leesbelevingsverslag: eenzaamheid van de priemgetallen
Dit is het leesbelevingsverslag van de eenzaamheid van de priemgetallen. Het boek is geschreven door Paolo Giordano en is een paar jaar geleden verfilmd. De titel van de boek de eenzaamheid van de priemgetallen verklaart veel: Mattia en Alice zijn net als priemgetallen moeilijk te begrijpen en anders dan de normale mensen. Ze staan ook nooit naast elkaar en dat is vrij eenzaam, dit vind Mattia ook. Ze hadden net als normale getallen zijn maar zijn er per ongeluk tussen gekomen. Hij vergelijkt volgens mij hem en Alice met tweelingpriemgetallen, twee priemgetallen die gescheiden worden door een even getal, dicht bij elkaar maar ze raken elkaar niet.
Mattia en Alice zij allebei anders, bij Mattia is dit omdat hij zijn zusje door zijn schuld verloor toen hij haar daar achter liet om alleen naar een feestje te gaan. Eigenlijk heeft hij dit nooit kunnen verwerken. Hij probeert Alice zoveel mogelijk op haar zus te laten lijken. Alice is anders omdat ze in haar jeugd constant door haar vader werd gepusht. Hij zorgde er onrechtstreeks voor dat ze voor een deel invalide is omdat ze van haar vader moest skiën en ze een skiongeluk kreeg. Door haar streven naar perfectie krijgt ze ook anorexia.
De gebeurtenissen waren vrij realistisch want ik ken genoeg mensen die in hun jeugd te hard gepusht werden en hier nog littekens van hebben. Ook jammer genoeg zijn er nog altijd veel verdwijningen en anorexiagevallen. Paolo speelt dus heel goed in op de dagelijkse realiteit. De personages vond ik niet sympathiek, Alice niet omdat zij denkt dat Mattia heel zijn leven voor haar moet vergooien en Mattia niet omdat hij zijn zus achter liet.
Het boek zelf vond ik wel moeilijk omdat ik bijna achter elke zin een achterliggende betekenis vond die ik niet snapte. Dit werd wel gecompenseerd door het makkelijk taalgebruik en zinsbouw.
Joost de Vries heeft dit jaar met zijn roman 'De republiek' de Gouden Boekenuil gewonnen, "de belangrijkste literaire bekroning in Vlaanderen", zo heeft Boek.be, de vakvereniging van boekverkopers, -uitgevers en -importeurs, meegedeeld. De prijs werd vanavond in de Koninklijke Vlaamse Schouwberg (KVS) in Brussel uitgereikt. De Nederlandse schrijver ontvangt 25.000 euro en een kunstwerk van Philip Aguirre. De prijs van de honderdkoppige lezersjury gaat naar 'Oorlog en terpentijn' van Stefan Hertmans, de enige genomineerde Belg, die 2.500 euro en een pen van Montblanc krijgt.
'De republiek' (uitgeverij Prometheus) is de tweede roman van de jonge Nederlander Joost de Vries (31), na zijn debuut 'Clausewitz' in 2010. Zijn debuutroman leverde hem links en rechts al vergelijkingen op met Harry Mulisch. De Vries studeerde journalistiek en geschiedenis en schrijft recensies voor het Nederlandse weekblad De Groene Amsterdammer.
De vakjury van de Gouden Boekenuil noemt 'De republiek' in haar juryverslag "een boek dat inslaat als een bom". Het onverwachts overlijden van een filosoof en professor in de Hitlerstudies is de motor van de roman, hoofdpersonage is diens ontheemd achterblijvende rechterhand. "Het boek thematiseert de verwarring van dit tijdsgewricht, het verkent een nieuwe en verfrissende omgang met schijn en wezen, en dat alles in een uitgepuurde stijl en internationale klasse ademend", aldus nog de vakjury, die werd voorgezeten door Friedl' Lesage en verder bestond uit literatuurkenners Wim Brands, Elsbeth Etty, Vicky Vanhoutte, Bart Vanegeren en Leen Huet.
De lezersjury, voorgezeten door Pieter Embrechts, koos voor 'Oorlog en terpentijn' (uitgeverij De Bezige Bij) van Stefan Hertmans (53). Het is een roman over de Eerste Wereldoorlog, die de auteur schreef op basis van de oorlogsherinneringen van zijn grootvader.
