Kinderen zullen je niet herinneren om de dingen die je hun gaf maar om het gevoel dat je van ze hield. Lieve bloggers,
Een boodschapje nalaten na het lezen van mijn berichten is altijd leuk.
02-03-2011
Nu ben je echt weg :(
Ja, inderdaad, nu ben je echt weg. Maar je bent nooit helemaal weg kleine man: je blijft voor altijd in ons hartje wonen!
We dachtn dat we jou verloren waren in toilet, maar dat moet een bloedklonter geweest zijn. Zaterdag zijn we jou verloren. Mama voelde weer iets naar beneden glijden. Als reactie ging ik in het midden van de living staan, en deed mijn broek en onderbroek naar beneden. Papa stond ook bij ons. En we hebben je zien "geboren" worden. Het was verschrikkelijk klein ventje van ons... echt waar. We hebben een mini navelstrenkje gezien, en mama heeft nog een heel klein mini voetje kunnen onderscheiden. Ik luister nu veel naar een liedje, waar 1 (en meer ook) zin in staat die alles zegt wat ik wou: Als het aan mij lag zou je eeuwig leven! Spijtig genoeg heb je zelfs niet de kans gehad om je bij ons toe te voegen, we hadden al zoveel goede plannen met jou!!! Vandaag voel ik me echt niet meer zwanger ... mijn lichaam heeft aanvaard dat je niet meer in mijn buik zit. Van in begin had ik last van zeer gevoelige borsten en dat is vanaf vandaag het geval niet meer. Ik voelde jou nog niet bewegen, maar ik wist wel dat je er was, ik voelde ook dat jij er zat, mama's buik begon dikker te worden... en nu... nu ben je er niet meer :( Ik mis je echt verschrikkelijk.
Maandag moesten we terug naar het ziekenhuis om te zien of je volledig weg was. Wat doet het pijn om blij te moeten zijn dat je niet meer in mama's buik te zitten. Blij omdat er dan geen curretage volgt. Als je niet volledig weg was dan moesten we nog curretage ondergaan, en dat zag ik na al de miserie deze week niet nog eens zitten, want dan hadden al die ervaringen voor niks geweest. Maarja ventje, je was echt volledig weg uit mama's buik :( Ik had wel heel veel pijn, vandaag is het iets beter, gelukkig. Zo kan ik toch een beetje proberen bekomen van deze ervaring, die we hopelijk nooit meer moeten meemaken van ons leven! Ik had last van hevige naweeën, ik heb nog nooit zoveel pijn gehad en kan wel zeggen dat ik de laatste jaren heel wat pijn heb gehad. Ik kan me wel inbeelden dat mijn kleine volgroeide Wardje hier verzachting had in kunnen brengen. Ik had jou graag op mijn buikje gelegd ... maar dat kon niet. Wat mis ikjou toch, ik kan het niet genoeg zeggen. Ik kan ook niet verwoorden hoe hard ik jou mis nu. ik zou je zo graag over je bolletje wrijven, ik zou je graag intens knuffelen, je voeden, je pampertje verversen, met je spelen, je troosten, je blij maken wanneer je huilt en me rijk voelen wanneer je lacht... en het is hard te moeten beseffen dat ik dit alles met jou niet zal beleven in het echt, maar des te meer wel in mijn gedachten... kleine-grote lieve schat van ons! Ons papa'tje is ook maar heel stil hoor, ik ben er zeker van dat hij jou ook zo verschrikkelijk mist en je zeer graag ziet! Gisteren zou je normaal 14 weekjes in mama's buik gezeten hebben... <3
Mama moet nu terug aan de pil voor 1 maandje, misschien voor 2 of voor 3? Eerst en vooral zal de operatie doorgaan aan de baarmoeder van mama. De pil zorgt er ook voor dat het huisje waar je drie maand in gewoond hebt volledig zal herstellen en dat je toekomstig broertje/zusje genoeg eten heeft om hopelijk wel verder te blijven goreien... Het is wel raar dat ik terug de pil moeten nemen terwijl het verlangen zo groot is naar een kleintje, maar wij doen nu wat het beste is voor ons en voor je broertje/zusje. Ik voel me echt heel schuldig dat we dat voor jou niet hebben gedaan. Je had eigenlijk niet in mijn buik mogen zitten, we hadden eerst jou huisje in orde moeten brengen maar het lot heeft er anders over beslist. Ik zou niet graag nu direct terug zwanger worden, ik denk niet dat we dat psychisch zouden aankunnen. Maar langs de andere kanten hopen we er weer niet bijna twee jaar over te moeten doen! Ik zou blij zijn als we binnen dit en een half jaar zwanger zijn van jou kleine broer/zus. We houden je zeker op de hoogte. Als jou broertje of zusje later groot genoeg is, dan gaan we zeker over jou vertellen. Want hoe klein je ook bent, je bent en zal altijd ons kleintje blijven. Je bent een deel van ons gezinnetje geworden. Echt waar!
