Vanmorgen geen water... waarschijnlijk bevroren leidingen, weet men ons te vertellen, en dat we beter eerst ontbijten. Het ontbijt was wel een serieuze opkikker, dus dat viel mee. En ja, er volgde zelfs een warme douche. Dan nog wat leggings (heeeel sexy) en warme truien kopen en we kunnen vertrekken. Met een 4x4 rijden we eerst naar het treinkerkhof, waar de treinwrakken staan waarmee men vroeger het zout vervoerde voor export, ook naar België, volgens de gids. Daarna pikken we de kokkin op (in onze jeep dus Rachel, Paula, Andrew, een Schot die zich 3 dagen bij ons mag vervoegen, en een kokkin). Dan rijden we verder naar de zoutvlakte, waar we ruim de tijd krijgen voor funny photos: het contrast tussen de blauwe lucht en de witte vlakte en het spelen met perspectief heeft ongetwijfeld hele mooie beelden opgeleverd. De kokkin serveert lunch in het oudste zouthotel op de vlakte, en de pot schaft: lamasteak! Vervolgens rijden we naar fish island, een koraaleiland vol cactussen, waarvan sommige tot 10 m hoog en 1000 jaar oud zijn: een zeer vreemd fenomeen, heel indrukwekkend. Zonsondergang zien we aan de devil´s cave, een oud kerhof in een grot. Iets verder bevindt zich een nog vreemdere grot, die ze ´different galaxy´ of zoiets noemen omdat het lijkt alsof je op een andere planeet bent belandt. Versteende algen zoregn voor dit buitenaards aandoend zicht. De laatste stop is het zouthotel waar we de nacht doorbrengen. Alles is er effectief van zout gemaakt: ons bed, de tafels, de muren... Ze zijn er ook heel zuinig met de elektriciteit, dus na het eten ging het licht onverbiddelijk uit.
Vandaag vertrekken we met een local bus naar Uyu(yuyuyu)ni(iiiiiiiiiiii)... Als Leen het onderwijs ooit beu geraakt, kan ze een sollicitatie indienen bij de busmaatschappij daar! De bus vertrekt op zijn Boliviaans om 9.30u, 10.00u of 10.30u... het wordt de middenweg. Buiten ons zitten er op de bus een tiental Bolivianen van een fanfare of iets dergelijks, die ginds gaan optreden. Zoals de meeste mannen hier dragen ze een doordringende geur van cocabladeren mee... En luidruchtig zijn ze ook... Gezellig. 7 uur rijden over true Bolivian roads. Dat betekent dus: een zeer hobbelige zandweg, met heel beperkte toiletmogelijkheden onderweg. Na twee uur rijden stoppen we even, in een vlakte waar in de verste verte geen toilet te bekennen is... Dan maar gewoon achter een stal, terwijl een knoert van een varken op 10 cm afstand nieuwsgierig staat toe te kijken... Wat dierlijkheid betreft kan dat toch al tellen, niet? Daarna rijden we maar verder doorheen het Boliviaanse landschap: alle soorten bergen passeren de revue. Af en toe stappen er mensen op; de bus zit vol dus zij staan urenlang recht. Om 17u komen we aan in het koude Uyuni. De restaurants gaan pas open om 19u, dus nog twee uur wachten na een dag crackers en koeken. Als dan ook nog eens de stroom uitvalt in het hotel en de straat, breekt er toch even lichte paniek uit, maar we vinden toch een plek waar ze ons kunnen bedienen. Daarna een warme douche, dacht Leen, om de koude nacht aan te kunnen... Blijkt echter dat er enkel kokend heet water uit de kraan komt... Tegen dat iemand het kan oplossen zijn we een half uur verder en liggen we in bed. Morgenvroeg hopelijk meer geluk...
