We zijn terug thuis! Het avontuur zit erop. Gisteren zijn we veilig en wel terug in Zaventem geland. Bij aankomst bleken er wel 2 koffers niet bij te zijn. De kapotte koffer van Alice was er niet bij, en ook van mij was er een koffer achtergebleven. Hiervoor moesten we dus eerst nog de nodige formulieren invullen. Daarna konden we verder naar onze families. Het was een hartverwarmend weerzien. 3 weken bleek, vooral voor onze kinderen, toch wel genoeg te zijn geweest. Ginder was het toch niet zo evident om regelmatig op de blog te schrijven. We wilden nl. ook wel chatten en skypen met onze familie. Vandaar dat we jullie nu toch nog even op de hoogte brengen van onze laatste dagen in Kebene. Want we hebben natuurlijk niet stil gezeten! Het geld dat we ingezameld hadden met de koekjesverkoop en de giften van familie en vrienden, in totaal bijna 600 euro, hebben we intussen goed besteed. Zo zijn we samen met uncle Mohammed douchekranen gaan kopen, om de lekkende douches te kunnen herstellen. Hier in België ga je naar een doe-het-zelf-zaak en na enige tijd sta je buiten met je kranen. Niet in Kenia dus. We wilden ook wel degelijke kranen, van een goede kwaliteit, zodat ze lange tijd zullen meegaan. De winkel waar we eerst stopten bleek slechts één kraan te hebben. Geen nood echter, onmiddellijk ging er wel iemand in een winkel verderop kijken of die er ook nog had. Enfin; we vergeleken de kwaliteit en de prijs in verschillende winkels. Na een halve dag "geshopt" te hebben, hadden we uiteindelijk al 4 kranen. Enkele dagen later kochten we er nog 2. Voor uncle Mohammed kochten we ook nog een reeks inbussleutels en tot slot nog een degelijke, spiksplinternieuwe en niet verroeste Engelse sleutel. Hij was er zooo gelukkig mee! Zoveel blijdschap voor werkmateriaal, niets voor hem persoonlijk dus. Voor enkele kinderen zijn we materiaal gaan kopen om uniformen te maken. Na het bezoek aan de stoffenwinkel werden we ook bij haar thuis uitgenodigd. Zij woont in een mooi stenen huis met 1 grote kamer waarin een dubbel bed stond en een klein salonnetje. Achteraan was de keuken en badkamer. Ze stelde ons ook voor aan haar man; hij zei 'Eddy Murphy' te noemen. We werden zeer hartelijk en gastvrij onthaald en kregen een groot glas frisse Fanta. Tijdens ons korte bezoekje werd er toch heel wat afgelachen. Voor alle kinderen kochten we ook nog nieuwe uniformsokken. Voor de meisjes kochten we nieuwe kanga's (kleurrijke doeken die ze 's avonds altijd dragen). Omdat dit telkens een dubbele kanga was, kunnen ze die nog doorknippen en onderling wisselen. Tijdens de laatste dagen zijn we, overdag wanneer de kinderen op school waren, ook eens tot op het strand geraakt. Na een kwartiertje lopen kwamen we aan bij een echt paradijselijk strand waar we enkele keren van herstrand genoten hebben. De zon hebben we bij vertrek in onze koffers gestoken en mee naar België gebracht voor jullie! Na 3 weken kwam de dag van vertrek dan toch veel te snel dichterbij. Na de laatste omba-time werd ons gevraagd of we nog iets wilden zeggen. Allebei kregen we echter een enorme krop in onze keel. Denkend aan het naderende afscheid. Met een klein stemmetje heb ik dan toch nog gezegd dat we allebei heel blij waren om alle kinderen te leren kennen. Dat we hen ervaren hebben als één grote en heel gelukkige familie. En dat we ze nooit zullen vergeten, we zullen nog heel veel over ze praten hier in België. Ze hebben echt een heel speciaal en uniek plekje in ons hart veroverd. Hierna kregen we van alle 29 kinderen nog een welgemeende dikke knuffel. Het toffe, unieke, fantastische en vooral onvergetelijke avontuur zit er nu echt op. We hebben veel mooie herinneringen om aan terug te denken! Wij hopen door deze blog dat jullie mee genoten hebben van onze avonturen en het is ook een leuke manier om jullie te vertellen waar al jullie sponsergeld naar toe ging. Zonder jullie hulp had onze vakantie er helemaal anders uit gezien. Nogmaals dank je wel allemaal! Lieve groetjes van Nadine en Alice.
