Na 3 maanden is het dan zover. Het laatste blogbericht vanuit Zuid-Afrika is een feit. Voor degenen die nu pas inschakelen … TE LAAT! U heeft veel avonturen gemist. Gelukkig valt er ook deze week nog een leuke story te vertellen.

Onze laatste schoolweek bij Eldoraigne was een projectweek. Dit was een schoolopdracht waarbij we een onderzoek voerden naar ‘multimediale geletterdheid’. Een veel te moeilijk woord waarvan ik u de uitleg absoluut zal besparen. Voor dit project moesten we elke dag een verslag posten naar onze docent in België. Plichtsbewust als we zijn deden we dit elke dag netjes op tijd. Donderdag, de laatste dag van ons project – vrijdag was hier een officiële feestdag – was dit ook het plan. Helaas besliste het Zuid-Afrikaanse internet hier anders over. Alle Telecom-lijnen lagen plat en met deze ook het world wide web. Vermits we de volgende dag vroeg (04u00) vertrokken richting Drakensbergen, konden we ook dan onze plichten niet vervullen. Bij deze een oproep aan al onze ‘goedhartige’ docenten die zaten te wachten op een bericht en opdrachten van ons. VERGEEF HET ONS … WE KONDEN ER ECHT ECHT ECHT NIETS AAN DOEN.

Op vrijdag liep om 03u15 onze wekker af. Dit was het begin van een mooi tripje naar de Drakensbergen. Om 04u00 werden we door Cariné en Janet opgepikt voor een 4 uur lang ritje richting Vrystaat. Vermits we zelf niet met de auto reden, konden we nog een dutje doen. Rond half 9 kwamen we aan op de kampplaats ‘Glen Reenen’. Dit zou onze thuis worden voor de komende 3 dagen. Onze volgende taak was het opslaan van de tenten. Makkelijker gezegd dan gedaan zo bleek, want de wind was een spelbreker. Enfin, ongeveer een uurtje later stonden de tenten recht en kon het uitladen van de zwaar geladen auto beginnen. Daarna beslisten we een kort schoonheidslaapje te houden. Zalig, zo midden in de bergen indommelen met het heerlijke geluid van de wind. Alleen spijtig dat 2 minuten later de tent op onze kop viel. Bye bye powernap! Op de achtergrond hoorden we het gelach van Nathalie die stond toe te kijken. Zij had immers wijselijk beslist om niet deel te nemen aan het slaappartijtje, maar een wandeling te maken. We schraapten al onze moed bijeen en zochten een ander, windstiller plekje om de tent op te slaan. Onder leiding van Nathalie was deze poging wel succesvol. Zij zorgde ervoor dat we die nacht niet onder de blote sterrenhemel moesten slapen, hoewel deze prachtig was.

De volgende ochtend werden rond 09u00 de benen ingesmeerd voor een hiking. In totaal deden we 3 trails, waarvan de laatste de meest indrukwekkende en de gevaarlijkste was. Zo kwamen we op een gegeven moment bij een rotsig gedeelte met een hellingsgraad van bijna 90° waar we moesten opklimmen. Als je naar beneden keek, kon je enkel concluderen dat de val zeer diep zou zijn. Het stuk daarna was eveneens een rotsdeel waar we moesten opklimmen met behulp van een ketting. Ik citeer de vrouw die voor ons was, om aan te tonen hoe angstaanjagend deze klim was: ‘Mwéééééhéhéhééééééééééééhéééééééééhééééé’  U kan mij vrij geloven, dit was allesbehalve een vreugdekreet. Uiteindelijk is iedereen – Janet behoefde wel enige overtuiging, want zij had na het horen van de wenende vrouw behoorlijk wat schrik gekregen – veilig boven geraakt. Eens boven konden we genieten van een picknick op het dak van de wereld. Rond 15u00 arriveerden we uiteindelijk veilig terug bij de kampplaats.

De volgende dag vertrokken we naar KwaZulu-Natal voor nog een ‘hiking-dagje’. We deden er de Sunday-falls route – toepasselijk vermits het zondag was –, die ons leidde naar een ‘voor mij onzichtbare’ waterval. Wat we onderweg zagen had wel een ongelofelijke ‘WAUW-factor’.

Maandag was helaas de laatste dag van onze vakantie in de Drakensbergen, maar het was wel een toppertje. Voor we huiswaarts keerden stond er namelijk een paardrijdactiviteit op het programma. Stoere Ellen pochte op voorhand dat ze hiervoor absoluut geen angst had, maar toen er eenmaal beweging kwam in het grote dier begon ze ongecontroleerd en oorverdovend luid te lachen van de schrik. Nathalie daarentegen profileerde zich tot een volleerde ruiter en reed steevast voorop met haar ‘Royal’. Haar paard perste er zelfs een galop uit. Naderhand leerde ook Ellen de paardrijkunst appreciëren. Ze probeerde zelfs haar paard ‘Gonzorro’ aan te manen om sneller te lopen. Helaas bleek het dier enkel te luisteren naar de man met de zweep (de man die de trip begeleidde).

… en toen was de vakantie echt voorbij. Als afsluiter gingen we nog samen met Janet en Cariné eten bij Spur. Daarna moesten we onverbiddelijk afscheid nemen van hun. Toch zijn we blij dat we deze twee ongelofelijke personen hebben leren kennen. We beloofden hun dan ook dat we zeker contact zouden houden en zij beloofden ons dat ze over een paar jaar naar België zullen komen. Bij deze een boodschap aan Cariné en Janet ‘ons wacht vir julle!’

Voila, hiermee is het geklonken. U heeft alles samen met ons kunnen meemaken en hopelijk heeft u er evenveel van genoten als wij. Wij vonden het alvast fijn om u op sleeptouw te nemen doorheen ons Zuid-Afrika avontuur.

Volgende week mag u nog een allerlaatste special verwachten op deze blog. Tot dan zeggen wij vaarwel tegen Zuid-Afrika en de zon en hallo tegen België en hopelijk ook de zon.

Aanstaande vrijdag zijn we weer lijfelijk aanwezig in België – groetjes

Nathalie & Ellen

03-05-2012 om 11:20 geschreven door Nathalie & Ellen  

De laatste ronde, nog 10 seconden, nu nog maar een paar en dan … HOW STOP HOW! Het einde van ons Zuid-Afrika avontuur komt met rasse schreden dichterbij. We worden dan ook sterk overmand door een ‘laatste keer-gevoel’: De laatste keer het weekend doorbrengen in Eldoraigne, De laatste keer cornflakes kopen op Zuid-Afrikaanse bodem, De laatste stageles … De laatste week in Zuid-Afrika.

