Dit blog is op vraag van Nell gestart. Op 19 december start dit blog met als oorspronkelijk doel een soort dagboek bij te houden voor hemzelf om te gebruiken voor andere kankerpatienten om hen moed te geven, maar ook voor onze vrienden en familieleden. Oorspronkelijk zat er ook n forum aan vast doch sinds 2004 niet meer.
Het begin:
19 december 1996 kort na de middag, belde je me op om te vragen of ik je kon komen halen in het UZ van Leuven, je was zo ellendig na je stagedag dat je niet in staat was om met de auto te rijden.
Dus, ik richting Leuven. Ik schrok me te pletter als ik je zag, net of je door n truck was overreden. Je zag er kei kei ziek uit maar zei, dat t al weer beter ging maar wel een lift kon gebruiken want je werd misselijk als je je hoofd draaide en had verrekes hoofdpijn.
Onderweg ben ik maar liefst 7 keer moeten stoppen om je te laten braken. Excuses voor de gevoelige lezers maar de gaatjes van de luidsprekers waren verzadigd.
We zijn tegen je zin bij mijn huisarts gestopt.
Dr J. had vooral interesse voor je slaapgewoontes van de voorbije weken (je examens waren net achter te rug) en dacht t daaraan toe te wijden maar je wist zeker dat t dat niet was. Een Johnstone en een Hannes kennen geen stress was ons reactie op zijn vermoeden!
Je zei aan Dr J dat je de ganse dag al heel moe was en hoofdpijn had, slecht zag en vooral misselijk was bij plotse bewegingen.
Er werd bloedgenomen en een afspraak bij de oogarts gemaakt. Nell blij (eindelijk een bril en een hopelijk intelligenter look!)
Je vroeg achter mogelijke diagnoses waar hij aandacht: het ging van n evenwichtsprobleem door je middenoor, visusproblemen, tot aan een Tia of zelfs andere ernstige cerebrale oorzaken. Was me wel effe schrikken maar we gaan niet doemdenken he.
Er was iemand tussenuit gevallen dus konden we al direct om 10 h bij de oogarts terecht: Eureka! eindelijk weg met je hoofdpijn dacht je.
Ze constateerde echter vocht achter je ogen en een verhoogde druk in je hoofd. Plots komt alles in een stroomversnelling. We moeten via t spoed binnen in het UZ. Je stagebegeleider staat ons op te wachten en weet je wel tot rust te brengen want op dat moment weet je zelf al dat er iets ernstig mis is. Het was voor jou wel n beetje n nadeel dat je net stage liep op neurologie. Je kennis die je net had opgedaan werd nu plots praktijk op jezelf Weet je nog vorig jaar Nell, toen liep ik stage op neurochirurgie als plots ons ma er kwam te liggen na haar CVA. Echt geen lachertje dan om je ervaring op zak te hebben want je weet maar al te goed dat t dikke prullen kunnen zijn als je daar terecht komt. Brains are serious stuff zei je steeds.
Na een aantal testen kon je door de scan en om 14h wisten we de uitslag. De eerste scan-plaatjes zagen er niet goed uit.
Je tumor is zo groot als een kriel-eitje en bevind zich op de slechtste plaats nl thv de hersenstam.
Om 15h lig je al op de operatiekamer waar ze n drain zullen plaatsen om t overtollig vocht en de druk laten weg te vloeien.
Om 17h50 ben je terug op je kamer. Je hebt last van onwillekeurige bewegingen aan je linkerzijde (arm, been, oog)
De neuroloog is positief over de ingreep. Hij was blij dat de ingreep nu nog gedaan kon worden want anders was t voor maandag geweest en dan waren de vooruitzichten niet zo gunstig geweest.
Ik schrok op dat moment wel erg. Het ging al allemaal zo snel en dan was dit nog maar allemaal niptekes.
23 december mogen de hechtingen eruit en hebben we n consultatie op oncologie
Om 10.30 zitten we al zonder nietjes bij de oncoloog. Nergens wachttijden ondanks de drukte in het UZ.
Net voor ons komt een koppel buiten waarvan we konden zien dat ze geen goed nieuws hadden gekregen.
Met een brok in de keel gaan wij binnen en laten vooral niet zien dat we ons verschrikkelijk bang en klein voelen.
We krijgen een nieuwe datum voor de volgende operatie vastgeprikt. 28 december d-day.
26 december nog een MRI scan, 27 december wordt je opgenomen en 28 december gaan ze de tumor proberen te verwijderen.
Ik zie de ongerustheid in je ogen als die woorden vallen. Zelf ben ik ook aan de stoel genageld en kan geen zinnig woord uitbrengen zonder dat de tranen uit mijn ogen lopen. Ik wil me sterk houden voor je maar kan het niet. Het is ons even allemaal te veel. Gelukkig krijgen we wat tijd in zijn kantoor om even te blijven zitten en op adem te komen voor we met onze rode ogen de gang op moeten.
De rit naar huis zijn we doodsstil. De radio staat niet eens aan en geen van ons beiden merkte het op voor we thv van het klaverblad waren.
We worden aan de kant gezet door de zwaantjes. Blijkbaar reed ik 140 met mijn pinker aan en gaf ik de indruk dronken te zijn.
Ik vertelde dat we net geen goed nieuws gekregen hadden in het UZ dat ik inderdaad snel thuis wilde zijn maar dat ik echt niet dronken was alleen niet goed zag door de tranen die zich maar bleven opwellen. De agent was begripvol. De snelheidsbekeuring zou volgen maar we mochten verder rijden
25 december. Wat een leuke periode beloofde te worden (skivakantie) is nu gewoonweg ROT. De eerste verjaardag van ons ma haar hersenbloeding en opnieuw is kerst weer geen om over naar huis te schrijven. Nell's ouders zijn aangekomen en logeren bij mij. Hun kerstvakantie ziet er plots ook anders uit dan dat ze gepland hadden.
Nell is heel nerveus voor wat komen gaat. Hij is zichzelf niet en wil zich sterk houden ten aanzien van zijn vader. Geoffrey laat nergens een woord van twijfel vallen, Hij ziet t allemaal heel technisch. alsof er een rot vlekje van een aardbei gesneden worden en hop voor de rest is ze nog prima. Dus eerst contact met hen eindigde in een spraakwaterval à al Nell waar ik en cecile best tussenuit bleven.
Na hun bezoek was het dus werk voor de boeg om Nell laten af te koelen.
Hij voelde zich lichamelijk helemaal niet goed die avond en vroe om bij hem te blijven.
Was Ok, kreeg relax op de kamer en we hebben kerstdag kort gehouden. 22h zijn we gaan slapen.
03.00h Nell maakt me wakker door geklappertand. 41 graden koorts. Met ijs hebben ze hem afgekoeld. Ik wist bij mezelf geen blijf. Nell werd overgebracht naar High care om m nauwlettender kunnen op te volgen.
Op 26 dec om 9.30 staat Geoffrey al aan de deur. Vooral op mij boos omdat ik hem niet gebeld had ivm de overplaatsing. Heb geen zin in discussie en volg Nell's raad op, bevestigen en naast je neerleggen.
De operatie wordt vervroegd: morgen gaan ze eraan beginnen. Nell vraagt om zijn ouders niet te verwittigen van dit nieuws, mijn buik zegt iets anders maar wil niet dat Nell daar nu mee bezig is.
Nell vraagt smorgens direct of ik me aan de afspraak heb gehouden. Jawel heb zijn ouders niet gebeld. Wel naar Pa en hij ging ze bellen als de operatie bezig was. Hoop daar n beetje gulden middenweg mee gevonden te hebben: ik heb ze niets gezegd maar ze hebben wel t recht te weten wat er met hun zoon staat te gebeuren, niet?
Nell's bloeddruk slaat records. Hij krijgt iets om rustiger te zijn. Zijn medische kennis speelt in zijn nadeel. Hij weet zelf maar al te goed hoe ernstig de situatie is. Zijn stagebegeleider Dr X komt m nog succes wensen.
om 8u15 komen ze hem halen.
Ik durf de afdeling niet te verlaten, stel dat ik dan de dokter misloop die met de uitslg komt, stel dat er iets mis gaat of dat ie sneller terug gebracht wordt en ik er niet ben. Dit is de langste dag uit mijn leven.
om 11h komen Geoffrey en cecile de kamer binnen. Ik verwachtte een preek van jewelste maar werd gewoon plat geknepen. We hebben gehuild als 3 uitgeputte en verslagen kinderen. Ik zag een verpleegster in de deur komen kijken omdat t ferm gesnotterd werd doch ze knikte en liet ons begaan. Pa had een deugdoende babbel gedaan met hen als hij ze gebeld had en die boodschap was blijkbaar wel goed overgekomen. Na de tranen kwamen er woorden vol goeie moed. Ik begon en de rest pikte aan. Het moest en zou goed verlopen. Tumor eruit halen, wat bestralingen of chemo achteraf en Nell zou binnen 4 jaar de eerste arts worden die zelf op 24 jarige leeftijd een hersentumor overwon.
Om18u45 komt de neurochirurg de kamer binnen. De operatie is voorbij. De tumor is gedeeltelijk weg! Ik sta te trillen. Het is net alsof ik alles gedempd hoor maar ik kijk goed naar de lippen en hoor het toch juist blijkbaar. De tumor zat niet in de hersenkamer maar in de hersenen zelf en spreidde zich uit rond de stam. Hij zag er goed doorbloed uit en dat is volgens de chirurg niet zo'n goed teken maar hij stelde voor om de resultaten van de tumor af te wachten. De locatie van de tumor zorgde voor de hoge temperaturen gisteren. Er zou zeker een nabehandeling komen en vrij snel. Binnen de week plannen ze al chemo en bestraling.
Nell toch, wat zie je eruit. Je had me al wat voorbereid en ik was al wat gewoon na ons ma haar hersenoperatie maar man toch, dit ziet er echt erg uit. Ik herken je amper. Je ogen helemaal blauw en je gezicht compleet gezwollen. Een drain uit je hoofd en hals, beademing, neussonde,... Hoe kan je binnen de week chemo en bestraling krijgen.
Door al de schrik heen voel ik ergens dat t goed komt. Ook jij had angst maar ergens ook de zekerheid dat t wel goed ging komen. Het moet gewoon he. Enkel de skivakantie valt in duigen maar ach wat is dat nu. Hou zowiezo niet van de kou, we willen enkel maar rodelen. We gaan wel naar Peer en huren de skipiste ns af voor ons 2.
Zie maar gauw dat je beter bent, t'is hier zo stillekes zonder jou
Tijdens t bezoek van 11h lig je er nog rustig bij. Is volgens de neuroloog heel normaal. Zou enkele uren of zelfs dagen kunnen duren.
Kon ik maar helpen, sta er zo machteloos bij, wil je helpen maar weet niet hoe. Zal vooral sterk zijn, sterk voor ons 2 samen.
