Hartelijk dank aan iedereen die mijn blog leest en eventueel leuke reacties wil achterlaten. Mvg, Mya
Een zestal jaren geleden, heb ik een andere wereld leren kennen, de wereld van de insecten. Door mij te verdiepen in hun manier van leven heb ik geleerd ze te begrijpen, te respecteren en hun noodzakelijke rol in de natuur te erkennen.�
In de wereld zijn er miljoenen verschillende soorten aanwezig. Hun kort bestaan als volwassen insect is vooral gericht op de voortplanting om het voortbestaan van de soort te verzekeren. Ondertussen verrichten zij noodzakelijk werk in de natuur, zoals het bestuiven van bloemen, het opruimen van dood en rottend materiaal in de natuur. Sommigen slachtofferen zich als voedsel voor andere insecten of voor andere dieren zoals vogels.
Het is een harde wereld. In hun samenleving geldt de uitspraak "de ene zijn dood is de andere zijn brood" bijna letterlijk. Roofinsecten, insecten die andere insecten doden om zich te voeden en parasito�de insecten, die andere levende insecten, larven en rupsen gebruiken als voedsel voor hun eigen larven of rupsen houden het evenwicht tussen de soorten zo goed als mogelijk in stand.
Gruwelijke taferelen zijn schering en inslag in het milieu van de insecten maar met dien verstande dat zij instinctief handelen om hun plaats in de natuur te behouden en niet uit geldzucht of machtswellust die bij sommige wezens uit het mensdom de enige drijfveer is.�
Tijdens het observeren heb ik ook vastgesteld dat hun gemeenschap niet veel verschilt van de onze. Sommige bezitten een zachtaardig karakter zoals de zweefvliegen. Maar er zijn o.a. ook wreedaards, opportunisten en profiteurs. Velen hebben komisch talent en dat maakt het dan weer vermakelijk om ze gade te slaan. De slechtste karakters zijn de parasito�de specimen die hun slachtoffers de marteldood laten sterven.�
Ik heb ook een wereld van schoonheid ontdekt. Veel insecten zijn gezegend met schitterende kleuren. Andere zijn dan weer getooid met o.a. prachtige vleugels, kleurrijke ogen of met een lijf met een mooi patroon alsof het geschilderd of getekend is.
Met grote ongerustheid stel ik echter vast dat de diversiteit onder de insecten sterk is afgenomen. Exemplaren die ik vorige jaren nog kon fotograferen, zie ik de laatste tijd niet meer terug.�
Daarom doe ik een oproep aan iedereen om de gifspuit voor goed te verbannen en de tuinen insectenvriendelijk in te richten. Dat levert alleen maar voordelen op, minder onderhoud en afval en een tuin die krioelt van het leven, waar het heerlijk vertoeven is.
Ik kan het weten
31-01-2025
How is the weather
Het weer, doorgaans het gespreksonderwerp of de -opener bij uitstek. Vaak begint een babbel met het geklaag en gezaag over het weer, te heet, te koud, te droog, te nat ... al dan niet 'voor de tijd van het jaar'. Te nat en te koud om te zaaien, te weinig zon om te rijpen, te klam en te vochtig voor de gewrichten. Met dit item weet iedereen zijn ongenoegen te uiten. Nog altijd beter over het weer dan over de medemens, denk ik dan. De klaagzang is op zich niet verkeerd, want het zorgt enigszins voor opluchting en voor een connectie maar anderzijds toch liefst niet voortdurend want het kost veel negatieve energie, die nooit bevorderend is voor onze algemene gezondheidstoestan0Wat mij vooral opvalt en ongetwijfeld ook bij anderen ivm het weer is dat er eigenlijk maar 2 seizoenen overblijven, herfst en zomer.
Ik herinner mij nog levendig de harde wintertoestanden van vroeger, sneeuw en ijs die wekenlang bleven liggen, vriestemperaturen alhier van -10 en nog meer, onbegaanbare en onberijdbare wegen, bevroren leidingen, ijsbloemen op de ruiten, lijdende dieren en ook mensen, die hun woningen niet voldoende konden verwarmen of die deze niet konden verlaten enz. En de winter begon ook al vroeg. Ik hoorde vaak mensen praten over mogelijke vorst op 1 november en hun angst voor het bevriezen van de kerkhofbloemen en ook over de sneeuw die al een kloefe dik lag, terwijl het nu, niet uitzonderlijk, nog nazomert.
