Back home in Plett! Twee weken rondgetourd met de bazbus, van backpackers naar backpackers... Nog eens voeling gekregen met het échte Afrika, vooral qua uitzicht. Je rijdt door zoveel landschappen en klimaattypes... zalig, al die variatie! Van 26°C in Durban naar de sneeuw in Lesotho!
Het parcours: surf town Jeffrey's Bay (zalig zonnig), naar Coffee Bay (ook zalig zonnig en mooie omgeving), naar Durban als tussenstop, en ik ga er snel overheen, omdat voor mij vooral het laatste deel van belang is geweest: vierenhalve dag Drakensbergen... Ik kan niet goed uitleggen hoe dat was, maar het was een gevoel dat ik nog nooit heb gehad. Ik kwam er dinsdag aan, helemaal alleen (de anderen gingen op safari maar ik wilde per se daarnaartoe en op de bazbus zat nog maar 1 andere jongen... low season!), in Amphitheatre Backpackers, Northern Drakensbergen. De BP is zo genoemd omdat hij als een amfitheater omringd is door bergen, maar dinsdag was daar niks van te zien: er hing een witte mist voor, zodat ik de uitbaatster amper geloofde :). Ze heeft later ruimschoots gelijk gekregen... Het waren fantastische zichten vanop hun domein.
Die eerste dag wat rustig aan gedaan want was de dag voordien koortsig en slap. Bovendien had men me bij aankomst meteen ingelicht over de uitstappen die op het programma stonden de komende dagen, en ik wilde echt meedoen, dus wilde op kracht komen. Die nacht begin het te regenen om 3u. De volgende dag om 7.30u zouden we vertrekken voor een hike naar de op één na hoogste waterval ter wereld, maar toen ik opstond om 6.30u regende het nog steeds pijpestelen! De gids besliste dan toch maar te vertrekken; het weer in de bergen is immers niet noodzakelijk hetzelfde als onderaan. Onderweg bleek dat we geen geluk zouden hebben: de parkwachter verklaarde ons zelfs voor zot toen we na 2u naar boven rijden het park in wilden rijden. Maar zot als we waren, toch even een kijkje gaan nemen... Na 10 minuten wandelen over gladde rotsen met een zeiknatte broek, besloot de gids dat het toch wat te risky was. Dus onverrichter zake teruggekeerd, met de belofte dat we het de volgende dag zouden overdoen. Onder aangekomen was het weer daar wel beter, en kon ik voor het eerst de prachtige bergen een beetje zien... Dan maar aan de jacuzzi en het haardvuur de namiddag doorgebracht, 's avonds met ons groepje gegeten, en iets gedronken. Toen hoorden we dat we de volgende dag niet die hike zouden overdoen, maar de Lesothotrip konden doen, en op vrijdag de waterval. Mij best, ik voelde me wel op mijn gemak in de BP dus kon nog wel wat blijven, en wilde Lesotho toch doen. Volgende dag dus weer vroeg op, en toen bleek er sneeuw te liggen op de bergen! Het was ook een heldere ochtend, en de zonsopgang was schitterend... ZIE FOTO'S!!!! Al kunnen ook die niet bevatten wat ik zag en voelde... vooral tijdens de Lesotho trip. We reden omhoog door die adembenemende omgeving, en ik voelde me intens gelukkig. Ik kan het niet anders zeggen. Ik heb al wat gereisd en gezien, maar dit sloeg toch echt wel alles. Ik heb een smile op mijn gezicht gekregen die ochtend die er niet meer is afgegaan tot ik zaterdag vertrok (toen heb ik gehuild. Klinkt belachelijk, I know, maar ik kan er niks aan doen). Lesotho was zalig, authentiek, geen opsmuk whatsoever, heel basic bergleven, lieve mensen, stunning views, fijn gezelschap... de perfecte ervaring. Ben beneden gekomen en de mensen die er werken vroegen me hoe het was, en ik heb het hen ook zo verteld, en ik begrijp nu waarom eentje er al 3 jaar woont en gidst hoewel hij van Kaapstad is. Verliefd op de bergen: het is mogelijk. 's avonds weer samen gegeten, met een ander groepje want dat wisselt natuurlijk voortdurend (ik was hun langste klant op dat moment, wat me al eens een gratis drankje opleverde, en veel knuffels toen ik vertrok :)). Op vrijdag zijn de anderen dan ook nog toegekomen en heb ik nog een wandeling gemaakt in de namiddag (met prachtige valavondbeelden). En op zaterdag heb ik me op het hek gezet en zitten kijken tot de bus me kwam halen. En toen hebben ze me eruit moeten wegrukken :).
Tja, als het nog niet duidelijk was: dat was mijn reishoogtepunt! En ik ben zooooo blij dat ik dat nog gedaan heb... (de hike naar de waterval heb ik nog niet kunnen goedmaken, maar ze hebben me op het hart gedrukt dat ik any time mag terugkeren en het gratis doen, dus ik zal hen daaraan houden!) Daarna nog een nacht in Durban geslapen en de volgende dag (zondag) met een andere backpacker de stad nog wat te voet verkend, en om 17u de bus genomen naar Plett, waar ik maandag om 10u aankwam... Opgepikt door Isabelle met de BIA-bus, dus dat was echt thuiskomen ;). En nu help ik hier nog wat op kantoor, en doe nog wat leuke dingen zoals de was en mijn koffer pakken :) en breng nog wat tijd door met Emma, en vrijdag zit het erop... I'm coming home!
Afscheid nemen is niet leuk... Iemand zei: het is elke keer een nieuwe schakel die erbij komt in je leven. Dat klinkt nog vrij positief, dus bekijk ik het zo maar...
