De mri is achter de rug en dat viel mee, ik mocht daar met mijn benen eerst in zodat mijn hoofd naar voor lag. Mijn borsten moesten in een soort kommetje, zeg maar "kom", ik kreeg oordopjes in, contrastvloeistof ingespoten en terwijl Linda met Anke in de cafetaria zat, heb ik flink tot 1200 geteld en muisstil gelegen.
Weeral doodsbang zitten we bij dr Macar in de wachtzaal, bij het binnenkomen bij de secretaresse hoor ik al aan de manier waarop ze vraagt of de mri is meegevallen dat de uitslag van de biopsie niet goed is. Je wordt een krak in het lezen van lichaamstaal en paranoia van elke beweging die ze maken of juist niet maken. Macar zegt: 'het is niet goed, maar dat vermoedde u al'. Het wordt even zwart voor mijn ogen en ik vraag: 'ga ik dood ?' 'Nee,' zegt hij en ik kan voor de eerste keer terug wat ademen. 'Hoeveel percent', vraagt Johan. 'Ik ben geen man van gokken en cijfers maar u hebt meer kans om dit te overleven dan om dit niet te overleven'. Ik kan voor de tweede keer terug ademen. Ik zit in kanker begin fase 2 (voor de leken, kanker delen ze op in 4 fases), dwz de primaire tumor is 1,8 cm en heeft kleindere tumors gemaakt in borst en oksel. 'We gaan nu kijken of er verdere uitzaaiingen zijn, maar ik vermoed van niet zegt hij, dus afspraak voor botscan, longscan, leverscan en bloedafname's.' Hoe weet u dat er geen uitzaaiingen zijn vraag ik en hij antwoordt kort: 'ik weet zeker'. Ik vraag nog even of de tumor een gevolg is van de hormoonbehandelingen voor ivf en hij antwoordt kort en krachtig :'neen, niets mee te maken, deze tumor is niet hormoongevoelig'. U hebt gewoon pech, u treft geen enkele schuld ! U gaat nu naar huis en u praat er met niemand over, want iedereen heeft wel altijd één of ander cowboyverhaal, surf ook niet op internet, wacht gewoon af met het te vertellen tot u bezig bent met de behandeling, dat is psychologisch het beste. Hij geeft ook nog een dvd mee : 'leven na het verdict'.
Dan het behandelingschema: Eerst moet ik zes keren chemo krijgen want de tumor moet krimpen voor de operatie, als ze nu zouden opereren zou dat gevaarlijk zijn met die 'bol' . Mijn haar gaat volledig uitvallen, ook mijn wenkbrauwen en wimpers. Dan volgt er een amputatie en dan bestralingen. Dus ik moet terug naar hem op 25 Februari om te kijken of de chemo aanslaat en om de operatie te plannen. Start chemo in de loop van de zestiende November en hij haalt nog snel mijn draadjes eruit.
Johan en ik lopen buiten en hoe gek dit mag klinken: 'wij zijn opgelucht'. We gaan eten in de Gouden Legende en toasten op dit 'goede, slechte nieuws'. Zijn kordaat antwoord op mijn vraag of ik Anke en Silke nog zou zien opgroeien, heeft me moed gegeven . Het zal zwaar worden maar dat interesseert me niet, ik heb maar één doel ! Johan haalt voor het eerst terug wat adem en we lachen omdat hij zich zwaar vergist heeft in me, ooit viel hij voor me omdat ik mooi haar had en mooie borsten, wel dat is wat men noemt 'goe bedrogen uitkomen'. Blijf gewoon leven ,zegt hij, en daarmee zijn de prioriteiten gesteld !
Dr Macar is een borstspecialist en is schijnt de "krak" voor borstproblemen. Dr Barudy verwijst me naar hem door en ondertussen hoor ik dat de meeste kenissen van me met borstkanker ook bij hem zijn geweest. Met een hartslag van 200 ga ik samen met Linda. Linda heeft ondertussen een waslijst van vragen, zij zit bij de medische bron en is wat thuis in behandelingsschema's.
Binnengekomen bij hem, blijkt dit een man van zéér weinig woorden! Hij stelt een paar standaard vraagjes in een gebrekkig Nederlands en zegt; 'we doen biopsie nu !'Hij voelt onder mijn oksel en zegt:"dit is geen tumor, dit is dik en ik moete weet waarom. Voor ik het weet komt hij af met een groot soort waterpistool en schiet hij drie keer in die bol om er iets vies uit te nemen. Dit deed geen pijn maar ik kreeg wel ontzettend den bibber en het Spaans beauwd. Hij naaide het punctiegaatje toe, kleefde er een plakker op en zei enkel :'morgen ,uw borst is blauw zoals smurf'' Terug aan zijn tafel zegt hij dat ik onder de mri moet de volgende, maar als ik dat niet wil of door mijn claustrofobie niet durf, dan moet het niet. Ik zie u terug volgende maandag zei hij, 'dan wij weten meer'. Linda vraagt hem of het nu echt allemaal zo erg is als die radioloog beweerde en hij antwoordt:'is goede radioloog, hij heeft gelijk dat we dit moeten nazien ! ' Dit grapje kost 90 euro en voor ik het weet sta ik als een zot bij de bankcontact op de Fruithoflaan, waarbij hij schijnt Linda achternakomt en zegt :'hou uw zus in het oog, ze is wat over haar toeren , straks loopt zij onder auto!' Resultaat: we weten nog altijd niets en mijn oksel doet nu pijn en morgen moet ik onder die mri, als dat maar goedkomt !