Bij al het geklaag, en ook terecht, over het natte winderige grijze weer in deze winterperiode, moet koning winter gedacht hebben: 'Ik laat mij niet zomaar van mijn troon stoten. Ik word wel wat ouder en kan het niet zo lang meer volhouden, maar bij momenten slaag ik er nog in om het beste van mezelf naar boven te laten komen.' En zo geschiedde. Gedurende enkele dagen tot een week werd het landschap omgetoverd tot een aanvaardbaar winterwonderland, met alles erop en eraan, sneeuw, ijs en wat zon die altijd aardig staan op een plaatje. Ik zeg u, dank, koning Winter voor de mooie beelden en de winterpret. Heel blij dat u ons dat nog gunt, hoe kortstondig ook. Te langdurig zou het klaaglied maar net weer op gang trekken.
Ondertussen zijn we jammer genoeg weer verzeild geraakt in de mist, in de regen en in de wind. Ik hoopte op de goedgezindheid van de weergoden en dusdanig op een heldere hemel rond middernacht op 16 januari, precies op mijn verjaardag en ook die van mijn vader zaliger. Toen stond de planeet Mars in oppositie met de aarde d.w.z. dat de Aarde zich rechtstreeks tussen Mars en de zon bevond waardoor Mars met de rode kleur extra helder en groot zou lijken omdat ze zich op dat moment het dichtst bij onze blauwe bol bevond. Het mocht niet zijn, wolken en mist deden zich voor als stoorzenders. Maar ik klaag niet en ik zaag niet. Over twee jaar is er weer een kans om dit fenomeen te bewonderen en misschien met een goede telescoop een rondhuppelend marsmannetje te ontdekken.
Dus niet getreurd want ondertussen zijn er tijdens de nacht en de schemering heel wat fascinerende verschijnselen in de hemel waar te nemen, maar je moet graag en nòg kunnen naar boven turen, niet uit ijdelheid maar vol positieve energie over hetgeen wel mogelijk is.
Dit waargebeurde verhaal dateert uit 2019. De reden waarom ik het nog niet heb neergeschreven, kan ik niet direct opnoemen. Het feit is nochtans niet in de vergetelheid geraakt. Het gaat over een koe die ik Marguerite heb genoemd, geïnspireerd op de film met Fernandel en zijn koe Marguerite, ook op waargebeurde feiten gebaseerd. Deze zwartwit film uit 1959 staat na vele decennia nog steeds in mijn geheugen gegrifd, temeer omdat een koe de hoofdrol deelde. Ik was nog een kind toen de film op tv werd vertoond. Waarover het verhaal ging, wist ik van geen kanten. Ik was vooral geïntrigeerd door de belevenissen van het op de vlucht zijnde personage dat Fernandel vertolkte en zijn koe, die hij meezeulde in een halster en met een emmer melk in de andere hand. Toen de man zijn koe achterliet om zich te verstoppen in een goederentrein met de bedoeling naar zijn moederland Frankrijk te kunnen terugkeren (hij was immers een krijgsgevangene die gevlucht was uit een Duitse boerderij in WO II) huilde ik tranen met tuiten. Ik was zo verdrietig dat ik na tientallen jaren mij dit beeld nog altijd kan herinneren alsof het gisteren gebeurde, ondanks de pogingen van mijn ouders om mij toen te troosten. En na zovele jaren duikt Marguerite weer op in Leupegem weliswaar langs de Markebeek. Op een dag waren mijn man en ik op wandel in het mooie dorp Leupegem bij Oudenaarde. De wandeling verloopt voor een gedeelte langs de Markebeek die tamelijk droog stond toen. Op een bepaalde plek bemerkte ik plots veel koeienvlaaien in de beek en er was ook een pad bezaaid met deze taarten dat naar een hoger gelegen weide leidde. Het lag voor de hand dat koeien dit pad gebruikten om te gaan drinken in de beek en terzelfdertijd hun behoefte deden. Het water van de beek moet destijds enorm verontreinigd zijn geweest. Over de beek was er een brugje waarover ik naar de weide kon gaan en daarin graasden inderdaad koeien. Spontaan begon ik te roepen en de gesticuleren naar de koeien dat ze het pad moesten afdalen. Eén snuggere koe, die ik terstond Marguerite doopte, terugdenkend aan de beroemde koe van Fernandel, begreep