22-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
19-07-2012
Op de morgen weer geholpen in Kebene met kamers poetsen en naaien. De aunties kunnen het erg waarderen dat we hen helpen. Het is best veel werk om Kebene te onderhouden en dan nog de kinderen verzorgen. Nu we mee helpen beseffen we hoeveel de auntie doen en betekenen. Aunti Marie zegt me dat ze droevig zal zijn wanneer we vertrekken. Nu veel kinderen een nieuwe uniform krijgen ontstaat het idee om hen ook nieuwe sokken te geven. Ik pols bij Nadine wat zij denkt. Even later zijn we al op weg naar de supermarkt. Mohammed en Justus gaan met ons mee. Zij weten welke maat & hoeveel paar we nodig hebben. Omdat de sokken bij het uniform hoort, moeten het wel een wel bepaalde sok zijn. Al snel ligt er op de toonbank een klein stapeltje. Bij 3 paar krijgen we 1 paar gratis. Het bedrag : 30,05. Rond 14u zijn we terug op Kebene. Alle vrijwilligers willen nu wel eens tijd besteden aan wat ze zelf leuk vinden. Het is stil op Kebene. De Kinderen zijn op t school, behalve Somba dan want hij was gisteren ziek van t school gekomen en is daarom thuis gebleven. Hij is moe en legt zich even op de bank. Bijna hetzelfde moment komt hij weer recht. Ik wil best wel iets samen met Somba doen. Ik neem hem mee naar de kleine jongenskamer en zet ons lief manneke eens op zijn potje. Nu nog een proper pamperke Maar Somba beslist er anders over. Hij loopt achter het gordijn en zo zie ik alleen nog zijn bruine glanzende beentjes. Hij giert het uit van de pret. Zoals elk klein kind vind hij het heel spannend. Hoeveel Somba de Engelse taal niet goed verstaat antwoord hij vol overtuiging, yes, op al wat ik hem vertel. Dat doet hij altijd als hij blij is. Wanneer hij iets niet goed vindt trekt hij zon somber gezicht dat je vlug begrijpt wat hij bedoeld. Mimiek van het gezicht versta je immers in elke taal. Ik beslis met kleine Somba naar het strand te gaan. Hij zal het vast leuk vinden om met schub & emmertje in het zand te spelen. Omdat het voor Somba wat ver lopen is vraag ik aan de auntie om Somba met doeken op mijn rug te binden. Even nog wat uitleg om Somba voor de terugkeer op mijn rug te knopen en dan zijn wer er klaar voor ! Ik denk even aan de tijd dat Nadine en ik, ons kind in een doek droegen. Ik heb Robbe op zijn 3,5 jaar zelf bij een wandeling op de Kalmthoutse Heide gedragen. Met een buggy in het mulle zand kwam je nergens. We vonden het beide heel leuk en nu kreeg ik de kans om het opnieuw te doen. Dus als Belgische Afrikaanse ben ik op weg. Ik zie er naar uit om Somba bezig te zien aan het strand. Dat wordt echt leuk. Ik ben nog niet de zandpad af of ik loop Anita tegen het lijf. Ze doet 1 weekje vrijwilligerswerk en wil mee naar het strand. Somba steekt zijn hoofdje onder de doek om zich tegen de zon te beschermen. Even later zegt Anita dat hij in slaap is gevallen. Allee daar gaat ons leuk voornemen. Nu moet ik Somba veel langer dragen. We lopen dan met zijn 3-tjes langs de kustlijn en hebben een gezellige babbel. Aan een strandbar tegen het water staan zetels met lekkere dikke kussens. Hier kan ik Somba van mijn rug halen terwijl hij al zittend verder slaapt. Even fijn om van zijn gewicht verlost te zijn. Anita trakteert me op een frisse cola. Dat is hier toch