Wat leek op een goede planning, bleek nog maar het begin te zijn. Nieuwe systemen  zouden aangeleerd moeten worden, de overdracht moest gepland worden en de administratie was ook niet te onderschatten. Gretig regelde ik die woensdag alles. "Vanavond ga ik echt wel gaan sporten, crossfitten gaat me goed doen" schoot door mijn hoofd. 

Om half 4 kwam er een dossier binnen, dat dringend was en nog af moest. Het dossier was net iets ingewikkelder dan verwacht en nam ook de nodige tijd in beslag. Om 16.20 kon ik mijn computer sluiten en liep ik gehaast naar het dichtsbijzijnde velo stationnetje. "Ik haal de CrossFitles nooit" dacht ik teleurgesteld. Als een zot begon ik te fietsen naar de lamonierestraat. Ik passeerde terrasjes vol gelukkige mensen, koppels die hand in hand liepen en kinderen met de meest uitbundige glimlach.

Nog 10 meter en dan zou ik mijn velo fietsje in het stationnetje kunnen zetten. Van ver zag ik al wat ik vreesde: de vrachtwagen die velofietsjes aan het plaatsen was, versperde de weg. nee, niet nu" jammerde ik binnenmonds. "Ik hoop dat ik nog plaats ga hebben, ik wil echt crossfitten". Ik kwam aan en de man van vélo plaatste rustig de fietsen verder.Hij wees me een plek aan waar ik mijn veloke mocht plaatsen. Opgelucht nam ik adem en gaf hem een oprechte glimlach.

"U ziet er erg moe uit" zei de man opeens. "Ja", antwoordde ik, "er is veel gebeurd in mijn leven en het stopt niet". "Vanaf December is het het ene na het andere gebeurd en ik heb het gehad". De man luisterde geboeid en zei "wat is het centrale thema van die gebeurtenissen?". "Verlies"antwoordde ik verdrietig en voegde eraan toe "en natuurlijk blijft het maar bij mij gebeuren, terwijl anderen zo een fantastisch leven hebben". De man keek naar mij en zei "overal is het wat, het is een test om je wilskracht te testen". Protesterend en nog steeds volzelfmedelijden antwoordde ik" maar u , u lacht de hele tijd, u bent toch supergelukkig". "Nee",antwoordde de man, "ook bij mij is er miserie". "Alles komt goed uiteindelijk, ook bij jou. Je ziet eruit alsof je wel de test van doorzettingsvermogen zult doorstaan". Hij eindigde zijn pleidooi met een uitgebreide glimlach, waarbij zijn witte tanden contrasteerde met zijn donkere huid. "Dankjewel" zei ik en beantwoordde zijn glimlach. Dit was wat ik nodig had, een signaal van het universum dat ik moest doorzetten en dat ik niet de enige was met moeilijkheden.

"Oh nee, de CrossFit les" schoot door mijn hoofd. Ik had nog 10 minuten om me om te kleden. Ik stapte de kleedkamer binnen en zag een meisje die ik vaag kende. "Zin in?"e vroeg ze. "Ja, ff stress afreageren" antwoordde ik. Het meisje zei "ik ken het, het is zo een periode waar alles tegenslaat". "Oh" reageerde ik verbaasd "het is dus niet enkel bij mij". Ik vertelde dat ik midden in het proces van liefdesverdriet zat: een afscheid van mijn partner, mijn verwachtingen en mijn leven in een relatie.Ze antwoordde verbaasd dat ze net hetzelfde meemaakte, hoe moeilijk en verwarrend het was. "Dus ik Ben toch niet alleen op deze wereld met problemen" riep ik luidop. Ik vertelde haar over mijn boeiende ontmoeting van net ervoor. "Het is een signaal dat we niet mogen opgeven, we staan niet alleen". Ze werd stil en zei eventjes later "jouw verhaal is mijn signaal"

Ik begreep er niets van en keek haar niet begrijpend aan. "Ik ben zo verdiept in mijn problemen dat ik niet oplet wat het universum me wilt tonen", zei ze opeens. Jouw verhaal herrinert me aan hoe ik vroeger was en hoe ik mijn ogen opendeed naar signalen van het universum. Hoe alles uiteindelijk goed kwam, als ik deze signalen en mijn intuïtie volgde". Ik wist niet wie wie een wijze les aan het leren was, maar er kwam bij beide een rustgevoel. verschrikt ging de bel van de crossfit les. "Zullen we maar gaan?"zei het meisje. "Jep, ff die frustraties eruit kloppen" antwoordde ik met een glimlach.