Met de laatste keer gaan tegelijk ook een aantal ‘eerste keer terug’en’ gepaard: De eerste keer terug op Belgische bodem sinds 3 maanden, De eerste keer terug VEEL TE VEEL regen, De eerste keer iedereen terugzien, De eerste keer terug in je eigen bed slapen en natuurlijk de eerste keer terug FRIETEN.

Het ‘bijna’ einde van ons verblijf staat helaas niet gelijk aan het einde van veel werk. Integendeel voor de komende week (deze week dus) hebben we, om het op zijn Afrikaans te zeggen, nog moers baie werk. Vandaar dat we ook de voorbije week niet al te veel ondernomen hebben. Onze enige uitstapje leidde ons op zaterdag, samen met ‘Jufrou Kilian’ (Ellens mentor), voor de allerlaatste keer naar de Boeremark. Nathalie sloeg hier haar voorraad zalfjes en zeepjes in en kocht ook bijna een echte ‘Boerenbul’-puppy. Daarna bezochten we voor de eerste keer de Hazelwood food market. Dit was voor ons een aangename ontdekking. Helaas was het ophopende vetgehalte in ons lijf iets minder blij. Overal waar je keek zag je cupcakes, taart, vetkoek, … Vermits ze nog niet ontbeten had, at Ellen zo’n VETkoek. Dit is een typisch Zuid-Afrikaans broodje, dat wordt klaargemaakt in olie. Daarna reden we samen met Ellens mentor naar het huis van haar ouders, om er koffie te drinken en taart te eten. Vermits we al calorieën voor een gans peloton hadden gegeten, besloten we vervolgens om het middagmaal over te slaan.

De rest van het weekend was gereserveerd voor schoolwerk, vermits we deze week nog een project moeten realiseren waarvoor we een onderzoek moeten uitvoeren, activiteiten moeten uitwerken, … MAAAAAR gelukkig kunnen we ook uitkijken naar de laatste werkvrije momenten in Zuid-Afrika. Tijden waar we heel erg naar uitkijken, want we gaan nog een laatste tripje maken naar een mooi stukje natuur, de Drakensbergen. Ik stel voor dat jullie dit eens googlen en dan achterovervallen als ik jullie vertel dat wij daar gaan ‘hiken’. Kilometers lang gaan we de hoogtes proberen te bedwingen. We gaan vechten met onszelf – en onze conditie die momenteel in niet zo’n goede staat is – om ons doel te bereiken. Onze reis begint op 27 april en eindigt hopelijk op 30 april en niet in de eeuwige jachtvelden.

Omwille van ons avontuur naar de Drakensberg zal het blogbericht van volgende week iets later verschijnen. Duizendmaal excuses daarvoor. Dit zal ook meteen het laatste zijn vanuit Zuid-Afrika.

Ook dit nog:

- Ons allerliefste schoolmaatje Annick Camerman en haar man Yves Horemans zijn

  trotse ouders geworden van een prachtig meisje, Olivia. Bij deze nog eens een

  ongelofelijk dikker dan dikke proficiat. x

- De Blogwedstrijd van vorige week werd gewonnen door Ellens zus Angela Paepen,

  ook aan haar proficiat. De prijs komt er heel binnenkort aan.

Zij die hopelijk niet gaan sterven groeten u

Nathalie & Ellen

23-04-2012 om 07:59 geschreven door Nathalie & Ellen  

Nog zo’n twee weken en een klets en we arriveren terug in het soppige België. Uiteraard kijken we er naar uit om alle mensen die we missen terug te zien, maar toch zal het geen blij afscheid worden van het zonnige weer, waar we ondertussen zo aan gewoon zijn geworden. Het gaat zelfs zover dat we nu – het is hier ondertussen herfst geworden – al klagen dat we het koud krijgen, terwijl de gemiddelde dagtemperaturen nog altijd schommelen tussen de 23°C en de 25°C. In België zouden bij zo’n weer massaal naar het openlucht zwembad hollen en onze zomerse kledij uithalen … maar neen, wij niet meer. Wij zijn de laatste maanden te erg verwend geweest met temperaturen in de 30°C. Daarom trekken wij net als de inboorlingen hier een extra truitje en een sjaal aan als het weer ons slechts 23°C gunt.

Genoeg over het weer nu … over naar het weekoverzicht. Het weekoverzicht dat deze week ongelofelijk kort zal wezen, vermits we het rustig aan hebben gedaan. Na al onze avonturen tussen de wilde dieren, verliep alles de laatste dagen weer als vanouds. We gingen terug naar school JA U HOORT HET GOED we gingen terug naar school. De paasvakantie telde in Hoërskool Eldoraigne dit jaar maar 1 week + een verlengd weekend. Traag maar zeker trok de schoolweek zich op gang. Deze week werd door de meeste onderwijzers gebruikt om administratieve zaken met de leerlingen in orde te brengen. Vanaf volgende week ‘vliegen we er weer in PATAT’. (Wie kan raden welk personage uit welke serie de voorgaande zin vaak gebruikt, krijgt een cadeau uit Zuid-Afrika. U kan deelnemen door een bericht achter te laten op onze blog bij het desbetreffende blogbericht!) Volgende week is trouwens ook ineens onze laatste stageweek. We gaan dus zeker en vast ons beste beentje voorzetten. 