De vrienden van Sanicole hebben gebeld, ze durfden niet goed maar hadden uiteindelijk een slachtoffer gevonden om t telefoontje te laten doen. Nicole. Is toch een echt moederke he. Ben blij dat ze belde. Kon wel een positieve noot gebruiken.
Kreeg van ons ma te horen dat ze zelf terug geopereerd gaat moeten worden. Er lekt hersenvocht door t afsterven van haar schedelprothese.
We kunnen misschien een familiekamer boeken! Eén komt nooit alleen he. In plaats van te vragen hoe t met ons gaat zei ze 'weet je t al, mijn haar gaat er weer vanaf moeten he, derde keer.
Ach, begrijp t wel maar timing he timing.
Tijdens het bezoek van 5h dacht ik dat ik je zag wenen, er rolde tranen over je wangen. Verpleegster zei dat t door de zalf kon komen die rond je ogen zat. Voor de rest nog geen reactie. Ik heb de ganse tijd je hand vastgehouden en gevraagd me te knijpen, niets. Kans verkeken, morgen mag je nimmer ;o)
Wat was ik blij, niet met je woordkeuze ;o) maar wel dat je wakker was en dat t praten al lukte ondanks neussonde.
Heb je platgeknuffeld, allé toch tot je hoeste want dat was precies wel n pijnlijke bedoeling. Je was nog wree moe dus het bezoek werd ingekort door arts. Beter vanavond pas teug komen. Was zelf ik te moe om de rit met de auto nog ns op en af te doen dus heb in leuven wat rondgehangen. Er waren gelukkige toch enkele winkels open tussen kerst en nieuw maar ze waren schaars. Besefte plots dat kerst voorbij was en dat onze pakjes thuis nog liggen. Niet eens zin om ze open te maken of om te spieken terwijl ik anders zo nieuwsgierig ben.
Heb pa gebeld en hij zet de tam tam in werking. Je tante Ness heeft gebeld, Jezus mia, daar zijn kosten aan. Zo negatief ingesteld, niet te doen, en dat is een zus van je pa???
Is eingelijk wel leuk dat ik op deze blog me kan ventileren. Ga toch moeten zien met wie ik m deel maar tja, ze kennen me, recht toe recht aan.
Bezoek s'avonds was een reuze oppepper. Je kon al glimlachen, je voelde je al bij al ok zei je en het kwam geloofwaardig over. De neurochirurg op de gang gezien. Zei me dat je goed vorderde maar dat ze diep in je hersenen waren moeten gaan maar dat je daar niet ongestraft zomaar dingen kon weghalen. Motorisch leek t na revalidatie in orde te komen, je zicht was nog niet duidelijk, de zwelling moest nog eerst afnemen maar hij was blij te horen dat je al kon glimlachen en je gevoel voor humor terug was.
Je mocht vandaag van de IC af en naar high care, dus iets meer bezoekrecht voor ons. Je deed een epileptisch insult tijdens t bezoek. Resultaat kei moe nadien en na 15 minuutjes zat t bezoek er op. Geoffrey rijd straks naar hier en dan kan ik meerijden. Pfff ken de weg al met mijn ogen toe en ben t zo beu. Toch rij ik liever alleen, kan ik goed ventileren maar echt veilig is t niet altijd met mij op de E314 na de bezoekuren bij jou.
Een goede gezondheid, meer wens ik niet, meer dan ooit zijn die woorden nu zo betekenisvol geworden. Ik heb de kaartjes meegebracht, mensen zijn nu super voorzichtig in wat ze wensen valt ons op. Ze durven t er precies niet opschrijven terwijl dat we het meer dan ooit nodig hebben.
Weet niet wat ik zou doen moest het mijn vrienden overkomen.
Je was goed wakker vandaag. Last van draaierigheid maar dat kon tgv het liggen zijn en de ondervoeding zoals jij t noemt. Een verpleegster brancht een aardbeienmilkshake en dat kon je wel bekoren he.
De kinesitherapeuten zijn langsgeweest voor je kine-oefeningen. Ze gaan dit dagelijks 2 keer komen doen om je spieren terug wat te versterken en om na te gaan waar de draaierigheid vandaan komt.
Je kan weer goed lachen en zwansen. Ik herken weer meer en meer Nell. Je blauwe ogen worden al eerder geel en paars dus dat zit ok, de zwelling is minder, de hoofdpijn is minder,... t komt in orde met je Nell, Gaat mijn jaar dan toch goed beginnen?
Vandaag wordt ons ma geopereerd. Is weer spannend.
Je bent er toch onbewust meer mee bezig dan je denkt. Slecht geslapen vanacht. Voordeel is dat pa nu ook hier in huis is en dat hij wat afleiding kan gebruiken en wij wat afleiding kunnen geven. Je ligt nu op een gewone afdeling, gaat allemaal snel he Om 17h krijgen we nieuws van ons ma: ze heeft t weer goed doorstaan. Haar haar eraf zal ze zelf weer t ergst vinden ;o)
He gaat wat beter met je. We hebben s'avonds wat Uno gespeeld. Na een half uurtje wel moeten stoppen (terwijl ik eindelijk ns kon winnen) omdat je te misselijk werd. Het eten bleef er niet in. De tremor maakt je ongerust. Je stagebegeleider is op bezoek geweest, was net op n moment dat je sliep en heb je laten rusten, leek me belangrijker. Weer lieve groetjes van Sanicole. Gilbert springt volgende week binnen en heeft blijkbaar n verrassing voor je in petto.
Vandaag ging het ietsje minder. Je hebt veel last gehad van spierpijn en van duizeligheid. Daarbovenop kreeg je weer koort, 39,5°C Misschien hebben ze je toch te snel op een afdeling gelegd. Je blijft braken. Niets kan je binnenhouden zelfs niet t suikerwater dat intraveneus gegeven wordt. Ik voel me zo ellendig omdat ik zo weinig kan doen buiten je steeds verschonen na een...bui
Met ma gaat t prima, ze mag morgen naar high care. Haar tater staat al niet stil dus dat is dik in orde he.
Morgen gaan we meer weten over de tumor. Hopenlijk gaan wij ook ns goed nieuws krijgen he. We kunnen t gebruiken. Stiekem ben ik al aan t plannen wat we als eerst zullen doen als je terug naar huis mag komen
Gisteren niets op de blog ingevuld, pokke dag Het gaat om een SNELGROEIENDE KWAADAARDIGE HERSENTUMOR ( n glioom) GRAAD 4 DIE OP EEN ZEER VERVELENDE PLAATS ZIT NL TER HOOGTE VAN DE HERSENSTAM (daar waar net alle basisfuncties: temperatuur, ademhaling,... ) geregeld worden
Het kan niet slechter. Gezien de symptomen zo kort voor de operatie zijn naar voorgetreden zijn ze er haast zeker van dat ze te doen hebben met een heel woekerend, snelgroeiend gezwel. Volgende week terug een MRI omdat ze willen zien wat de tumor na 2 weken gedaan heeft.
Na de koorts van voorbije week had je eindelijk wat goeie dagen in het weekend. We zijn eventjes naar buiten mogen gaan. ZAAAAALIG Ik zag je genieten met t zonneke op uw kletsbolleke. Had wat pakjes van onder de kerstboom bij. Kben reuzeblij met je verzoek en mijn antwoord is JAAAAAAAA! Als we dit samen kunnen doorstaan kunnen we alles aan. Morgen de MRI en snamiddags de uitslag. Ik ga namiddag naar scherpenheuvel. Eens kijken of ik voor één keertje in mijn leven op ons lieve vrouwke mag rekenen om te helpen.
De tumor is op 2 weken tijd in omvang terug verdubbeld en is opnieuw een 'groot' kriel-ei groot. Alles dus voor niets geweest. Alleen jij ziet t positief en zegt dat t niet voor niets was want dat je 2 weken ouder bent mogen worden en dat we zijn buiten geweest en dat je mij in scherpenheuvel hebt gekregen en dat je een ja van mij hebt gekregen,......
Effe geen blog meer voor mij, is toch wat te veel gevraagd om t te moeten delen. Krijg t zelf amper over mijn lippen. Heb t gevoel dat ik in een film zit die afgespeeld wordt en waar ik zelf in meespeel maar mijn rol nimmer ken. Iemand fluistert me de tekst toe maar t is n foute tekst. Deze wil ik niet horen.
Gisteren heb je me ten huwelijk gevraagd en we hebben t elkaar beloofd dat t in orde komt. Je kan en mag me niet in de steek laten Nell. We gaan huwen en geen tumor zal er in de weg staan om ons geluk af te pakken.
We zijn weer ns terug. Er zijn ondertussen enkele bestralingen van de tumor geweest. Heb de lap top mee dus ik laat Nell zelf even aan t woord met de belofte dat ik niets wijzig aan de tekst en hem 2 uur alleen laat.
Hello Hello I would love to tell you all that everything is going to be allright but I'm afraid that that would be a Lie. The cancer is stronger than me. Dad, please don't be mad because I'll be gone before you. Take care of mom. I love you both very much. You can give me sometimes a hard time but I know its necesary because i didn't take life serieus. But believe me, I do now!
Mom I love you. You're an example for all mothers on earth. I love your happiness and thats especially what I love so much of Els. Surround her with the love you were suppose to give to me. She's going to have a rough time. I did just perpose her and I can not make my promiss come through.
Chris, you were like a brother for me, my soulmate
Marc, thanx for helping me with my disorder what concerns my PC ;o)
Willy, I do not know a better guy than you. you're an amazing husband and an amazing dad. So patient, so brilliant, so caring and loving, so making me crazy about the extra 300 airplane... You gave me the feeling from the first instance that I was like a son for you. THANK YOU. I'm so sorry that I can not learn more from you. And I'm sorry that i hurt your daughters heart. I know she strong and she'll go on. It will take a while but she 'll met someone else who she will love as much as I love her. Please encourage her at that moment to take that step forwards so she can open her heart again for someone else.
Els I love you you soooo much. Please don't let me down, I really need your love to deal with this, I know it is very hard for you but please I need you, Now more than any other days in my life. I need your laugh, your smile, your encouragement, your energy... you. I love you with all my heart. You have to accept that I can't win this fight. Help me to deal with this. I want to say so many things and listen to you with all my heart. I hope we can get the time we need to say goodbye When I'm gone Els, Hold on for wat you believe in. You will get through this. I believe in You
Promise me Els, that you will not bring this blog out as long as I'm alive and kicking. And promis me that you will share it when I will die.
Moeilijke dagen zijn het. Hopen energie in Leuven maar eens thuis is de eenzaamheid verstikkend. Was toch stiekem Nell's tekst gaan lezen. Was er echt door aangedaan. Lijkt zo afscheidachtig en dat kan en mag niet voor mij. Nell legt zich precies al neervoor de strijd gestreden is.