Vorige week heb ik de hele week dus afscheid genomen. Eerst op Plett sec, waar Niki voor taart en koffie had gezorgd, en met een handdruk én, voor het eerst in maanden, een glimlach op het gezicht van de directeur. Daarna op Kranshoek, waar Magdalena een hele 'viering' had georganiseerd, met hapjes, en speech van haar, van de directeur, van Isabelle... Isabelle en ik waren eerst nog mooi didactisch materiaal gaan kopen voor de Homeworkclub van een deel van jullie sponsorgeld bij een dame die dat zelf maakt, in Plett. Dat hebben we meegenomen, en een cadeautje voor 'mijn' graad 4-klasje. Het was fijn om te zien en horen dat ik er toch iets heb kunnen betekenen, en ik geloof er wel in dat het goede werk zal worden verdergezet.
Het weekend heb ik doorgebracht in Knysna, bij Niki en haar gezin. Een hartverwarmend weekend. Mee aan tafel, gaan shoppen, cadeautjes gekregen, samen gekookt, film gekeken op de megatelevisie bij haar zoons op de kamer: allemaal onder de dekens op die bedden van de jongens :), cosy! Volgende dag gaan wandelen, met de zoontjes getetterd, nog een filmpje gekeken en naar huis... Ze wonen, typisch voor Zuid-Afrikanen, in een mooi maar oud huis, met een fantastisch uitzicht... En binnen ziet het eruit alsof ze op elk moment alles kunnen bijeenpakken en vertrekken :). Gepraat over hun leven, hun dromen, hun verleden... Andere verhalen dan hier, en dat is boeiend.
Vandaag naar George gereden voor mijn paspoort, en dat is in orde: ben nog safe tot augustus :). En morgen zouden we dus vertrekken, maar er is nog niks geregeld... Die jeugd he... Enfin, ervan uitgaande dat we weg zijn: het zal even duren voor ik nog iets van me laat horen misschien, dus tot na de trip! En dan ben ik zo goed als thuis! Joehoe!
Schrik niet (zoals ik): de eerste dag van de laatste werkweek zit erop... Wat een vreemd gevoel is dit zeg. Het lijkt alsof ik vorige week afscheid van iedereen nam, en nu moet ik alweer afscheid nemen...
Maar laten we er maar in vliegende vaart uit gaan. Dit weekend zijn we nog eens op kamp geweest, dit keer met de grote meiden van graad 9 en 10 (3de en 4de middelbaar). Het was al eens uitgesteld wegens een zondvloed, maar dit weekend was het overdag zalig om buiten te zijn. De avonden zijn wel koud, en de nachten dus ook, dus slapen op de grond in een tent was niet zo leuk. Donderdag verjaarde Sarah en moesten we dus een beetje vieren, waardoor we vrijdagochtend om 8u spaghettisaus begonnen maken voor 50 man... Gelukkig hadden we al veel materiaal klaargezet op woensdag, maar toch was het een enorm hectische voormiddag om alles gereed te krijgen. Drie vrijwilligers i.p.v. zeven, het laat zich elke keer weer voelen. Om 14u de meiden allemaal op hun scholen opgehaald. Het zijn pubers, dus in het begin wilde niemand zich laten kennen en hing er een onwennig sfeertje, maar na de groepsindeling, toen elk groepje een war cry en een poster had gemaakt, was het nieuwe er vanaf en 'kenden' ze mekaar ineens weer. Ik had een tof groepje (ik had het zelf gekozen :), ik kende een paar van de meisjes va op school), en als die meisjes beginnen dansen, dan denk ik soms toch dat die bepaalde spierverbindingen hebben die wij witmensen niet hebben hoor... te gek. 's Avonds spaghetti gegeten en Avatar gekeken (het thema was eco warriors, en ja, dat past dan wel min of meer), die de meesten niet hebben uitegkeken: ze gingen slapen. Het was dan ook heel koud om buiten film te zitten kijken, maar goed, het programma van Belinda lag vast en da verandert dat blijkbaar niet echt. Koude, koude nacht, more awake than asleep, met het geluid van de zee op de achtergrond en een visarend in de ochtend... Het heeft iets, de natuur. Soms toch. Toen zaterdagmiddag bleek dat de blueball monkeys en de baboons onze hele voedselvoorraad hadden geplunderd en de boel en passant ondergescheten en mijn groep zich aanbood om dat op te kuisen, vond ik 'de natuur' ineens weer wat minder leuk. Ongelofelijk: dat moet wel zo ongeveer het meest degouterende en zielige zicht van de voorbije maanden geweest zijn. We waren 's ochtends vertrokken voor een stevige wandeling, een wateronderzoek in de rivier, en een strandnamiddag, en 's middags kwam Sarija (begeleidster) met de lunch. Althans, met wat ze had kunnen redden: we waren nog niet goed weg of die monsters hadden het terrein overgenomen. Als ze weten dat er volk is, en voedsel, dan zijn ze er als de kippen bij (ha-ha). We hadden en bij het ontbijt ook al moeten wegjagen en het eten achter slot en grendel gezet, maar ze hadden er zich toch een weg naar kunnen banen... Blijkbaar hebben die beesten een kleine maag, dus die eten, kakken, eten, kakken... Dat stonk daar! Alles lag op de grond (dozen eieren o.a.), en ze hadden zakken opengescheurd en al... Echt vies. Ze hebben er gelegen, de apen, ik moet ze niet meer! Elke keer als we aten moesten we zitten jagen en opletten. En bang zijn ze niet hoor, van vrouwen vooral niet! Maar goed, mijn lieve team heeft dat dan allemaal netjes opgeruimd en geselecteerd... Ze hebben er uiteindelijk zondag de prijs van meest verdienstelijke team mee gewonnen, wat niet meer dan fair was :). Verder een leuke en actieve buitennamiddag gehad, en 's avonds hadden Anne en Sarah een spel in mekaar gestoken, wat ook heel leuk was. Ze hebben zich goed geamuseerd. Zondag opruimen, spelen en een boomplanting... Het was gezellig, en ik denk dat de meisjes er ook zo over denken. Maar vermoeiend natuurlijk! Volgend weekend gaan de jongens hetzelfde doen, met Fiona en Ferdi, maar er zijn geen vrijwilligers meer (wie zich dus geroepen voelt om eens naar ZA te gaan en BIA te helpen: neem effe contact op want ze zien je graag komen!). Anne en Sarah maken deze week hun schoolwerk af (ikke mental coaching dus), en vertrekken de 31ste met nog 3 medestudenten op rondreis. Aangezien ik dan alleen zou achterblijven en niemand dat een goed idee vindt, en ik dat stuk nog niet gezien heb, vertrek ik mee met hen. We hebben nog steeds geen huurvervoer geregeld ofzo :), maar dat komt nog wel!