De hele week kabbelde verder en toen kwam HET WEEKEND. In het weekend hebben we het eveneens kalm gehouden. We hadden bewust weinig ingepland, omdat we in de paasvakantie VEEEL toffe dingen hebben gezien en gedaan. Toch konden we het niet laten om op zondag samen met Elle (je kent hem nog wel uit vorige blogberichten) een uitje te maken met de beroemde Gautrein, de enige veilige vorm van openbaar vervoer. De Zuid-Afrikanen zijn er enorm trots op, maar voor ons voelde het pijnlijk normaal aan. Bij ons roept het enkel de volgende termen op: ‘TE LAAT’, ‘AFGESCHAFT!’, ‘OPEENGEPAKT ALS SARDIENEKES’ … met andere woorden ‘NMBS’. Gelukkig was de Gautrein wel op tijd en ja hoor, we konden zelfs zitten. De trein voerde ons naar Sandton, waar we kuierden op het Nelson Mandela square en vervolgens de aangrenzende decadente mall bezochten. Gucci, Louis Vuitton, … ze waren er allemaal vertegenwoordigd. Spijtig genoeg was ons beursje te klein om hier iets te kunnen kopen. Nando’s, een gezonde fastfood zaak, lag nog net binnen ons budget. Een ijsje uit een ijskraam kon er ook nog af. Ahja en dan nog dit … Mister Price-lover Nathalie scoorde in haar favoriete winkel ook nog twee nieuwe kledingstukken, een jasje en een kleedje.

Voor we helemaal blut waren, trokken we terug richting station, waar we net op tijd waren voor de Gautrein. Veilig en wel bracht hij ons terug naar Centurion.

Groetjes van de bijnaterugnaarhuiskomers

Nathalie & Ellen

16-04-2012 om 07:08 geschreven door Nathalie & Ellen  

Vervolg …

12-04-2012 om 07:25 geschreven door Nathalie & Ellen  

Na een weekje afwezigheid verschijnt er, zoals twee weken geleden beloofd, alweer een nieuw verslag. U weze gewaarschuwd, er valt vééééééél te vertellen. Om die reden en ook om u in spanning te houden splitsen we de blog op in 2 delen. Lees hieronder deel 1 van 2.

Zoals u op ons vorig blogbericht kon lezen, verwelkomden wij op 25 maart een 30-tal Belgische studenten en hun leerkrachten. Met deze witte nieuwelingen gingen we bijna de hele vakantieweek op schok. Alles begon met een uitje naar Sun City, op zo’n 2 uur rijden van Eldoraigne. Ik stel voor dat u Sun City een keer googled, want dit lijkt werkelijk zoals een paradijs. Je vindt er palmbomen, witte stranden, sprookjesachtige hotels, een groots casino en vele andere vormen van entertainment. Het is als het ware het Las Vegas van Zuid-Afrika. Alles wat je er ziet is wel zo fake als het maar kan zijn. Desalniettemin hebben we er ons kostelijk geamuseerd. We zijn er onder andere gaan hiken in een aangelegde rimboe en we hebben de witte Belgen geleidelijk zien veranderen in roodhuiden, terwijl wijzelf nog bruiner werden. TJA, het leven is niet eerlijk ;).

Een aantal dagen later trokken we met de hele groep en een aantal studenten van Hoërskool Eldoraigne richting Loskopdam. Het beloofde een lange busrit te worden. Gelukkig zijn we onderweg nog gestopt. De eerste halte was een tabaksplantage. De plantjes zagen er zeer gezond uit, in tegenstelling tot het product dat ze ervan maken. We kregen van een vriendelijke, jonge boer de uitleg over het verwerkingsproces van de planten. Daarna bezochten we een maïsveld … rarara, in Zuid-Afrika groeit er paarse maïs (GRAPJEEEEE).                                                                                                                                                    Na een aantal uren in de bus kwamen we eindelijk aan bij Loskopdam. Ter plaatse werd onze honger eerst gestild met een hamburger en frieten (of iets wat daar op leek). Later werden we uitgenodigd op een boottocht op de dam. De omgeving was prachtig. Er werd ons meegedeeld dat er een kans was dat we langs de oevers neushoorns en giraffen konden spotten. Naast een vlakvark (een wrattenzwijn) en een koedoestier hebben we alleen water en bergen gezien. Na onze boottocht knorden onze magen weer van de honger. Gelukkig draaide de braai (bbq) al op volle toeren. Tegen alle verwachting in duurde het echter nog een aantal uur voor de ‘boerewors’ werd klaargemaakt. Om 21u00 waren onze magen eindelijk gevuld en na een verfrissende douche kropen we rond 22u00 in ons bed voor wat een korte nacht beloofde te worden. Rond 3u00 ’s nachts weerklonk de TUUUT TUUUT wekker. Met veel moeite kwamen we in beweging om ons klaar te maken en met de bus richting Numbi te vertrekken. Om 8u00 arriveerden we in Numbi, waar er iedereen een verrassing te wachten stond … een MICROlight flight. Eén voor één wachtten we onze beurt af om een vlucht van 10 minuten boven Numbi en het Krugerpark te maken. Na Twee uur was het onze beurt. Met knikkende knieën betraden we het met stof beklede, ogenschijnlijk gammele vliegtuigje, hopend op een veilige terugkomst. Eens in de lucht bleek onze vrees ongegrond. Het uitzicht was adembenemend mooi en de ervaring onvergetelijk. Met een ongelofelijke voldoening verlieten we het vliegveld en zetten we koers richting onze eindbestemming, het Krugerpark.

Het Krugerpark overdonderde ons meteen. We werden er verwelkomd door de prachtige natuur en de apen en rooibokken die er massaal aanwezig waren. Eens aangekomen op de onze kampsite ‘Pretoriuskop’ werden we in hutjes verdeeld. Nadat iedereen gesetteld was vertrokken we rond 17u00 met de bus op game drive door het park. Tijdens deze zagen we een hyena en neushoorns (van heel ver). Rond 18u00 kwamen we terug aan op het kamp. Daar werd de braai aangestoken en uren later konden we genieten van vleis (steak) en pap (maïspap) met tomatensaus. Daarna kropen we in ons bed, uitkijkend naar de volgende dag. Na ongeveer een uur of twee uurtjes werden we echter gewekt door een vreemd geluid. Ellen schoot wakker en riep NATHALIEEE WAS DAAA??? Ze nam onmiddellijk haar zaklamp en scheen in het rond in de kamer … niets te zien. (De volgende dag kwamen we erachter dat het een aantal apen waren die overal op de ramen kwamen ‘kloppen’.) Uiteindelijk vielen we terug in slaap, uitkijkend naar de volgende dag, uitkijkend naar the BIG 5.