Hey ho, hey ho, je krijgt het niet cadeau... Naar de zilvermijn van Potosi. Eerst een verkleedpartij waarbij we allemaal worden uitgedost in mijnwerkersoutfit (mooie foto´s , dan geschenkjes kopen voor de mijnwerkers zoals cocabladen, koekjes, sigaretten en pure alcohol van 96%, want het moet voor die mannen plezant zijn in de mijn. Een deel van de mijn bevindt zich in openlucht en daar hebben we dynamiet laten ontploffen! Daarna de ondergrondse gangen in, een half uur was meer dan genoeg voor mij. We zagen het heiligdom van Tio, een zeer "mannelijke" duivel / god die ze beneden te vriend moeten houden met coca en alcohol, zoniet dan stort het hele zaakje in. In de namiddag hangen we op ons gemak wat rond in Potosi, tot we worden opgeschrikt door explosies die steeds dichterbij lijken te komen. We zitten blijkbaar net op tijd in een cafe, want de knallen worden nu wel heel erg luid. De uitbaatster sluit alle ramen en deuren af en vertelt dat het een protestactie van de arbeiders is. Geen oorlog dus, al zaten sommige mensen al onder de tafels.
Nu zijn we klaar voor ons laatste Boloviaanse avontuur: de zoutvlakte!
Een vrije dag in Sucre. Voor een keer niet op restaurant, maar een picknick aan een replica van de Eifeltoren. Verderop in de stad is er ook nog een nagemaakte grot van Lourdes te vinden, zeeeer inspirerend. De stad verkend en een terrasje gedaan en voor het eerst een slaatje gegeten, omdat ze op de menukaart beloven dat ze de groenten ergens in wassen om de bacteriën te doden. Betrouwbaar dus EN lekker!
Taxi van Sucre naar Potosi, een mijnstad op 4200m hoogte. Bij aankomst is het alweer wat kouder en de hoogte is duidelijk te voelen, vooral Nele heeft een namiddagje rust nodig. De zeer "gezellige" hotelkamer geeft haar dan ook de nodige warmte, fris gewassen lakens en fijne douche helpen ook. Niet dus! Wij verkiezen nog liever een tent hangend aan een klif zonder sanitaire voorzieningen op de Inca Trail! Ik ben terwijl in het park gaan zitten waar er toch wel wat rare dingen te zien waren: een soort openluchtziekenhuis en mensen die lippiercings laten zetten midden op straat! Nele is ondertussen weer beter, dus gene paniek in België
Vlucht van La Paz naar Sucre. Terug naar lager gelegen gebied, en wat een weertje hier! 2000 m verschil laat zich voelen in de temperatuur. Eindelijk kunnen we ons kleurtje egaliseren Sucre is een heel mooie stad: doet Spaans aan, gezellig, niet overdreven druk, meer een stad voor de rijkere Bolivianen, en hele mooie uitzichten. Hier krijgen we onze anderhalve vrije dag wel gevuld! Op de luchthaven spotte Leen trouwens een paar Belgen (mannen ), die van Zonhoven bleken te zijn... de wereld is klein, en België zeker!
