Welkom op mijn blog!

Zoals de meesten onder jullie weten, ben ik momenteel op buitenlandse stage in het verre Guatemala! Dit prachtige land ligt in Centraal-Amerika, vlak onder Mexico. Antigua, waar ik verblijf, ligt op 45km (ongeveer een uurtje rijden met de auto) van de hoofdstad Guatemala City en is één van de grotere en toeristische stadjes. Vroeger was Antigua de hoofdstad van Guatemala, maar toen de Spanjaarden hier kwamen, werd alles verwoest. Hierdoor zijn er vele ruïnes te vinden doorheen de stad!

Antigua ligt op ongeveer 1500m hoogte en wordt omringd door nog hogere bergen. Veel van deze bergen zijn vulkanen. Zo heb je bijvoorbeeld de vulkanen ‘El Agua’, ‘El Fuego’ en ‘El Akatenango’. El Agua en El Akotenango zijn niet meer actief, maar El Fuego is nog erg aan het pruttelen! Je kan hem dagelijks zien roken en dorpjes iets verderop kunnen hem zelfs horen grommen! Omdat hij erg gevaarlijk is, is het verboden hem te beklimmen. Maar een uurtje rijden van Antigua ligt ook de super bekende vulkaan ‘La Pakaya’. Deze is ook erg actief, maar mag je wel beklimmen. In tegenstelling tot de Akotenango heeft hij namelijk een constante lavastroom. De situatie is dus heel overzichtelijk waardoor je heel dicht bij de lava kan komen.

Een aantal van jullie vragen zich misschien af wat ik hier doe, behalve van het geweldige uitzicht en zonnetje te genieten. Wel, vanaf 25 januari zal ik als vrijwilliger gaan werken in het schooltje ‘Bendición de Dios’. Hier zal ik proberen de leerkrachten te helpen op alle mogelijke manieren en later waarschijnlijk ook zelf wat lessen te geven. Het geweldige is dat ik dit alles kan koppelen aan mijn schoolcarrière. Voor mij zal dit één grote stageperiode zijn, maar dan in een prachtig land met veel zon J En tot het zover is volg ik Spaanse les om mijn Spaans op niveau te krijgen.

Om jullie op de hoogte te houden van mijn ervaringen in het verre Guatemala, zal ik hier regelmatig wat posten! Als jullie ook geïnteresseerd zijn in mijn foto’s (Zeker eens gaan kijken! De natuur is hier prachtig!!), verwijs ik jullie door naar mijn fotowebsite! Om deze te bezoeken klikt u gewoon op de link die ik onderaan dit bericht geplaatst heb!

Heel veel liefs y muchos besos,
Nicky x

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/NickyOlluyn   

Zaterdag 2 januari

Om 4u ’s nachts ging de wekker en mijn maag keerde om. Ik ga voor drie maanden weg! Niet dat ik dat de afgelopen weken nog niet wist, maar toen was het voor het eerst dat ik het écht besefte! Ik had het gevoel dat ik niet degelijk afscheid had genomen van mijn vrienden en familie omdat ik toen nog niet echt besefte voor hoe lang ik hen ging moeten missen. Drie maanden leken mij toen ‘maar drie maanden’ en vanmorgen ineens zo lang! Ik kon er echt niet van over… Hoe vaak ik doorheen de dag nog ‘Drie maanden…’ heb gebroddeld… J

Het afscheid nemen op de luchthaven ging natuurlijk gepaard met enkele traantjes. Nog nooit zoveel snotteraars bij elkaar gezien! Het eerste uurtje waren we alle drie ook nog erg stil. De vluchten gingen gelukkig allemaal wel erg vlot! Uiteindelijk duurde de reis 21 uur van deur tot deur, maar we hadden geen grote vertragingen en moesten ook helemaal niet langen wachten op onze aansluiting in Madrid. Wat ook goed is, is dat ik de beide vluchten veel heb kunnen slapen waardoor ik niet misselijk werd en de reis voor mij erg snel vooruit ging. Toch was ik bij aankomst bij het gastgezin, om 19u (voor hen die in België zijn gebleven: 2uur ’s nachts), erg moe! Na het verdelen van de kamers en het avondeten dat we nog kregen, zijn we dan ook meteen in bed gekropen…

Zondag 3 januari

Na een heerlijke nachtrust gingen Leen, Elien en ik vroeg op pad in de prachtige stad Antigua. Zondag is de vrije dag voor het gastgezin waarop er niet voor eten gezorgd wordt dus waren we meteen verplicht het huis uit te gaan en het stadje te verkennen. Mijn mond viel werkelijk open toen we de deur buiten kwamen! Gisteren waren we aangekomen toen het al donker was, dus had nog niets kunnen zien van het prachtige uitzicht! Het is echt onbeschrijflijk! Ga zeker eens kijken op mijn fotopagina om de foto’s te bekijken. Ik kan het gewoon niet beschrijven. We zitten in een vallei tussen prachtig groene bergen en vulkanen, onder een helderblauwe hemel met een stralende zon en tussen supervriendelijke Guatemalteken. Ik werd verliefd op het eerste gezicht!

Na een heerlijk, gezellig en goedkoop ontbijtje ontmoetten we Anna-Maria, de organisatrice van de stichting die het schooltje waar we gaan werken steunt. Deze ontzettend vriendelijke en aangename vrouw vol energie en verliefdheid voor Antigua heeft ons meegenomen naar de belangrijkste plekjes van de stad. Zo zijn we bijvoorbeeld langs de taalschool gewandeld waar wij maandag met onze Spaanse lessen zullen beginnen en heeft ze ons ook de enige grote supermarkt getoond. Hier hebben we toen ineens een nieuwe gsm aangeschaft met een Guatemalteekse simkaart. Op deze manier blijft het goedkoop voor jullie om naar mij te sturen (op mijn Belgische gsm en simkaart) en kan ik goedkoper terugsturen met mijn nieuwe gsm en simkaart! Moesten jullie toch mijn Guatemalteekse nummer nodig hebben voor één of andere reden: +502 4236 3837 (om op te bellen) en +4477 9780 6021 (om te sturen). Blijkbaar zijn dit twee verschillende dingen in Guatemala, vandaar de twee nummers J

Maandag 4 januari

Vandaag mijn eerste dag les! Mijn juf heet Elza en is erg vriendelijk. We vlogen er meteen in met een lang gesprek over mijn leven in België. Hieruit kon ze mijn niveau afleiden en zo de lessen volledig aan mij aanpassen… Heerlijk, toch?

Toen we thuis aankwamen bleek dat Leen haar gsm, die we gisteren gekocht hadden, niet goed gesloten was langs een kant. En we kregen hem ook niet terug open om hem weer fatsoenlijk te sluiten. Vandaag gingen we er daarom mee terug naar de winkel om aan de verkopers te vragen hem te openen. Zij hadden hem ten slotte op deze manier gesloten.

Mijn Spaans was net goed genoeg om de verkopers het probleem uit te leggen en een jonge man begon er aan te prutsen. Ze waren onderling wel aan het lachen en dat gaf me een onzeker gevoel. Op een gegeven moment vroeg de jongen mij of ik hem zeker open wilde. Toen ik hierop ja antwoordde, begon hij met een potlood ertussen te wrikken. Na luid gekraak had hij uiteindelijk de gsm open gekregen. Blijkbaar was hij aan elkaar gelijmd! Elien, Leen en ik stonden met onze monden open toe te kijken. Toen ik hem vroeg of we een nieuwe gsm kregen, antwoordde de man mij van niet. Dit was nu eenmaal hoe de GSM’s verkocht werden in Guatemala en hij werkte nog. Hij zag geen enkel probleem. Toen we hem vertelden dat hij wel werkte, maar dat we hem niet meer konden sluiten, antwoordde hij simpelweg dat we hem weer dicht moesten lijmen. Ik stond perplex! Dit was toch niet normaal? Ik wou op mijn strepen gaan staan en ons verdedigen, maar daar beheerste ik de taal nog niet goed genoeg voor!  Uiteindelijk zijn we met de opengebroken gsm gewoon weer vertrokken. Nu loopt Leen rond met een gsm die aan elkaar blijft hangen dankzij een haarrekkertje.

Dinsdag 5 januari

Na de Spaanse les zijn Elien en ik aan wandelingetje gaan maken door de stad terwijl Leen op het internet ging. De vorige keer was ik mijn fototoestel vergeten en ik wilde zeker foto’s van het mooie Antigua! Net toen ik het laatste mooie gebouw getrokken had, viel mijn camera uit. Gelukkig niet net vijf minuten ervoor!

Woensdag 6 januari

Tijdens de pauze op school kwam Anna-Maria op bezoek! Ze had de kaarten bij van het Venetiaane bal ten voordele van de stichting dat op 6 februari plaats zal vinden in de ruïnes van Santa Clara (wauw!!). Kijk echt al uit naar dit feest, het belooft super te worden! Anna-Maria vertelde ons dat iedereen zijn best doet om zich te verkleden en vertelde ons ook ineens waar we een jurk voor ons konden vinden; op de paca’s, de tweedehandsmarkt van Antigua. Onze zaterdagvoormiddag was ineens ook gepland J

In de namiddag nam Anna-Maria ons mee naar het schooltje in Alotenango (waar we vanaf 25 januari mee zullen gaan helpen!). Het was erg groot en netjes! Het is een nieuw gebouw, waar de stichting, terecht, erg trots op is! Bekijk zeker de foto’s!!

Donderdag 7 januari

Vanmiddag hebben we het dorpje San Juan bezocht dat een beetje verderop de vulkaan Agua ligt. San Juan is een van de kleinere (en dus ook armere) dorpjes, met zandweggetjes en houten huisjes met een omheining van stokken, als er al een omheining is. Hier hebben we het museum van Fransisco Marriquín bezocht, een man uit de tijd van de Spaanse conquistadores. Hij was de eerste die zich buiten Antigua waagde en in San Juan de Indianen ging leren lezen en schrijven. Nu is zijn huis (euhm.. Kasteel!) een klooster voor nonnetjes. Normaal gezin geven zij een rondleiding, maar moeder overste was toen wij er waren spijtig genoeg bezet. Gelukkig was Carlos, de directeur van onze taalschool die ons meenam op deze uitstap, zo vriendelijk om de informatieborden te vertalen naar gemakkelijker Spaans indien nodig! Op het einde van ons bezoek, wilden we een donatie geven aan het klooster. Wonder boven wonder was moeder overste nu wel beschikbaar J Na het bezoek aan het museum hebben we ook nog in het dorpje rondgelopen (lees: geslenterd, want de straten gingen voortdurend steil bergop!) Het was weer een geslaagde dag!

Vrijdag 8 januari

Vandaag heeft Carlos ons na de Spaanse les, die trouwens erg goed gaat, meegenomen naar het museum de traje típico! Hier heeft een Chinese man ons op een saaie en trage manier verteld over de verschillende klederdrachten van alle verschillende dorpjes uit Guatemala! Gelukkig vroeg Leen of het mogelijk was de typische kleding eens te proberen! Toen kwam er een vriendelijke vrouw haar aankleden (zeker naar de foto’s kijken!) en zij heeft de rest van de tour ook gegeven! Na het museum hebben we ook de ruïnes van San Pedro bezocht. Deze waren erg mooi en van op het terras had je een prachtig zicht van de vulkanen!