Na de leuke maar hevige CrossFit les ging ik terug een velofietsje halen, in het stationnetje waar ik het onverwachte signaal had gekregen. Een rustgevoel streek over me neer: "alles komt goed, ik moet alleen mijn intuïtie volgen". Vol goede moed fietste ik naar huis en bedacht welke pracht het leven in zich had. je moet alleen de signalen zien...

De laatste dagen waren erg  emotioneel geweest, alles wat mis kon gaan ging dat ook, maar ik bleef bewust kiezen voor de positieve aanpak. Ik smeet me op zaken die voor mij belangrijk zijn, babbelde met mensen die voor mij veel betekende en ging voor projecten die goed aanvoelden.

Vandaag begon helemaal anders: op weg naar het werk dacht ik te rijden, naast de auto van de mama van mijn eerste vriendje. Ze leek er in ieder geval enorm op en net op dat moment speelde ook ons vroegere liedje, een liedje dat meer dan 18 jaar oud is en meestal niet op de commerciële radio's wordt afgespeeld. Door dit signaal wist ik dat het een dag kon worden vol met betekenisvolle signalen, dus moest ik mijn ogen en oren goed openhouden. 

Na het werk ging ik eerst crossfitten, een beetje fysieke uitputting zou me goed doen, dacht ik bij mezelf. Toen de oefeningen begonnen en ik aan het roeien was, sprak een meisje me aan. Ik herkende ze  en vroeg voorzichtig ben je geen vriendin van Nick? Het bleek zo te zijn en ik dacht bij mezelf "weer een signaal". Na het crossfitten had ik me opgegeven voor een hostessenjob als toiletdame en begon vol goede moed aan mijn shift. Zoals altijd kreeg ik er energie van en deed ik een babbeltje met de mensen. En dan kwam die ene jongen van 19 jaar.... 

"Waarom doe je deze job?", vroeg hij vrij direct. Hij ging verder 'Waarom zou iemand toiletten poetsen?'  Heel direct antwoordde ik terug "waarom zou je het niet doen?". Hij ging verder "Waarom doe je dit dan?". Tot mijn eigen verbazing, hoorde ik mezelf zeggen: 'Het brengt me rust, voor mij is dat een moment van volledig mezelf te zijn, ik denk even niet na, doe aan fysieke oefening en ik ben sociaal met de mensen". "ik snap het nog niet goed" antwoordde hij. Ik ging verder: "ik heb nogal een stressvol leven en door dit te doen ben ik gewoon iemand met één verantwoordelijkheid: "namelijk ervoor te zorgen dat de mensen met een goed gevoel buiten gaan". Hij zweeg even en ging dan verder "ik begrijp het niet, je gaat toiletten poetsen om een moment van rust te creëren, voel je je niet dan beter dan dat?". Resoluut antwoordde ik neen. Als rasechte boeddhist, ben ik ervan overtuigd dat ik een deel van de wereld vorm en op de één of andere manier verbonden ben met vele mensen. Ik vind dat je een job moet gedaan hebben, zodat je je kunt identificeren met die personen en daardoor ook echt anders ernaar gaat kijken. Toen ik mezelf dat hoorde vertellen, viel plots alles in elkaar: waarom ik graag de telefoons van collega's aannam; ik wilde niet dat de anderen me zien als iemand die zich beter voelt en daardoor kan ik ook beter de job van mijn collega's begrijpen. Hierdoor ga ik ook anders in het leven staan, en babbel ik met iedereen op mijn werk Argenta: van poetsvrouw tot directeur. 