wel een luxe. Ik weet dat dit de laatste keer is dat ik deze azuurblauwe zee zie en geniet daarom ook weer van dit prachtig uitzicht. Ook Nadine en Mariette (een ex-vrijwilliger en bewoner van Ukunda) arriveren. Nu ben ik gerust dat kleine Somba weer goed thuis geraakt. Als Nadine Somba niet wil dragen, kunnen zijn met 3-tjes met de Mattatoe weer terug. Het is een klein busje dat stopt aan de kant van de weg. Je stapt op en af waar je maar wil. Ik loop met Marette terug naar Kebene. Zij kent een kraampje in Ukunda waar we aan goede prijzen dubbele kangas kunnen kopen. Vrouwen dragen het als een rok rond hun lende. Het andere stuk draperen ze rond hun schouders. Kinderen hebben slechts een enkele kanga nodig. Ze slaan het over hun rug, vouwen de kanga dan van voren toe en leggen dan achterwaarts in hun neg een knoop. Wanneer ze dus de dubbele kanga doorknippen kunnen ze nog ruilen met een ander meisje. Met een kanga aan zie je er altijd mooi uit. Een uurtje later staan we aan een houten kraampje met bont gekleurde doeken. Samen met Mariette dies ik leuke doeken uit. Ik voel me echt in mijn nopjes en denk al aan de blije gezichten als ze hun cadeautje zullen krijgen. Hoewel ik dit met sponsorgeld betaal, voelt het toch aan als een geschenk van mij. Ik kies tenslotte de stofjes. Al snel ligger er een hele hoop en toevallig kozen we vooral de goedkoopste. Het bedrag is 58. Weer bedankt aan iedereen die koekjes kocht. Dank zij jullie lopen de kinderen verzorgd en fier rond. Het kraampje naast de kangas ligt overladen vol slippers. De slippers die ik leende van Kennedy zijn al stuk. Daarom kies ik nog leren slippers uit met maat 43. Later blijkt dat ze toch passen. In Kebene weer aangekomen is Nadine heel nieuwsgierig naar de kangas. We leggen ze in het bureautje en zullen ze samen met de sokken uitdelen. Het beloofd een laatste mooie omba-avond te worden. De cadeautjes zullen het afscheid nemen minder zwaar maken. De avond is er vlug. Een laatste keer op de banken tussen de kinderen eten. Een laatste keer youre wellcome zeggen telkens een kind de tafel verlaat en zijn bord gaat afwassen. Omba-time wordt korter gehouden. Zo krijgen we de kans om iets te zeggen tot al de kinderen en de aunties. Ik laat Nadine maar een woordje zeggeen want zelf valt het me zwaar. Gelukkig doet zij het goed en even later staan de kinderen rond ons om ons een dikke knuffel te geven als troost en afscheid. De kinderen kunnen je zoveel vriendschap geven ! We zullen dit moment nog lang in ons meedragen. Nu lopen we naar de tafel in het midden van de plaats. Nadine en ik spreiden er met blijdschap al de kangas uit. Eerst delen we de sokken uit. De kinderen staan gretig rond ons klaar om te ontvangen. Daarna komen de kangas aan de beurt. Nadine begint de namen af te roepen van klein naar groot. Een beetje twijfelend maar toch blij kiezen ze één voor één een kanga uit. Hier en daar houd een meisje haar nieuwe kanga tegen haar kaak of toont hem aan een ander meisje. Je ziet zo dat ze echt blij zijn. Als ze nu slim zijn zullen ze de kanga doorsnijden en ruilen met een ander meisje, dan hebben ze er 2 verschillende. Enkele meisjes komen naar ons toe en vertellen dat ze er een kleedje van willen maken. Het is dus echt een mooie avond geweest.