Vrije dag in La Paz. Uitgeslapen, ergens gaan ontbijten waar ze meer hadden dan toast en gelei, stad verkend, ijs gegeten, rondgehangen, verse fruitshake gedronken, taart gegeten, rondgehangen, gaan eten... boeiend he maar wel lekker
Lange busrit van Puno naar La Paz via Copacabana... We hebben zonder problemen de grens met Bolivie overgestoken, al was dat voor onze Edward blijkbaar niet zo vanzelfsprekend: we kregen de opdracht hem te negeren zolang we aan de grenspost waren, want Peruvianen zijn blijkbaar niet zo gewild in Bolivie... (zouden wij mss ook eens moeten proberen met onze noorderburen ). Intussen blijven we maar langs het Titicacameer rijden... Er lijkt geen eind aan te komen. het is dan ook 8400 vierkante km groot. We hebben het ook moeten oversteken met wat men in Bolivie een ferry noemt: planken die nog net bijeengehouden worden door een paar nagels, en de bus op zo´n duwboot die in niet veel betere staat was. Maar je moet het ze nageven: het ging allemaal weer goed! Bijna in La Paz ziet Leen ineens de ideale berg voor een snowboardresort... Met zijn meer dan 6000 m wordt Mount Helena ongetwijfeld de place to be voor elke snowboardliefhebber (over een paar jaar ofzo). Skies zijn wel niet toegelaten! Het verkeerd in La Paz is niet te doen: getoeter, met 3 langs elkaar, kruispunten die langs alle kanten strop zitten... geen wonder dat er ongevallen gebeuren. En de geur van de uitlaatgassen is er niet te harden! Dat ze daar niet allemaal met een masker voor hun mond rondlopen... Lekker eten hebben ze wel in The City of Our Lady of Peace... en goedkoop! We laten ons dus eens goed gaan en laten het lokale voedsel voor wat het is. Als je voor 5 euro een volledige maaltijd kan krijgen, frisdrank inbegrepen, dan is er altijd wel iets te doen La Paz is volgens Edward trouwens toch de officiële hoofdstad van Bolivië en dus de hoogste ter wereld, met de hoogste luchthaven ter wereld, het hoogste golfterrein en het hoogste skigebied. (Dat van de hoogste luchthaven hebben we trouwens gemerkt vandaag in het vliegtuig van LP naar Sucre: het leek alsof we de hele tijd aan het dalen waren en de turbulentie deed het bijna neerstorten in het midden van de Andes... maar ach, wie zou ons uiteindelijk missen he )
Halfweg onze reis! Vandaag stond een bezoek aan Tiwanaku op het programma: een archeologische site met overblijfselen van de pre-Inca cultuur. Een gigantisch, mooi modern museum in the middle of nowhere bleek gebouwd om er een (1!) monoliet (of, zoals Leen het zo mooi kan zeggen,`pilaar`) in te herbergen... wel eentje van 7 m hoog en 19 ton zwaar. Verder nog wat artefacten (in een ander museum uiteraard) en gereconstrueerde restanten van tempels... niet zo boeiend voor Europeanen blijkbaar, wij zijn meer gewoon. De gids deed er echter alles aan om ons even enthousiast te maken als hij zelf was. Vreemde vogel... Om deze mindere uitstap wat goed te maken zijn we dan maar voor het eerst een avondje op stap geweest. Even, want op deze hoogte doet het bier vrij snel zijn werk
Opgestaan om 6 uur. Twee van ons ontbreken aan de ontbijttafel. Min (Miranda) blijft vandaag alleen in het hotel, ze heeft gisteren blijkbaar iets verkeerd gegeten. Mary heeft de hele nacht moeten overgeven, waarschijnlijk door hoogteziekte. Ze wordt even aan de zuurstoffles gehangen en besluit dan toch met de groep mee te gaan (verkeerde beslissing blijkt achteraf, want ze wordt nog zieker).
Om 7 uur vertrekken we met een uit de kluiten gewassen driewieler. Dit is een soort fiets waar we vooraan met twee in een bakje kunnen gaan zitten en achter ons trapt dan de fietser als een gek om ons te vervoeren. Onze bestuurder reed nogal hard en wild en nam zijn voorrang heel gretig. We hebben de haven toch gehaald. Aan het Titiacameer kopen we eerst nog wat cadeautjes voor de kinderen die we vandaag gaan zien. Met een boot bezoeken we een drijvend eiland dat volledig van riet gemaakt is. Het riet dient echt voor alles, voor de bodem, huisjes, boten, ... Een rieten gondel (toch wel goedkoper dan die van Venetie), brengt ons naar een ander drijvend eiland waar we de bevolking gaan bezoeken. Daarna varen we 3 uur verder naar het grotere eiland Isla Taquile. De mensen leven daar volgens hun eigen rituelen. Als je bijvoorbeeld ziek bent, moet je een nacht met een cavia op je slapen. De dag erna wordt het dier opengesneden en als het iets aan zijn hart zou hebben betekent dit ook dat de zieke een hartaandoening heeft. Heeft de cavia darmproblemen, dan is dat bij de zieke ook zo. Bij ons moeten ze geen cavia neerzetten deze nacht, wij weten al dat er iets mis is met onze darmen. Een ander ritueel dat we goed onthouden hebben gaat over het huwelijk. De familie van de man brengt de honderden dieren mee, de familie van de vrouw zorgt voor messen. Bij het huwelijksfeest worden de honderden dieren losgelaten. Het is de bedoeling dat de dieren allemaal tegelijk afgeslacht worden. Lukt dit niet, dan zou het huwelijk mislukken!
