Soms stel ik de vraag aan mezelf, wanneer spreekt men van iets chronisch? Na hoeveel jaren pijn mag je spreken van een chronische aandoening?

Ook denk ik vaak terug aan hoe het allemaal begonnen is, maar dat is niet simpel. Ondertussen zijn we bijna 20 jaar verder in mijn nog jonge leven, en ik kan me de precieze omstandigheden niet meer herinneren. Ik weet nog dat het begon met wat vage nekklachten tijdens het snooker spelen op donderdagavond. Later deed de elleboog wat lastig, maar dat zou na een beetje rusten toch wel overgaan, niet? Waarschijnlijk een beetje overbelast van het tennissen.

Nu - op mijn 35 – heb ik elke morgen het gevoel dat er een trein over mij gereden is tijdens de afgelopen nacht.. Nu, 20 jaar later zijn er dagen dat ik aan mijn vrouw moet vragen of ze de fles cola wil opendraaien, drink ik mijn koffie het vaakst met mijn linkerhand omdat ik mijn rechter nog met moeite tot aan mijn mond krijg en voel ik me elke dag opnieuw een mislukkeling tegenover de kinderen omdat ik soms de simpelste activiteiten niet zonder pijn kan doen en ze daarom vermijd.

Zoals zoveel dingen in onze maatschappij werkt het aanduiden van een schuldige therapeutisch. Maar die heb ik totnogtoe niet gevonden. Is het die kinesitherapeut die me misschien fout behandeld heeft op mijn 16^e? Of één van die vele dokters die me nog maar eens een therapie voorschreven die niet werkte.

Misschien ben ik het zelf. Misschien heb ik me in al die jaren intensief sporten niet goed genoeg verzorgd, eet ik de verkeerde dingen, ga ik naar de verkeerde dokter, luister ik te veel naar de verkeerde mensen en te weinig naar de juiste. Misschien overdrijf ik? Hoe kan een jonge, uiterlijk sportieve en joviale kerel zich zo slecht voelen vanbinnen. “Hij overdrijft” hoor ik ze vaak denken. Iedereen heeft toch wel eens “een pijntje”

Hoe vaak komt het niet voor dat iemand aan je vraagt hoe het met je gaat en halverwege je antwoord (als je al eerlijk durfde te zijn) het gesprek omdraait naar zijn/haar eigen kwaaltjes om toch aan te tonen dat je misschien wel overdrijft want dat je niet alleen bent.

Stilstaan bij de gevoelens van een ander gebeurt nog maar zelden tot nooit, dat zie je overal ter wereld. De polarisering is nergens tegen te houden en resulteert in conflicten, het “wij” tegen”zij” verhaal. Zelfs een land zo klein als dat van ons valt te beurt aan de versplintering die wereldwijd merkbaar is.  Jammer genoeg is de tendens van onze samenleving zo geëvolueerd en ziet de kans op verandering er heel slecht uit.

Zo ook met mensen met chronische pijn. De onzichtbare kwaal. Ik ben één van de (voorlopig nog) gelukkigen die nog kan werken. Maar ik vrees de dag dat dit misschien ooit anders zal zijn. Dan word ik ook een profiteur van ons geweldige sociaal vangnet, en mag ik voor de rest van mijn dagen die mooie stempel op mijn voorhoofd dragen, gedoemd tot vooroordelen allerhande.

Maar soit, dit is niet waar deze blog voor dient, langs deze weg krijg ik de kans om te vertellen hoe ik me echt voel zonder dat iemand me kan afdoen als een flauwerik.

Dit is therapeutisch bedoeld, kort gezegd: schrijf de pijn van je af. Na alle mislukte therapieën en ettelijke duizenden euro’s die de medische sector al aan mij verdiend heeft lijkt het me een poging waard. Misschien vind ik op deze manier waar de knop zit die ik zo graag eens op “uit” wil zetten.

To be continued