De overige genomineerden voor de Gouden Boekenuil waren Jan Brokken ('De vergelding'), Ilja Leonard Pfeijffer ('La superba') en Jamal Ouariachi ('Vertedering').
Ik heb voor het vorige boek dat we moesten lezen voor het Juvenalis dilemma gekozen. Het boek is geschreven door Dan Brown die vooral van de Da Vinci Code bekend is. Ik vond het boek goed omdat het over iets gaat wat ik wel interessant vind. Ik vond hem wel minder als de andere boeken van Dan omdat hier minder naar het verleden wordt verwezen en dat is het gene wat me vooral aanspreekt bij zijn boeken. Je moet volgens mij wel zijn voor het genre waar hij in schrijft anders ga je het boek niet echt leuk vinden denk ik. Het boek was wel redelijk moeilijk om te volgen soms, ik had het vooral lastig wanneer er een switch kwam van locatie omdat ik dan niet meer goed kon volgen of het nu in Spanje of Amerika was. De woordenschat en zinsbouw waren wel vrij makkelijk.
Voor Nederlands moesten we het boek 19 keer Katherine van John Green lezen. Voor ik aan het boek begon hoopte ik dat het boek een beetje beter ging zijn als het vorige boek: " De Melkweg" van Bart Moeyaert.
Het verhaal ging over een jongen Colin die net was gedumpt door Katherine. Hij was er zo kapot van dat zijn vriend Hassan besloot om hem mee te nemen op rondreis. Tijdens de autorit die geen bestemming had kwamen ze een bord tegen waarop stond dat het graf van Franz Ferdinand in de buurt lag. Beiden wouden ze het gaan bekijken en zo kwamen ze terecht in Gutshot. Hier leefde Lindsey en haar moeder Hollis. Hollis gaf de twee jongens werk. Na een tijd groeide er iets tussen de Colin en Lindsey en op het einde van het verhaal werden ze verliefd.
Ik vond de gebeurtenissen niet echt geloofwaardig omdat ik zoiets nog niet heb meegemaakt en ook niemand ken die dat heeft meegemaakt. Maar het liefdesverhaal vind je wel in talloze films die elke dag op zenders als Vijftv komen. De personen waren ook wel een beetje raar, Colin die een theorema probeert te vinden om de lengte liefdesrelaties te bepalen lijkt me niet echt heel normaal. Lindsey, een typisch meisje die haar vrije tijd besteed in grot en ga zo maar verder. Maar de hoofdpersonages kwamen wel sympathiek en vriendelijk over.
Het boek was makkelijk om te lezen: makkelijke en eenvoudige zinsbouw, eenvoudig woordgebruik... Het enige moeilijke aan het boek was dat het gebruik maakte van flashbacks waardoor je niet altijd wist of dat men in het heden was. En de ze flashbacks waren altijd hetzelfde dus sloeg ik er af en toe wel eens eentje over.
Dit was mijn leesbelevingsverslag over het boek 19 keer Katherine
De Boekenbeurs kwam trager op gang dan vorig jaar maar eindigde met groeiende bezoekersaantallen. De drukst bezochte dag op deze beurs was vandaag, 11 november, met 19.424 bezoekers. Uit steekproeven op de Boekenbeursvloer bleek dat de overgrote meerderheid van de ondervraagden tevreden tot zeer tevreden was. De beurs trok opvallend veel jonge bezoekers, onder meer voor het concert van Sir Yes Sir. Ook dit jaar was ruim de helft van de bezoekers jonger dan 34.µ
Ook de standhouders zijn relatief tevreden over deze Boekenbeurs. De helft van de standhouders zegt dat hun omzet gestegen is (met gemiddeld 5 à 10%) of gelijk gebleven, bij de andere helft is de omzet gedaald. (cijfers gebaseerd op korte enquête die door 43 van de 90 standhouders beantwoord werd, daarvan waren 35 standen die boeken verkochten).
BEST VERKOPENDE BOEKEN: Meus en Aspe op kop
De absolute toppers waren dit jaar niet onverwachts Jeroen Meus ('Dagelijkse kost 5' (Van Halewyck) - 1.950 verkochte ex.) en Pieter Aspe ('Het Janussyndroom' (Manteau) - 1.064 ex.).