De tweede dag in het park vertrokken we met de bus op game drive naar het hoofdkamp, Skukuza. De weg hiernaartoe was zeer vruchtbaar. Niet alleen zagen we wederom dezelfde neushoorns van de dag ervoor, maar ook spotten we de gevaarlijkste onder the big 5, De buffel. Sterker nog … we zagen niet één buffel maar zeker 30 of 40 buffels. Ze kuierden rustig langs de weg en besloten vervolgens op hun dode gemak de weg over te steken vlak voor onze bus. Wel 15 minuten moesten we wachten tot de twijfelende – sommige buffels bedachten zich een aantal keren toen ze wilden oversteken en keerden dan terug, om vervolgens terug te willen oversteken, enzovoort – buffels het pad over waren. Een paar kilometers verder botsten we bijna letterlijk op het volgende dier. Het waren de grootste onder de groten, de olifanten. Deze dieren waren zo indrukwekkend, dat we sprakeloos waren. Het is haast onmogelijk om dit te zeggen over zo’n groot dier, maar ze waren echt schattig.                                                                                                                                                                                                 Om terug van Skukuza naar Pretoriuskop te rijden, namen wij niet de bus. We reden samen met de begeleiders van de tour (Nico en Renée) mee terug in hun jeep. Dit gaf ons de kans om naar een uitkijkpost te rijden, waar de bus niet kon geraken. Op dit punt was het toegelaten om je voertuig op eigen risico te verlaten. Uiteraard hebben wij als durfallen zijnde dit onmiddellijk gedaan. Hoewel de kans bestond dat er opeens een wild dier voor onze neus zou staan, wilden we de ervaring niet missen om uit te stappen in het midden van het Krugerpark. Het uitzicht deed ons direct het mogelijke gevaar vergeten. We voelden ons voor even ‘the Queens of the world’.                                                                                                                           We waren nog maar net terug in het kamp, of we moesten alweer op pad. Er stonden namelijk een drietal jeeps op ons te wachten, om op avondsafari te vertrekken. Om 16u45 startten de motoren en vertrokken we voor een 3 uur lange rit door het park. Eindelijk konden we de asfaltwegen verlaten – de bus is te groot om op de zandwegen te rijden – en de kleinere paadjes opzoeken. Nog geen 5 minuten na ons vertrek hadden we een eerste ontmoeting met een aantal giraffen. Nadat het nodige beeldmateriaal was gemaakt, zetten we onze weg verder. Wat we toen zagen was ongelofelijk … maar dat vertellen we pas in ons volgende bericht.

Wordt vervolgd …

Groetjes

Nathalie & Ellen

10-04-2012 om 07:16 geschreven door Nathalie & Ellen  

Het verslag van deze week zal relatief korter zijn dan de vorige weken. De reden hiervoor is heel simpel … deze week bleven we lekker thuis.

De schoolweek verliep voor de eerste keer in al die tijd dat we hier zijn zonder bijzonderheden. Er waren geen speciale activiteiten, buiten het koorfeest op dinsdagavond. Spijtig genoeg kan we u hierover verder niks melden, omdat we daar simpelweg niet naartoe zijn geweest. Woensdag hadden we dan weer een JOEPIE vrije dag (Mensenrechtendag). Onze planning die dag verliep als volgt: Uitslapen, nog een beetje in bed blijven liggen, een poging doen om recht te komen, toch nog een beetje blijven liggen, dan uiteindelijk toch opstaan, ontbijten (in complete stilte), de eerste sigaret roken (voor Nathalie althans), in de zon gaan liggen, ZWETEN, ons klaarmaken om bij Ellens mentor Vinkie en haar verloofde te gaan eten, om 14u00 opgepikt worden door Ellens mentor en daarna lekker kuieren en eten. We aten bij Vinkie kip met champignons, kaassaus, broccoli, bloemkool en een slaatje. Het was zo lekker dat we nog eens bij schepten. Het nagerecht was eveneens om duimen en vingers van af te likken, ‘vanilleijs met karamel en stukjes chocola’. Ook daarvan vroegen we zonder schroom nog een tweede portie. Nadat onze buiken een aantal centimeters waren uitgezet, speelden we het spel ’30 seconds’. Je krijgt hierbij een kaartje waarop verschillende steekwoorden staan zoals bv. Nelson Mandela, Titanic, … Het is de bedoeling dat je per twee tegen elkaar speelt. De ene van het duo krijgt dan een kaartje en moet de woorden die op het kaartje staan één voor één omschrijven, zonder het eigenlijke woord te vernoemen. De andere van het duo moet het woord vervolgens proberen te raden. Vb. Als het steekwoord ‘de Apartheid’ is, kan je dit omschrijven als ‘het regime in Zuid-Afrika dat zei dat blanken en zwarten strikt gescheiden moesten blijven, het werd afgeschaft in 1994’.

Verder ging het leven in Zuid-Afrika zijn gewone gangetje. In de klassen van Ellen werd geoefend voor een dramaopdracht (het imiteren van een boy- of girlband) en in de klassen van Nathalie werd er gewerkt aan tekentechnieken. We kregen vrijdag ook onze tweede evaluatie van onze mentoren. Deze waren voor ons allebei subliem. Onze mentoren zijn blijkbaar zeer tevreden en wijzelf uiteraard ook.

Bij deze willen we u ook even melden dat deze stille week de voorbode is voor een zotdrukke periode. Op zondag kwamen hier namelijk 34 Belgische studenten en hun leerkrachten toe voor een 14-daagse uitwisseling. Met hen gaan we op het einde van deze week enkele dagen op stap. Zo gaan we onder andere naar het Krügerpark om er wildlife te spotten. Op het programma staan een nachtsafari, een microlight-flight over het park, … Daarnaast bezoeken we met hun ook nog Sun City, Pioniers en het cheetah park.

Omwille van deze drukte, zal onze volgende blog dan ook pas over twee weken verschijnen. DUIZENDMAAL SORRY DAARVOOR!!!!

Met vriendelijke groeten

Nathalie Peeters en Ellen Paepen

27-03-2012 om 07:14 geschreven door Nathalie & Ellen  

Wat vliegt de tijd voorbij. Ondertussen zijn we al halfweg ons verblijf, terwijl het pas gisteren leek alsof we op het vliegtuig richting Johannesburg stapten. Toch beginnen we ‘thuis’ – niet te tv-serie uiteraard, want die kunnen we hier elke avond bekijken – stilaan te missen (hmm frieten, lekker brood, …). Dat neemt natuurlijk niet weg dat we hier nog steeds zeer gelukkig zijn en vele mooie dingen te zien krijgen.