Vandaag op Kranshoek geweest, ik ga de graad 4 toch missen! Ze komen zo graag naar de homeworkclub, vandaag wilden ze zelfs niet naar huis! Zalig... Die kinderen zijn soms zooo druk maar o zo blij met de aandacht... Magdalena wil me nog een dag rondleiden in haar stad Knysna, en er zijn nog zoveel dingen die ik in orde wil maken voor ik vertrek...er zijn daar ook nog steeds zoveel dingen die fout lopen en het doet dan pijn om te weten dat ik dat allemaal toch niet kan rechttrekken... Maar die kinderen blijven met Magdalena en Marita toch al in goeie handen. Maggie is zelfs zaterdag en zondag naar school gereden (bijna een uur rijden voor haar, enkel!) om haar klaslokaal in orde te maken! Ze zou de hele school bijles geven als je haar laat doen. Ik ga de prachtige uitzichten bij het naar school en naar huis rijden, en mooie zonsopgangen en sterrenhemels behoorlijk missen in Limburg :). Het zal nog een week heel druk zijn, en emotioneel met al die afscheiden, maar dat hoort erbij he. Het zal dus nu misschien een tijdje stil worden, maar voor ik op het vliegtuig stap, probeer ik nog eens te bloggen. Anders moet ik thuis elke keer hetzelfde verhaal vertellen ;). Tot binnenkort, en remember: hlonipha y nature, of zoiets!
Bericht over het begin van het nieuwe trimester! Eindelijk zijn we opnieuw kunnen beginnen werken, en het is behoorlijk druk geweest. We zijn nog maar met 3 vrijwilligers, maar er is nog altijd veel werk, en aangezien er 2 van de 3 aan een thesis e.d. bezig zijn... Veel kantoorwerk dus, maar ook zijn we begonnen met het nieuwe homework centre in Kranshoek. Omdat ik graag betrokken wil zijn, maar ook de mensen van Plett Sec niet wil teleurstellen, moet er gecombineerd worden, en worden de werkdagen soms lang. Maar na een dag met de kinderen bezig geweest te zijn, vind ik dat alweer helemaal niet meer erg! Het is nu ook heel vroeg donker (om 17.30u), dus de avonden zijn kort. En een paar weken lang ben ik ook nog eens klaagmuur geweest voor de 2 anderen, met hun schoolopdrachten en het homework centre op Crags waar wat problemen waren (die intussen gelukkig zijn opgelost)... Maar verder is het nog steeds gezellig in ons nest :). En af en toe een wandeling inlassen of eens gaan lopen om toch wat buiten te komen. Het kan koud zijn, maar deze week bijvoorbeeld scheen de zon bijna voortdurend, waardoor het 's morgens fris is en 's middags warm... We zijn hier helemaal in de war over wat voor kleren we moeten aantrekken!
Op Plett Sec is het same old, same old. Nikki Manuel, de leerkracht Engels met wie ik vooral werk, heeft wel een prijs gekregen van het departement, omdat haar studenten het zo goed gedaan hebben. Normaal zijn het 'blanke' scholen die die prijs krijgen (omdat hun middelen natuurlijk veel uitgebreider zijn), dus dikke pluim voor haar! Goed werk leveren én tegelijk nog eens verder studeren en voor haar gezin zorgen... Chapeau!
Ik heb dus veel tijd doorgebracht op Kranshoek. In de voormiddag zijn er de leesklassen van Magdalene, en in de namiddag de 'homeworkclub'. Graad 4 en 5 BIA-kinderen mogen dus na school blijven voor wat extra begeleiding bij wiskunde (graad 4) en Afrikaans (graad 5). Zolang ik hier ben, neem ik hen ook 2 keer per week voor Engels (dat krijgen ze vanaf graad 4). De kinderen vinden het heel leuk, en zijn heel fier op hun rode mappen (die speciaal voor hen zijn), en op hun 'food voucher', waarmee ze direct na school eerst warm eten mogen gaan halen bij The House of Hope. Dat is een organisatie die naschoolse opvang verleent en eten bedeelt. De eerste week hebben we vooral gekeken naar het niveau dat ze halen, en voor wiskunde is het bedroevend. In plaats van het graad 4-materiaal dat we hadden klaargemaakt, zijn we moeten teruggaan naar graad 2-leerstof. Ze missen echt de basis. Maar de lessen van Magdalene helpen zeker, en we zullen snel vooruitgang zien. Het schooljaar loopt nog tot december, dus nog net genoeg tijd voor damage control! Trouwens een heel fijne groep voor mij om mee te werken, omdat ik hen (en zij mij :)) al ken: het zijn die kinderen met wie we het vorige kamp gedaan hebben... wat zich uit in vrolijkheid als ik binnenkom, en handjes komen vasthouden, een high-5 komen geven als ze iets goed gedaan hebben... en ik ken de namen een beetje, dat maakt het ook makkelijker!
