Bij het verstrijken van alweer een jaar wordt het tijd om het bilan op te maken van het voorbije, en wensen te formuleren voor het volgende. Om inspiratie op te doen heb ik dus mijn boodschap van vorig jaar nog eens opgediept, en vastgesteld dat ik toen een oproep deed om het cynisme te bannen. Niettemin waren er toen genoeg tekenen om de toekomst met enige verwachting en hoop tegemoet te zien. Ik weet niet of de moeizame regeringsonderhandelingen er voor iets tussenzitten, maar deze keer valt het me een stuk moeilijker om positieve wendingen te zien in de toekomst, als ik vergelijk met wat we het afgelopen jaar over ons hebben uitgestort gekregen, zowel in eigen land (dat betekenisloze zakdoekje aan de Noordplas) als in de wereld.

Vooreerst de nuchtere vaststelling dat het cynisme zeker niet uitgebannen werd, in schril contrast met wat ik met mijn vorige epistel betracht had. De waanzin van het kapitalisme neemt nu zo’n destructieve vormen aan dat we binnenkort geen Getuigen van Jehova meer zullen nodig hebben om het einde van de wereld aan te kondigen. Het gifstort, dat in Hongarije 7 dorpen en een gebied van 40 vierkante kilometer van de kaart veegde, en de ecologische ramp met het BP-boorplatform bewijzen maar weer eens dat kapitalisten van overheidswege zelden of nooit een strobreed in de weg wordt gelegd, ze worden niet gecontroleerd en mogen in naam van winstmaximalisatie mensenlevens, volledige dorpen en natuurgebieden naar de bliksem helpen. De sanctie: jullie mogen dat niet meer doen hé jongens (alstublieftdankuwel. Tenzij het natuurlijk absoluut niet anders kan voor jullie aandeelhouders...). De klokkenluiders worden landverraders genoemd en onder het mom van doorzichtige beschuldigingen monddood gemaakt en jaren opgesloten, gefolterd of botweg vermoord. Omwille van de pech van het neuken met een gescheurd condoom worden internationale aanhoudingsmandaten uitgevaardigd tegen iemand die er in geslaagd is de zwakte van het systeem uit te buiten om de bevolking in te lichten van wat er in hun naam gebeurt in de wereld. “Vredestroepen” amuseren zich met vanuit helikopters willekeurig onschuldige burgers neer te schieten (ik heb gewonnen, Charlie, want ik heb er 2 meer dan jij). Grootmachten als China wegen zodanig op de wereldeconomie dat mensenrechten er nog steeds even vrolijk met de voeten getreden worden als de voorbije 61 jaar, en in het Midden-Oosten moeten we ook dit jaar niet uitkijken naar een onafhankelijke Palestijnse staat. In beide genoemde gevallen zijn de VS niet bij machte om enig gewicht in de schaal te leggen, enerzijds omdat ze elk moreel gezag missen: De "schurkenstaten" waar ze “omwille van de terrorismedreiging” zijn binnengevallen zijn er even erg of erger aan toe als voorheen, en een land dat zelf zwakzinnigen executeert voor medeplichtigheid aan moord, maar de daders en breinen slechts levenslang geeft, heeft weinig autoriteit om anderen te kapittelen over mensenrechtenschendingen… En hoewel Obama toch meer dan welke president vóór hem een poging heeft ondernomen om het Israelische geweld op Palestijnse burgers te veroordelen, moet hij toch plooien voor de Joodse lobby die vrijwel het ganse Amerikaanse bankwezen in handen heeft. De democratische verkiezingsnederlaag heeft hem nu nog meer aan handen en voeten gebonden aan de Republikeinen, met als triest hoogtepunt dat zijn sociaal zekerheidsplan gekoppeld werd aan voortgezette belastingvoordelen voor de rijke toplaag van Amerikanen. Begrijpe wie kan: het zijn ook een pak arme Amerikanen die daarvoor gekozen hebben. Yes, we can? No, we can’t, zoals hij ontgoocheld heeft moeten toegeven bij het slikken van die bittere pil.

Maar we moeten de Amerikanen geen lessen geven in het beschermen van de kapitalisten, want in eigen land kennen we daar ook wat van. Terwijl we toelaten dat iemand zonder enig objectief bewijs veroordeeld wordt tot 30 jaar voor een moord, op basis van vermoedens èn een charlatan van een advocaat, zien we gebeuren dat de beklaagden in het KB Lux-dossier vrijgesproken werden wegens procedurefouten, ook al hadden verschillende verdachten bekend. Ook in het L&H-dossier werden de banken zorgvuldig buiten schot gehouden, terwijl men enkele andere grote fraudezaken doodleuk liet verjaren. Fraude is in België dus legaal, maar de ontdoken som moet wel voldoende hoog zijn. Een metselaar of muzikant die betrapt wordt op het verdienen van 100€ in het zwart daarentegen, die mag zich aan een torenhoge boete verwachten. Aansluitend zien we ook dat de 50 meest winstmakende bedrijven in dit land geen of nauwelijks belastingen betalen. En we weten nog niet of we aan een regering gaan geraken, maar dat de werkende burger de te besparen 25 miljard zal moeten ophoesten, dat weten we wel. Er zijn gelukkig nog zekerheden in dit land. Maar momenteel zijn de communautaire twistpunten even wat belangrijker voor onze verkozenen. We kunnen ons echter troosten met de gedachte dat in een democratie het volk de leiders krijgt die het verdient… Want de kiezer heeft altijd gelijk, ook als hij ethisch of moreel gezien ongelijk heeft. Zie 1933.

Wat me dit jaar ook opgevallen is zijn de vele natuurrampen, en de intensiteit ervan. En de machteloosheid van de mens om zich hiertegen te beschermen. Vooral Haiti, straatarm en dankzij zijn voorgeschiedenis al decennia zonder enige noemenswaardige infrastructuur, heeft het verhoudingsgewijs bijzonder hard te verduren gehad. Ik overdrijf niet als ik stel dat het land virtueel van de kaart geveegd is. En Pakistan, waar 21 miljoen mensen getroffen werden door zowat de grootste overstromingen uit zijn geschiedenis, en waar alle wél bestaande infrastructuur verwoest werd, kampt ook vandaag nog met de nasleep van die ramp. Mensen leven in tentjes tussen nieuwgevormde meren, alle scholen zijn verdwenen... Daartegen is de overstromingsgolf die ons land teisterde, en zijn de enkele daken die het deze week onder de sneeuw begeven hebben maar klein bier, natuurlijk. Zeker in aanmerking genomen dat ook hier laksheid van de overheid én ongebreidelde toegevingen aan de immobiliënsector de schade in de hand hebben gewerkt. En dat ok hier geprobeerd werd om de oorzaak van de overstromingen te communautariseren (!).

Maar in elk geval moeten we toch de bedenking maken dat we wel in staat zijn om kernwapens te ontwikkelen en fabriceren die in staat zijn om vele honderden keren de ganse wereld te vernietigen (alsof één keer niet genoeg is. Toe, doe er nog eentje bij voor als de eerste keer niet het verhoopte resultaat geeft). Maar niet in staat zijn om een enkele keer maar een heel klein stukje van die wereld te beschermen en/of herop te bouwen… Of is het alleen niet willen?

Maar de gelovigen onder ons kunnen gerust op beide oren slapen. Want we hebben in Rome een Paus en hier ete lande en aartsbisschop die dit alles immanente rechtvaardigheid noemen, het komt immers van hierboven… En verder is het natuurlijk de schuld van alle goddelozen, hoeft het nog gezegd?

Is er dan echt geen hoop meer voor de wereld, en is hij definitief om zeep? De tijd zal het zeggen, maar inmiddels klampen we ons vast aan enkele strohalmen. Ook dit jaar heb ik weer zeer veel mensen gezien – en leren kennen - die zich met ware verbetenheid ingezet hebben voor hun (minderbedeelde) medemens. Ze deden dat in de politiek, in middenveldorganisaties, in de zorgsector, in het onderwijs, in de journalistiek, bij liefdadigheidsorganisaties… of in onderzoekslabo’s, vakbonden, geëngageerde kunsten…

Dat de wereld daar beter zal van worden durf ik niet meer te hopen. Maar als er ergens ook maar één mens mee geholpen is, zijn die inzet, inspanningen en initiatieven niet voor niets geweest.*

Ik wens iedereen veel moed in 2011, en hoop dat ieder zijn rechtmatig deel van liefde, gezondheid en geluk mag ontvangen in het komende jaar. En de politici wens ik vooral een kleiner ego toe...

Nagarjuna 27-12-2010

*) Nog een kleine bemerking in de marge. Hoewel elke vorm van solidariteit toe te juichen is zou die principiëel niet nodig hoeven te zijn. Solidariteit zit immers ingebakken in ons systeem, zowel in de sociale zekerheid als in het herverdelen van de welvaart middels de belastingen. Dat de politiek er niet in slaagt (of niet wil in slagen) om die solidariteit zo te organiseren dat ze ook effectief werkt, is een blammage te meer voor de onkunde van velen onder hen. Een tweede bemerking is dat vandaag solidariteitsacties alleen enige kans op slagen hebben als er ook een heel mediacircus mee opgevoerd wordt. Dat holt de waarde van de "pure" solidariteit toch wel wat uit. In mijn jeugd gingen we de boer op met vignetjes van 11-11-11 die je aan 20 Bf per stuk kon kopen. Behalve dat papiertje kreeg je daarvoor niets terug, het "geven" was dus ook effectief "geven" en geen (ruil)handeltje.

28-12-2010 om 09:41 geschreven door Nagarjuna  

"Het Hof van Beroep heeft het UZ in Brussel veroordeeld tot een schadevergoeding van zo'n 400.000 euro omdat een meisje werd geboren met een handicap", zo stond het letterlijk op de website deredactie.be van de VRT. Naar Belgische normen gaat het hier om een historisch bedrag. De aanleiding was een aantoonbare medische fout, die door het UZ overigens niet betwist wordt, maar logischerwijs wel betreurd. De moeder, die ten gevolge van een erfelijke aandoening al een gehandicapt kindje op de wereld had gezet, vreesde toen ze opnieuw zwanger werd hetzelfde risico te lopen, en liet zich testen in het UZ. De resultaten toonden aan dat er deze keer geen probleem was. Maar jammer genoeg, voor alle partijen, toen het meisje geboren werd bleken de dokters zich vergist te hebben. Hoewel zij beweren dat de fout eigenlijk ligt bij een onzuiverheid van het product dat voor de test gebruikt werd (en inmiddels vervangen werd door een gelijkwaardig product van een andere fabrikant). Tot zo ver de "feiten". Je zou denken: er is een medische fout aangetoond, de dokter(s) en/of UZ worden veroordeeld tot een schadevergoeding aan de ouders/nabestaanden (het kindje is inmiddels aan haar ziekte overleden), en het UZ verhaalt minstens een deel van de kosten op de producent van het slechte product. Iedereen tevreden? Niet dus!
 