ZE ZIJN ER WEER! ZE ZIJN ER WEER! Deze week kregen we, na een paar weken afwezigheid, weer de hele dierentuin op bezoek. Het begon met mieren. Deze vonden deze week, weliswaar ongewenst, massaal de weg naar onze keuken. We probeerden ze op te zuigen met onze turbostofzuiger, maar dit systeem werkte niet. Daarom kozen we voor de harde aanpak ‘insectenverdelger’. Vervolgens bleek het slechte weer van deze week een plaag van vreemde vliegende dingetjes (een soort van lawaaierige, lelijke libellen) op te wekken. Ze kwamen met velen op ons afgevlogen en gaven een vreselijk concert in ons huis. Sommigen lieten het leven, nadat eerst hun vleugels afvielen, door zichzelf te verbranden in onze lampen en andere ‘vliegers’ hielp Nathalie een handje met onze insectenverdelger.                                                                                          De kamer van Ellen was deze week weer de opperdierentuin. Zo kreeg ze onder andere bezoek van een ‘hottentotsgod’ (bidsprinkhaan). Hij was best wel schattig en mocht daarom blijven. Hij vergezelde Ellen gedurende twee dagen. Daarna zocht hij andere oorden op. Lang bleef Ellen niet alleen, want op vrijdag kreeg ze alweer bezoek van een andere oude bekende, een schorpioen. Helaas was hij wederom dood (en deze keer niet door toedoen van Ellen). Een leuk weetje hieromtrent: Vele mensen in Zuid-Afrika hebben hier in hun hele leven nog geen schorpioen gezien … wij zagen er al 2 in anderhalve maand tijd. 

Genoeg over dieren nu, tijd voor het verslag van de week. Uiteraard beginnen we daarvoor bij maandag. Maandag was naast een schooldag ook ‘etentjesdag’. We hadden die avond Ellens mentor en diens verloofde uitgenodigd om te komen eten. Wat stond er op het menu?

Hoofdgerecht:

- Rosbief uit de oven met gravy, kruidige puree en wortelen met selder in zoete saus

Nagerecht:

- Petit beurre taart gedecoreerd met een smiley

Kok van dienst? Ellen (de volgende keer is het de beurt aan Nathalie dus ;))

Al zeggen we het zelf, het was zeer lekker. Onze gasten hebben er ook enorm van genoten. Vooral de petit beurre taart viel enorm in de smaak. Blijkbaar is dat iets wat ze hier in Zuid-Afrika niet kennen. Onze gasten wilden daarom maar wat graag het recept van deze caloriebom kennen.

Geen enkele schoolweek in Hoërskool Eldoraigne is een normale schoolweek. Vorige week was er bijvoorbeeld de verjaardag van meneer Roos en deze week was er PIE-dag (een pie is een gevulde pastei en tegelijk staat PIE ook voor het wiskundige getal pi 3,1416…). Deze vond plaats op de toepasselijke datum 3/14. Ziet u de link? De leerlingen konden tijdens deze dag geld bieden om een ‘roomtaart’ te gooien in het gezicht van een leerkracht. De 3 leerlingen die het meeste geld boden, mochten dan de taart gooien in het gezicht van de leerkracht waarop ze geboden hadden. In België zouden de leerlingen dan bieden op de onderwijzer die ze het minst graag hebben, maar hier kozen ze de ‘populaire’ leerkrachten. Het hoorde een leuke gelegenheid te worden, maar helaas leidde het voor één van de onderwijzers bijna tot een neusbreuk. De eerste taart werd namelijk net iets te bruusk in zijn gezicht geduwd. Naar wij hebben horen zeggen stond zijn neus een beetje uit de haak (en dit is echt geen grap) en heeft de leerkracht zijn neus zelf terug op zijn plaats gekregen. Enfin, uiteindelijk zijn er geen al te erge dingen gebeurd. Zelf hebben we trouwens ook pie’s gekregen. Niet in onze gezichten, maar wel in onze mond. Ze waren heerlijk, maar niet goed voor de lijn. Op stage gaan bij Hoërskool Eldoraigne is eigenlijk over het algemeen niet goed voor de lijn. Altijd is er wel een moment of een reden waarom we niet anders kunnen dan eten! Deze week waren er bijvoorbeeld een aantal leerkrachten jarig. Zo geschiedde dat Ellen door een verjaardag al om 07u20 McDonalds moest eten. Nathalie at de volgende dag dan weer taart om dezelfde reden (uiteraard was het wel een andere persoon die jarig was). Nog maar net had Ellen gezworen om het vanaf dan kalmer aan te doen met caloriebommen en lap dan was er weer een leerling jarig die lekkere cupcakes uitdeelde.

Vrijdag brachten we samen met Cariné, die we leerden kennen tijdens onze eerste weken in Zuid-Afrika, een bezoek aan het voortrekkersmonument. De hele historische uitleg van dit gebouw zullen we u besparen (of u kan dit zelf eens opzoeken), maar laat ons zeggen dat de collectie die er werd tentoongesteld vrij Hollands aandeed. Het meest fascinerende aan dit bezoek, was het uitzicht dat je had wanneer je de vele … vele … vele … VELE trappen besteeg. Het afdalen van de trappen ging al even moeizaam dan het beklimmen. Eens terug bij de auto voelden onze benen dan ook aan als slappe snoepjes (zo van die rode lange veter snoepkes). Met volle moed zetten we koers richting Brooklyn Mall, waar Nathalie al zolang naartoe wilde om de winkel van Carrol Boyes (een Zuid-Afrikaanse kunstenares die functionele kunst ontwerpt) te bezoeken. Helaas waren onze benen nog niet genezen. Telkens als we een trap moesten nemen, voelde het aan alsof we door onze benen gingen zakken. Na een kort strompelpartijtje door het winkelcentrum, hadden we dan ook energie nodig ETEN. Rond 19u00 kwamen we terug aan bij ons huisje, waar we onze benen eindelijk een beetje rust gunden.

