First Encounter Assault Recon (ik ga het maar één keer voluit schrijven, dus goed onthouden) is één van de meest gewilde shooters van het moment. Het spel maakte een degelijke indruk door griezelige screens en filmpjes te verspreiden met adembenemende graphics. Ondertussen heb ik de DVD in slow-motion style in mijn drive gesleurd, het spel geïnstalleerd en gespeeld. Tijd voor een review!
FEAR is ontwikkeld door Monolith, geen groentjes op het shootervlak. Eigenlijk buiten twee games hebben ze nog maar enkel First Person Shooters gemaakt en allen waren ze toch stuk voor stuk goede games. Ik som even op: Blood 1 &2 , Shogun (heel origineel en mooi spel in die tijd), No One Lives Forever 1&2, Aliens Vs Predator 2 en TRON 2.0. Een mooie CV, vind je niet?
Het FEAR team is eigenlijk het team waar je niet wilt inzitten als militair of huursoldaat. Het is namelijk de taak van het FEAR team om alle vreemde zaken als eerste te onderzoeken. En dan hebben we het niet over bloedstaaltjes onderzoeken, neen, het team moet op lugubere en scary plaatsen komen waar niemand anders durft gaan. Jij bent een groentje in dit top-secret team en wordt mee op pad gestuurd om een kerel met een grote honger op te sporen en een kopje kleiner te maken. Zoals dat hoort in een horror shooter eet deze jongeman Paxton Fettel (ik vind hem op Nicolas Cage lijken trouwens) geen Bicky Burgers maar stukken mens. Bovendien lijkt deze ex-leger officier ook nog eens te beschikken over een leger soldaten die zonder morren de afwas doen, de vloer dweilen en alle levende zielen doodschieten. Met dit vooruitzicht wordt je met je team gedropt en moet je het maar allemaal eens uitvissen. Jah, de ene job is de andere niet.
Al snel in het spel merk je dat je niet bent zoals de rest. Buiten onwaarschijnlijk gevoelloos en meer macho dan tien snelle eddys samen, blijk je te beschikken over extreme reflexen. Af en toe lukt het je om alles veel scherper te zien en vliegensvlug te bewegen, waardoor je vijanden in een soort slowmotion achterop hinken. Bovendien beschik je over een trap waar onze Duke nog een puntje kan aan zuigen.
In dit spel beschik je dus over slowmotion of bullet-time, bekend uit de Matrix films en overgenomen van Max Payne. Je beschikt over een metertje dat aanduidt hoe lang je in slowmotion kunt gaan. Eens je in deze mode gaat, bewegen je tegenstanders pakken trager terwijl jij weinig last hebt van deze vertraging. Jij kunt dan veel vlugger schieten en anticiperen op de vijand en krijgt zo een enorm voordeel. Hoewel we al veel slowmotion hebben gehad in games, is deze slowmotion mode erg geslaagd. Je beeld wordt wazig in de randen maar scherp in het midden en het geluid wordt vertraagd. Knap!
Een tweede extraatje waarover deze kerel beschikt zijn vechtmoves. Je kunt dus o.a. over de grond glijden (vooruit lopen + bukken + meleeknop) en een echte Mortal Kombat jump move lanceren op de tronies van de vijanden. Zon move komt blijkbaar hard aan, want de meeste vijanden leggen het loodje meteen. Heel handig dus in de close combat gevechten. Je moet je nu niet als een onoverwinnelijke Rocky gaan voelen, want de vijand kan ook slaan en die slagen zijn voor jou ook moeilijk verteerbaar.