De ouders argumenteren namelijk dat ze, indien ze op de hoogte zouden zijn geweest van de handicap, een abortus zouden hebben laten plegen. Met andere woorden dat het kind, zoals het geboren werd de facto ongewenst was. De gedachte op zich is begrijpelijk, maar hoogst ongewoon als argument, maar tot daar aan toe. Minder begrijpelijk vind ik dat het kind zelf - bij monde van de ouders natuurlijk - een schadevergoeding vordert op grond van het feit dat het liever niet geboren was dan met een handicap, en dat de schuld daarvan bij het UZ en de dokters ligt. Nu weten we allemaal dat er nogal wat ongewenste kinderen rondlopen op de wereld, en dat velen van hen geen benijdenswaardig leven leiden (of lijden). En ik probeer dus open en onbevooroordeeld te begrijpen wat een kind van 10 jaar kan bezielen om die redenering te ontwikkelen (en ik onderschat de intelligentie van kinderen absoluut niet, al heb ik geen weet van het soort handicap dat het meisje in kwestie had). Of de ouders in naam van het kind. En er zijn wel wat argumenten te bedenken: voor de ouders natuurlijk dat het hebben van een kind dat speciale zorg nodig heeft een bijzonder zware fysische en psychische belasting met zich meebrengt, dat zorg ondanks al onze sociale voorzieningen duur is, eventueel zelfs dat het hun (sociale) leven ondermijnt… Voor het kind zelf is het haast onmogelijk in te schatten, maar ik kan me voorstellen dat – indien het zich volledig bewust is van zijn of haar afwijking ten opzichte van andere kinderen – het het leven als ondraaglijk beschouwt. Voorwaar, dat is geen klein bier, en als rechter zal het je maar overkomen dat je in deze een oordeel moet vellen. Maar – en ik schrijf dit oprecht zonder enig cynisme – voor het kind stelt het probleem zich inmiddels niet meer, het meisje is immers overleden. De rechter heeft dit feit ogenschijnlijk niet laten doorwegen in zijn vonnis, en heeft geoordeeld dat het lijden van het kind gedurende de 10 jaar dat het geleefd heeft een schadevergoeding verantwoordt.

Waar het boeiend wordt is niet zozeer het feit dat kind en ouders een schadevergoeding hebben toegewezen gekregen, want dat kan elk weldenkend mens wel begrijpen. Ik vermoed dat zelfs het UZ en de betrokken dokters daar in sé begrip kunnen voor opbrengen (al blijft het onbegrijpelijk dat de producent van het gecontamineerde testproduct hier volledig buiten schot blijft, dit wordt vermoedelijk nog vervolgd). Maar naast de ongeziene hoogte van het bedrag – toch zo’n slordige 16 miljoen oude Belgische Franken, voor de niet meer zo jonge lezer – is ook de argumentatie van de rechtbank ongezien. De dokters zijn, aldus het vonnis, uitdrukkelijk niét verantwoordelijk voor de handicap van het meisje, maar wel voor het feit dat het kind geboren werd. Lees: de vrouw was immers reeds zwanger, ze hadden de zwangerschap dus moeten afbreken, dus abortus plegen. Herlees dit zinnetje nog eens. En ik richt me nu weer tot de iets ouderen onder mijn lezers – met welgemeende excuzes voor de jongeren - die zich wijlen onze koning Boudewijn nog zullen herinneren. Wilfried Martens – overigens een man van goede katholieken huize – moest toen een geweldige creativiteit aan de dag leggen om een constructie te bedenken die het de koning mogelijk maakte te blijven functioneren, hoewel hij weigerde de democratisch gestemde abortuswet te ondertekenen. Een duidelijke politieke daad, die een vorst in dit land niet hoort te stellen. Maar de goede man kon deze wet – kindermoord! – niet in overeenstemming brengen met zijn geweten (met het sturen van troepen om zijn privébelangen in de Zairese en Ruandese mijnen te verdedigen had hij minder problemen, maar dat is een ander verhaal), en werd door de regering 1 dag lang “in de onbekwaamheid om te regeren” verklaard, waardoor de wet, ondertekend door Premier Martens, uitgevoerd kon worden. Dat is dit jaar 20 jaar geleden. Ik merk op dat tot op dat ogenblik het plegen, laten plegen, of bijstand verlenen bij het plegen van abortus strafbaar was,  zoals Dokter Willy Peers aan den lijve mocht ondervinden, en tot laat in de jaren “70 nog verschillende andere voorvechters, die omwille hiervan voor kortere of langere tijd achter de tralies gingen (en we spreken hier niet over “nabehoedsmiddelen”, het ging hier echt wel om vrouwen wiens leven gevaar liep, over slachtoffers van verkrachtingen, over vrouwen in absolute crisissituaties…).

Nu zie ik de lezer bedenkelijk fronsen: man, waar heb je het over? Waarom dat geleuter over de abortuswetgeving? Wel, ik kom terzake. Vandaag worden een aantal dokters en een Universitair Ziekenhuis veroordeeld omdat ze geen abortus hebben gepleegd op een zwangere vrouw (dat wordt niet expliciet gezegd, maar ik kan het niet anders lezen). Tot 20 jaar geleden werden dokters vervolgd omdat ze wél abortus pleegden in gevallen zoals dit. Dat betekent de facto dat er in België heel wat mensen met een handicap rondlopen die meer dan 20 jaar oud zijn. Die zouden nu eens allemaal rechtszaken moeten inspannen tegen de Belgische staat, die dokters én ouders verbood abortus te plegen, ook als die met zekerheid wisten dat er een gehandicapt kind geboren ging worden. Ook die kinderen en ouders hun leven was verwoest nog voor het goed en wel begonnen was, maar daarvoor kon men geen dokters of ouders verantwoordelijk stellen, het zat gewoon ingebakken in de wetgeving van dit land. En het waren dezelfde rechtbanken die de overtreders toen naar de gevangenis stuurden…

Voor de gehandicapte kinderen die geboren werden nadat de uitvoeringsbesluiten van de Abortuswet getekend waren is er ook een manier om genoegdoening te krijgen. Als ze wilsbekwaam zijn kunnen ze hun ouders voor de rechter dagen omdat ze – misschien wel vanuit een diep christelijk geloof – besloten tegen beter weten in hun gehandicapte kinderen te baren en liefdevol groot te brengen, ook als dat hun eigen leven zwaar zou hypothekeren.

Ik heb zo het gevoel dat, indien deze uitspraak niet in cassatie verbroken wordt, de Belgische staat (en misschien ook wel enkele pechvogels van ouders) zich in de komende maanden aan een paar serieuze schadeclaims mogen verwachten. Niet omdat er mensen overleden zijn aan medische blunders, maar omdat er mensen geboren zijn uit medische blunders. Het is weer eens wat anders.

Belastingverlagingen zullen er dan niet meteen inzitten, alle beloften ten spijt…

Nagarjuna 09-12-2010

09-12-2010 om 23:03 geschreven door Nagarjuna  

Vanmiddag werd mijn mailbox opgeschrikt door een bericht van een gelovige lezer, die meende te moeten reageren op mijn opmerking in een vorige column dat “gematigdheid niet bestaat in geloofszaken”. Zijn betoog was goed geschreven en degelijk en rationeel onderbouwd, en ik heb het met belangstelling gelezen, in zoverre dat ik me op mijn beurt geroepen voelde om mijn stelling – die inderdaad nogal ongenuanceerd en kort door de bocht was (zo gaat dat in het heetst van de strijd, als je zoals ik schrijft vanuit een gevoel van verontwaardiging) – nader toe te lichten. Om een lang verhaal kort te maken, het werd een diepgravende gedachtenwisseling heen en weer, waarvan ik hier enkele punten opnieuw wil toelichten.

Vooreerst wil ik duidelijk stellen dat ik – hoewel ik het rationeel niet goed kan begrijpen in deze tijden van verregaand wetenschappelijk onderzoek en technologische verwezenlijkingen – geen enkel probleem heb met het geloof op zich, en nog minder met diegenen die in eer en geweten hun religie belijden. Geloven is immers geen keuze, het is eerder het gevolg van opvoedingsfactoren, culturele biotoop, en andere externe factoren die mensen maken tot wat ze zijn. Dat is al een eerste vaststelling: geloven doe je omdat je niet anders kan, want als je er voor kiest is het natuurlijk geen geloof meer. Zelf ben ik geheel vrijzinnig (en dat woord is eigenlijk dus ook verkeerd gekozen. Het denken is immers nooit vrij, want het wordt begrensd door ons bevattingsvermogen), en dus kan ik me niet verzoenen met het idee van een onbewogen beweger, die op een goede morgen wakker werd, en – nog wat nageeuwend – besloot om maar eens een wereld, wat zeg ik, een heel heelal te scheppen. Ik kan dat niet geloven omdat ik dat rationeel niet kan bevatten. Ik ben dus noodgedwongen een aanhanger van de Big Bang-theorie. Laat ons dit – zolang er geen hard bewijs geleverd wordt van die theorie – een vorm van “geloven” noemen. Daarnaast ben ik ook een fervent Darwinist, die gelooft in de evolutie van de soorten en de natuurlijke selectie (al vind ik natuurlijk niet dat we op Spartaanse wijze de zwakken en misvormden van een berg naar beneden moeten gooien). Maar in mijn jeugd was ik bevriend met de zoon van een Adventistisch predikant, en voor hem was het idee alleen al dat hij mogelijk van een apensoort zou afstammen ondraaglijk, en geheel in strijd met zijn wereldbeeld. Want daarin was alles geordend volgens Gods wil (“The creator has a master plan”). Niettemin zijn wij zeer lang bevriend geweest, en was ik als vrijzinnige altijd welkom bij de familie, waar ik regelmatig mee aan tafel schoof. Het was een warm gezin, tolerant voor andere meningen, en als er gebeden werd voor de maaltijd werd er geen probleem van gemaakt dat ik me even afzijdig hield. Toen volgde er een reeks gebeurtenissen die op korte tijd onze vriendschap ondermijnde: al zijn broers scheidden van hun vrouw (absoluut ongezien in die middens), de vader-predikant overleed zeer onverwacht, mijn vriend stichtte zelf een gezin, en voelde zich als gezinshoofd verantwoordelijk voor het naleven van de religieuze voorschriften, wat plots een bekeringsdrang in hem wakker maakte die me mateloos irriteerde. Wég tolerantie!

Dat brengt me bij een volgend punt: wàt gelooft een gelovige precies?

Zoals ik dus geloof in de oerknal zijn er mensen die precies dàt niet kunnen bevatten, en die er van overtuigd zijn dat er ergens een hogere macht is die verantwoordelijk is voor het ontstaan van de wereld en het leven. Zij noemen die macht God (of Jaweh of Jehovah of Allah, of voor mijn part Klein Pierke). Mijn lezer plaatst zichzelf in die categorie. Hij heeft dus de innige persoonlijke overtuiging dat er wel degelijk een hogere macht bestaat die wij niet kunnen begrijpen, maar wel moeten aanvaarden. Dat is niet mijn mening, maar ik kan er perfect mee leven dat iemand anders wél die mening aanhangt, in zoverre hij mij niet verplicht om daarin mee te gaan. Mijn lezer beschouwt zijn geloof als een strikt persoonlijke zaak tussen hemzelf en God, en voelt niet de minste behoefte om zijn waarheid op te dringen aan anderen. Hij onderscheidt zich daardoor als individu van het instituut kerk, waarvan hij overigens afstand neemt.

