(Stupeur et tremblement) Met angst en beven. Is een van de bekenste boek van Amelie Nothomb, dit boek werd ook verfilmd door Alain Courneau meer informatie in die website http://www.kutsite.com/recensie/recensie.php?id=663
De Brusselse Amélie Nothomb heeft al tien romans gepubliceerd sinds haar debuut in 1992. Een boek per jaar dus, maar dat houden haar vele lezers gemakkelijk bij. Je hebt een Nothomb ook zo uit. Zij beantwoordt allerminst aan het stereotype van de doorsnee Franse schrijfster maar dat van een echte mediaqueen van de Franse publiciteitswereld.In 1999 kreeg ze meer respect van het literaire establishment wanneer ze de Grand Prix du Roman de lAcadémie Française voor Stupeur et tremblements wint. Het gaat over een westers meisje dat in de Japanse bedrijfswereld terechtkomt als bediende en zo erg botst met de Japanse conventies dat ze weggepromoveerd wordt. Het gaat over Amélie zelf.Geboren in Kobe, Japan, ongeveer 30 jaar geleden, waar haar Belgische vader de functie van diplomaat vervulde, verplaatste haar jeugd zich naar Bangladesh, Birma, Laos, New York en China. Als er zoveel indrukken van verschillende culturen op je afkomen, is het dan niet vanzelfsprekend dat men ergens tot een creatieve explosie komt? Niettemin zal de lezer veel plezier beleven aan haar immer filosofische beschouwingen. Nothomb bezit ook het ongelooflijke talent om ideeën zodanig op de spits te drijven dat ze volledig op hol slaan en steeds surrealistischer worden. Dit zonder de dialogen uit het oog te verliezen. Haar verhalen zijn kort, spannend, in eenvoudige taal gesteld en gelardeerd met citaten van Spinoza of Pascal. Deze grote dame mag ons elk jaar met een boek verblijden. Misdaden bij Nothomb worden altijd gepleegd uit liefde. Haar moordenaars doden het 'mysterie' van de schoonheid om het te behoeden voor de vergankelijkheid. Mercure, een roman uit 1998, gaat bijvoorbeeld over een kapitein die een prachtige jonge vrouw verborgen houdt voor de wereld. Door haar wijs te maken dat ze afzichtelijk is, probeert hij haar voor zichzelf te houden. Een eiland in Frankrijk. Al wat het eiland bezit is een grote villa, wat natuur en voor de rest is het omringd met water. Een oude man en een jong meisje leven afgesloten van de buitenwereld. In de villa is alles zo ingericht dat er niets aanwezig is dat nog maar enige reflectie kan tonen. Een verpleegster komt elke dag met een overzetbootje om het meisje, Hazel genaamd, te verzorgen. Naarmate het vertrouwen groeit tussen de verpleegster en het koppel, ontdekt de verpleegster misterieuze en dramatische elementen die het hele eiland verhullen. Voor het eerst aangekomen op het eiland, krijgt Françoise, de verpleegster, een aantal strikte regels toegekend door de kapitein. (De oude man, was namelijk vroeger kapitein geweest) Zo werd Françoise bijvoorbeeld dagelijks gefouilleerd op alle mogelijke blinkende, en reflecterende voorwerpen, anders werd het haar onmiddellijk ontnomen. Ze mocht ook niets vragen aan Hazel, enkel vragen die met haar fysische toestand te maken hadden, verder niets persoonlijks. Een zeer bizarre situatie dus. En waarom mochten er geen reflecterende voorwerpen naar binnen? Zelfs de ramen waren zo hoog, dat je jezelf er niet in kon zien. Er hingen geen speigels, het bestek was afgemat, niets weerspiegelde iets. Dit had de kapitein zo geregeld zodat Hazel zichzelf nooit hoefde te zien, omdat ze zo afzichtelijk lelijk zou zijn. Waar Hazel de kapitein enorm dankbaar voor was. De kapitein had haar namelijk jaren geleden gevonden bij een bombardement, waardoor ze volledig verminkt zou zijn geworden in het aangezicht en haar ouders verloor. Jaren leefde Hazel en de kapitein zo in de villa. Totdat de verpleegster haar dagelijks kwam verzorgen voor haar verziekte toestand. Wat later enkel psychisch bleek te zijn. Toch hield de verpleegster Hazel zogezegd ziek zodat ze de situatie beter zou begrijpen, en Hazel de waarheid kon vertellen. Want wat namelijk was; Hazel was een beeldmooie jonge vrouw, ze was één van de mooiste vrouwen die Françoise ooit had gezien. Het was pijnlijk voor je ogen om zon schoonheid te aanschouwen. Maar dit kon Françoise haar niet vertellen want dat mocht ze niet, en ze werd continu afgeluisterd door de kapitein. Ze kreeg de kans gewoon niet. Na enkele maanden er te werken, kreeg de kapitein al meer vertrouwen in de verpleegster. Zij wist nu namelijk ook zijn geheim, en had het mee verzwegen zoals hij haar had opgelegd. Maar ondertussen dokterde de verpleegster de gepaste moment uit om Hazel de waarheid te kunnen vertellen, wat uiteindelijk haar ook is gelukt, na zeer lang proberen. Want Hazel wou haar met geen woord geloven. Het verhaal eindigd met een ruzieënde psychologische dialoog tussen Françoise, de kapitein en Hazel, die je enkel kan volgen indien je het hele verhaal gelezen hebt.