De titel omschrijft letterlijk hoe ik me voel, niet meer en niet minder.
Gisteren rond twee uur hebben we dan vier pillen opgestoken. Rond een uur of vijf begonnen de eerste weeën. Verschrikkelijk was het. Rond half zeven voelde ik "iets" naar beneden glijden. Ik maakte mezelf wijs dat er een pilletje terug naar buiten kwam, maar als ik eerlijk was wist ik dat het ons klein Wardje was. Ik moest dringend gaan plassen, maar dierf niet. Uiteindelijk dan toch maar gedaan. Ik voelde je duwen en naar beneden glijden, mijn lichaam begon mee te duwen maar ik wou dat helemaal niet, ik wou je nog bij mij houden, ik wou je niet loslaten en verliezen... Maar het verschrikkelijke is gebeurd. Mama heeft Wardje moeten loslaten, geen keuze. Je Floepte nogal redelijk hard in toilet en weg was je :( Ik heb je nog willen zoeken in toilet, maar je was door de snelheid al doorgestroomd denken we. Ik heb nu wel spijt dat ik je niet gezien heb, al is het misschien beter zo, we kunnen misschien beter jou kloppend hartje in gedachten houden...
Vandaag zijn we een hele mooie doos gaan kopen en een super zachte lieve teddybeer! Al jou spulletjes liggen in de doos, en de teddybeer staat er bovenop en zo zal die nog lang staan pronken op de kast!
Maandag moesten we op controle, bij een andere gynaecoloog. Want de vorige was zo lief niet voor mama en papa! Dus is die zeker niet goed voor jou, want we willen het beste voor ons kleintje! De nieuwe gynaecoloog is veel liever! We moesten vertellen wat ons bij haar gebracht heeft. De vorige gynaecoloog had in het dossier nog niet eens gezet dat we zwanger zijn! Ik vertelde dan direct over de baarmoederafwijking die mama heeft en dat ik nu tien weken zwanger ben. Ik liet ook verstaan dat we wel vragen hadden bij de baarmoederafwijking, maar de dokter besloot eerst eens te kijken hoe je het stelde en dan gingen we het erover hebben. Ik ging op de tafel liggen, de dokter ging via mijn buik kijken. Ze keek bezorgd en zei dat ze jou al veel groter verwacht had... mama voelde dat het niet goed was en geraakte in paniek. De dokter ging eens inwendig kijken en toen was het duidelijk... ons kleintje is gestorven! De wereld schoof even van onder onze voeten... we zijn er kapot van! We waren al zo erg van jou gaan houden, en nog.... en dat zal altijd zo blijven! Van in begin heeft mama het gevoel dat je een zoontje bent, we gaan jou ook een naampje geven. Ward is je naam!
