Na een korte én warme (31°C) nacht in Manhattan mogen we vandaag even toerist in New York spelen! Een Starbucks koffie om te beginnen doet ons op echte Amerikanen lijken. We hebben veel kunnen zien: Times Square, Central Park, Trump Tower, St. Patrick's Cathedral, Rockerfeller Center. In dit laatste gebouw zijn we 67 verdiepingen omhoog gegaan voor een spectaculair uitzicht over de stad. Echt de moeite! Daarna zijn we nog doorgewandeld naar Madison Square Garden, Empire State Building en Ground Zero... Maar, aan alles komt een eind. Rond 18u zitten we op ons 9de en laatste vliegtuig richting België!
Moe maar voldaan, heel veel ervaringen rijker en met zin in meer (maar eerst in propere kleren, en alles om ons systeem en bioritme weer wat in normale modus te krijgen). Maar wordt ongetwijfeld vervolgd met een nieuw avontuur!
Om 4u de taxi genomen naar de luchthaven van La Paz. De controles zijn weer zeer streng, de handbagage wordt volledig doorzocht, maar natuurlijk is er bij ons niks te vinden (Nele krijgt zelfs de cocasnoepjes door de douane gesmokkeld). Bij aankomst in Miami zien we de palmbomen al staan, maar de buitenlucht hebben we niet kunnen voelen...
Bij de paspoortcontrole moesten we weer vingerafdrukken en een foto laten nemen. Maar bij Nele liep er iets mis. Ze werd meegenomen door één van de politiemensen, zonder enige uitleg. Ik geraakte probleemloos door de controle, maar wist totaal niet waar Nele zat. Ik ben de bagage dan maar gaan afhalen. Nadat 5 Amerikanen lieten weten dat de controle op de immigratiedienst wel 2 tot 5 uur kon duren, raakte ik wel in paniek. We hadden nog maar 1 uur de tijd om in te checken voor de vlucht naar New York en Nele was nog nergens te zien. Na 2 uur rondkijken en denken dat we New York toch niet zouden halen, kwam ze er net op tijd aan. Er bleek een probleem te zijn met haar vingerafdrukken: ze vonden haar vingerafrukken niet terug, er was geen match met haar profiel of foto, maar na 4 keer proberen ging het ineens wel! We hebben door de luchthaven van Miami 'gelopen' om de vlucht nog te halen, en ja, we zijn er geraakt!
Onze vlucht kwam in New York aan om 22u30. We hebben onze bagage daar achtergelaten, de airtrain genomen, dan de metro en kwamen rond 02u30 in het Big Apple Hostel aan midden in Manhattan, vlak naast Times Square. De eerste indruk van de stad is al overweldigend...
De laatste dag La Paz was echt wel welkom. Een beetje opwarmen na 3 dagen bevroren te zijn op de zoutvlakte... Veel hebben we niet gedaan, goed gaan ontbijten, gaan shoppen, de blog bijgewerkt... Eén of andere protestactie maakte de stad gedeeltelijk verkeersvrij, zodat we er eindelijk eens rustig (zonder bijna omver gereden te worden) konden rondwandelen. De rugzak nog maken en op tijd slapen voor een terugreis van 3 dagen.
Als we om 14u aankomen in La Paz zijn we meer dan 12u onderweg geweest: Van 1.20u tot 9u op de trein (voornamelijk slapend gelukkig, zittend in een slaapzak weliswaar) en daarna 3u met de bus... Fris word je er niet van, maar de temperaturen voelen ineens weer een pak aangenamer, en dat helpt. Rustig even op adem komen met koffie of thee, en ´s avonds eten met Paula en Rachel. Van de laatste moeten we al afscheid nemen want zij vertrekt morgenvroeg naar Denver. Edward heeft onmiddellijk na aankomst in La Paz al afscheid genomen; hij vertrekt terug naar Cusco. Wij hebben nog een dag shoppen en relaxen in La Paz in het vooruitzicht, en dan zit het er hier voor ons ook op. Nog een dagje New York om naar uit te kijken, en een paar palmbomen onderweg in Miami Voor het ontvangstcomite in België: als onze 3 komende vluchten even stipt zijn als de 6 vorige, komen we zaterdag om 7.30u aan in Zaventem. Een klein spandoek met onze namen volstaat!