Ik word wakker met een vervelend gevoel, ik moet en zal zo snel mogelijk een afspraak maken met de specialist, ik wil zekerheid dat die bult een melklier is. De eerste specialist kan me pas ontvangen de volgende week maar dat duurt te lang dus maak een afspraak bij een andere en ik kan dezelfde dag nog komen . Linda wilt wel meegaan om even op Anke te letten want ja die kleine pruts is nog aan het genieten van het borstvoedingsverlof samen met de mama. Niets vermoedend stap ik daar binnen in een vreselijke praktijk ergens op de Mechelsesteenweg, Linda en Anke achterlatend in een griezelige wachtzaal. Die dokter zet de echo op de bult en vraagt hoelang ik dat al heb en of er al een punctie genomen is, ik doe hem dezelfde uitleg en hij begint allerlei metingen te doen, ik vind het nog lachwekkend want het doet me denken aan de echo's van Anke, er zit toch geen babytje daar zwans ik. De dokter is stil en zegt niets meer, hij schuift de echo over mijn borst en ik zie daar een zwarte stip, en nog één en nog één . Hij vraagt of ik eerder een mammografie heb laten doen en of er een borstkankerverleden is in de familie. Nog steeds niets vermoedend , lig ik daar te wachten tot hij zou zeggen dat het een verdwaalde melklier is. Na een half uurtje zet hij zijn machine af en vraagt hij wat de afspraak met de gynaecoloog is. Geef de resultaten maar mee zeg ik, ik moest ze gewoon binnengooien. Wat is het nu eigenlijk, vraag ik. En dan wordt het "stil", ik zie de angst in zijn ogen. Het is niet goed, zegt hij. Wat niet goed, roep ik, het is toch geen kanker !Ik vrees van wel zegt hij en ik word zot, ik moest daar weg, mensen die me kennen weten dat ik ongelofelijk hard kan panikeren en dat deed ik dan ook. Hij vroeg me of ik koffie wilde en ik riep nog "zie ik eruit alsof in hier nog een pannekoek met koffie zou bestellen !" Ik ben weggelopen, half aangekleed en als een zottin in de wachtzaal naar Linda en Anke gegaan en daar gezegd dat het niet goed was. Die stomme secretaresse heeft ons dan in de gang, het protocol in mijn handen gegeven en daar sta je dan, om half vier, verlamd van angst, gewoon ergens op de Mechelsteenweg met een diagnose "het is absoluut niet goed".
Silke moest afgehaald worden want die avond was er een "Halloweenfeestje" bij haar op school en mevrouwtje haar pompoenkostuum lag klaar samen met het masker want ze wilde zo graag iedereen gaan bang maken. Wist zij veel dat iedereen (ik, Johan, Linda en Serge )die dag effectief doodsbang waren met of zonder masker! We gaan naar dat feest zei Johan, het leven moet verdergaan, kinderen mogen niet triest zijn. Die avondom naar de gynaecoloog gebeld, die me zelf terugbelde en vroeg om dat protocol door te mailen en om te melden dat hij contact zou opnemen met de borstverpleegkundigen om me te begeleiden. Ondertussen nog vlug flesvoeding gaan halen in de apotheek want ik moest "asap" stoppen met borstvoeding.
Zoals beloofd start ik mijn weblog om mijn ervaringen met jullie te delen en niet elke keer opnieuw hetzelfde verhaal te moeten doen.
Wie had twaalf weken geleden kunnen bedenken dat ik hier verdorie een weblog zou maken over borstkanker ipv een weblog over Anke en Silke en de zalige drukte van het moederschap van twee schatjes.
Hoe het begon:
Ergens begin augustus voel ik een bult onder mij linkeroksel die gevoelig is bij aanraking. Dat moment ben ik acht maanden zwanger van Anke, ik denk dat het melkklieren zijn. Het ding irriteert me en ik vind dat het groeit, ik word mottig als ik eraan kom, dus dat doe ik dan niet meer.
Ik trek voor mezelf de conclusie dat het wel zal weggaan., heb geen zin in zorgen. Op twee September beval ik van een prachtdochter "Anke" en start ik met borstvoeding, ik vraag aan de lactatiedeskundige wat die bult kan zijn en ze antwoordt me dat het melklieren zijn, begrijpelijk want ondertussen overstijg ik de cup van Pamela Anderson. Ik vraag het nog eens aan een verpleegster en ze stelt me gerust, gewoon na elke voeding wat wegmasseren of een douchestraal erop. Ondertussen heeft de bult de "grootte" van een pingpongbal, wat later op de echo zal bevestigd worden. Acht weken na de bevalling ga ik op nacontrole bij de gynaecoloog en meld ik opnieuw het probleem. "Geen zorgen maken ",zegt hij maar voor alle veilgheid checken we dit na bij een specialist. De volgende dag begint de "hel", vrijdag 23 oktober.