Wel geeft hij aan een diepe fascinatie te voelen voor de Christusfiguur, los van het feit of die moet gezien worden als een historische persoon dan wel een literaire schepping. Het is een fascinatie die ik – als niet gelovige – deel. Want ik heb wel degelijk een Bijbel in huis (nog gekregen van de Adventistische jeugdvriend waarover ik het zonet had), en pleeg me zeer regelmatig te verdiepen in zowel het Oude als het Nieuwe Testament, met toch een stevige voorkeur voor de vier Evangeliën en de Openbaringen van Johannes. Dat blijft intrigerende en inspirerende lectuur, ook voor ongelovigen zoals ik. Net zoals ik “East of Eden” van Steinbeck, of “De gebroeders Karamazow” of “De idioot” van Dostojewski intrigerend en inspirerend vind, zonder ook maar 1 moment te denken dat ik over historische figuren aan het lezen ben. Maar de Bijbelse Christus, daar kan je alleen maar sympathie voor voelen, en affiniteit mee hebben, al was het maar omwille van het feit dat hij – reeds in zijn tijd – de”religieuze voorschriften” van de Farizeën en schriftgeleerden aan zijn laars lapte, en de woekeraars en geldwisselaars uit de tempel schopte. Hij was dus een rebel en anarchist, die op zijn geheel eigen wijze streed tegen de vooroordelen en keurslijven van zijn tijd. Door het op te nemen voor de tollenaars, hoeren, melaatsen en andere verschopten en paria’s van de maatschappij waarin hij leefde, tegen de instituten en machthebbers in, zou hij een lichtend voorbeeld kunnen en moeten zijn voor de kerk die zich op zijn naam beroept. Maar precies daar loopt het verkeerd.

Sinds de Romeinen het Christendom als staatsgodsdienst adopteerden, en het dus macht en aanzien verschaften, werd de geest en de letter van de christelijke leer eigenlijk permanent met de voeten getreden. De kerk van de vervolgden en armen werd immers de kerk van de vervolgers en rijken. De geestelijkheid bekommerde zich meer om de pracht en praal van hun gewaden en megalomane bouwwerken dan om het zieleheil van hun gelovigen. Gelovigen die overigens tegen wil en dank bekeerd werden, op straffe van de meest gruwelijke folter- en moordpraktijken. Hoe schril het contrast met Christus, die geen steen bezat om zijn hoofd op te leggen, en die zijn leer preekte in armzalige hutten en op bergflanken…

Het is sinds die vroege eeuwen alleen maar van kwaad naar erger gegaan, en dat ligt natuurlijk ook aan de gelovigen zelf. Zij lieten zich immers onderdrukken, zonder in het verzet te komen. Zij praatten de clerus naar de mond in de hoop in het gevlei te komen, of uit angst om hun kans op de hemel te verspelen. Dom en laf, natuurlijk, en helemaal niet in de geest van het idool dat zij aanbaden. Ze lieten zich recruteren voor kruistochten, verklikten heidenen en ketters, wetende dat die een gruwelijke vuurdood tegemoet gingen… Nee, veel naastenliefde was er in het instituut niet te vinden, en de gelovigen volgden als makke lammeren het discours van de op macht en geld beluste clerus.

Toch zijn er in alle tijden Christenen geweest die wel in de voetsporen traden van de man die aan het kruis geofferd werd tot vergeving van onze zonden. Mijn dorpsgenoot Damiaan mag beschouwd worden als een Christus in zijn eigen tijd, en ook hij moest strijden tegen zijn eigen instituut. Dat dat instituut 100 jaar later onder druk van de gelovigen de figuur van Damiaan op een schandelijke manier gerecupereerd heeft zegt meer over de bochtenwringerij ervan dan over enig respect voor hun Verloren Zoon.

Ik doe hierbij dan ook een warme oproep aan alle oprecht gelovigen om – samen met de ongelovigen die rechtvaardigheid, naastenliefde en broederlijkheid prediken - de beledigingen en vooroordelen die vanop de kansel gespuid worden naast zich neer te leggen, zoals Christus in zijn tijd de voorschriften naast zich neerlegde. En de armen, verschopten, zieken en paria’s in de armen te sluiten - ook die van andere nationaliteiten en religies - , liefde en vrede te prediken (en in de praktijk te brengen, natuurlijk), en de huidige farizeën en schriftgeleerden (zoals Leonard en zijn opperpias Benedictus) uit de tempels en kerken te ranselen.

De Nieuwe Christussen mogen nu opstaan…

Nagarjuna 14-11-2010

14-11-2010 om 11:14 geschreven door Nagarjuna  

De kogel is door de kerk: Els Clottemans is door de twaalfkoppige jury schuldig bevonden aan de moord op Els Van Dooren. Het recht heeft gezegevierd, en iedereen haalt opgelucht adem. Vooral Jef Vermassen stond gisteren te glunderen terwijl hij de pers te woord stond. Want hij – zowat de meest bekende pleiter van Vlaanderen – had zijn reputatie weer alle eer aangedaan. Toch blijft elk weldenkend mens die de zaak met enige belangstelling gevolgd heeft met een wrang gevoel achter. Ook bij mij overheerst vooral het gevoel dat het niet zozeer het recht is dat gezegevierd heeft, maar vooral de blunderende speurders én de donderprekende Vermassen.

Om te beginnen is er het vermoeden van onschuld, dat in dit proces van meet af aan geschonden geweest is. Let wel, ik doe geen enkele uitspraak over schuld of onschuld van de verdachte, alleen over de basis van onze rechtsstaat: men is in principe onschuldig tot de schuld bewezen is. Bewijzen zijn er in de loop van dit proces nooit geweest, hoewel men geen gelegenheid heeft laten voorbijgaan om de verdachte onder druk te zetten om te bekennen. Daarbij werden folterpraktijken niet geschuwd. Tijdens de drie weken van ondervragingen werd de verdachte ’s nachts elk kwartier gewekt, met de bedoeling haar weerstand te breken. Dat is niet gelukt. De speurders zijn er vanaf het prille begin van uitgegaan dat zij de enige was die de feiten gepleegd kon hebben, hoewel er redenen waren om op zijn minst anderen toch ook even op de rooster te leggen. Zonder het vermoeden van onschuld met de voeten te treden mag men zich vragen stellen bij de heer Somers, die Van Dooren zag te pletter storten, luidens het filmpje van de sprong een oerkreet slaakte, maar 2 minuten later, op de begane grond en naast het lijk van “de vrouw van zijn leven” al wel bezig was met het verwijderen van SMS-jes uit de mobiele telefoon van het slachtoffer. Volgens de speurders blijkbaar de normaalste zaak van de wereld, verder onderzoek was niet nodig. Dat diezelfde man in de drie dagen na de feiten meerdere keren sex had gehad met de beklaagde werd de beklaagde telkens opnieuw voor de voeten geworpen (“zij besprong hem als een hitsig dier, ze beet hem in zijn lip”), om haar onmenselijkheid en gebrek aan empathie in de verf te zetten. Dat men voor sex met twee moet zijn kwam bij de speurders niet op.

Dan is er nog de echtgenoot van het slachtoffer, die met de grootste omzichtigheid werd benaderd. Nooit geweten dat zijn vrouw al vijf jaar een buitenechtelijke relatie had. Hoewel ze het laatste jaar helemaal geen sex meer hadden gehad (“het spijt me, mijnheer, ik begrijp dat het delicaat is, maar ik moet het u wel vragen” – dat is toch wel een heel andere stijl dan die waarmee de beklaagde ondervraagd werd), maar zich daar nooit vragen bij gesteld had. De bedrogen echtgenoot, die ondanks alles zijn vermoorde vrouw altijd had liefgehad, over de grenzen van trouw en ontrouw heen, zelfs over de grenzen van leven en dood, maar die enkele maanden na de feiten toch al een nieuwe relatie had aangeknoopt. Niets mis mee natuurlijk, het leven gaat immers verder. Maar dat had misschien toch ook wat uitgediept mogen worden, hoe pijnlijk ook. Maar in dit geval werd de “mogelijke verdachte” – ik schrijf dit echt zeer omzichtig – niet verder verontrust, hij werd immers onmiddellijk als mede-slachtoffer beschouwd. Waarschijnlijk terecht, maar de mogelijkheid dat het anders zou kunnen zijn werd niet onderzocht (“We hebben aan meneer gevraagd of hij het gedaan had, en hij zei van niet”).

Toen de speurders zichzelf eenmaal overtuigd hadden dat Clottemans en niemand anders de feiten had gepleegd zijn ze verder op onderzoek getrokken. Bij de parachutistenclub, vanzelfsprekend, want het was een behoorlijk technisch dossier, wat deskundigheid van ervaren parachutisten kon best gebruikt worden. En terwijl de instructeur meende dat de verdachte “te dom” was om de parachute op deze wijze te saboteren, werd er vooral gefocust op het narcistisch karakter van de beklaagde en de psychische labiliteit. De beklaagde lag niet erg goed in het gezelschap, ze werd er getolereerd omwille van haar band met het slachtoffer. Maar op tendentieuze vragen krijg je natuurlijk tendentieuze antwoorden. Hoewel de parachute van Van Dooren een ganse week op de club in een rek had gelegen, kon hij niet daar gesaboteerd zijn, “want er was te veel risico op betrapping”. Exit die denkpiste. Huh? En uiteindelijk is dat wat gedurende het ganse verdere onderzoek is gebeurd, en tijdens het proces werd dit nog eens dubbel en dik overgedaan. Getuigen die iets positiefs te vertellen hadden over Clottemans werden afgesnauwd, onder druk gezet, belachelijk gemaakt. Pers en publiek smulden ervan, alsof het hier niet om mensenlevens (dat van het slachtoffer, maar even goed dat van de beklaagde) ging.

De pers heeft overigens heel wat kritiek te slikken gekregen over de wijze waarop ze verslag uitbracht van dit proces. Veel daarvan was terecht, ondermeer toen Het Belang van Limburg er niet beter op vond dan een poll te organiseren over schuld of onschuld van de beklaagde. Toch heeft die verslaggeving zijn nut gehad, omdat het van meet af aan duidelijk was dat er een ware communicatieveldslag plaatsvond in en naast de rechtszaal. Zo werd geen gelegenheid onbenut gelaten om het slachtoffer te bewieroken, alsof het hier een ware moeder Theresa betrof. Je verwachtte zowaar dat ze op een moment zou opstaan uit de doden om persoonlijk haar relaas van de feiten te komen geven. Ook de familie en nabestaanden werden keurig opgevoerd zoals dat bij een dergelijk georkestreerde zitting past : kranig en sereen op de getuigenbank, waar ze zworen te spreken “zonder haat en zonder vrees”. Maar net zo goed hysterisch huilend van emotie als er een fout woord viel over hun moeder – of een positief woord over de verdachte – waarbij smeuïge details over de toon en intensiteit van de geslaakte kreten en het aantal gestorte tranen ons natuurlijk niet onthouden werden. Alle begrip trouwens voor die kinderen, maar hoezeer dit ook “door merg en been ging”, relevant is het natuurlijk niet, voor zover het de schuldvraag betreft. Dat het een jury kan beïnvloeden, dat is weer een ander paar mouwen.

Met argusogen werd ook de verdachte aanschouwd. Welke kleren droeg ze? Was daar iets dat op een glimlach leek? Nee, eerder een grijns, dat past toch beter in de sfeer die we proberen te scheppen… Tot dusver geen tranen, geen krimp, geen blijk van emotie… Dat bewijst toch zeker al dat dit een slecht mens is? Als het al geen bewijs van schuld is, het is toch al een bewijs van perversiteit…. En de getuigen die iets positiefs over de verdachte wisten te melden, zoals de schooldirectrice die haar had aangeworven en haar heel warm en aangenaam vond in de omgang en voor de klas, die waren vast en zeker wel “voorbereid” door de advocaten van de verdachte. Die – in tegenstelling tot de advocaten van de burgerlijke partij – wel zeer regelmatig het zwijgen werd opgelegd. Kortom, Goed en kwaad staan zelden zo diametraal tegenover elkaar als in deze rechtszaal.