Tot zeer binnenkort!
Leeñ en Ñele
PS foto´s volgen na zorgvuldige selectie op de blog of ergens anders, maar dat laten we dan wel weten
´say you, say me´... Onze chauffeur is in een opperbeste bui om 5u ´s morgens! De cd speelt al. De zonsopgang kleurt onderweg de bergen rood...We stoppen aan enkele geisers, en tegen dat het licht is komen we aan bij de thermische bron. Eerst een uitgebreid Amerikaans ontbijt: hmmmm, pancakes, cake, fruitsla, yoghurt... Dat is nodig om wat energie op te doen, want bij vrieskou in een plas van 35 graden springen zou anders snotneuzen opleveren. Van de hele groep wagen uiteindelijk alleen Andrew, Min en ik zich eraan, maar het is een heerlijk gevoel, en de kou achteraf valt mee. Daarna rijden we verder door de Salvador Dali desert naar de groene lagune, en dan naar de Chileense grens om Andrew af te zetten: hij zet zijn reis weer verder. Intussen haalt de chauffeur alles uit de kast en iedereen zingt met plezier de hits mee: ´dame dame dame amor esta noche´ (of na twee augustus, da´s ook goed ), we leren zelfs Abba in het Spaans! Dan terug naar Uyuni, waar we het hotel inkunnen voor een douche en wat slaap en waar we nog eens gaan eten. Het wordt weer een lange nacht, want we vertrekken na middernacht terug naar La Paz. Met de overnight train, gelukkig, want het leek er even op dat het door stakingen een bus zou worden, en de bussen zijn we goed beu!
Na een zware nacht (slecht geslapen, Leen ziekjes: voor een keer niet de darmen, maar de koude lucht lijkt haar parten te spelen) de 4x4 weer in. We moeten vandaag 300 km afleggen. Het lijkt echt een road to nowhere: urenlang door woestijn, langs vulkanen, zoutvlakten en lagunes. We zien de rotsboom die Dali beroemd heeft gemaakt. Het is een koude dag, er staat veel wind, dus het fotoenthousiasme is iets minder vandaag. We komen aan bij the red lagoon: mooi zicht, het rode water en de roze flamingo´s erin. In de buurt daarvan ligt ook onze verblijfplaats voor vannacht. Het wordt echt heel koud nu, tot -28, maar we zijn voorbereid: leggings, thermisch ondergoed, twee slaapzakken en een fles warm water voor aan de voeten: het werkt!
Vanmorgen geen water... waarschijnlijk bevroren leidingen, weet men ons te vertellen, en dat we beter eerst ontbijten. Het ontbijt was wel een serieuze opkikker, dus dat viel mee. En ja, er volgde zelfs een warme douche. Dan nog wat leggings (heeeel sexy) en warme truien kopen en we kunnen vertrekken. Met een 4x4 rijden we eerst naar het treinkerkhof, waar de treinwrakken staan waarmee men vroeger het zout vervoerde voor export, ook naar België, volgens de gids. Daarna pikken we de kokkin op (in onze jeep dus Rachel, Paula, Andrew, een Schot die zich 3 dagen bij ons mag vervoegen, en een kokkin). Dan rijden we verder naar de zoutvlakte, waar we ruim de tijd krijgen voor funny photos: het contrast tussen de blauwe lucht en de witte vlakte en het spelen met perspectief heeft ongetwijfeld hele mooie beelden opgeleverd. De kokkin serveert lunch in het oudste zouthotel op de vlakte, en de pot schaft: lamasteak! Vervolgens rijden we naar fish island, een koraaleiland vol cactussen, waarvan sommige tot 10 m hoog en 1000 jaar oud zijn: een zeer vreemd fenomeen, heel indrukwekkend. Zonsondergang zien we aan de devil´s cave, een oud kerhof in een grot. Iets verder bevindt zich een nog vreemdere grot, die ze ´different galaxy´ of zoiets noemen omdat het lijkt alsof je op een andere planeet bent belandt. Versteende algen zoregn voor dit buitenaards aandoend zicht. De laatste stop is het zouthotel waar we de nacht doorbrengen. Alles is er effectief van zout gemaakt: ons bed, de tafels, de muren... Ze zijn er ook heel zuinig met de elektriciteit, dus na het eten ging het licht onverbiddelijk uit.
