African Adventurer,
Brussel 1oktober 2008. Onder veel belangstelling van vrienden en kennissen gaat de 4de Touareg-trail van start. Aan de nummerplaten van de auto’s merk je de verscheidenheid der deelnemers: het lijkt wel een Europees allegaartje. Het vertrek is om 12u aan het Afrikamuseum te Tervuren vanwaar de colonne naar Barcelona rijdt om de boot naar Tanger te nemen.We bereiken allen op tijd ons eerste doel en dit na een helse nacht van regen en stortbuien.
In Marokko is het guur: weer, koud en druilregen. Dit belooft met de Atlas in’t verschiet.De volgende ochtend maken we voor de eerste maal kennis met Gert zijn megafoon.Om vijf uur klinkt een niets ontziende sirene. Snel inpakken, eten en vertrekken. Het eerste deel is asfalt, want we willen zo snel mogelijk naar de mooiere gebieden van Marokko.Nadien krijgen we meer tracks te verwerken en gaan zo richting hoge Atlas. Door het barre weer ligt er op onze route wel een meter sneeuw en moeten we rechtsomkeer maken. Jammer want aan de andere zijde was er een prachtige afdaling. Die avond genieten we aan de watervallen van Ouzoud na van een heerlijke dag . De sneeuw heeft een diepe indruk nagelaten. Dan zetten we koers richting Marrakech, waar het alom bekende plein Djemaa El fna is. Die avond gaan we de sfeer opsnuiven en vooral proeven in een van de vele eetgelegenheden.
Nadien gaat de reis verder langs Ourzazate waar de filmstudio’s zijn: Gladiator en vele andere werden hier opgenomen. Via de Westelijke Sahara waar nog mijnenvelden liggen, gaat het richting Mauritanië.Nog een laatste bivak op Marokkaanse bodem waar ons een culinaire verrassing te wachten staat: oesters op het menu en dit a volonté . Na een halve dag grensformaliteiten bereiken we een uurtje later camping Abba.Morgen komt het zand er aan met de eerste woestijnrit. Genieten ruimtegevoel is onbeschrijflijk. Het is alsof de wereld alleen van jou is.Even vastgereden, maar dat was dan ook te wijten aan de bandenspanning.Met onze vooringestelde ventielen regelden we de spanning en zweefden we verder. Ons bivak dat aan de rand van een duinenformatie gelegen was zorgde voor spektakel.Nadat een van de 4x4 voertuigen een duin was opgereden kon Frank van Fe2Pk het niet nalaten om dit ook met de geit doen. Met succes echter tot ieders verwondering.Seppe die er vorig jaar ook bij was, wou dit nadoen, maar misrekende zich een metertje of vijf en ging de duin voorbij, waarna hij weer richting aarde moest en de zwaartekracht zijn werk deed. Seppe landde tweeëntwintig meter verder met een geweldige klap in het zand. De auto moest worden opgelapt en dit lukte dank zij enkele Bokkenrijders die hun sleutelkunst konden botvieren.Frank was met onze geit voordien ook al over kop gegaan en de gemonteerde rolkooi bewees zijn dienst. Alles stond scheef en krom. Met de grote middelen werd alles min of meer weer rechtgezet en zo konden we de volgende morgen weer mee.Na een gezamenlijke start treffen we een onvergetelijke piste die langs het strand loopt. Links de duinen, rechts de oceaan.Pelikanen vliegen op, schildpadden zwemmen in zee voorbij.Eenmaal in de bewoonde wereld laten we de auto grondig afspuiten want zout water en een deux-chevaux gaan niet samen. Morgen gaan we weer richting grens en dit via een bijzonder snel lopende track.Dit is om duimen en vingers af te likken. De auto glijdt door de bochten.We lijken net een bende losgelaten kinderen.Morgen komen we eindelijk in zwart Afrika terecht, namelijk Mali. Hier bruist het leven en de kleuren komen er tot hun recht. Hier valt heel wat te beleven. In Bamako is er een rustdag. Maar rusten is er voor velen niet bij vermits het uitgangsleven hier overal om de hoek loert.Van hieruit gaan we naar Djenne, waar de grootste moddermoskee van de wereld is.Een indrukwekkend gebouw. Vanaf nu gaat het, voor mij althans, richting puur Afrika. Langs mooie pistes afgewisseld met dorpen waar iedereen staat te wuiven, zandpistes en bergpassen bereiken we de Dogonvallei .De zon speelt hier met de zandvlakte en de rotswand, die in ontelbare