Het is een vrij frusterende week geweest, mijn westerse autistische kant botst met de afrikaanse mentaliteit. Tussen het tevreden houden van twee huisbazen met twee uiteenliggende agenda's en het coordineren van de staf is er weinig tijd voor rust en kalmte. Vandaag en morgen gaan we verhuizen ben dus al een hele dag bezig met alles in dozen, zakken en lakens te steken. Het grootste probleem momenteel is dat de lodgers hun badruimte en toilet nog niet klaar zijn terwijl dit eergisteren al gedaan ging zijn. Ik ga dus van de namiddag echt aan de alarmbel moeten trekken bij mijn nieuwe huisbaas, het probleem is dat hij daar meestal niet zo positief op reageert. Dus ja
Ook de oude huisbazen zorgen voor moeilijkheden, de drie honden die wij vanaf geboorte hebben verzorgd en gevoederd krijgen we niet mee. Ze hebben ze zelf nodig om te waken. Als ik haar dan ga vragen of we er mss een kunnen kopen, vertelt ze me dat zij niet op geld uit zijn ze zal er ons wel een geven. Dit betekent dus dat ik 1 hond heb om een grond te bewaken die nog niet volledig ommuurd is. Dit is eigenlijk echt om problemen vragen, maar de fence is volledig uit mijn handen genomen door de huisbaas die geen materiaal aankoopt dus kan ik geen metser aan het werk zetten. Dit was zogezegd omdat hij materiaal voor de lodges moest aankopen (zie hierboven)
Aangezien Facebook een limiet zet op het aantal tekens dat je mag gebruiken, ben ik dan toch met een blog begonnen. Mijn foto's ga ik wel daar nog uploaden, juist gedaan trouwens. Zoals jullie wel al gemerkt zijn er niet veel foto's dit heeft vooral te maken met het feit dat het heel onbeleefd is om foto's te nemen van de mensen, dit is geen toeristische stad en ik probeer me zo veel mogelijk aan te passen.
Ik vrees dat ook dit een kort berichtje zal worden aangezien ik in een internetcafe zit en het toetsenbord niet alleen ongelooflijk zwaar is maar ook qwerty. Dus op voorhand al sorry voor de schrijffouten.
Eergisteren een kleine crisis gehad, twee van de honden hadden een bezoeker in het been gebeten. Dit op zich is natuurlijk al erg, maar werd verergerd door het feit dat hondsdolheid hier geen vreemd fenomeen is en dat ik de vaccinatiefiches niet meteen vond. Pas de volgende dag heb ik deze gevonden, dit was dus ook weer al een slapeloze nacht. Het heeft er ook wel voor gezorgd dat ik de honden (waar ik juist aan begon te wennen0 niet volledig meer vertrouw, ze blijven dus vanaf nu als het donker word vastzitten tot als ik me weer veilig voel.
Ik ben zo blij dat ik ortho gestudeerd heb en niet voor boekhouding gegaan ben, want deze hier is een oncontroleerbaar beest dat maar niet wil uitkomen. Ik weet niet hoe ik het doe maar ik heb altijd veel te veel geld in kas als ik de boeken moet geloven. Dit is natuurlijk beter dan moest het in de omgekeerde richting zijn maar toch.
Voor de rest ben ik vooral bezig met de verhuis en het panikeren over het feit dat we nooit op tijd gaan klaar zijn. Dit heeft vooral te maken met de afrikaanse mentaliteit waar ik nog enorm moet aan wennen. Als iemand tegen mij zegt dat ze er om 13u gaan zijn dan plan ik mij daar naar, grote fout, want uiteindelijk zit ik dan een halfuur met mijn vingers te draaien en mij te enerveren. Op een gegeven moment is mijn geduld dan op en bel ik naar deze persoon, die dan vertelt dat hij onderweg is en dat ik me geen zorgen moet maken. Ook hef feit dat de nieuwe huisbaar amper bereikbaar is zorgt voor een grote vertraging, ik had bijvoorbeeld met hem afgesproken maandag om een toer te doen in het huis, hij was de hele dag niet te bespeuren. De volgende ochtend was hij al voor 7u15 vertrokken en toen ik s avonds ging werd me verteld dat hij die avond niet naar huis zou komen. Ik heb hem dan uiteindelijk deze ochtend toch te pakken gekregen en we zitten in de goede richting. Hij wist me ook wel te vertellen dat hij pas de 31ste ging verhuizen, wij moeten de 1ste uit de lodge, dat zorgt dus voor de volle 24 uur tijd om te verhuizen joepie
Lilongwe is echt een heel toffe stad, ;et overal vriendelijke mensen, je wordt op straat aangesproken, iedereen is altijd aan het glimlachen enz. Alleen is de auto hier de baas op straat, chauffeurs kijken echt niet uit voor voetgangers. Het enige wat ze doen is toeteren en dan moet je zelf maar zorgen dat je uit de weg bent.
Het is toch langer geworden dan verwacht, blijkbaar had ik veel te vertellen