Vandaag vertrekken we met een local bus naar Uyu(yuyuyu)ni(iiiiiiiiiiii)... Als Leen het onderwijs ooit beu geraakt, kan ze een sollicitatie indienen bij de busmaatschappij daar! De bus vertrekt op zijn Boliviaans om 9.30u, 10.00u of 10.30u... het wordt de middenweg. Buiten ons zitten er op de bus een tiental Bolivianen van een fanfare of iets dergelijks, die ginds gaan optreden. Zoals de meeste mannen hier dragen ze een doordringende geur van cocabladeren mee... En luidruchtig zijn ze ook... Gezellig. 7 uur rijden over true Bolivian roads. Dat betekent dus: een zeer hobbelige zandweg, met heel beperkte toiletmogelijkheden onderweg. Na twee uur rijden stoppen we even, in een vlakte waar in de verste verte geen toilet te bekennen is... Dan maar gewoon achter een stal, terwijl een knoert van een varken op 10 cm afstand nieuwsgierig staat toe te kijken... Wat dierlijkheid betreft kan dat toch al tellen, niet? Daarna rijden we maar verder doorheen het Boliviaanse landschap: alle soorten bergen passeren de revue. Af en toe stappen er mensen op; de bus zit vol dus zij staan urenlang recht. Om 17u komen we aan in het koude Uyuni. De restaurants gaan pas open om 19u, dus nog twee uur wachten na een dag crackers en koeken. Als dan ook nog eens de stroom uitvalt in het hotel en de straat, breekt er toch even lichte paniek uit, maar we vinden toch een plek waar ze ons kunnen bedienen. Daarna een warme douche, dacht Leen, om de koude nacht aan te kunnen... Blijkt echter dat er enkel kokend heet water uit de kraan komt... Tegen dat iemand het kan oplossen zijn we een half uur verder en liggen we in bed. Morgenvroeg hopelijk meer geluk...
Hey ho, hey ho, je krijgt het niet cadeau... Naar de zilvermijn van Potosi. Eerst een verkleedpartij waarbij we allemaal worden uitgedost in mijnwerkersoutfit (mooie foto´s , dan geschenkjes kopen voor de mijnwerkers zoals cocabladen, koekjes, sigaretten en pure alcohol van 96%, want het moet voor die mannen plezant zijn in de mijn. Een deel van de mijn bevindt zich in openlucht en daar hebben we dynamiet laten ontploffen! Daarna de ondergrondse gangen in, een half uur was meer dan genoeg voor mij. We zagen het heiligdom van Tio, een zeer "mannelijke" duivel / god die ze beneden te vriend moeten houden met coca en alcohol, zoniet dan stort het hele zaakje in. In de namiddag hangen we op ons gemak wat rond in Potosi, tot we worden opgeschrikt door explosies die steeds dichterbij lijken te komen. We zitten blijkbaar net op tijd in een cafe, want de knallen worden nu wel heel erg luid. De uitbaatster sluit alle ramen en deuren af en vertelt dat het een protestactie van de arbeiders is. Geen oorlog dus, al zaten sommige mensen al onder de tafels.