Je bent zo goed ingenesteld dat je niet vanzelf zal komen, dus moeten we je een handje helpen :( wat echt heel zwaar is voor mama en papa! Deze morgen moesten we bij de assistent van de gynaecoloog zijn (gynaecoloog is op congres), en ze heeft nog eens een echo gedaan voor de bevestiging nog eens te krijgen. Wat weer heel confronterend was voor mama en papa, maar ik zou niet anders gewillen hebben, ik zou niet willen dat we iets ondernomen hadden terwijl je misschien wel nog zou leven (al wist ik dat je echt wel dood bent :() Mama en papa moesten een pilletje opsteken bij mama, en dan zou je de komende uren stilletjes komen... De stap naar dat pilletje er echt in steken was echt zwaar. Mama's lichaam is nog volop zwanger, mentaal ben ik ook nog helemaal zwanger... en dan moet je zelf zo'n pilletje opsteken zodat je zal "geboren" worden. Echt verschrikkelijk is het, en ik wens het in de verte verte niemand toe, maar echt niemand. Om half vier hebben we onszelf zo ver kunnen krijgen om het pilletje op te steken. Mama voelde al snel heel wat gebeuren in haar lichaam, mijn lichaam was eigenlijk al even aan het zoeken vrees ik, al van voor we het wisten. Maar mama kan je echt niet loslaten... en mama's lichaam voelt dat denk ik. Maar toch hoop ik dat het nu snel voorbij is... want het is echt heel triestig, verschrikkelijk, zwaar... eigenlijk geen enkel woord omschrijft wat wij nu meemaken.
Ik ben bang om jou eventueel te zien. Ik weet niet of ik jou zou zien, maar als ik jou zie zal het nog zwaarder worden... Ik ga het niet over mijn hart krijgen om jou "weg te gooien" , echt niet. Want hoe klein je ook bent, je bent ons kleintje! En vergeten gaan we jou nooit doen kleine Ward! Als ik jou moest zien denk ik dat ik jou op 1 of andere manier ga bewaren maar ik weet nog niet hoe. Ik zou ook graag iets tastbaars hebben met jou naam. Als er ooit een broertje of zusje komt dan vertellen we zeker over jou hoor. We laten jou zomaar niet voorbij gaan.
Wardje, je was nog heel klein - maar voor ons was je al heel groot! xxxxxxxxxx
Mama en papa mochten je gisteren voor de eerste keer bewonderen... wat was me dat spannend! Twee weken aftellen ging super traag... maar dan was het ineens toch de grote dag. Mama was echt bang dat het te mooi was om waar te zijn en gedurende de twee weken is ze toch wel enkele keren echt in paniek geraakt. Maar gisteren zagen we al snel iets heel mini flikkeren en ja, dat was jou hartje, kleintje van ons! Je bent nu 3,4 mm groot :) Het was echt een magisch moment.... Papa had wel verwacht dat je al groter was, hij dacht dat hij al beentjes en armpjes kon onderscheiden maar je leek op een gewoon zeer klein garnaaltje :) Toen de echo gedaan was heeft de dokter haar bloeddruk genomen en die stond een beetje te hoog: 18/10, maar dat zal waarschijnlijk wel door de emoties geweest zijn van jou te zien. Mama neemt al eventjes medicatie voor hoge bloeddruk en de dokter wil voor ze die aanpast een juist beeld hebben van mama's bloeddruk. Daarom moet ze dinsdag 1 februari naar het verloskwartier voor een bloeddrukcontrole. Mama zal dan een monitor krijgen die haar bloeddruk om de tien minuten zal nemen en we gaan je dan nog eens mogen bewonderen om te zien of je goed evolueert.
Komaan kleintje, groei maar flink verder zodat we jou binnen enkele maanden in onze armen kunnen sluiten. Je bent hier echt meer dan welkom en we beloven jou dat we ons best gaan doen voor jou!!!
Aan de titel kan je al zien dat het een positieve update is dat we hier kunnen geven
Dinsdagavond was het nog spannend afwachten, mijn ventje was er gerust in maar ik hield er nog rekening mee dat de bloettest misschien toch niet goed was. Maar jawel...HCG stond op 105.