19-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
18-07-2012
Vandaag gaan we met auntie Mwanajuma stof kopen voor de uniformen. In het dorp kost een grote uniform 1000 ksh (10) en een kleine 800 ksh. Later sprak ik met Mwanajuma en blijkt dat zij vroeger al unfomen voor de kinderen maakte. Nu hebben we de juiste persoon aan de haak geslagen! Zij heeft de maten van de kinderen thuis liggen en weet precies hoeveel stof we nodig hebben en welke andere benodigdheden er nog bij horen. We zien het wel zitten om eens in een Afrikaanse stoffenwinkel binnen te stappen en besluiten om deze namiddag met haar mee te gaan.Zoals in heel veel shops is de toonbank afgesloten met geruiten tralies. Voor de winkel zit een man achter een trapper naaimachine een wit hemd te stikken. Hij vraagt ons of we geen elektisch naaimachine naar hem kunnen opsturen vanuit Belgie. Maar wat dan als de stroom weer uitvalt? Wat als er onderdelen stuk zijn? Ik probeer dit met hem te beredeneren en hij ziet hier wel een punt in. Mijn handen kriebelen om eens achter het naaimachine te zitten en eens een eindje te stikken. Op 't werk had een oude dame, mevrouw Serien, zo'n machine op een slaapkamer staan en samen hebben we toen een jas verkort. Zij zei wat ik moest doen en ik stikte de jas zoals ze vroeg. Nu had ik de kans om het nog eens te proberen. Ik laat het toch aan me voorbij gaan omdat ik nergens een overschotje stof zie liggen en de man zijn wit hemdje niet wil verknoeien. Misschien komt er nog wel een andere keer. Intussen groei de berg stof in de winkel gestadig. We hebben 3 verschillende kleuren stof nodig vermits de kinderen naar verschillende scholen gaan. Met een hele berg lopen we buiten en zijn we 65,60 armer. Nu kunnen er 11 uniformen gemaakt worden voor Rachel, Brenda, Grace, Mwanajuma, Elisabeth, Gabriël, Bakari, Peter, Sawa, Omundi en Akidha. In het dorp was een uniform 1000 ksh voor 1, weet je nog? We geven de auntie tevoren ook een loon van 1600 ksh. Wat zouden we graag de gelukkige gezichten van de kinderen zien als alles klaar is! Weer iets om naar uit te kijken.
18-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
16-07-2012
Op de morgen waren we druk in de weer op Kebene. Nadine hielp met het wassen van de kledij terwijl ik met een broem (samen gebonden gras) de vloeren van alle kamer schoon veegde. Ik neem ook nog de tijd om een stapeltje kledij te herstellen. Elke keer leggen we kledij met gaten opzij om te herstellen en zo krijgen we wel elke keer een bergje bij elkaar. In de namiddag kochten we kranen voor de douches. Mohammed ging met ons mee. Veel prijzen vergeleken en verschillende winkels afgelopen. Uiteindelijk kopen we voor 9270 ksh of 92,72 aan kranen. Morgen zal Mohammed al beginnen met het vernieuwen van de kranen. Leuk om te zien waar het geld naartoe gaat en onmiddellijk de resultaten te zien. Nu zullen die grote plassen op de badkamervloeren tot het verleden behoren. De laatste dag van onze vakantie zullen we Mohammed nog geld geven voor 2 kranen voor een bedrag van 2620 ksh of 26,20 euro. In totaal hebben we 6 kranen gekocht met het sponsergeld. Vandaag heb ik besloten om iets met de de kledij van de kinderen te doen. In veel kledij zitten gaten en ook de uniformen moet ik meerdere malen herstellen. Misschien kunnen we hen een nieuwe uniformen geven. Wie zou ons hier mee kunnen helpen? Vandaag zal ik eens in het nabij gelegen dorp zoeken. Ik kan ook eens bij de aunties mijn licht op steken. Ooh, weer een tof idee dat de kinderen vast wel zal bevallen! Alvast bij Nadine eens polsen wat ze ervan vindt! Al 17 dagen in Kenia. Gek genoeg hebben zowel Nadine en ik nog niet naar het strand geweest. Ik had me nochtans thuis voorgenomen om bij aankomst recht naar het strand te gaan. Het zal wat anders zijn dan de grijze Belgische kust! Vermits ik vandaag even alleen op schok ging leek het me een goed idee naar het strand te gaan. Onderweg kom ik een ex-vrijwilliger tegen die ook wel zin heeft om over het strand te lopen. Ik hoor de zee al van ver en weet dan dat er niet veel strand zal zijn vanwege hoogtij. En ja, het water komt tegen de palmenstrook en de rotsen. We zetten ons dan boven op de rotsen en kijken naar dit prachtig uitzicht. Het eerste moment van aankomst geeft altijd de meeste indruk. De helderblauwe lucht. De azuurblauwe zee. De witte schuimkoppen van de hoge golven beginnen al van ver. Ik kijk zijwaarts en zie over het aanspoelende water een soort mist/ damp hangen met palmen op de achtergrond. Wat vind ik het misterieus mooi! Wat prijs ik me gelukkig dat ik dit mag beleven. Spijtig dat Philip dit niet mee beleefd. Samen met Mariette kijk ik naar de zee. Intussen praten we wat over haar leven en de Arikaanse gewoonten. Zij is getrouwd met een Keniaan en heeft ook dezelfde levenstandaard dan de plaatselijke bevolking. Ze zit ook dikwijls krab bij kas en wanneer het loon binnen komt wordt het dikwijls gedeeld met familie en vrienden. Het geeft haar zorgen en stress. Ik zit naast haar als toerist en besef maar al te goed dat ik het veel makkelijker heb dan haar. Eens te meer reden om van dit mooie uitzicht en de mensen om me heen te genieten.