Onze luch krijgen van een vriendelijke familie. Forel vers uit het meer! We geven de cadeautjes (kleurpotloden, boekjes, ...) aan de kinderen. Ze zijn blij met de kleinste dingen. Naar school gaan is mogelijk op dit eiland, maar daarvoor moeten ze elke dag 4 uur wandelen, 2 uur op en 2 uur terug.
We verlaten het eiland per boot om weer 3 uur terug te varen naar Puno. Een uur voor aankomst valt de motor van de boot stil, maar jammer genoeg was dit al snel opgelost (we zijn uit op spektakel ). Een half uur later worden we snel van het dek gehaald en komt er een politieboot met loeiende sirene op ons af. Eindelijk eens wat knappe Peruvianen, maar ze komen enkel voor controle van de boorddocumenten, helaas
Morgen verlaten we het mooie Peru en starten we de verkenning van Bolivia
Een busrit van ongeveer 7 uur brengt ons van Cusco naar Puno. Onderweg zeer mooie landschappen gezien. Op het hoogste punt (4200m) even gestopt om gebruik te maken van de zeer hygienische faciliteiten die ze hier overal hebben. Daarna door een stad gereden waar 1 x per jaar een grote markt wordt gehouden, natuurlijk juist wanneer wij erdoor rijden. Even in de file staan is dan ook wel een belevenis. Het verkopen van kippen, schapenvacht, alpacawol, stukken vlees, honing, koppen van geiten, ... is niet iets dat we meteen in Peer op de markt zien. We komen aan in Puno, een stad op 3800m hoogte, gelegen aan het Titicacameer. Zeer mooi gelegen, maar de stad zelf is vuil en arm. We hebben de overdekte markt bezocht waar vlees, kip en vis open en bloot op de toonbank ligt. Onmiddellijk daarna op restaurant gaan was niet zo ideaal, voor de meesten onder ons is het dan ook omelet geworden.
Een vrije dag! We slagen erin toch zeker tot 7.20u uit te slapen, en staan dan op met, jawel, erg stramme spieren... de rustdag is welgekomen! Niks moet, alles mag. Blog bijwerken, was laten doen, lekker eten, in het zonnetje relaxen en een cocktail drinken op een balkon terwijl de zon achter een berg ondergaat... dat is pas vakantie Een paar bevindingen omtrent Cusco? Hectisch verkeer, gezellige drukte, en we ontdekken eindelijk dat de zon een andere boog maakt aan de andere kant van de wereld... ask Leen!
Ik weet het, er staan schrijffouten in... blame het qwerty toetsenbord en idd, de vermoeidheid... En nee, Leen spreekt niet in de derde persoon over zichzelf, de berichten over de inca trek komen van mij, Nele dus... om een of andere reden doet de blog soms gekke dingen! Maar goed, op naar het einde van dat verhaal...