11/2/97
Nell gaat een palliatieve operatie krijgen, ongeveer dezelfde ingreep als in december. Zoveel mogelijk weghalen om de nevenwerkingen van de druk van de tumor te verminderen en zo zijn comfort te verhogen. Hij heeft de voorbije week een zware chemokuur gehad maar dit is te belastend en Nell wil ze nimmer omdat t amper iets aan de bestaande tumor doet.
Na de operatie zal er nog bestraling gegeven worden.
Nell, kzie je graag maar t doet zo'n pijn om je te zien lijden. Kon ik het maar overnemen, de pijn draaglijker maken. Heb som de indruk dat jij er nog steeds voor mij bent, om mij te steunen ipv ik voor jou.
Een dagje naar huis. We zijn langs Sanicole gereden waar we een verrassing voor je in petto hadden. Friet-stoofvlees met heel de bende. De club was mooi versierd en de extra 300 stond klaar voor een testvlucht met Nell aan t stuur. Je eerst solo met de extra 300 !
T was een vermoeiende maar leuk dag, s'avonds terug gaan was veel moeilijker.
Ik ga deze dag nooit meer vergeten Nell. Nooit heb ik iemand zo zien genieten als jij vandaag, je genoot voor ons 2, ik was blij omdat jij blij was. Ik voel me zo dubbel in alles. Ben zo bang maar durf t niet tegen je te zeggen.
Net op jou dag gaat Nell terug onder t mes. De neurochirurg heeft speciaal materiaal laten aanrukken om nog beter bij de tumor te kunnen. Er is een Engelstalige assistent bij die Nell beter kan infomeren over wat er te doen en te verwachten is.
de operatie gaat een 10 uur duren dus ik ga een flinke wandeling maken want hier draai ik door.
....... AUB Laat t goed komen. We zijn zo gelukkig samen. Laat dit nu allemaal in orde komen. De wetenschap heeft toch niet stilgezeten en Nell gelooft in de wetenschap dus komaan.
Telefoon op mijn gsm gekregen vanuit t uz dat de operatie afgelopen is (na 6 uur) Ik loop als gek terug naar t UZ voor meer info
Al wat er uit kon gehaald worden is eruit gehaald, de rest moesten ze laten zitten of de situatie wordt levensbedreigend. Gezien de omvang en de innesteling van de tumor wordt geschat dat Nell nog 2 weken krijgt doch het zou ook vlugger kunnen gaan.
Ik begrijp niet waarom ik dit typ want de bedoeling is dat dit Nell's dagboek zou zijn voor later omdat zijn handen nu zelf te veel schudden, en hij duizelig wordt als hij typt of leest. Voor wie typ ik dit dan nog??????????????????????????????????? Ik durf amper naar Nell te gaan als hij wakker wordt. Wat moet ik zeggen? Ik geloof het zelf nog niet. Hij is nog maar net ziek, We hebben nog pakjes onder de boom liggen. We willen die kanker niet, we hebben er niet om gevraagd en hebben t zeker niet verdiend. Nell moet beter worden, we hebben trouwplannen weet je wel. Dit scenario klopt niet, er moet n vergissing zijn. Je gaat toch geen 6 uur in iemands hoofd prutsen om dan te zeggen dat er nog rest in zit.
Eten blijft er uitkomen, veel hoofdpijn en nekpijn. Er wordt gestart met een breedspectrum antibiotica omdat ze n hersenvliesontsteking niet kunnen uitsluiten. Het bloedonderzoek wijst uit dat t om een bacterie gaat die ook bij blaasonstekingen de boosdoener is dus de antibiotica zou moeten werken.
De bestralingen worden stopgezet, ze geven geen comfort, enkel last (je kan amper nog eten omdat je mond helemaal open licht van de aften en brandwonden in je mond en keel.) ijsjes gaan goed en bevallen je dus ijsjes zullen t zijn. chocoladesmaak aardbeiensmaak pistache,... alles mag, maar geen banaan
de tumor drukt weer meer op je zenuwbanen en geeft krachtuitval van je linker lichaamshelft
omstreeks 9 u mochen we t uz verlaten. Enkel een hoop medicatie mee voor de nevenwerkingen. En de telefoonnummers van de oncoloog en prof van de afdeling voor het geval er iets onverwacht opduikt. Een heel dubbel gevoel. Blij enerzijds, eindelijk terug naar huis. Anderzijds bang, wat gaat er nu gebeuren? Gaat t nu echt snel gebeuren. Hij is net zo goed vandaag. We hebben alleszins enkele plannen durven maken. US-time WE-time TOGETHER-time FRIENDS-time
We hebben de overige pakjes opengemaakt. Plots hadden ze voor mij amper nog betekenis. Nell was laaiend enthousiast (zoals altijd net een groot kinds dat pakjes open maakt). Zelf genoot ik meer van naar hem te kijken dan naar de inhoud van de kadootjes.
Nell is gewoon mijn kado, alleen is t als een boek van de bib. T'is maar voor even en dan moet hij terug
S'avonds heb je op een uur tijd 2 toevallen gedaan, maakt me toch ongerust voor de komende nacht
We zijn vandaag naar neerpelt geweest: nell wou persé mij verrassen. Heeft een kitten voor me laten inpakken (letterlijk, arm beest) Hij is Wessel gedoopt; Een zwarte kater met een wit bavetje en wat wit aan zijn pootjes. Een echte knuffelpoes. We zijn er reuze blij mee en hebben uren genoten van gewoon naar dat beestje te kijken. Zo zot als een deur is het en dat al na enkele uurtjes ten huize Johnstone- Hannes Zijn er om 13h mee naar de dierenarts geweest om zeker te zijn dat hij niet ziek zou zijn. Wat bleek. Weseel heeft vlooien, oorschurft,... EN WIJ MAAR DAT BEESTJE KNUFFELEN ;o)
17h
Nell bleek allergisch te zijn. Jeukende ogen, verstopte neus,.... GEWELDIG. Daar zit ik nu met een poes waar Nell allergisch voor is.
Morgen toch maar wat minder knuffelen en zien wat t geeft. Anders gaat ie terug moeten vrees ik
Gisteren heeft Nell nog een zware toeval gedaan. Geeft wat facialisverlamming (mondhoek lacht niet mee) Naar leuven gebeld, hij mag maar moet niet komen als hij er zelf geen last van heeft. Schrik van hun reactie. Lijkt zo ernstig en toch mogen we thuis blijven.
Op Nell's verzoek (wel overleg met artsen achter zijn rug om) zijn we snamiddags nog ns gaan vliegen. Rustig aan gehouden, nell had weer veel last van draaierigheid en misselijkheid dus Els aan t roer. Was er niet gerust in. Leek zo afwezig en had haast geen gelaatskleur. Had Nicole meegegraagd want was bang dat ie n toeval zou doen naast me en dat zou onverantwoord zijn.
Rond 16h koorts gekregen 39°C Nell wil niet naar t ziekenhuis.
Om 19h 40,5°C. Nell moet naar het ziekenhuis. Pa gebeld om te helpen hem te overtuigen. Om 23.30h zijn we in t UZ aan gekomen. Ben bij je gebleven, je keek ongerust en ik zag angst in je ogen.
Ondanks alles ben ik op zijn verlies niet voorbereid. Woorden hebben geen waarden als je verstomd of verdoofd bent, ik voel enkel de stilte in mijn hart, de woede in mijn hoofd. Jouw strijd is gestreden, je hebt t op zijn Nell's gedaan. We hebben gisteren veel gepraat, gehuild en gelachen. Je hebt me geholpen om naar jou eindstreep te gaan en hebt me de dingen laten zeggen die ik eerst weigerde te zeggen. 'Je mag gaan als t ondraaglijk wordt, weet wel dat ik je voor altijd graag zal blijven zien.' Voor de wereld was je een persoon maar voor mij was je de wereld.
Onze herinneringen zullen altijd in mijn hart gekoesterd worden en ik zal ze delen met al wie ze horen wil. Ik zal je humor, je aanstekelijke lach,je doorzettingsvermogen, je eerlijkheid,.... nooit meer vergeten....
Nell, hoe moet t nu verder? Ik kan nimmer denken. Weet echt niet wat ik nu moet beginnen. Heb t gevoel dat ik gisteren nog alles had en nu niets meer. Heb we nog nooit zo alleen gevoeld. Er is precies n stukje Els meegestorven.
Het doet zo pijn, ik kan het niet omschrijven. Op n schaal van 0 tot 10 voelt het aan als 15. Dit weet ik niet door te komen, ik weet ook niet wie me kan helpen.
Graag wil ik iedereen danken voor zijn steun en medeleven de voorbije 3 maanden. Zonder jullie op de achtergrond was het nooit gelukt om he hoofd te blijven bieden doorheen zo'n moeilijke periode.
Jullie hebben allemaal net een kaartje ontvangen met nell's foto erop en een internetadres. Dit is het adres van een blog die aangemaakt is over Nell strijd tegen zijn herstentumor. Het was oorspronkelijk zijn bedoeling om mij een blog te laten maken om zo beter met zo'n PC overweg te kunnen ;o) en in de 2de plaats als herinnering voor later om anderen te helpen moed te putten uit iemands verhaal.
Gaandeweg Nells strijd werd me meer en meer duidelijk dat Nell's doelen verplaatst waren. Het werd geen helpdesk om de PC onder de knie te krijgen, maar ook geen verhaal meer om iemand te laten lezen die een gelijk'aardige' strijd moet voeren want het kende geen goede afloop meer. Meer en meer werd het een weg die Nell me aanbood om mijn o zo moeilijke en soms ondraaglijke gevoelens van me af te schrijven.
Je beseft op zo'n momenten dat al spreek je n aardig woordje engels, dat als het om die diepste gevoelens gaat er soms geen vocabulaire meer is en t delen met anderen via deze weg een medium is om over Nell te blijven praten.
We gaan hem nog vaak missen he, zijn guitige lach, zijn apart gevoel voor humor, zijn warme zorg, zijn doorzetting en energie die hij uitstraalde als geen ander.
Ik wil graag Nell's laatste woorden meegeven
'Hold on for what you believe in',
'pluk de dag'. Doe elke dag opnieuw de dingen die je graag doet en blijf je erin vastbijten als je ergens in geloofd, het leven is altijd te kort als het goed was!
Het is al een week geleden sinds je overlijden. De uren lijken nu dagen. Ik had verwacht dat t moeilijk ging zijn om je los te laten maar dat het zo moeilijk zou zijn had ik n iet durven denken.
De repatrillering was voor mij de grootste opdoffer. Met t vliegtuig de zee over zonder iemand die uit t raam zat te staren en zat te genieten naast me. Vliegen gaat nooit meer t zelfde zijn zonder jou Nell. Ik ga me steeds afvragen hoe het zou zijn mocht jij er wel bijgeweest zijn.
