Het moest geheim blijven. Niemand mocht weten dat hij Herman heette. Het maandenlange werk, de slapeloze nachten, het gevoel van levercirrose in zijn hoofd, alles voor niets. Allen zij wist dat hij Herman heette en dat kon niet. Vooral zij niet.

Ze leek zo onschuldig die avond, en even verdronk hij in haar ogen. Even kon hij het vergeten en het was eruit. 'Ik heet Herman... Herman S.' zei hij. Daar ging zijn perfecte dekmantel. Het ene dat niet mocht gebeuren was toch gebeurd. 'Ik heet Anja D.' had zij geantwoord en ze hadden iets gedronken en wat gepraat. Over zijn werk, of toch over dat wat hij pretendeerde te doen. Het was moeilijk geweest om na die fout de façade intact te houden, maar toch was het hem gelukt. Hij was niet bang geworden, integendeel, naarmate de avond vorderde was de zelfverzekerdheid toegenomen. Ze had het niet gemerkt.

Maar nu sloeg de angst toe, pas nu overzag hij de gevolgen van die kleine verspreking. Als, dacht hij, als ze het te weten zou komen dan was het afgelopen. Dan kon hij opnieuw beginnen. Het enige dat hij ooit goed gedaan had zou hij dan moeten afblazen. Maandenlang zoeken en puzzelen, lobbyen, alles voor niets. Het kon niet, het mocht niet.

Hij kon het haar altijd vertellen, zeggen dat hij liever had dat ze hem Frank noemde. Maar dan zou ze vragen waarom en hij zou het niet kunnen zeggen. Nee, voorlopig stelde ze zich nog geen vragen en dat wou hij liever zo houden, dacht hij.

Maar zijn vrienden dan. Het was een kleine stad en een ongeluk was snel gebeurd. Als hij Fred zou ontmoeten of Eric, met haar erbij. En zij zou even hem aanspreken met Herman. Hij probeerde zich te herinneren hoeveel keer ze hem had aangesproken met zijn voornaam. Aanvankelijk had ze Meneer S. gezegd, maar toen ze hem toevertrouwde dat dat juffrouw D. te bekakt klonk en dat dat onder vrienden toch niet kon, kortom dat hij haar evengoed Anja mocht noemen, kon hij natuurlijk niet achterblijven en had hij ietwat schoorvoetend toegegeven dat zij dan ook maar Herman mocht zeggen. Hij had zichzelf in de nesten gewerkt. Nog steeds kon hij niet geloven hoe stom hij geweest was.

Even overwoog hij haar niet meer te zien. Nee, te argwanig. Ze zou willen weten waarom en lastige vragen kon hij nu niet gebruiken. Nog even dacht hij en dan is alles voorbij, een andere stad, een nieuwe job en vergeten al die rotzooi. Nog 1 week en het zou voorbij zijn. Alleen zij zou een stok in zijn wielen kunnen steken.

Haar gewoon ontwijken kon niet, ze speelde per slot van rekening een sleutelrol in zijn plan. Zij was het laatste puzzelstukje. Nauwkeurig had hij haar achtergrond onderzocht, haar gewoontes nagegaan en alles nauwlettend gekatalogeerd. De rol was haar echt op het lijf geschreven. Een beetje onschuldig en preuts was ze, ging elke vrijdag squashen met haar vriendin om daarna in het café om de hoek nog even iets te gaan drinken en dan om 8 u 46 stipt de bus te nemen aan de overkant van de straat. Drie haltes verder stapte ze uit om vervolgens het plein over te steken zo de hoek om  L.straat in te gaan. Ze ging het gebouw in, keek even of er geen post was, nam dan de lift naar de 4de verdieping, kamer 414 in. Vervolgens keek ze naar haar TV. Dat was het probleem geweest.

Onvervangbaar was ze niet, maar een nieuwe getuige zoeken zou weer tijd kosten en die druk zou hij niet aankunnen. Het moest nu gebeuren, alleen mocht ze zijn naam niet weten. Hij overwoog het allemaal nog eens. Was Thomas er nu geweest had die hem kunnen helpen, maar nu nog contact met hem opnemen was te riskant. Er stond te veel op het spel. Trouwens Thomas zou eerst beginnen schelden. Altijd weer die fouten zou hij zeggen, waarom toch. Thomas had zeer sceptisch gereageerd toen hij hoorde wat er te gebeuren stond. Hou je hoofd er maar bij had hij gezegd, je speelt een gevaarlijk spel. Hij mocht nu niet toegeven dat hij een fout gemaakt had, vooral niet tegenover Thomas. Hij zou de pispaal worden, het eeuwige kakventje. Hij die ooit de grote hoop was geweest, als hij er zijn hoofd bijhield. Het grote schaakwonder, de logicus.

Hij overliep nog eens alle opties. Zou hij het risico nemen? Hij moest wel, een kans zoals deze was er slechts 1 maal in de 3 maand. Hij moest het zelf afwerken, anders zou Thomas weer met de eer gaan lopen, en dat was al meer dan 1 keer te veel gebeurd. Straks zou hij haar zien en zou hij beslissen. Als het te riskant was dan zou hij moeten toeslaan en weer 3 maand wachten. De anderen zouden lachen. Hij had nooit zo mogen opscheppen dat het zo dichtbij was, dat het zo perfect was.

Hij had nooit mogen drinken.

Hij deed zijn jas aan, keek even of hij alles meegenomen had. Toen hij binnenkwam zat ze reeds te wachten, ze glimlachte en zwaaide. Onwennig begroette hij haar en bestelde iets. Toen hij naar haar tafel ging was hij al klaar, op alles voorbereid, het perfecte excuus in zijn hoofd om haar mee te lokken. Goed dat hij hier had afgesproken, niemand kende hem hier. Twee straten verder was een perfecte plaats, een donkere nis en geen passanten, hij kon het clean, zo was het hem geleerd. Twee straten verder was een perfecte plaats, een donkere nis en geen passanten, hij kon het clean, zo was het hem geleerd. Nog even zijn das rechttrekken.

Hij nam plaats aan het tafeltje.

'Hallo meneer S.' zei ze, 'of mag ik nog altijd Frank zeggen?'. Hij schrok, had hij dan zoveel gedronken?

16-11-2005 om 21:16 geschreven door psa