De volgende dag voelden we duidelijk dat we beenspieren hadden. De trappenestafette van de dag ervoor had zijn werk gedaan! Hoewel we de pijn heel goed voelden, wilden we ons niet laten kennen. Zo gingen we rond 09u30 de deur uit richting Hoërskool Eldoraigne, waar er enkele sportwedstrijden plaatsvonden. Er werd onder andere rugby gespeeld. Dit was één van de sporten die we doodgraag een keer wilden bijwonen. Nadat we 15 minuten naar de rugbygame hadden gekeken, kwamen we tot de conclusie dat we er niets van begrepen … op naar de hockey dan maar!! Weer 15 minuten later kon ook deze sport ons niet meer bekoren … terug naar de rugby dan maar!! Na 45 minuten hielden we het volledig voor bekeken en besloten we onze eigen sport te gaan beoefenen … aan het zwembad liggen.      

Zoals jullie kunnen lezen, genieten we enorm van ons verblijf in Zuid-Afrika. Toch deed ons hart deze week pijn toen we het nieuws vernamen van de busramp in Sierre, Zwitserland. Alle nieuwszenders hadden het over het ongeval. Wat een leuke vakantie moest worden eindigde in een tragedie. Bij deze willen we laten weten dat ook wij denken aan alle slachtoffers en hun familie.

Gebruinde (met een tikje rood hier en daar) groetjes

Nathalie en Ellen

19-03-2012 om 06:23 geschreven door Nathalie & Ellen  

U weze vooraf gewaarschuwd, de blog van deze week heeft iets minder entertainment gehalte dan die van de andere weken. Toch zijn er een aantal dingen die we u zeker willen vertellen.

Vorige week zondag (4 maart 2012 dus) werden we door Sune uitgenodigd om samen met haar naar de jeugdkerkdienst te gaan. Nieuwsgierig als we waren antwoordden we positief op haar vraag. Om 17u45 werden we opgepikt door Elsabé Bloem en Sune, en om 18u00 ging de dienst van start.                                                                                                                                 Vanaf dat je 20 bent geworden heb je zo van die momenten waarop je denkt ‘hmmm’ ik voel mij oud. Wel, dit was voor ons één van die momenten. Plots waren wij ouwkies omringd door tientallen secundaire schoolstudenten. Sune verzekerde ons echter dat we meer dan welkom waren en dus kozen we een mooi plaatsje uit om te zitten. De dienst was voor ons een hele ervaring, want deze leek in het niets op degene die wij in België kennen. Er speelde als het ware een liveband. Iedereen zong luidkeels mee en danste op het ritme van de muziek. Het was een ware ode aan de Heer. Na het optreden was het de beurt aan een spreekster. Zij hield een relaas over de slechte invloed die ‘dwelms’ (drugs) en drank kunnen hebben op een mensenleven. Ze stelde het allemaal heel levendig voor doormiddel van ballonnen. Na de dienst werd iedereen nog getrakteerd op chips, koekjes, koffie en frisdrank. Om 19u30 werden we ten slotte, met grote honger in onze magen, netjes terug afgezet aan ons huis. De restjes spaghetti van de vorige dag werden dan ook op een sneltempo verorberd.

Op maandag begon zoals altijd de schoolweek. Dinsdag was dan weer een speciale dag, vermits het schoolhoofd jarig was. Dit werd dan ook stevig gevierd. Op maandag had al het schoolpersoneel, inclusief wijzelf, instructies gekregen om op dinsdag 6 maart naar school te komen in jaren ’60 kledij (denk hierbij aan Grease). De ladies moesten in pink komen en de mannen moesten witte hemden aantrekken met opgerolde mouwen en een jeans met opgerolde pijpen. Als het even kon moesten ze ook een vetkuif maken. Zo geschiedde dat op dinsdagochtend de personeelskamer er zeer kleurrijk uitzag. Om 08u00 trok de hele bende richting schooltribune, om de directeur plechtig te verwelkomen. Tot onze grote verbazing werd hij zelfs aangevoerd in een prachtige roze oldtimer. Naar wij horen zeggen hebben, is de directeur vorig jaar zelfs toegekomen in een helikopter. Als je dan bedenkt dat wij in België nog geeneens de verjaardagsdatum van onze directeur kennen … Enfin, wij vonden het alleszins fantastisch om deze verjaardagsfestiviteiten een keer mee te maken. ’s Middags was er zelfs lekkere salade, lasagne, broodjes en taart voorzien voor alle leerkrachten. Uiteraard hebben wij meneer Roos een geweldig gelukkige verjaardag toegewenst en hem bedankt voor deze genereuze traktatie.   

Wonderbaarlijk genoeg hebben we deze week geen stroomonderbreking gehad HOLADIJEEEJ. Wel werden we deze keer een aantal keer overDONDERD door elektrische stormen (donder en bliksem dus). Ironisch genoeg bereikte dit slechte weer een hoogtepunt op donderdag. We wisten ondertussen al wel dat het in Zuid-Afrika serieus lelijk kan doen wat betreft donder en bliksem, maar op die bewuste dag kregen we er nog een schepje bovenop. De bliksem besliste namelijk dat hij/zij ons beter wilde leren kennen en sloeg daarom in op de antenne op ons dak. HOE LIEF! Knets zij hij/zij en plotsklaps waren alle elektrische apparaten van het leven beroofd. Gelukkig bleek het enkel de PLON te zijn die was gesprongen. Nadat we deze terug hadden aangeschakeld, begon alles terug te ronken en te zoemen.

Jaja, Zuid-Afrika heeft letterlijk 4 seizoenen op één dag. Frank Deboosere zou zich hier zeker in zijn nopjes voelen. Bij wijze van ode aan Frank zeggen wij u graag ‘wij zien jullie volgende week weer, met meer weer’.

Groetjes

Nathalie & Ellen  

12-03-2012 om 06:18 geschreven door Nathalie & Ellen  

Ook deze week kregen we geen bezoek van nieuwe diersoorten. Het kan ook zijn dat we ze gemist hebben, vermits het deze week een uiterst drukke week was met deadlines, drukte op school, … Elke weekdag overviel ons dan ook vreselijke moeheid, waardoor we soms al om 20u00 in ons bed kropen (19u00 Belgische tijd). Toch hebben we nog tijd kunnen maken om nieuwe dingen te bezoeken/ontdekken/… Lees hieronder over de belevenissen van deze week en ontdek waarom we de titel ‘The world of beer’ kozen.

