Een tijdje geleden, ik weet het, maar het is hier razend druk geweest, en iedereen die me een beetje kent weet hoe graag ik verslagen schrijf :)
Ik ben naar Lake Malawi geweest, na een reis van 4u ben ik daar aangekomen. Dit is de dichtsbijzijnde kust en volgens alle malawaianen zeer dichtbij, een kort reisje. Ik ben vertrokken met een minibus, dat is vergelijkbaar met een volkswagen busje dat dienst doet als openbaar vervoer. Om de zoveel tijd stopt het dan ook om mensen op te pikken en af te zetten. Bij iedere stop worden verschillende etenswaren door de ruit geduwd om te kopen, ik had wel honger maar niet veel zin in wat er aangeboden werd.
Na deze rit door een verbazingwekkend landschap, eens buiten de hoofdstad is er een gebergte, met traditioneel geklede mannen langs de weg ( met zeer scherpe machete's) kwam ik aan in Salima. Ik was de bus nog niet uit of er stonden vier chauffeurs rond mij om me een lift met de matola te geven. Ik ben democratisch geweest en heb gewoon de eerste gekozen die bij mij stond, tot groot misnoegen van de andere. Een matola is een pick up truck waarbij de laadbak gebruikt wordt om mensen te vervoeren. Diegene die ik had uitgekozen was al redelijk vol wat er voor zorgde dat ik helemaal op de rand zat. De eerste vijf minuten denk je dat je er gaat afvallen maar daarna is het een plezante manier van reizen.
De lodge waar ik verbleef was op tien meter van het strand van het oneindige meer. Het meer is groter dan België, dus water zo ver als je kon zien. En de golven waren zo sterk dat ze je letterlijk weg spoelden, ons zeetje is een mietje. De tweede avond genoten van een bbq op het strand met nieuwe spaanse vrienden, en zondag uitgerust en roodverbrand terug naar Lilongwe vertrokken
Geen zorgen
de rest is in het nederlands. De voorbije week is zeer hectisch geweest, dit
word niet verbeterd door het feit dat mijn hoofdboy ziek is. Hij heeft malaria
en naar wat ik hoor zou het wel een zeer erge vorm kunnen zijn.
Er is iets
zeer raar gebeurt, ik heb een zwerfhondje opgevangen. Ik ,een hondje! En dan
nog wel een dat vol met vlooien en vliegen zit. Je ziet het amper lopen, zijn
beentje zijn mss vijf centimeter in omtrek. Als het lukt zet ik er een fotootje
op. Ik heb er nog geen naam voor dus alle suggesties zijn welkom
De verhuis
is achter de rug, maar dat is niet het einde van de zorgen. De huisbaas is hier
iedere dag en iedere dag heeft hij grootsere plannen. We mogen de badruimte nog
niet verven (hierdoor moeten de lodgers zich in mijn badkamer komen wassen)
want hij gaat er een douche installeren en de doorgang verbreden. De toilet
moet nog gerepareerd worden en nu komt het. Hij gaat twee kamers bijbouwen aan
de boysquarters. Ik heb geleerd dat het het beste is van gewoon te knikken en
dan mijn eigen zin te doen. Gelukkig is de bouw van de fence bijna gedaan dan
kan ik de honden ook eens loslaten en kunnen ze echt beginnen waken.
Door de
verhuis was het kleine beetje structuur dat ik had volledig overhoop gegeooid
dat is natuurlijk niet bevorderlijk voor mijn zenuwen. En het feit dat de
lodgers iedere avond tot na 22u opblijven is niet goed voor mijn nachtrust. Ik
heb vandaag voor het eerst tot later dan 6u30 geslapen! Had er geen zin in om
op te staan, dus heb eens lekker tot tien uurin mijn bed gelegen. Wel natuurlijk met kleine onderbrekingen zodat
iedereen wist dat ik aan het slapen was en niet gewoon weg was.
Ik ben al
twee keer naar Golden Gate geweest om kleine lesjes te geven in verband met
België. Deze school heeft een ban d met school in het gentse, daarmee. Hoewel
dit een zeer toffe onderbreking was van de verhuis, heeft het me wel een beetje
doen twijfelen aan mijn verdere plannen hier in Malawi. Ik weet niet of ik dag
in dag uit voor de klas zou kunnen staan, ben er zelfs bijna van overtuigd dat
dat niet het geval is. Ben dus op zoek naar iets anders, mss in een weeshuis of
een ziekenhuis of zoiets. Ze hebben hier wel altijd hulp nodig maar vaak zijn
die organisaties sterk verbonden met een godsdienst en dit is natuurlijk in
mijn geval een klein probleempje.
Godsdienst
is hier trouwens een zeer alomtegenwoordig iets. Iedereen gelooft, maar je hebt
wel veel verschillende godsdiensten. Je hebt de 7th day Adventists, die geloven
dat iedere moment de rapture kan gebeuren ( het moment waarop god neerdaalt
alle gelovigen meeneemt en alle heidenen doodt). Dit is wel een van de meest
extremistische visies. Je hebt ook de Rooms-Katholieke kerk, de islam en de
Baptisten. Mijn overbuurvrouw heeft me uitgenodigd om zondag eens mee te gaan
naar een viering. Deze begint om 7 en is gedaan tegen 10u30. Ja de westerse
gelovigen zijn mietjes J
Zoals
gemerkt is dit een veel langer verslagje want dit heb ik getypt om mijn eigen
van azerty voorziene laptop,wat voor een groter schrijfgemak zorgt.
