Hartelijk dank aan iedereen die mijn blog leest en eventueel leuke reacties wil achterlaten. Mvg, Mya
Een zestal jaren geleden, heb ik een andere wereld leren kennen, de wereld van de insecten. Door mij te verdiepen in hun manier van leven heb ik geleerd ze te begrijpen, te respecteren en hun noodzakelijke rol in de natuur te erkennen.�
In de wereld zijn er miljoenen verschillende soorten aanwezig. Hun kort bestaan als volwassen insect is vooral gericht op de voortplanting om het voortbestaan van de soort te verzekeren. Ondertussen verrichten zij noodzakelijk werk in de natuur, zoals het bestuiven van bloemen, het opruimen van dood en rottend materiaal in de natuur. Sommigen slachtofferen zich als voedsel voor andere insecten of voor andere dieren zoals vogels.
Het is een harde wereld. In hun samenleving geldt de uitspraak "de ene zijn dood is de andere zijn brood" bijna letterlijk. Roofinsecten, insecten die andere insecten doden om zich te voeden en parasito�de insecten, die andere levende insecten, larven en rupsen gebruiken als voedsel voor hun eigen larven of rupsen houden het evenwicht tussen de soorten zo goed als mogelijk in stand.
Gruwelijke taferelen zijn schering en inslag in het milieu van de insecten maar met dien verstande dat zij instinctief handelen om hun plaats in de natuur te behouden en niet uit geldzucht of machtswellust die bij sommige wezens uit het mensdom de enige drijfveer is.�
Tijdens het observeren heb ik ook vastgesteld dat hun gemeenschap niet veel verschilt van de onze. Sommige bezitten een zachtaardig karakter zoals de zweefvliegen. Maar er zijn o.a. ook wreedaards, opportunisten en profiteurs. Velen hebben komisch talent en dat maakt het dan weer vermakelijk om ze gade te slaan. De slechtste karakters zijn de parasito�de specimen die hun slachtoffers de marteldood laten sterven.�
Ik heb ook een wereld van schoonheid ontdekt. Veel insecten zijn gezegend met schitterende kleuren. Andere zijn dan weer getooid met o.a. prachtige vleugels, kleurrijke ogen of met een lijf met een mooi patroon alsof het geschilderd of getekend is.
Met grote ongerustheid stel ik echter vast dat de diversiteit onder de insecten sterk is afgenomen. Exemplaren die ik vorige jaren nog kon fotograferen, zie ik de laatste tijd niet meer terug.�
Daarom doe ik een oproep aan iedereen om de gifspuit voor goed te verbannen en de tuinen insectenvriendelijk in te richten. Dat levert alleen maar voordelen op, minder onderhoud en afval en een tuin die krioelt van het leven, waar het heerlijk vertoeven is.
Ik kan het weten
12-07-2022
Always in my heart
Vandaag om 20 uur een jaar geleden overleed mijn man Rik. Nadat de dokter hem zei dat er geen behandeling meer mogelijk was, ging hij heel snel achteruit. 's Anderendaags kon hij nog amper ademhalen. Hij probeerde toch nog iets tegen mij te zeggen, maar ik verstond hem niet meer en dat was een heel pijnlijk moment. Met de hulp van sedatieve middelen werd Rik rustig. Zijn allerlaatste uitademing voel ik nog steeds in mijn gezicht. Het was een zucht, heel vredig. Terwijl hij weggleed begon mijn lichaam te schokken en kromp ik in één. Ik wou schreeuwen maar in het ziekenhuis kon ik mij bedwingen. Tranen liepen over mijn wangen. Onwezenlijk, dit kon niet echt zijn. Dit kon zijn laatste adem niet geweest zijn. Dit was een nare droom waaruit ik meteen ging ontwaken. Maar dit gebeurde niet. Het was de keiharde realiteit. Nooit of nooit heb ik gedacht dat wij op deze manier uit mekaar zouden gerukt worden. Ik had het noodlot beter kunnen aanvaarden mits ons nog