Je ouders hadden het heel moeilijk tijdens de uitstrooiing. Voor hen is de gedenksteen echt een goed idee van jou geweest. Cecile zei letterlijk jou woorden ' zo kan ik toch nog ergens naar toe gaan'. Ik weet het nog niet goed. Ga absoluut niet graag naar kerkhoven, weet niet wat ik er moet doen, wat men verwacht wat je er doet. Doch het uitstrooien voelde zo definitief aan. Er blijft niets van je over, waar moet ik nu tegen praten.
Ben terug gestart in het OPZ, wordt er goed opgevangen door mijn collega's. Thuis zitten was niets voor mij. Kreeg wel wat verbaasde reacties waardoor ik me wat apart voel. Is het ongepast dat ik er al ben? Is het niet normaal dat ik gewoon wil werken?
Weet je vooral bij de bewoners voel ik prima, voor hen ben ik niet Els van Nell, Els die net haar vriend verloren is,... Voor hen ben ik gewoon Els van de colorage.
Weet voor de rest niet goed wat schrijven. Voel me letterlijk n leeghoofd op t moment ;o) Ze zeggen dat schrijven helpt dus het zou nog erger kunnen geweest zijn dan mocht ik het blog niet af en toe up to date gehouden hebben. Allé, tot één van de volgende.
ik weet echt niet goed wat ik met dit blog moet. Schrijf ik gewoon brieven aan jou? Kom ik hier wat klagen en zagen? Hoe t met mij gaat? Hoe ik je mis in alle stomme dingen van het dagdagelijkse? Ik hoor je precies soms nog lachen, ik ruik je parfum soms als iemand me voorbijgaat,... soms denk ik dat ik gek wordt. Gisteren ging ik naar de markt, ne mens moet toch eten he, en iemand van in ons geburen sprak me aan om te vragen hoe t met je ging. Patat, hoe kan dat nu dat ze dat niet wisten, iedereen lijkt me aan te staren als ocharme das die van die Engelse jongen die gestorven is,.... Tzal wel aan mij liggen zeker. Dus weer dezelfde standaard zinnetjes, hij was toch zo jong, hoe kan dat toch gebeuren, dacht dat de dokters al meer konden doen voor kankerpatienten, bla bla bla.
Je zou vandaag 25 zijn geworden maar gruwelijke monstercellen hebben er anders over gedacht. Het heeft niet mogen zijn. Je hebt gevochten om deze dag nog mogen mee te maken maar vanaf t stopzetten van de behandeling is het heel snel bergaf gegaan. Misschien is de dokter toch iets te snel overgegaan op de paliatieve toer? Misschien was je er dan vandaag nog wel geweest.
Ik ben blij dat ik toch naast je zij heb mogen staan Nell, al was t maar voor even Je hebt me even compleet gemaakt maar dat maakt t gemis nu ook wel groots.
XXX
ps de foto is klaar die we vorige maand hadden gemaakt Was raar toen ik m ging afhalen, kreeg m eerst niet mee omdat ie op jou naam stond. Maar dan kende ze Els nog niet he
het was gisteren mijn verjaardag. Heb me nog nooit zo slecht gevoeld op 14 april. Een 'gelukkige' verjaardag. Hoe cynisch. Denk dat ik de kachel aansteek met de kaartjes. Nee, ze bedoelen het wel goed zeker. Misschien was het gewoon mijn dag niet, of mijn week, maand jaar,...
Ben naar ons huisje geweest. Wat moet ik daar nu toch doen Nell. Ik zit er alleen maar te snotteren. Al de herinneringen hangen daar binnen of zitten in dozen klaar om uitgepakt te worden. We woonden er nog maar net samen. Na nieuwjaar zouden we de dozen gaan uitpakken en het huis wat mee aankleden. De gordijnen zijn gisteren geleverd. Je had gelijk, deze kleur was veel warmer dan de grijze. Kon je ze nog maar eens zelf komen bekijken.
Ik heb al je spullen nog steeds op dezelfde plaats liggen Nell, Ik ben bang dat als ik ze opruim dat ik dan dingen ga vergeten, dat ik herinneringen weg vaag. Ik ben zelfs bang om te poetsen. Nu ruik ik hier nog Nell, straks is het Mr proper ;o)
Vraag me af hoe m'n verjaardag er had uitgezien mocht er geen tumor zijn opgedoken? Was je na je stage gewoon langsgekomen en waarschijnlijk gedaan alsof je mijn verjaardag vergeten was om dan s'avonds met één of andere verrassing mij weer aan t lachen te krijgen.
Ben vanavond naar een bijscholing geweest omtrent rouw en verdriet van Manu Keirse
Het belangrijkste dat mij is bijgebleven is dat ik je voor altijd als een schaduw zal meedragen. Afhankelijk hoe je staat kan de schaduw groot of klein zijn. Sosm is ie achter je maar soms staat ie ook knal voor je. Denk dat nu de zon steeds achter me staat als ik niet op m'n werk ben want jij staat overal knal voor me en dan overvalt het verdriet me. Alleen op het werk kan ik me beheersen en kunnen ze me afleiden. Al kunnen psyhiatrisch patienten met mentale beperkingen ook net zo hard als kinderen zijn hoor. Zo zei F vandaag: 'Hij Elske, heb de gij geen lieveke? Hoe komt dat nu, kunt de gij gene krijgen of kunt de gij niet goe kussen. Ge moet naar de tv kijken he naar vt4, daar leren ze da!'
Kon er mee lachen maar vooral door de reacties van verpleegsters:' F, dat mag je niet zeggen,...' werd ik weer als 'Els die Nell verloren is' aanzien
Moet voorn nieuw paspoort gaan en moest plots denken aan t feit dat jou paspoort ook moest vernieuwd worden in de zelfde maand als t mijne. Je zei nog in februari ergens tegen me 'hé weet je wat weer n voordeel van deze rot tumor is, ik moet nooit meer voor n nieuw paspoort gaan'. De typische Nell humor waar ik vroeger mee kon lachen maar toen plots niet meer. Je kreeg er me echt mee op m'n paard en deed niet liever.
Ik ben van plan om een reis te gaan boeken. Wil effe ver weg van alles hier.
heb geboekt, en binnen 3 weken ben ik weg. Ik ga naar Tibet. Ge het druk hebben want moet nog voor inentingen en reispas en zo gaan. Kijk er naar uit.
Mijn vrienden reageren wat verschillend. Denk ook uit ongerustheid. Ik ga met een groep mee gaan doch ken er tot hier toe niemand van. Ons ma vind t onverantwoord, pa is wat ongerust omdat het zo ver van huis is als het niet meevalt.
Kristien denkt dat ik de problemen wil ontvluchten hier en dat ik toch de confrontatie hier ook moet aangaan met mijn verlies,...
Zal ik wel doen, ten gepaste tijden, Ik wil je helemaal niet vergeten Nell, maar heb wat tijd nodig om alles effe op een rijtje te krijgen
Morgen is het zover. IK vertrek naar het dak van de wereld. Ga een druk programma hebben daar, wil heel veel indrukken opdoen en me er echt voor open stellen
Ga niet op mijn blog kunnen schrijven denk ik maar ik hou je op de hoogte als ik terug ben.
Vertrek wat met gemengde gevoelens. Weet je wij hadden ook plannen om verre reizen te maken he, rugzak op de rug en vertrekken. Vietnam, Australie, Canada, en je pa's hometown, California (San Diego)
Ben eindelijk weer thuis en kan me weer achter de blog zetten.
Ben heel blij dat ik de reis ondernomen heb. Heb een hele actieve vakantie achter de rug (wandelen, klimmen, parachutespringen,...) maar ook veel tijd gemaakt om mijn geest tot rust te laten komen. De vakantie voldeed volledig aan mijn verwachtingen maar ben hier niet om een reisverslag te geven he. De groep klikte heel goed. Deze mensen keken heel objectief naar mij en niet als Els van Nell. Als er ns traan viel zoals die dag dat we n stukje van de de himalaya hebben beklommen. Ik was echt kapot toen, fysiek en mentaal, ben gecrashed en beginnen huilen. Dit was de 3 de week van mijn verblijf in Tibet en pas toen ik heb ik de groep over jou verteld. Ook nadien blieven ze me niet te betuttelend behandelen. Er zijn mooie vriendschappen ontstaan. Met Loes en Inge ga ik zeker nog contact nemen. Inge is n beetje een lotgenoot. Zij bleek man en kind achtergelaten te hebben om er effe tussenuit te zijn omdat ze vorig jaar een kind aan leukemie heeft moeten afgeven. Ook zij is met dezelfde reacties van mensen vertrokken als ik ( liet dan ook nog een gezin achter dus de omgeving snapt je dan echt niet) maar keerde met een grote opluchting terug naar huis. Ze had t veel eerder moeten doen zei ze, zoals ik dus ;o)
Geef toe, heb ook wel heimwee gehad, maar meer naar jou dan naar mijn thuis. Kan hier echt mijn draai nog steeds niet vinden. Wessel (de kater)blijkbaar wel. Heeft het huis helemaal ingepalmd als zijn territorium en ik mag blijkbaar blij zijn dat ik bij hem mag inwonen. Zelfs snachts ligt ie in het midden van het bed (ja hij slaapt bij mij) en mag ik op het randje liggen.
Ik ga morgen tennissen met mijn buurvrouw. Lang geleden maar heb het nodig om ergens mij op kunnen af te reageren.
je zal het al ewel weten he, je mama is overleden.
Vorige week heeft ze n auto-ongeluk gehad. Ze had geen gordel aan, een schedelbreuk tot gevolg en ze is n dag later aan de kwetsures overleden.
Geoffrey zit er compleet onderdoor. Vooral het verslag van de expertise doet m geen goed. Er was volgens getuigen geen reden om uit te wijken. Geoffrey wil er niets van horen, als het geen ongeluk is dan heeft ze t met opzet gedaan en daar kan ie niet mee leven.
Cecile zou hem nooit alleen achterlaten.
Nell toch, wat gebeurt er allemaal. We zijn nog maar net jou kwijt en nu moet dit weer gebeuren. Weet niet goed hoe ik je pa kan helpen, want ik breng voor hem ook veel herinneringen met me mee die hem aan jou doen denken.
Morgen is de begrafenis in Engeland. Je pa gaat daar blijven voor onbepaalde duur. Hij heeft gecontingeerd verlof genomen.
Ik ga meegaan maar kom overmorgen met de eerste retour terug. Ik denk dat ik het nog niet aan kan om er al terug te zijn op deze manier.
Is weer even geleden. Had de voorbije weken echt geen behoefte om te schrijven. Je schaduw die ik overal mee draag zat weer effe voor me ipv naast of achter me en dat werkt niet zo goed he. Net deze week had ik mijn eerste evaluatiegesprek.