Het is een vrij frusterende week geweest, mijn westerse autistische kant botst met de afrikaanse mentaliteit. Tussen het tevreden houden van twee huisbazen met twee uiteenliggende agenda's en het coordineren van de staf is er weinig tijd voor rust en kalmte. Vandaag en morgen gaan we verhuizen ben dus al een hele dag bezig met alles in dozen, zakken en lakens te steken. Het grootste probleem momenteel is dat de lodgers hun badruimte en toilet nog niet klaar zijn terwijl dit eergisteren al gedaan ging zijn. Ik ga dus van de namiddag echt aan de alarmbel moeten trekken bij mijn nieuwe huisbaas, het probleem is dat hij daar meestal niet zo positief op reageert. Dus ja
Ook de oude huisbazen zorgen voor moeilijkheden, de drie honden die wij vanaf geboorte hebben verzorgd en gevoederd krijgen we niet mee. Ze hebben ze zelf nodig om te waken. Als ik haar dan ga vragen of we er mss een kunnen kopen, vertelt ze me dat zij niet op geld uit zijn ze zal er ons wel een geven. Dit betekent dus dat ik 1 hond heb om een grond te bewaken die nog niet volledig ommuurd is. Dit is eigenlijk echt om problemen vragen, maar de fence is volledig uit mijn handen genomen door de huisbaas die geen materiaal aankoopt dus kan ik geen metser aan het werk zetten. Dit was zogezegd omdat hij materiaal voor de lodges moest aankopen (zie hierboven)
Aangezien Facebook een limiet zet op het aantal tekens dat je mag gebruiken, ben ik dan toch met een blog begonnen. Mijn foto's ga ik wel daar nog uploaden, juist gedaan trouwens. Zoals jullie wel al gemerkt zijn er niet veel foto's dit heeft vooral te maken met het feit dat het heel onbeleefd is om foto's te nemen van de mensen, dit is geen toeristische stad en ik probeer me zo veel mogelijk aan te passen.
Ik vrees dat ook dit een kort berichtje zal worden aangezien ik in een internetcafe zit en het toetsenbord niet alleen ongelooflijk zwaar is maar ook qwerty. Dus op voorhand al sorry voor de schrijffouten.
Eergisteren een kleine crisis gehad, twee van de honden hadden een bezoeker in het been gebeten. Dit op zich is natuurlijk al erg, maar werd verergerd door het feit dat hondsdolheid hier geen vreemd fenomeen is en dat ik de vaccinatiefiches niet meteen vond. Pas de volgende dag heb ik deze gevonden, dit was dus ook weer al een slapeloze nacht. Het heeft er ook wel voor gezorgd dat ik de honden (waar ik juist aan begon te wennen0 niet volledig meer vertrouw, ze blijven dus vanaf nu als het donker word vastzitten tot als ik me weer veilig voel.
Ik ben zo blij dat ik ortho gestudeerd heb en niet voor boekhouding gegaan ben, want deze hier is een oncontroleerbaar beest dat maar niet wil uitkomen. Ik weet niet hoe ik het doe maar ik heb altijd veel te veel geld in kas als ik de boeken moet geloven. Dit is natuurlijk beter dan moest het in de omgekeerde richting zijn maar toch.
Voor de rest ben ik vooral bezig met de verhuis en het panikeren over het feit dat we nooit op tijd gaan klaar zijn. Dit heeft vooral te maken met de afrikaanse mentaliteit waar ik nog enorm moet aan wennen. Als iemand tegen mij zegt dat ze er om 13u gaan zijn dan plan ik mij daar naar, grote fout, want uiteindelijk zit ik dan een halfuur met mijn vingers te draaien en mij te enerveren. Op een gegeven moment is mijn geduld dan op en bel ik naar deze persoon, die dan vertelt dat hij onderweg is en dat ik me geen zorgen moet maken. Ook hef feit dat de nieuwe huisbaar amper bereikbaar is zorgt voor een grote vertraging, ik had bijvoorbeeld met hem afgesproken maandag om een toer te doen in het huis, hij was de hele dag niet te bespeuren. De volgende ochtend was hij al voor 7u15 vertrokken en toen ik s avonds ging werd me verteld dat hij die avond niet naar huis zou komen. Ik heb hem dan uiteindelijk deze ochtend toch te pakken gekregen en we zitten in de goede richting. Hij wist me ook wel te vertellen dat hij pas de 31ste ging verhuizen, wij moeten de 1ste uit de lodge, dat zorgt dus voor de volle 24 uur tijd om te verhuizen joepie
Lilongwe is echt een heel toffe stad, ;et overal vriendelijke mensen, je wordt op straat aangesproken, iedereen is altijd aan het glimlachen enz. Alleen is de auto hier de baas op straat, chauffeurs kijken echt niet uit voor voetgangers. Het enige wat ze doen is toeteren en dan moet je zelf maar zorgen dat je uit de weg bent.
Het is toch langer geworden dan verwacht, blijkbaar had ik veel te vertellen