Dat was het voorlopig. Het zijn de laatste weken die nu ingaan! Volgend weekend op kamp (dat normaal vorig weekend moest plaatsvinden maar is uitgesteld wegens gigantisch veel regen... straten blank enzo...), en verder alles op alles zetten om dat homework centre goed te doen draaien tegen dat ik vertrek. Dan heb ik hier toch een beetje 'iets' nagelaten. Joehoe!
Vrolijk Pasen! Hier is alvast een haasje of twee gepasseerd, ik hoop voor jullie hetzelfde.
Ik heb er twee zalige weken opzitten. We begonnen wel met een valse start: Bart werd ziek (misselijk) net voordat zijn tweede vlucht (in Abu Dhabi dus) vertrok, en is van het vliegtuig gehaald. Heeft dan een nachtje doorgebracht in een hotelkamer in de luchthaven, na de hagelwitte vloer van de luchthaven ondergekotst te hebben. Ik was een dag voor zijn geplande aankomst naar Kaapstad gereisd met de bus om hem te kunnen opwachten op de luchthaven, maar heb dus een nacht moeten bijboeken en nog een dag alleen daar doorgebracht. Niet leuk, en helemaal niet zoals we het ons hadden voorgesteld, maar goed: 24u later dan gepland is Bart dan toch gearriveerd. Auto opgepikt (een oud model omdat de waarborg op een nieuwer model teveel was voor onze creditcard), en stad ingereden (met wat sightseeing wegens verkeerd gereden uiteraard). Leuke backpackers en zicht op de Tafeberg vanop ons balkon en vanuit de ramen, zelfs vanuit de douche!, een beetje rondgewandeld (het parcours dat ik de dag voordien in m'n eentje gedaan had :s)). De volgende dag lag de Tafelberg gehuld in een wolk, dus zijn we naar Cape Point gereden: mooie rit langs de kust, tot aan Kaap de Goede Hoop. Mooie wandeling gemaakt en de vreemde currents gezien rond de Kaap... Geen wonder dat menig schipper die niet gerond kreeg. Daarna op de terugweg gestopt bij de penguins in Simonstown. Grappige kleine beestjes, die behoorlijk wat lawaai kunnen maken (ze worden niet voor niets 'Jackass Penguins' genoemd). De volgende dag lag de Tafelberg open en bloot te blinken in de zon. Ideaal dus. Stevige schoenen aan, flessen water mee, en off we go. We kozen een wandeling van een dikke 2 uur uit, die vrij steil naar boven ging. Stevige klim, in de hete zon, maar zeer de moeite. Dan met de kabellift naar beneden: een mooie beloning voor de geleverde inspanning. Het is geweldig hoe die berg het uitzicht in de stad (van beneden uit) bepaalt: van overal heb je er prachtige zichten op, en ik heb in de buurt van Graaff-Reinet een gelijkaardige berg gezien, maar deze is echt veel imposanter, en dan die grote stad die aan haar voeten ligt... Mooi.
Op vrijdag zijn we vertrokken richting Swellendam. Een stuk van de weg hebben we langs de kust afgelegd (met een stop in Hermanus bijvoorbeeld, waar nu geen walvissen te zien zijn helaas), met prachtige zichten op de woeste zee en de rotskusten. Daar 's avonds gegeten in een klein restaurant dat eigenlijk een home cooking - concept bleek: we schoven aan en aten wat de pot schafte, en dat was een bijzonder geslaagd menu, voor bijna geen geld, zoals we elke avond eigenlijk heel goedkoop zijn gaan eten (omrekenen naar euro's is af en toe de moeite waard).Van daaruit de volgende dag naar De Hoop Nature Reserve gereden. De eerste dirt-road test voor onze oude Toyota Tazz... En platte band natuurlijk. Waren het domein nog niet tegoei binnengereden of het was al prijs. Bart heeft zijn skills mogen bovenhalen, echte man als hij is was het natuurlijk peanuts... Bovendien was het ook nog slecht weer geworden, waardoor we gewoon maar even zijn uitgestapt uiteindelijk om naar de witte duinvlakte daar te gaan kijken, mét regenjas en trui aan zowaar. Dan maar terug naar Swellendam, iemand gezocht die op een zaterdag onze band wilde plakken (want zonder reserveband aan de Route 62 beginnen zagen we niet zitten), en nachtje extra gebleven dus een hutje geboekt in een backpackers (very basic en very cold), en de volgende dag scheen de zon gelukkig alweer.
Dan verder op weg, via Cape Aghulas: het meest zuidelijke punt van Afrika. Ook weer mooi! Rijden in Afrika is trouwens echt een volwaardig deel van de reis: je valt van de ene verbazing in de andere, met telkens andere landschappen. Vis gegeten in de meest zuidelijke haven van Afrika (jammie). Verder naar de Route 62 (de wijnroute) tot in Montagu, waar we in dezelfde B&B onderdak vonden als waar Jolien en Jeroen een maand eerder geslapen hadden. Dat vonden de eigenaars natuurlijk geweldig :). 's Avonds nog in de baden van de hot springs daar gezeten (water van 40°C onder een sterrenhemel... alleen jammer dat het deel was geworden van een zeer commercieel en duur hotelcomplex, waardoor de charme wel wat verloren ging... maar 'lekker' anayway).