enkele jaren samen gegund werden, maar het aftakelingsproces verliep ondraaglijk snel. Gekwetst en verscheurd moest ik vanaf dit moment alleen verder in het leven. Plannen en dromen moesten worden opgeborgen. Het enige doel was overleven toen nog in het ongewisse van wat mij allemaal te wachten zou staan. Een jaar is nu reeds voorbij, een jaar zonder lichamelijke affectie in een soms verstikkende leegte. Een jaar waarin ik vooral sterk ben moeten zijn en vechten tegen het verlangen naar. Ik neem hem nog overal waar, via beelden, op mijn netvlies gebrand en door in mijn brein opgeslagen informatie. Ik merk dat ik zelfs woorden, uitdrukkingen, gebaren en zelfs wat smoelenwerk van hem heb overgenomen. Ik kan het nog altijd niet geloven dat hij nooit meer terugkomt. Vaak denk ik dat hij plots thuis zal komen, welgezind zoals steeds, behalve dan als hij terugkwam van het voetbal en Zulte-Waregem weer eens een slechte match had gespeeld. Maar op die manier vond ik hem ook leuk. Nochtans was het in ons huwelijk ook niet altijd peis en vree geweest. Er waren ook twijfels en het kon wel eens goed stormen, maar wij leerden relativeren, mekaars karakter en ergernissen aanvaarden en verdragen waardoor wij dichter naar mekaar toegroeiden. En hier ben ik trots op, dat wij altijd één zijn gebleven. Door altijd maar bezig te zijn, in de natuur te vertoeven en te fotograferen gingen de dagen voorbij. Met de grote steun van familie en van enkele mensen die met kleine of grote gebaren, gemeend, mij vooruit wilden helpen, heb ik mij door dit jaar kunnen worstelen. Tranen van machteloosheid en verdriet vanwege een immens gemis zijn nooit ver weg. Ook vermoeidheid speelt mij vaak parten. Wat we voordien klaar speelden met zijn tweeën, komt nu op mijn smalle schouders terecht met vallen en weer opstaan en dat mag letterlijk genomen worden want dikwijls als ik het te lastig krijg, leg ik mij gewoon neer op de grond totdat de moed terugkomt om geradbraakt weer recht te strompelen.
In het voorbije jaar heb ik ontdekt wie echt om me geeft en begripvol is voor hetgeen er zich in mijn hoofd heeft afgespeeld en nog steeds afspeelt. Wie geduld met me heeft en weet dat ik het moeilijk heb en dat zo weinig mogelijk wil tonen. Wie naar mij luistert zonder te oordelen of veroordelen. Uit zelfbehoud , met pijn in het hart weliswaar, heb ik bijgevolg deuren definitief achter mij op slot gedaan. Wellicht heb ik tijdens de ziekte van Rik en misschien erna ook nog, bepaalde zaken verkeerd aangepakt. Als ik daardoor iemand last heb bezorgd of genegeerd, bied ik mijn oprechte excuses aan
Stilaan begint de zin om nieuwe paden te bewandelen en mensen met dezelfde interesses te leren kennen terug te komen. Toch zal het een zware opdracht zijn, waar ik mij in de toekomst zal proberen op toe te leggen. Negatieve gedachten en ervaringen laten vervagen en dankbaar terugkijken naar het goede en het mooie, wat is geweest, met Rik in mijn hart waar ik mij ook bevind.
Maar alles komt goed. Hier heb ik vertrouwen in. Het rouwproces verloopt bij elke mens anders. Alle goed gemeende raadgevingen ten spijt, moet de goesting om uit de zelfgesponnen cocon weg te geraken uit het diepste van je ziel komen.
'Zo ongelooflijk mooi
'n stukje mij, steeds in mijn gedachten
Voor altijd wij'
Bij deze tekst voeg ik enkele foto's van de vlasbloem, een frêle uitziende bloem, die slechts één dag bloeit op een plant met een ijzersterke vezel, die geschikt is voor veel toepassingen.
De foto's zijn ook een eerbetoon aan Rik, die vele jaren in de vlasnijverheid heeft gewerkt.