De apotheose kon dan ook niet uitblijven, en de voorbije dagen kwam het dan zo ver. Dankzij de audiovisuele pers kregen wij nu als leek ook eens te zien hoe het er in het echt aan toegaat. “De clash der titanen” blokletterden sommige kranten. Wat ik gezien heb was iets heel anders, maar dat kan aan mij liggen. Het is geen geheim dat ik de arrogante, zelfvoldane en zelfgenoegzame pleiter Vermassen (“de absolute top in Vlaanderen”) niet lust. Niet als mens, dus, maar ook niet als pleiter. Want het enige wat ik heb gezien (en gelezen) was één lange scheldtirade, waarin niet één enkele keer feiten vernoemd werden (logisch, er waren ook geen feiten die zwaarwichtig genoeg waren om haar te veroordelen), maar waarin de karaktermoord, die al begon voor de aanvang van het proces, zijn ultieme hoogtepunt bereikte. Voorwaar, als volksmenner kent Vermassen zijn gelijke niet. Mocht dit niet in een rechtszaal maar op een straat of plein zijn uitgesproken (pardon, gebulderd), de lynchkuddes hadden de verdachte onmiddellijk aan de eerste, de beste boom opgeknoopt. Voor een man die zich zo graag laat voorstaan op zijn bekommernis om het recht kan dit tellen. “Een lieve juf? We hebben nog zo’n lieve meester gekend”, sneerde hij, een niet mis te verstane analogie met Ronald Janssens (die echter wel na 2 dagen bekend heeft, een verwaarloosbaar detail, natuurlijk).

Maar het meest beangstigende van dit alles vind ik vooral dat Vermassen, die zweert bij daderprofielen, de uitspraak deed dat bewijzen in de moderne rechtspraak niet meer nodig zijn. Dat het voldoende is om iemand te vinden die aan het profiel van de dader voldoet om te weten wie de dader is (of moet zijn). De volksjury (die in de loop van het proces blijkbaar geen enkele vraag heeft gesteld) is hem daarin voor 100% gevolgd, wat zijn zelfgenoegzaamheid nog een extra duwtje gegeven heeft (hoelang kan iemand zichzelf opblazen vooraleer hij ontploft?). Ik blijk echter als leek toch niet de enige te zijn die hier ernstige vragen bij heeft. Met strafpleiter Hans Rieder, criminoloog Brice De Ruyver en gerechtspsychiater Johan Baecke, bevind ik me alleszins in gezelschap van een aantal eminente ingewijden, wiens argumenten je toch niet zondermeer van tafel kunt vegen. Maar dat is buiten het gekwetste ego van Vermassen gerekend: “Ze hebben me tegengewerkt en me beschouwd als een deugniet”, oreerde hij voor de camera’s, “Maar de jury heeft blijk gegeven van gezond verstand, ze hebben mijn argumentatie volledig gevolgd”. Het enige wat de jury mijns inziens bewezen heeft is dat ze zeer onder de indruk was van de tirade van Vermassen, wiens reputatie nu éénmaal gebouwd is op dit soort onderbuikgevoelens. Net zoals die van Hitler, De Winter of De Decker. Misschien moet de heer Vermassen de overstap naar de politiek eens overwegen, er zijn zeker partijen waar hij met open armen ontvangen zou worden. Opvallend detail: rockster Vermassen, die net nog zijn “tranen van ontroering” stond te verbijten voor de camera’s, was enkele minuten later – breed lachend - druk doende met het uitdelen van handtekeningen aan zijn “fans”…

Inmiddels is Els Clottemans veroordeeld tot 30 jaar gevangenisstraf. De juridische waarheid is dus gekend. En de juridische waarheid is dat de onbewezen stellingen van advocaat Vermassen en Openbaar Aanklager Patrick Boyen meer indruk op de jury hebben gemaakt dan het serene, rustige en rationele betoog van Vic Van Aelst. Of er daarmee ook gerechtigheid geschied is, daarover zal men nog lang kunnen nakaarten…

Maar nog één kleine slotbedenking. Als Els Clottemans de feiten heeft gepleegd – waarvoor dus geen enkel rationeel bewijs gevonden is – heeft ze bij deze haar welverdiende straf gekregen. Maar stel – al is het maar voor even - dat ze onschuldig is. Dan hebben wij als maatschappij ons schuldig gemaakt aan een 4 jaar durende karaktermoord, waarvan de impact op het leven van Clottemans (de voorbije jaren, maar ook de komende) nauwelijks in te schatten is. Zolang de echte dader dan niet gevonden wordt – en de kans dat dat nog gebeurt is vrijwel onbestaande, de overtuiging van de speurders heeft hen immers belet om andere sporen te zoeken op het ogenblik dat die mogelijk nog te vinden waren – zal zij altijd de schijn tegen hebben. Dat lijkt mij ondraaglijk voor iemand die onschuldig is, en die door het gebeuren haar beste vriendin, haar minnaar, de vrienden van de club en anderen reeds verloren heeft. Het onopvallende muurbloempje plots een BV, maar dan in een uitgesproken negatieve zin. Dus zelfs als de jury haar had vrijgesproken zou eerherstel al geen sinecure geweest zijn. Nu ze schuldig is bevonden is nauwelijks te vatten – zoals ze zelf al aanhaalde in haar laatste woord voor de terugtrekking van de jury – wat dit met een mens kan doen. De psychiatrische rapporten waren vernietigend, maar ik vermoed dat om het even wie gek verklaard kan worden als je ze zo lang blootstelt aan dit soort beschuldigingen. En dat andere proces, van Leopold Storme, dat bewijst ook dat (gerechts)psychiatrie geen exacte wetenschap is, en dat je ermee kunt aantonen wat je wil aantonen, ook al is dat tegengesteld aan wat een collega wou aantonen

Ik daag iedereen uit om die denkoefening eens te maken. Als maatschappij moeten we het nu doen met de bange, irrationele hoop dat Clottemans inderdaad schuldig is, anders is de misdaad die wij als maatschappij begaan erger dan die die we wilden bestraffen. Dat is een afgrijselijke gedachte…

Nagarjuna 20-10-2010

21-10-2010 om 16:40 geschreven door Nagarjuna  

Zeer laaggeachte heer Leonard

Ik heb met ontzetting kennis genomen van de uitspraken die u bewust en weloverwogen hebt gespuid in het boekwerk met interviews dat u recent in Nederlandse vertaling hebt laten verschijnen (en dat – zo blijkt nu – al 4 jaar in de franstalige winkelrekken te koop wordt aangeboden). Verrast ben ik niet door de inhoud van uw betoog, ik weet inmiddels wel waar u voor staat, maar wel ben ik verbaasd door de vasthoudendheid waarmee u er keer op keer in slaagt uw achterlijke en verwrongen wereldbeeld publiek kenbaar te maken. Aangezien ik nooit tot uw sekte heb behoord raakt uw geraaskal mij niet echt, al begrijp ik dat de getroffen “minderheden” zich uitermate geschoffeerd voelen door wat u over hen te zeggen hebt. Maar wat mij het meeste stoort is dat u enerzijds de promiscuïteit aanvoert als oorzaak en reden voor het ontvangen van een ‘immanente rechtvaardige straf’, namelijk de besmetting met het HIV-virus, terwijl u in hetzelfde boek de verdediging van uw vriend Roger Van Gheluwe op u neemt – en daardoor onrechtstreeks die van de vele tienduizenden perverse geestelijken die zich hebben vergrepen aan kinderen, sommigen niet meer dan 2 jaar oud. Dat u dit doet op kosten van de belastingbetaler - ook de vrijzinnige, die aan uw preken helemaal geen boodschap heeft - stuit me natuurlijk tegen de antiklerikale borst, wat nog voorspelbaar is. Maar voorwaar, zelfs uw hondstrouwe woordvoerder Jurgen Mettepenningen, die al menigmaal uw kastanjes uit het vuur heeft moeten halen, wist niet waar hij het had.toen hij voor het radiojournaal uw woordbraaksel moest verantwoorden. Nu zit die man niet in een positie van waaruit hij u rechtstreeks en openbaar de levieten kan lezen, maar het feit dat hij uw goorste quotes “in de marge met een rode gevarendriehoek had gemerkt”, en “die overtuigingen zeker niet zo zou hebben gesteld” was voor iedereen toch een duidelijke vingerwijzing naar zijn eigen ongemakkelijk gevoel bij uw uithaal.

Elk weldenkend mens heeft inmiddels uw schandelijke en mensonterende uitspraken in de meest scherpe bewoordingen veroordeeld. Deze keer komt u ook niet weg met uw standaard dooddoener dat het allemaal mensen met verwilderde zeden (lees antiklerikalen) zijn die “de kerk en haar leiders viseren”. Zelfs uw medestanders als de politici uit de CD&V-hoek (Jo Vandeursen, Monica Van Kerrebrouck, Yves Leterme en anderen) voelen aan dat u deze keer echt over de schreef gegaan bent, en hoewel zij zich nog wat voorzichtig verbergen achter uw “vrijheid van meningsuiting” – “zelfs al is het een domme mening” (!) - is het duidelijk dat u ook uw eigen achterban ditmaal diep hebt gekwetst. Er bestaan namelijk diepgelovige katholieke homo’s, AIDS-patiënten en mensen die dierbare vrienden of familie hebben verloren aan die ziekte. Door dit lijden rechtvaardig te noemen, terwijl u nog steeds de schande van de kinderverkrachtingen binnen uw instituut blijft vergoelijken en minimaliseren, en het gerecht en de pers blijft hekelen omdat ze uw gebrek aan empathie – en uw ronduit onwetenschappelijke benadering - aan de kaak blijven stellen.

Dat u zich slecht laat omringen zou een excuus kunnen zijn voor uw rampzalige communicatie, maar ik vrees dat het erger is dan dat. U communiceert rampzalig omdat uw geest zo pervers is dat u zich zelfs niet eens bewust schijn te zijn van de impact van de boodschap die u naar buiten brengt. Het is natuurlijk flauw om nu te stellen dat u verkeerd begrepen werd. En de sneer naar de pers “die gewoon is om met woorden te werken, en toch niet in staat blijkt de diepere betekenis van uw tekst te doorgronden” is al helemaal om te lachen (of misschien eerder om te huilen?). Uw tekst is immers uitgebreid gereviseerd, en u hebt besloten om de suggesties die u werden aangereikt niet in overweging te nemen voor de nieuwe Nederlandse vertaling van uw boek, dat eerst in het Frans verscheen. U hebt dus welbewust gezegd wat u gezegd hebt, het waren geen toevallige uitschuivers in het heetst van de strijd. Als uw woordvoerder de waarheid spreekt wanneer hij zegt dat hij bepaalde passages in uw boek aangeduid heeft als “controversieel”, maar ook dat hij u niet kunnen overtuigen heeft deze passages te herzien, kan ik niet anders dan vaststellen dat u er overtuigingen op nahoudt die op zijn minst niet stroken met het liberale westerse denken van de 21^ste eeuw. U zet zich daarmee op dezelfde lijn als de moslim- of Joodse fundamentalisten. Dat is (nog) niet strafbaar natuurlijk, en in bepaalde donkerbruine kringen zou u waardige geestesgenoten vinden, want ook daar deelt men de mensheid graag in in uber- en untermenschen. Men schermt ook daar graag met de vrijheid van meningsuiting, vooral wanneer hen dat goed uitkomt. Maar die vrijheid, die wij in het westen vrij algemeen onderschrijven, en die hier deel uitmaakt van de fundamenten van onze staat en cultuur, is niet absoluut, ook niet voor u.