We kunnen het zelf nog niet geloven! En ik durf het vooral ook nog niet geloven. Uit schrik dat het nog gaat mislopen. Er gebeurd nu al van alles lichamelijk en geestelijk met mij, en dat klein mini prutske zie ik nu al doodgraag dat ik het echt niet zou willen verliezen. Het is ongelooflijk wat zwanger zijn met jou doet.
's morgens als mama opstaat voelt ze zich eigenlijk het beste. Dus in de voormiddag probeert mama wat werk te verrichten zoals een afwasje doen of de was ophangen/afhalen, een strijkje doen... Maar toen jij nog niet in mijn buik zat moest ik alles al in stukjes doen en dat is nu zeker niet anders! Vroeger dierf ik al gemakkelijk over de grens te gaan, maar nu niet!!! Want prutske, mama wil jou echt niet kwijt. Vanaf ze haar niet goed voelt of ze voelt iets in haar buik gaat ze liggen. Ik voel me al zo verantwoordelijk voor jou...
Mama's reukorgaan heb je goed laten ontwikkelen, misschien wel een beetje te goed! Maar ik vind dat allemaal niet erg, dat wil zeggen dat je nog goed in mijn buik zit! Met vlagen ben ik ook wel serieus misselijk. Sommige dingen die ik voor jij in mijn buik groeide lekker vond ruiken vind ik nu stinken zoals: overheerlijke frietjes van het frituur! hihi Gisteren heeft mama ook voor de eerste keer moeten overgeven. Ik had zeevruchtjes (niet de chocolade maar vis) gegeten en jij moest het blijkbaar niet hebben, je besloot: weg ermee! Mama slaapt en rust ook veel, ze is zo moe! Maar mama vind dat helemaal niet erg, als ze moe is wil dat zeggen dat jij heel hard je best doet om te groeien! Ik weet nu waarom ik moe ben... er is een goede reden voor! Anders ben ik ook moe maar dan is dat van die ziekte die je mama heeft.
Mama heeft nu ook de knop kunnen omdraaien. Ze kan volledig haar familie loslaten nu! het kan haar niks meer schelen momenteel. Ze is er zich wel van bewust dat het niet altijd even gemakkelijk zal zijn... Maar nu, ben jij het die telt!
Ik denk dat onze poes Tigra ook heel goed jou aanwezigheid voelt. Tigra'tje is niet weg te slaan van mama nu! Het is een gekke lieve poes hoor, je zal haar zeker nog wel leren kennen!
Jij bent echt een mirakel en dat gaan wij nooit vergeten!
Deze morgen was er een brief in de brievenbus dat er 5 maart een tweedehandsbeurs van kinderartikelen. En een uitleg over lid worden van de gezinsbond. Als je een pasgeboren baby hebt dan krijg je 1 jaar gratis lid, een tijdschrift en een geboortegeschenk. Is precies of ze het weten :) Ik heb de brief aan de ijskast gehangen, zodat mama en papa dat zeker niet vergeten. In de hoop dat je er 5 maart nog bent! Dan gaan we zeker wel eens neuzen op die beurs. Want prutske voor ons is het helemaal niet belangrijk dat jij nieuwe dingen hebt, de liefde/warmte/waardes en normen,... al die onbetaalbare dingen die je van mama, papa en hopelijk nog veel mensen mag ontvangen is veel en veeel belangrijker dan al die nieuwe spullen! Morgen mogen we al een bedje voor jou gaan halen. Een lieve mevrouw doet het gratis weg. Ik wou er eigenlijk nog mee wachten omdat ik niet te hard van stapel wil lopen, maar het bedje moet zo snel mogelijk weg omdat die mevrouw haar huis verkoopt. Mama gaat proberen geloven dat je gewoon bij ons blijft en dat we binnen een aantal weken met jou in onze armen liggen!
Ik kijk er naar uit om jou te voelen bewegen, ik kijk er naar uit om jou te zien en te voelen groeien in mijn buik! Maar eerst en vooral kijk ik er naar uit om je hartje te zien en horen kloppen zodat we weten dat alles goed is met jou! 25 januari is het zover! Laat ons maar wat kunstjes zien he... laat maar zien dat je leeft!