Vandaag staan we op om 2.45u voor een tocht door het donker, tititititie. Vamomos, sinoritas! Een afdaling met many steepy steps, enkel bijgelicht door twee olielampen en onze zaklantaarns is behoorlijk tricky, zeker voor iemand die sowieso al geregeld van trappen valt! Maar we halen het zonder kleerscheuren. Nog even upward over the mountain en rond 8u komen we eindelijk aan bij de Sun Gate en werpen we onze eerste blik op Machu Picchu. Geweldig. Indrukwekkend. Moeilijk te beschrijven... Foto's zullen later meer zeggen. We lopen er zo'n drie uur rond, ondanks de pijnlijke voeten en benen. Miguel geeft de nodige uitleg. Echt sjiek hoor, hoe dat bewaard is gebleven. Veel volk ook, behoorlijk toeristisch allemaal. Maar het was de inspanningen waard! En dan, dan is het echt tijd voor een douche... Ik zie er intussen uit als een van Leens hairy chickens (zelf ziet ze er nog altijd prima uit natuurlijk ). Nog een paar uur op de trein en bus naar Cusco voor het hotel, hot shower, lavanderia voor de kleren en een bed! En het vooruitzicht van een volledig vrije dag om te bekomen.
Uitgeslapen tot 6.30u. Steil bergop begonnen en daarna Peruvian flat. We zien een hert, kolobri's en orchideên, en prachtige uitzichten. Van de het-heeft-hier-al-een-jaar-niet-meer-geregend-droogte een jungleachtige vochtigheid ingestapt. Het is nog altijd vermoeiend en we zijn al 3 dagen niet meer fatsoenlijk gewassen en de darmen en verkoudheid doen nog steeds hun zin. De hygiêne op de toiletten is van zeer bedenkelijke kwaliteit. We meken 's morgens kennis met de porters en nemen 's avonds afscheid, waarbij ze voor ons een lied beginnen te zingen en ons Leen was een van de gelukkigen die met eentje ervan mocht dansen! De campimgsite is magnifiek (het uitzicht toch) op 3000m hoogte, boven de wolken, prachtige sterrenhemel: queens of the world!
Dag 1 van de trek: een lichte dag. Na een lekker ontbijt vetrekken we met de bus naar km 82, het vertrekpunt. Om 10 u beginnen we te wandelen over Peruvian flat (dat betekent: op, en neer, en op, en neer...) met onze gids voor 4 dagen, Miguel, en onder een fijn zinnetje dat achteraf gezien wel wat brandschade heeft opgeleveerd. 11 dragers dragen onze uitrusting (duffels en campingspullen) en een kok zordt voor fenomenaal eten (het beeld dat we hadden van kampeervoedsel is hier wel eens even bijgestuurd, amai! Amazing wat die konden in zulke omstandigheden). De dragers zijn ongelofelijk: ze dragen 20 kg en huppelen ons vrolijk voorbij op hun korte voetballersbenen. Niet te doen... Onderweg zag Leen een harige kip, wat voor enige hilariteit zorgde. Bij aankomst in het kamp hebben de dragers alles klaargezet: tenten opgezet, eten klaar... Je houdt het niet voor mogelijk. En wat een uitzicht vanuit die tent! Een berglandschap voor ons met Mount Victoria die er met haar 5000 m besneeuwd bovenuit steekt.
Het is een redelijk zware tocht, maar er wordt alles aan gedaan om het ons zo gemakkelijk mogelijk te maken: Miguel zorgt ervoor dat we een doenbaar tempo aanhouden en regelmatig stoppen, we worden uitstekend gevoed en daarbij, het is een hele mooie tocht. Op naar dag 2!
(We weten het wel, het heeft lang geduurd, maar vandaag hebben we de kans om het verhaal wat bij te werken... voor de rest was het druk druk druk, zoals je zal merken! We blijven dagverslagjes maken omdat dit ook een beetje ons dagboek is voor als we weer thuis zijn... En nu het vervolg!)