Een bekend voorbeeld zijn de negationistische uitspraken over de Holocaust. Wie zich schuldig maakt aan het ontkennen of minimaliseren van de gebeurtenissen uit WO II begaat een misdrijf tegen de Negationismewet, en is dus strafbaar. Maar de wet geldt bij uitbreiding ook voor wie “misdaden tegen de mensheid” ontkent of minimaliseert. Het miskennen van de (bestaans)rechten van 4 miljoen IVF-baby’s, het verbieden van condoomgebruik, waardoor AIDS zich als een lopend vuurtje blijft verspreiden in en buiten Afrika, met inmiddels reeds miljoenen slachtoffers als gevolg, het afschilderen van homosexuelen als een minderwaardige mensensoort “die zich sexueel foutief ontwikkeld heeft”, en het minimaliseren of vergoelijken van de vele duizenden gevallen van kindermisbruik binnen de kerk, en het beschermen van de daders ervan, zijn mijns inziens meer dan voldoende voorbeelden van “misdaden tegen de mensheid”, waaraan u zich recent schuldig hebt gemaakt. Het lijkt me dan ook maar logisch dat een advocaat (Jean-Marie De Meester, homo én getrouwd) klacht heeft neergelegd tegen uw persoon, wegens discriminatie. Nog logischer zou zijn dat er een klacht zou komen voor “misdaden tegen de mensheid”, niet alleen tegen uzelf, maar ook tegen uw hiërarchische overste, de opperpias Benedictus. Een openbaar spreekverbod zou al een goed begin zijn, want uw uitlatingen hebben reeds te veel mensen onnodig diep gekwetst.

Hou de eer aan uzelf, en ruk – naar Bijbelse traditie – uzelf de tong uit. U zou de mensheid daarmee alvast 1 dienst bewijzen. Als compensatie voor de schade die u reeds hebt aangericht lijkt me dit geen al te groot offer te zijn.

Met de meeste walging

Nagarjuna 15-10-2010

16-10-2010 om 11:16 geschreven door Nagarjuna  

Opperpias Benedictus heeft het weer flink te pakken deze dagen. Was hij enkele weken terug alleen maar verdrietig – daar had die onverlaat van een Adriaenssens voor gezorgd door in zijn rapport nogal ongezouten te stellen dat geen enkele katholieke instelling buiten schot (no pun intended) was gebleven in het kinderverkrachtigsschandaal – omwille van het uitlekken van de vele vergrijpen door geestelijken (en voor wie daar aan twijfelt: niet omwille van het plegen van die feiten), deze week heeft hij zich ronduit boos gemaakt. Nu weten we allemaal dat de goede man al wat op leeftijd is, en regelmatig al eens paars aanloopt – allemaal de schuld van die goddeloze ongelovigen – wat zeker niet bevorderlijk kan zijn voor zijn bloeddruk. Hij zou het dus beter wat kalmer aan gaan doen, maar laat ‘s mans roeping nu ook zijn passie zijn. Een gokker gokt, een alcoholist drinkt, en een paus… die vervloekt en donderpreekt dat het niet mooi meer is.

Stel je voor: Het Nobelprijscomité heeft het gewaagd de prijs voor geneeskunde dit jaar uit te reiken aan Robert Edwards, de vader van de In Vitro Fertilisatie. De proefbuisbaby, zoals het in de wandelgangen al eens wat minder eerbiedig genoemd wordt. Je zou als paus voor minder van je Heilige Stoel vallen. “Een ongeoorloofde techniek”, orakelt pias Benedictus,”want een kind moet geboren worden uit een liefdevolle ontmoeting tussen man en vrouw”. En geef toe, de proefbuizen zoals we ons die herinneren uit de lessen scheikunde, die waren amper groot genoeg voor 2 vliegen om elkaar liefdevol in te ontmoeten. En nu ik er aan denk: een condoom op erectiegrootte, dat lijkt met een beetje goede wil ook wel wat op een proefbuis, en daar maakt de pias ook bezwaar tegen. Een voorspelbare (maar daarom nog niet voorstelbare) reactie dus.

Maar toch: de gezant van God op aarde, behoeder van het leven, die vindt dat wie ondraaglijk lijdt maar moet creperen uit respect voor het leven, en die miljoenen Afrikanen zich met HIV laat besmetten omdat condooms sex reduceren tot een recreatief spelletje (waar bovendien géén kinderen uit voortkomen), die bezwaar maakt tegen de geboorte van 4.000.000 kinderen uit IVF, dat komt toch wel wat merkwaardig over. Je zou net denken dat hij wat blij is met al die nieuwe zieltjes, al was het maar als potentieel speelgoed voor al zijn geestelijke ondergeschikten en ondergeschikte geestelijken. Die weten namelijk bijzonder goed hoe ze liefdevolle ontmoetingen moeten organiseren (vooral met kinderen), en schijnen daar ook bijzonder veel nood aan te hebben. Iedereen tevreden, zou ik dan denken. Wéér fout. Het gaat namelijk niet zo zeer over het verwekte leven, maar over het feit dat het nu niet de NV God en Co is die bepaald heeft welke zaadcel welke eicel mag bevruchten, maar de mens. Die zich dus op gelijke hoogte zet met God de Almachtige. Ketterij dus! Ik ben er van overtuigd dat Benedictus ‘s nachts stiekem zaadlozingen krijgt bij het dromen van nieuwe brandstapels vol ketterse wetenschappers. Maar dat een wereldvreemde sekteleider, Doctor in de Misdadige Achterlijkheid, er dergelijke denkbeelden op nahoudt moet ons niet verwonderen. Wie tot zijn sekte wil toetreden doet maar, ik lig er niet wakker van. Erger is dat gisteren in Terzake de “diepgelovige” kinderarts Chantal Corman (bovendien lid van de senaatscommissie die abortus opvolgt) in prime time én op kosten van de belastingbetaler – ook de vrijzinnige! – die achterlijke denkbeelden nog een aura van wetenschap mocht komen geven, dat gaat me nu echt te ver. Het feit dat ze stevig weerwerk kreeg van senatrice en gyneacologe Marleen Temmerman was nauwelijks balsem op de wonde. Door deze 2 tegenover elkaar te plaatsen (en ze dus de schijn van gelijkwaardigheid te geven) bewijst de openbare omroep de Vlaming geen dienst. (Voor wie het gemist heeft: check de website van deredactie.be, videozone / programma’s / Terzake, en selecteer de uitzending van 06/10/2010, en gruwel even mee).

Als liberaal en verdraagzaam vrijzinnige heb ik altijd godsdiensvrijheid gepropageerd, zij het dan niet als een publieke maar als een privé-aangelegenheid. Maar wat ik de laatste maanden allemaal aan de monden van godsdienstfanatici – en ik ben er zeker van, “gematigd” bestaat niet in geloofszaken, bij de katholieken evenmin als bij joden of mohameddanen - heb horen ontspruiten, sterkt me meer en meer in de overtuiging dat we als maatschappij moeten ingrijpen tegen het publiekelijk spuien van dergelijke nonsens voor het te laat is. In een maatschappij die het negationisme terecht strafbaar maakt, en waar we een centrum hebben dat als waakhond dient tegen discriminatie, mogen we niet tolereren dat creationisme en kerkelijk of historisch revisionisme onder de vrijheid van meningsuiting vallen. Religie is door haar aard sowieso de natuurlijke vijand van het vrij onderzoek en wetenschappelijke methodes. Ergo, ook van de vrije meningsuiting. Het wordt dus tijd dat alle weldenkende politici, over alle partijgrenzen heen, zich bezinnen over wetsvoorstellen “tegen de ontkenning van de historisch aantoonbare feiten” en “tegen de ontkenning van wetenschappelijk bewezen waarheden”. De gedachten zijn vrij – in tegenstelling tot de feiten - maar dan enkel binnenskamers. Wie in het publieke domein verklaringen aflegt die in strijd zijn met de menselijke waardigheid, geschiedenis en/of de wetenschap zou verplicht moeten worden zich enkel aan feiten te houden. Bewuste desinformatie of het verdraaien van de feiten zou dan beschouwd moeten worden als een misdrijf, en bijgevolg bestraft moeten worden.

Na meer dan vijfhonderd jaar kerkelijke inquisitie wordt het tijd dat de vrijzinnigen de rollen eens omdraaien, al was het maar ter compensatie voor al die briljante geesten die op brandstapels om het leven gekomen zijn. Wat mij betreft hoeft de paus zelfs niet werkelijk geroosterd of gegrilld te worden.

Bengelen aan een stevig touw is ruim voldoende…

Nagarjuna 07-10-2010

08-10-2010 om 16:30 geschreven door Nagarjuna  

Ik wil eerst en vooral stellen dat ik geen nationalist ben, en nog nooit in mijn leven “De Vlaamse Leeuw” of “Vliegt de Blauwvoet” heb aangeheven. Ten tweede ben ik er van overtuigd dat nationalisme niet per definitie rechts of fascistisch is. Vaak groeit nationalisme uit frustratie omwille van jarenlange onderdrukking van een bevolkingsgroep door een andere, en de strijd tegen onderdrukking is altijd en overal legitiem, of je nu Koerd, Palestijn, Catalaan, Ier of – welja – Vlaming bent. Vooral in ons land wordt Vlaams-Nationalisme gemakshalve geassocieerd met collaboratie, Nazisme, en allerlei donkerbruin gedachtengoed. Dat er hier een extreem rechtse partij rondloopt die dat gedachtengoed inderdaad aankleeft én zich profileert als Vlaams-Nationalistisch, is echter geen excuus om iedereen die streeft naar een verregaande vorm van autonomie voor Vlaanderen over dezelfde kam te scheren. Er bestaat wel degelijk een historische oorzaak voor het ontstaan van het Vlaams-Nationalisme, namelijk het gedurende vele decennia miskennen van de Vlaamse taal en cultuur in bestuurs-, onderwijs- en rechtsaangelegenheden. Het “Vlaams” was immers de taal die boeren en fabrieksarbeiders onderling spraken, en gezien die eerst geen, en daarna slechts mondjesmaat stemrecht verwierven, moest de Franstalige bourgeoisie nauwelijks of helemaal geen rekening houden met hen. En wie nu meewarig het hoofd schudt, en denkt dat dat al lang geleden is, moet ik toch even wakker schudden. Mijn eigen vader – nu 75 – moest in de jaren ’50 en ’60 in het bedrijf van zijn werkgever – gelegen in Zaventem, en dat is toch Vlaanderen – als Vlaming al zijn bevorderingsexamens afleggen in het Frans, nota bene bij ingenieurs die zelf Vlamingen waren. Franstaligen moesten die testen echter niet in het Nederlands afleggen. En in het Brussel van de jaren ’70 – remember Nols? – was het als Vlaming quasi onmogelijk om in je eigen taal bediend te worden op het stadhuis. En als het van het FDF van Maingain afhing zou dat vandaag nog steeds zo zijn.