wat ik van ze verlangde en liep richting pad en daalde het af. Ik haaste mij terug naar het brugje om dit wel spectaculaire tafereel goed te kunnen gade slaan. Marguerite waadde de beek in, keek indringend in mijn ogen, hefte haar staart omhoog en begon te plassen. Dat was meer dan een intelligente koe. Ze bezat ook nog een aanzienlijk showgehalte. Ze deed erna zelfs nog kaka, maar dat heb ik niet meer kunnen fotograferen, want ik lag in een deuk van het lachen. Op den duur was het daar vollen bak want de andere koeien vonden het ook leuk om daar nog wat show te verkopen. Ik ben er ten stelligste van overtuigd dat koeien intelligente, gevoelige, zachtaardige en meegaande dieren zijn die met het hoogste respect dienen behandeld te worden wat in de praktijk vaak niet het geval is. Heden beter dan vroeger door de strengere reglementering. Dus de uitdrukking 'domme koe' kan maar beter nooit meer uit iemands mond komen. De koeien van Leupegem zullen wellicht reeds op iemands bord zijn beland in de vorm van gehakt of hamburgers. Alhoewel ze 20 jaar kunnen worden, worden ze na 5 à 6 jaar reeds geslacht. De echte Marguerite was er beter aan toe. Nochtans was Marguerite voorbestemd voor de slacht na de laatste opname van de film. De regisseur Henri Verneuil kon dat echter niet over zijn hart krijgen en hij vond voor haar een plekje op een boerderij in Normandië, waar ze zorgeloos mocht grazen tot het einde van haar leven Eind goed al goed, toch voor de originele Marguerite
Tewege (bijna) had ik de beslissing genomen om de natuur niet meer te vriend te houden en dat zou zeker niet zonder reden geweest zijn, want als ik bedenk hoe dikwijls de natuur of het opzoeken er van mij op kosten heeft gejaagd, dan kom ik uit op een niet onaardig kostenplaatje. En daar reken ik de elementaire kosten voor de aankoop van fotografiemateriaal, het onderhoud van een vaak smerige auto en de benzine niet bij. Het verliezen van een lensdop daar kon ik nog vrede mee nemen. Het achterlaten van een cameratas en een lensfilter was al moeilijker te verteren. Het breken van brillen en wat schrammen en builtjes op de carrosserie van mijn auto bleven al zwaarder, als een baksteen dus op de maag liggen, nog net geen indigestie veroorzakend. En nadat ik verleden jaar bij een uitwijkmanoeuvre op een smalle weg in een verdoken put terecht kwam en een as hoorde kraken onderaan mijn auto, weigerde mijn maag toch tijdelijk alle voedsel en besloot ik om nog zo weinig mogelijk landelijke wegen te berijden of iets verder te parkeren en een stuk te voet te gaan. Als je uiteindelijk denkt dat je goed bezig bent en alle obstakels op den buiten onder controle hebt, blijkt het dat het nog steeds erger kan. Een paar weken geleden had ik het toch wel echt gehad in de natuur. Na een bezoek aan de Meikensbossen in Tielt en keurig op de parkeerstrook te hebben gestaan, bemerkte ik 's anderendaags dat het olielampje brandde op de display in mijn auto. Als een nauwgezet zijnde persoon, reed ik onmiddellijk naar de garage. De diagnose was gunstig, een storing die kon verholpen worden door het vervangen van een sonde. Ik deed mijn auto binnen 's morgens op de afgesproken dag en ging hem 's avonds terug ophalen. Wat aarzelend toonde de garagist mij de factuur en zei 'gelukkig zijn er geen doden mee gemoeid' alsof hij wilde zeggen verschiet niet, de factuur is gepeperd. Wat bleek, een dier waarschijnlijk een marter heeft kabels e.d. onderaan stuk gebeten, te merken aan de bijtsporen door scherpe tandjes. Op aanraden hangt er nu een wc blokje onder de motorkap, dat zou de beestjes moeten afschrikken, op hoop van zegen. Krijgt de natuur nu echt de bons? Welnee, als ik een kosten-batenanalyse opmaak, stel ik vast dat de natuur mij al veel heeft geschonken: kracht, sterkte, moed, verstrooiing, schoonheid en verwondering en nog zoveel meer. En wie doet er nu nog iets volledig gratis?
