Bijlagen:
coccinella02.jpg (141.8 KB)   

Dit zijn nog twee foto's (zie bijlagen), die ik maakte op  20/09/2007 en 12/10/2007. De één aan de rand van het bospad met twee groene wantsen op de zaden van de Daucus carotta (wilde peen) en de ander bij een moestuin met twee groene wantsen met aan het uiteinden van de schilden wat bruin. Ze zaten op een bramenstruik.

Bijlagen:
ch1210b.jpg (111.1 KB)   
ch2009.jpg (107.5 KB)   

Deze pyjamawants op de zaden van de wilde peen, heb ik gefotografeerd in augustus 2013, aan de rand van een bospad op een zonnige plek.

De pyjamawants of rood-zwarte streepwants (Graphosoma linetum), ook wel gevangeniswants genoemd, is een wants uit de familie Pentatomidae.

De tekening is kenmerkend en bestaat uit een knalrode basiskleur met brede zwarte lengtestrepen over de gehele bovenzijde van het lichaam. De rode strepen zijn ongeveer even dik als de zwarte en die op de rand van het achterlijf staan enigszins naar buiten. De pootjes en antennes zijn zwart, de buik is rood met vele kleine zwarte vlekjes. Het lichaam is erg rond en de lengte ligt tussen de 8 en 12 mm. Kenmerkend is ook het grote schildje, dat tot de achterlijfspunt reikt en de voorvleugels grotendeels bedekt. De nimfen hebben nog geen rood-zwarte tekening, die dient om vijanden als vogels af te schrikken als waarschuwing voor de walgelijke (giftige) smaak. De nimfen zijn merendeels grijsgroen van kleur.

De rood-zwarte streepwants leeft van diverse schermbloemigen langs bosranden en begroeide delen van heidevelden. Zonnige plekken hebben de voorkeur en bij bewolking blijven de wantsen in de schuilplaatsen zitten zoals scheuren in boombast. Het is een typische boomwants die niet vaak op de grond komt.

Bijlagen:
ch01808b.jpg (179 KB)   
ch0209b.jpg (160.8 KB)   

Toen we naar bed gingen, zat er een vreemd uitziend insect op de slaapkamervloer. In eerste instantie dacht ik dat het een snuitkever was. Met een tissue bracht ik het insect naar buiten. 's Morgens zat het insect nog in de tissue. Op de tuintafel kroop het insect eruit en kon ik een foto maken (zie foto 02). Erg duidelijk was het niet geworden. In de insectengids van Tirion, vond ik de naam en de gegevens.

Een paar uur later wilde ik nog even naar de kas, daar zag ik op het deurtje van de kas de Alydus zitten! Snel haalde ik mijn fototoestel en kon nu betere opnamen maken. Zie de foto's 03 en 04.

De gegevens:

Alydus calcaratus: Familie Alydidae

Kenmerk: Het vierde antennelid is veel langer dan het derde en duidelijk gebogen. Ze vliegen snel in de zon, waarbij het rode abdomen in de vlucht sterk opvalt. Ze komen voor op heiden en andere droge biotopen. De volwassenen eten planten (gaspeldoorn), maar ook wel aas.

Ze worden vanaf mei waargenomen, en verder vooral vanaf juli tot november. Ze komen voor in Europa, Azië en in het noorden van Noord-Amerika.

De alydus is nogal groot 10-11 mm. Het lichaam is grijs-bruin of zwart. De poten, vooral de achterpoten zijn lang.

De larven lijken op mieren en worden vaak in mierennesten aangetroffen. Ze kunnen, net zoals wantsen, wanneer ze worden aangeraakt een vreselijke stank afgeven, wat aan je vingers goed wordt waargenomen.

Een paar uur later was de Alydus weg. Misschien in de kas gekropen, of anders weggevlogen.

Bijlagen:
alyduscalcaratus02.jpg (71.9 KB)   
alyduscalcaratus03.jpg (371.3 KB)   
alyduscalcaratus04.jpg (75.5 KB)   

Regelmatig kwamen we Robbie bij de source tegen. Er waren altijd wel wat vliegjes en wat kleine slakken. Op een foto bij de bijlage ontmoette Robbie ook een grote slak. Of deze grote slakken ook werden opgegeten, heb ik nooit kunnen zien.

Inmiddels was het november geworden en zagen we Robbie niet meer. Waarschijnlijk is hij vanwege de koude verdwenen. We hebben Robbie nooit meer terug gezien............