Dat we vandaag in Vlaanderen alle onderwijsniveaus in onze eigen taal kunnen volgen, dat de Vlaamse overheid in het Nederlands bestuurd wordt, dat we in onze eigen taal terecht kunnen in het leger, of in onze eigen taal berecht kunnen worden, danken we dus aan de pioniers die gestreden hebben voor de erkenning van onze taal. Ongetwijfeld zaten daar individuen tussen voor wie het niet alleen om taal en cultuur ging, of die na jaren onderdrukking door Francofonen droomden om de rollen om te draaien. Maar het gaat niet op hen allemaal voor te stellen als Duitsgezinde collaborerende fascisten en communistenhaters.

Bart De Wever is zowat de favoriete schietschijf van de Franstalige media in ons land (en inmiddels ook daarbuiten, gezien men zich in het buitenland voornamelijk informeert via onze franstalige pers). Dat de grenzen van de welvoeglijkheid daarbij meestal met de voeten getreden worden, daar kijken we inmiddels zelfs niet meer van op. Maar de reportage van vorige week, waarbij zelfs het graf van zijn vader een rol te spelen kreeg, daar moesten zelfs bepaalde Waalse journalisten en profs even van slikken. Het doet de vraag rijzen of er bezuiden de taalgrens dan echt geen enkele vorm van journalistieke deontologie bestaat, maar dit terzijde. Wat ik vandaag zelfs in Vlaanderen door Vlamingen heb horen zeggen over De Wever, dat kon echter ook tellen. Wispelturig, onbetrouwbaar, nooit tevreden, onverantwoordelijk avonturier… dat waren nog de meest beschaafde uitdrukkingen. Waar komt die wrevel vandaan?

Om te beginnen is er het electorale succes. De NVA is met stip de grootste partij van Vlaanderen geworden, en dat nauwelijks 7 jaar nadat de partij verrees uit de as van de toch wat marginale Volksunie. Eerst met slechts één verkozene, Geert Bourgeois. De steile opgang die de partij onder de leiding van Bart De Wever heeft gemaakt, heeft de politieke concurrentie pijn gedaan. Ter rechterzijde, vanzelfsprekend, waar VB en LDD in de klappen deelden, maar vooral in het centrum, waar CD&V de grootste electorale opdoffer uit haar geschiedenis moest incasseren. Uitgerekend nadat het enkele jaren in kartel met de NVA was opgekomen. Met amper 6 verkozenen in de kamer woog de NVA zo zwaar door op de koers van de CD&V dat die partij het einde van het kartel eigenlijk niet kón overleven. Het origineel is immers altjid beter dan de kopie. Nochtans verkondigt NVA in haar programma dingen die door zowat 80% van het vlaamse kiespubliek onderschreven worden: een uitgebreide staatshervorming, met meer bevoegdheden voor de regio’s, én responsabilisering voor de eigen inkomsten en uitgaven. Zelfs Groen en SPA - en dat wordt wel eens vergeten - hebben dit onderschreven in de resoluties van het Vlaams Parlement. Het is dus niet overdreven te stellen dat de wil van de Vlaamse kiezers (met uitzondering van de 2% die voor PVDA+ of LSP hebben gestemd) op zijn minst in de richting van confederalisme gaat. De kritiek aan Vlaamse zijde moet dan ook eerder gezien worden in de politiek opportunistische hoek dan in de inhoudelijke: de struikelstenen die De Wever en zijn kornuiten hebben doen besluiten om de stekker er uit te trekken zijn voor de andere Vlaamse partijen rond de tafel immers even onverteerbaar als voor de NVA zelf. De sneren die Gennez, Beke en Van Besien richting De wever sturen zijn dus niet helemaal geloofwaardig.

Ten opzichte van 2007 is er immers een immens verschil. Leterme wou kost wat kost premier worden, want hij voelde zich gelegitimeerd door 800.000 voorkeurstemmen. Daarvoor moest hij toegevingen doen die voor zijn - inmiddels ex - kartelpartner onaanvaardbaar waren. Het resultaat was zowat de slechtste regering die dit land ooit gehad heeft, een regering die de facto nooit geregeerd heeft, en waar de ene stoelendans de andere herschikking heeft opgevolgd. De Wever is niet geinteresseerd in een ministerportefeuille, al beseft hij ten volle dat – indien zijn partij deel uitmaakt van een regering – hij onmogelijk aan de kant kan gaan staan. Zijn punt is dat hij gelegitimeerd is door een grote meerderheid van Vlaamse kiezers om een programma uit te voeren, niet om een postje op te eisen. Zijn electorale machtspositie doet hem ook beseffen dat hij momenteel incontournable is aan de onderhandelingstafel, en dat hij dus beter geen akkoord maakt dan een halfslachtig, dat de principes van de staatshervoming en de responsabilisering van de regio’s uitholt.

De nijd en zenuwachtigheid van de Franstalige onderhandelaars is dus te begrijpen, want ze beseffen dat De Wever niet onderhandelt in functie van een ministerpost, maar in functie van een programma. En hoe toegeeflijk en charmant ze zich aan de Vlaamse TV-kijker ook mogen tonen, in de RTBF-studio’s hoor je hen een heel ander discours afsteken. Nu begrijpt Bart De Wever erg goed Frans, en hij kijkt voldoende regelmatig naar de journaals en duidingsprogramma’s van de RTBF om te begrijpen dat de “schijnbare toegevingen” die het franstalige front doet in feite slechts zoethoudertjes zijn, waarbij het er op aankomt de Vlaamse publieke opinie te doen geloven dat zij echt wel tot op het bot gegaan zijn, maar dat het voor Bart De Wever nooit genoeg is. Maar wat ter tafel lag was inderdaad niet van die aard om de regio’s te responsabiliseren voor hun financieel beleid. Laat dat nu net het breekpunt zijn voor de NVA. Door - na 4 maand oeverloos palaveren zonder garanties - de stekker er uit te trekken heeft Bart De Wever gedaan wat elke politicus zou moeten doen (en wat bijvoorbeeld ook Alexander De Croo heeft gedaan op federaal niveau): Als een “onderhandeling” verwordt tot een uitrookmanoeuvre om de tegenstander murw en toegeeflijk te maken, zonder enig uitzicht op een oplossing, kan je inderdaad beter géén akkoord hebben dan een snel in elkaar gedraaid document dat uitblinkt in vaagheid.

Ik heb nog nooit voor NVA of De Wever gestemd. Ik behoor namelijk tot die 20% die gematigd links stemmen. Maar als rechtgeaard democraat leg ik me neer bij de meerderheid, ook als die niet mijn mening vertolkt. En bij de arresten van het Grondwettelijk Hof, bijvoorbeeld over de onwettelijkheid van de kieskring BHV. Het is toch wel bijzonder sterk dat de Franstalige onderhandelaars nu al sinds mensenheugenis proberen allerlei compensaties te verkrijgen voor de splitsing, terwijl zij daar de facto het Vlaamse territorium trachten te annexeren. Of dit reeds gedaan hebben, getuige de burgemeesters die het vertikken om Nederlands te spreken op hun gemeenteraden. In Vlaanderen, nota bene.

Het enige wat je Bart De Wever kunt verwijten is dat hij consequent is, en geen toegevingen doet op wat voor hem echte breekpunten zijn. Het mandaat dat hij van de kiezer gekregen heeft – ook die kiezer die niet voor hem gestemd heeft, maar bijvoorbeeld voor LDD, VB, CD&V en in mindere mate voor VLD – is immers duidelijk. De Vlaamse kiezer wil een verregaande staatshervorming met responsabilisering van de regio’s. De Wever vertegenwoordigt aan de onderhandelingstafel dus de opinie van ruim 75% van de Vlamingen. In een land waar het de gewoonte is om akkoorden te maken die alleen tot doel hebben om een regering een regeerperiode te helpen overleven is het ongezien dat de grootste partij zijn electorale achterban gebruikt om veranderingen af te dwingen die verder reiken dan de volgende verkiezingsdatum.

Dat werd hoog tijd.

Nagarjuna 04-10-2010

05-10-2010 om 09:22 geschreven door Nagarjuna  

Het is ongetwijfeld een boeiend beroep, speurder. Je moet er een beetje gestoord voor zijn, veel fantasie hebben, over een ongelooflijk incasseringsvermogen beschikken, en permanent alert zijn. Stresserend is het zeer zeker ook, want als je op de plek van een misdaad aankomt moet je oog hebben voor elk zichtbaar detail, maar ook de niet direct zichbare sporen moet je kunnen herkennen, teneinde ze niet te beschadigen en dus onbruikbaar te maken. En ik heb op TV al enkele interviews gezien waarin speurders hun frustratie ventileren als ze echt geen enkel aanknopingspunt vinden, want ook dat gebeurt. Dit was bijvoorbeeld het geval bij de moord op Annick Van Uytsel, waar zes dagen na haar verdwijning het lijk gevonden werd, maar verder niets dat kon wijzen in de richting van een eventuele dader. Na drie jaar ononderbroken zoeken kwam de dader plots uit de lucht vallen, nadat die eerst 2 andere lijken aan zijn palmares had toegevoegd. Het pleit voor de speurders in deze zaak dat ze aan de verleiding hebben weerstaan om per sé een dader te willen “creëren” die er niet was. Jammer genoeg zijn er in onze recente rechtsgeschiedenis een aantal voorbeelden te vinden waar het aanduiden van een dader belangrijker bleek dan het oplossen van een misdaad.

In mei dit jaar vond in Gent het proces plaats tegen de enigszins marginale Olav Herreman, die beschuldigd werd van de moord op Joke Van Steen. Dit op basis van een 8 maal gewijzigde “getuigenverklaring” van een achterlijke jongen, die ooit homofiele sex had gehad met de beklaagde, en die rancuneus was toen dat voorbij was. Nu schijnt het nogal vaak voor te komen dat vooral figuren uit enigszins achtergestelde milieu’s het gevoel hebben dat een ondervraging automatisch betekent dat ze “gepakt” zullen worden, en het gebeurt meermaals dat verklaringen gewijzigd worden als de ondervraagde het gevoel heeft dat hij zichzelf “vastgereden” heeft. Dat is dus iets waar een speurder rekening moet mee houden, hij moet eerst en vooral proberen voldoende empathie op te bouwen om op een vertrouwelijke manier met zijn gesprekspartner te kunnen praten. Maar ondanks het feit dat zowel de geruige als de beklaagde onderworpen werden aan test met de leugendetector, die positief uitviel voor de beklaagde, besloot de speurder in kwestie dat Olav de dader moest zijn, en hij fixeerde zich hier zodanig op dat andere sporen niet meer werden onderzocht. Dat leidde in de rechtszaal tot een bijzonder genant moment, toen een film van de reconstructie werd vertoond. De speurder ging er namelijk van uit dat Olav het lijk achterop zijn bromfiets had vervoerd (over een moerassige en hobbelige veldweg!) over een afstand van honderden meters. De beelden toonden duidelijk aan (eerst met een pop, vervolgens met een – levende – stand-in) dat deze hypothese echt uitgesloten moest worden. Bovendien waren de taferelen die vastgelegd werden zo hilarisch dat zowat de ganse rechtszaal dubbel lag van het lachen, wat toch niet echt gepast was, gezien de ernst van de feiten. Het Openbaar Ministerie en de verdediging konden niet anders dan de vrijspraak vragen, en de jury ging daar gelukkig op in. Olav verklaarde in zijn Laatste Woord:

“Ik heb niet genoten van de belangstelling. Ik ben 10 jaar van mijn leven kwijt. Ik hoop dat het vandaag de laatste keer is dat ik moet zeggen dat ik niets met die zaak te maken heb”.