"Ik vind je raar, maar tegelijkertijd ook interessant' zei de jongen me. 'Waarom wil je hier je tijd aan spenderen als je ook op andere manieren rust kunt vinden?, is het voor het geld?".  "Nee, dat is het niet; Ik leef volledig volgens mijn gevoel. Als ik morgen een reis wil boeken, dan boek ik een reis. Wil ik morgen een studie aanvatten, dan doe ik dat, enzovoort. Nu is dit iets wat ik voel dat ik nodig heb". De jongen keek me megaraar aan en begon te vertellen: "Ik leef ook volledig naar mijn gevoel, mijn moeder is vermoord en sindsdien kies ik bewust voor het leven en ben ik beginnen te geloven". Ik zou mezelf niet zijn moest ik hier niet op ingaan: "Als je gelooft in iets hoger, wat is dan de levensles dat je hebt moeten trekken van de dood van je mama?". Ik schrok van mijn eigen woorden, maar het kon twee kanten uitgaan: ofwel kreeg ik klop ofwel ging dit een erg interessant gesprek worden. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht en zei" Deze vraag heeft niemand me nog niet gesteld, maar ik geloof er heel sterk in dat de dood van mijn mama ervoor gezorgd heeft dat ik haar levensvisie verder breng, namelijk het helpen van mensen". BAM, nu was ik stil van zijn antwoord. 

Vervolgens ging hij verder: "Leef je wel volgens je gevoel, want ik denk eerlijk gezegd van niet" "Ik voel dat je bij je vrienden jezelf kan zijn maar ook niet overal". Verbaasd keek ik rond mij: "Zouden er hier candid camera's hangen?" maar ik vond er geen. Zoals altijd, was ik eerlijk en zei 'Ik voel me inderdaad een gypsy, iemand die graag in een leuk dorpje zou wonen met zicht op water, en waar je s'avonds het dorpsgevoel hebt van bijeenkomen bij een kampvuur of op het dorpsplein'. Toch zie ik mijn vrienden en familie doodgraag en zou ik niet zonder hen kunnen leven. Ik flapte er nog uit "en natuurlijk is er ook nog de maatschappelijke druk". 

"Je moet wel bewust voor je leven kiezen" zei hij. Ik gaf hem gelijk en antwoordde 'dat klopt, volgens de statistieken zou ik nu een drugsaddict of andere verslavingen moeten hebben,als je ziet wat ik al hebt meegemaakt, maar ik kies er elke dag bewust voor om het beste van mezelf te geven, aan mij en aan anderen". Vervolgens ging ik verder "maar ik heb wel geleerd dat je ook aandacht aan jezelf moet besteden, anders verlies je jezelf. Ik wil binnen 10 jaar een andere persoon zijn dan dat ik nu ben, en binnen 20 jaar een andere dan dat ik binnen 10 jaar ben", Ik wil blijven evolueren en mezelf blijven heruitvinden. 

De jongen keek me verbaasd aan en zei oprecht "Ik denk dat je al veel verder had kunnen staan, je houdt jezelf tegen". BAM, weer een slag in het gezicht. "Nee, ik weet wat ik nog wil bereiken, maar ik moet er geduld voor uitoefenen. Zonder verdriet is er geen geluk, en zonder minder leuke kanten zijn er ook geen hele toffe momenten. Ik kom zeker waar ik wil staan, maar nu is de tijd er nog niet rijp voor. Ik voel dat megahard". 

Vlucht je dan niet voor jezelf? zei hij. 1 zin maar het betekende zoveel. Hij ging verder: "je zoekt excuses om niet te doen wat je echt wilt, je gaat op reis om dat dorpsgevoel te vinden, je luistert naar andere mensen om die zorgende rol te vinden, je poetst toiletten om je rust te vinden en om die zorgende rol te hebben". 

Deze jongen, ook al was hij maar 19 en had al zoveel meegemaakt, had zoveel mensenkennis dat ik er van achterover viel. Niet letterlijk natuurlijk,anders zou dat pijn gedaan hebben, zo een marmeren vloer is niet de meest zachtaardige ondergrond. 

