Na een korte én warme (31°C) nacht in Manhattan mogen we vandaag even toerist in New York spelen! Een Starbucks koffie om te beginnen doet ons op echte Amerikanen lijken. We hebben veel kunnen zien: Times Square, Central Park, Trump Tower, St. Patrick's Cathedral, Rockerfeller Center. In dit laatste gebouw zijn we 67 verdiepingen omhoog gegaan voor een spectaculair uitzicht over de stad. Echt de moeite! Daarna zijn we nog doorgewandeld naar Madison Square Garden, Empire State Building en Ground Zero... Maar, aan alles komt een eind. Rond 18u zitten we op ons 9de en laatste vliegtuig richting België!
Moe maar voldaan, heel veel ervaringen rijker en met zin in meer (maar eerst in propere kleren, en alles om ons systeem en bioritme weer wat in normale modus te krijgen). Maar wordt ongetwijfeld vervolgd met een nieuw avontuur!
Om 4u de taxi genomen naar de luchthaven van La Paz. De controles zijn weer zeer streng, de handbagage wordt volledig doorzocht, maar natuurlijk is er bij ons niks te vinden (Nele krijgt zelfs de cocasnoepjes door de douane gesmokkeld). Bij aankomst in Miami zien we de palmbomen al staan, maar de buitenlucht hebben we niet kunnen voelen...
Bij de paspoortcontrole moesten we weer vingerafdrukken en een foto laten nemen. Maar bij Nele liep er iets mis. Ze werd meegenomen door één van de politiemensen, zonder enige uitleg. Ik geraakte probleemloos door de controle, maar wist totaal niet waar Nele zat. Ik ben de bagage dan maar gaan afhalen. Nadat 5 Amerikanen lieten weten dat de controle op de immigratiedienst wel 2 tot 5 uur kon duren, raakte ik wel in paniek. We hadden nog maar 1 uur de tijd om in te checken voor de vlucht naar New York en Nele was nog nergens te zien. Na 2 uur rondkijken en denken dat we New York toch niet zouden halen, kwam ze er net op tijd aan. Er bleek een probleem te zijn met haar vingerafdrukken: ze vonden haar vingerafrukken niet terug, er was geen match met haar profiel of foto, maar na 4 keer proberen ging het ineens wel! We hebben door de luchthaven van Miami 'gelopen' om de vlucht nog te halen, en ja, we zijn er geraakt!
Onze vlucht kwam in New York aan om 22u30. We hebben onze bagage daar achtergelaten, de airtrain genomen, dan de metro en kwamen rond 02u30 in het Big Apple Hostel aan midden in Manhattan, vlak naast Times Square. De eerste indruk van de stad is al overweldigend...
De laatste dag La Paz was echt wel welkom. Een beetje opwarmen na 3 dagen bevroren te zijn op de zoutvlakte... Veel hebben we niet gedaan, goed gaan ontbijten, gaan shoppen, de blog bijgewerkt... Eén of andere protestactie maakte de stad gedeeltelijk verkeersvrij, zodat we er eindelijk eens rustig (zonder bijna omver gereden te worden) konden rondwandelen. De rugzak nog maken en op tijd slapen voor een terugreis van 3 dagen.
Als we om 14u aankomen in La Paz zijn we meer dan 12u onderweg geweest: Van 1.20u tot 9u op de trein (voornamelijk slapend gelukkig, zittend in een slaapzak weliswaar) en daarna 3u met de bus... Fris word je er niet van, maar de temperaturen voelen ineens weer een pak aangenamer, en dat helpt. Rustig even op adem komen met koffie of thee, en ´s avonds eten met Paula en Rachel. Van de laatste moeten we al afscheid nemen want zij vertrekt morgenvroeg naar Denver. Edward heeft onmiddellijk na aankomst in La Paz al afscheid genomen; hij vertrekt terug naar Cusco. Wij hebben nog een dag shoppen en relaxen in La Paz in het vooruitzicht, en dan zit het er hier voor ons ook op. Nog een dagje New York om naar uit te kijken, en een paar palmbomen onderweg in Miami Voor het ontvangstcomite in België: als onze 3 komende vluchten even stipt zijn als de 6 vorige, komen we zaterdag om 7.30u aan in Zaventem. Een klein spandoek met onze namen volstaat!