Zaterdag 9 januari

Vanmorgen hebben we de paca’s bezocht en drie geweldige jurken gekocht voor slecht 9euro elk! Op de fotosite staat er ook een foto waarin we ze alle drie aanhebben J Op de terugweg naar ons huisjes hebben we voor het eerst  een tuc-tuc, het typische taxietje van hier. Het is eigenlijk een brommer met twee achterwielen en net genoeg plaats voor ons met drie achteraan. Heb me rot geamuseerd op de terugweg! Het was net een achtbaanritje met de oneven betegelde wegen hier in Antigua! Bovendien vond de jonge bestuurder het geweldig dat er drie knappe grieten achterin zijn tuc-tuc zaten. Wanneer hij voorbij een andere tuc-tuc kwam ging hij er altijd naast rijden, vertraagde hij en schepte hij op met zijn passagiers! Dat was best wel grappig.

In de namiddag waren we uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Carlos’ neefje die vier jaar werd! Dit bewijst maar weer eens hoe gastvrij de Guatemalteken zijn! Carlos kent ons nog maar een week en we zijn al uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van zijn neefje! Het was trouwens super leuk om eens een piñata in het echt te zien! Iedereen krijgt een zakje om de uitvallende snoepjes te verzamelen en werkelijk gaat er volledig voor, zelfs de volwassenen! Op een van de foto’s van het feestje kan je dit goed zien…

Na het feestje heeft Carlos ons ook het avondleven getoond. Hij heeft ons meegenomen naar ‘La Sala’ een gezellig danscafeetje met een live bandje. De muziek was leuk. Het was een soort mix van salsa en ska, een nieuwe vorm van salsa gemengd met rockmuziek. De muziek stond me erg aan, enkel schreeuwde de zanger meer dan dat hij zong. De muzikale momenten bevielen me meer. Na een gezellige en grappige avond gingen we op een degelijk uur weer naar huis. Om twaalf uur lagen we alweer in ons bedje…

Zondag 10 januari

 Vandaag was een lekker lui dagje. Na een beetje uitgeslapen te hebben, zijn we met z’n drietjes gezellig gaan eten Doña Luisa om nadien de computerspelletjes die we van het schooltje in Alotenango gekregen hebben uit te testen. Samen met onze geweldige Guatemalteekse zusjes hebben we ons goed geamuseerd met sommige spelletjes J Eén spel over het menselijk lichaam was erg leuk! We hebben goed gelachen met z’n vijven…

Na het skypen met mijn ouders in de vroege namiddag, hebben we nog twee afleveringen van Ally McBeal gekeken, één van onze gezellige momentjes waar we altijd naar uitkijken! En ’s avonds hebben we het restaurant ‘Como como’ met Belgische en Franse keuken uitgetest. De schotels waren erg groot en vertrouwd en ook nog eens erg lekker! Het prijsje was dan ook heel wat duurder als de andere plekjes in Antigua, maar nog steeds niet te vergelijken met wat je in België zou betalen!

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/NickyOlluyn/Week1#   

* WEEK 2 *

Maandag 11 januari

Ook vandaag hebben we niet echt veel gedaan! Ik ben hier ook zo moe! Buiten de lessen in de voormiddag en het huiswerk kan ik gewoon niet veel meer aan precies! Deze middag heb ik na het middageten voor het eerst eens een siësta gedaan. De bedoeling was een half uurtje te slapen en nadien met de meisjes door de stad te gaan wandelen. Anderhalf uur later werd ik wakker… Oeps! Gelukkig hadden Elien en Leen niet op mij zitten wachten! Ze waren alvast vertrokken. En na mijn heerlijke siësta heb ik me dan bij hen gevoegd. Ver zijn we echter niet geraakt. Tegen de namiddag begint er meestal iets te knagen en krijgen we zin om iets te eten (snoepen). En toen we langs de McDonald’s kwamen, konden we niet voorbijlopen. Mmmm, frietjes!

Vandaag was ik ook drie maanden samen met mijn allerliefste Pieter! Als dat niet het vernoemen waard is… J

Dinsdag 12 januari

Vanmiddag hebben we ons huiswerk op het dakterras van het SkyCafé gemaakt! ’s Middags stoken de meiden hier altijd een vuurtje om de maïs op te warmen om de volgende dag de tortilla’s mee te kunnen maken. En als de wind verkeerd staat zorgt dit altijd voor veel rook in het huis (ons huis is open, net zoals alle huizen in Antigua! Enkel de slaapkamers en badkamer zijn gesloten. De keuken en een deel van de patio zijn overdekt…) En vanmiddag stond de wind net verkeerd! En in de kamer zitten is ook niet zo gezellig, dus zijn we maar naar het SkyCafé getrokken! Hier konden we de verleiding niet weerstaan en bestelden we ineens pannekoeken J

Wat vliegt de tijd toch wanneer je je amuseert met je huiswerk… Voor we het wisten was het al vijf uur en om half zes moesten we aan el Parque Central zijn om samen met een heleboel andere mensen naar het feestje van de ambassadeur van Nederland in Guatemala City te gaan! En we hadden nog niet eens onze pannenkoeken gekregen! Gelukkig werden ze net op dat moment gebracht, maar vraag me niet of ze lekker waren, want ze moesten net iets te snel naar binnen om het te kunnen weten J

Na een spurtje naar huis om ons om te kleden en een spurtje naar el Parque Central (wat alles behalve gemakkelijk is met hakken op de oneffen wegen in Antigua), waren we uiteindelijk nog net op tijd. Gelukkig! Na aan uurtje rijden kwamen we aan bij het huis (euhm… Kast van een villa) van de ambassadeur. Hier werden we hartelijk ontvangen en rijkelijk bediend met heerlijke hapjes. Toastjes met tomaat en mozzarella, toastjes met gerookte zalm en kruidenkaas, bitterballen, loempia’s, mmm… !! Spijtig genoeg waren we wel weer erg moe (ons beduur is hier 8u, dus ja!) en zaten we net iets te ver om op eigen houtje alvast naar huis te vertrekken. Gelukkig duurde de receptie ook niet al te lang. Om half tien reden we weer door richting Antigua.

Woensdag 13 januari

Deze middag hebben we Cerro de la Cruz bezocht! Dit is een vlakte op één van de bergen rondom Antigua met een groot stenen kruis in het midden en een prachtig zicht over heel de oude stad! Om hiervan mee te genieten, raad ik jullie de foto’s aan! De trappen daarentegen, vooral in deze hitte en op deze hoogte (wat het veel vermoeiender maakt, of dat maak ik mij toch wijs ;)), niet echt! Maar het loont wel de moeite! Op deze foto’s kunnen jullie Carlos trouwens ook eens zien! Carlos is de supervriendelijke directeur van onze taalschool, die ons op alle uitstapje meeneemt. Hij is achtentwintig en vrijgezel, dus voor wie geïnteresseerd is: Carlos Zamora, escuela Zamora, noventa calle poniente numero 7, Antigua Guatemala ;)

Donderdag 14 januari

Vandaag was een extra rustig dagje. Na de Spaanse les heb ik weer een siësta gedaan (deze keer niet zo lang J), mijn huiswerk voor de Spaanse les gemaakt en ook voor de school in Antwerpen gewerkt!

Vrijdag 15 januari

Deze vrijdagmiddag heeft Carlos ons meegenomen naar de Macadamianotenplantage (zelfverzonnen woord J).  In ‘Valhalla’, de naam van de mooie plantage, kregen we een erg interessante uitleg van een lief meisjes (die ik trouwens volledig begreep! Mijn Spaans betert echt met de dag! Kan al flink mijn plan trekken!) Na de uitleg over de bomen en werking van de fabriek, kregen we een facial met olie gemaakt van de noten! Dit was heerlijk! De stoelen waar we in zaten deden me eerst wel wat meer aan een bezoek aan de tandarts denken, maar dat gevoel was snel verdwenen.

De terugweg naar Antigua met de bus was erg amusant! De bus zat propvol, maar de chauffeur liet ons toch nog binnen. Wegens plaatsgebrek en geen mogelijkheid om door te schuiven, was Carlos genoodzaakt in de deuropening te blijven staan (en de deur staat altijd open moet je weten J) Het was op onze gezichten te lezen dat we dit niet gewoon waren en de hele bus moest om ons lachen. Dit werd er niet beter op toen de chauffeur harde muziek opzette en Leen, Elien en ik ons niet konden inhouden enkele klassieke dansmoves boven te halen!

Alsof de bus nog niet genoeg entertainment had, moesten we tot onze grote verbazing ineens toch nog proberen door te schuiven omdat de chauffeur nog meer mensen wilde oppikken. Nu moet je weten dat de doorgang in een autobus in Antigua niet bepaald breed is. Tussen de tweezit aan de ene kant en de driezit aan de andere kant is er slechts vijfentwintig centimeter aan ruimte (geen grap!)! Op een lege bus is het bijgevolg al een hele opdracht om vloeiend naar de achterkant van de bus te geraken. Maar vandaag zat de bus dus bomvol en Guatemalteken zitten altijd met drie op een tweezit en minstens met vier op een driezit. Je kan je dus wel voorstellen hoeveel van de 25cm er nog overbleven. Bovendien nam in het midden van de bus een iets struisere vrouw het hele gangpad in beslag met haar rechter bil. Elien en ik probeerden er zo subtiel mogelijk voorbij te geraken, wat nog redelijk goed lukte. Na deze worsteling vond Elien het genoeg geweest en hield ze halt. Voor mij was dit even goed, maar toen tikte Eefje mij op de schouder: (beeld je even een Nederlands accent in) ‘Kunnen jullie misschien nog even doorschuiven? Ik zit met m’n reet in d’r gezicht!’

De rest van de dag hebben we nog wat winkeltjes gedaan, huiswerk gemaakt, een ijsje gegeten en Ally McBeal gezien. ’s Avonds gingen we weggaan met de Amerikaanse meisjes die een week bij ons in het gezin gelogeerd hadden en morgenvroeg terug naar Guatemala City vertrekken. Spijtig genoeg waren we op het moment dat we gingen vertrekken weeral te moe en zijn we uiteindelijk niet mee geweest! Hoe schandalig is dat? Gelukkig komen ze de vierentwintigste nog één dagje langs Antigua vooraleer ze weer naar Amerika vertrekken. Dan gaan we er een gezellige zondagnamiddag van maken!

Zaterdag 16 januari

Vandaag zijn er slechts twee dingen gebeurd die het vermelden waard zijn. Allereerst hebben Elien en ik voor de eerste keer onze was binnen gedaan bij de wasserette! Elien had een nieuwe, roze, onderbroek en blijkbaar hebben ze in Guatemala nog nooit gehoord van ‘gescheiden was’. Op de terugweg van de wasserette naar huis hadden we meer roze was bij dan we eerder vandaag gebracht hadden… Oeps!

Het tweede belangrijke ding dat ik vandaag gedaan heb is skypen voor de eerste keer met Pieter!!! Zijn drukste examens waren achter de rug waardoor hij de even de tijd had om bij Maxime (nogmaals dank u, Maxime ;)J) op skype te gaan! Het was super je nog eens te zien, lieverd! Het was gewoonweg al twee weken geleden dat ik je gezien had!