Viel me vooral op dat ik zoveel moeite had om iets positiefs over mezelf te zeggen. Misschien omdat mijn diensthoofd zelf zo enthousiast deed. In deze omstandigheden zoveel werk presteren en zoveel veranderingen doorvoeren op mijn dienst die stuk voor stuk goed gecoordineerd werden, bla bla bla, ...
Heb ze effe met de voeten op de grond gezet en ze even laten weten dat ze me nooit aan t werk ziet en niet op praat van anderen mag verder gaan om mij te evalueren. Ook zo'n uitspatting begreep ze in het kader van mijn 'bewogen' jaar. AUB! een bewogen jaar. Maar goed dat ik op een stoel zat.
het lelijke monster heeft weer goed huisgehouden. Op de forums zie ik ze vallen als vliegen. Blijkbaar staat de wetenschap nog nergens in de behandeling van snelgroeiende tumoren.
Ik heb me het voorbije jaar veel op een aantal forums bevonden om wat steun te zoeken doch je trekt zo ook ander mensen hun miserie aan. Finito dus. Wil niet kanker uit de weg gaan maar wil ik niet nog meer miserie op mijn nek halen.
Jef je kamergenoot van in leuven als je op de afdeling lag, (je vertaler-tolk) is terug hervallen. Zijn vriendin belde me eergisteren op. Lange babbel geweest. Hebben volgend weekend afgesproken om bij te praten.
Voor het eerst stond ik dus daar te staan tussen de chrysanten aan jou strooiweide. Het is een rot week. Ik logeer bij je pa. Je tante Ness ontfermt zich wat over hem maar ze doet meer kwaad dan goed heb ik de indruk. Je pa kan niet goed overweg met haar bemoeienissen en geloof me, die zijn er constant. Ben 3 dagen daar geweest. Ze is zeker 9 keer op bezoek geweest. Ze bepaald zelfs wanneer en wat we eten, wanneer we naar het kerkhof gaan, welke bloemen we meenemen. Mijn engels is wat onderkomen de voorbije maanden maar geloof me ik heb mijn best gedaan om duidelijk te maken dat we geen stelletje idioten zijn dat rondloopt zonder hersenen.
Je gedenksteen is danzij je tante naast je mama's grafsteen geplaatst. Dus zelfs na je dood laat ze je niet met rust he. Ik heb je mountainbike, boeken, pc,... om de rust in de familie te bewaren allemaal laten overvliegen naar Engeland. Het is me geen ruzie waard ook al vind je pa dat t bij mij hoorde te blijven. Wettelijk gezien heeft je tante gelijk, we woonden nog niet officieel samen.
Ik heb trouwens beslist om niet in ons huisje te blijven wonen. Pa wil me financieel wel helpen maar ik wil m'n eigen boontjes doppen en het lukt me ook niet om er mijn geluk te vinden.
Het gaat moeilijk zijn maar ik wil vooruit kunnen, niet ter plaatse staan trappelen.
precies één jaar geleden is onze nachtmerrie begonnen.
Ik kan haast niet geloven dat de tijd zo snel is gegaan. Sommige dagen lijkt de tijd te kruipen doch als ik terug kijk is t al een jaar dat voorbij is gegaan zonder jou.
Ik denk dagelijks aan je. Nog steeds is het gemis groot. Gaat het ooit wel weg. Mensen met 'ervaring' zeggen dat de scherpe kantjes eraf gaan. Bij mij doet het toch verdorie nog veel pijn soms hoor. Ik denk zo vaak hoe het zou zijn met jou er nog bij. Weer een jaartje verder in je opleiding. Ons huisje volledig klaar. Misschien waren we ondertussen getrouwd.
Ondertussen staat ons huisje te koop. Ben ik alleen. Stort ik me wat veel op mijn werk. (zit na m'n uren nog constant bezig voor het opz) Besef t wel maar heb t nodig om de dagen rond te krijgen.
Waarom? Die vraag blijft toch zo in mijn hoofd sluimeren. Wat als je nu niet die stomme kankercellen in je genen had gehad.
De boosheid is na n jaar nog heel voelbaar aanwezig. Is dat wel normaal. Bestond er maar een handleiding bij een rouwproces. Bij verdriet ga door naar pagina... bij boosheid ga verder naar....
Jij was de expert in deze dingen he Nell, jij had veel antwoorden klaar maar je hebt ze voor altijd meegenomen. Voor altijd mee met de wind. Telkens het fel waait denk ik nu ga ik antwoorden krijgen op mijn vragen maar niets is minder waar.
19 december gaat voor altijd een Rotdag in mijn leven blijven
Kerst is geen echt kerst meer zonder jou Nell. Vorige jaar had ik je lijfelijk toch nog bij me ook al was je toen heel ziek. Ik had je toch nog bij me. Klinkt heel egoistisch want ik weet dat je toen af zag, maar misschien ben ik dat ook.
Het lijkt alsof ik steeds weer mijn beklag op dit klote blog kom doen omdat ik je zo mis. Misschien stop ik er beter mee. Ik wil geen verbitterde tante worden die alleen maar denkt aan de dingen die ze nimmer heeft. Besef alleen nog niet welk geluk ik dan wel heb in mijn leven. Ik ben gezond, vandaag toch nog, heb werk, vandaag toch nog, zelf een vaste benoeming gekregen dus een job voor het leven he ;o)
Heb veel vrienden zelfs al ben ik t voorbije jaar niet te genieten geweest en niet bepaald aangenaam gezelschap geweest, toch blijven ze er zijn.
Dank je wel allemaal, jullie zijn de max.
Het doet deugd om reacties te krijgen op het blog en te horen dat ik toch vrij normaal ben. De reacties blijven niet opgeslagen voor de bezoekers maar wel voor mij omdat anders mensen bang zijn om te reageren omdat anderen meelezen. Vandaar. Misschien laat ik het blog toch nog maar bestaan dan.
Chaos in mijn hoofd he.
Het huis is verkocht. Ben van plan om t resterende bedrag in iets blijvends te investeren. Eventueel leen ik wat bij en de huurder betaald de lening af. Wat denk je? Is Els iemand voor de immobilienwereld?
Ik woon nu terug bij mijn ouders bij maar dat gaat maar n tijdelijke oplossing zijn hoor. Volgende maand kan ik mijn eigen appartementje gaan inrichten (straf he, wil er één kopen maar het mijne ga ik huren ;o) werk dan ook in Geel he )
Een jaar van alles de eerste keer zonder jou is aan t passeren. Ook valentijn. Jij zal altijd mijn eerste grote liefde blijven Nell. Ik weet dat ik jong ben en weet heel goed wat je mening was over mijn toekomst, je hebt t vaak genoeg gezegd ook al wilde ik t niet horen 'er zijn meerdere deksteltjes voor een potje' maar ik kan het me niet voorstellen op dit moment en weet niet of dat moment er ooit zal komen.
Ik ben vandaag nog ns een keertje gaan vliegen, alleen. Heb constant t gevoel gehad dat je erbij was, dat ik echt dicht bij je was. Het was bangelijk weet je. Heb me voorgenomen morgen naar de keiheuvel te gaan voor een zweefvlucht. Misschien is dat nog leuker, de stilte. Kan ik je horen misschien ;o)
Je papa heeft in de nacht van 2 op 3 april een overdosis medicatie genomen. Hij laat een afscheidsbrief na waarin hij duidelijk maakt dat het leven voor hem echt geen zin meer had. Zijn enige zoon overleden aan een hersentumor, binnen het jaar ook zijn vrouw verloren en zijn job kwijt omdat hij teveel afwezig was (Mijn dank aan coca cola, jullie zijn enorm empatisch voor jullie personeel, moet je daar 20 jaar voor je kl... afdraaien om dan, omdat hij wat veel onbetaald verlof nam (met jullie toestemming alsnog) toch opzij gezet te worden. Je pa zag geen andere uitweg meer. Een heel gezin van de kaart geveegd op en goed jaar tijd. Het is me toch wel wat veel aan t worden hoor Nell
Bij wie kan ik nu nog ns in Engeland gaan boerten over jou. Tante Ness, No way !!!
Lang geleden dat je nog iets van mij gehoord hebt he. Ben je zeker niet vergeten hoor, je weet dat doe ik nooit. Heb het best wel druk gehad. Ga het bloggen op een laag pitje zetten. Niet om jou opzij te zetten maar wel omdat ik het minder nodig heb om over mijn gevoelens te schrijven. Kan er beter over praten. Kan alles beter een plaatsje geven en beter het knopje omdraaien als de situatie het vraagt. Veel bijgeleerd he. Je zou trots op me zijn. Ik merk dat ik niet alleen dit blog gebruik maar veel vrienden van Sanicole oa ook dus ik laat t nog bestaan. Ieder heeft zijn redenen om te schrijven wat en wanneer ie wil aan jou he. Ik kom hier zeker nog terug. En in mijn hart blijf je voor altijd een kamrtje hebben he
vrienden van me hebben me een blind date geflikt. We gingen zogezegd met 3 naar de bios, ik reed apart en we zouden elkaar daar ontmoeten. Doch als ik daar aankwam stapten er al 3 uit de auto dus ik was nummer 4. Bart. Een opvoeder die kurt kent van zijn stages als opvoeder. Heb niet veel gezegd als we na de film iets gingen drinken. Voelde me er echt niet goed bij. Ze hadden t me op voorhand eerlijk moeten zeggen. Ga morgen met hen bellen dat ik dit echt niet apprecieerde. Ook Bart voelde zich er blijkbaar niet zo happy mee dat ik van niets wist maar probeerde de situatie wat te redden. Gelukkig was hij ne babbelaar want ik had niet veel te vertellen na de film. Ben na 45 minuten richting Beringen gereden. Wenend in mijn bed gekropen. Ben ik echt zo zielig alleen dat ze me zonder mij iets te vragen willen koppelen aan iemand die zij ne goeie voor mij vinden. GGGRRR
Na het telefoontje met Arianne en kurt heb ik demoed bijeen geraapt en Bart gebeld. We gaan met ons 4 ns bowlingen en gaan enkel met de bedoeling om wat fun te maken. Bart is niet graag n 3de wiel aan de wagen en ik dus ook niet met 4 is veel praktisher en bla bla bla, moet mezelf niet zitten verantwoorden he maar is toch wel raar hoe t vorige keer verlopen is om nu nog gewoon te moeten doen.
Ik ga dus morgen bowlingen met vrienden.
Is kei lang geleden. Is ook iets wat ik nog nooit met jou gedaan had. Geen vergelijkingen dus
het is n tegen al mijn verwachtingen in een leuke avond geworden.