Blogje, ik kan hier eindelijk eens met heel wat positiever nieuws komen!!! Je wist dat ik normaal gezien morgen een operatie had aan de baarmoeder he. Nu was ik gisteren vijf dagen overtijd. Maar zag daar niet echt iets positiefs in, ik dacht gewoon dat het overhoop lag door de stress voor de komende operatie. Gisteren begon ik echt zenuwachtig te worden en te denken van, wat als ik mijn maandstonden woensdag heb als ik moet geopereerd worden? Kan dit dan wel doorgaan? Ik besloot om de gynaecoloog erover te bellen. Haar eerste vraag was of ik al getest had, mijn antwoord daarop was negatief, aangezien voor mij deze maand een zwangerschap geen optie was deze maand. We hadden de opdracht gekregen voorzichtig te zijn deze maand, en zijn dat ook geweest. Ze gaf me de opdracht toch te testen. Ik ben dan naar het kruidvat gegaan om testen te gaan halen en nam me voor om deze ochtend pas te testen, in de verwachting dat ik deze ochtend mijn maandstonden zou krijgen en het dus niet nodig zou zijn en dus ook in de verwachting dat de operatie uitgesteld zou worden...
Ben dan gisteren een uitstapje gaan maken naar Brugge, en kwam overladen als een muilezel terug thuis. Had veel gekocht, wat niet mijn gewoonte is, maar allemaal dingen die ik nodig had. Waaronder dus de testen :) Ik ben dan toch maar al gaan testen. Heel nonchalant, zonder verwachtingen, zo met de gedachte van kzal da hier maar even doen, maar het zal toch niks zijn. Doe test 1, leg ze op de vensterbank en eventjes later... ja hoor..... Twee streepjes te zien!!! Ben naar mijn ventje gelopen vol ongeloof en zei dat ik denk dat ik iets moet zeggen :) liet hem de test zien en hij pakte me vast. En ik maar twijfelen, zijn dat twee streepjes, ja toch he? Jaja, mijn ventje zag overduidelijk twee streepjes. Ik had nog een test, en zou die dan ook maar eens doen voor alle zekerheid :) Maar ook die vrijwel direct een tweede streepje zichtbaar. Ik kon het niet vatten, ik kan en durf het nog niet geloven....
Zo zie je dat mirakels echt bestaan! Mijn hormonen lagen allemaal aan de lage kant, er stond me een operatie te wachten, hormonenkuur, een hele weg met misschien wel verschillende inseminaties.... en ineens raak! Niet te geloven...
Heb mijn gynaecoloog meteen gebeld met het nieuws, hoewel ze had gezegd dat we voorzichtig moesten zijn vond ze het ook super nieuws! Heb gisterenavond nog bloed kunnen laten trekken bij de huisarts, en vanavond zouden we daar de uitslag van hebben. Dus het is nog even spannend, of de waardes ook mooi mee omhoog gaan. Normaal gezien zou ik nu 4-5 weken zijn... Morgen de gyn bellen voor een eerste echo :) als alles goed blijft gaan natuurlijk....
Gisteren had ik heel erge lage rugpijn en voel het ook wel in mijn buik. Nu is mijn rug beter maar voel het nog wel in mijn buik. Dat laat me wel wat zorgen maken, want in mijn achterhoofd ben ik een beetje realistisch... het kan nog fout aflopen. Het is ook mijn eerste keer en weet dus niet hoe het voelt om zwanger te zijn :) maar verder ben ik wel met vlagen misselijk, en heb ik veel zure oprispingen. Mijn borsten doen pijn en moet veel plassen. Zolang ik deze tekens heb zal het alleen maar goed zijn zeker?
Ik hoop hier vanavond een positieve update te kunnen geven!