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/NickyOlluyn/Week2#   

* WEEK 3 *

Zondag 17 januari

Vanochtend zijn we met z’n vieren in een tuc-tuc gekropen (haha, moet grappig geweest zijn om te zien!) en naar Finca Filadelfia gereden. Daar hebben we een uur paardgereden. Of dat was toch de bedoeling… Ik was uiteindelijk de enige met een paard. De rest had een muildier, haha! Maar goed, die reden even goed! Toen we hoorden dat we in een rijtje achter elkaar gingen wandelen, vonden we dat een tegenvaller, maar uiteindelijk was het wel super leuk! Mijn paard, Lola, moest de andere paarden (lees: ezels) niet en deed er altijd gemeen tegen als ze te dichtbij kwamen. De arme beesten kregen er ocharme bijna schrik van. Bovendien was ze ook erg fanatiek en probeerde ze iedereen altijd voorbij te steken… Toen het haar eindelijk gelukt was de anderen in te halen door de binnenbocht te nemen die iedereen wegens veiligheidsredenen vermeed (Ik had haar niets te zeggen, ze moest en zou eerste lopen J), ging ze ineens super hard slenteren. Ze hield iedereen op (Nogmaals: naar mij luisterde ze niet)! En wanneer iemand haar probeerde voorbij te steken, sneed ze hem de pas af! Best wel hilarisch…

Maandag 18 januari

Vandaag gebeurde het aller-spannendste in mijn leven ooit (of toch voor zover ik het mij kan herinneren J)! Om half tien ’s morgens, tijdens de Spaanse les, stopte mijn juf ineens met schrijven en zei ze tegen mij: ‘Pienso que hay un temblor!’. Vrij vertaald betekent dit: ‘Ik denk dat er een aardbeving is!’ J Op dat moment voelde ik nog helemaal niets, maar ze had het nog maar net gezegd of de tafel begon te schudden (wat ik natuurlijk wel voelde)! Ik vond het eigenlijk best spannend, maar toen ik van de tafel weer naar mijn juf keek, kon ik zien dat ze erg verontrust was. Dit zorgde er natuurlijk voor dat ik me ook niet meer op mijn gemak voelde! Voor haar is een aardbeving ‘normaal’. Dus als zij zich al zorgen maakte… Ondertussen was de aardbeving nog altijd volop aan de gang. Na een aantal seconden beval Elza (mijn juf) me van onder het afdak uit te komen. Daar stond ik dan op de patio met een kloppend hart en een juf die voortdurend verontrust om zich heen keek waardoor ze zelfs geen tijd had om mij gerust te stellen. De aardbeving was ondertussen van aard veranderd. Eerst had hij heel hevig heen en weer geschud waardoor alle stoelen, tafels enzo mee bibberden. Maar na tien seconden bewoog de grond onder ons enkel nog horizontaal waardoor je alle voorwerpen niet meer zag bewegen. Je kon het enkel nog voelen. Echt iets voor mij dus! Misselijk dat ik was! Ik hoopte dat het allemaal snel over zou zijn. Uiteindelijk bleek dat de aardbeving al een paar seconden over was voor aleer het voor mij ook zo aanvoelde…

Nadien was Elza terug in staat te spreken. Ze vertelde me dat hoe vaak ze een aardbeving ook al had meegemaakt, toch geraakt ze er nooit aan gewend! Bovendien was die van vanmorgen heel sterk, zij dacht dat hij wel eens zes graden op de schaal van Richter zou kunnen zijn (later bleek dat ze gelijk had trouwens! Het stond in de kranten. Het epicentrum lag dicht bij San Salvador.). Daarom was ze dus extra op haar hoede. Ze vertelde me dat er deze week waarschijnlijk nog meer zullen volgen, dus ik heb maar alvast gevraagd wat ik moet doen in het geval er geen Guatemalteek met ervaring in de buurt is bij de volgende… J Blijkbaar moet je gewoon even afwachten en als hij te lang duurt, ga je best buiten of in een deuropening staan. Voor de rest is er niet veel dat je kan doen dan afwachten en hopen dat er niets ergs gebeurt.

Later op de dag, toen ik alleen in het internetcafé zat, was er nog eentje. Deze was gelukkig niet zo erg als de eerste, maar toch nog steeds spannend. Het rare was dat Leen en Elien hem niet gevoeld hadden. Toen ik erachter vroeg toen ik weer thuiskwamen wisten ze van niets. Maar hij was er echt wel geweest, onze gastouders hadden hem wel gevoeld! Het hangt er gewoon vanaf wat je aan het doen bent. Als je aan het wandelen bent of in de bus zit ofzo, kan het zijn dat je hem niet voelt. Maar ik zat stil, dus dan voel je het veel harder.

In de namiddag zijn we gaan zwemmen in het zwembad van een chic hotel bij ons in de buurt. Dat was heerlijk! Had een echt vakantiegevoel! Het enige dat me eraan deed herinneren dat ik hier niet op vakantie ben, was het huiswerkboekje dat ik aan het invullen was. Maar voor de rest was alles aanwezig; een zwembad, veel zon, mijn mp3-speler, zonnecrème en geen enkel wolkje aan de blauwe lucht J

Dinsdag 19 januari

Vandaag hadden we een vrij namiddagje ingepland. Na de les hebben we lekker niets gedaan! Nu ja, niets… We hebben de namiddag vrij genomen om aan het achterstallige schoolwerk te werken en het blog up to daten. Niet bepaald wat ik een ‘lekker luie’ namiddag zou noemen, maar het was wel eens leuk al dat werk niet nog eens na een uitstap te moeten doen. Bovendien wisten we dat de volgende drie dagen lekker vol geroosterd waren, dus dachten we wat vooruit.

Woensdag 20 januari

Vanmiddag zijn we na de les met ‘Los niños’ mee naar San Mateo geweest. In San Mateo zit ‘Semilla de esperanza y amor’, een ander educatief project dat de organisatie steunt. In het schooltje van dit project krijgen kinderen met familiale of leermoeilijkheden naschoolse hulp. Het schooljaar begint in Guatemala maar eerst de vijfentwintigste januari, maar ook nu al zaten de klasjes vol. De kinderen werden alvast voorbereid op het nieuwe schooljaar. Je ziet het verschil tussen de arme kinderen uit San Mateo en de kinderen uit de middenklassen in Antigua erg goed! Vooral aan het feit dat erg veel kinderen rotte tandjes hebben omdat ze gewoonweg de mogelijkheid niet hebben hun tanden te poetsen. Je kan ook zien dat ze erg genieten van de aandacht die ze van ons krijgen, ze zijn echt zó super schattig, lief en aanhankelijk! Ik stond nooit vijf minuten alleen, er was altijd wel iemand die mijn hand kwam vasthouden… Zo lief! Echt ontroerend! Vooral als je weet dat dit komt omdat ze thuis soms geen greintje aandacht krijgen. In arme gezinnen zijn kinderen vaak gewoon een bron van inkomst, twee handjes meer die koffiebonen kunnen plukken…

Nu, waarom waren wij daar? Los niños had een hoop schoolspullen voor het schooltje en wij mochten mij om het aan de kinderen uit te delen. Ik heb nog nooit zoveel kinderen zo blij gezien met hoepels, tafeltjes, stoeltjes en een schoolschriftje, potlood en gom… Bij ons is dat allemaal vanzelfsprekend en ik zie erg veel kinderen in de lagere school bij ons protesteren als ze ‘alleen maar een stom schriftje en een potlood’ krijgen. Dat hebben ze bij ons ook allemaal al. Maar hier zijn ze al blij met het feit dat ze de kans krijgen om naar school te gaan!  Dit is echt niet vanzelfsprekend. De publieke school kost geld, wat de meeste gezinnen gewoon niet hebben. Het was een erg confronterende en ontroerende namiddag. We werden zo openhartig ontvangen en bedankt! In het klasje met kinderen van 4 tot 6 jaar, kregen een tekening en werden we ook toegesproken door een van de leerlingen. Hij bedankte ons voor onze hulp, zei dat we gezonden waren door God en dat God ons ooit zou belonen voor wat we voor hen allemaal al gedaan hadden. (Een jongetje van vijf!) Mijn hart brak, en ik had nog niet eens iets gedaan… Toen we naar het andere gebouw gingen waar de hogere klasjes zitten, zaten alle moeders van de kinderen van het schooltje ons daar op te wachten. Ook weer om ons te bedanken. Alle klasjes voerden een dansje of liedje op en op het einde kregen we zelfs prachtige bloemen! De snotteraars van op het vliegveld waren weer terug van even weg geweest…

Donderdag 21 januari

Vandaag zijn we ’s middags gaan zwemmen met onze gastzusjes! Carlos had zwemmen opgegeven als een van de mogelijk activiteiten van de week, maar alleen met Carlos zagen we dat toch niet echt zitten. Bovendien wilden we al eventjes de meisjes uitnodigen om iets te gaan doen. Dus uiteindelijk viel alles zo mooi samen. Het enige dat een beetje tegenviel was de weg naar het openbare zwembad! ‘Niet zo ver’, had Carlos gezegd! Woeps, zijn ‘niet zo ver’ is toch net iets verder als mijn ‘niet zo ver’ J Vooral voor de meisjes was het redelijk zwaar, vooral zo onder de hete zon… Gelukkig konden we bij aankomst meteen in het zwembad duiken. Nu ja, duiken… Eefje en Alejandra gingen maar trapje per trapje. En zoals altijd dacht ik: ‘Allez, ik zal eens laten zien hoe je dat moet doen: gewoon meteen er in!’ Maar oh, had ik mij even misrekend! Dat water was IJSKOUD!!!!!!! Ik ging meteen twee trapjes verder als Eefje en Ale, maar verder geraakte ik toch ook niet! Uiteindelijk was ik ook de enige die niet volledig onderging. Zot (sorry papa voor het taalgebruik J), dat water was precies onder nul! De rest vond dat natuurlijk geweldig. Vooral Elien, Alejandra en Sofía! Haha, wat leuk, Nicky nat maken! Maar ik kon het ze niet kwalijk nemen, ik zou het ook gedaan hebben J

De terugweg was wel iets minder. Moe van de heenweg en van het intensief krokodillen ontwijken (Elien was de krokodil J), in het water springen, leren zwemmen en Nicky nat maken, deden hun voeten erg zeer (ze hadden maar plastic slippers aan, Sylvia ging er van uit dat we met de auto of tuc-tuc zouden gaan. Wat een logische veronderstelling is als je weet hoe lang en vermoeiend de weg naar het zwembad is…) en het was zo’n lange weg! Na een tijdje heb ik daarom Sofí op mijn rug gedragen. En dat meisje weegt niets, maar na een tijd begint dat toch wel wat door te wegen als je op ongelijke wegen loopt met slippers onder de hete zon en af en toe bergop moet… Maar gelukkig had ik mijn collega-paarden van dienst bij: Leen en Eefje. Met z’n drieën zijn we tot in Antigua geraakt zonder dat Sofía moest lopen. Daar aangekomen verdienden we wel een ijsje vonden we! En ook Sofía en Alejandra natuurlijk die zo flink geweest waren en gewoon ook zo lief en schattig zijn… Mmm… De pijn aan onze voeten was meteen verdwenen J

Vrijdag 22 januari

Vandaag was er na de Spaanse les (waarbij ik begonnen ben met de subjuntivo in het eerste boekje voor gevorderden [Joepie!!]) een bijeenkomst in het schooltje in Alotenango. Hier kregen we normaals een korte rondleiding, een uitleg over waar het schooltje voor staat en wat het allemaal doet en nadien een demolesje. De namiddag was erg interessant!