Zaterdagvoormiddag voelde het aan als of de lente zich definitief manifesteerde. Het hoera gekraai was echter van korte duur want de dag erna, uitgerekend op zondag werden de hemelsluizen onverbiddelijk weer helemaal opengedraaid. Op zondagmorgen zag ik een hommelkoningin helemaal verzopen aan de gevel van ons huis geplakt hangen. En dit nu schrijvende, komt de gedachte bij mij binnen om nog eens te gaan checken. En inderdaad, een bevestiging, ze hangt er nog steeds, de arme sloor. Wenselijk komt de zon nog te voorschijn zodat het beestje de waterdruppels van zich af weet te schudden.
Zaterdagvoormiddag verlieten een aantal aardhommelkoninginnen hun winterschuilplaats in onze tuin. Aardhommels gaan in de herfst op zoek naar een veilige overwinteringsplaats en dat kan een composthoop zijn, een hoop bladeren, een spouwmuur of gewoon een holletje in de grond. Normaal verlaten de koninginnen eind februari hun logement, maar de vroege lentewarmte heeft hen vroeger wakker gestreeld. Na een vastentijd van enkele maanden zijn de beestjes uitgehongerd en gaan op zoek naar voedsel in vroege voorjaarsbloeiers zoals winterheide en krokussen. Vaak gebruiken hommelkoninginnen ook de krokussen als slaapplaats in afwachting van een geschikte nestplaats. Hommelkoninginnen maken soms een nest in een spouwmuur wat absoluut niet schadelijk is voor een huis. Ze knagen slechts een klein holletje in de isolatie. De koningin bouwt een eenvoudig nest, een soort kommetje, waarin ze een aantal eitjes legt. Zodra de larven uit de eieren komen, voedt ze hen met stuifmeel. Na verpopping verschijnen de werkster-hommels, die onvruchtbaar zijn en kleiner dan de koningin. Deze werksters zorgen voor het nest en gaan op zoek naar voedsel voor de andere larven. Ondertussen blijft de koningin op het nest. Gedurende de hele zomer kom je brommende hommels tegen in je tuin. Mensen schrikken soms van het gebrom dat een belangrijke functie heeft: het trillen van de hommel zorgt ervoor dat het stuifmeel loskomt van de helmdraad, waardoor het gemakkelijk kan verzameld en meegenomen worden naar het nest. In juni worden zowel mannetjes en jonge koninginnen geboren. De jonge koninginnen moeten veel eten om een flinke vetvoorraad op te bouwen. Ze paren met de mannetjes. Reeds eind juli of begin augustus zoeken deze koninginnen een nieuwe winterschuilplaats. De oude koningin en de werksters sterven in de nazomer, maar de nieuwe generatie koninginnen bereidt zich voor op het volgende voorjaar.
Elk einde betekent een nieuw begin, zolang de klok verder tikt en elke seconde ons dichter brengt bij nieuwe belevenissen.
Zaterdagvoormiddag zag ik een aardhommelkoningin die het balanceren op de frêle blaadjes van de boerenkrokussen nog niet goed in de pootjes had. Telkens weer verloor ze het evenwicht en belandde pardoes in het stuifmeelbad. Daarenboven moest ze ook nog een aantal mijten meesleuren. Het doet me terugdenken aan de teek die zich vorige zomer vastgehecht had in mijn been en zich wou tegoed doen aan mijn lekker zoet bloed en die mij met ongerustheid opzadelde. Deze mijten (acari) op de hommel doen echter meer goed dan kwaad. Ze gebruiken de hommel als taxi voor hun uitstapjes in de zon. Op die manier kunnen ze hun batterijtjes opladen met hun ingebouwde zonnepaneeltjes. Als dank stofzuigen ze het nest van de hommel door het afval op te eten dat de hommels produceren bij het bouwen van hun nest. Dat wordt 'leven in symbiose' genoemd. Dank wederom dank. Als de insecten en de mijten het kunnen, waarom zouden de mensen het dan niet kunnen. Mens(dom?)
Om nog eens terug te keren op mijn haast verdronken koningin, ik heb ze ondertussen zonder kleerscheuren van de muur kunnen halen en op een droog plekje in de zon, met een krokusje als toetje, zachtjes neergezet. De dankbaarheid van de hommel was zeker een topmomentje van de dag.