Onlangs ging ik wandelen in 't Burreken. 't Burreken is één van de schilderachtigste plekjes in de Vlaamse Ardennen. Het gebied strekt zich uit over de gemeenten Brakel (Zegelsem), Maarkedal (Schorisse) en Horebeke (Sint-Maria-Horebeke) in de kern van de Vlaamse Ardennen. Ik was er vroeger al 2 keer geweest met mijn echtgenoot, die intussen al bijna een jaar overleden is. De eerste keer, het was begin november, toen zagen we geen hand voor ogen vanwege de mist en we zakten voortdurend weg in de modderige paden. Het was een dag die ik op voorhand had aangeduid om naar 't Burreken te gaan wandelen. Uitgerekend op die dag stond er een dikke mist, maar als er iets in mijn hoofd zit, dan zit het niet in mijn ... idd, gat, wat een veelgebruikt gezegde is, door mijn moeder zaliger vaak gebruikt als ik mijn eigen zin wou doordrijven. Ik kan zelfs nog een anekdote vertellen, waarbij mijn wangen diep rood kleurden van schaamte. Daar kan ik later wel iets over vertellen. De tweede keer gingen we naar 't Burreken toen het vroor dat het kraakte. Met weinig zicht of versteven van de kou, we vonden dit natuurreservaat wonderlijk mooi. Het lijkt precies of ik naar dat natuurgebied wil gaan als de weersomstandigheden niet gunstig zijn. Misschien wil ik wel mijn grenzen verleggen, zoals dat nu in de mode is, een stapje zetten uit de comfortzone. En daar is niets mis mee zolang het verantwoord blijft. Achteraf is de voldoening des te groter. Eens goed tjolen om een Waregems woord te gebruiken, doorbreekt de saaie alledaagse sfeer. Dan ervaart men tenminste dat er bloed door het lijf stroomt.
Je grenzen verleggen in 't Burreken is zeker niet onmogelijk. Het gebied is bekend om zijn uitgesproken reliëfrijk landschap gevormd door talloze bronnen en beekjes die zich diep in de bodem hebben ingesneden. Het hoogste punt van de centrale kouterrug ligt op 116 m hoogte, terwijl de laagste delen op ongeveer 50 m liggen. In 't Burreken is het ook stil. De natuurlijke geluiden van water, wind en dieren overheersen er. De bossen voornamelijk bestaande uit eiken en beuken zijn eeuwenoud. Door de vele natte plekken waar het grondwater aan de oppervlakte komt staan er bijgevolg zeldzame planten.
Over 't Burreken en zijn geschiedenis valt nog heel wat te vertellen maar ik ga het nu verder houden over de reden van mijn derde bezoek. Ik was er met een missie, de zoektocht naar de orchideeënweide waarop de beheerders enorm trots zijn. Drie uur lang heb ik bij een krachtige wind, heuvel op, heuvel af, gelopen, terwijl roofvogels over mijn hoofd zweefden, alle weiden geïnspecteerd totdat mijn rug zo'n pijn deed dat ik besloot de zoektocht op te geven. Maar toen kreeg ik plots een inval en die werd beloond. Het was alsof Rik me influisterde waar ik de weide kon vinden. Uit verbondenheid roep ik vaak naar hem in de stilte van de natuur, in de hoop een antwoord te mogen ontvangen. Het is op zo'n plekken in de natuur waar ik zijn nabijheid het sterkst voel. Veel te paradijselijk om er alleen zonder geliefde te zijn.
De plaats waar de weinig voorkomende orchideeën onopvallend leven, ga ik niet verklappen. Niet iedereen gaat respectvol om met de natuur. Verleden jaar werd door de beheerders van het gebied met grote ontsteltenis vastgesteld dat een 40tal van deze beschermde orchideeën werden uitgegraven door natuurvandalen. Zoiets staat gelijk aan moord. Orchideeën stellen immers zoveel eisen aan de grond dat ze onmogelijk op een andere plek kunnen overleven. Daarom zijn ze ook zeldzaam.
Ik ben blij dat ik ze heb gezien en heb kunnen fotograferen. Maar het blijft bij deze keer, uit respect voor hun gemeenschap en habitat.