Ondertussen is het weer even geleden dat ik mijn blogje nog bezocht heb. Weet eigenlijk ook niks nieuws te vertellen voor de moment. Ik begin wel heel zenuwachtig te worden voor mijn operatie volgende week. Iedere dag komt dat dichterbij... En ben echt wel bang, maar er over klagen brengt niet veel op want we hebben de keuze gemaakt om ervoor te gaan!
Voor de rest gaat hier alles zijn gangetje, en zijn we nog aan het bedenken of we de stap nu gaan zetten naar psychologische hulp of niet. Ik denk dat mijn ventje het nu meer nodig heb dan ikzelf. Maar we zien nog wel... We gaan stap voor stap en de eerstvolgende stap is dus mijn operatie...
Het is weer even geleden dat ik hier geschreven heb, ga het nu ook niet te lang maken. Deze week een zware en drukke week geweest. Mijn familie die weer is begonnen, natuurlijk, was te denken zo juist voor de 'feest' dagen. Na alles wat ik nu met mijn familie heb meegemaakt weet ik dat die gezellige kerst en feestdagen relatief zijn. Ik ben van mening dat de gezelligheid van kerstmis een heel jaar kan duren en dat je bij manier van spreken iedere avond een kerstavond kan organiseren. We hopen, mijn ventje en ik, dat wij onze kindjes kunnen laten opgroeien met vele kerstavonden, meer dan 1 per jaar, met veel gezelligheid en warmte!!!
Ik had het eerder op deze blog, toen ik begon met dit blogje, over loslaten. Als ik het verleden niet kan loslaten dan zou ik misschien wel naar een psycholoog stappen. Nu is er deze week zoveel gebeurd, en mijn ventje gaat er ook onderdoor, dat we nu misschien wel eens die stap SAMEN moeten nemen. Mijn ventje heeft letterlijk gezegd dat hij het misschien wel nodig vind om naar een psycholoog te gaan. Dat heeft me wel wat wakker gechud, mijn ventje is geen prater normaal gezien... als hij al aan de alarmbel trekt moet het al wreed zijn... Mijn familie heeft jaren mijn leven verkloot maar ondertussen zijn ze niet alleen dat van mij aan het verkloten maar ook dat van mijn ventje, en wie weet later ook dat van onze kindjes? Met mij mogen ze doen wat ze willen maar aan mijn geliefden steken ze geen poot uit, want dan zullen ze me wel eens kunnen leren kennen...
Om af te sluiten:
Kinderen zullen je niet herinneren om de dingen die je hen gaf, maar om het gevoel dat je van hen (niet) hield!!!
PS: Prettige kerst en een gelukkig nieuwjaar, en wees vooral niet hypocriet op deze dagen.
mijn veilig plekje op het internet (?), mijn blogje.
Deze week heb ik mijn (hopelijk) veilig plekje al veel moeten bezoeken. Vandaag heb ik hier weer even iets te vertellen. Ik ga proberen het kort te houden. Ik heb het op deze blog al eerder gehad over mijn familie... Vooral mijn moeder heeft me al gestalkt via verschillende hoeken, maar vooral internet. Nu dacht ik dat de storm gaan liggen was, en wat het dat betreft eindelijk de rust gevonden hebben. Nu hebben we gisteren mogen ervaren dat niets eigenlijk minder waar is... Ik wordt opgezocht op internet, via de mogelijke gebruikersnamen en blijkbaar is de vriendin van mijn moeder erin geslaagd ook, ik denk met behulp van de vrouw van mijn vader, eigenlijk ben ik het zeker. De reden waarom we dit zeker zijn is omdat mijn ventje op dat forum ook een account heeft aangemaakt en gisteren op dat account was gaan chatten... onze ogen gingen in ieder geval open. We hebben het mooi met onze eigen ogen gezien, dus we spreken hier totaal niet meer van een vermoeden. (op een forum waar ik sinds van de zomer lid ben geworden via de vrouw van mijn vader, en ik was niet van plan om me te laten kennen en dat forum te verlaten voor een ander persoon, al zeker niet voor 1 van die bende...) Deze mensen hebben van de zomer als kemphanen tegenover elkaar gestaan, maar om een ander, voor mij (ons) leed aan te doen zijn ze in staat om de beste vrienden te zijn, begrijpen wie begrijpen kan. Toen ik nog contact had met mijn vader en er nog geen sprake was van ruzie of spanningen heb ik enkele keren gedroomd dat mijn ouders op het einde van de rit samen rond de tafel zit, en ik uiteindelijk de boosdoener ben, uiteindelijk is mijn angst nog waarheid geworden ook.