U kan het ondertussen al raden, op maandag gingen wij zoals elke week naar school. De hele week verliep ongeveer volgens hetzelfde stramien:

05u55: opstaan

06u50: vertrek naar school

07u15: vergadering in de leraarskamer

08u15: start van de lessen

14u00: einde van de lessen

14u15: snel het één journaal meepikken

14u45: werken voor school

18u15: eten

18u45: Afwas

19u00: tv zien (en douchen)

20u00: slapen

Hhmmmm, eigenlijk klopt dit schema niet helemaal. Op maandag gingen we namelijk niet zo vroeg slapen, want dan waren we uitgenodigd om te gaan eten bij de ouders van Ellens mentor. We aten er lekkere kip, gebakken patatjes, bloemkool, broccoli, pompoen en rijst met kaassaus. Het nagerecht was ook heerlijk, al kan ik mij de naam ervan niet meer herinneren. Wel weet ik dat onze buiken na het eten van al deze wonderlijke spijzen een paar centimeters waren uitgezet.                      Woensdag was ook een specialleke, want op woensdag was er personeelsconcert in Hoërskool Eldoraigne. Alle leerkrachten samen voerden voor de leerlingen van de school een soort toneel op. Hoewel er soms iets misliep, hebben we er toch erg van genoten. We hebben vooral veel moeten lachen met de verschillende gekke personages – Spongebob squarepants, Johny Bravo, … – die opdoken in het ‘Sprokiebos’.                                                                                                            Vrijdag was een grote dag. Ten eerste hadden wij voor onze school heel veel deadlines die dag. We moesten allerlei taken inleveren en ook onze eerste evaluatieformulieren. Deze waren trouwen zowel voor Ellen als voor Nathalie dik in orde. Daarnaast waren vrijdag de lessen op Hoërskool Eldoraigne afgelast, omdat er een Interhoër atletiek wedstrijd (dit is een atletiekwedstrijd tussen verschillende secundaire scholen) plaatsvond. Jaja, u leest het goed, in Zuid-Afrika worden de lessen afgelast wanneer er grootse sportevenementen plaatsvinden.                                                                                                       Buiten het feit dat de electriciteit weer eens is uitgevallen, verliepen de overige twee dagen – dinsdag en donderdag – wel volgens bovenstaand stramien.

Het was deze week weer eens broeierig heet. De zware regenval die Nathalie haar mentor voor ons had voorspeld is gelukkig uitgebleven. Daarom zochten we ook dit weekend ‘de oevers’ van het zwembad op. Voor u begint te denken dat wij enkel liggen te bakken en braden in de zon … u bent verkeerd. Zaterdag zochten wij namelijk andere oorden op. Samen met Elle – de zoon van Elsabé Bloem van wie we ons huisje huren – trokken we naar New Town, waar we de ‘Oriental Plaza’ bezochten. Dit is een soort van Indiaas shopping center. Nathalie hoopte er een aantal bloesjes op de kop te tikken, vermits ze al haar kleren beu was. Ze heeft een aantal dingen gepast in een kledinghokje zonder gordijn of deur (Ellen ook trouwens). Het was weer eens een nieuwe ervaring voor ons. Uiteindelijk kochten we er alle drie iets. Elle kocht een autolader voor zijn nieuwe, fantastische iPhone, Nathalie kocht een nieuwe pyjama en een tuniek en Ellen kocht een soort ‘korte broek jumpsuit’.                                                                                                                                                                              Onze volgende halte was de ‘South African Brewery’ voor een rondleiding. De ‘Bierbelgen’ waren hierover vervuld van vreugde. Toen we het bordje ‘World of beer’ zagen verschijnen dat ons naar de brouwerij leidde, verscheen er een alleszeggende smile op ons gezicht. Aan de receptie werden we verwelkomd door het standbeeld van Grambrinus ‘King of beer’. Het plakkaat onder het beeld vertelt dat de naam waarschijnlijk is afgeleid van Jan Primus. Hoort u al een Belgisch belletje rinkelen? Jan Primus is de naam van een Belgische baron uit de 13^de eeuw en tevens patron van de Brusselse brouwersgilde. Eens binnen in de brouwerij waren we een beetje verbaasd dat de rondleiding enigszins leek op een pretparktafereel. Zo’n 90 minuten lang kregen we via allerlei videobeelden, zelfs in 3D, uitleg over het brouwproces en de geschiedenis van het bier brouwen. Nergens kwamen we werkende brouwketels tegen. Gelukkig werd dit goedgemaakt met een proeverij. Tijdens de rondleiding mochten we een replica van een café betreden (‘the African Lion’) en werden we getrakteerd op een echt Zuid-Afrikaans ‘Castle’ biertje. We moeten toegeven dat dit het beste NIET-Belgische bier is dat we al hebben geproefd. Deze pint smaakte na een bierloze maand oh zo goddelijk. Na de rondleiding kregen we meer van dit goeds. Aan de receptie hadden we namelijk 2 coupons gekregen voor gratis pintjes (NOTA: we betaalden slechts €3,5 inkom en daarvoor kregen we een rondleiding + 3 pintjes + een gratis glas). Zo genoten we op een terrasje met de zon in onze gezichten van het goddelijke goud. Als we echter eerlijk moeten zijn, dan zeggen we nog steeds dat de echte ‘World of beer’ het land is dat verdwijnt op de wereldkaart als je er je duim op zet … België natuurlijk. 

Voldane groetjes

Nathalie & Ellen

05-03-2012 om 06:11 geschreven door Nathalie & Ellen  

Deze week waren er geen nieuwe ontdekkingen wat betreft huisdieren. Naast de gebruikelijke muggen, vliegen en salamanders, nam geen enkel nieuw beest zijn intrek in ons nederige stulpje. Wel vermaken we u ook deze week alweer met nieuwe gebeurtenissen, uitvindingen, hilariteit, …