16-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
15-07-2012
Hallo allemaal,
Allereerst bedankt aan iedereen die een berichtje nalaat. Ook voor ons is dat echt heel leuk om te lezen. Op zaterdag zijn we met een groep kinderen naar de tandarts geweest. Weer zaten we met zo`n 23 kinderen en volwassenen in het busje. Voor alle duidelijkheid; het is een soort VW-busje met 3 rijen banken, dus normaal voor 9 personen. We hadden een afspraak om 9u00, maar kwamen er uiteindelijk pas aan om 9u50. dat bleek totaal geen probleem te zijn. Eerst gingen enkele aunti`s en uncle`s op controle. Hierna volgde de kinderen. Sommige waren vrij snel buiten, en bij andere was er iets meer werk. Ik ben met 1 van de meisjes mee binnen gegaan, en het bleek allemaal een beetje zoals bij ons te zijn. In de wachtzaal hoorde ik echter 1 van de jongste kinderen, Obama, al wenen. Hij was echt enorm bang. Toen hij binnen kwam brulde, tierde en stampte hij echt uit schrik. Ik probeerde hem te trsoosten en nam hem op m`n schoot. Van de tandarts kreeg hij eerst een schepje poedersuiker in z`n handje. Met z`n kleine vingertje likte hij dit braaf op en zo kalmeerde hij stilletjes. Intussen lag er een andere jongen op de stoel en kon hij dit even rustig bekijken. Maar uiteindelijk was het dan toch echt zijn beurt. En opnieuw begon hij te wenen. Na enige tijd waren we zover dat hij op mijn schoot op de tandartsstoel zat. Maar nog steeds durfde hij z`n mondje niet open te doen. De tandarts wist hier wel een oplossing voor. En wat deed ze ... ze liet een spuit zien! Echt waar! Want als hij z`n modje niet zou opendoen, zou hij zo`n spuitje moeten krijgen. Wat vond ik dat erg voor dat kereltje. 4 jaar is hij. Uiteindelijk heeft hij dan wel z`n mondje open gedaan zodat de tandarts van ver eens kon kijken. En als beloning kreeg hij dan wel een opgeblazen handschoen. Terug buiten heeft hij nog zeker een kwartietje op m`n schoot moeten bekomen. Toen was hij toch wel gefascineerd en keek hij meermaals door de venster terug naar binnen. Bijna 4 uur later waren we terug in Kebene. Op zondag zijn we met alle kinderen naar de kerk geweest. Ook dat was weer een hele belevenis. In 2 shiften werden we er met het busje naartoe gebracht. Bij aankomst bleek de kerk een volledig domein in beslag te nemen, grenzend aan een mooi wit strand met palmbomen. De locatie was echt uniek. Gelegen in een prachtige tuin, stonden er verschillende kleine gebouwtjes. Zo gingen de oudere kinderen eerst naar een aparte kapel, waar zij een dienst voor kinderen bijwoonden. De jongere kinderen gingen naar `sunday scool`, een echt klaslokaaltje met banken en stoelen. De eigenlijke kerk was een groot gebouw, met een hoog rieten dak. Daar boven, op de balken, zagen we soms kleine apen passeren. Door de ramen, zonder ruiten, kon je het strand en de oceaan zien. De hele dienst duurde wel 3 uur! Eerst werd er vooral gezongen, soms werd de tekst op een groot scherm geschenen. Dan kwam de preek; er werd 1 vers uit de bijbel voorgelezen en de dominee legde dit gedurende het volgende uur helemaal uit. Hierna volgde de communie. Hiervoor bleef iedereen gewoon op z`n stoel zitten. Enkele mannen kwamen heel de kerk rond met een schaal. Hierin lagen geen hosties, maar echte kleine stukjes brood. Wanneer iedereen bediend was, zei de dominee enkele woorden en mochten we het brood opeten. Hierna kwamen ze weer langs, deze keer met een schotel met allemaal kleine glaasjes met een zoet, rood drankje in. Tijdens heel de dienst mochten de allerkleinste kinderen achteraan in de kerk spelen. Voor hen was er een klein speelhoekje voorzien. Ze moesten zelfs niet stil zijn. Uiteindelijk waren we toch wel blij dit eens te kunnen meemaken. Alweer een unieke belevenis rijker!