-als de eerste lentezonnestralen je huid verwarmen
-als de vogeltjes hun kleurrijkste pluimpjes hebben aangetrokken en pronken met de mooiste dansjes en liedjes om het hart van een vrouwtje te veroveren
-als twee middelste bonte spechten mekaar achterna zitten
-als bronbeekjes kletterend zich een weg banen door het bos
-als de kale bomen nog toelaten te genieten van een idyllisch dorpszicht
-als de boerenkrokusjes als eerste hun bloemblaadjes openen en de hongerige bijtjes mogen proeven van hun hemelse nectar
-als het frêle sneeuwklokje vol vertrouwen in haar zieltje laat kijken
-als een echte wilde narcis je pad kruist en bemerkt hoe licht ze is van kleur en hoe spits en fijn haar bloemblaadjes zijn gevormd om perfect en elegant te
kunnen meewiegen op het ritme van de wind
-als het nieskruid zich richt naar de zon en gretig slurpt van al het moois dat de lente biedt
-als je fladderende vlinders in je buik voelt
-als een hartbeatknuffel je warmte en troost brengt in verbondenheid en genegenheid
-als je voor het eerst de schattige maar zeldzame vinpootsalamander te zien krijgt
-als je dankbaar bent dat je deze verheven schoonheid en intense emotie mag beleven en delen
't Is al weer een tijdje voorbij die mooie winterprik. Hij begon zowat begin januari en was na een veertien dagen alweer voorbij. Warm ingeduffelde mensen gingen schaatsen, langlaufen, wandelen in de sneeuw en genoten van sprookjesachtige landschappen. Kinderen gooiden sneeuwballen, maakten een sneeuwpop en gleden met een slee hellingen af. De sfeer ademde peis en vree en een gezond aantrekkelijk blosje sierde onze wangen. We werden even door de winter verwend. Alhoewel er in mijn streek enkele cm sneeuw meer mocht zijn gevallen. En ach, het was weer snel voorbij. Nu zit ik met mijn foto's hier in de regen en wind.
Maar ja, hoor ik mensen zeggen: "Voor wie de weg op moet" is het geen pretje." Maar ja, wanneer is dit het wel? Iedere chauffeur weet hoe gevaarlijk het is op de weg tijdens stortbuien of in de regen gewoon en vooral wanneer het donker is, tijdens het spitsuur met vaak bewasemende ruiten op de koop toe. Fietsers, wandelaars en nu ook de steppers die niet genoeg verlicht zijn of geen fluorescerende beschermkledij dragen, zijn haast onopmerkbaar. Rukwinden, die slingeren van alles op de weg, veroorzaken blokkades en halen zelfs bomen en muren neer, waaronder iemand terecht kan komen. Wind maakt me bang. Ik hou mijn hart vast telkens als hij met volle kracht tegen mijn huis bonkt en de takken van onze oude notelaar als een heen en weer zwiepende gesel laat tekeer gaan. Een laagstaande zon en vooral wanneer die op een nat wegdek schijnt, maakt een weggebruiker stekeblind. En dan is er nog de mist die soms plots uit het niets komt aanzetten en waarbij men in de ergste situaties tegen een muur lijkt aan te lopen.