Op maandag reden we van Montagu op ons gemak naar Oudtshoorn, via de Seeweweekse Pas (onze eerste echte bergpas, om te oefenen voor wat zou komen). Veel struisvolgenfarms en wijngaarden onderweg. In Oudtshoorn ben je bijna verplicht om struisvogel te eten (is bovendien gezond), dus hebben we dat gedaan, en amai, het was de moeite. Ik denk dat we er een heel goed adres hadden uitgepikt (handig, zo'n Lonely Planet ;)): superlekker. Ja, als Europeaan ben je een rijke toerist in Zuid-Afrika: in verhouding kost het allemaal niet zo veel...
En na Oudtshoorn was het tijd om eens 'thuis' te komen in Plett, en aan Bart te tonen waar ik mee bezig ben geweest de afgelopen maanden. Via de Swartbergpas (prachtige bergpas, toch wel een dik uur dirtroad, maar onze Tazz heeft het gehaald, gelukkig want dat was echt de moeite. Ik zou zeggen 'zie foto's' maar die zeggen niet wat je in realiteit ziet en voelt natuurlijk) en de Meiringsepoort de R62 verder gevolgd, en door naar Plett. Daar waren ze blij ons te zien! De dagen nadien hebben we the Crags bezocht en de school daar (Bart werd meteen mee ingeschakeld om leeslesjes en life skills te geven), Plett wat verkend en bewonderd, een stevige hike op Robberg (waar de zeehonden het beste van zichzelf gaven, en de zee ook: zo woest als de laatste dagen heb ik ze nog niet gezien hier, zal wel met de komst van de winter te maken hebben), de suspension bridge in Tsitsikamma National Park (jammer genoeg te wilde zee om te kunnen kajakken op Stormsrivier), en op zaterdag een laatste ontbijt...
en alweer tijd om afscheid te nemen. Snif.
Het was alleszins de moeite, ik heb maar weer eens heel duidelijk beseft wat voor een mooi land dit is, en wat voor een gelukzak ik ben :).
Nog geen nieuws over mijn visum, dus ik wacht nog af: leef ik hier nog 8 weken verder in de illegaliteit of niet? Haha. We moeten vandaag ook alweer afscheid nemen van een huisgenoot: Katrien gaat nog wat rondreizen met haar ouders en dan naar huis. En toen waren de negertjes nog met 3... Het wordt rustig hier. Maar nu gaan we verder met z'n drietjes Pasen vieren. Met een zelf samengesteld en bereid menu: smullen maar!
Vakantie-update!
Examens op Plett Sec, en een paar verlofdagen, dus ik heb niet veel gewerkt de
laatste tijd Maar ik ben dan ook al over de helft en ik moet toch ook een
klein beetje van het land gezien hebben voor ik weer naar huis ga.
Vorige week
hebben Jolien en Jeroen me vereerd met een bezoekje op hun tour van Kaapstad
naar Johannesburg. Hoewel alles hier goed gaat, is het toch fijn om vertrouwde
gezichten te zien! Ze zaten al vol reisverhalen, en we hebben hier dan nog een
beetje aan verkenning gedaan: de Heads in Knysna, een stevige wandeling in
Tsitsikamma National Park (ottertrail, maar geen otter te zien; wel veel
geklauter over rotsen niet leuk voor mensen met hoogtevrees! Maar toch de
moeite toen we bij de waterval uitkwamen), het strandleven van Plett, een
schoolbezoek bij the Crags De paar dagen waren snel voorbij. Jeroen moet nog
wat werken aan zijn angry white boy-mentaliteit, maar Jolien vindt alles al lekker,
dus dat zit wel snor! Ze hebben wat kleur gekregen, al heeft Jolien de andere 2
weken nog wel nodig om haar maximum te bereiken
Vrijdag tot
zondag zijn we dan met de huisgenoten (behalve Ben en Sharon, die teruggekeerd
zijn door autotoestanden, en jammer genoeg veel te vroeg naar huis moeten door
gezondheidsproblemen) in Graaff-Reinet op weekend geweest. Auto gehuurd (mooie
knalrode VW Polo), en met 5 meiden erin over de dirt road langs de bergen op
Niet goed voor de zenuwen, maar het is gelukt (links rijden valt trouwens wel
mee, vooral links schakele is moeilijk!). Onderweg (5u rijden) veel niks, en af
en toe een dorpje of een stopplaats, zoals Angies G-spot, een zeer vreemde
kampeerplek, waar we iets gedronken hebben en gebruik gemaakt van de service 4u2pee.
Zie fotos... Das juist het leuke aan hier rondrijden he: altijd wel iets te
beleven. Ook dieren onderweg, zoals schildpadden, apen, struisvogels bieden
afleiding. En prachtige uitzichten natuurlijk. Gelukkig is de weg niet overal
even slecht.
Onze
backpackers werd uitgebaat door een ouder koppel dat heel vriendelijk en,
uiteraard, een tikje vreemd was, maar we lagen daar goed. In het dorp valt niks
te beleven, maar het ligt midden in Camdeboo National Park, en dat is
magnifiek. Zaterdag reden we naar de Valley of Desolation en het zicht van
boven op de berg was inderdaad eentje van verlatenheid. Geweldige rotsformaties
en kloven, met cactussen en hagedissen en roofvogels Heerlijk. Daarna reden we
iets verder het game reserve in, beetje dieren spotten: gemsbokken, impalas
struisvogels, buffels, elanden, vervet monkeys de klassiekers! En ongelooflijk
veel spinnen! Echt nog nooit gezien zoveel Boven de weg waar we over reden en
erna, honderden En ze weven gouden webben. Vies, maar toch speciaal alweer.