Julio, de directeur, gaf vroeger les in een publieke school en gaf na zijn uren, gratis, huiswerkbegeleiding aan arme kinderen. Hij wou dit organiseren op de school zelf, maar dat zag zijn school niet zitten en zijn contract werd niet verlengd. Julio begon kleding en meubels uit zijn huis te verkopen om zijn leerlingen toch nog te kunnen blijven begeleiden. Spijtig genoeg kon hij dit maar een jaar uithouden. Als afscheid wou hij voor zijn leerlingen een feestje geven, waarvoor hij naar sponsoring op zoek ging. Zo kwam hij in contact met ‘los niños’. Toen Anna-Maria en haar toenmalige zakenpartner zagen hoe toegewijd Julio was, besloten ze hem niet alleen met het feestje te steunen, maar ook zijn hele project. Ze huurden gebouwtjes voor hem waar hij de kinderen kon begeleiden, namen een tweede leraar in dienst en betaalden voor de nodige materialen. Ondertussen is zijn project geëvolueerd tot een schooltje voor de armste kinderen uit het dorpje Alotenango, voor hen die een publieke school niet kunnen betalen. De ouders moeten slechts 2quetzal (is ongeveer gelijk aan 20eurocent) betalen per gezin, de rest financiert los niños en de andere organisaties die ondertussen het school steunen. Vorig jaar heeft de organisatie een grond gekocht voor de school en er een super grote school vol licht gebouwd.  En daar gaan wij nu helpen!

Zaterdag 23 januari

Vandaag zijn we ’s morgens nog eens naar de pacas geweest. Geweldig als je je nog eens claustrofobisch wilt voelen! Maar ook de perfecte plaats om goedkope spulletjes te vinden. In de namiddag zijn Elien en ik naar het interenetcafé geweest en voor de rest zijn we lekker thuis gebleven om de imperatief in het Spaans te overlopen en ons huiswerk te maken. ’s Avonds dachten we het cafeetje over ons huis een uit te proberen. Wie weet kon het wel ons stamcafé worden en zouden we het dan niet meer zo erg vinden dat de luide muziek van daar ons soms wakker houdt! Maar was dat even verkeerd gedacht. Eens binnen werden we in een donker hoekje gestoken onder een witte lamp. Op zich kan je zelf nog sfeer maken, maar als je elkaar niet kan verstaan door de luide (niet zo’n goede) muziek gaat ook dat nogal moeilijk!

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/NickyOlluyn/Week3#   

* WEEK 4 *

Zondag 24 januari

Vanmorgen hebben we ontbeten op het dakterras van het SkyCafé! Op de foto’s kan je het prachtige uitzicht nog eens zien! Het is echt adembenemend! Deze middag zouden we normaal met de Amerikaanse meisjes afspreken, maar zij stuurden niets terug op ons berichtje. Daarom zijn Eefje, Elien en ik een wandelingetje gaan maken. Uiteindelijk zijn we op het plein gaan zitten, waar precies echt iedereen zit! Echt super gezellig! En we hebben goed gelachen! We hebben geprobeerd wat geld te verdienen door te zingen. Maar het lukte niet goed. Eefje schoot altijd in de lach en bij canon kon ze precies niet zo goed de maat houden J Ik heb ook een solo geprobeerd, maar niemand kwam geld geven… Volgende keer gaan we voor een hele act. Misschien lukt het dan wel!

’s Avonds wilden we gaan eten in een gezellig restaurantje dat we een paar dagen geleden gezien hadden, maar blijkbaar was dat niet open! Dus, dan maar weer naar het SkyCafé J

Vandaag had ik na een lange rustige periode nog eens een aantal hartritmestoornisjes…

Maandag 25 januari

Vandaag eerste dagje op het schooltje in Alotenango! ’s Morgens om kwart na ZES opgestaan om na het ontbijt vlug vlug naar de bushalte te lopen en daar dan te ontdekken dat we pas een half uur later met Anneleen (van de stichting) hadden afgesproken… Mijn humeur was al niet bepaald op en top (zes uur!!!) en hierdoor werd het er natuurlijk niet veel beter op! Gelukkig hadden we een lekker wilde buschauffeur en een overvolle bus waardoor ik niet naar buiten kon kijken… Het slechte humeur werd meteen vervangen door een helse misselijkheid. Het kleurverschil tussen mij en de donkere Guatemalteken werd nog wat groter. Ja, maandagochtend was echt de leukste ochtend van de hele week J Op het schooltje aangekomen had ik gelukkig even tijd om te bekomen. Eerst was er namelijk een inhuldiging van het nieuwe schooljaar. En gracias a Dios dat er Motilium bestaat, want ik had mijn handen vol vandaag met het eerste leerjaarsklasje waar ik de komende acht weken mee zal begeleiden! Seño Rosario heeft mij vandaag al vier à vijf keer alleen gelaten! Dit vond ik eigenlijk niet zo leuk. Ten eerste omdat ik mij nog niet zeker genoeg voelde over mijn Spaans om les te geven (bovendien was ik door het plotse vertrek van mijn juf mijn Spaans altijd ineens kwijt J), ten tweede omdat ik nog totaal geen idee heb van hoe alles eraan toe gaat in de klas en in de school en ten derde omdat ik niet van plotse veranderingen houd en ik altijd maar op het moment zelf wist wanneer ik de klas moest overnemen en ook nooit voor hoe lang. Maar goed, we hebben de dag overleefd en seño Rosario was erg tevreden over mij. En al bij al viel mijn klasje nog goed mee. De kindertjes van de preparatorio (= kleuterklasje, maar gelijk aan ons eerste leerjaar. Ik sta dus eigenlijk in het klasje dat bij ons het tweede leerjaar zou zijn, maar hier heet dat het eerste klasje van de lagere school) waren allemaal kei hard aan het huilen omdat dit hun eerste schooldag was en ze niet naar school wilden. Probeer 30 kindjes van 6 jaar maar eens te bedaren. Later hoorde ik dat er zelfs een kindje was dat de juf gebeten had uit puur protest J

Toen we terug thuis aankwamen was ik doodmoe! Ben meteen in mijn bed gaan liggen en twintig minuutjes geslapen tot aan het middageten. Nadien zijn we nog Spaanse les gaan volgen… Ik was niet veel waard vanmiddag! En toen we met z’n drieën terug naar huis wandelden van de taalschool, waren we echt volledig op! Thuis hebben we dan gevraagd meteen te eten en nadien ben ik gaan slapen… Om half acht lag ik erin en ben meteen als een blok in slaap gevallen…

Dinsdag 26 januari

Heb vannacht 10 uur geslapen en nog was ik slecht gezind op de wekker! Om kwart voor zes opstaan is gewoon echt niets voor mij! Vanaf vandaag begint de school op het normale uur, half 8, waardoor we nog vroeger moesten opstaan! Gelukkig was de bus vanmorgen een goede bus voor mij. Het is een rustige chauffeur waardoor ik er wat beter tegen kan om wat minder te zien. Dit is echt een opluchting voor mij, want deze bus gaan we vanaf nu elke morgen hebben, dus dan kan ik elke morgen fris aan de dag beginnen.

Vandaag was het ook al wat rustiger in de klas. Seño Rosario liet me niet meer zo vaak alleen, ze houdt echt rekening met het feit dat ik me nog niet zo zeker voel om alleen voor de klas te staan. Tijdens het tien uurtje kregen we vandaag wel weer hetzelfde drankje als gisteren! Ieuw! Gisteren had ik spijtig genoeg al een beker in mijn handen vooraleer ik doorhad dat het echt een vreselijk goedje is, maar vandaag hadden ze mij niet liggen! No gracias, no atol para mi! En dan zo vriendelijk mogelijk lachen… Het werkte! Het is echt niet lekker en het ziet er ook nog eens niet smakelijk uit! Ik ga het woord niet vernoemen, maar ik denk wel dat jullie je iets kunnen voorstellen als ik zeg dat het gelig is met brokjes… Mmm… Ja kindjes, jullie moeten het helemaal opdrinken! Anders mag je niet gaan spelen buiten. (Voel me wel een beetje hypocriet, maar dat zijn de regels…)

Vanmiddag had ik spijtig genoeg geen tijd om een dutje te doen. Moest het huiswerk voor de Spaanse les nog maken. Dit maakte dat ik vanmiddag wel erg veel moeite moest doen om niet ter plekke in slaap te vallen. En bij het avondeten heeft denk ik niemand mij zo stil geweten. Meestal ben ik de laatste die zijn bord leegheeft omdat  ik mijn mond meer gebruik om te praten dan om te eten, maar vandaag ging ik meteen na het leegeten van mijn bord naar bed. Sylvia, mijn super lieve gastmama, had het ook door dat er iets niet klopte. Toen ik in mijn kamer was kwam ze dan ook nog eens een derde keer vragen of alles echt wel in orde was. Toen ze mij toen betrapte op huilen (gewoon omdat ik helemaal op was en het mij ontroerde toen ze mij vlak na het eten zei dat ik altijd bij haar terecht kon als ik wilde praten), kreeg ze zelf ook tranen in de ogen J Ze vertelde me dat het haar pijn deed mij zo te zien en dat als het teveel was om naar het schooltje te gaan in de ochtend en lessen te volgen in de namiddag ik gewoon naar de taalschool moest bellen om de lessen uit te stellen… Dat vond ik erg lief!

Woensdag 27 januari

Vannacht werd ik om 1uur ’s nachts wakker en begon mijn hart weer wat opstandig te doen. Deze keer wel veer sterker dan de afgelopen dagen en het stopte ook niet na een aantal keer! Na een half uur besloot ik dan mijn mama en papa te vragen mij te bellen. Natuurlijk waren zij eerst eventjes verschoten omdat ze wisten dat het voor mij midden in de nacht was. Maar ik stelde ze meteen gerust dat het niets ergs was (want het doet geen pijn ofzo) maar dat ik het wel zou appreciëren moesten zij even naar mijn huisdokter bellen om te vragen wat ik kon doen. Hij zei dat het gewoon was omdat ik iedereen in België zo hard mis J Maar we gaan het wel in het oog houden.

Na nog een paar uurtjes rustig slapen was het weeral tijd voor het dagelijkse dagverloop: veel te vroeg opstaan, ontbijten, net iets te laat vertrekken naar de bus, snelwandelen naar de bushalte, avonturen beleven op de bus (vandaag bijna niet op tijd eruit gekunnen omdat het minigangetje vol stond), kinderen in het beste Spaans onder de knie proberen houden, uitgelachen worden door de kindjes omdat ik een grappige vervormde Spaanse woorden gebruik, tien uurtje proberen te ontlopen, thuiskomen, siësta, middageten, Spaanse les proberen door te komen, huiswerk maken, avondeten en slapen.