Zelfs wanneer de weersomstandigheden uiterst gunstig zijn, dan is het nog geen pretje om deel te nemen aan het verkeer. Ik denk aan de agressieve chauffeurs die ik hoor toeteren en in mijn achteruitkijkspiegel de vuisten zie ballen of de armen hoog in de lucht zie steken, wanneer ik zelf geduldig sta te wachten tot al het verkeer van links en rechts voorbij gereden is om daarna veilig het kruispunt te kunnen oversteken. Ik denk aan de bumperklevers die mij schrik aanjagen. Aan de roekelozen die de verkeersregels aan hun laars lappen, die mij voorbij steken op plaatsen en op momenten dat dit hoogst onverantwoord is. Die mij voorbijsteken als ik de snelheidsbeperking respecteer, diegenen die zich vergissen van rijstrook, de door het rood rijders. En dan zijn er nog de drug- en alcoholgebruikers die al menig dodelijke slachtoffers hebben gemaakt in het verkeer. De telefoneerders, de gsm'ers, die die tv kijken, de krant lezen, hun maaltijd verorberen achter het stuur. Alles blijkt nu mogelijk te zijn in de auto. Straks zal men zich ook nog kunnen douchen en naar het toilet gaan. Zelfs een dutje doen is al mogelijk in de zelfrijdende auto's. Maar wat als de IA van de boordcomputer een toestand niet herkend? Wat als het systeem gehackt wordt? IA is een interessant hulpmiddel maar de controle volledig overlaten, dat zie ik mezelf nog niet doen. Toch zou ieder voertuig uitgerust moeten worden met AI, met als functie assistentie verlenen en het op tijd waarschuwen en automatisch rectificeren van blunders of fouten die een bestuurder dreigt te maken. Waaraan iedereen zich in het verkeer al eens of meerdere keren heeft bezondigd is verstrooidheid. Grote drama's kunnen worden veroorzaakt wanneer de aandacht afdwaalt en er zijn veel redenen toe in ons door stress bepalend levensritme. Met een grote dosis geluk, een zindering door lijf en leden en met een zucht van opluchting, kan de domme stoot (blunder) nog naverteld worden. Er zijn dus heel wat situaties die veel meer gevaar opleveren dan een laagje sneeuw of ijs op de weg. Met het aanpassen van de rijstijl en met goede wil, kan al heel wat ellende voorkomen worden. En trouwens er zijn de strooidiensten die reeds tijdens de nacht uitrukken om de wegen voor ons goed berijbaar te maken.
In het verkeer moet men steeds op zijn hoede zijn, een defensief rijgedrag vertonen. Zo wordt dat genoemd of zich gedragen als 'een heer in het verkeer'. Maar helaas stoppen imbecielen nog te dikwijls een tijger in de tank.
De speeltijd is over, op facebook althans. Iedereen zal ondertussen reeds bemerkt hebben (of is het alleen ik ?) dat facebook één reclameblok is geworden. Op het nieuwsoverzicht zie ik enkel nog 'te volgen pagina's', gesponsorde berichten, foto's van gewezen filmsterren, muziekgroepen, series, films enz. Leuk om daar nog eens aan herinnerd te worden, maar de interactie met eigen volgers sijpelt nog slechts met mondjesmaat door. Om de ergernis bij de gebruiker nog wat op te pompen, passeren er ook valse berichten, fake foto's en video's. Zijn ze echt of zijn ze door de intelligentie (?) van de computer artificieel gefabriceerd? Als mens zullen we in de toekomst nog meer op onze tellen moeten passen waardoor de vrijheid van handelen zal beknot worden en de achterdocht zal toenemen in een maatschappij waar polarisatie toeneemt.
Het is duidelijk dat het bedrijf Meta, zoals ieder ander bedrijf, winst moet maken om te overleven en zich moet houden aan de Europese regels ivm de privacy. Momenteel bieden ze reeds betalende abonnementen aan met de belofte dat de abonnees niet langer zullen worden overstelpt met advertenties en dat hun gegevens niet langer voor commerciële doeleinden zullen worden gebruikt. Dat hierdoor het nieuwsoverzicht zal worden, zoals vroeger, betwijfel ik. In alle geval, betalen doe ik voorlopig zeker niet. Ik blijf mijn foto's op facebook plaatsen en wie ze wil zien, zal zelf naar mijn pagina moeten gaan, zoals ik nu reeds doe bij de vrienden die ik volg.
Hierna enkele foto's, vooral over de weergesteldheid van de laatste weken.
Een terugblik op de grote overstroming in de Westhoek, wondermooi om te aanschouwen, heftig ook. Formidabel hoe water zich meester maakt over uitgestrekte vlaktes en tegelijkertijd niets of niemand ontziet. Wegwezen is dan de boodschap. Vier natuurelementen: water, vuur, aarde en lucht zijn essentieel voor ieder levend wezen maar hun oppermachtige krachten zijn vaak ook verwoestend. Veel zou kunnen voorkomen worden door het leren omgaan met deze krachten en zich daaraan aan te passen ipv van het noodlot te tarten. Rampen kunnen echter nooit volledig vermeden worden, daarvoor is de aarde en haar bewoners veel te woelig. Ben ik nu een ramptoerist omdat ik 3 maal naar de Westhoek gereden ben om beelden in me op te nemen en vast te leggen? Moet ik mij schamen omdat ik ellende heb gezien? Neen, niet meer dan iemand die op reis gaat naar werelddelen waar buiten de chique resorts de gewone bevolking in ellende, armoede en onder uitbuiting leeft. Ik ben zeker, wie dergelijke reizen onderneemt, in de eerste plaats de bedoeling heeft om mooie indrukwekkende natuur en landschappen, tropische stranden e.d. te zien, of andere culturen wil leren kennen en niet uit foute nieuwsgierigheid, tenzij natuurlijk de humanitaire hulporganisaties. Iedereen weet dat Dubai gebouwd is op slavenarbeid en dat achter de luxueuze kustplaatsen van Brazilië miljoen mensen leven in sloppenwijken, de favelas, om 2 voorbeelden te geven.