Justitieminister De Clerck vond dat vrijspraak nog geen reden was om een schadevergoeding uit te betalen, hoewel volgens de logica van ons rechtssysteem na de uitspraak bleek dat de beschuldigde toch ten onrechte meer dan 4 maand in hechtenis had gezeten.

Maar we hebben hier niets uit geleerd. Want hetzelfde doet zich vandaag opnieuw voor in het proces van de parachutemoord. Let wel, ik doe hier geen enkele uitspraak over schuld of onschuld van de beklaagde. Maar van meet af aan blijkt dat de speurders vooringenomen waren, en overtuigd dat Els Clottemans wel schuldig moést zijn. Tijdens het onderzoek werd geen middel onbenut gelaten om een bekentenis af te dwingen. Intimidatie, afzondering, foltering (of hoe moet je het anders noemen als een gevangene ’s nachts om het kwartier gewekt wordt?), vernedering, urenlange ondervragingen weken en weken aan een stuk… Toch slaagden die speurders er niet in de vrouw te breken, althans niet zo ver tot ze bekende. Evenmin slaagden ze er in het minste materieel bewijs te vinden. Net zoals in het geval Olav Herreman worden de rechtsregels omgedraaid in functie van het onderzoek: de beklaagde moet blijkbaar bewijzen onschuldig te zijn, terwijl in principe toch de aanklager moet bewijzen dat een dader schuldig is. Voorwaar, ik hoop dat dit geen voorbode is van de rechtsstaat nieuwe stijl…

Overigens doet de pers – niet voor niets de Vierde Macht genoemd – driftig mee aan het ondergraven van de elementaire rechtsregels. De eerste en belangrijkste daarvan is het vermoeden van onschuld: een verdachte is onschuldig tot zijn schuld bewezen wordt, en hij veroordeeld wordt. De tendentieuze beeldvorming in kranten en op TV maken de facto een eerlijk proces onmogelijk. Al meer dan een week staan de kranten vol met beschrijvingen over het psychopatische karakter en de “beruchte woedeaanvallen” van het meisje met een laag zelfbeeld dat al sinds haar vijftiende met zelfmoordplannen rondliep. Van het slachtoffer is er een filmpje opgedoken, ooit door ROB gedraaid over de vrouwen van de “DIVA”, (dames in volle actie), een club binnen de club van valschermspring(st)ers. Dat moet het lieve en joviale karakter van het slachtoffer onderstrepen. Wat de zin daarvan is om dit op TV te tonen ontgaat me. Ook de gedetailleerde beschrijving over de in de rechtszaal afgespeelde video van de fatale sprong lijkt me totaal irrelevant om aan te tonen wie de riemen heeft doorgesneden, want dat die doorgesneden waren staat vast en is al lang bewezen. Maar het is natuurlijk sappig materiaal om de media te bespelen. En het gaat verder. De verslaggever van De Morgen slaagt er zelfs in om in het hoofd van de beklaagde te kijken, want hij kan aan de krop in de keel opmaken dat de verdachte spreekt met “ingehouden woede” over haar ondervraging. En gisteren wist hij te melden dat ze “goed voorbereid was” door haar advocaat, omdat ze tijdens de ondervraging door de voorzitter niet een keer uit haar lood geslagen werd. Schandelijk vond ik ook de poll in Het belang van Limburg, waarin de lezer kon aangeven of hij Clottemans schuldig of onschuldig achtte.

Tijd dat de media zichzelf eens serieus onder de loep nemen, en zich beperken tot objectieve verslaggeving over de FEITEN in plaats van tendentieuze en vooringenomen verhalen te brengen die meestal gebaseerd zijn op eigen interpretaties van roddels die vaak tweede- of derdehands vernomen zijn in de wandelgangen…

Nagarjuna 28-09-2010

28-09-2010 om 22:07 geschreven door Nagarjuna  

Een vriend stuurde me zopas een verzoek toe om een Facebookgroep te ondersteunen, “Allochtone kinderen horen niet in een aparte klas”. Ik had vorige week in de krant al gelezen over een Lokerse school waar ze de segregatie al in praktijk gebracht hadden “op verzoek van de ouders” (van de autochtone kinderen, uiteraard), en had toen al enige braakneigingen moeten onderdrukken, wat niet zo evident was, want ik had ook al behoorlijk last van een flinke diarree (of, zoals onze oosterburen zo bloemrijk kunnen zeggen “durchfall”). Ik zal niet zeggen dat dit te wijten was aan de politieke gebeurtenissen, of aan de pauselijke en bisschoppelijke uitspraken, maar helemaal uitsluiten kan ik het evenmin. In elk geval, in dezelfde week van de Volt undercover reportage over de uitzendbureaus die op simpel verzoek van de werkgever allochtonen weigeren op te roepen, was dit echt wat te veel van het goede. Laat mijn vriend nu net in Lokeren wonen, ik begrijp dus maar al te goed zijn verontwaardiging als burger van een land waar dit allemaal mogelijk is.

Want nu de flamingante strekking politiek zeer mondig is geworden blinken wij in Vlaanderen tegenwoordig bijzonder uit in een superioriteitsdenken dat bijwijlen bijzonder Duits aandoet (hoewel die daar inmiddels geen patent meer op hebben. Iedereen heeft namelijk lessen getrokken uit het verleden. Jammer genoeg de verkeerde). Wij, nijvere Vlamingen, moeizaam aan de Vlaamse Klei onttrokken, weten immers goed wat werken is. Als kerkelijk geïndoctrineerd slavenvolk hebben we immers altijd geleerd om door het stof te kruipen, deemoedig te zwijgen, en te werken voor het heil van onze lokale baron en/of geestelijke. Sterker nog, we stonden zelfs altijd collectief klaar om de broek te laten zakken, en hen aan onze genitaliën te laten rukken of ons oneerbaar te laten betasten. Want dat gaf ons het gevoel dat we tot de uitverkorenen behoorden, wie weet kon het ons zelfs een stapje hoger op de maatschappelijke ladder brengen. Zodanig dat we het zelfs een halve eer vonden ons te laten verkrachten, en onze kinderen straften als ze ons huilend kwamen vertellen dat zij hetzelfde lot hadden ondergaan. Wij hebben door onze onderwerping en onverdroten noeste arbeid – likken naar boven en schoppen naar onder - een “actieve welvaartstaat” opgebouwd, waarvan we de vruchten het liefst voor onszelf houden. Kapers op de kust kunnen we missen als kiespijn. Niet dat we allemaal zelfzuchtige egoïsten zijn, integendeel. Als het ons geweten kan sussen, en we kunnen een kwijtschrift voor de fiscus krijgen zijn we zelfs bijzonder gulle gevers, zoals de groots opgezette mediashows van tegenwoordig telkens opnieuw bewijzen. Wij komen massaal op tegen kanker, en een tsunami of aardbeving doet ons ook altijd diep in de buidel tasten. Zo lang het maar niet al te dicht bij huis is.

Want in onze eigen scholen willen we geen Marokkaanse kinderen, en op de werkvloer staan we ook liever niet naast een Turk. In onze dorpen en steden, waar je geen 500 meter in rechte lijn kunt lopen of je struikelt over een kerk, willen we geen moskeeën. Dat imams en islamleraren uit de pot van de overheid betaald worden lokt hier straatprotest uit, terwijl de kerk en haar aanhangsels hier minimaal een half miljard euro per jaar opsouperen (een voorzichtige schatting, want het instituut wordt op geen enkele wijze onderworpen aan boekhoudkundige verplichtingen, laat staan controles). We protesteren terecht tegen de oprichting van islamscholen, maar sturen onze eigen kinderen wel naar katholieke instellingen (die – in tegenstelling tot de publieke scholen – vrij zijn om te weigeren wie ze willen (of beter: niet willen), en daar ook schaamteloos gebruik van maken, getuige de campings aan de schoolpoorten. De onderliggende boodschap is duidelijk: hier zijn de plaatsen schaars en uitsluitend voor uitverkorenen. Dat leidt natuurlijk enerzijds tot (katholieke) zelfverklaarde blanke “elitaire” scholen en anderzijds (publieke) concentratiescholen, waar op de speelplaats (en soms zelfs in de klas) meer Arabisch dan Nederlands gesproken wordt. Dat de kwaliteit van het onderwijs daaronder lijdt hoeft geen betoog, en dus lossen zelfs de grootste tsjevenhaters dat op door hun kinderen naar katholieke scholen te sturen, “niet uit racisme, maar uit bekommernis voor het onderwijs van onze kinderen”. Erg genoeg valt dat zelfs te begrijpen, een indicatie van hoe ver we reeds afgegleden zijn.

Ik denk dan ook dat de tijd rijp is voor een nieuwe schoolstrijd, eerder dan een nieuw schoolpact. Aangezien het vrije net toch rechtstreeks of onrechtstreeks gesubsidieerd wordt door de overheid – u en ik dus, zonder onderscheid des geloofs - mag men zich afvragen wat de meerwaarde is van een vrij net naast het openbare net. Gezien de eindtermen dezelfde zijn, en we een verlicht land zijn met scheiding van kerk en staat, moet de religie stilaan eens verwezen worden naar de plaats waar ze thuishoort, namelijk naar het privédomein. Afschaffen dus, dat Vrije Net, en die scholen inlijven bij het publieke net. De vakken godsdienst en moraal zouden dan kunnen vervangen worden door een vak “levensbeschouwingen en filosofie”, om leerlingen op zijn minst over het bestaan daarvan te informeren, en waarbij religieuze en filosofische stromingen behandeld moeten worden zoals literaire stromingen in taalvakken. De neutrale school legt geen keuze op of neemt geen standpunt in, maar legt uit wat er bestaat. Dat hoeft voor mijn part overigens niet te betekenen dat religieuze symbolen volledig uit het openbaar leven gebannen moeten worden, ze maken tenslotte deel uit van iemands persoonlijkheid. Of het nu een tussen de borsten bengelend kruis, een keppeltje dan wel een hoofddoek is, maakt niet uit. Niet op school, maar ook niet aan het loket van het stadhuis of de kassa van het warenhuis, want daar telt alleen de dienstbaarheid en klantvriendelijkheid.

Het zou al een eerste stap zijn naar scholen die niet op basis van hun levensbeschouwing leerlingen kunnen weigeren. Dat zou op zich al leiden tot minder concentratiescholen, en in die scholen ook tot minder concentratie van allochtone jongeren (merkwaardig genoeg spreekt men over de katholieke scholen nooit in termen als “concentratiescholen van autochtonen”). Een gezonde mix van allerlei kleuren en gezindheden zou, zowel op school als op straat, al voor heel wat meer wederzijds begrip kunnen zorgen, en op zijn minst de mogelijkheid bieden elkaar te leren kennen, begrijpen en respecteren. Want onbekend is onbemind, zegt het spreekwoord. En de naasten beminnen, dat is dan weer het uitgangspunt van al die religieuzen, aan altaren, in kloosters en ook in scholen. En nee, ik doel hier niet op de vorm van naastenliefde waarover de heer Van Gheluwe gestruikeld is. Laat hen dus de wereld verbeteren, en bij zichzelf beginnen.