Ook al ben je een echte Karate Kid, zonder wapens zou het in dit spel niet goed aflopen. Er zijn er slechts een stuk of tien maar het zijn wel heel leuke wapens om mee om te gaan. De wapens geven je echt de indruk stevig te kunnen knallen want zelfs met de dual pistols kun je in John Woo stijl echt dood en verderf zaaien. Dan heb je nog een lichte en een zwaardere machinegeweer, de verplichte kick-ass shotgun, de rocketlauncher en een snipergeweer. De twee exotischere wapens zijn een plasmagun die met een schot in de teennagel een vijand tot een dampend skelet kan herleiden en een soort explosieve shotgun. Speciale vermelding voor de nail gun (de penetrator), dit schatje vuurt grote spijkers af waarmee je vakkundig vijanden aan de muren kunt nagelen. Over een mooi behang gesproken Ik vind deze gun bijzonder grappig en de reden waarom kun je zien op één van de screenshots. Dankzij de physics engine bengelen je slachtoffers mooi aan de muur, bovendien kun je aan de spijkers zien waar je je vijand juist hebt geraakt. Je bent Rambo niet, dus kan je slechts drie wapens meezeulen tegelijk. Dat wordt keuzes maken dus.(nee ik ben geen stallone fan, deze verwijzing is net als Rocky toevallig). Waar je wel meer kan van meezeulen zijn explosieven. Je hebt icky sticky grenades; deze hechten zich overal aan vast (inclusief vijanden) en worden met een remote gedetoneerd. Dan heb je nog de gewone frag grenades en terug van weggeweest de motion detection mijnen. Deze zijn mijn favoriet tijdens multiplayer sessies. Verstop deze schatjes in een kamer voor een knallende ontvangst voor je tegenspeler. De mijn ontploft bovendien enkel als een vijand in de buurt komt, dus jij blijft veilig! Geen superorigineel knaltuig dus, maar leuk genoeg om het hele spel te boeien.
En op wie knal je nu in dit spel? Wel meestal zijn dat telepathisch aangedreven soldaten die voorkomen in verschillende vormen. Sommigen kunnen ook in slowmotion bewegen en zijn eerder stealthy , andere zijn tot op de tenen ingeduffeld met armor en nog andere zitten in een robot. Ondanks dat ze telepathisch gestoord zijn, zijn ze enerverend slim. De AI in dit spel is er één om de duimen en vingers bij af te likken. Vijanden smijten meubels om en zoeken dekking. Als ze het niet meer kunnen halen, smijten ze een granaat of roepen ze hun vriendjes. En als ze het helemaal niet meer kunnen halen, sluipen ze en vallen ze je aan in de rug. Je hebt je handen vol aan deze rakkers. Als je stil bent en je kunt ongezien een kogel tussen hun twee oren jagen, dan gaan ze gemakkelijk neer, maar eens je gezien wordt, druk je best op de slowmotion knop. Met of zonder slowmotion, schietpartijen zijn een waar festijn in deze game (hé dat rijmt). Kogels slaan in op de muren waardoor de brokken ervan vliegen, papieren worden verscheurd, stof laait op door de explosies en ramen springen aan diggelen. Explosies zijn trouwens heel mooi om te zien, want er verschijnt een soort visuele waarneembare geluidsballon direct na de explosies. Veel actie, slow-motion, stoere wapens en meleemoves: met het shooter gedeelde zit het alvast goed!
Ik hoor je al denken: heila makker, had jij niet gezegd dat het een horror game was? Heh, je hoeft er niet mee in te zitten, in dit spel zit er genoeg suspens om je spontaan een hartaanval te bezorgen. Dus, noteer op je boodschappenlijstje: water om het transpireren te compenseren, antislipgreep voor op je muis, eventueel luiers, wat snelzout en als het kan misschien een slaappil of twee, afhankelijk of je zelf een dochter van zeven hebt of niet.
Gedurende het hele spel komt er te pas en te onpas een meisje tevoorschijn. Als het meisje in de buurt is, gaan dingen bewegen, komt er storing op je radio en weet je dat je waarschijnlijk gaat schrikken. Dit kind laat overal waar het komt een ware ravage na, zonder één hand uit te steken decimeert het lief meisje hele legers. En het moet nu wel lukken dat het kind jouw viseert. Gedurende het hele spel voel je dat ze je dwingt een bepaalde richting uit te gaan en ze houdt je constant in de gaten. Meermaals ga je ze vanuit een donker hoekje jou zien aanstaren. Soms praat ze met je en heb je geluk, en soms maakt ze je zot. Het is niet schrikken zoals in Doom3, maar het is meer een permanente dreiging. Spannende muziek, flikkerende lampen, ruis op je radio, nachtmerries (herinner je de nachtmerries in Max Payne 1; zo ongeveer), liften die naar beneden vallen, lijken die voor je neus vallen, een telefoon die rinkelt, maar hem niet kunnen vinden, enzovoort . Later in het spel ga je haar meer beginnen te begrijpen, maar vooral in het begin van het spel geeft ze je vaak een "brrrr-effect". Ze ziet eruit als het meisje uit The Ring (aka Ringu). Bloedrood kleed en lange haren, jikes wat zijn kleine meisjes veranderd! Ook Fettel, de persoon die je zoekt komt te pas en te onpas tevoorschijn om je even een preek te geven en je te herinneren dat FEAR een verhaal bevat. Want dat zou je wel eens durven vergeten, daarom raad ik jullie aan alle laptops en voicemails te bekijken of beluisteren, zodat je helemaal mee bent met het verhaal. Het is niet altijd pure horror want er is zelfs heel eventjes een klein beetje humor te vinden in het spel. Het hele spel heeft gewoon een freaky sfeer. (niet abnormaal als de meest voorkomende muurverf in dit spel bloed blijkt te zijn) Er zullen er altijd zijn die Ringu en andere moderne, japanse griezelfilms kinderfilms vinden en dit spel ook niet als angstaanjagend zullen ervaren, maar ik durft toch te wedden dat het merendeel van ons gamers vaak zal verschieten.