Dan nog door
naar Nieu Bethesda, waar we het owl house blijkbaar moesten bezichtigen. Weer
ki-lo-meters vooraleer we weer bewoonde wereld tegenkwamen, en ja hoor: tank
van de auto leeg geen petrol station in Nieu Bethesda natuurlijk, dus township
in (en een vreemde township is toch nog net iets anders dan bij ons, waar ze
ons komen en gaan gewoon zijn) op zoek naar een winkel. Die had alleen de
leaded naft, dus nog wat verder rijden voor de unleaded, op hoop van zegen
Uiteindelijk iemand gevonden, en veel betaald voor een paar liter, maar we
konden weer voort. Het huis dan maar bezocht: gewoon een madam waar een
serieuze hoek af was. Die heeft haar heel huis vol petieterige stukjes glas
gehangen, binnen en buitenkant, om het zonlichteffect altijd te kunnen hebben
En tuin vol beelden van uilen en allerhande figuren Zotte doos, als je t ons vraagt.
Toen we uit
dat huis kwamen, bleek dat de game drive en de dirt road onze schone kar geen
deugd gedaan hadden: stuk plastic rooster vooraan waren we kwijt. Geen goed
nieuws, want de verzekering (die geen verzekering blijkt, achteraf, maar soit)
dekt dat natuurlijk niet. Kosten, dus. Enfin, even een domper op de vreugde (we
zijn nog teruggereden naar het game reserve om het onding te zoeken, maar niks
gevonden). De volgende dag toch maar de veiliger weg via George (stuk om, maar
de hele tijd goede weg) gekozen. Het was fijn om met de vrijwilligers er eens
uit te zijn, we hebben ons goed geamuseerd!
En
vanmorgen, omdat we toch een auto hadden, ben ik naar George gereden om een
aanvraag in te dienen om mijn permit te laten verlengen Ruim laat (moet
normaal 30 dagen op voorhand en ik heb er nog 10), dus duimen maar dat het
aanvaard wordt! De procedure viel goed mee (eens we het kantoor gevonden
hadden, want het was verhuisd en ze hebben ons 3x ergens anders heen gestuurd)
en de wachtrij ook, dat had ik niet verwacht!
Nu is het
dus wachten: op Bart, en op bevestiging van de permit. In tussentijd groet ik
u!
En zo is
het al maart De tijd vliegt! Dat is een goed teken natuurlijk. De voorbije
weken ben ik toch stilaan een beetje in een routine geraakt, dat kan dus ook
hier, maar je moet er wel op rekenen dat onverwachte veranderingen in het
schema (zoals 2u wachten op een lift van school naar huis) kunnen voorkomen
(altijd een boek bijhebben dus!). Twee dagen Kranshoek Primary, twee dagen
Plett Sec en een dag kantoor, is nog steeds mijn schema. In Kranshoek hebben ze
het moeilijk om de door het departement gevraagde standaard te behalen. Het
departement heeft gevraagd om ondersteuning in de graad 4-klassen. Magdalena,
de leesmoeder/bia-mentor die ik bijsta, werkte nu met graad 3. Het plan is nu
om over te schakelen op graad 4, terwijl de remedial teacher zich over de
zwaksten van graad 1 tot 3 bekommert. Bovendien wil Isabelle een Homework Club
voor de bia-kinderen vanaf graad 4, zoals in The Crags. Het ingezamelde geld
zal dus goed van pas komen, lieve mensen allemaal, want dat is een nieuw
projectje. Ik zal ook meehelpen het te organiseren en begeleiden, en ik doe
verder met graad 4 in het rekenaarlokaal voor lees- en wiskundeoefeningen.
Op Plett
Sec probeer ik dus ook nog steeds op dinsdag te remedieren, en op donderdag
geef ik wat les. Of de leerlingen wat in de hand te houden zijn, hangt sterk af
van de leerkracht die ze normaal hebben, merk ik (net zoals bij ons eigenlijk
vaak het geval is). Maar het is wel leuk als die stoere mannen je hulp na
school komen vragen om de muziek van hun rapgroep op internet te kunnen zetten
Wordt vervolgd!
In het
weekend zitten we wat op het strand als het weer het toelaat, en als Isabelle
niet iets anders voor ons in petto heeft: vorige week wat het golfdag, dus
werden we gevraagd om daar wat te gaan helpen. De opbrengst ging naar bia en
Masizame (project voor opvang van straatkinderen, ook interessant!). Dus doen
we dat maar he. Niet ons publiek natuurlijk (golfers = rijke mannen vanaf 60 in
witte shorts ), wel heel grappig om te zien hoe er bobbejanen over het
golfterrein lopen (en dan heb ik het niet over de golfers). Leuke mix!
We hebben
deze week ook de reeks zwemlessen afgesloten met een beach outing voor alle
kinderen die gezwommen hebben de afgelopen 2 maanden. Het weer was niet zo
schitterend, maar het was nog net goed genoeg om het te laten doorgaan. Super
om te zien hoe die kinderen, waarvan sommigen voor januari nog nooit hun hoofd
onder water hadden gestoken en heel erg bang waren, nu vrij plonsen in de
lagoon en de golven toch tot aan hun middel durven laten komen. Hopelijk zijn
ze nu wat meer gewapend voor hun leven aan de kust. Chaz heeft hen ook nog wat
uitgelegd over Life Guards enzo, en wat oefeningen met hen gedaan op het
strand Dan nog koude hot dogs (zoals ze dat hier eten), aperitiefhapjes die
iemand na een vergadering ons op het strand in onze handen is komen duwen
wegens teveel besteld, en hun dag was dik in orde!