Tot zeer binnenkort!
Leeñ en Ñele
PS foto´s volgen na zorgvuldige selectie op de blog of ergens anders, maar dat laten we dan wel weten
´say you, say me´... Onze chauffeur is in een opperbeste bui om 5u ´s morgens! De cd speelt al. De zonsopgang kleurt onderweg de bergen rood...We stoppen aan enkele geisers, en tegen dat het licht is komen we aan bij de thermische bron. Eerst een uitgebreid Amerikaans ontbijt: hmmmm, pancakes, cake, fruitsla, yoghurt... Dat is nodig om wat energie op te doen, want bij vrieskou in een plas van 35 graden springen zou anders snotneuzen opleveren. Van de hele groep wagen uiteindelijk alleen Andrew, Min en ik zich eraan, maar het is een heerlijk gevoel, en de kou achteraf valt mee. Daarna rijden we verder door de Salvador Dali desert naar de groene lagune, en dan naar de Chileense grens om Andrew af te zetten: hij zet zijn reis weer verder. Intussen haalt de chauffeur alles uit de kast en iedereen zingt met plezier de hits mee: ´dame dame dame amor esta noche´ (of na twee augustus, da´s ook goed ), we leren zelfs Abba in het Spaans! Dan terug naar Uyuni, waar we het hotel inkunnen voor een douche en wat slaap en waar we nog eens gaan eten. Het wordt weer een lange nacht, want we vertrekken na middernacht terug naar La Paz. Met de overnight train, gelukkig, want het leek er even op dat het door stakingen een bus zou worden, en de bussen zijn we goed beu!
Na een zware nacht (slecht geslapen, Leen ziekjes: voor een keer niet de darmen, maar de koude lucht lijkt haar parten te spelen) de 4x4 weer in. We moeten vandaag 300 km afleggen. Het lijkt echt een road to nowhere: urenlang door woestijn, langs vulkanen, zoutvlakten en lagunes. We zien de rotsboom die Dali beroemd heeft gemaakt. Het is een koude dag, er staat veel wind, dus het fotoenthousiasme is iets minder vandaag. We komen aan bij the red lagoon: mooi zicht, het rode water en de roze flamingo´s erin. In de buurt daarvan ligt ook onze verblijfplaats voor vannacht. Het wordt echt heel koud nu, tot -28, maar we zijn voorbereid: leggings, thermisch ondergoed, twee slaapzakken en een fles warm water voor aan de voeten: het werkt!
Vanmorgen geen water... waarschijnlijk bevroren leidingen, weet men ons te vertellen, en dat we beter eerst ontbijten. Het ontbijt was wel een serieuze opkikker, dus dat viel mee. En ja, er volgde zelfs een warme douche. Dan nog wat leggings (heeeel sexy) en warme truien kopen en we kunnen vertrekken. Met een 4x4 rijden we eerst naar het treinkerkhof, waar de treinwrakken staan waarmee men vroeger het zout vervoerde voor export, ook naar België, volgens de gids. Daarna pikken we de kokkin op (in onze jeep dus Rachel, Paula, Andrew, een Schot die zich 3 dagen bij ons mag vervoegen, en een kokkin). Dan rijden we verder naar de zoutvlakte, waar we ruim de tijd krijgen voor funny photos: het contrast tussen de blauwe lucht en de witte vlakte en het spelen met perspectief heeft ongetwijfeld hele mooie beelden opgeleverd. De kokkin serveert lunch in het oudste zouthotel op de vlakte, en de pot schaft: lamasteak! Vervolgens rijden we naar fish island, een koraaleiland vol cactussen, waarvan sommige tot 10 m hoog en 1000 jaar oud zijn: een zeer vreemd fenomeen, heel indrukwekkend. Zonsondergang zien we aan de devil´s cave, een oud kerhof in een grot. Iets verder bevindt zich een nog vreemdere grot, die ze ´different galaxy´ of zoiets noemen omdat het lijkt alsof je op een andere planeet bent belandt. Versteende algen zoregn voor dit buitenaards aandoend zicht. De laatste stop is het zouthotel waar we de nacht doorbrengen. Alles is er effectief van zout gemaakt: ons bed, de tafels, de muren... Ze zijn er ook heel zuinig met de elektriciteit, dus na het eten ging het licht onverbiddelijk uit.