Ondertussen zijn ook andere delen van Vlaanderen getroffen door watersnood zoals onze buurgemeente Deerlijk, waar de Gaverbeek het overvloedige regenwater niet meer kon slikken en weilanden en straten blank zette.
Momenteel beleven we ijsdagen die weer mooie plaatjes zullen opleveren, maar ook nieuwe ellende voor mensen met natte huizen.
De laatste tijd worden we met allerlei termen die met gender te maken hebben, rond de oren geslagen. Het gepalaver erover vanuit allerlei instanties zal ik pas ernstig nemen wanneer de loonkloof man-vrouw uiteindelijk gedicht wordt. Want er is op dit moment geen grotere discriminatie wat betreft de verdienste voor hetzelfde werk tussen de mannelijke en de vrouwelijke identiteit. Louter over de genderidenteit daar oordeel ik niet over. Het eenvoudigste is dat je gewoon man of vrouw bent en er ook zo uitziet. Maar de natuur maakt soms een zijsprongetje en het is niet omdat iemand er op het eerste zicht uitziet als een man of vrouw, zich ook als dusdanig voelt. Sommige mensen hebben kenmerken van de twee geslachten en/of voelen zich noch man nog vrouw of voelen zich man en vrouw tegelijkertijd of voelen zich de ene keer man en de andere keer vrouw. Dat zijn dan mensen die non-binair, genderneutraal, gender non-comform, agender, bigender, genderqueer of genderfluïde zijn. Ik vind het een zeer goede zaak dat er tegenwoordig veel aandacht besteed wordt aan deze problematiek en dat mensen met lichaamskenmerken en gevoelens, die niet voldoen aan de gangbare regel ernstig worden genomen. Het grootste geluk in het leven is het zich goed voelen in eigen vel. Dan pas kan men een goed mens zijn en dit overbrengen naar andere mensen toe. Toch betrap ik mezelf op de neiging om naar eigen goeddunken de gender te definiëren. Mensen met gendermoeilijkheden, neem mij deze stoutmoedigheid absoluut niet kwalijk. Mijn generatie en de generaties voor mij zijn nog opgegroeid met stereotypen. In de sociale omgang is voor mij in principe iedereen gelijk ongeacht uitzicht, kleur, nationaliteit, identiteit op voorwaarde dat men zichzelf goed verzorgt, van goede wil is en respect heeft voor de cultuur waarin iemand geboren werd en is opgegroeid of door omstandigheden in terecht is gekomen. Mijn neiging tot genderbepaling beperkt zich gelukkig tot het planten- en dierenrijk. Een schepsel dat er zacht, sensueel, elegant maar ook listig uitziet, beschrijf ik graag met een 'ze' en voor een schepsel dat er stoer, theatraal (macho dus), maar ook een hoge aaibaarheidsfactor bezit, gebruik ik eerder het mannelijk persoonlijk voornaamwoord in mijn schrijfsels en mondelinge vertelsels. Bij de populairste huisdieren is de gender vanzelfsprekend. Een hond is een hij en een kat een ze, behalve als je hun naam kent en dan nog kan er verwarring zijn want de namen die aan deze dieren gegeven worden, stroken niet altijd met het geslacht. Ik heb ooit een kattin gehad die Pallieter heette, gewoon omdat ik het een mooie naam vond. Bij planten wordt het geslacht soms bepaald door de naam. Margriet, hyacint, Iris, Jasmijn, Marjolijn, Roos enz. zijn allemaal meisjes. En sedert Aster Nzeyimana in het sportnieuws op tv verschijnt maar ook opduikt in amusementsprogramma's bestempel ik nu alle asters als mannelijk. Waar ik echter toch niet zo zeker van ben omdat Aster, schitterend als sportjournalist, minder als presentator van amusementsprogramma's (dus ook voor Aster geldt het spreekwoord 'schoenmaker, blijf bij je leest' maar aan de andere kant zou hij zot zijn om niet in te gaan op geldverrijkende aanbiedingen van tv zenders. Het