Ik vertrok met enorm lange tenen, weet niet waarom waarschijnlijk omdat Ariane andere doelstellingen voorop had dan ik. Zij denkt echt dat Bart het type is dat bij mij past (wat dat dan ook moge zijn) Na ons avondje film en ons avondje bowling weet ik zeker dat hij dat niet is maar ja, vrienden heb je nooit teveel en bowling op zich was wel leuk. Heb iedereen afgedroogd met de ene strike na de andere (beginnersgeluk zeker) dus ik wil nog wel ns terug. Kurt daarintegen wil terug naar de film ;o)
Kurt en Ariane komt met Bart eten bij mij thuis. We gaan gourmette watn zo'n keukenprinces voor feestgelegeheden ben ik ook niet hoor. Als we gourmetten moet ieder zijn eigen panneke klaarmaken he.
Kerst was best wel gezellig. Goed gegeten. Veel gebabbeld. Bart is zo assertief geweest of eigenlijk er net wat over, om zichzelf uit te nodigen voor oud jaar. Ariane ging sowieso komen, kurt had nacht en ze zat alleen maar nu komt bart ook. Vind het wel wat opdringerig maar ok. Hij is anders ook maar alleen, weet dat dat niet leuk is.
Bart heeft me zitten analyseren als ne psycholoog. Ging er echt over. Ook Ariane heeft eraan moeten geloven. Weet niet of hij n glaasje teveel op had of niet maar das geen excuus. Ging er echt wel over. Hoe vaak heb ik hem gezien, 4 keer,5 en dan denkt ie mij te kennen.
Man man, was echt een sisser. Moet wel zeggen over Ariane was het touché. Sorry Ariane als je dit leest maar hij was touché. Je bent echt heel pietje precies en ..... al wat hij zei klopte precies zoals ik je ook ken na al die jaren maar dat neemt niet weg dat hij het recht had om onze avond zo in te vullen met zijn psycho-analyses.
Hij zat m'n rouwproces uit de doeken te doen en waarom ik zo koud naar hem deed, omdat ik niemand tot mijn hart wilde binnenlaten,... sorry he maar ik laat iedereen direct in mijn hart binnen, dat is net het probleem.
Allé hoe dan ook, dat was het hoofdstuk Bart.
Denk niet dat ik nog iets van hem ga horen want heb m vannacht nogal koel naar huis gebracht.
weet je wie er gisteren aan het loket in de bloemenwinkel stond: Bart. Ik dacht effe, hoe durft die zich hier laten zien, hij wist wel dat ik hier in het weekend werkte maar had m er nog nooit gezien en nu komt ie net hier zijn bloemen halen, uitdager dacht ik. Hij besteld bij mijn collega aan de toog een boeketje, liet het inbinden, kaartje 'sorry' eraan en...... kwam het toen aan mij geven.
Ik geef toe, ik was toch wel gecharmeerd en kon niet mijn ding zeggen omdat er zo'n 7 mensen stonden mee te luisteren naar zijn verontschuldigingen. Hij was zich er heel bewust vn dat ie te ver was gegaan en dat ie n gevoelige snaar had geraakt. Hij vroeg n kans om t goed te maken maar alleen onder ons 2. Heb gezegd dt ik er over ging nadenken, veel verbaasde en boze blikken in de winkel amai.
Nell, durf niet. Misschien verwacht Bart meer. Ik voel echt niets voor hem, echt niet. Ik zie jou nog altijd veel te graag. Ik mis jou nog altijd. Ik doe t beter niet.
Naar de bios geweest (kinderfilmpke gaan kijken, ik mocht kiezen, dinosaur gekozen). Heb me dus laten overtuigen door Jan en alleman en ben dan toch met Bart weggeweest. Naar de film waar je stil moet zijn en niet kan praten. Dat was dus de oplossing. Had na de film buikkrampen van de popcorn (de beker moest leeg en we hadden elk onze eigen beker dus ik kan je garanderen dat t veel was) en ben naar huis gegaan. Barts auto stond bij mij dus heb m n lift gegeven maar is nimmer mee binnengevraagd, was echt ellendig, ben gaan slapen.
Allé, eigenlijk n potje gaan janken. Bart doet echt wel zijn best om lief te zijn. Maar wat ie ook doet tgaat toch nooit goed zijn. Als jij niet was doodgegaan dan had dit allemaal nooit hoeven te gbeuren. Dan ging ik met jou naar de film en at ik me niet ziek in popcorn. En als t wel gebeurde had ik dokter vlak bij he ;o)
Weet niet wat ik hier kom doen maar heb t blog weer meer nodig dan voorheen Krijg lieve berichtjes van Bart en kan m ook niet de laan uit sturen. Heb ik medelij omdat hij ook alleen is of wat is er aan de hand Nell? In berichtjes kan ik wel goed zeggen wat ik denk en hij blijkbaar ook. Alleen blijf ik bang hebben dat hij meer voor me voelt dan een goeie vriendschap en n goeie babbel.
Wat moet ik beginnen? Waar zijn mijn vrienden nu met hun goeie raad?
Vanuit t opz op ervaringsgerichte stage gegaan en weer ns in mijn binnenste mogen graven. Er zit toch veel vast in ne mens na zo'n chaosperiode hoor. Meer en meer valt de puzzel in elkaar en worden me dingen duidelijk. Alleen is t niet altijd even gewenst en op de juiste moment.
Denk dat ik Bart's boot even afhou.
Kan nog geen binding aan. Bart had dus toch wel een goeie kijk op mij op nieuwjaarsavond. Hij heeft wel over meer diongen gelijk vrees ik maar dat ga ik niet aan jou vertellen Nell.
Gek he, mijn eerste geheim voor jou
Maar blijf je hoe dan ook graag zien Dikke zoen X Els
Bart had me mee gevraagd om te gaan skieen met hem, kurt ariane en haar familie maar had gezegd dat ik geen verlof kon krijgen. Is eigenlijk een leugentje maar wel één om best wil. Krijg bijna om de 2 uur berichtjes en ik zit ze dan ook nog elke keer te lezen. Heb eerlijk gezegd toch wel wt hartpijn dat ik er niet bij ben. Maar wil niet gaan skieen zonder jou Nell. We gingen normaal samen gaan weet je nog maar de tumor kwam ertussen.
er is veel gebeurd de voorbije week. Heb aan bart toegegeven dat ik er toch wel graag was bijgeweest. Niet zozeer voor het skieen maar wel voor zijn gezelschap en zijn gebabbel. Ik had m wel gemist de voorbije week en door de berichtjes werd t alleen maar erger. De 14 kwamen ze terug thuis van RAGGAL en zijn we savonds een pizza in neerpelt gaan eten. Zijn vraag was of ik zijn valentijn wilde zijn en ik heb naar mijn buik geluisterd (jij zei me toch dat die altijd gelijk had) en ja gezegd. Het was een rusitge avond die wat te romantisch was door livemuziek in de zaak maar we zijn er op tijd vertrokken en nog wat bij mij gaan napraten.
Nell, denk dat ik wat meer voel voor Bart dan ik durfde toe te geven aan jou. Is allemaal zo dubbel. Ben hier tegen jou bezig over een ander iemand die mijn hart wil binnendringen.
Kbesef weer dat hartpijn echt bestaat.
Ik wou dat je mij een seintje kon geven of ik er hier goed aan doe of niet. Mijn buik weet t ook niet meer en mijn verstand al helemaal niet. Pa is blij en zegt maar, volg je vlinders, niet je verstand,....
Bart begon daarstraks zelf over je verjaardag. Je zou vandaag 29 zijn geworden. Of hij iets voor me kon doen vandaag om het iets aangenamer t maken. Nee kan ie niet maar hij is er wel de ganse dag voor me geweest, Dank je wel daarvoor. Er is toch nog plaats voor jou tussen ons
Het was een kei leuk verlof, we hebben genoten. Twas lang geleden dat ik nog zo heb genoten om in iemands gezelschap te zijn. Nell ik hoop dat ik met bart terug een dekseltje heb gevonden dat ook op mijn potje past. Het is gek want jullie zijn op sommige vlakken zo verschillend en op andere vlak best wel gelijkend. Ik probeer van niet te veel te vergelijken maar betrap me re regelmatig op van het wel te doen. Bart kan goed luisteren en weet ook wel de juiste dingen te zeggen op de juiste momenten. Ben ook wel bang, doodsbang, dat er weer iets zou kunnen gebeuren want t zit soms maar in een klein hoekje he
Nell, je blijft altijd mijn grote liefde maar je moet weten dat ik Bart ook graag zie. Het voelt nimmer goed dat ik hier op dit blog schrijf aan mijn grote liefde en aan bart ook vertel dat hij me lief is. Misschien wordt t nu echt tijd dat ik stop met dit blog maar overal waar we gaan, loop jij op een of andere manier met ons mee. Er is niets waar jij niet aan 'meedoet'. Geen mens is zo aanwezig dan de mens die wordt gemist he Nell en ik zal je altijd meedragen in mijn hart.
bij al de belangrijke stappen in mijn leven heb ik jou precies nog nodig he
Ik ga gaan samenwonen bij Bart. Hij heeft nl een hond en mag niet mee op het appartement dat ik huur. Het appartement dat ik verhuur heeft dezelfde regels dus ga ik bij hem inwonen. Is een ouder huis maar best wel gezellig, alleen weet ik niet wat we met de meubels gaan doen. De zijne zijn oud maar voor hem soms wel sentimenteel van belang. De mijne zijn nieuw en soms zelfs nog van jou en mij samen. Hoop dat dat niet teveel stress en spanningen gaat teweegbrengen en anders wordt het n goede start he voor de nieuwe IK. Els van Bart en nimmer Els van Nell
woon nu al zo'n 9 maanden samen met Bart. Het gaat prima tussen ons. Blijf blijkbaar wel wat moeite hebben met het feit dat bart een eerder zwakke gezondheid heeft, is snel verkouden, griep, veel zijn rust nodig en daar kan ik precies niet zo goed mee overweg. Telkens hij iets mankeert ben ik heel kort ingehangen en loop ik gefrustreerd rond. Voel me dan achteraf schulidg naar hem toe maar kan er op dat moment echt niets aan doen.
Voor de rest loop t prima. Wessel maakt t ook goed, we hebben ondertussen een hond bijgekocht, baloo. Dus wessel moet zijn mannetje staan tussen 2 honden maar hij doet t uitstekend. Hij is de baas dat is duidelijk.
