Proefproject om in Noord-Limburg netwerktafels op te zetten rond kinderen, jongeren, gezinnen en / of jongvolwassenen in armoede. Kernbegrippen zijn het Lokaal Cliëntoverleg, wraparoundcare, de presentietheorie, eigen kracht en de taal van de cliënt.
Netwerktafels Noord-Limburg
Een initiatief van de netwerkstuurgroep RTJ Noord-Limburg
De rol van samenwerken in de triade cliënt, familie, hulpverlener in het herstellen met een psychiatrische ziekte
Een documentenanalyse rond samenwerking door familielieden in de hulpverleningstriade. Recente kennis is verzameld uit internationale literatuur, terwijl zoveel mogelijk ook Nederlandstalige artikelen en documenten zijn beschreven.
De documentenanalyse werd samengesteld voor het project Familie als Bondgenoot bij de ontwikkeling van nieuwe lesmodules over triadische samenwerking. In de lesmodules staat ervaringskennis van clienten en van familieleden centraal.
Categorie:praktijk Tags:praktijk, triade, Familie als Bondgenoot
09-08-2011
Natuurlijk, een netwerk
Wat valt op als we kijken we naar het netwerk van mensen met een beperking? Wie bevinden zich in de kring van mensen om hen heen? Dikwijls alleen familieleden en betaalde krachten. Zo is het helaas vaak. De (verstandelijke) beperking maakt dat andere gewone contacten langzaam maar zeker uit beeld verdwijnen. Dat gebeurt vooral in de puberteit. In de plaats van het natuurlijke netwerk komt langzaam maar zeker een kring van
hulpverleners, dienstverleners en andere deskundigen die meer op de beperking gericht is.
Ouders en verwanten maken dat van dichtbij mee. Ze ervaren het gemis aan natuurlijke contacten ook aan den lijve. Uit onderzoeken blijkt dat gezinnen waarin jonge mensen met een verstandelijke beperking opgroeien, weinig tot geen steun ervaren van een sociaal netwerk.
Hoe is dat bij u? Allerlei activiteiten rond de beperking kunnen veel energie van het gezin vragen. Dan is er geen fut of tijd meer is om nog een normaal gezinsleven te leiden. Herkent u dat?
Categorie:praktijk Tags:praktijk, sociale netwerken, Federatie van Ouderverenigingen
02-08-2011
Op eigen kracht verder
Op eigen kracht verder (Katrien Vandenbempt)
De brede kijk op de hulpverlening aan kansarmen die doorheen dit boek aan bod komt, kan goed samengevat worden met het eerste deel van de titel:op eigen kracht verder. Zowel in de maatzorgvisie als in de empowerment-benadering, de discussie rond bemoeizorg en de rehabilitatiebenadering vinden we namelijk de idee terug dat hulpverlening cliënten moet sterker, autonomer, (zelf)bewuster en minder afhankelijk van anderen maken. Het doel is steeds weer dat mensen (opnieuw) controle over hun eigen bestaan verwerven en zoveel mogelijk zelf de regie over hun leven in handen nemen. Dit is ook de vraag van heel wat (kansarme) cliënten: zij willen dat anderen hen ernstig nemen en rekening houden met hun noden en verwachtingen en hun visie op de hulpverlening. Zij willen niet afhankelijk gemaakt worden maar wel voldoende geïnformeerd en eventueel ondersteund worden om zelf keuzen te kunnen maken. Zij willen erbij horen en meer mogelijkheden krijgen om in de samenleving mee te draaien. De hulpverlener dient in dit proces vooral de rol van gids of begeleider te vervullen. Een constante in heel dit gebeuren is verder ook de uitdrukkelijke aandacht voor de eigen drijfveren, krachten en ontwikkelingsmogelijkheden van de hulpvrager.
Hoe kan ik het sociaal netwerk van een cliënt in kaart brengen op een overzichtelijke manier? Hoe kan ik ervoor zorgen dat de informatie die ik verworven heb over het cliëntsysteem niet alleen voor mezelf duidelijk is, maar ook voor collegas en andere hulpverleners, en niet in het minst voor de cliënt zelf? Het ecogram ook wel ecokaart genoemd - is een praktisch hulpmiddel om alle informatie over het sociale netwerk van een cliëntsysteem te bundelen en op een eenvoudige manier aanschouwelijk te maken.
Een zopas verschenen pocket geeft aan dat het ecogram bruikbaar is voor een breed publiek. Wie op professionele basis met mensen werkt, zal in het ecogram een geschikt werkinstrument vinden om werkervaringen te delen met collegas en andere hulp- en dienstverleners, bv. tijdens team-overlegmomenten. Wie als vrijwilliger of mantelzorger actief is, vindt in het ecogram een eenvoudige matrix om zijn bevindingen te ordenen en te kaderen.
Het boek bestaat uit twee grote delen. Het eerste deel is eerder theoretisch van aard; de lezer wordt er vertrouwd gemaakt met de manier van denken die samenhangt met het ecologisch perspectief van het ecogram: het gaat eigenlijk over inzicht in kringlopen en het belang van verbindende netwerken. Dit eerste hoofdstuk vormt een noodzakelijke opstap naar de presentatie van het ecogram in het tweede, praktijkgerichte deel. In dat tweede deel wordt uitgelegd hoe het ecogram kan toegepast worden in diverse situaties. Uitgangspunt bij die toepassing is altijd het betrekken van de hulpvrager bij het in kaart brengen van zijn situatie. Het ecogram is dan ook geen modieus nieuw gadget, maar wel een emancipatorisch middel dat niet over de hoofden van de cliënt heen gebruikt wordt.
Auteur van Het ecogram is Stef Herman, docent aan de Arteveldehogeschool Gent. De pocket is een VVSG-Politeia-publicatie. De tekst is ook verschenen in het losbladige Handboek voor de OCMW-sociale dienst.
Luc, een vroegere studiegenoot en kennis van mij, had psychische problemen. Hij was een tijd opgenomen in een psychiatrlsche instelling en ging bij mij in de wijk in Antwerpen won en. Daarna ging het toch weer slechter. Hij deed een zelfmoordpoging en stak zijn huis in brand. Luc werd opnieuw opgenomen. Toen bleek dat zijn vader en ik de enigen waren die hem af en toe be2Ochten.' Na 2O'n drie maanden ging Luc weer zelfstandig in de stad won en. 'Zonder dat -i.~ daar iets vanaf wist. De verpleegkundigen hadden niet naar mijn contactgegevens gevraagd. Zij hadden mij als mogelijke bron van informele 20rg niet ingeschakeld bij het netwerk rond Luc. UiteindeIijk deed hij weer een zelfmoordpoging. En die slaagde. Door mijn be20eken gaf ik aan dat ik me om Luc bekommerde, maar ik werd niet betrokken als informele ondersteuner. Blijkbaar is men dat in de psychiatrie niet gewend. Ik werd geduld als be2Oeker, verder niet. Een gemistekans.'