hangt er natuurlijk van af wat hijzelf of misschien zijn lief verkiest: de waardering of het geld) er op het eerste zicht niet meteen als een typische man uitziet. Hoe het nu echt zit met Aster, zal ik eens moeten vragen aan Lize Feryn, als ik dat durf tenminste. Haar ouders wonen niet veraf en haar vader is natuurgids en natuurconsulent, iets dat binnen mijn interessegebied ligt en sociaal contact hierdoor gemakkelijker maakt. En dan is er nog een groep in de fauna en flora die speciale aandacht verdient. Dat zijn diegenen die opgedrongen een je of een tje achteraan bengelen hebben of niet noodzakelijk, onzijdig genoemd in de taalkunde. Moeten door het leven als 'het', te vergelijken met 'ding' of 'dinge', dat ik vaak gebruik om iemand aan te duiden wiens naam ik vergeten ben. Ik schaam me hiervoor en neem het me niet kwalijk. Dit lijkt een veelvoorkomend probleem te zijn bij ouder wordende mensen. Het roodborstje, het lieveheersbeestje, het nonnetje, het lantaarntje, het kandelaartje, het helmkruid en nog zoveel anderen zijn mossel noch vis. Triestig bestaan zo zonder eigenheid. Het 'het' zijn duidt op onderdrukking, het lager in rang zijn, van minder belang zijn. En terwijl ik dit aan het schrijven ben, overvalt me de bedenking dat een meisje ook maar een 'het' is, terwijl een jongen met het stoere 'hij' mag pronken en zich als dusdanig gedragen. En hier word ik nijdig van. Vrouwen, mannen, meisjes en jongens moeten als evenwaardige partners in het leven staan, mekaar aanvullen met ideeën, gevoelens delen, vaardigheden uitwisselen, wat relaties zeker ten goede komt. Als passieve streefster naar gelijkheid, ben ik nu op zoek naar woorden die meisje vervangen en die met een 'ze' bekroond zullen worden. Meid is al zeker geen goed idee. ik moet niet uitleggen waarom en griet doet mij denken aan een vis. Aub, help mij zoeken en wie weet kunnen wij vrouwen een kentering teweeg brengen, in de volgende 'Dikke Van Dale'. Soms ondervind ik wel eens problemen met het toebedelen van het geslacht, bij o.a. de bladluis, de bromvlieg, de mug, de kwal en nog andere, dan laat ik de intuïtie van het moment de keuze man/vrouw maken en dat kan nogal variëren van hoe ik mezelf op het moment voel, emotiefluïde afhankelijk dus.
Hierbij nog enkele foto's van beestjes waarmee ik goed kan opschieten om het even of het nu een hij, een zij of een het is.
Graag maak ik een post apart voor deze schitterende orchidee. De plant is van verre, verre van een schoonheid en is qua kleur ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. En eigenlijk is dat maar goed ook voor de eigen veiligheid van deze zeer zeldzame orchidee. Het enige wat opvalt is de grootte die tot 1 m kan oplopen.
Van dichtbij is hij of zij daarentegen verrukkelijk. Binnenin de bloem schuilt er onder een koepel precies een godheid die zijn tentakels wonderlijk en verraderlijk sensueel één voor één uitrolt. Opvallend is de zeer lange lip die 3 delig is. Die lip doet mij denken aan de opgerolde tong van een vlinder of aan het feestartikel dat zich ontrolt als je op het pijpje blaast. En verleiden dat kan hij als de beste. Het bereik van zijn verleidingskracht is echter wel beperkt tot het insectenvolk. Wanneer het donker wordt gaat hij zelfs ruiken of moet ik zeggen stinken naar een bok. Logischerwijze is de bokkenorchis voor mij dus een hij (bok=hij). Zijn lange vertakte tong zorgt ervoor dat insecten gemakkelijk kunnen landen. Hij rolt als het ware de rode loper voor hen uit. Deze gentleman lokt bij mij veel bewondering uit. Het is er één die ik niet snel zal vergeten