Donderdag 28 januari

 Vandaag was een rustig dagje. Na het tien uurtje (dat vandaag spaghetti was met tortillas, kon mijn ontwijkingspogingen eens achterwege laten) mochten we ook uitzonderlijk naar huis. Ik kon het wel appreciëren! Deze middag hebben we ook geen Spaanse lessen genomen. We moesten om vier uur naar de vrijwilligersbijeenkomst van de organisatie en daarom hebben we dan het anderhalf uur ervoor vrijgenomen. Heerlijk! Heb siësta kunnen doen, huiswerk kunnen afmaken en kunnen skypen met Pieter! Daar had ik eventjes nood aan! Nog eens eventjes tijd voor mezelf. De vergadering was uiteindelijk ook erg gezellig! Er was ook veel chips! Daar heb ik natuurlijk veel te veel van gegeten!

Na de vergadering hebben Elien en ik voor de eerste keer geprobeerd tortilla’s te maken samen met Magali (een van de huisvrouwen) en Sofía en Alejandra! Man, dat is moeilijk! Die van mij vielen ofwel altijd uit elkaar, ofwel bleven ze aan mijn handen plakken ofwel vielen ze op de grond… We waren wel het middelpunt van de belangstelling van de voorbijgangers. Die kwamen allemaal kijken hoe wij aan het prutsen waren J Goed gelachen! Nadien hebben we ook het winkeltje draaiende gehouden. Zeker kijken naar de fotoreportage J

Vrijdag 29 januari

Vanmorgen stond ik voor de eerste keer gewoonweg goed gezind op om kwart voor zes! Allemaal dankzij een aantal lieve berichtjes van mijn lieve Pieter! En het feit dat het ook vandaag maar een halve halve dag school was had er misschien ook iets mee te maken. Elke vrijdag mogen de kinderen na het tien uurtje (dat vandaag weer het overheerlijke goedje was… [Voor wie het nog niet door had: niet dus!]) naar huis. Wij moesten wel wat langer blijven voor de wekelijkse vergadering met alle leerkrachten en vrijwilligers om het verloop van de afgelopen week te bespreken. Maar dit duurde uiteindelijk niet zo lang. Om iets na twaalf waren we thuis! En voor ik het wist maakte Elien me wakker om te zeggen dat het we gingen eten J Vandaag was ik blijkbaar wel niet de enige die in slaap was gevallen. Leen was vandaag ook van de partij! Na het eten hadden Elien en ik onze laatste les Spaans! Niet dat de lessen niet leuk waren, integendeel, maar toch waren we erg blij dat we het vermoeiende combineren van het vrijwilligerswerk en les volgen achterwege konden laten. Dit hebben we dan ook gevierd met twee afleveringen van Ally McBeal! (We wilden eerst nog eens een poging wagen een leuke cafeetje te zoeken om iets te gaan drinken, maar rarara… We waren te moe )

Zaterdag 30 januari

Vandaag hebben we een tweetal heerlijke uurtjes langer kunnen slapen om dan opgewacht te worden door een bord met 3 heerlijke stukjes verloren brood en een schijf verse ananas… Mmmmmmm!!! Nadien hebben we ons in het doolhof van de markt gewaagd op zoek naar een masker. Mijn juf Elza had ons verteld dat ze op de markt super mooie en goedkope maskers had gezien en wij hadden er nog nodig voor het bal van volgende week! Ze had me de weg uitgelegd… ‘Je kan niet missen!’, zei ze. Ah ja, oké, wij blijkbaar dus wel…

Vandaag heb ik ook een tweede poging gewaagd mijn kleren naar de was te brengen. Elien had vandaag geen roze onderbroek meegegeven die nog nooit gewassen is geweest, dus normaal zou alles oké moeten zijn! Ben net de propere was gaan ophalen en ga nu in de zak kijken! Spannend… Oef, alles heeft nog dezelfde kleur als ervoor :)

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/NickyOlluyn/Week4#   

* WEEK 5 *

Zondag 31 januari

Vandaag was weer een rustig dagje zoals als elke zondag. We hebben gezellig ontbeten (in de bagel barn deze keer, lekker Amerikaans), op internet gezeten, blog bijgewerkt, geluncht (in ‘Tu piña también’), foto’s op internet gezet, geskypet met het thuisfront, … En ’s avonds zijn we naar de cinema geweest! Dit is, geloof het of niet, gewoonweg gratis! Er wordt wel van je verwacht dat je iets drinkt, maar dan nog! Voor 10 quetzales, wat nog niet eens één euro is, had ik een film en een tasje thee! En het was een super gezellige cinemaatje! Een echt oud precies met allemaal stoeltjes van vier samen met hun eigen tafeltjes en afgebakend stukje! Echt gezellig! En gelukkig wordt er hier in Guatemala niet gedubd! Het was ‘Imagine me & you’ in het Engels met Spaanse ondertiteling! Nog goed voor ons Spaans dus!

Maandag 1 februari

Vanmorgen er weer vroeg uit om na een snel ontbijt om kwart na zes naar de bushalte te vertrekken. Ik was weer erg moe en in mijn gewoonlijke ochtendhumeur J Het enige waar ik blij om was op dat nachtelijke uur is dat ik deze middag niet meer naar de Spaanse les moest! Eindelijk terug rustige namiddagen. Vooral na een ochtend Alotenango kan ik de rust wel gebruiken. Spijtig genoeg volgt leen deze week nog wel Spaanse les… Maar om de pijn voor haar wat lichter te maken zijn Elien en ik vanmiddag naar de markt geweest om voor haar een masker te zoeken. Zij heeft namelijk nog geen masker voor het gemaskerde bal zaterdag en omdat zij heel de week druk bezet is, zijn wij voor haar gaan zoeken. Spijtig genoeg hebben we er wel geen gevonden…

Dinsdag 2 februari

Deze week heb ik niet bepaald spetterende verhalen… De namiddagen zijn wel vrij, maar Leenloos, dus veel gebeurd er niet J Na het schooltje hebben Elien en ik deze middag wel een filmpje gemaakt uit verveling… J Het is een originele manier om jullie allemaal de groetjes te doen en staat normaal gezien op mijn picasaweb onder week 5 (zie welkomsbericht bovenaan voor het internetadres!)

Woensdag 3 februari

Vanmiddag zijn Elien en ik van kamer gewisseld. Bij onze aankomst hier kregen we namelijk drie kamers aangeboden waaruit we zelf mochten kiezen. Er waren twee grotere met dubbelbed en badkamer en een kleintje met enkel bed en geen badkamertje. We hadden toen afgesproken dat we elke maand gingen wisselen. Zo slaapt ieder van ons elk één keer in het kleinere kamertje, dat op zich even goed is, maar gewoon omdat dat het eerlijkst is J Ik had januari op mij genomen en nu is het dus de beurt aan Miss Februari… Elien J

Donderdag 4 februari   (¡El día muy chistoso!)

Vandaag was mijn ongelukjesdag J Gelukkig geen serieuze accidentjes, enkel supergrappige onhandigheden. We hebben ons vandaag een kriek gelachen om mijn stommiteiten! Het begon alvast geweldig. Kwart na zes, we lopen op een rijtje op het voetpad op weg naar de bushalte. Ik weet niet of ik het ooit al eens gezegd heb, maar de wegen hier zijn heel oneffen. De stenen steken alle kanten op en staan alles behalve vlak naast elkaar! We hebben volgens mij elk om beurt al wel eens onze teen gestoten aan een of andere nóg meer uitstekende steen, maar vandaag overtrof ik alles! Vandaag was ik geen berichtje aan het typen, dus op zich kon ik van keer alle aandacht aan de weg besteden, wat ik dan ook deed. De hele weg ging foutloos, tot we bijna aan het eindpunt waren… De hele weg vol oneffenheden had ik perfect overleeft, maar toen kwam er een minibultje waar ik blijkbaar niet op voorbereid was. Net tegen dát ene minibultje in de weg stootte ik mijn teen. En omdat het nog steeds maar half zeven was, werkte mijn reflexen nog niet. In plaats van mijn voet te verplaatsen, wat Elien en Leen dachten dat ik zou doen en wat op zich ook de meest logische en minst pijnlijke optie zou zijn geweest, viel ik gewoon plat naar voor! Daar ging ik dan… Als een stijve plank en zonder maar enige moeite te doen om het vallen tegen te gaan. De enige reactie die ik had was extreem hard beginnen lachen toen ik mij mentaal voorstelde hoe het scenario er uit moest zien. Ik moet zeggen; zo ben ik nog nooit gevallen! Al lachende, bedoel ik dan. Ook toen ik op de grond lag, kon ik nog niet meteen opstaan. Ik was nog té hard aan het lachen. Elien en Leen waren natuurlijk eerst erg geschrokken en dachten dat ik misschien aan het wenen was. Maar toen Elien zich voorover bukte en ik nog harder moest beginnen lachen bij het zien van Eliens bezorgde gezicht, konden we alle drie niet meer stoppen met lachen! Het had er zo dom uit gezien!

Toen we bij gekomen waren ben ik weer opgestaan en hebben we de laatste twintig meter naar de bushalte nog verder af gelopen. Om één of andere reden had ik het gevoel dat me nog meer kleine dingen gingen overkomen die dag en ik had het niet helemaal mis. Op de heenrit met de bus ging er een man op mijn voet staan, op het toilet op het schooltje stootte ik mijn elleboog tegen de hoek van de deuropening, ging er een kindje op mijn blote tenen staan met zijn stevige schoentjes en struikelde ik over mijn eigen broek in de klas. Maar voor de rest van de dag was het erg rustig. Tot Elien en ik naar het bakkerijtje over ons huis gingen voor een klein vier uurtje. Toen ik mij vooroverboog om te kijken wat ze allemaal in de toonbank hadden liggen kwam er net een windje opsteken dat mijn kleedje omhoog blies en mijn onderbroek met bolletjes voor de hele straat zichtbaar maakte. En toen ik wou betalen en mijn portefeuille opende had mijn pilstrip ineens zin om even op de toonbank te floepen. Het winkelmeisje had meteen door wat voor pilletjes het waren en kon haar lach niet inhouden. En ook Elien en ik hielden ons vooral niet in. We waren al erg benieuwd naar wat ik nog allemaal zou doen, maar spijtig genoeg was dat alles voor vandaag…

Later op de avond hebben we nog afscheid genomen van Rob en Marloes, een koppeltje dat hier een week logeerden voor ze na tien maanden weer naar Nederland vertrokken. Ze hadden vier maanden rondgereisd in Zuid-Amerika, nadat ze zes maanden bij ons gezin in Antigua hadden verbleven en nu kwamen ze dus nog even afscheid nemen. Het vertrek vanavond was dan ook erg emotioneel. Ze waren natuurlijk op die zes maanden erg gehecht geraakt aan de familie en er vielen dan ook erg veel traantjes… Elien en ik, de gevoelige zieltjes alias meesnotteraars, volgden bijna onmiddellijk…

Maar nadien waren ze natuurlijk even snel weer opgedroogd en hebben we ‘la gallina’ gedanst met de hele familie! Dit is een soort van vogeltjes dans, de ‘kippendans’ waar je op het einde met je gat moet schudden… Erg amusant J

Vrijdag 5 februari

Vandaag hebben we na de korte voormiddag een rustig dagje gehad. We hebben wat op de markt rondgelopen en een masker gevonden voor Leen! Joepie! Nu zijn we helemaal klaar voor morgen!

