Hey ho, hey ho, je krijgt het niet cadeau... Naar de zilvermijn van Potosi. Eerst een verkleedpartij waarbij we allemaal worden uitgedost in mijnwerkersoutfit (mooie foto´s , dan geschenkjes kopen voor de mijnwerkers zoals cocabladen, koekjes, sigaretten en pure alcohol van 96%, want het moet voor die mannen plezant zijn in de mijn. Een deel van de mijn bevindt zich in openlucht en daar hebben we dynamiet laten ontploffen! Daarna de ondergrondse gangen in, een half uur was meer dan genoeg voor mij. We zagen het heiligdom van Tio, een zeer "mannelijke" duivel / god die ze beneden te vriend moeten houden met coca en alcohol, zoniet dan stort het hele zaakje in. In de namiddag hangen we op ons gemak wat rond in Potosi, tot we worden opgeschrikt door explosies die steeds dichterbij lijken te komen. We zitten blijkbaar net op tijd in een cafe, want de knallen worden nu wel heel erg luid. De uitbaatster sluit alle ramen en deuren af en vertelt dat het een protestactie van de arbeiders is. Geen oorlog dus, al zaten sommige mensen al onder de tafels.
Nu zijn we klaar voor ons laatste Boloviaanse avontuur: de zoutvlakte!
Een vrije dag in Sucre. Voor een keer niet op restaurant, maar een picknick aan een replica van de Eifeltoren. Verderop in de stad is er ook nog een nagemaakte grot van Lourdes te vinden, zeeeer inspirerend. De stad verkend en een terrasje gedaan en voor het eerst een slaatje gegeten, omdat ze op de menukaart beloven dat ze de groenten ergens in wassen om de bacteriën te doden. Betrouwbaar dus EN lekker!
Taxi van Sucre naar Potosi, een mijnstad op 4200m hoogte. Bij aankomst is het alweer wat kouder en de hoogte is duidelijk te voelen, vooral Nele heeft een namiddagje rust nodig. De zeer "gezellige" hotelkamer geeft haar dan ook de nodige warmte, fris gewassen lakens en fijne douche helpen ook. Niet dus! Wij verkiezen nog liever een tent hangend aan een klif zonder sanitaire voorzieningen op de Inca Trail! Ik ben terwijl in het park gaan zitten waar er toch wel wat rare dingen te zien waren: een soort openluchtziekenhuis en mensen die lippiercings laten zetten midden op straat! Nele is ondertussen weer beter, dus gene paniek in België
Vlucht van La Paz naar Sucre. Terug naar lager gelegen gebied, en wat een weertje hier! 2000 m verschil laat zich voelen in de temperatuur. Eindelijk kunnen we ons kleurtje egaliseren Sucre is een heel mooie stad: doet Spaans aan, gezellig, niet overdreven druk, meer een stad voor de rijkere Bolivianen, en hele mooie uitzichten. Hier krijgen we onze anderhalve vrije dag wel gevuld! Op de luchthaven spotte Leen trouwens een paar Belgen (mannen ), die van Zonhoven bleken te zijn... de wereld is klein, en België zeker!
Vrije dag in La Paz. Uitgeslapen, ergens gaan ontbijten waar ze meer hadden dan toast en gelei, stad verkend, ijs gegeten, rondgehangen, verse fruitshake gedronken, taart gegeten, rondgehangen, gaan eten... boeiend he maar wel lekker
Lange busrit van Puno naar La Paz via Copacabana... We hebben zonder problemen de grens met Bolivie overgestoken, al was dat voor onze Edward blijkbaar niet zo vanzelfsprekend: we kregen de opdracht hem te negeren zolang we aan de grenspost waren, want Peruvianen zijn blijkbaar niet zo gewild in Bolivie... (zouden wij mss ook eens moeten proberen met onze noorderburen ). Intussen blijven we maar langs het Titicacameer rijden... Er lijkt geen eind aan te komen. het is dan ook 8400 vierkante km groot. We hebben het ook moeten oversteken met wat men in Bolivie een ferry noemt: planken die nog net bijeengehouden worden door een paar nagels, en de bus op zo´n duwboot die in niet veel betere staat was. Maar je moet het ze nageven: het ging allemaal weer goed! Bijna in La Paz ziet Leen ineens de ideale berg voor een snowboardresort... Met zijn meer dan 6000 m wordt Mount Helena ongetwijfeld de place to be voor elke snowboardliefhebber (over een paar jaar ofzo). Skies zijn wel niet toegelaten! Het verkeerd in La Paz is niet te doen: getoeter, met 3 langs elkaar, kruispunten die langs alle kanten strop zitten... geen wonder dat er ongevallen gebeuren. En de geur van de uitlaatgassen is er niet te harden! Dat ze daar niet allemaal met een masker voor hun mond rondlopen... Lekker eten hebben ze wel in The City of Our Lady of Peace... en goedkoop! We laten ons dus eens goed gaan en laten het lokale voedsel voor wat het is. Als je voor 5 euro een volledige maaltijd kan krijgen, frisdrank inbegrepen, dan is er altijd wel iets te doen La Paz is volgens Edward trouwens toch de officiële hoofdstad van Bolivië en dus de hoogste ter wereld, met de hoogste luchthaven ter wereld, het hoogste golfterrein en het hoogste skigebied. (Dat van de hoogste luchthaven hebben we trouwens gemerkt vandaag in het vliegtuig van LP naar Sucre: het leek alsof we de hele tijd aan het dalen waren en de turbulentie deed het bijna neerstorten in het midden van de Andes... maar ach, wie zou ons uiteindelijk missen he )
Halfweg onze reis! Vandaag stond een bezoek aan Tiwanaku op het programma: een archeologische site met overblijfselen van de pre-Inca cultuur. Een gigantisch, mooi modern museum in the middle of nowhere bleek gebouwd om er een (1!) monoliet (of, zoals Leen het zo mooi kan zeggen,`pilaar`) in te herbergen... wel eentje van 7 m hoog en 19 ton zwaar. Verder nog wat artefacten (in een ander museum uiteraard) en gereconstrueerde restanten van tempels... niet zo boeiend voor Europeanen blijkbaar, wij zijn meer gewoon. De gids deed er echter alles aan om ons even enthousiast te maken als hij zelf was. Vreemde vogel... Om deze mindere uitstap wat goed te maken zijn we dan maar voor het eerst een avondje op stap geweest. Even, want op deze hoogte doet het bier vrij snel zijn werk
, dan geschenkjes kopen voor de mijnwerkers zoals cocabladen, koekjes, sigaretten en pure alcohol van 96%, want het moet voor die mannen plezant zijn in de mijn. Een deel van de mijn bevindt zich in openlucht en daar hebben we dynamiet laten ontploffen! Daarna de ondergrondse gangen in, een half uur was meer dan genoeg voor mij. We zagen het heiligdom van Tio, een zeer "mannelijke" duivel / god die ze beneden te vriend moeten houden met coca en alcohol, zoniet dan stort het hele zaakje in.
), die van Zonhoven bleken te zijn... de wereld is klein, en België zeker!
maar wel lekker 
).
)