Om half 8 (lekker laat!) staan we op en zetten we onze duffelpack voor de Inca Trail (alles wat we nodig hebben voor 4 dagen camperen) op de weegschaal. Er mag maar 6 kilo inzitten, die we niet zelf moeten dragen ( wel onze gadrugzak uiteraard). Voor we aan de trek beginnen (morgen) verkennen we erst de Secred Valley, waar Machu Picchu deel van uitmaakt. Met local bus en minibus komen we bij een piepklein dorpje waar we een traditionele weverij bezoeken (iedereen loopt er voortdurend nog in klederdracht) en een lagere school: kindjes superenthousiast natuurlijk, zingen en juichen, en als we vertrekken holt er een horde kinderen achter de bus aan... We waren verrast dat de school er inhoudelijk vrij degelijk uitzag; de accommodatie was iets minder natuurlijk (allez natuurlijk: voor ons, want als je door Peru rijdt zie je vooral veel armoedige gebouwen en mensen...). In de weverij eten we lunch, en ja hoor: hier wordt ons de eerste guinea pig (cavia, inderdaad) voorgeschoteld. Dit keer niet met kop en al, dus ja, ik heb het geprobeerd... niks spectaculair dus dat hoeft zeker niet meer opnieuw! Ook probeerden we chicha (schrijfwijze onduidelijk), een soort bier gemaakt van gefermenteerde maîs, waar je blijkbaar heel erg openhartig van wordt... geen nood, we hebben alles genoteerd! Maar dat is voor thuis
We bijven een nacht in het dorp Ollantaytambo ( de namen hier zijn niet te doen en de meeste vergeten we ook snel...) vanwaar we een mooi zicht hebben op enkele Incaruînes. Na een korte rondleiding doen we de laatste inkopen voor de trek, gaan we samen eten en nemen we voor 4 dagen afscheid van Rachel en Anna, die niet meedoen en een andere tocht ondernemen. Misschien even een update over de andere meisjes: Paula (Zuid-Afrikaanse) is een toffe: ze heeft 6 jaar in Engeland gewerkt en ze reist voor een jaar de wereld rond en begint met Peru; Min, de Australische, is wel ok maar we kunnen niet zoveel over haar zeggen behalve dat ze soms wat overdreven kan doen; de 4 Ierse meiden: hebben een fenomenale fotosmile, en aangezien ze allemaal overal hun eigen foto van willen kost dat wel eens wat tijd. Verder moeten ze ook 2 keer per dag op zijn minst zich kunnen omkleden (prinsesjes zijn het...), wat ook wel eens wat tijd kost. Bovendien zijn ze gewoon alleen te reizen, en dus niet in een groep waarbij je met iedereen rekening moet houden, en denken ze alleen aan zichzelf, wat ook wel eens wat tijd kost Maar ze zijn wel net sociaal genoeg, meestal. Wij 2, die zelf al eens een reis plegen te begeleiden, zijn natuurlijk zeer bedreven in het op tijd komen en volgen, wat van ons de gedroomde reizigers maakt
Op naar Machu Picchu, voorlopig nog in prima conditie en niks aan de hand!
Vandaag moet er een enorme staking zijn in Peru omwille van de lonen e.d. Daarom extra vroeg op om aan de blokkades te ontsnappen (3u30). Ontbijt om 4 uur en we zien dat zelfs het eten in de jungle wordt gemaakt bij kaarslicht! De boot om 4u30 en dan weer het busje in naar de luchthaven van Puerto Maldonado om naar Cusco te vliegen. Daar 5 uur moeten wachten, niks te beleven. 10 meter buiten de luchthaven zou het onveilig zijn, dus daar blijven we dan ook weg. Aangekomen in Cusco worden we met een busje van Intrepid naar het hotel gebracht. Van de staking is niet veel meer te zien, veel politie op straat en rotsen in het midden van de weg waarrond het busje moet slalommen. Voor het eerst een warme douche! Uitleg over de stad en het programma van morgen, de Sacred Valley. Cocathee gedronken, die zou moeten helpen tegen hoogteziekte, maar daar hebben we voorlopig nog geen last van. Cusco by night (allez, het is donker om 6 uur). Vanaf hier begint de Inca cultuur echt een grote rol te spelen en zichtbaar te worden: muren, beelden, de klederdracht, rituelen, ... Weer vroeg bed in om wat bij te slapen (wat Nele al niet meer lukt, haar biologische klok heeft zich al aangepast...).