"je gaat  nog van me horen, je zult wel zien" antwoordde ik hem. "Ik ben zeker dat ik nog wel wat kan betekenen, en het zal zeker iets zijn met het helpen van mensen". "Daar ben ik zeker van", zei hij, "ik heb van jou al meer geleerd dan van andere mensen tesamen en het feit dat ik je mijn verhaal toevertrouw zonder je te kennen betekent dat je iets speciaal hebt op menselijk vlak". Al glimlachend dacht ik terug aan alle onbekende mensen die hun verhaal aan mij toevertrouwde en bedankte de jongen enorm voor het mooie compliment en sloot het gesprek af met "volgens mij weet jij ook nog niet wat voor een impact dit verhaal op me heeft gehad, misschien ben jij wel het ultieme signaal geweest dat ik inderdaad iets moet gaan doen met deze unieke karaktereigenschap". 

Het is mijn laatste dag in Lombok en ik geniet van de zoveelste bananenpannenkoek en een heerlijk theetje. Rondom mij bevindt zich een prachtig natuurgebied en ik voel me enorm verbonden met mijn omgeving en mezelf. Ik krijg een warm en gelukkig gevoel vanbinnen. Alvorens naar de bus te gaan, besluit ik nog even mijn Facebook te checken om op de hoogte te blijven van nieuws van het thuisfront. Tot mijn verbazing zie ik dat de bompa van Nick overleden is en ik word overmand door verdriet. Als rasechte perfectionist zeg ik tegen mezelf "Verman je Vanessa, je hebt alles om gelukkig te zijn, stop met huilen". Tegelijkertijd ben ik ook kwaad op mezelf omdat ik mijn gevoelens in het openbaar durf te tonen. 

Zoals steeds in het leven, dien je zaken los te laten en verdere stappen te nemen. Ik besluit naar Gili Air te gaan, een eiland dat (volgens de boekjes) een echt Bounty - eiland is. "Net wat ik op dit moment nodig heb", bedenk ik bij mezelf. Aangekomen op Gili Air, besluit ik dat ik een chocolade ijsje verdiend heb (emo - eter weet je wel). De Indonesische ober brengt het me en we beginnen te praten. Hij vertelt me dat hij oorspronkelijk van Lombok is, maar in de zomermaanden hier komt bijwerken om zijn familie te onderhouden en zelf geld te verdienen. Hij kan hier tot 250 euro per maand verdienen, wat wel een erg hoog bedrag is voor Indonesië. Samen kijken we hoe de zon ondergaat en er een prachtig natuurfenomeen voor onze ogen zich afspeelt. Het bezorgt me een kippevelmoment (HSP -er weet je wel) en ik ben ontroerd.Zachtjes begin ik te huilen. De Indonesische jongen brengt me een zakdoek en samen kijken we hoe de zon verder verdwijnt. 

"Wat scheelt er" vraagt hij en ik vertel het verhaal van de bompa van Nick. Ik voeg eraan toe dat ik totaal geen recht heb om verdrietig te zijn want ik ben hier aan het genieten van de reis van mijn leven en dat alleen Nick zijn familie het recht heeft om zo te huilen. In stilte blijven we een aantal minuten zitten en dan zegt hij opeens :"Weet je wat ik doe als ik verdrietig ben?, "dan kijk ik naar de zee en luister ik naar de golven, dat is toch het prachtigste geluid ooit". Instemmend knik ik en ik besluit van onderwerp te veranderen. Iets wat ik altijd doe, als ik vind dat ik teveel aandacht krijg.

"Wat is je droom?", vraag ik hem oprecht. Hij antwoordt: Mijn grootste droom is om naar Engeland te reizen; ik wil de Big Bang zien, Harrods en Buckingham Palace bezoeken".Hij ging verder: "Elke keer als er Engelse toeristen zijn, vraag ik hen om foto's van Londen te laten zien". " Wanneer wil je dan gaan?", vraag ik hem. Met een lachje antwoordt hij: "Ik spaar 10 euro per maand dus binnen 20 jaar sta ik er". Ik bewonderde deze jongen enorm voor zijn geloof in zichzelf en in zijn dromen. Mijmerend dacht ik aan mijn grote levensdroom, namelijk het opzetten van een groot ontwikkelingsproject in Quetzaltenango, Guatemala. Een droom die ik had opgeborgen, omdat het me te onrealistisch leek. 