Gisteren
hebben Ben en Sharon hun Farewell/Engagement (het meest romantische aanzoek
OOIT!) Braai gehouden in de tuin Dinsdag vertrekken ze op rondreis (ze komen
wel in juni nog een weekje terug om hun auto te verkopen), dus hun bia-tijd zit
erop. Het was fijn om te zien dat ze veel vrienden gemaakt hebben hier, en
zelfs Isabelle was er bijna de hele avond en ze had zelfs een spel in elkaar gestoken
voor hen. Die twee zullen gemist worden hier, dat is duidelijk (ook door mij
trouwens al betekent hun vertrek wel dat ik weer een kamer voor mezelf heb
kleine troost!). Sharon heeft trouwens in mineur haar laatste weken moeten
doorbrengen: ze is al een tijdje behoorlijk ziek, maag en darmen. Ze was naar
de dokter geweest, maar het hielp allemaal niet. Totdat de ouders van Ben (die
deze week ook hier zijn gearriveerd) hoorden over een dokter die een analyse
van je maakt aan de hand van een foto en een computer Heel vreemd allemaal,
maar enfin, die vrouw wist vanalles over haar te vertellen wat klopte. En
volgens haar, zou Sharon wormen en parasieten hebben die haar het leven zuur
maken. Dat komt hier heel vaak voor, en blijkbaar nemen ook de bia-stafleden om
de 6 maanden een pil om al die beesten te doden. Dus ja Nu hebben wij dat ook
maar allemaal gedaan! Sharon zelf doet het al een pak beter intussen, en voor
ons kan het blijkbaar ook geen kwaad. Ook dat is Afrika
Ik wil
jullie trouwens nog bedanken voor de mails en reacties en alles wat mijn kant
uit gestuurd wordt Ik vind het heel fijn om op de hoogte te blijven, want voor
jullie en ik het weten sta ik weer in Belgie hoor. Bijna halfweg heb ik al
gezegd dat de tijd vliegt Ik kijk uit naar bezoek van mijn zus en schoonbroer
volgende week!
Hallo lieve mensen! Het is even geleden, dat besef ik, maar ik moet ook iets te vertellen hebben he, en tijd hebben, ik ben hier tenslotte niet op vakantie (al voelt het af en toe wel zo hoor :)). Maar hier gaan we nog eens voor een update!
Ik ben nu dus ook aan de slag gegaan op Plett Secondary. Een 'zwarte' school, waar de voorzieningen een pak minder zijn dan in de 'witte' scholen maar de doelstellingen dezelfde. Ik help er Nicky Manuel, lerares Engels, en de andere leerkrachten Engels ook wel, met remediëring voor lezen en schrijven, en ik geef af en toe les. Dat was best spannend de eerste keer: ik moest een kortverhaal geven aan de 12de graad, dat zijn de laatstejaars. 3 klassen, 4 lesuren, per klas bijna 40 leerlingen... Ik had zowaar nog eens de zenuwen! Maar het viel goed mee: een nieuw gezicht is altijd leuk he, voor even... Het is hetzelfde als op A'dal, basically, maar je moet bij de voorbereiding er rekening mee houden dat je geen beamer of pc of zelfs maar een OHP ter beschikking hebt. Ze hebben zelfs niet allemaal hun tekstboek. Dus er zijn op die school zeker mogelijkheden tot investeringen, collega's, maar dat zal wel heel doordacht moeten gebeuren, dus daar laat ik nog wat tijd over gaan. Als jullie ideetjes hebben: shoot!
We horen jammer genoeg ook verhalen over onze kinderen die verkracht worden, en dat is hard. Veel erover praten met elkaar helpt op die momenten.
Er zijn twee nieuwe meisjes bijgekomen in het huis, dus nu zit het hier echt wel vol. Wat afspraken zullen wel voor een vlotte gang van zaken moeten zorgen.
En dit weekend zijn we met graad 4-kindjes van BIA op kamp geweest. Dat was wel een belevenis, amai. Vrijdag na school hebben we hen opgepikt, 54 kids, om bij Red Baron een actief weekend door te brengen. De activiteiten waren geregeld, 4 vrijwilligers mee, en Belinda van Bia en Sarija, een mentor. Een surfcoach/animator verzorgde een heel deel activiteiten, en de uitbaatster van de kampplaats zorgde voor het eten. Onze taak was dus eigenlijk nog redelijk beperkt, maar toch... Vermoeiend! 54 kinderen die enorm veel aandacht vragen (meestal omdat ze het nu wel en anders nooit krijgen), en slapen in tenten tussen de beesten... De eerste nacht was zwaar, de tweede ging wat beter. We lagen aan een rivier, waar we wat aan watergewenning gedaan hebben (sommigen hadden al eens zwemlessen gehad, anderen hebben nog nooit water van dichtbij gezien), geroeid, allerlei spelletjes gespeeld, gewandeld, een talent show... En goed eten tussendoor... De kinderen hebben zich uitstekend geamuseerd, het weer zat mee, en geen rampen gebeurd. Blij dat we thuis zijn, maar ook blij dat we het meegemaakt hebben. En toch ook weer hard als je ze dan thuis afzet: sommigen worden niet eens onthaald door ouders, bij anderen zitten die ouders daar en ze zeggen amper iets. En dan weet je dat die echt genoten moeten hebben van die dagen.
Voila, en nu terug een drukke werkweek voor de boeg! We hebben recht op een dag 'recup' :), dus misschien komt dat er deze week van, en anders een andere keer... Het zal nog wel in mijn lijf kruipen, maar we zijn hier om te werken, zoals ik al zei ;). Ik probeer nog wat sfeerbeelden te uploaden, en dan: tot later!