De spiegel van Mercurius is een prachtig vertolkt boek. Het is als het ware een modern hedendaags sprookje. Wat alsook nog speciaal is aan dit boek, is dat het twee aflopen heeft; de goede, en de slecht afloop. Eerst had Amélie Nothomb de goede afloop verzonnen, en later de slechte. Ze kon immers niet kiezen tussen de twee, dus heeft ze bewust de twee aflopen neergepend en laten publiceren zodat de lezer zelf het einde van het boek kan bepalen. De spiegel van mercurius is een aanrader voor iedereen die vroeger graag naar sprookjes luisterde.
De spiegel van Mercurius (Inhoud) Dit is een verhaal vol haat en liefde. De spiegel van Mercurius vertelt het aangrijpende relaas van Hazel Englert, een jong en verminkt meisje. Hazel woont al enkele jaren bij de 77-jarige Omer Loncours op een eiland volledig afgesloten van de buitenwereld. Ze voelt zich daar eenzaam, maar tegelijkertijd ook geborgen en veilig voor de blikken van anderen. Als Hazel haar drieëntwintigste verjaardag viert voelt ze zich ziek en lusteloos. Loncours besluit de hulp van een verpleegster in te roepen om zijn pleegkind te verzorgen. De eerste keer dat Françoise het eiland betreedt wordt ze overdonderd door indrukken. Ze komt terecht in een wereld zonder spiegels, ramen of reflecterende oppervlakten; maar vragen stellen mag ze niet. Al snel groeit er een hechte vriendschap tussen Françoise en Hazel. De verpleegster merkt al gauw dat Hazel meer nood heeft aan aandacht dan aan medische zorg. Ook wordt de vreemde relatie tussen Loncours en Hazel haar al snel duidelijk. Françoise besluit het meisje te helpen, maar doordat hun gesprekken constant door kapitein Loncours worden afgeluisterd, kunnen ze niet vrijuit praten. Bij elk bezoek brengt de verpleegster een nieuwe thermometer mee en elke dag breekt ze er één om op die manier een spiegelend oppervlak te bekomen waarin Hazel zichzelf kan bekijken. Helaas mislukt haar plannetje en wordt ze door Loncours opgesloten. Doordat Hazel er niets voor voelt om buiten een wandelingetje te maken waar ze vrijuit zouden kunnen praten, lijkt de situatie hopeloos te worden. Toch geeft Françoise het niet op. De nacht voor Hazels verjaardag kan de verpleegster ontsnappen en dan volgen er twee eindes. In het eerste slot slaagt Françoise erin de kamer van haar hartsvriendin te bereiken. Samen gaan ze naar de kamer van Loncours waar Hazel de schok van haar leven krijgt: ze is beeldschoon In het tweede slot wordt Françoise door de bewakers gegrepen en terug naar haar kamer geleid. Tot grote vreugde van de verpleegster wil de onwetende Hazel de volgende dag een strandwandeling maken. De kapitein die gelooft dat de waarheid aan het licht komt, pleegt zelfmoord. Françoise die betoverd is door de schoonheid van het meisje drijft de leugen door. Pas op latere leeftijd komt Hazel de waarheid te weten.
Doordat haar vader, Patrick Nothomb, ambassadeur is van België, brengt Amélie Nothomb haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China, de Verenigde staten, Laos, Birma en Bangladesh. Als zij op 17-jarige leeftijd voor het eerst naar België komt, voor haar studie Romaanse filologie aan de Université Libre de Bruxelles, voelt zij zich daar alleen en onbegrepen. Om de eenzaamheid te verdrijven, begint ze te schrijven.
Na haar universiteitsdiploma te hebben behaald, keert Nothomb terug naar Tokio, waar ze tolk Japans wil worden. Zij gaat werken bij een grote Japanse onderneming, maar het wordt geen succes. De onaangename en bizarre ervaringen die zij daar opdoet, schrijft zij van zich af in haar roman Stupeur et tremblements (1999), waarvoor ze de Grand Prix van de Académie Française ontvangt, en internationale bekendheid krijgt. Eenmaal terug in Brussel, besluit ze het manuscript van haar debuutroman Hygiène de l'assassin (1992) te publiceren. Het wordt een groot succes voor de dan 25-jarige Nothomb. Sindsdien publiceert ze, volgens een vast ritme, elk jaar een nieuwe roman. De oorzaak van deze grote productie ligt, zoals Amélie Nothomb zelf zegt, aan het feit dat ze last heeft van de schrijfziekte ("la maladie de l'écriture"); ze zegt elk jaar wel drie romans te schrijven, waarvan ze er dan vervolgens slechts één laat publiceren