kleurschakeringen oplicht.De volgende dag rijden we via een zandpiste tot bij een Dogandorp dat hoog tegen de bergwand is aangebouwd en het bezoeken meer dan waard is. Later die avond is het feest en komt er een bekende groep spelen. We zullen er ook van de smaak van vers geslachte geit kunnen proeven.Samen met de dorpsbewoners genieten we aan het kampvuur van het concert waar er gedanst, gelachen en gedronken wordt. Alvast weer een mooie avond om bij weg te dromen. Maar dromen zijn van korte duur, want we gaan er weer vandoor. We rijden de wondermooie Dogonvallei uit .We rijden nog door een der armste landen van deze regio: Bourkina faso, u wel bekend van de wielerronde. Hun 22ste inmiddels. Ons eerste kamp op Beninse bodem is aan de ingang van het Penjari park, groter dan België en een speeltuin voor tal van dieren: olifanten, nijlpaarden, apen, herten, krokodillen en leeuwen. Al kwamen laatst genoemde de afspraak niet na om eens naar onze geitjes te komen kijken.Het park is rond deze tijd gesloten, maar opende de deuren voor de Trail.Morgen zullen we op de route de mensen van de meet en greet ontmoeten maar allereerst gaan we nog even zwemmen bij de watervallen.Het lijkt hier wel Centerparks maar dan in openlucht.Na een verfrissende duik en ons zand te hebben weggespoeld, zetten we koers richting de Tatasombas: een volkje dat leeft van de landbouw.In hun huizen die uit verdiepingen zijn opgetrokken, bewaren ze hun voorraden.Het ziet er hier weer zeer authentiek uit. Hier is de tijd blijven stil staan en wij uiteraard ook, maar dan om een fotootje te maken.
Als afwisseling krijgen we morgen een bushkamp dat met machetes zal worden vrijgemaakt in de jungle.Wilde verhalen over slangen doen al gauw de ronde, maar het geluid van de natuur hier laat je algauw in een diepe slaap wegdromen.
Ondertussen is het zowat tropisch warm: je zweet voor je denkt iets te doen.Vandaag rijden we langs de grens van Togo .Wij kunnen er echter niet aan weerstaan om toch even via een aftakking op de piste Togo binnen te rijden.Als de GPS aangeeft dat we de grens over zijn keren we op onze stappen terug en vervolgen onze route.Die avond is er in het stadje waar we verblijven een voodoosessie voorzien. Als we met brommertjes toekomen, weerklinken de volle klanken van de djembee al en duiken de eerste dansers op Kegelvormige stropoppen dansen wild in het rond, een konijn komt plots te voorschijn en enkele takken ritselen in het rond.Dit is pure magie.
Vandaag afspraak aan de péage om 11u en vandaar naar Grand Popo waar de officiële aankomst is.Hier worden toespraken gehouden, de cheques uitgedeeld en het laatste stukje gereden naar het strand om daar dan met de hele meute het ruime sop van de oceaan te kiezen.Dit gevoel geeft je koude rillingen op de rug.Al is het voor de tweede maal, het blijft emotioneel. De volgende avond is het podium er voor onze trouwe geitjes en rijden we de echte eindmeet over, maar niet zonder dat er van elk team een foto genomen wordt.
Na een lekker diner bij Philipe gaan we die avond op stap. Sven, een van de mechaniekers, is de dj. van dienst en zet de hele bende aan het dansen.Morgen slapen we echter uit. Alles kan en niets moet! Zalig na een maand!!!
Nu moeten we nog enkel in Cotounou zien te komen. Van daaruit zullen wij met het vliegtuig weer vertrekken en de wagens zullen daar op de boot naar Antwerpen worden gezet. We hebben daar trouwens nog een laatste feestje dat naar gewoonte hier om 01u start. Dus velen gaan eerst slapen en komen later die nacht weer opdagen.Er zijn dj’s en optredens, dus het belooft weer laat te worden en zoals verwacht gaan de laatsten slapen als de eersten gaan ontbijten. Nog een dagje zalig niets doen en vaarwel Afrika. De motoren draaien al en……….. we stijgen op.
Ik heb er in ieder geval opnieuw van genoten. De route was onvergetelijk het eten was prima en de sfeer zat er goed in. En wat wil een mens nog meer ? Terugkomen misschien!
Dit alles werd mogelijk gemaakt door Gert Duson en een geweldig organisatieteam .Thanks to all.
Nic Van Calster