Zaterdag 6 februari

Vanavond was het grote Venetiaanse bal! Hier keken we natuurlijk erg naar uit! Maar langs de andere kant wisten we ook niet goed wat we ervan moesten verwachten aangezien er waarschijnlijk vooral oudere mensen gingen komen… Maar goed, we waren met z’n vieren, de enige mensen die we eigenlijk nodig hadden om ons te amuseren en we hadden geweldige kostuums! Alleen om die eindelijk eens te mogen aandoen konden we al niet wachten om te kunnen vertrekken!

Uiteindelijk was het zover! Na eerst nog een aantal foto’s te hebben getrokken met en voor de familieleden van Sylvia, vertrokken we. Het ging wel niet zo snel met die hakken op de oneffen wegen (maar ben deze keer niet gevallen ;)), maar gelukkig was het niet ver. Toen we daar aankwamen ontdekten we dat het feest op het Guatemalteekse uur begon (= een uurtje later dan wat er gezegd wordt), want we waren er om kwart na zeven (op de uitnodiging stond zeven uur) en de deur was nog gesloten. Daar stonden we dan als een bende gekken met een stuk of twintig man buiten op straat te wachten in onze kostuums en maskers J Blijkbaar waren er ook een aantal die de dresscode (costume and mask) niet gelinkt hadden aan de titel van het bal (Venetiaanse bal)… Er waren namelijk ook een piraat, een heks (die later die avond hilarisch bleek te zijn) en een vogel bij. Maar voor de rest zag iedereen er even mooi uit als ons (als ik het zelf mag zeggen ;)).

En toen ging de deur open… Wauw!! De prachtige ruïnes van Santa Clara (een oud klooster) waren prachtig verlicht met spotlights en honderden kaarsjes! Het was echt een toverachtig zicht! We hebben geprobeerd om er foto’s van te nemen, maar die tonen nog niet eens half hoe mooi het in het echt was! Het was echt adembenemend! De gigantische ruïne was overal verlicht met kandelaars en kaarsjes en op de grond lag overal groen gras… En ook de tafels waren prachtig versierd met bloemblaadjes en lichtjes… Ik heb echt nog nooit zo’n mooie locatie gezien!

Spijtig genoeg kwam het eten ook op het Guatemalteekse uur, maar dat werd snel weer goed gemaakt toen bleek dat het Italiaans buffet was met toastjes met tomaat en mozzarella, toastjes met champignonnetjes, minestrone soep, risotto, ravioli en tiramisu en panacotta als dessert… Mmmm… Terwijl we aan het eten waren kwam de heks bij een oud vrouwtje staan dat mee aan tafel zat. Ze was overduidelijk al zat en begon in het Engels te lallen dat er geen ‘carne’ was. Elien en ik hadden onze oren meteen gespitst toen we hoorden wat voor een rare vrouw er nu bij ons aan de tafel stond. Op een gegeven moment, toen we net onze interesse een beetje verloren hadden, schreeuwde ze super luid over de hele tafel: ‘Shit! I lost my eyebrow!’ Eén van haar gigantische (lelijke) wenkbrauwen was op een of ander manier van haar masker gevallen en Elien en ik konden bijna onze lach niet meer inhouden. Maar toen gebeurde het: ze bukte om haar ene wenkbrauw op te rapen van de grond en stootte zo met haar andere wenkbrauw tegen de tafel. ‘Shit, I lost my other eyebrow!’ Elien en ik kwamen niet meer bij. Eigenlijk best een beetje onbeleefd, want mevrouw stond een meter van ons vandaan, maar het was gewoon te hilarisch. Vooral toen ze tegen het oude vrouwtje riep: ‘Mam, help me find my eyebrows!’ Toen ze ze beiden gevonden had verdween ze en kwam ze eventjes later nog terug om ons magic beans te geven… Nadat we erachter vroegen (we konden het niet laten) vertelde ze ons dat ze via ‘a quick surgery’ had ze haar wenkbrauwen weer terug had… En nadien was ze weer weg.

Samen met het eten begonnen vier schilders een schilderij te schilderen met als thema ‘maskerade’. (Dat is veel keer het woord ‘schilder’ op verschillende manieren J) Na het eten werden de schilderijen dan geveild ten goede van een organisatie dat de schilders zelf gekozen hadden. Het schilderij voor los niños was het allermooiste (behalve één ander, maar dat was geschilderd door de dikste nek ooit waardoor het niet meer mooi was), maar heeft spijtig genoeg het minste op gebracht! Maar dit was vinden wij allemaal de schuld van de veilmeneer! Ons schilderij was het allereerste dat geveild werd en meneer vond dat we begonnen bij 5000 quetzales! Volgens mij had die al teveel gedronken ofzo, 500 euro?! Hallo! Uiteindelijk heeft hij het maar verkocht gekregen aan 800Q… En dat van die dikke nek ging eruit voor 3000Q! Niet eerlijk! Tijdens de veiling kwam tot onze grote vreugd de heks weer bij ons staan. Ana-Maria stond toen ook bij ons en de heks begon tegen haar te praten. ‘This Music sucks! Can’t you do something about it?’ Elien en ik moesten onze lach weer inhouden. We probeerden ook subtiel met haar op de foto te komen… Het fotogedeel lukte, de subtiliteit was iets minder. Mevrouw had het natuurlijk door, hoe zat ze ook was, en wilde toen met ons op de foto. Maar ze kwam te dicht bij mij staan en haar wenkbrauw bleef in mijn masker zitten… En jawel, hij brak af! De foto die daaruit is gekomen, is één van mijn nieuwe favorieten! Nog nooit zo goed gelachen!

Na de veiling was er tot onze grote vreugd (en ook tot die van de heks J) ineens super goede muziek! Het orkest werd buiten gegooid en vervangen door een dj! Vanaf half elf klonk er enkel nog 80’s muziek! We hebben ons helemaal laten gaan! Wat wel erg grappig was, is dat om vijf voor twaalf de muziek gewoon stopte. Gedaan, zei de dj! Iedereen het huis uit… Haha! Nog nooit zo vroeg terug thuis geweest na een goed feestje… J Maar op zich maakte dat het sprookje af… De Assepoestertjes waren voor klok slag twaalf weer weg.. ;)

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/NickyOlluyn/Week503#   

* WEEK 6 *

Zondag 7 februari

Vandaag was een rustig dagje. Er waren slechts twee spannende gebeurtenissen vandaag. Het eerste was dat we nog eens pizza op bed hebben gegeten terwijl we naar Ally McBeal keken en het tweede was dat het wonder boven wonder begon te regenen begot! Nu moet je wel weten dat er slechts een aantal druppeltjes naar beneden vielen. Ik bedoelde niet het regenen dat wij in België ook kennen. Toen toch nog niet. ’s Nachts heeft het daarentegen goed van jet gegeven.

Maandag 8 februari

Vanochtend was er voor het eerst een nieuw vrijwilligersmeisje in mijn klas. Toen ik dit voor eerst hoorde vond ik dat niet zo leuk. Ik had geen zin om met z’n drieën voor de klas te staan en eerlijk gezegd had ik ook geen zin om mijn klasje te delen (haha, beetje gemeen). Maar uiteindelijk bleek het heel goed te gaan. Ten eerste is zij studente sociaal werk en komt zij gewoon meehelpen in de klas om zo de kinderen beter  te leren kennen. De organisatie start in maart namelijk een nieuw project waar zij aan gaat meewerken. In dit familieprogramma wordt er met ouders en de twee oudste kinderen van het gezin gepraat over opvoeding. En omdat dit een nieuw project is en Rosario, mijn mentor, al een gelijkaardig project heeft gevolgd in een andere school, worden er kinderen uit haar klas gekozen. Deze kent zij namelijk het beste en kan ze beter inschatten wat de iets gemakkelijkere gezinnen zijn om mee te beginnen. Camilla, het nieuwe meisje, is dus niet van plan om echt les te geven. Dit zorgt ervoor dat zij al het saaiere administratief werk doet (zoals huiswerk in de schriftjes schrijven, etiketten maken) en ik meer kans heb om echt met de kinderen om te gaan. Ook gaf het me meer zelfzekerheid voor de klas. Zij spreekt helemaal nog niet goed Spaans, heeft geen ervaring met klashouden en kent de leerlingen nog niet goed. Dit maakte mij duidelijk hoe goed ik er eigenlijk al voorsta. Ik ben er ook nog lang niet, maar het gaf me wel meer respectief.

Dinsdag 9 februari

Vandaag hebben op school bijna alleen maar geknutseld! We hebben Valentijnskaartjes en ‘cascarones’ gemaakt die we dan volgende week maandag kunnen gebruiken! Maandag gaan we namelijk de hele voormiddag Valentijn en carnaval vieren! Dan gaan we kaartjes uitdelen, het tienuurtje in ons klaslokaal klaarmaken en opeten en na de speeltijd mogen diegenen die willen zich verkleden en is er een wedstrijd voor het beste kostuum! Cascarones zijn eierschalen die je beschilderd, volstopt met confetti en dan dichtplakt met chinees papier. De bedoeling is dat je ze dan op carnaval stuk slaat op iemands hoofd. Op zich kijk ik er al wel naar uit! Alleen heb ik al wel gezegd dat ze best een laddertje meenemen… Zelfs seño Rosario is amper groot genoeg J En dan moet je je voorstellen hoe moeilijk de kinderen bij Leen en Elien in de klas het gaan hebben J

’s Avonds zijn we met de organisatie ‘Por eso’ mee op daklozentocht geweest. Zij gaan elke dinsdagavond langs vijf door-daklozen-druk-bevolkte plaatsen in de stad om hen vitaminen en water te geven en eventueel andere medische hulp. Eefje deelde de vitamientjes uit, ik vulde de bekertjes met water en Elien gaf de bekertjes aan de daklozen. Het was een hele interessante en oogopenende avondwandeling. Je weet wel dat er echt mensen bestaan die geen huis hebben en onder de open hemel moeten leven, maar om ze ook echt te ontmoeten en te zien in wat voor situaties zij leven, is nog iets heel anders. Op de ergste plaats waren ze allemaal lijm aan het snuiven. En dit is nog lichtelijk uitgedrukt; ze liepen gewoon de hele tijd met een potje of zakje lijm onder hun neus of in hun mond! Ze waren ook helemaal weg… Een jonge kerel was zo ver weg dat hij niet eens meer herinnerde dat hij al een vitamine had gekregen vijf minuten geleden. Bij de vuilnisbelt kwamen we ook een aantal erge gevallen tegen. Een meisje van zestien dat zwanger is van haar tweede kind bijvoorbeeld of een man die op de grond lag en enkel voor zich uitstaarde. Hij was zo high dat hij zelfs niet meer reageerde.