Zo, het schieten is dus leuk en de sfeer zit erin, hoe zit het nu met de grafische presentatie. Mja, hier hoef ik niet veel woorden aan vuil te maken, het is momenteel de mooiste shooter. Licht en schaduwen zijn perfect op elkaar afgestemd, de explosie- en slowmotion-effecten zijn een feest voor het oog en de personages zijn heel gedetailleerd. Ook de omgeving mag er best wezen. Natuurlijk heb je een sterk beestje nodig om dit alles te draaien, een snelle cpu en een pak ram samen met een nieuwere 3d kaart zijn toch vereist om alles een beetje deftig te kunnen spelen. Als je niet bent aan al die instellingen en je wilt een perfect compromis tussen schoonheid en snelheid, dan kan je het spel via auto-detect de beste instelling voor jouw pc laten kiezen. Het spelt kent echter weinig fel verlichte ruimtes (horror vraagt om donkere hoekjes en een flashlight) en open ruimtes waardoor het spel toch niet te zwaar wordt voor de meeste moderne pcs. Veel gore en eye-candy, verdikke, ook de graphics zijn goed! Het geluid is subliem in combinatie met EAX. Je hoort dingen kraken en vallen rondom je, het is vaak angstaanjagend stil die dan plots verbroken wordt door een schel geluid. De stemacteurs doen het goed en de muziek werkt perfect begeleidend voor de sfeer. Wat wel opviel is het overmatig gebruik van scheldwoorden zoals oh sh*t, m$therf°$ker, wat het spel meteen een meer volwassen look en feel geeft.
Multiplayer is ook aanwezig en bevat verschillende modes: elimination, CTF, (slowmo) CTF en (slowmo) deathmatch, en de team deathmatch. De multiplayer is verzorgd maar niet spectaculair of heel erg origineel (lijkt een beetje op die van Soldiers of Fortune 2), de slowmotion wedstrijden buiten beschouwing gelaten. In deze matches zit er een slowmotion unit verborgen die één speler of een team kan activeren. Daardoor wordt de tijd over de hele map vertraagt en beweegt de speler met het tooltje iets rapper dan deze zonder. Best wel origineel en het geeft een extra kick om iemand slowmotion af te schieten.
Is er dan niks slecht aan dit spel? Euh, niet echt meteen. Ik vond wel dat het leveldesign wat meer afwisseling kon gebruiken. Je zit altijd binnenin een gebouw vol kantoren, die vaak sterk op elkaar gelijken. Als er dan eens een andere omgeving is, dan zijn het kelders of waterleidingen/luchtschachten. Echt storend wordt het nooit dankzij de sublieme sfeer, maar als je erop let is het wel een minpunt. Ook vond ik dat het spel te veel in periodes werkte. Zo heb je soms een periode waar het meisje heel veel komt en geen vijand te bespeuren is, dan weer een periode waar geen meisje is, maar het enkel schieten is, ze hadden best eens mogen de twee steken in één level. Ik zou ook de systeemeisen kunnen zeggen, maar ja, dat hoort er nu éénmaal bij, kwaliteit heeft zijn prijs.