Veel zonnige groetjes uit een fantastisch land, Alice en Nadine
15-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
14-07-2012
14-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
13-07-2012
Hallo allemaal,
We zijn terug van een onvergetelijke safari. Toch even melden dat dit NIET gebeurde met het geld dat we ingezameld hebben. Dat gaat integraal naar het Kebene-project. Na een lange rit over soms zeeeer stoffige en hobbelige wegen kwamen we aan bij de gate van Tsavo East, een nationaal park zo groot als de helft van Belgie. Vrij onmiddellijk zagen we al leeuwen, gewoon langs de kant van de weg. Ze lagen te rusten op zo`n 3 meter van ons busje. Iets verder zagen we al snel de eerste olifanten, die zouden we de komende dagen nog meer zien. Onze eerste lodge was `Red elephant safari lodge`. We hadden een kamer met een balkonnetje en op 3 meter daarvandaan was een omheining waarachter het park begon. Onze kamer was oa versierd met kalebassen en Massai-sieraden. Onze tafel bleek een grote djembe te zijn. In de lodge bleken er nog slechts 2 andere gasten te zijn. Na een lekker lunch vertrokken we voor een tweede game drive. Eerst stopten we nog even bij de Voi-lodge. Daar hebben ze een tunnel vlakbij een waterplas en kan je tientalle olifanten zien op 2 meter afstand. Echt indrukwekkend. We genoten ook van het immens uitgestrekte landschap. Kilometers ver kan je kijken, echt indrukwekkend. Morgenvroeg terug gamedrive; niet serieus, om 6u00 opstaan, geen ontbijt en om 6u30 in de auto. We hebben vandaag 3 leeuwinnen gezien die zich opstelden om 2 buffels aan te vallen. Stilletjes slopen ze dichterbij, hun buik bijna op de grond. Dit bleek heel spectaculair te worden. Ik heb dit niet volledig kunnen filmen, want de driver verplaatste de bus om de aanval te volgen. Een schoolbus met Keniaanse jongeren stond nu in ons zicht. Daardoor hebben we een stuk gemist. Uiteindelijk draaide een andere buffel zich om en ging de aangevallen buffel helpen. Hun aanval was zeker spannend, maar toch mislukt. Alice hoopte na ons ontbijt de leeuwen terug te vinden met een prooi. Om 11u moesten we dit park alweer verlaten, want een toegangsticket is slechts 24 u geldig. De tweede dag verbleven we in de Ngutuni lodge. Hier was het uitzicht NOG indrukwekkender. Het terras waarop we lunchten was zo`n 20 meter van een waterplas waar een 15-tal olifanten, 60 buffels, 10 zebra`s en enkele wrattenzwijnen kwamen drinken. Zo dichtbij, en toch blijven ze van ons weg. Ongelooflijk, we eten ons warm middagmaal vlakbij olifanten. Je kunt ze bijna strelen. Je ziet ze bezig. Ook de kleintjes met hun dunne slurfjes.We raken allebei niet uitgekeken. Het eten is lekker, vooral de pompoensoep met gember neemt Alice twee maal. De chocoladetaart blijft ook niet staan.Onze kamer heeft een balkon met hetzelfde indrukwekkende uitzicht. Al snel beslist Alice om de namiddag hier door te brengen. ik ga alleen op game drive, zo heb ik de bus voor mij alleen. Op de kamer hebben we echt warm water, in 11 dagen al niet meer gehad, vooral aan het hoofd is dit best koud. Terwijl Alice op het terras wat notities bijwerkt, ziet ze de olifanten nog steeds bezig. Ze blijven heel de middag en avond en doen Alice soms schrikken met hun gebrul en trompetter. In de verte ziet Alice soms een wit busje passeren. Zou het Nadine zijn? Even de verrekijker erbij nemen. Even later staan we uitbundig naar elkaar te zwaaien. Voordat we het beseffen is de avond al gevallen. het is hier heel snel donker. Vanmorgen zagen we de zon opkomen. Het duurt hier maar echt 1 enkele minuut.Bij het avondeten krijgen we aardappelpuree, lekker. In dit hotel is meer volk; Duitsers, Fransen en 2 gepensioneerde Britten.