Na de wandeling door de stad zijn we ook nog langs een aantal kamertjes geweest waar een aantal daklozen een kamertje hebben gekregen. Hier bezochten Jessica en Tess (de twee vaste ‘daklozenbezoekers’) een mentaal gehandicapt meisje dat daar met haar oma woont. Spijtig genoeg is haar om al 86 jaar oud, wat voor hier bijna abnormaal is… Jessica en Tess proberen iemand anders van haar familie te vinden waar het meisje terecht zou kunnen moest haar oma overlijden. Ze kan namelijk niet voor zichzelf zorgen. In het complex van kamertjes was er ook een andere zatte dakloze man. Deze dacht even van de nieuwe vrijwilligers te genieten om zijn affectieniveau wat op te krikken. Hij kwam op Elien en mij afgelopen (Eefje had geluk en zat binnen in het kamertje met het meisje) en gaf ons meteen een dikke knuffel en een kus erbovenop! Later kwam hij om een vitamientje vragen en toen we hem dat gegeven hadden, moest hij ons natuurlijk bedanken… Hopla, daar was knuffel en kus nummer twee! Later kwam hij nog eens aangelopen. Elien was sneller en had het laatste plaatsje in het kamertje al ingepikt toen ik bij de deuropening kwam. Er was geen plek meer voor mij en zo kwam ik dus aan nummers drie en vier. En jawel, bij het doorgaan kon ik er ook niet onderuit. Toen kreeg ik zelfs wat wodka over mijn voeten (in open slippers… Slim, Nicky!) gemorst. Voelde me erg vuil! Nadien zijn we gaan eten in de McDonalds, maar eerst ben ik in het wc mijn handen en gezicht grondig gaan wassen en heb ik verder niets meer aangeraakt. De kleren die ik aanhad gingen ook meteen de was in en ook al had ik mij ’s morgen net nog gedoucht en was het erg laat, ik ging er weer in voor het slapengaan! Op zich voelde ik mij wel schuldig dat ik mij zo vuil voelde, maar de realiteit is nu eenmaal dat ze niet bepaald proper zijn en dat ze dikwijls ook onder de vlooien zitten…

Woensdag 10 februari

Vanmorgen stapte op de bus naar Alotenango plots de man op die gisteravond heel de tijd voor zich uit had zitten staren uit pure lijmextase. Vandaag kwam hij kranten verkopen op de bus. Op zich vond ik het best grappig hem eens in zijn normale doen te zien…

Voor de rest ben ik vandaag net voor het tienuurtje op het schooltje vertrokken om naar een hartspecialist te gaan in Antigua. Dit om toch even voor de zekerheid te controleren of alles in orde is met mijn hart. Op zich had ik vanaf vrijdag al geen last meer gehad van hartritmestoornissen, maar het feit dat ze voor bijna twee weken dagelijks waren, was al verontrustend genoeg. De dokter heeft mij volledig onderzocht en ontdekt dat alles perfect in orde is met mijn hart. Blijkbaar heb ik gewoon last van een occasionele onregelmatigheid in mijn hartslag. Maar hij zei dat ik mij er geen zorgen om hoefde te maken. Mijn hart is sterk genoeg om het aan te kunnen. Op zich is dat wat ik altijd al dacht, maar om het eens van een specialist te horen maakt me toch wel net iets geruster.

Donderdag 11 februari

Vanmorgen heb ik voor het eerst het klasje echt volledig overgenomen voor een heel uur lang. Ik had aan Rosario gevraagd vrijdag stilletjes aan te beginnen door bijvoorbeeld een verhaaltje voor te lezen, maar vanmorgen was er plots een vergadering waardoor ik het nummerdictee heb gegeven en toen al voorgelezen heb. Ik vond het super om te doen! De leerlingen waren super rustig en luisterden goed naar mij! Hier had ik op voorhand toch zo mijn vragen bij. Ten eerste omdat seño Rosario erg streng is en dat mij soms de lieve of minder belangrijke juf maakt. Dit merkte ik de vorige weken al aan een aantal kinderen. Zij respecteerden en gehoorzaamden mij niet altijd als hun ‘juf’. Maar ik heb toen op die momenten met die leerlingen gesproken om duidelijk te maken dat ze ook naar mij moeten luisteren. En blijkbaar heeft het wel zijn vruchten afgeworpen. Sindsdien heb ik geen problemen meer gehad met de leerlingen. Ook vanmorgen niet. Een andere reden waarom ik niet zeker wist hoe het zou verlopen om de les volledig over te nemen is omdat mijn Spaans niet altijd even vlot of correct is. Vooral omdat het nu ineens onverwachts was. Maar het feit dat Camilla er was en ik een beetje wou laten zien dat ik mij niet laat doen, kreeg ik goede moed en ging het zelfs erg goed! Ik heb me erg geamuseerd met de kinderen en we hebben goed gelachen. Alles verliep ook zoals het moest en de leerlingen waren erg goed aan het opletten! Ik heb er echt van genoten en was erg tevreden van het resultaat! Ook seño Rosario zei dat ze het super rustig en gedisciplineerd vond toen ze weer de klas binnenkwam!

In de namiddag zijn Elien en ik naar de markt geweest op zoek naar een kostuum voor het carnavalsfeestje zaterdagavond, maar we hebben niets gevonden. Alles wat je van kostuums vindt is voor kinderen. Dus zijn we met lege handen weer naar huis gegaan. (lees: geslenterd, we waren doodop!)

Vrijdag 12 februari

Vandaag was het sportdag op ‘t schooltje. Blijkbaar heeft dat hier wel niet dezelfde betekenis als bij ons. De kinderen moesten wel allemaal sportieve kledij aandoen, maar waarom, daar ben ik zelf nog niet uit. Misschien was het om van de school naar het voetbalveld te wandelen. Of misschien was het om goed te kunnen supporteren of om het nog extra warm te hebben in die jogging in de hete zon… Veel gesport is er door hen in ieder geval niet gebeurd… Het enige dat zij gedaan hebben is in de blakke zon op een betonnen muurtje gezeten om ons aan te moedigen terwijl WIJ aan het voetballen waren (ook onder de blakke zon trouwens)! Op zich heb ik mij wel geamuseerd. We mochten meteen als eerste tegen de meisjes van het middelbaar. Gelukkig konden Leen, Elien, Camilla en seño Glenda, die voor ons in de goal stond, ook niet zo goed voetballen. Ik was nog steeds de slechtste van allemaal, maar heb me goed geamuseerd en het publiek (vooral de middelbare jongeren) hebben goed gelachen! Op een gegeven moment gaf Elien, tot haar eigen verbazing mag ik er wel bij zeggen, een super goede voorzet vanuit de hoek. Een bal recht naar mij toe en ik stond vlak voor de goal. Ik dacht: ‘Dit kan ik niet missen!’ Oeps, blijkbaar kan ik dat wel J Ik haalde uit en sloeg er geweldig galant gewoon… pal naast! Het buldergelach had ik dik verdiend J Heb zelf ook goed gelachen.

Voor de rest van de middag hebben we lekker niets gedaan! We hebben een aflevering van Ally en Silence of the Lambs gezien, maar voor de rest hebben wel echt niks, noppes, nougabolle gedaan! ’s Avonds zijn we wel nog iets gaan drinken. Eerst in Rikki’s Bar, maar dat was maar niets, dus zijn we uiteindelijk geëindigd in Sin Aventura, waar er tenminste goeie muziek was waar ik nog eens goed heb kunnen dansen.

Zaterdag 14 februari

Vanmorgen heb ik plaats gemaakt in mijn kamer (niet zo vanzelfsprekend) en heeft Elien al haar spullen bijeen genomen en naar mijn kamer verhuist (zeker geen fluitje van een cent). En dat allemaal…. VOOR NIETS J Normaal zouden er vandaag twee extra mensen komen logeren voor een week waardoor wij met twee eventjes met z’n twee op een kamer gingen slapen, maar vanmorgen erg vroeg werd Sylvia gebeld om te zeggen dat ze toch niet meer zouden komen. En voor zij ons inlichtte hadden wij alles al verhuist. Gelukkig hebben we ook nog dingen gedaan die wel enig nut hadden.

Zo zijn we bijvoorbeeld met  een hele groep naar de markt geweest. Jaap (nieuwe jongen sinds donderdag), Tour (nieuwe jongen sinds vorige week donderdag), Maarten (student secundair die dinsdag is aangekomen en ook bij ons op school gaat werken als leerkracht Lichamelijke Opvoeding en in de buurt in een gastgezin zit), Gorge (huisgenoot van Maarten), Eefje, Leen, Elien en ik zijn op zoek gegaan naar een geschikt kostuum voor het carnavalsfeest waar we vanavond met z’n allen heengaan! En we hebben ook allen iets gevonden… Voor een spotprijs, zoals altijd op de paca’s! Kijk zeker eens naar de foto’s voor de resultaten ;) Vooral Maarten en Gorge zullen je meteen opvallen… Het zijn die twee jongens in het blauw en roos J Op de foto’s kan je ook ineens zien dat het een leuk feestje was. Ik had er eventjes mijn twijfels over toen we aankwamen en de foute Hollandse carnavalsmuziek hoorden… Vooral toen bleek dat ze hier enkel drie liedjes de hele tijd herhaalden. Tot mijn grote geluk bleek dat ze werden afgewisseld met goede Zuid-Amerikaanse muziek en de moderne muziek van bij ons (maar dan die van een paar jaar terug J). Heb wederom goed kunnen dansen… Afgewisseld met een half uurtje stilstaan toen de Hollanders weer aan de polonaise begonnen…

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/NickyOlluyn/Week6#   

* WEEK 7 *

Sorry voor de vertraging! Deze week staat er heel laat op, maar dat komt omdat ik het dit weekend erg druk had. Deze week ben ik begonnen met lesgeven elke dag, dus moest wat voorbereidingen maken en zondag zijn we op daguitstap geweest naar Chichicastenango (hierover meer in week 8 ;))

Maar dus… Hier is mijn verslag van week 7!

Zondag  14 februari

Vanmorgen zag ik voor het eerst de moeder en zus van Leen die gisterenavond waren aangekomen toen wij nog op het carnavalsfeestje waren.  Zij hadden tot mijn grote vreugd een groot (en zwaar!) pakje bij dat Pieter met hen had meegegeven! Tot mijn grote teleurstelling kon ik het wel nog niet meteen opendoen… We gingen namelijk twintig minuutjes later vertrekken naar de Macadamiaplantage om daar te ontbijten en nadien de tour nog eens te doen en ik wou er mijn tijd voor nemen. Over het bezoek aan de plantage kan ik jullie bij gevolg dus niet veel zeggen aangezien ik heel de tijd met dat pak in mijn hoofd zat, maar volgens mij was het wel leuk J

Toen ik dan thuis kwam mocht ik het eindelijk open doen! En de inhoud was nog leuker dan dat het er langs buiten al had uitgezien! Wat er precies allemaal in zat ga ik hier allemaal niet vertellen (gewoon om jullie lekker nieuwsgierig te maken), maar kan wel zeggen dat hij mijn ‘subtiele’ berichtje in verband met hoe heerlijk snoep van het Kruidvat wel niet is, begrepen had ;)

Maandag 15 februari

Vanmorgen ben ik er (vrijwillig!!!!!!) nog wat vroeger uit gekomen! Om half zes nog wel! Toen op die moment zag ik daar het nut niet meer van in, maar nadien was ik wel blij dat ik het gedaan had! Op het schooltje hebben we vandaag Valentijn en Carnaval gevierd en de kinderen en leerkrachten mochten verkleed komen. Ik wist dat niemand anders van het schoolteam zich ging verkleden, maar dat ging mij niet tegenhouden! Nog een dagje extra in mijn heldinnenkostuum, dat zag ik wel zitten J En ik keek vooral uit naar de gezichten op de bus ’s morgens! En het was de moeite waard! Elien en ik hebben ons nog nooit zo bekeken gevoeld hier in Antigua (en dat wilt al iets zeggen J), maar deze keer was het meer op een ‘?!?!?!?!-manier’ in plaats van op de ‘;)-manier’ J En ook op school hadden we succes! ‘¡Seño! ¡Está disfrazada!’ Alle kinderen waren er helemaal weg van!