Call of Duty was de debuuttitel van Infinity Ward, een ontwikkelstudio opgericht door een grote groep ex-medewekers van 2015, de ontwikkelaar van Medal of Honor: Allied Assault. Dat al het talent uit 2015 zich in Infinity Ward verenigd had, bleek wel toen Call of Duty eind 2003 op de markt kwam. Het spel overtrof de stoutste verwachtingen en werd met recht de beste Tweede Wereldoorlog first-person shooter tot dan toe genoemd. Eind dit jaar verschijnt Call of Duty 2 op PC en Xbox 360, een spel dat de zware taak heeft, zijn voorganger te overtreffen.
Call of Duty 2 begint met een training, maar direct daarna is het tijd voor het echte werk. Het spel bevat, net als het origineel, een drietal verschillende campagnes, eentje met de Russen, eentje met de Amerikanen en eentje met de Britten in de hoofdrol. Het grote verschil met het origineel is echter dat je zelf de volgorde kunt kiezen waarin je de verschillende campagnes afwerkt. Elk van de campagnes speelt zich af op een ander front van de oorlog. De drie strijdtonelen van Call of Duty 2 zijn Rusland, Frankrijk en Noord-Afrika. Voor Call of Duty 2 is een geheel nieuwe 3D engine geschreven, die vooral opvalt door de sfeervolle belichting en de erg realistische rookeffecten. Rook zal in Call of Duty 2 netjes met de wind meegevoerd worden, in plaats van recht omhoog stijgen zoals vooralsnog vaak het geval was in computergames. Opvallend is de afwezigheid van een physics engine in het spel, tegenwoordig min of meer een verplicht ingrediënt in first-person shooters. De makers hebben hier echter bewust voor gekozen, omdat de nadruk op de ervaring ligt en niet op het spelen met vallende tonnetjes.
Daar waar het originele Call of Duty nog een strikt voorgestippeld pad volgde, biedt deze opvolger een niet-rechtlijnige missiestructuur. Hoewel er van compleet vrije omgevingen nog geen sprake is, zijn er wel meerdere manieren om je missies te volbrengen. Ook de AI draagt bij aan een minder rechtlijnige spelervaring. Daar waar de AI in het origineel nog steeds dezelfde acties ondernam, worden de beslissingen dit keer dynamisch gemaakt, waardoor je steeds voor nieuwe situaties komt te staan.
Call of Duty 2 hoopt opnieuw het gevoel van de Tweede Wereldoorlog zo authentiek mogelijk op het scherm te brengen. Naast zorgvuldig nagebouwde locaties en wapens, komt dit vooral tot uiting in een nieuwe speleigenschap, wat Battle Chatter wordt genoemd. De verschillende soldaten zullen nu veel meer onderling communiceren. Vanaf het moment dat de eerste kogel gelost is, worden commandos over en weer geschreeuwd. Je hoort een verzoek om hergroeping of flanken, maar ook een wanhoopskreet om extra ammunitie. Dit zorgt ervoor dat je helemaal in de sfeer van het spel opgezogen wordt.
Niet alleen je eigen manschappen laten zo nu en dan kreten horen, ook de tegenstanders geven elkaar opdrachten, weliswaar in het Duits. Enige kennis van de Duitse taal kan hierbij zelfs in je tactisch voordeel werken, omdat je kunt horen wat je tegenstander van plan is. Het gaat dus wat verder dan Granate! Deckung!. Over granaten gesproken: in het originele Call of Duty kwam het nog wel eens voor dat je het spoor van een granaat bijster was, met een gewisse dood tot gevolg. Men heeft hier iets op gevonden. Wanneer een tegenstander een granaat naar je toe werpt, zal een pijltje de richting aangeven waarin de granaat gevallen is. Kwestie van niet naar het pijltje toelopen en je houdt het een heel stuk langer uit.
Call of Duty 2 wordt gelijktijdig voor PC en Xbox 360 ontwikkeld en zal voor dit laatste platform waarschijnlijk één van de launchtitels zijn. De verschillen tussen beide versies zijn minimaal, al is de besturing voor de Xbox 360 wel grondig herzien. Ook zullen voor beide platformen waarschijnlijk online multiplayeropties van de partij zijn, maar daarover wist men ons vooralsnog niets te vertellen. Call of Duty 2 verschijnt in de herfst van dit jaar.