Bijlagen:
robbie10.jpg (335.4 KB)   
robbie11.jpg (193.7 KB)   
robbie19.jpg (338.2 KB)   
robbie21.jpg (220.2 KB)   

Wij zijn in het gelukkige bezit van een bron (source). Het water van de source gebruiken we om de planten water te geven in de kas en de moestuin. ook dieren maken dankbaar gebruik van de source. In de afgelopen hete zomer, met vier hittegolven, kwamen de bijen af en aan water drinken. Voor het eerst zag ik toen ook een slang bij de source.

In september 2014 zat er plotseling een zwarte kikker op de rand van de bron. Later bleek de kikker gewoon groen te zijn. De zwart/bruine kleur kwam doordat de kikker nat was.

De kikker bleef aanwezig bij de source. Al onze dieren hebben in de afgelopen jaren een naam gekregen, dus ook de kikker. We noemden hem Robbie. 

Maar ineens was ik Robbie kwijt. Ik zag hem op de grond, waar hij probeerde tegen de wand van de bak omhoog te komen. De wand is 50 cm, te hoog voor Robbie om weer in de source te springen.

Met een aantal stenen, maakte ik een trap voor Robbie. Robbie had het snel in de gaten. Ik was met mijn fototoestel net op tijd om foto's te maken van zijn terugtocht per trapje naar de source. Zie de bijlagen voor de foto's. Klik op het pijltje naar links om terug te gaan naar de bijlagen om de volgende foto te selecteren.

Bijlagen:
robbietrapje01.jpg (91.2 KB)   
robbietrapje02.jpg (92.2 KB)   
robbietrapje03.jpg (109.1 KB)   
robbietrapje04.jpg (95.7 KB)   
robbietrapje05.jpg (96.3 KB)   
robbietrapje06.jpg (91.3 KB)   

Vanmiddag hoorde ik het geluid van een hommel. Ik zag echter een onbekend insect.

In het insectenboek vond ik het exemplaar. Het blijkt een houtbij te zijn: de Xylocopa violacea. Een zwarte grote bij met blauwe vleugels.

De signalering van deze bij is uitzonderlijk, omdat de bij toch nogal zeldzaam is. Wat het bijzonder maakt is dat de bij op 26 januari normaal niet gezien wordt. De bijen komen pas in maart uit hun overwinteringsplaats.

Het weer is op dit moment zeer extreem. Het werd vandaag 18 graden en in de zon zelfs 22 graden. Geen wonder dat de natuur wat van slag is.

De naam is afgeleid van het eerste deel "Xylocopa", dat "in hout snijdend" betekent. Het tweede deel "violacea" dankt deze bij aan de blauwachtige glans op het achterlijf en de vleugels.

De vrouwtjes en de mannetjes zijn behoorlijk groot: 20 - 28 mm. De vrouwtjes hebben metaalblauwe vleugels. Het borststuk is volledig zwart behaard. Alle antennedelen zijn donker. De mannetjes hebben bruin berookte vleugels. Ze zijn grijzer behaard op het borststuk en de laatste antenneleden zijn oranje gekleurd.

Hieruit kan ik opmaken dat ik een vrouwtje heb gezien.

Nadat de mannetjes en vrouwtjes uit hun overwinteringsplaatsen tevoorschijn zijn gekomen, zullen ze paren en sterven de mannetjes. De vrouwtjes gaan op zoek naar een geschikte nestplaats. De nesten worden zowel in liggend als in staand hout gemaakt, dit mag droog, hard en vermolmd zijn, maar niet nat. Vooral hout dat veelvuldig door de zon wordt beschenen, heeft de voorkeur. De tussenwanden tussen de nestcellen worden opgebouwd uit gekauwde houtsnippers. De bij is solitair. Ze zorgt dat de larven voldoende eten hebben met nectar en stuifmeel. Verder bekommert ze zich niet meer om de larven.

Deze soort kan enorme afstanden afleggen en is dan ook te beschouwen als "een trekbij" die nieuwe gebieden kan koloniseren. Het kan ook voorkomen dat ze in hout worden verplaatst, denk aan hout uit de bossen dat per transport naar een andere plaats wordt overgebracht. Dit kan nu ook het geval zijn, omdat dicht bij ons een houtopslag is en bovendien kan het ook van onze eigen houtopslag zijn in de garage. Het is voor het vrouwtje te hopen dat ze een mannetje tegenkomt.                          

Eenmaal gevestigde populaties worden in opeenvolgende jaren op dezelfde locaties aangetroffen. Wanneer er enkele exemplaren op dezelfde locatie gezien worden, kan dat duiden op een gemeenschappelijke overwinteringsplaats.

Maar de vraag is wat er met het vrouwtje gebeurt als het kouder wordt....kruipt ze weg of zal ze dood gaan?

Bijlagen:
xylocopa violacea 3.jpg (43.8 KB)