We zijn nu ongeveer een kleine maand weg uit ons Belgenland en we beginnen het stilaan te merken. Nathalie begint te transformeren in een ‘gingerhead’ (vertaling: een rosse) en ook Ellen haar haren maken een verlengende metamorfose door. Daarnaast zijn we, holadijeej, naast terug rood op sommige plaatsen toch ook al een beetje bruiner dan voor we hierheen kwamen.                                                     Ook zijn we er ons sterk van bewust geworden dat ons huisje in Zuid-Afrika slechts onze tijdelijke thuis is. Telkens als we dringend iets nodig hebben – een gebruiksvoorwerp of iets dergelijks – , merken we dat we dit niet per definitie in huis hebben. In België daarentegen zouden we dan gewoon de kast opentrekken en voila daar ligt het duivelse ding dat we willen hebben. Zo had Nathalie bijvoorbeeld deze week een ongelofelijke nood naar een klerenrol (je weet wel, zo’n ding dat plakt en waarmee je pluisjes van je kledij kan afhalen). Helaas was er geen ‘plakrol’ in huis aanwezig en helaas helaas groeien ze ook niet aan de bomen. Wat doet een mens dan? Men is creatief. Met een lege keukenrol en wat tape fabriceerde Nathalie haar eigen klerenrol. Hetzelfde gebeurde met Ellen. Ellen had een enorme behoefte om haar kleren te wassen. Zo gezegd zo gedaan, maar toen begon het te regenen buiten en kledij drogen in de regen is nogal absurd. Wat doen we dan? Het logische antwoord zou zijn ‘neem een kledringrekje en hang de was binnen te drogen’. OEPS, geen kledingrek te vinden! Dan doen we het maar ‘the South African way’: men neme een aantal zakjes van de Spar en wat tape. Scheur de zakjes open en maak er een lange sliert mee. Verstevig alles met tape. Et voila, een zelfgemaakte ‘indoor’waslijn is geboren. Bevestig de waslijn ergens in huis en hang je was te drogen. OPGELET!!!! Een patent op deze uitvinding is reeds genomen.        

Maandag trokken we zoals elke week rond 07u00 richting Hoërskool Eldoraigne, waar onze lesweek tot dan toe normaal verliep. Om 07u10 postte ik netjes de blog. Om 08u15 startten de lessen. Nog geen 10 minuten later viel alle stroom weg en dit voor de hele dag. Dit is al onze tweede grote stroomonderbreking in twee weken tijd. Men vraagt zich af hoe dit komt. Wel, blijkbaar had iemand stomweg vergeten om verse kolen in het vuur te scheppen … grapje duuuuuuh!!!!!!!                                                                                                  Op dinsdag reden we met meneer Marcus Coetser (de mentor van Nathalie) naar de Hoërskool CR Swart, om te kijken hoe het er aan toe gaat in een zwarte school. We vonden het beiden zeer interessant om het verschil te zien tussen Hoërskool Eldoraigne (onze stageschool) en een school met minder financiële mogelijkheden (CR Swart). Rond 17u00 vertrokken we naar huis en het beloofde een lange (file, file, file, file) en angstaanjagende rit te worden. Het was ondertussen namelijk enorm hard beginnen onweren en je kan ons geloven op ons woord … een onweer in Zuid-Afrika voelt een beetje aan alsof de wereld gaat ontploffen. Het was vooral het kleine stukje dat we te voet moesten afleggen van de schoolpoort naar de auto waar we bang hadden. Eens in de auto voelden we ons redelijk veilig. Een auto heeft immers rubberen banden en ze hadden ons altijd wijsgemaakt dat rubber onder geen enkel beding bliksem aantrekt. Een paar dagen later hoorden we echter een ander verhaal over mensen wiens auto na een blikseminslag in brand is geschoten. Tot zover ons veilige gevoel in de auto.                                                                                                                                                                Woensdag was er in de school een leerlingenconcert ‘Eldo Idols’ (idool). Dit zou beginnen om 19u00 in Hoërskool Eldoraigne. Vermits we dichtbij de school wonen, zouden we te voet gaan. Om 17u00 begon het echter terug zwaar te onweren. Er is zelfs een tak van onze palmboom naar beneden gekomen. Gelukkig ging het slechte weer voorbij en konden we toch te voet gaan. We waren nog maar net bij de school gearriveerd of het onweer ging opnieuw van start. Gedurende het hele concert hoorde je af en toe een hele luide knal die de ramen deed trillen. Desondanks hebben we toch genoten van de mooie gezangen van de leerlingen. Af en toe kregen we zelfs ‘hoendervlees’.

Zaterdag 25 februari 04u15: TUUT TUUT TUUT Tijd om op te staan, want we gaan naar de ‘Boeremark’. Dit is een gezellig marktje waar plaatselijke boeren lekker vers fruit, groenten, zelfgemaakte producten en andere dingen verkopen. We ontdekten er ook een kraam met Belgische wafels en één met Hollandse kazen. Nadat we de nodige inkopen hadden gedaan, gingen we rond 09u00 naar Hoërskool Eldoraigne waar er een wedstrijd plaatsvond van de ‘Trompoppies’ en ‘cheerleaders’. Cheerleaders kent natuurlijk iedereen, maar de Trompoppies zijn minder bekend. Het is vergelijkbaar met majorettes, maar Trompoppies zwaaien in plaats van met stokken met vlaggen. Het was mooi om te zien, maar na een uur waren we het toch alweer beu. Vermits het een warme dag was, hadden we nood aan afkoeling en die vonden we aan het zwembad. Zo’n drie uur laten ontdekten we bij onszelf een nieuwe lading roodheid. Zonnecrème blijkt dus niet echt te werken in Zuid-Afrika.

’s Avonds gingen we nog naar een theaterstuk van ‘De grafsteensangers’. Onze begeleider Corné, die zelf ook deel uitmaakte van de cast, had ons uitgenodigd. We hebben heel hard gelachen en Ellen heeft zelfs actief aan het stuk geparticipeerd. Ze werd tijdens een bepaalde scène door één van de acteurs uitgenodigd voor een Wals.

Als afsluiter van deze week hebben we voor u een special in petto … uitspraken van de week. Zie hieronder degenen die we u zeker niet wilden onthouden:

Ellen: ‘NATHALIEEEEE!!!!!!!’

Nathalie: ‘Tegen dat ik naar huis ga wil ik zwart zien’. (Zwart en ros haar? Hopelijk mag        

                Nathalie straks na 3 maanden nog binnen thuis ;))

Ellen: ‘Ik ben de slimste mens ter wereld, ge moet mij da niemeer zeggen … ik weet da zo

          ook al’

Nathalie: ‘Ellen, gij kunt stoofvlees en bobotie maken, maar nen boterham ontvriezen is   

                blijkbaar een stap te ver’ (Ellen heeft deze week het traditionele Zuid-Afrikaanse

                gerecht bobotie klaargemaakt en heeft deze week ook een boterham laten

                aanbranden in de microgolfoven.) 

Groetjes

Nathalie & Ellen

27-02-2012 om 06:18 geschreven door Nathalie & Ellen