Nu zijn we klaar voor ons laatste Boloviaanse avontuur: de zoutvlakte!
Een vrije dag in Sucre. Voor een keer niet op restaurant, maar een picknick aan een replica van de Eifeltoren. Verderop in de stad is er ook nog een nagemaakte grot van Lourdes te vinden, zeeeer inspirerend. De stad verkend en een terrasje gedaan en voor het eerst een slaatje gegeten, omdat ze op de menukaart beloven dat ze de groenten ergens in wassen om de bacteriën te doden. Betrouwbaar dus EN lekker!
Taxi van Sucre naar Potosi, een mijnstad op 4200m hoogte. Bij aankomst is het alweer wat kouder en de hoogte is duidelijk te voelen, vooral Nele heeft een namiddagje rust nodig. De zeer "gezellige" hotelkamer geeft haar dan ook de nodige warmte, fris gewassen lakens en fijne douche helpen ook. Niet dus! Wij verkiezen nog liever een tent hangend aan een klif zonder sanitaire voorzieningen op de Inca Trail! Ik ben terwijl in het park gaan zitten waar er toch wel wat rare dingen te zien waren: een soort openluchtziekenhuis en mensen die lippiercings laten zetten midden op straat! Nele is ondertussen weer beter, dus gene paniek in België
Vlucht van La Paz naar Sucre. Terug naar lager gelegen gebied, en wat een weertje hier! 2000 m verschil laat zich voelen in de temperatuur. Eindelijk kunnen we ons kleurtje egaliseren Sucre is een heel mooie stad: doet Spaans aan, gezellig, niet overdreven druk, meer een stad voor de rijkere Bolivianen, en hele mooie uitzichten. Hier krijgen we onze anderhalve vrije dag wel gevuld! Op de luchthaven spotte Leen trouwens een paar Belgen (mannen ), die van Zonhoven bleken te zijn... de wereld is klein, en België zeker!
Vrije dag in La Paz. Uitgeslapen, ergens gaan ontbijten waar ze meer hadden dan toast en gelei, stad verkend, ijs gegeten, rondgehangen, verse fruitshake gedronken, taart gegeten, rondgehangen, gaan eten... boeiend he maar wel lekker
Lange busrit van Puno naar La Paz via Copacabana... We hebben zonder problemen de grens met Bolivie overgestoken, al was dat voor onze Edward blijkbaar niet zo vanzelfsprekend: we kregen de opdracht hem te negeren zolang we aan de grenspost waren, want Peruvianen zijn blijkbaar niet zo gewild in Bolivie... (zouden wij mss ook eens moeten proberen met onze noorderburen ). Intussen blijven we maar langs het Titicacameer rijden... Er lijkt geen eind aan te komen. het is dan ook 8400 vierkante km groot. We hebben het ook moeten oversteken met wat men in Bolivie een ferry noemt: planken die nog net bijeengehouden worden door een paar nagels, en de bus op zo´n duwboot die in niet veel betere staat was. Maar je moet het ze nageven: het ging allemaal weer goed! Bijna in La Paz ziet Leen ineens de ideale berg voor een snowboardresort... Met zijn meer dan 6000 m wordt Mount Helena ongetwijfeld de place to be voor elke snowboardliefhebber (over een paar jaar ofzo). Skies zijn wel niet toegelaten! Het verkeerd in La Paz is niet te doen: getoeter, met 3 langs elkaar, kruispunten die langs alle kanten strop zitten... geen wonder dat er ongevallen gebeuren. En de geur van de uitlaatgassen is er niet te harden! Dat ze daar niet allemaal met een masker voor hun mond rondlopen... Lekker eten hebben ze wel in The City of Our Lady of Peace... en goedkoop! We laten ons dus eens goed gaan en laten het lokale voedsel voor wat het is. Als je voor 5 euro een volledige maaltijd kan krijgen, frisdrank inbegrepen, dan is er altijd wel iets te doen La Paz is volgens Edward trouwens toch de officiële hoofdstad van Bolivië en dus de hoogste ter wereld, met de hoogste luchthaven ter wereld, het hoogste golfterrein en het hoogste skigebied. (Dat van de hoogste luchthaven hebben we trouwens gemerkt vandaag in het vliegtuig van LP naar Sucre: het leek alsof we de hele tijd aan het dalen waren en de turbulentie deed het bijna neerstorten in het midden van de Andes... maar ach, wie zou ons uiteindelijk missen he )
