Welkom potentiële lezer!

Inhoud blog


	Wat ik als eerste doe als ik thuis ben.

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

20-03-2016

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Wat ik als eerste doe als ik thuis ben.

Je weet natuurlijk nooit wanneer je weer een verhaal hebt, dat enig zins de moeite waard is om over te schrijven. Gister vond ik het wel degelijk de moeite waard iets uit mijn losse pols te schudden/typen. Helaas heb ik moeten ondervinden hoe je als blogger alles moet opslaan voor dat je ook maar iets daaropvolgend doet. Zo dacht ik gister dat mijn verhaal klaar was de wijde wereld in te gaan, het enige wat mij daarvan weerhield was het indrukken van de verkeerde knop.

Nu dus aan mij de kunst het verhaal nog boeiender te schrijven dan ik gister al had gedaan.
Heb je ooit gehad dat je naar iemand toe liep en gedag zei, omdat je die persoon al eens eerder hebt gesproken? Maar helaas herkend die persoon je niet meer?

Gister liep ik van waar iemand mij had afgezet naar huis en liep ik langs de Hema, de favoriete plek waar mijn gedachtes weer in het rond tollen. Oh jee dit is de plek waar gebedeld wordt. Wat ga ik geven jadie jadie jadie die riedel. Na wat ik de dag ervoor had meegemaakt kon ik hier wel daarheen prikken en dacht ik: als ze er zijn dan zijn ze er. punt. Dus loop ik langs en zie ik een bekend gezicht. Ik groet de meneer die aan een pilaar staat bij de ingang, met een witte baard en lang grijs haar, dat als hij geen muts op had sluik langs zijn hoofd zou lopen.

De meneer keek verwonderd, maar vrolijk naar mij. Ik zei dus dat ik hem herkende en hij had echt geen idee...

Een hele poos geleden liep ik samen met mijn man de inkomhal van de Carrefour binnen. Er hing een vieze lucht die het te danken had aan een man die waarschijnlijk al een hele poos de trappen van de ingang bezet hield. We spraken hem aan en vroegen of we hem ergens mee konden helpen. Hij zou wel wat te drinken lusten, Jupiler. We haalde een halve liter bier, geen zin in morele vraagstukken. Met daarbij wat zoutjes en gaven het aan de man van de trappen. We babbelde nog wat met de man, hoewel er niks zinnigs uit zijn mond kwam tot mij plots in het oog schoot waar de exacte odeur van deze inkomhal vandaan kwam. Zijn spijkerbroek was licht aan de buitenkant en donker aan de binnenkant van zijn benen. Ik vroeg of hij wist waar hij zich kon wassen. Hij noemde talloze plekken op waar hij binnen de openingstijden zichzelf en zijn kleding kan wassen, los van of hij dat ook daadwerkelijk deed. Ik kan mij niet meer goed herinneren wat er daarna zich nog afspeelde, maar dat is niet bepaald relevant voor dit verhaal.

We hadden een kort gesprekje gister. Ik complimenteerde hem dat hij er vrolijk uit zag en benadrukte wat een lekker weer het is vandaag. Hij babbelde wat over Jupiler en vertelde dat naar de toiletten gaan niet altijd even gemakkelijk is. Hé dacht ik; deze man lijkt dus nuchter hetzelfde probleem te hebben. Even voor de kritische lezers; geld en bedelen kwam niet ter sprake. Vervolgens zei ik: oké dan ga ik weer verder, ieders zijn eigen weg. hij zei mij gedag en daarna liep ik verder. Hij riep mij na, ik draaide mij om. Ik zag een aarzelend maar blij gezicht: 'Héee, en bedankt hè!'

Wat nog niet ter sprake is gekomen in het bovenstaande is dat gister vanaf het moment dat deze meneer begon te spreken hij sputters over mijn hele gezicht verspreidde. Dat was, wat zal ik zeggen, zeker niet aangenaam. Voor ik deze man zag dacht ik dat ik mij als eerste zou gaan ontspannen, nu wist ik dat ik als eerste mijn gezicht zou wassen!

Geef hier uw reactie door