De top 3 van de best verkochte boeken in verschillende genres (gebaseerd op de resultaten van de standhoudersenquête):
Toen we het boek kregen, was ik blij omdat het boek het minst aantal bladzijden had. Na de achterflap te lezen dacht ik dat het boek heel slecht zou zijn omdat ik dacht dat het een dagverslag zou zijn van 3 kinderen die hun vakantie doorbrengen op een muur. Ik kon ook de stijl van het boek totaal niet inschatten omdat ik de schrijver niet kende en dus ook niet zijn stijl.
Na het boek te lezen moet ik wel toegeven dat ik helemaal fout zat met mijn vooroordelen. Het boek ging niet alleen maar over de kinderen die op het muurtje zaten maar het ging veel verder dan dat. Ik vond het wel schokkend dat ze aan het wedden waren over wie het eerste zou sterven: Jeckyll of Nancy Sinatra. Het personage waar ik me het meest in kon verplaatsen was Oskar omdat ik soms ook de ene dag beste vrienden met iedereen ben maar de andere keer met iedereen ruzie heb of dat ik altijd alles moet oplossen waar ik niet alleen verantwoordelijk voor was. Ondanks dit alles heeft dit boek me toch niet heel erg aan het denken gezet.
Over de personages heb ik eigenlijk niet veel slechts te zeggen behalve dan dat Priit en Petra nog niet goed Nederlands konden ondanks dat ze er volgens mij al redelijk vele jaren wonen aangezien ze een eigen zaak hebben. Ik vond wel dat de overige personages redelijk geloofwaardig waren. De personen die ik sympathiek vond waren Priit, Petra en Oskar en Callista en Bossie eerder onsympathiek.
Het was een makkelijk te lezen verhaal, makkelijke zinsbouw en woordegebruik. In het boek heb ik wel het gevoel gehad dat ik een paar stukken kon overslagen maar omdat ik nadien niet meer kon volgen heb ik ze toch gelezen.
Zoals ik de vorige keer al zei spraken de achterflap en de illustratie op de voorkant me totaal niet aan omdat ik een verhaal waarbij alleen drie kinderen die op een muurtje zitten een paar mensen beschrijven en af en toe een weddenschap afsluiten wie het eerst sterft. Ik begreep daarom ook niet waarom het ook zo'n goede recensies kreeg zoals degenen die op de achterflap vermeld waren. Nu ik al over de helft van het verhaal ben ben ik tot de vaststelling moeten komen dat mijn vooroordelen helemaal fout waren. Er speelt zich in het verhaal veel meer af dan die drie kinderen dat er op een muur zaten, de tante van Greesje dat sterft, het weglopen van de mama, de liefdesperikkelen en ga zo maar verder.
Nu lijkt het verhaal me wel iets actueler want men hoort tegenwoordig wel vaker dat ouders hun kinderen verlaten maar ik blijf toch nog altijd van mening dat het verhaal zich niet in deze tijd afspeelt. Het is een soort boek waar ik nog nooit ongeveer hetzelfde boek van ben tegen gekomen. Ik vind wel dat de uitgeverij niet slim is geweest met de tekst op de achterflap omdat de tekst op de achterflap niet erg aanlokkend is.
Net als in mijn vorige leesverslag blijven de karakters echt en vind ik Oskar het sympathiekste, ik kon me ook goed inleven in het hoofdpersoon omdat hij zijn broer altijd moet indekken en ik moet dat ook heel vaak doen voor mijn zus.
Het is een makkelijk te lezen boek: er staan geen moeilijke woorden in en het is een makkelijke zinsbouw. Dit boek zou even goed gelezen kunnen worden in de lagere jaren van het middelbaar onderwijs.
Dit is mijn voorlaatste boekverslag van 'De Melkweg'.
Bergen met coyotes en ratelslangen, in het dal de stinkende auto's en in het bed met de twaalf kussens, jij op je rug. Ook jij wordt havelozer, tandelozer, maar vanmiddag niet. alhoewel je al kleurlozer murmelt, al bijziender stommelt uit je bed. Jij, ooit van marmer, ooit met groengespoten haar, je wordt meer en meer opgeslorpt in een verhaal over jezelf zelfs terwijl je luistert als een blinde of ergens overzee de beep van het polshorloge van je minnaar piept.