Met een klap op mijn stoel, word ik uit mijn gedachten gehaald. De Indonesische jongen toont me trots een map met allerlei informatie over Engeland. Hij toont me zijn dagplanningen, de tours die hij wilt doen en de musicals die hij wilt zien. Ik ben zwaar onder de indruk hoe deze jongen met zijn droom omgaat en bedenk me dat mijn droom misschien ook niet zo onrealistisch is. Ik moet maar in mezelf blijven geloven. 

In totaal zouden we 4 dagen samen spenderen met mooie zonsondergangen, inspiratievolle gesprekken en domme mopjes. Op dag 5 voelde ik intuïtief aan dat ik hier mijn levensles had geleerd en besloot verder te reizen. Om de cirkel rond te maken, at ik nog snel een chocolade ijsje (emo - eter again). De jongen bracht me het ijsje en zei: "ik heb nog een cadeau voor je". Hij gaf  me de mooiste schelp die ik ooit had gezien. "Als je ooit nog verdrietig bent, leg deze schelp naast je en luister naar de Indonesische zee en zijn golven". Hij ging verder: "Blijf in jezelf geloven en geef je dromen nooit op". Ik was enorm ontroerd en gaf hem een knuffel (iets wat ik echt nooit doe). Alvorens naar de boot te stappen zei ik hem: "Binnen 20 jaar zie ik je in Londen en dan nemen we samen een foto aan de Big Ben". 

Stress... het was de afgelopen 2 weken continue in mijn lichaam. Ik voelde het in elke spiertje, adertje en lichaamsdeel. Door een opeenstapeling van kleine en grote moeilijkheden, geraakte ik in een constante staat van overprikkeling. Als HSP - er is dit iets wat je absoluut moet proberen te vermijden, dus vandaar dat ik regelmatig sport, yoga beoefen en mijn dagelijkse rust neem. Helaas, had ik een blessure opgelopen tijdens het crossfitten waardoor ik geen enkele sport meer kon beoefenen. De overprikkeling stapelde zich op en tegen beter weten in, besloot ik me dan terug te trekken in mijn comfortzone en alle sociaal contact af te schermen. Bij het weinige sociale contact zorgde ik er dan voor dat ik zeker niet te zichtbaar was voor de andere persoon en mij op die manier onzichtbaar  maakte om vervelende vragen zoals "hoe gaat het met je" te vermijden. Toen ik eindelijk een wat stabielere prikkelingsniveau had bereikt en vorige week vrijdag durfde af te spreken met een oude vriend, keek ik dan ook enorm hard uit naar deze afspraak. Toen hij echter afbelde, wegens ziekte (kan hij natuurlijk niets aan doen), geraakte ik weer in zo een mate overprikkeld dat ik mijn eerste paniekaanval kreeg na 1,5 jaar paniekaanval - loos te zijn. Wie ooit al een paniekaanval heeft gehad, weet dat dit een verschrikkelijk gevoel is en bij mij veroorzaakt het een gevoel van nog meer onzichtbaarheid als ik dan alleen ben. 

De volgende dag stond de ChiroVierselLoop op het programma. Door dat weekje rust, had ik besloten dat het daar zou zijn om mijn eerste 15 km te lopen in 2018. Hier moest het gebeuren. Aangekomen in Viersel was het prachtig weer, de organisatie was top en ik besloot ervoor te gaan. Ik moest en zou die 15 km lopen. Mensen om me heen stonden met elkaar te praten, gezellig pintje te drinken en ik stond er alleen maar wél genietend van het zonnetje. 

Het startschot werd gegeven en we begonnen eraan. De eerste 8 km liepen goed (haha, wat een woordspeling, goeike Vanessa). Toen kreeg ik ineens een blijn op mijn linkervoet en enorme steken in mijn rechterlong. Ik kon niet meer, de fysieke pijn was verschrikkelijk. Zelfs het mooie landschap met het water kon me niet meer boeien. Ik pepte mezelf op met "Vanessa, nog 2 km en dan is het 10 km, dan kan je wel opgeven". Alhoewel mijn motto steeds is "opgeven is geen optie", ging het niet meer.