Er zijn zo van die hoogtepunten in de natuur die je als natuurfotograaf voor geen geld wil missen. Zo'n topper is de bloeiende daslook in mei in het Raspaillebos in Geraardsbergen, op de grens van de Vlaamse Ardennen met het Pajottenland (Galmaarden). Dit is een bos dat alles te bieden heeft wat een bos kan bieden: talrijke natuurlijke bospaden, een bonte verzameling van verschillende voorjaarsbloeiers, bronbeekjes en een groot aantal bewoners. Bij het binnengaan van het bos werd ik onmiddellijk verrast door het vrolijk gekwetter van tal van vogels. In geen enkel bos ben ik getrakteerd geworden op zo'n virtuoos fluitconcert, een weldaad voor de oren in een maatschappij vol irritante kunstmatige geluiden. Je wordt er zo rustig in dat bos, dat je ook automatisch trager gaat stappen. Niettegenstaande de vogelgeluiden is het daar bijzonder stil. Ik zie de weinige mensen, die aanwezig zijn in het bos fluisteren tegen mekaar om de stilte niet te verstoren. Soms hoor je toch een schreeuw, dat is één van de vele roofvogels die er huizen. Soms geritsel in de struiken, dat zijn andere bewoners, zoals herten, vossen, bunzings, eekhoorns, wezels, hermelijnen, enz.Het grote niveauverschil in het bos en dat is typisch voor alle bossen op de getuigenheuvels in de Vlaamse Ardennen maken de sfeer magisch. Er bestaan veel verhalen en legendes over het Raspaillebos. Zo zou de roversbende van Jan de Lichte zich hier schuilgehouden hebben. En wie een beetje fantasie heeft, ziet overal, achter bomen, in de struiken, weglopend op de paden, allerlei figuren uit historische romans als spoken opduiken. Merkwaardig, in dit bos vertoef je precies in een totaal ander universum, één van rust, stilte, weldadige zintuiglijke gewaarwordingen en verbeelding. Het Raspaillebos ligt op de westflank van de Moerbekeheuvel. De steile kasseiweg die het boscomplex Raspaillebos, karkoolbos en Kluysbos doorklieft is de Bosberg, heel goed gekend in het wielermilieu. Het hele bosgebied is een restant van het vroegere kolenwoud, een reusachtig oerbos dat zich in de tijd van de Romeinen uitstrekte van, wat nu Brabant tot Picardië is en het middendeel van België bedekte.Na een tijdje wandelen verlaat je het bos. En wat je nu te zien krijgt, is een mozaïek van weilanden en akkers, bronbeekvalleitjes, veldbosjes, houtkanten, oude meidoornhagen, struwelen, knotwilgen en bloemrijke holle wegen in een landschap dat de steile trekken van de Vlaamse Ardennen combineert met de zachte glooiingen van het Pajottenland. Op de wandeling die ik gekozen heb, doe je een ommetje in en langs de Helix. De Helix is een Vlaams Kennis- en Vormingscentrum voor Natuur en Milieu dat educatie en vorming rond milieu, natuur en duurzame ontwikkeling stimuleert en ondersteunt. Het centrum ontwikkelt innoverende educatieve producten en methodieken voor diverse doelgroepen. Dit centrum is zeker een bezoek waard. Na het bezoek aan de Helix, duik je terug het bos in. Nu ben je echt in het sprookjesbos terecht gekomen. Plots overvalt je een frisse geur van uien en voor je je het goed en wel kunt realiseren, vallen je ogen open van verbazing. Grote witte tapijten daslook bedekken de hellingen en de dalen in het bos. Buitengewoon mooi, moet niet onderdoen voor de hyacinten. Je wilt hier niet meer weg, ik toch niet. Even verder val je in een nieuwe verbazing. In de diepte, je kunt er met trapjes naar toe, staat een wit huisje. Het zou het pannenkoekenhuisje uit het sprookje van 'Hans en Grietje' kunnen zijn. Het is een kapelletje, het kapelletje van 't Iffraken. In de tweede helft van de 19de eeuw werd dit kapelletje, toegewijd aan de heilige Apollonia, gebouwd, in de nabijheid van een bron. Een scheut bronwater en een gebed voor Apollonia was in die tijd goed tegen tandpijn. Nog vroeger was deze plaats een Keltische bidplaats. Het vervallen en ingestorte kapelletje werd in 2013 helemaal terug opgebouwd door vrijwilligers, met historische materialen en volgens oude methodes. Het is op deze plek, verleden jaar toen mijn man Rik ziek was, waar ik de longen uit mijn lijf heb geschreeuwd, overmand door verdriet, woede en machteloosheid. Een getier zo snerpend dat de dieren in het bos naar het diepste van hun hol of in de hoogste takken van de bomen zullen gevlucht zijn. Een reactie van ergens kwam er echter niet, de vogels zongen hun liedjes uit en de daslook bleef verder geuren en de omgeving in een witte waas kleuren. 'Het is was het is', dat zei Rik ogenschijnlijk kalm toen de diagnose ons deed instorten.