Vandaag vertrekken we met een local bus naar Uyu(yuyuyu)ni(iiiiiiiiiiii)... Als Leen het onderwijs ooit beu geraakt, kan ze een sollicitatie indienen bij de busmaatschappij daar! De bus vertrekt op zijn Boliviaans om 9.30u, 10.00u of 10.30u... het wordt de middenweg. Buiten ons zitten er op de bus een tiental Bolivianen van een fanfare of iets dergelijks, die ginds gaan optreden. Zoals de meeste mannen hier dragen ze een doordringende geur van cocabladeren mee... En luidruchtig zijn ze ook... Gezellig. 7 uur rijden over true Bolivian roads. Dat betekent dus: een zeer hobbelige zandweg, met heel beperkte toiletmogelijkheden onderweg. Na twee uur rijden stoppen we even, in een vlakte waar in de verste verte geen toilet te bekennen is... Dan maar gewoon achter een stal, terwijl een knoert van een varken op 10 cm afstand nieuwsgierig staat toe te kijken... Wat dierlijkheid betreft kan dat toch al tellen, niet? Daarna rijden we maar verder doorheen het Boliviaanse landschap: alle soorten bergen passeren de revue. Af en toe stappen er mensen op; de bus zit vol dus zij staan urenlang recht. Om 17u komen we aan in het koude Uyuni. De restaurants gaan pas open om 19u, dus nog twee uur wachten na een dag crackers en koeken. Als dan ook nog eens de stroom uitvalt in het hotel en de straat, breekt er toch even lichte paniek uit, maar we vinden toch een plek waar ze ons kunnen bedienen. Daarna een warme douche, dacht Leen, om de koude nacht aan te kunnen... Blijkt echter dat er enkel kokend heet water uit de kraan komt... Tegen dat iemand het kan oplossen zijn we een half uur verder en liggen we in bed. Morgenvroeg hopelijk meer geluk...
Hey ho, hey ho, je krijgt het niet cadeau... Naar de zilvermijn van Potosi. Eerst een verkleedpartij waarbij we allemaal worden uitgedost in mijnwerkersoutfit (mooie foto´s , dan geschenkjes kopen voor de mijnwerkers zoals cocabladen, koekjes, sigaretten en pure alcohol van 96%, want het moet voor die mannen plezant zijn in de mijn. Een deel van de mijn bevindt zich in openlucht en daar hebben we dynamiet laten ontploffen! Daarna de ondergrondse gangen in, een half uur was meer dan genoeg voor mij. We zagen het heiligdom van Tio, een zeer "mannelijke" duivel / god die ze beneden te vriend moeten houden met coca en alcohol, zoniet dan stort het hele zaakje in. In de namiddag hangen we op ons gemak wat rond in Potosi, tot we worden opgeschrikt door explosies die steeds dichterbij lijken te komen. We zitten blijkbaar net op tijd in een cafe, want de knallen worden nu wel heel erg luid. De uitbaatster sluit alle ramen en deuren af en vertelt dat het een protestactie van de arbeiders is. Geen oorlog dus, al zaten sommige mensen al onder de tafels.
Nu zijn we klaar voor ons laatste Boloviaanse avontuur: de zoutvlakte!