Bart heeft klierkoorts en ligt strijk in de zetel. Heb t er toch moeilijk mee hoor nell als is het maar klierkoorts. Kan er echt niet mee om als hij ziek is en blijkbaar maakt t me tegenwoordig meer kwaad dan lief Moet er toch ns iets aan doen maar hoe doe je dat he, ben er me al bewust van das al 1 maar nu er nog iets aan kunnen doen
ben reuzeblij, Bart en ik verwachten een kindje. We (allé ik) ben pas sinds vorige maand gestopt met de pil en hopla bingo. Ben kei blij, ook wel een beetje spannend hoor. Nu zit er iets in dat er binnen 9 maanden dus ook moet he
Hij is ondertussen van job veranderd nimmer in het sint gerardusinstituut maar nu op de hutten in Mol Het lijkt mij zwaarder werk maar hij doet het liever dus tja, zijn keuze zeker he. Ik ben nog altijd in geel aan het werken. Doe het kei graag. Is een rot team dat de naam team soms niet waardig is, steek veel te veel energie in het team die ik beter in de patienten kon steken maar ach t komt de patienten uiteindelijk ten goed als het team ook beter werkt zeker he.
Vroeger werkte ik apart op de colorage he met enkele opvoedsters samen en gingen we de patienten halen. Nu werken we elk geintegreerd op de afdelingen en zitten we constant tussen de verpleging in. Je wordt echt opgeslorpt nu in kleine taakjes waardoor haast geen therapietijd overblijft. Zo moet ik nu mensen evalueren (mijn collega's van vroeger) die ik niet eens aan t werk zie. Denk dat dit de laatste keer is dat ik dat gedaan he. Kan toch echt niet he. Dat wat ik mijn hoofd ooit heb verweten doe ik nu zelf, voortgaan op wat ik hoor zeggen. Nee doe ik nimmer.
Heb regelmatig aanvaringen met een verzorger op de afdeling. Heb nog nooit iemand met zo weinig respect voor een mens zien werken in de zorgverlenende sector.
Ben nu 2 maande zwanger, voel me prima, hopen energie, heb t gevoel dat ik de wereld aan kan.
Ben echt blij blij blij. Op t werk hebben ze van mijn gezicht kunnen aflezen dat ik in blijde verwachting ben zonder dat iemand er iets van wist, allé nu dus wel. Tis ook al uitgelekt naar de patienten, vind ik niet zo leuk maar tja, het is nu zo.
Heb al heel wat spulletjes gekocht in neutrale kleurtjes want we gaan pas binnen 2 maanden zeker weten wat t gaat worden.
Soms denk ik van het als 2de naam Nell te geven. Kan voor n jongen en voor n meisje he.
Heb net te horen gekregen dat de zwangerschap spontaan is afgebroken. Lig pardoes van mijn roze wolk
Vertrekken morgen naar turkije met kurt en ariane, heb n brief van de gyneacoloog mee mocht t vruchtje afkomen of mocht er met mij iets mis gaan dat ze ter plaatse weten wat er aan de hand is. Ben toch wat ongerust omdat je wel in turkije zit. Hoop dat als ze daar n couretage doen dat ze t ook naar behoren doen en niets vernielen he.
Turkije zit er weer op. Was een raar verlof. Vol emoties. Eens opgestegen kreeg ik bloedverlies doch geen vruchtje verloren, moet dus woensdag binnen voor n couretage in Heusden. Zag precies overal zwangeren rondlopen en vroeg me af waarom ons dat geluk weer niet was gegund. Waarom moet ik nu ALTIJD zoveel tegenslagen kennen in mijn leven. Ben ik dan zo'n slecht mens. Ik probeer er altijd voor anderen te zijn, nooit is me iets teveel gevraagd, heb toch echt geen slecht karakter of wel. Waarom verdien ik dan dit WEER.
Heb t gevoel dat niemand me begrijpt. Krijg steeds te horen, ach je bent nog jong, je kan nog veel kindjes maken, kun je wat langer oefenen (jawel echt moeten horen),heb ook 3 miskramen gehad en nu lopen er 5 gzonden jongens rond,.....bla bla bla
Voel me echt letterlijk leeg nu. Ben intriest maar laat t niet zien. In vergelijking met jou verlies is dit natuurlijk niet zo erg dus hou ik me sterk. Uiteindelijk is de celdeling enkel misgelopen, natuurlijke selectie. Het was nog geen levend wezen voor mij, kon niet denken, had geen gevoelens had nog niet eens een leven gehad. Iemand op 24 afgeven is veel erger dan hoor. Laat meer achter omdat ie meer opgebouwd heeft.
We kunnen binnen een maand of 2 gerust opnieuw proberen om zwanger te raken zegt de gyneacoloog dus we zien wel hoe t dan loopt. Kans is klein dat t weer zo snel bingo zal zijn denk ik he We zien wel hoe t verder gaat
6 dec was mijn eisprong en jawel bingo. Ben naar de huisarts geweest en test is positief. Heb meteen ook n afspraak bij de gyneacoloog gemaakt want wil zeker zijn dat t goed gaat he voor ik weer te blij ben en van wolk gezwierd wordt.
Bart heeft me vandaag ten huwelijk gevraagd. Had t niet verwacht daar ik al zwanger ben en altijd gezegd had dat ik wilde huwen voor er kindjes zouden zijn maar ja, hij is nog net op tijd dan he. De datum van het burgerlijke huwelijk ligt vast op 4/6/2004
We zijn (5 sept) de trotse ouders geworden van een flinke zoon: Ilya
We hebben hem geen 2de naam gegeven. Wil dat Ilya de kans krijgt om Ilya te zijn. Ilya van Bart en Els en niet Ilya die ook de schaduw van Nell gaat moeten meedragen. Ik hoop Nell dat je dat begrijpt maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan. Op zo'n dag als vandaag denk ik wel weer vaker aan jou. Nu zie ik in Ilya echt een stukje van mezelf en van Bart, hoe zou n kindje van ons eruit gezien hebben. Zou hij zo knap als Ilya geweest zijn. Waarschijnlijk wel he. Nell, mocht je tijd hebben en weten wat ik hier allemaal neerschrijf, wil je n beetje bescherm-engel zijn van mijn kindje. Hij is nog zo kwetsbaar en we zijn nu zo gelukkig met ons drietjes.
weer met geweldig nieuws, ilya is grote broer geworden. Hij is kei trots op zijn kleine prinses. 7/1/2007 is voortaan de verjaardagsdatum van onze lieve dochter Sita We zijn compleet Nell. Ons gezinnetje is compleet, ik ben het gelukkigste mens op aarde. Ik heb n lieve man gevonden nadat ik vreesde dat er geen prachtmensen zoals jij meer zouden rondlopen en bovenop de taart heb ik nog 2 prachtige kinderen gekregen. 10 jaar geleden zag m'n leven er plots heel anders uit. Wat kan het soms keren. Ik hoop echt dat dit gelukkig gevoel me nooit van m'n leven ontnomen wordt. Meer dan wie ook besef ik steeds ook de keerzijde, hoe kwetsbaar t leven is en hoe we met volle teugen moeten genieten. Pluk de dag als ie er is he Nell
Vandaag samen met Lisette en Liesbeth naar oncoloog gaan luisteren. Dennis kan nimmer beter worden. De palliatieve zorgen zullen gestart worden. Het komt weer allemaal terug Nell. Beleef heel jou 3 maanden weer van voor af aan. De tumor heeft zich van zijn longen verspreid naar zn rug en zijn hersenen. Ze denkt dat ie nog hooguit een maand te gaan heeft. Vind t zo erg voor liesbeth. Is nog maar 22 en moet haar pa al gaan afgeven. Hij is nog zo trots op zijn kleinkinderen. Die van liesbeth gaat hij niet eens meer leren kennen. Dennis was zelf heel weemoedig vandaag. Als Lisette effe buiten was met liesbeth heeft hij me zitten geruststellen en zitten wenen. We moesten ons geen zorgen maken, hij had alles geregeld. Net als jij he Nell, direct touwtjes in handen nemen en zorgen dat nabestaanden verder kunnen. Hoe komt t toch dat als iemand zo'n ernstig nieuws te horen krijgt dat zij op die momenten aan de praktische dingen beginnen te denken. Hij hoopte dat Lisette haar vrijwilligerswerk in het rusthuis bleef verder doen omdat ze daar echt in haar element is, dat gaat ze als ik er nimmer ben goed kunnen gebruiken zei hij. Was ik echt door ontroerd want tijdens zijn ziekteproces zijn net daar heel wat akefietjes rond geweest. Lisette die graag er even tussenuit was, Dennis die toen niet kon hebben dat ze weg ging. (Deels ook aan zijn gedragsveranderingen te wijten door de tumoren in de hersenen).
Bart blijft onder alles vrij kalm aan de buitenkant. Sluit zich wat af en vertelt me weinig. Denk dat ie me wil sparen doch dit heb ik niet graag. Ga toch ns proberen te polsen morgen.
We hebben vandaag te horen gekregen dat Daan, sita's klasgenootje ernstig ziek zou zijn
Een niertumor met uitzaaiingen naar zijn botten. Ziet er niet goed uit. Ben bang om naar Karen (Daans mama) te bellen. Weet maar al te goed waar ze nu doorgaat, anderzijds wil ik me haar lijden niet op mijn nek halen. Alles komt zo snel terug voor mijn geest en dan voel ik de pijn ook weer alsof het nog maar net allemaal gebeurd is.
Hoop echt dat t voor hen allemaal in orde komt al heb ik er maar een heel bang gevoel bij.
Is toch niet eerlijk he Nell, het kind is amper 4 jaar. Weet nog hoe ziek jij was en hoe pijnlijk het is. Moet zo'n kind dan ook door zo'n hel.
Heb m'n sollicitatie is vlot doorlopen en mag blijkbaar starten in het rusthuis in Leopoldsburg.
Kijk er enorm naar uit. Dicht bij huis, aangename mensen. De collega's heb ik nog niet ontmoet maar de verpleging leek me vriendelijk bij het eerste vluchtige contact. Het gaat hopenlijk goed te combineren zijn met mijn bijberoepen (pedicure en herbalife supervisor). Is halftime en zou 1 dag per week kunnen thuis zijn.
Na de vakantie ga ik ns kennis kunnen maken met het diensthoofd en m'n collega ergo en kine en dan kunnen we 1 sept starten.