Deze (werk)week heb ik vooral doorgebracht op het lagere schooltje in Kranshoek, waar ik mentor Magdalena heb bijgestaan tijdens de leesklasjes en BIA-mentorship taken. Maandag begon de schooldag met alle leerlingen in rijen per klas op de speelplaats, waar gebeden werd, en gepreekt, en het hoofd hen toesprak. Er werd o.m. gepraat over een meisje dat verdronken was, omdat zij dat weekend begraven was. Er werd gepraat over resultaten van de school in vergelijkende testen. En ik werd verwelkomd. Een paar honderd kinderen in de rij he, op de speelplaats! En die zijn dat relatief rustig! Een uur lang! Ze sloten af met enkele religieuze liederen... Best wel indrukwekkend, eigenlijk.
Minder indrukwekkend vind ik het feit dat sommige leerkrachten er de hele dag rondlopen met een stok in de hand... Als ze dat ding een hele dag meedragen, twijfel ik er niet aan dat ze hem ook gebruiken... Lijfstraffen zijn verboden, maar je kan er niet veel over zeggen, want ik mag geen bruggen opblazen daar... Maar ik moet toch zwaar slikken. Gelukkig ben ik er nog geen getuige van geweest; ik weet niet wat ik zou doen dan...
Magdalena is elke ochtend om 7.40 op school, en aangezien ze me een lift geeft, ik ook :). Op tijd dus voor het ochtendmoment met de leerkrachten, dat start met, jawel: religieuze liederen zingen. En niet halfslachtig, maar vol overgave! 3-stemmig he! Heel aanstekelijk. Dan overloopt de directeur met de leerkrachten de planning van de dag, en kunnen leerkrachten hun vragen kwijt. Vind ik wel een toffe manier van werken (is ook doenbaar zo, met een 20-tal leerkrachten natuurlijk).
Woensdag is Katrien gearriveerd, onze nieuwe medebewoonster. Studeert regentaat bio, LO, PO en komt voor 3 maanden stage lopen.
Donderdag ben ik na de lessen op Kranshoek meegegaan op huisbezoeken in de townships. Isabelle en Fiona wilden wat nieuwe kinderen selecteren voor het programma, en dan wordt er eerst gepraat met een ouder of voogd, en gekeken naar de thuissituatie, het inkomen... Fijn om die kans eens te krijgen, maar het was een confronterende ervaring. Door de townships rijden is één ding; de huisjes binnengaan en met de familie kennismaken nog een ander. Ik weet het, je wéét dat dat erg gaat zijn en dat je zo'n dingen zal zien, maar geloof me, als je er echt voor staat, dan is het toch lastig hoor. Sommige huisjes zijn best oké (ik heb het over de zgn Mandelahuisjes, die ze gezet hebben om de krotten weg te werken), en sommige bewoners maken zelfs werk van een tuintje enzo. Maar soms is het niet meer dan een bakstenen krot: stinkend naar vocht, niks tegen de stenen muur, nog geen gordijn om de slaapruimte af te scheiden van de leefruimte... Lege flessen overal... Een man die stoned in huis rondhangt en 'voor de kinderen zorgt' terwijl vrouwlief werken is... En de houten krotten, die de gemeente van de vuilnisbelt heeft afgehaald en verplaatst heeft (3 toiletten voor een straat), zijn natuurlijk helemaal niet te doen. Stinken, vliegen overal, matras en tafel in dezelfde ruimte, met 5 in een ruimte van 3 op 4 meter... Als we een paar kinderen zo lang kunnen opvolgen en begeleiden dat ze een job kunnen zoeken en daaruit kunnen geraken, dan is dat mooi, maar het einde van die situatie is nog lang niet in zicht. Ik was doodmoe toen ik om 17u thuiskwam.
Vrijdag was het atletiekmeeting voor alle lagere scholen, en mochten we gaan supporteren. Iedereen was daar: de leerkrachten, de mentoren, en dus ook de vrijwilligers. Leuke dag, maar in de verschroeiende hitte! Tussenin voor de afkoeling gaan shoppen :), 's namiddags nog wat kantoorwerk, de was laten doen, en het weekend kon beginnen! 's Morgens dus die kakkerlak op mijn kamer, brr, en ze zitten echt weer overal nu: toen we 's avonds iets gingen drinken, moesten we uitkijken waar we onze voeten neerzetten. Bah, maar ja, ook dat is Afrika he.
Zaterdag naar de French bakery gegaan... Zalig... echte chocoladebroodjes, croissants, stokbroodjes... ik moet daar wat vaker naartoe want het brood van de supermarkt is echt twee keer niks. Ontbeten met z'n allen op het strand... Ontzettend heet nog, maar na een paar uur kwamen de wolken opzetten, en 's avonds brak de stortregen uit! Amai. Als het regent, dan regent het tegoei. Maar het koelde eindelijk wat af, dus dat deed wel deugd.
En zo was het alweer zondag. Ik ga straks nog wat op het strand zitten denk ik, wat lezen :). Volgende week veel zwemlessen want Ben en Sharon hebben vrienden op bezoek en een paar dagen vrij, en iedereen van BIA en de mentoren hebben drie dagen vorming, dus runnen wij, vrijwilligers, de boel. Dinsdag komt er 120 man op 'boeriebraai' in onze tuin, iets van de board members van BIA, dus we zullen weten wat doen! Volgend weekend ook weer 2 nieuwe bewoners, en de week nadien zou ik dan toch ook nog naar Plett secondary gaan, dus ja, variatie genoeg hier. Goed dat we gewend zijn flexibel te zijn ;)!