Op 9.5 km gebeurde er iets onwaarschijnlijks. Een ietsje oudere man, ik schat hem rond de 55, kwam naast me lopen en zei" je bent er bijna, niet opgeven meisje".  Al lachend riep ik hem toe "normaal moet ik nog een ronde doen, maar ik ga het opgeven". Hij zei simpelweg "Niet opgeven" en liep verder.

Ik kwam aan het 10 km punt en moest kiezen: links was voor binnen te komen, rechts voor door te gaan. Ik besloot het nog een kans te geven en koos rechts. En daar gebeurde er iets héél mooi: de ultraloper stond er. Hij zei "meisje, je hebt niet opgegeven, nu gaan we dit samen tot een goed einde brengen". Ik bleef maar doorgaan over de blijn en over de steken. Hij vertelde me het verhaal van hoe hij met lopen was begonnen. Vroeger in de lagere school werd hij gepest en voelde hij zich zo onzichtbaar, gebukt onder de mentale pijn. Om de mentale pijn te verbijten, begon hij met lopen. Liever wat fysieke pijn dan mentale pijn, dacht hij. Plotseling door mee te doen aan loopwedstrijden, werd hij een zichtbaar persoon en begonnen mensen hem te appreciëren zoals hij was. 

Buiten adem, luisterde ik fascinerend naar zijn verhaal en hij vertelde verder "Toen ik korte wedstrijden meeliep, wou ik steeds meer, en uiteindelijk ben ik nu een ultraloper. 100 km of meer, het doet me niets meer". We waren al aan 12 km en helemaal uitgeput zei ik "Ga maar verder lopen, ik moet trager gaan". Strijdvaardig zei hij "Meisje, als je trager moet, dan moet dat maar. Niets moet in een loopwedstrijd; loop op je eigen ritme. Ik heb beloofd om dit met jou uit te lopen, dus gaan we dat ook doen". Ik besloot om mijn laatste weerstandsargument in de strijd te gooien : "maar ocharme die seingevers moeten hier dan nog zo lang staan en dat alleen voor mij". Zijn krachtige antwoord was: "jij bent minstens even belangrijk als de rest en al moeten ze hier nog een uur staan, je hebt dit verdiend". Tranen rolde van mijn wangen, mede door de pijn maar ook door dit antwoord. Eindelijk voelde ik me terug zichtbaar voor iemand, en tegelijkertijd kreeg ik van hem de belangrijkste levensles ooit: ik maakte mezelf onzichtbaar voor andere personen. Door mensen weg te duwen, maakte ik me onzichtbaar. Terwijl ik als HSP - er, enorm veel nood heb aan verbinding. 

We liepen naar de 13.5 km en ik vroeg hem oprecht "waarom doe je dit?. In onze maatschappij is het de ieder - voor - zich mentaliteit en liefst nog de bedoeling om andere mensen zwakker te maken, zodat je zelf er sterker uitkomt". Hij antwoordde: "ik heb geleerd om steeds het positieve te zien en ik geloof in de kracht van de mensheid, samen kunnen we elkaar sterker maken door kleine dingen voor elkaar te doen". "We zijn er bijna, nog 1.5 km en dan ga je zien dat je meer kunt dan je oorspronkelijk van plan was". We kwamen aan een kerkhof, waarbij een plakkaat stond: 14 km. "Symbolisch", dacht ik bij mezelf, "ik moet straks niet ver meer gaan" en glimlachte om mijn eigen, dom Nessa - mopje. De steken waren voorbij maar de blijn was voortdurend in mijn gedachten.

"Waarom loop je deze loop?" vroeg hij plots. "Ik doe binnenkort mee aan de Kom op tegen Kankerrun en ga daar 20 km lopen, om kankerpatiënten en ex- kankerpatiënten te steunen". "Mooi doel, mijn looppartner met wie ik steeds de ten miles liep, is ook gestorven aan kanker". Even was er een stilte, het bord met nog 500 meter te gaan liepen we voorbij. In stilte maar wel genietend van elkaars wijze woorden, liepen we traag verder. Net voor de finish, zei ik hem "Awel, op 18 maart 2018 loop ik mede met jou en je looppartner in gedachten en zullen je wijze woorden me over de streep trekken". Ik bedankte hem en was fier op mezelf dat ik toch die 15 km had gelopen in mijn beste tijd ooit.