.verwijderen andere borst 3.reconstructie van twee borsten
Ik besluit alles in een sneltempo af te handelen, die eiertakken moeten er uit, liever vandaag dan morgen ! Binnen drie weken gaan we skiën , de ski's liggen klaar en ik kan wel janken. De meisjes hadden een aftelkalender gemaakt die elke dag aan de ijskast nauwkeurig werd afgevinkt.
De dokter begrijpt dit verhaal en helpt me om spoed te zetten achter deze tijdbommen.
Op donderdag moest ik naar mijn gewone gynaecoloog en ondertussen heb ik een buikpijn om 'u' tegen' te zeggen. Ondertussen heb ik weeral teveel op dr google gesurfd en ben ik weeral overtuigd van foute boel.
Bij de gynaecoloog bibber ik bijna van de tafel van schrik, maar op het eerste zicht lijken de eiertakken rustig.
De volgende dag herhaalt Macar dit onderzoek en plant de operatie voor donderdag. Een dikke week na de uitslag , ga ik binnen in het Middelheim en worden mijn eiertakken en eileiders verwijderd.
Deze worden nog onderzocht door de patholoog want ook al zie je op de echo niets , toch kan het al zijn dat er slechte cellen zijn.
In de week die volgt sta ik doodsangsten uit, ik zie terug de chemo voor me, de 'pac', afscheid nemen enz. Ondertussen heb ik nog een afspraak met de plastisch chirurg voor een reconstructie van de borsten, maar ik kan me niet concentreren want als de uitslag van de eiertakken fout is, dan hoeft er niets meer.
Op vrijdag moet ik terug naar Macar, voor de draadjes en de uitslag. Johan gaat met mee en is de enige die rustig is,ik dreig ermee om weg te lopen uit de wachtzaal, ik bibber over mijn hele lijf.
Gelukkig is het pathologisch rapport ok, niets gevonden, De tijdbommen zijn op tijd ontmanteld, wond is goed genezen,draadjes worden verwijderd.
Het skiverlof kan doorgaan.
Dit klinkt nu allemaal zeer eenvoudig maar ik ben nog banger geweest dan dat ik ooit was!
Dus wordt vervolgd, want mijn things to do lijst heeft nog een paar zeer grote ingrepen af te vinken!
Maar eerst ga ik genieten van mijn skiverlof.
Reacties op bericht (5)
18-02-2015
OMG
Amai Nicole, ik heb hier juist bijna een hartverzakking gekregen op mijnen bureau! Juist nieuwe pc gekregen, al mijn favorieten en toestanden aan het reorganiseren en ik denk 'ik zal nog eens op de blog van Nicole gaan zien'. Is me dat verschieten!!! Dit is echt geen leuk nieuws, je staat weer voor een paar grote uitdagingen maar ik weet zeker dat je die zoals altijd weeral fantastisch zal doorstaan! xxx
18-02-2015, 11:14 geschreven door Britt
11-02-2015
Aerodynamica
Geniet maar van je skiverlof en bedenk wat een snelheid je op die pistes haalt zonder eiertakken, het scheelt toch weer wat in de aerodynamica. xxx ps: always a pleasure om nog eens naar het Middelheim te gaan, jammer dat er geen vies koffietje aan te pas kwam
11-02-2015, 21:01 geschreven door Sas
02-02-2015
Neeeeee!
Ni te geloven wat sommige mensen allemaal in hun al volle bak gegooid krijgen. Als er al iets goeds uit dit droevig verhaal gehaald kan worden dan is het dit van de preventie. Het besef dat Nicole en ook de meisjes van nog groter onheil gespaard kunnen blijven...laten we het dan daarbij houden.
02-02-2015, 16:47 geschreven door Annick
01-02-2015
Sorry gelukkig ipv gelukig
Klein spelfoutje maar wat doet dit er nu eigenlijk toe
01-02-2015, 13:34 geschreven door Linda
Leven terug op zijne kop
Opnieuw 2 bangelijke weken en een rollercoaster van gevoelens achter de rug maar opnieuw weer hoop en vreugde. Voor mij nog geen fractie van wat mijn zus moet meemaken maar toch pfffff. Zo doen we elke keer voort en gelukig maar dat we dit allemaal nog kunnen neerpennen. Ondertussen ook al heel veel rond gelezen, niks te doen aan het verdict, zo snel mogelijk er preventief bij zijn is de boodschap en alles goed onder controle houden. Ook dit komen we zeker weer te boven, samen sterk, en voor de meisjes die zijn inderdaad mogelijk belast maar we zijn voorbereid, deze wetenschap heeft niet iedereen en er bestaat zeker leven na dit verdict en nog een heel mooi leven als we alles goed opvolgen wat ons te doen staat. Sommigen hebben die wetenschap niet en zijn te laat.... We zijn er voor elkaar en ook hier komen we weer hechter uit. Xxx