`s Avonds neemt Nadine nog een chocoladetaartje en geniet ze van een glaasje rode wijn.We besluiten te gaan slapen. Terwijl we de open trap naar het eerste verdiep willen nemen, horen we plots gekraak. Eerst denken we aan een vogel, maar het blijkt een olifant te zijn. Hij raakt met zijn slurf aan de deur van een kamer. We verstoppen ons een beetje en hij tracht zelfs een poot op het terras te zetten.Stel dat je juist in die kamer bent en je net buiten komt. We zouden het niet willen meemaken. We nemen gauw de trap en zijn blij dat we op de eerste verdieping slapen. Ook de volgende dag blijft Alice liever genieten van het balkon. Ik ga weer alleen op pad. Na een uur rondrijden horen we over de radio dat een ander busje 2 leeuwen gevonden heeft. Heel heel snel, zoals een safari-rally, rijden we naar die plek. En ja hoor, die leeuwen liggen er nog steeds. Na enige tijd vertrekken ze over de rots heen. Daarachter passeert net een kudde buffels. Opnieuw zie ik een aanval van een leeuw. Deze keer sluipen ze echter niet samen, maar vertrekt de ene leeuw al veel vroeger met z`n aanval. En wat gebeurt er... de buffel verjaagt de leeuw gewoon terug naar de rotsen. Met veel gebrul maakt de buffel duidelijk dat hij geen prooi wil zijn. De leeuwen rusten dan maar wat verder op de rotsen, maar toch houden ze de laatste buffels van de kudde in`t oog. Of ze die alsnog hebben kunnen vangen heb ik niet kunnen zien. Tijdens de derde dag hebben we eerst een luch in Taita Hills, een lodge waar we zelfs gebruik kunnen maken van een zwembad. Na een zeer uitgebreid lunchbuffet besluiten we om reeds naar Saltlick lodge te gaan, waar we zullen overnachten. Heel deze lodge is gebouwd op poten, zodat de dieren onder je kamer door passeren. Ook hier is op een 25-tal meter een waterplas waar verschillende dieren komen drinken. er blijkt ook een ondergrondse tunnel te zijn. Bij de receptie staan zeteltjes met een soort kunstmatig riviertje. We zien dat dit door een tractor gevuld wordt met water. Na een kwartiertje besluiten de olifanten hier te komen drinken. Nu staan we op slechts 2 meter van hen. We zien zien en horen ze drinken. We zien sommige families toekomen en weer vertrekken. De grootste olifanten duwen de kleinere gewoon weg met hun slurf, slagtanden of een poot. Af en toe brullen en trompetteren ze ook. Het is echt heel indrukwekkend. Ik maak heeeeeeeel veel foto`s. Tijdens de game drive zien we ook nog veel andere dieren; giraffen, zebra`s, impala`s, gazelles, hartebeesten, waterbokken, kudu`s, gereneks, arenden, struisvogels ...... Tijdens de laatste game drive zien we nog 6 leeuwen (deze keer vinden wij ze eerst en kan onze driver de andere 2 busjes verwittigen). We mogen ook de vogels voederen. Ze komen zelfs op onze hand zitten; prachtige blauwe vogels en een hoornvogel. Rond 17u00 zijn we weer in Kebene. Na gedoucht te hebben gaan we terug naar de kinderen. Daar worden we hartelijk onthaald met de nodige knuffels. We zijn blij dat we terug zijn.