Het mag niet zijn. Vals alarm. Blijkt dat de man die op de sollicitatie beweerde dat ik zeker 1 vrije dag in de week kon hebben zomaar iets uit zn nek sloeg want niets is minder waar. Ik ga 5 halve dagen moeten werken waarvan ook nog ns de woensdag namiddag en de vrijdag namiddag tot half 6. HAAAALOOOO. Dat zie je van hier. Ik ga de kids nog minder zien dan voorheen als ik in geel werkte. Ik heb al mee mn ontslag gegeven. Ga sewwes naar Geel bellen om mn onbetaald verlof weer in te trekken. Jammer want zag het echt zitten om in de rusthuissector te werken. Lijkt me echt 100 % mijn ding. Tja. Uitstel is geen afstel zeker he. Ben wel ferm kwaad, dat doe je toch niet als directeur van een ander rusthuis blijkbaar zeggen dat t geen probleem gaat zijn om bv woensdag thuis te zijn als je er niets over te koeken hebt. Dikke Shit
Kan blijkbaar het komende jaar niet terug starten in geel daar ze sollicitaties hadden uitgeschreven om mijn vervanging van mijn onbetaald verlof te doen. Ben kei pissed. Ze nemen liever een onervaren iemand aan dan de procedure te stoppen en mij terug in dienst te nemen. Ben ik echt maar n nummer voor hen dan. Ik ben dat gedoe in Geel zo kotsbeu. Je bent er echt niets meer dan 1 van de 800 werknemers. Er is geen respect voor je inspanningen die je daar 15 jaar geverd hebt, niets. Weet je ben serieus aan t denken om mijn benoeming daar te steken waar de zon nooit opkomt en op zoek te gaan naar iets wat ik echt graag wil doen. Ik leef ook maar één keer en wil er de max van maken. Das de filosofie die me nog altijd het best af gaat Nell. Nooit iets doen dat tergen mijn zin is. Mijn hart en mijne buik volgen en proberen mijn goed gevoel door te geven alsof t iets besmettelijks is. Ik moet plots denken aan de tekst die je voor op je herdenkingskaartje had opgesteld
In mijn bed, ver van jou en mij vandaan Zie ik in de donkere hemel de heldere maan. Het doet me denken aan een pareltje in de woestijn In helder wit zand, heel teder en fijn Nu is mijn leven voorbij. Pareltje, het jouwe gaat door, zonder mij Even zal de tijd lijken te staan. Maar je zal weer verder moeten gaan. Ga op zoek naar de zonnetjes in je leven. Laat hun stralen je warmte geven. Laat ze je voeden met moed en kracht. Zodat jij kan gaan stralen zo sterk als de maan in de nacht
Nell
Je hebt gelijk Nell, ik ga op zoek naar mijn zonnetjes. Ik ga dat jaar verlof gebruiken om dat te zoeken waar mijn hart ligt. Naar mijn zonnetjes.
Ben ondertussen in t rusthuis van leopoldsburg een maand full time aan t werken omdat ze daar anders echt in de shit zaten door mijn ontslag. Ondertussen ben ik wel aan t solliciteren. 2 plaatsen hebben mijn voorkeur gekregen. Eentje terug in Geel doch ion een rusthuissetting doch de sfeer was precies niet echt zo dat. Was wel leuk dat ik bekende patienten van t Opz daar zag rondlopen die direct zo superenthousiast naar mij deden doch de directrice reageerde daar nogal raar op. Coupeerde de mensen zo direct alsof dat ze onbeleefd waren terwijl dat ze net zo open en gastvrij zijn en ik dat net zo bewonder aan hen, die spontaniteit van de geelse gezinsverplegingspatienten.
Een andere sollicitatie is in Holsbeek doorgegaan. Hier had ik echt wel een goed buikgevoel tijdens het gesprek alsook van mijn indruk als ik daar effe in het gangske heb zitten wachten op mijn beurt. Had echt t gevoel dat ze daar een warme thuis willen creeeren voor mensen hun laatste levensfases. Bedoel dit niet palliatief he maar echt als laatste rust-huis om nog met de nodige waardigheid je oude dag mogen door te maken. Waar m'n respect heeft voor elkaar, waar je geen nummer bent maar een waardig mens, zowel als bewoner als als personeel.
Iedereen zegt wat Holsbeek , zo ver, ben je gek, en je vaste benoeming dan, en je hebt vast werk in geel,......bla bla bla Nee ik ga mijne buik volgen Nell, het wordt Holsbeek. Heb er echt een goed gevoel bij. Blijk ook dat er n collega ergo van t school vroeger er werkt, had er stage gelopen en is er blijven plakken. Een toffe, Annick, kon er toen al goed mee overweg dus das dan toch al 1 iemand waar ik van weet dat ze n toffe collega gaat zijn. Zij zou er ook niet zijn blijven werken als t geen goed rusthuis zou zijn. Annick past echt in het plaatje dat ik heb van 'zo zouden zorgverleners moeten zorg verlenen'.
We gaan er voor. Ben reeds vanaf mijn sollicitatie vertrokken met t attitude van what you see is what you get dus als ik hen teleurstel ligt dat aan hun eigen vraagstelling he. Ik kan enkel geven wat ik heb, als ze iets anders nodig hebben en ik kan het niet geven gaan ze dat ook wel snel doorhebben he.
Duimen he 10 januari na ons weekje centerparcs mag ik starten
Daan sita's klasgenootje is komen spelen. Had zo bang voor dat eerste contact terug doch Daan zorgde met zijn spontaniteit dat t ijs snel gebroken was hoor. Ze hebben zich reuze geamuseerd. Vooral de auto met afstandsbediening en t kleien vond ie leuk. Binnen enkele weken is ie jarig dus ik weet wel wat kado doen dan. Daan was regelmatig moe en had tegen het einde van de namiddag feel buikpijn gekregen. Hoop dat ze snel iets aan die pijn kunnen doen want kindjes horen geen pijn te hebben he.
het kindje in sitas klas met de niertumor is overleden vannacht. Ben er echt van aangedaan. Het kind is net nog maar 5 jaar geworden. Wat kan het toch oneerlijk zijn. Vroeger dacht ik dat het enige eerlijke op de wereld is is dat iedereen dood moet gaan, arm of rijk, goed of slecht, ieder moet ooit gaan. Nu denk ik er toch anders over. Ook dat is al nimmer eerlijk. Er is krapul dat 100 wordt en er zijn schatten van mensen die amper 25 of 5 mogen worden. Ik weet niet hoe ik het aan Sita en Ilya ga moeten vertellen. Ze zijn zelf nog zo klein om hier mee moeten geconfroteerd te worden. Toch weet ik ook wel dt het nu eenmaal bij het leven hoort. Hoop dat ze t n plaatsje kunnen geven. Ga n paar dagen wachten om met karen (de mama van Daan) contact te nemen. T zit me wat te kort op mijn vel om dat nu direct te doen.
Eerste dag is goed meegevallen. Veel nieuwe namen, veel te veel om ze te kunnen onthouden maar dat komt wel goed binnen een jaar of 2 of zo ;o) Collega's vallen goed mee, eerste indruk, maar die is voor mij toch wel heel belangrijk. Komt nu natuurlijk veel op je af maar probeer er nuchter onder te blijven. Zit ook in de positie dat t nog niet definitief hoeft te zijn en dat doet veel. Kan rustig de kat uit de boom kijken en nagaan of dit nu echt is wat ik wil. Kan ik hier mezelf zijn, Mag ik hier mijn ding doen. Lopen hier de zonnetjes rond die mij kunnen laten stralen ;o)
Minder leuk was dat ik al direct n dag verlof moest vragen om naar Daan zijn afscheidsviering te kunnen gaan. Was wel fijn dat er geen probleem van werd gemaakt.
Hoop dat t allemaal wat gaat meevallen. Durf me nu niet zo kwetsbaar op te stellen en voel me net zo kwetsbaar nu door Daans' overlijden.
Vandaag was het Daan zijn crematie. Man wat was het toch moeilijk. Heb mn tranen niet kunnen bedwingen maar dat moet ook niet he. Jou filmke was er ook weer bij hoor Nell. Telkens weer als ik in n kerk of crematorium kom heb ik het vlaggen. Ik kom er echt niet graag, heb er geen leuke herinneringen. Vind t niet erg om aan je te denken maar niet op die plaatsen. Daar kan ik geen leuke herinneringen plaatsen.
Daan, je was een supersterke toffe kerel. Het heeft niet mogen zijn. We gaan je missen man. Je hebt bij ons een plaatske in ons hart veroverd.
Wat zag ik er tegenop. De vraag: en is het gisteren wat gegaan? Maar ik moet eerlijk zeggen. Het ging. Ik voel me echt goed tussen mijn collega's, ze zijn 'echt' in hun bezorgdheid. Ik heb ze heel kort over jou verteld. Was blij dat t eruit was want zat al n paar dagen te wringen. Niet alleen Daan's overlijden lag me op mijn hart maar vooral jou voorgeschiedenis die er zo nauw aan vast hangt lag weer bovenop maar het is eruit. Misschien aan n te snel tempo maar so what he. Ben trots op mezelf.
Graag wil ik aankondigen dat t blog hier stopt. Er zijn t laatste jaar veel nieuwe wendingen in mijn leven gekomen.
Ik heb besloten in Holsbeek te blijven werken. Heb mijn vaste benoeming in Geel overboord gegooid en het contract van Holsbeek aangenomen. Het is er fijn werken. Een 'warme thuis' voor de bewoners, Warme, echte collega's, 'zonnen' van bewoners, fijne werkindeling. Wat veel op en af gerij maar dat weegt niet op tegen het feit dat ik het werk heel graag doe. Ik kan het combineren met mijn pedicure bijberoep, neem wel geen nieuwe klanten meer bij aan en geef de laatste 10 bijgekomen klanten door aan een nieuwe pedicure die ook aan huis gaat nl Inge Vreys. Heb de laatste 6 weken wat zitten sukkelen met mijn gezondheid en heb veel tijd gekregen om na te denken doordat ik de weekenden en een aantal doordeweekse overnachtingen in het ziekenhuis heb moeten doorbrengen. Heb er geen piekertijd van gemaakt maar wel ns tijd om alles eens op een rijtjes te zetten. Wat wil ik, moet ik, kan ik, heb ik, heb ik niet meer...
Helaas stop ik met de supervisie van herbalife. Kan niet alles goed doen dus moet ik prioriteiten stellen,de kids, Bart en holsbeek gaan voor, overige tijd is voor t bijberoep en de hobby's. Ook het appartement dat ik gekocht heb na de verkoop van ons huis heb ik verkocht. Er heeft zich iemand fatoenlijk aangeboden. Een jong koppeltje dat in febr een kazacs adoptiekindje verwacht. Begin december is de verkoop rond en heb ik daar ook al geen kopzorgen meer om. We hebben nog steeds Bart's appartement maar die heeft ne brave huurder en geen kopzorgen dus dat blijft behouden. Zo dat is de stand van zaken Het was me n waar genoegen om jullie op de hoogte te houden over het reilen en zeilen van Nell en Els en nadien van Els en Bart doch hier komt t punt. Nell wordt nooit vergeten ook zonder blog. Het blog werd meer en meer mijn dagboek ipv een middel om rond Nell te rouwen. Ik kan wel mensen aanraden als ze in zulke situatie terecht komen dat schrijven zeker een oplossing kan zijn
XXX allen
Bedankt voor de talle reacties die er steeds zijn gekomen. Bedankt Chris om de teller steeds te recetten, de reacties door te zenden naar mij en te verwijderen, mijn schrijffouten te laten staan,......
Je zou vandaag 25 zijn geworden maar gruwelijke monstercellen hebben er anders over gedacht. 