Om 5u opgestaan om de bus naar luchthaven van Lima te nemen. We vliegen naar Cusco, een stad gelegen op 3300m. Coca snoepjes tegen hoogteziekte gekocht, echt niet te eten. Edward, onze gids, noemt ons al zijn "chicas" en we zijn ook te weten gekomen dat we met 10 leerkrachten zijn. In Cusco vliegen we verder naar Puerto Maldonado, om aan onze jungletocht te beginnen. De tropische hitte valt onmiddellijk op ons bij aankomst. Wat een verschil met Lima, palmbomen, landingsbaan in het midden van de jungle, een veredelde bungalow als luchthavengebouw... Busje in, bagage bovenop en een hobbelige rit naar de plaats waar een bootje "kano" wacht. Een boottocht van 2 uur brengt ons naar de lodge "Explorers Inn". Onderweg zien we goudzoekers en spelende kinderen in de rivier "Madre de Dios". We krijgen een ecologische bungalow midden in de jungle, zonder elektriciteit, kaarsen als verlichting, koud water en muskietennet dat niet zo goed helpt want Leen vooral staat vol muggenbeten! Hopelijk werken de malariapillen! De omgeving is prachtig, papegaaien en prachtige vogels zijn te horen op de achtergrond. Een avondlijke boottocht volgt met een zoektocht naar kaaimannen. We hebben er enkele kleintjes gezien en ook een soort reuzemarmot of capibaras. 5 mimuten stilte in de boot om te luisteren naar vogels, kikkers en insecten en .. Nele haar maag! Een babytarantula op het pad voor onze bungalow sluit de avond af!
Groetjes en bedankt voor de reacties, echt fijn om te lezen!
We hebben nog wat mooie plekjes gevonden in Lima. Sfeervol was het ook met een carnavalstoet en de presidentiële parade. Daar bovenop nog een zonnetje en blauwe lucht en een paar 'locals' om mee te babbelen en de voormiddag was zo om. De groepsleider Edward uit Cusco stond ons op te wachten en onze vermoedens over de samenstelling van de groep werden bevestigd: allemaal vrouwen. Een deel uit Ierland, een Engelse, een Australische en een Amerikaanse. Even kennismaken, een kerk en de catacomben bezoeken en nu gaan we ons bed opzoeken. Dat zal deugd doen na 2 nachten zonder slaap... Voorlopig lukt het ons niet om de foto's erop te zetten. Nu 2 dagen de Amazon Jumgle in en dan laten we nog wel iets weten!
Vroeg, heel vroeg 's morgens komen we aan in Lima. Aan onze linkerzijde waren we getuige van een mooie zonsopgang. De taxirit richting downtown Lima was minder idyllisch. We hebben natuurlijk nog niet veel gezien, maar de eerste indrukken zijn: somber, vuil, arm en vervallen. Na de oriention walk straks zullen we wel meer kunnen vertellen... We hebben ook voor het eerst een blik kunnen werpen op de groepslijst. Wij denken. allemaal vrouwen! Merinda, Noreen, Kirsten, Mairead, Mary, Paula, Rachel en Anna. Groepsleider Edward zal de handen vol hebben
Straks of later meer... We zullen ook proberen wat foto's toe te voegen. Nog even melden dat Nele met haar gsm hier niks kan aanvangen (Leen gelukkig wel) dus via die weg zal je van haar niet veel horen.
, dan geschenkjes kopen voor de mijnwerkers zoals cocabladen, koekjes, sigaretten en pure alcohol van 96%, want het moet voor die mannen plezant zijn in de mijn. Een deel van de mijn bevindt zich in openlucht en daar hebben we dynamiet laten ontploffen! Daarna de ondergrondse gangen in, een half uur was meer dan genoeg voor mij. We zagen het heiligdom van Tio, een zeer "mannelijke" duivel / god die ze beneden te vriend moeten houden met coca en alcohol, zoniet dan stort het hele zaakje in.
), die van Zonhoven bleken te zijn... de wereld is klein, en België zeker!
maar wel lekker 
).
)
Maar ze zijn wel net sociaal genoeg, meestal. 