Halfweg onze reis! Vandaag stond een bezoek aan Tiwanaku op het programma: een archeologische site met overblijfselen van de pre-Inca cultuur. Een gigantisch, mooi modern museum in the middle of nowhere bleek gebouwd om er een (1!) monoliet (of, zoals Leen het zo mooi kan zeggen,`pilaar`) in te herbergen... wel eentje van 7 m hoog en 19 ton zwaar. Verder nog wat artefacten (in een ander museum uiteraard) en gereconstrueerde restanten van tempels... niet zo boeiend voor Europeanen blijkbaar, wij zijn meer gewoon. De gids deed er echter alles aan om ons even enthousiast te maken als hij zelf was. Vreemde vogel... Om deze mindere uitstap wat goed te maken zijn we dan maar voor het eerst een avondje op stap geweest. Even, want op deze hoogte doet het bier vrij snel zijn werk
Opgestaan om 6 uur. Twee van ons ontbreken aan de ontbijttafel. Min (Miranda) blijft vandaag alleen in het hotel, ze heeft gisteren blijkbaar iets verkeerd gegeten. Mary heeft de hele nacht moeten overgeven, waarschijnlijk door hoogteziekte. Ze wordt even aan de zuurstoffles gehangen en besluit dan toch met de groep mee te gaan (verkeerde beslissing blijkt achteraf, want ze wordt nog zieker).
Om 7 uur vertrekken we met een uit de kluiten gewassen driewieler. Dit is een soort fiets waar we vooraan met twee in een bakje kunnen gaan zitten en achter ons trapt dan de fietser als een gek om ons te vervoeren. Onze bestuurder reed nogal hard en wild en nam zijn voorrang heel gretig. We hebben de haven toch gehaald. Aan het Titiacameer kopen we eerst nog wat cadeautjes voor de kinderen die we vandaag gaan zien. Met een boot bezoeken we een drijvend eiland dat volledig van riet gemaakt is. Het riet dient echt voor alles, voor de bodem, huisjes, boten, ... Een rieten gondel (toch wel goedkoper dan die van Venetie), brengt ons naar een ander drijvend eiland waar we de bevolking gaan bezoeken. Daarna varen we 3 uur verder naar het grotere eiland Isla Taquile. De mensen leven daar volgens hun eigen rituelen. Als je bijvoorbeeld ziek bent, moet je een nacht met een cavia op je slapen. De dag erna wordt het dier opengesneden en als het iets aan zijn hart zou hebben betekent dit ook dat de zieke een hartaandoening heeft. Heeft de cavia darmproblemen, dan is dat bij de zieke ook zo. Bij ons moeten ze geen cavia neerzetten deze nacht, wij weten al dat er iets mis is met onze darmen. Een ander ritueel dat we goed onthouden hebben gaat over het huwelijk. De familie van de man brengt de honderden dieren mee, de familie van de vrouw zorgt voor messen. Bij het huwelijksfeest worden de honderden dieren losgelaten. Het is de bedoeling dat de dieren allemaal tegelijk afgeslacht worden. Lukt dit niet, dan zou het huwelijk mislukken!
Onze luch krijgen van een vriendelijke familie. Forel vers uit het meer! We geven de cadeautjes (kleurpotloden, boekjes, ...) aan de kinderen. Ze zijn blij met de kleinste dingen. Naar school gaan is mogelijk op dit eiland, maar daarvoor moeten ze elke dag 4 uur wandelen, 2 uur op en 2 uur terug.