Het vieren van de twee dagen waren in het begin redelijk (lees: zeer!) chaotisch omdat het met de klassen van in de voormiddag en van in de namiddag samen was en we niet genoeg ruimte hadden in ons lokaal voor iedereen en ook omdat er gewoon niets gepland was buiten wachten tot we de kaarten uitwisselen en dan naar het speelveldje mogen om carnaval te vieren… Maar goed, toen mochten we dan eindelijk het klaslokaal uit en gingen we op weg naar het speelveld. Daar ging de leuke verkleedwedstrijd plaats vinden, maar ook die viel spijtig genoeg een beetje tegen. Alle verkleedde kinderen werden één voor één op het podium geroepen en moesten dan hun naam zeggen en in wat ze verkleed waren. In het begin was het redelijk schattig iedereen te zien (het waren dan ook de kleinsten eerst), maar na een tijdje werd je het wel beu naar iedereen te luisteren en dan enkel maar te moeten gillen voor het kindje van die klas die je het best verkleed vindt… Maar ja, de kinderen bleven nog redelijk rustig toekijken terwijl ze aan het bakken waren in de blakke zon, dus wat zou de juf dan moeten klagen… Als grote verrassing werden de drie juffen uiteindelijk ook nog afzonderlijk op het podium geroepen om zich eventjes voor te stellen. Natuurlijk moesten wij natuurlijk eerst een dansje placeren vooraleer ze op ons mochten stemmen… Maar goed! Daar had ik geen erg in J En we zijn alle drie gewonnen!

Na de verkiezing was het moment gekomen om de cascarones stuk te slaan op de hoofden van anderen. Dit was eigenlijk het moment waar ik van heel de dag niet naar uit had gekeken! (Al die smurrie in mijn haar… Ik moest nog wel op de bus (tussen de mensen) terug naar huis, he!) Maar aangezien de hele dag net op de tegenovergestelde manier bleek te verlopen dan hoe dat ik het verwachtte, kon het natuurlijk ook niet anders dan dat dit nu net het aller leukste moment was van de hele dag! Er zijn een aantal foto’s die de sfeer echt goed weergeven…

Dinsdag 16 februari

Vandaag was een normale dag op het schooltje. De namiddag was ook nog heel rustig, maar de avond was een winner! Toer was vandaag jarig en omdat Elien, Leen en ik in de voormiddag werken, Toer ’s morgens Spaanse les heeft en Eefje in de namiddag werkt en Jaap de hele dag, hadden we geen ander moment om alles samen te vieren dan vanaf het avondeten dat vanavond pas om acht uur viel omdat Leen met haar mama en zus de daklozenwandeling gingen doen die wij vorige week gedaan hebben… Ja, Toer had er echt wel de minst handige dag uitgekozen om te verjaren! Maar goed, de stilte van overdag hebben we ’s avonds eens en te meer ingehaald! Hij heeft maar twee en half uur zijn verjaardag écht gevierd (met opruim bij), maar wat een twee en half uur!

Om acht uur hebben we eerst gezellig samen gegeten (ook met Maarten, Sjors en Carlos bij) met Toer met kroon en blinkende das die we hem gekocht hadden en wij met Bob de Bouwer feesthoedjes J Nadien hebben we dan onze twee cadeautjes gegeven. Dit waren een nieuw dagboek met tekstjes van ons en een t-shirt (typisch toeristisch als aandenken aan Guatemala) met al onze namen achterop opgeschreven!! Deze vond hij allebei wel leuk! Daarna mochten we eigenlijk de piñata beginnen aanvallen! Dit bleek erg hilarisch te zijn (het is namelijk met blinddoek): Nicky botst tegen de piñata op, Maarten gaat ninjastyle, Elien slaagt op Nicky (L) en bij de tweede keer van Toer breekt de stok af J Het allerleukste vond ik het op de snoepjes vliegen. Dit ging bij mij gepaard met de nodige oorlogskreten…

Na het stukslagen van de piñata hebben we taart gegeten. Dit was denk ik mijn favoriete half uurtje van de avond!! Niet omdat de taarten hier zo lekker zijn (ik vind ze zelfs helemaal niet zo lekker en krijg er nadien altijd verschrikkelijke maagpijn van), maar omdat er een geweldige Guatemalteekse traditie is die zegt dat de jarige (of eender welke persoon waarvoor de taart is om eender welke reden) de taart moet aanbijten. Hij of zij moet er een stuk uithappen. Ik weet niet of er bij jullie al een belletje gaat rinkelen, maar van toeristen word vaak geprofiteerd J Zij die vertrouwd zijn met de gewoonte maken dat ze gebeten hebben en wegwezen, maar zij die goed van hart zijn en niets slechts denken van hun huisgenoten (zoals bijvoorbeeld Toer) gaan eraan.  Het verbaasde mij eigenlijk dat we in ons kwaad opzet geslaagd zijn… Het leek mij zo duidelijk! Er waren zoveel kleine dingetjes die het plaatje zo overduidelijk maakten:

1. Toer had voor zijn verjaardag een taart gekocht, maar Sylvia heeft toevallig een kleine taart extra gekocht met extra veel slagroom…

2. Gewoon al wanneer je gevraagd wordt in de taart te bijten zou je toch ook al op je hoede moeten zijn?

3. Sylvia zegt: ‘Toer, misschien moet je je bril maar uitdoen…’

4. Verschillende mensen gaan plots achter Toer staan, terwijl je daar niet bepaald beter kan ‘zien’ wat hij gaat doen…

5. Vijf handen staan klaar achter Toers hoofd wanneer hij zich plots toch even terug omdraait… (Wat je trouwens op het filmpje erg goed kan zien J)

Bovendien was de spanning en deugnieterij op mijn gezicht te lezen zoals ook op die van vele anderen. Maar goed… Toer had het allemaal niet opgemerkt (misschien omdat hij bij puntje twee zijn bril al had afgedaan) en daar ging hij dan… Met zijn volle gezicht de taart in! Ik was zelf verschoten van hoe ver hij erin geduwd werd. Persoonlijk duwde ik niet zo hard, maar we waren met vijf handen waardoor ik op een gegeven moment het gevoel had dat we hem door de tafel heen aan het duwen waren… Slechts de randjes van de taart bleven ongeroerd… Voor de rest zag je enkel nog een afdruk van Toers gezicht. Arme Toer! Maar ik heb denk ik al lang niet meer zo goed gelachen!

Woensdag 17 februari

Vandaag was een rustig dagje. Een lekker vroege en drukke ochtend op het schooltje en nadien zalig niet al te veel doen… ’s Avonds ben ik wel iets gaan doen aan het feit dat ik hier zoveel eet! Eefje, Elien en ik zijn namelijk naar het sportcentrum geweest en hebben een fitnessabonnement gekocht! Voor 200Quetzal (= 18 euro) mogen we een hele maand alles doen wat we maar willen in het sportcentrum. We hebben afgesproken dat we drie keer in de week gaan sporten: maandag, woensdag en vrijdag!

Donderdag 18 februari

Vandaag was het onverwachts geen school… Mmmm… Heerlijk! Uitslapen! En eens een hele dag niet al te veel doen… J

Vrijdag 19 februari

Vandaag heb ik de hele dag lesgegeven! Had woensdag gevraagd om vandaag mijn eerste echte lesje te mogen geven. Dat mocht, maar omdat het donderdag geen school was en ze woensdag nog niet wist wat ik vrijdag zou kunnen geven, zou zij de les voorbereiden en zou ze mij vandaag dan laten weten wat ik moest geven. En vanmorgen bleek dus dat ik alles ineens mocht doen J De leerkrachten moesten namelijk weer allemaal op reünie…

Na de lessen hebben we op het schooltje te horen gekregen dat we vanaf volgende week de eerste helft van de dagen overnemen (= van begin tot aan het tien uurtje, in het totaal zijn het sowieso al maar halve dagen). De week daarop geven we de tweede helft van elke dag en de derde week geven we helemaal. De week daarop zijn het examens en kunnen we dus geen les geven… Ik kijk er alvast naar uit om vanaf volgende week echt les te geven! Maar ben daardoor natuurlijk wel meteen in de voorbereidingen moeten vliegen.

Ben ’s avonds wel weer gaan sporten (flink, he?) De eerste week moet ik op z’n minst nog doen alsof ik het echt drie keer per week ga volhouden, he ;) Deze keer ging Toer ook mee. Toen we doodmoe terugkwamen merkten we dat de familie weg was… De deur was namelijk op slot! Oeps… Wie heeft zijn sleutel bij? Niemand dus… Is er toevallig iemand anders thuis? Leen was met haar mama en zus de Pakaya gaan beklimmen tot 9u, maar Jaap zou normaal gezien wel moeten terugzijn van zijn werk als vrijwilliger… Even aanbellen… Mmm, Jaap is er blijkbaar ook niet. Hoe laat kwam de familie terug? Half 8! Ah, maar anderhalf uur wachten dan :S Daar stonden we dan… Helemaal bezweet, knal rood en in sporttenue voor een gesloten deur… Ik zou ook gelachen hebben bij het voorbij wandelen!

Gelukkig herinnerde we ons ineens dat Jaap na zijn werk dikwijls naar het internetcafé gaat om zijn mails te lezen. En toen Elien, Toer en ik gingen kijken zat hij daar gelukkig MET sleutel waardoor we ons toch nog binnen het anderhalf uur konden douchen. Lang leve Jaap! (Spijtig dat hij erbij was op de verjaardag van Toer, anders hadden we hem een taart gekocht J)

Zaterdag 20 februari

Vandaag  was de eerste dag van het weekend, maar alles behalve spannend. Heb heel de dag lessen liggen voorbereiden voor volgende week! Voor de rest was het een super heldere en prachtige dag en wilden we dan om half 6 op het dakterras van het SkyCafé iets gaan drinken om de zonsondergang te zien! Maar rarara… Vanaf 5u was het ineens super bewolkt. De zon was precies toen al ondergegaan! Ach, ja! Hopelijk lukt het één van de volgende weken nog wel eens! In maart is het normaal gezien beter weer…

Bijlagen:
http://picasaweb.google.be/NickyOlluyn/Week7#