25 Juli: eindelijk een andere gips, ik mocht zelf kiezen uit de vele kleurtjes. Maar mijn keuze was snel gemaakt, een mooie rode. Deze nieuwe gips woog een stuk minder, was veel sterker en comfortabeler. 

24 augustus: Mijn mooie bekladde gips mocht er af. Ze hebben ook de draadjes eruit gehaald, waarvan er al enkele ingegroeid waren. Ai, pijnlijk! Maar ze moesten eruit. Daarna kreeg ik een paarse gips in de plaats waarop ik eindelijk mocht steunen. Eenmaal thuis was de gips goed uitgehard en kon ik proberen steunen, wat viel dat tegen! Het leek alsof ik nooit op twee benen had leren lopen. 

14 september: 's Morgens naar de spoedafdeling van het ziekenhuis gegaan. Ik had veel pijn in mijn voet en het voelde verkeerd aan. Normaal moest mijn gips er nog een week aanblijven maar ze hebben hem er toch afgehaald om te kijken. Blijkt dat de naad bovenop mijn voet wel dicht is maar onderhuids helemaal ontstoken! Ik ben zonder gips naar huis gemogen en moest 's middags naar mijn orthopedist gaan (spoedafspraak), die zou kunnen vertellen wat er moest gebeuren. Hij heeft met een naald onderhuids wat vocht opgezogen en opgestuurd naar het labo voor controle op micro-organismen. Ik mocht niet steunen op mijn voet omdat de gips er te vroeg af was. Een andere gips deden ze er niet aan, ik moest wel zorgen dat de wonde steriel afgedekt bleef en geregeld proper gemaakt werd.

Ik moest pas de ochtend van de operatie binnenkomen in het ziekenhuis (weliswaar nuchter). Ik kreeg meteen een kamer toegewezen en werd voorbereid op de operatie. Heel veel zenuwen had ik nog niet, maar wou toch dat het snel achter da rug was. Het wachten leek uren te duren, terwijl het eigenlijk nog goed meeviel. Toen was het eindelijk zover, ik mocht naar de operatiezaal. Daar kreeg ik een heel mooi groen haarnetje en veel sterkte gewenst. Eenmaal in de operatiezaal werd een poging gedaan om een katheter te prikken, wat na 4 keer nog niet lukte. Vijfde keer dan uiteindelijk in een ader. Daarna moest ik op mijn buik gaan liggen en werd met een echo in mijn knieholte naar de hoofdzenuw van mijn been gezocht. Die werd vervolgens verdoofd met een naald wat niet heel prettig was. Ik raakte een beetje over mijn toeren dus kreeg een kalmeermiddel via het infuus. Normaal was ik wakker gebleven tijdens de operatie maar ik had te veel zenuwen daarvoor, dus werd in slaap gedaan.

Op recovery werd ik wakker, zonder pijn. Halleluja !! Er zat een fijn draadje van een pomp in mijn been dat ervoor zorgde dat ik geen pijn voelde zodra ik wakker werd. Ik had wel een beetje keelpijn van de tube voor de beademing maar dat was ook het enige :D

Rond mijn voet zat een witte kalkgips die deels was opengeknipt omdat mijn voet kon opzwellen.

Eenmaal ik een beetje wakkerder was mocht ik naar mijn kamer. Ik ben tot 17 juli in het ziekenhuis gebleven.

Na enkele consultatie's bij de huisarts heeft hij me doorverwezen naar een orthopedist. Die me op zijn beurt doorverwees naar een orthopedist gespecialiseerd in voetpathologie. 

Die dokter schreef voor om een ct-scan, mri-scan en botscan te laten maken. Zo gezegd zo gedaan dus.

Op 15 juni 2011 kwam ik op consultatie bij de dokter om de uitslag van die scanners te bespreken. En het zag er niet goed uit. Ergens in mijn voet bevind zich een extra botje dat daar niet zou moeten zitten en mijn spronggewricht zat vol cysten. 

Ik had twee optie's: een kleine operatie waarbij enkel het kleine botje eruit gehaald werd of een grotere operatie waarbij ook mijn spronggewricht vastgezet werd met een schroef. Daardoor zou ik niet meer kunnen zwikken, wel mijn voet gewoon afrollen. Ik twijfelde erg tussen de twee, vooral omdat de dokter op voorhand zei dat de tweede keuze een zeer zware operatie zou zijn, maar met uiteindelijk een beter resultaat. 

Omdat de kans groot was dat de kleinere operatie niet zou helpen tegen de pijn die ik had, koos ik voor de zwaardere operatie.

Na de operatie zou ik 10 weken in het gips zitten waarvan 6 weken niet steunen en 4 weken loopgips.

Meteen werd ook een datum voor de operatie vastgelegd: 15 juli 2011