Mijn buurvrouw huilt. Haar zusje is dood.

Dinsdag 22 maart 2016

Ik moet zeggen dat ik de dag rustig was begonnen. Mijn schoonmoeder belde om te vragen wanneer mijn man zou landen op Brussel Airport. Ik zei dat ik zojuist op een mailtje met dezelfde vraag had gereageerd. Mijn mail begon met: Beste bezorgde ouders. Een beetje humor kon geen kwaad dacht ik. Hij zou morgen landen om 7.25 uur. Na haar telefoontje kreeg ik toch zo’n vermoeden dat ik maar eens Brussel nieuws moest googlen. Ik kreeg meteen een ‘live’uitzending. Het is niet te beschrijven wat ik voelde. Buiten hoorde ik al eerder een vrouw schreeuwen. Iemand probeerde haar rustig te krijgen. Maar dat gebeurde net voordat ik mijn laptop had opengeslagen en dus besteedde ik er niet veel aandacht aan. Ik schreeuwde het uit, vergat te ontbijten en ging naar school.

De sfeer was ook niet te beschrijven. Iedereen zat alleen maar in zijn mobieltje het nieuws bij te houden. Ik denk dat de mens op een of andere manier nog probeert controle over de situatie te houden door te weten wat er gaande is, onder het mom van kennis is macht. Wat zou er gebeuren als je ze dat ook nog zou afnemen? Van dat groepswerk kwam niet veel terecht. De helft kon niet meer op school komen, omdat er alarmerende schoolmails de ronde gingen. Het verbod je te verplaatsen, was je op school dan bleef je op school. Ik ging er dus maar zelf vandoor, bang dat ze mij zouden vasthouden. Voor mij was de angst dat ze hier in Gent zouden rondlopen niet reëel.

Vlak voor dat ik naar school ging en net nadat ik het uitschreeuwde kwam bij mij het besef dat bidden toch echt voorrang had op het “normale” leven. Huiswerk liet wel een dagje op zich wachten. Wat betekent school nog als dit land in rep en roer is? Ik postte een berichtje op facebook dat iedereen vanaf half 4 bij mij welkom was om te bidden, want ik ben boos en dit moet stoppen schreef ik. Rond 4 uur kwam een vriendin langs en na het eten nog twee vrienden. Hoewel ik van te voren dacht dat we hard moesten bidden, kwam ik er al gauw achter dat God er naar verlangt dat we stil zijn. We onze zorgen bij Hem leggen. We luisteren. We Hem aanbidden. Ik stelde voor om een brief naar God te schrijven. Stilstaan, stil worden, gestild worden. Als we Hem niet in de stilte kunnen vinden, hoe vinden we hem dan in de alledaagse chaos van het leven? En als je niet stil bent, hoe weet je dan wat er allemaal in je omgaat?

Ik moet zeggen dat ik nog steeds veel verdriet heb. Dat uit zich ook in snel overprikkeld raken en hoofdpijn als een band om mijn hoofd. Ik ken die mensen helemaal niet die overleden zijn. Toch had het net zo goed iemand kunnen zijn die ik wel kende, zelfs mijn eigen man. Hoewel ik om die reden geen verdriet heb. Dit is geen 'wat als' verhaal. 

Ik heb verdriet, omdat mensen angstig zijn geworden, mensen zijn gaan twijfelen aan God en hun geloof. Ik heb verdriet, omdat mijn vrijheid in België om de haverklap wordt omgetoverd tot angsthol, een gevang.

Ik heb verdriet omdat mijn buurvrouw verdriet heeft. Met buurvrouw bedoel ik mijn Vlaamse vrienden, klasgenoten, maar ook de vluchtelingen die tegenover ons wonen. Die weer angstig zijn, terwijl ze gehoopt hadden nu eindelijk uit de miserie te zijn. Hun zusje, hun zekerheden, zijn overleden.

Is er dan nog hoop? Ja zeker, eenvoudig gezegd staat de bijbel er vol mee.

“Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer.”

Romeinen 8:38-39