We verlaten het eiland per boot om weer 3 uur terug te varen naar Puno. Een uur voor aankomst valt de motor van de boot stil, maar jammer genoeg was dit al snel opgelost (we zijn uit op spektakel ). Een half uur later worden we snel van het dek gehaald en komt er een politieboot met loeiende sirene op ons af. Eindelijk eens wat knappe Peruvianen, maar ze komen enkel voor controle van de boorddocumenten, helaas
Morgen verlaten we het mooie Peru en starten we de verkenning van Bolivia
Een busrit van ongeveer 7 uur brengt ons van Cusco naar Puno. Onderweg zeer mooie landschappen gezien. Op het hoogste punt (4200m) even gestopt om gebruik te maken van de zeer hygienische faciliteiten die ze hier overal hebben. Daarna door een stad gereden waar 1 x per jaar een grote markt wordt gehouden, natuurlijk juist wanneer wij erdoor rijden. Even in de file staan is dan ook wel een belevenis. Het verkopen van kippen, schapenvacht, alpacawol, stukken vlees, honing, koppen van geiten, ... is niet iets dat we meteen in Peer op de markt zien. We komen aan in Puno, een stad op 3800m hoogte, gelegen aan het Titicacameer. Zeer mooi gelegen, maar de stad zelf is vuil en arm. We hebben de overdekte markt bezocht waar vlees, kip en vis open en bloot op de toonbank ligt. Onmiddellijk daarna op restaurant gaan was niet zo ideaal, voor de meesten onder ons is het dan ook omelet geworden.
Een vrije dag! We slagen erin toch zeker tot 7.20u uit te slapen, en staan dan op met, jawel, erg stramme spieren... de rustdag is welgekomen! Niks moet, alles mag. Blog bijwerken, was laten doen, lekker eten, in het zonnetje relaxen en een cocktail drinken op een balkon terwijl de zon achter een berg ondergaat... dat is pas vakantie Een paar bevindingen omtrent Cusco? Hectisch verkeer, gezellige drukte, en we ontdekken eindelijk dat de zon een andere boog maakt aan de andere kant van de wereld... ask Leen!
Ik weet het, er staan schrijffouten in... blame het qwerty toetsenbord en idd, de vermoeidheid... En nee, Leen spreekt niet in de derde persoon over zichzelf, de berichten over de inca trek komen van mij, Nele dus... om een of andere reden doet de blog soms gekke dingen! Maar goed, op naar het einde van dat verhaal...
Vandaag staan we op om 2.45u voor een tocht door het donker, tititititie. Vamomos, sinoritas! Een afdaling met many steepy steps, enkel bijgelicht door twee olielampen en onze zaklantaarns is behoorlijk tricky, zeker voor iemand die sowieso al geregeld van trappen valt! Maar we halen het zonder kleerscheuren. Nog even upward over the mountain en rond 8u komen we eindelijk aan bij de Sun Gate en werpen we onze eerste blik op Machu Picchu. Geweldig. Indrukwekkend. Moeilijk te beschrijven... Foto's zullen later meer zeggen. We lopen er zo'n drie uur rond, ondanks de pijnlijke voeten en benen. Miguel geeft de nodige uitleg. Echt sjiek hoor, hoe dat bewaard is gebleven. Veel volk ook, behoorlijk toeristisch allemaal. Maar het was de inspanningen waard! En dan, dan is het echt tijd voor een douche... Ik zie er intussen uit als een van Leens hairy chickens (zelf ziet ze er nog altijd prima uit natuurlijk ). Nog een paar uur op de trein en bus naar Cusco voor het hotel, hot shower, lavanderia voor de kleren en een bed! En het vooruitzicht van een volledig vrije dag om te bekomen.
)