Ik was van plan hier geen slaap meer voor te laten, toch niet voor hen. Maar blijkbaar kan ik daar niet in slagen. Ik vraag me af wanneer het eindelijk allemaal gaat stoppen. Moeten we misschien naar het buitenland vertrekken? Of moet ik een andere naam aannemen (Wij)? Deze dingen klinken drastisch, maar zijn zo gek nog niet voorgesteld. Ze gaan denk ik steeds maar weer verder gaan. Ik ben heel bang voor de moment dat ze via via te horen krijgen dat wij een kindje hebben, als iemand dat echt wil weten komt die dat wel te weten, misschien hebben ze zelfs wel rechten om dat te weten te komen dat weet ik niet, het gemeentehuis is daar gemakkelijk bij te bezoeken. In ieder geval, ik weet als ze de kans hebben om ons te kraken ze dat zeker niet gaan laten. Ik ben niet voor niks 1 keer in mijn leven tegen mijn moeder in gegaan. Mijn vader dat kan ik nog steeds niet vatten wat ik die vent in de weg gelegd heb. Ik heb als kind veel moeten slikken en heb in september nog meer moeten slikken. Ik snap niet dat ik door mensen zo behandeld wordt, ik heb steeds met iedereen het beste voor maar toch... zij precies niet met mij? Op deze manier groeit alleen maar het wantrouwen in mensen.
Ik hoop blogje, dat jij mijn veilig plekje blijft op het net. Door mijn ziekte ga ik niet werken, eigenlijk kom ik amper de deur uit, ja eigenlijk ben ik vaak gekluisterd aan deze vier muren en ja misschien ben ik wel geïsoleerd en vaak is "het net" mijn sociale buitenwereld.... het maakt me bang dat ik dit zelfs niet kan raadplegen zonder gevolgen...
Ik wil eigenlijk helemaal niet meer hier mee bezig zijn, ik heb voor de moment mijn energie te sparen voor andere en vooral belangrijkere zaken (operatie die voor de deur staat en hopelijk dan mama kunnen worden). Ik wil het gewoon allemaal achter mij laten, voor deze reden zal het ook al zeer positief zijn dat wij onze thuis elders vinden. Ik voel me hier nu al meer dan een jaar (zo lang heb ik met mama geen contact meer) niet meer op mijn gemak in het huis dat eigenlijk onze thuis zou moeten zijn. Mijn ouders enzo weten me wonen... dus, ik zal ongelooflijk blij zijn als we de deur hier voor goed achter ons sluiten, en elders een warmte thuis kunnen creëren, in de hoop dat ze ons daar dan niet komen opzoeken. Want ik weet ook wel als je echt iemand wil weten wonen je dat wel kan vinden. Ze zijn mijn ouders dus ik denk dat ze ergens het recht wel hebben om te achterhalen waar hun "dochter" woont... of hun kleinkinderen misschien wel op dat moment. Maar daar zal ik maar niet aan denken, want zo heb je geen leven meer en kan je misschien beter van de aardbol verdwijnen... en nee, dat ben ik niet van plan, uiteindelijk leef ik veel te graag!
Ik zeg en denk vooral meer dan dagelijks, gelukkig dat ik en mijn ventje elkaar nog hebben! Hij is echt mijn alles, moest ik hem momenteel niet hebben dan had al de rest geen nut meer voor mij en dat meen ik. JA, ik ben gelukkig!! Maar godverdomme, rot - familie van mij, laat ons voor eeuwig en altijd gerust!