Het zou kunnen leiden tot een maatschappij waarin de burger er geen probleem mee heeft als zijn garagepoort gemonteerd zou worden door een donker uitziende man die Mohammed heet. Het zou de leverancier van die kantelpoorten het excuus ontnemen dat hij geen werknemers van allochtone afkomst in dienst kan nemen omdat de klant dat niet wil. En het zou uitzendkantoren niet verplichten zich in bochten te wringen om redenen uit te vinden waarom Mohammed niet de geschikte kandidaat is voor de job die zo geknipt lijkt voor hem, en waarvoor hij aan alle redelijke criteria voldoet. Het zou ook de mythe kunnen doorprikken dat alle vreemdelingen luiaards en profiteurs zijn, want dat zijn ze uiteraard niet.

De basis voor zo’n maatschappij leg je in school. Maar niet door de autochtone Vlaamse kinderen te vrijwaren van contact met de allochtonen – en vice versa

Nagarjuna 21-09-2010

21-09-2010 om 15:39 geschreven door Nagarjuna  

In de politieke analyses na de laatste federale verkiezingen werden de tendenzen vrijwel in alle opiniestukken unaniem geduid als: Wallonië heeft links gestemd en Vlaanderen rechts. Dat ik – en met mij vele anderen – daardoor als Vlaming meteen kritiekloos in het rechtse kamp geplaatst word zit me niet lekker. Wat erger is: het klopt ook helemaal niet. Maar de perceptie is wel begrijpelijk natuurlijk, als je de publieke verklaringen van enkele electorale kanonnen uit de rechterhoek goed beluisterd hebt de afgelopen dagen. De vele discussies die ik met “rechtse” kiezers gevoerd heb naar aanleiding hiervan waren voor mij (en soms, tot hun eigen ontzetting, ook voor hen) een openbaring

Ik zal het niet – of maar erg kort – over de lopende regeringsonderhandelingen hebben. Omdat vele politieke verklaringen nu eenmaal dienen om de achterban te paaien, en om de politieke tegenstanders ervan te overtuigen dat er geen cadeautjes weggegeven worden. Niettemin kan men toch zijn hand overspelen. Wie goed gelezen heeft wat de NVA de afgelopen week liet optekenen na een ultieme “verzoeningsvergadering” tussen Di Rupo, De Wever en de bemiddelaars, kan zich niet van de indruk ontdoen dat de sneer van De Wever naar het zakgeldfederalisme en de klare wijn niet echt inhoudelijk gefundeerd was. Want nooit eerder in de geschiedenis lag een eerbaar communautair akkoord waarmee een meerderheid van Vlamingen zich kon verzoenen (ook heel wat NVA/CD&V stemmers!), zo voor het grijpen. Dit zijn echt wel de vette vissen waar zelfs de hardcore NVA-ers in 2007 niet van hadden durven dromen. Dit pleit alleszins voor de onderhandelingstactiek en het empatisch vermogen van Elio Di Rupo. Waarom een verstandig man als De Wever zich nu tot dergelijke provocaties laat verleiden kan alleen verklaard worden door de wens van de NVA om een meer rechtse regering te gaan leiden – of geheel en volledig de maagdelijkheid te bewaren door geen deel uit te maken van een regering, nog steeds een optie voor een partij die wel verandering wil, maar uitsluitend op haar eigen voorwaarden. De wetenschap dat het mathematisch haast onmogelijk is een werkbare coalitie te vormen aan Vlaamse kant zonder de NVA lijkt hen echter wat overmoedig te maken. De gesprekken tussen de onderhandelaars, en de communicatiestrategie beginnen immers meer en meer te lijken op een opbod tussen CD&V (van wie het begrijpelijk is, zij hebben immers electoraal zwaar geboet voor hun onvermogen om tot een akkoord te komen) en NVA voor de grootste ideologische zuiverheid.

NVA én CD&V zijn gemandateerd door bijna de helft van de Vlaamse kiezers, dat is niet niets. Tel bij dit aantal de stemmen op van LDD en Vlaams Belang, én Open VLD-nieuwe stijl, en je komt tot de begrijpelijke en vaak geponeerde stelling dat Vlaanderen dus rechts, Vlaams en conservatief gestemd heeft. Of dit echt zo is betwijfel ik echter.

Ik haal nog een ander voorbeeld aan om dit te illustreren. Vrijdag had in de Kamer een “vooruitgeschoven bijeenkomst” plaats van de Commissie Justitie. Enkele leden hadden immers bij hoogdringendheid gevraagd om te debateren over de pedofilieschandalen binnen de kerk, en ter linkerzijde én bij de Open VLD was het duidelijk dat zij vragende partij waren om een onderzoekscommissie op te richten, teneinde vast te kunnen stellen waarom deze feiten zo lang verborgen konden blijven, én waarom het gerecht nooit eerder had ingegrepen, hoewel het duidelijk was dat er hen minstens een aantal dossiers was doorgespeeld door Rik Devillé, waarmee nooit iets gebeurd is. Het lag voor de hand dat CD&V zich in alle bochten zou wringen om een dergelijke onderzoekscommissie af te wenden, en zowel opperjezuiet Torfs als Minister van Justitie De Clerck deden braaf wat van hen werd verwacht. Begrijpelijk, want de kerk is nooit veraf in de Christelijke zuil, en dat is nu éénmaal de vijver waaruit de CD&V put, zowel voor de recrutering van politiek talent als voor hun electoraat. Het imago van de kerk heeft al flink wat schade geleden, en het is dus (zonder het goed te praten) te begrijpen dat ze bij CD&V vrezen dat een doorgedreven onderzoek naar de rol van het instituut, maar ook naar de rol van de rechters en magistraten van CD&V-signatuur, heel wat mensen zich zal doen afwenden van de zuil die ermee geassocieerd wordt. Zij willen dus vooral dat er aan de toekomst gedacht wordt. Lees : het verleden liefst zo snel mogelijk bedekken met de mantel der liefde, zodat de schade beperkt kan worden.

Maar toen ik vrijdag in het Radio 1-programma “De Ochtend”, en vanmorgen weer in “De zevende dag” het NVA standpunt terzake vernam, viel ik zowat van mijn stoel (maar toch weer niet helemaal). Spreekbuis van de partij in deze materie is Sophie De Wit, een sympathieke, intelligente en innemende dame.

Het is natuurlijk verleidelijk om even mathematisch te gaan denken. Behaalde NVA in 2007 6 kamerzetels, gepuurd uit een electoraat van oude VU-getrouwen (Vlaams-Nationalisten, zeg maar), in 2010 haalden ze zowat het viervoudige daarvan binnen. Een flink deel daarvan werd geleverd door ontevreden CD&V-stemmers. Tsjeven met een sterk Vlaamse inborst, laat ons zeggen. Wanneer 75% van je electoraat bestaat uit mensen die soms al levenslang tot de katholieke zuil behoord hebben, denk je wel 2 keer na voor je die voor de borst stoot. Anders kan ik met de beste wil niet verklaren waarom een niet-confessionele partij als NVA in deze materie vrijwel hetzelfde verdedigt als de CD&V.

Beroepsmatig kom ik nogal vaak in contact met politici en hun naaste medewerkers. Maar daarbuiten ben ik een Vlaming als alle andere, met een uitgebreide vrienden-, familie- en kennissenkring. Naast R&R en filosofie ben ik gepassioneerd door de politiek, en ik lok dus bijzonder graag discussies uit met mensen die er politiek gezien een totaal andere mening op na houden dan ikzelf. Vaak doe ik dit naar aanleiding van concrete nieuwsfeiten, en de voorbije weken hebben me wat dat betreft niet op mijn honger laten zitten. Ik heb daar veelvuldig en met het grootste genoegen gebruik (sommigen zullen het misbruik noemen) van gemaakt. Ik moet toegeven dat ik zelf verbijsterd was van wat ik heb vastgesteld.

Het fenomeen Bart De Wever: heel wat mensen uit mijn ruime kennissenkring hebben aangegeven voor Bart De Wever te hebben gestemd. Ze vonden hem afwisselend integer, rechtuit, verlegen, authentiek, charmant, briljant, geestig, intelligent, soms boertig… en daar kan ik me wat bij voorstellen, ik zie hem dagelijks van dichtbij bezig, en ik denk er net hetzelfde over, hij is absoluut één van onze weinige écht briljante politici. Logisch dus dat hij een stemmenkanon geworden is. Maar wanneer je de reële programmapunten begint te duiden tijdens je discussies krijg je al te vaak verbaasde, verdwaasde blikken tot antwoord. “Maar dat kan toch niet waar zijn?”. Wanneer “de man die eindelijk eens opkomt voor de Vlaamse rechten” zegt dat hij maar 1 baas heeft, en dat is VOKA, bijvoorbeeld, en je legt uit wat daarvan de weerslag is op zijn politieke programma. Wat interregionale solidariteit écht betekent. Wat de afschaffing van België, en de onafhankelijke staat Vlaanderen inhouden. Wat de splitsing van de sociale zekerheid reëel betekent. Wat het “aanbod van werknemers afstemmen op de arbeidsmarkt” inhoudt… Dan zeggen de meeste “nieuwe” NVA-kiezers heel voorspelbaar dat ze het daar helemaal niet mee eens zijn (de ouwe VU kiezers natuurlijk uitgezonderd). Maar dat is politiek, en we weten dat die een groot aantal mensen onberoerd laat, wat “in Brussel” gebeurt laat hen koud. Maar het pedofilieschandaal in de Kerk laat echt niemand onberoerd. Wanneer je aan de mensen uitlegt wat de NVA werkelijk zegt hierover – namelijk dat het belangrijker is om dergelijke schanddaden in de toekomst te vermijden dan bloot te leggen wie op zijn minst schuldig verzuim bij ernstige criminele feiten verweten kan worden (en dat zijn alle kardinalen en bisschoppen – tot dusver is Harpigny, bisschop van Doornik, de enige in België die dit publiekelijk heeft toegegeven, en die vergeving heeft gevraagd voor zijn aandeel in die schuld) – geloven die mensen niet dat dit werkelijk hun partijprogramma is, en dat zij hiervoor een invloedrijke stem hebben uitgebracht.

Vlaanderen mag dan al rechts stemmen, dat iedereen daarom ook rechts denkt klopt volgens mij niet. Het lijkt me eerder zo te zijn dat mensen vandaag een anti-stem hebben uitgebracht tegen het immobilisme van de voorbije jaren. Wetende dat een LDD- of VB-stem nauwelijks kans maakte op enige verandering, hebben ze deze keer alle hoop gevestigd op “stijfkop” Bart De Wever. Terecht of niet, daarover spreek ik me niet uit. Maar ik vind het alvast hoopgevend dat mensen die anders gestemd hebben dan ikzelf, uiteindelijk dezelfde bekommernissen en grieven delen als ikzelf. Het is dus niet omdat Vlaanderen “rechts stemt” dat Vlaanderen per definitie ook rechts denkt…

Ook het linkse denken van Wallonië is trouwens een mythe. Daar heeft een groot deel van de bevolking al dan niet vrijwillig een PS-partijkaart op zak, en werd er massaal gestemd op de voortzetting van het clientelisme in de lokale baronieën. Wat daar links of progressief aan is heeft tot dusver niemand me kunnen uitleggen…

Nagarjuna 20-09-2010

20-09-2010 om 01:50 geschreven door Nagarjuna