Heel veel groetjes van Alice en Nadine
13-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
09-07-2012
Gisteren bij Ombatime vertelde we dat we op 4 daagse safari vertrekken. Dat kwam niet in goede aarde bij Metrin, een meisje van 14. Zij had verwacht dat we iets voor haar verjaardag zouden organiseren en nu bleek dat we er op haar verjaardag niet zouden zijn! Daarom zat ze er maar droefjes bij. Wat moesten we nu doen? Ik had nog een piepklein flesje van 4711 en een zelfgeschilderd kaartje. Nadine had nog een kaartje en enkele haarrekkertjes. Beide schrijven we wat leuke dingen op de kaartjes. Om 6 u in de morgen, de dag van vertrek loopt Nadine nog even naar Kebene om Metrin haar geschenkje te geven. Zo hebben we het toch nog goed kunnen maken. Later vernemen we dat Metrin ook nog nagellak kreeg van Saar (een andere vrijwilliger) Echt een gepast geschenkje voor deze jonge puber.
09-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
08-07-2012
08-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
07-07-2012
Hallo allemaal,
Gisteren zijn we verhuisd. We verblijven nu in een ander vrijwilligershuisje, ietsje verder van Kebene. We gaan gewoon langs een maisveld, en na 5 min. lopen zijn we er. Nu worden we `s avonds, wanneer het donker is, wel begeleid door een uncle. Bij het huisje zit er ook `s avonds en heel de nacht een security-man, Samuel. Het huis zelf is heel goed beveiligd en we voelen ons er echt wel veilig. Ik en Alice zitten nu eigenlijk in een appartementje voor ons alleen. De andere 3 vrijwilligers zitten vlak naast ons. We hebben een living, keuken (wel zonder ijskast), een badkamer met ligbad (maar wel enkel koud water, brrr) en een slaapkamer. Bij de verhuis kwamen alle jongens helpen. Alles, maar dan ook echt alles moest langs het maisveld verhuisd worden. Onze koffers, maar ook heel de inboedel; bedden, zetels, tafels, borden, bestek .... zelfs het WC-papier ging mee. Op een klein uurtje was de klus dan ook geklaard. Intussen hebben we ook een deel van ons budget van de koekjesverkoop al besteed. We kochten materiaal om de 9 fietsen van de kinderen te herstellen (een gift van eerdere vrijwilligers). Hiervoor zijn we met Mohammed naar een klein winkeltje gereden in Akunda, een dorpje ietsje verderop. En daar begon Mohammed met een lijstje dat hij op voorhand gemaakt had. Zadels, binnenbanden, remleidingen, lijm, 2 nieuwe wielen met spaken, .... Enfin, de berg groeide en groeide. En die bleef maar groeien. Alice en ik werden toch een klein beetje nerveus en dachten, hoeveel gaat ons dit kosten allemaal? We hadden op voorhand een limiet van 200 euro in gedachte. We willen nl. ook nog de lekkende douches laten herstellen. Uiteindelijk begon men aan de rekening en we zagen het bedrag maar stijgen en stijgen. Bang wachtten we af. Uiteindelijk kwam het totaal; bijna 20000 Keniaanse shilling, bijna 200 euro dus. Oef! Omdat we zoveel ineens gekocht hadden kregen we er nog enkele spullen gratis bij. Op deze manier hebben we de man van die winkel ook een goede week of misschien wel een goede maad bezorgd. Met 2 wielen en een grote zak vol gerief reden we met ons busje terug naar Kebene. De dag erna heeft Mohammed een volledige dag aan de fietsen gesleuteld. Op zondag zijn alle winkels hier toe en kunnen we dus niet op internet. En op maandag vertrekken we op safari, voor 4 dagen naar oa Tsavo East en West. Waarschijnlijk kunnen we daar ook niet internetten, maar het verslag van deze ongetwijfeld unieke belevenis volgt later zeker wel.
Hallo allemaal,
