Vandaag had ik een zakenlunch. Gezellig op het terras, omgeven door 3 mannen die zichzelf allemaal toch zo belangrijk vonden. De ene had last van de zon, de andere van een spraakwaterval en de laatste van een spraakgebrek. De nodige seksistische opmerkingen lachte ik professioneel weg. Zal het altijd zo blijven als vrouw? Wordt je niet gewaardeerd naar je talenten maar wel naar je cupmaat? Terwijl mijn mannelijke collegas zich verdiepten in de themas als voetbal en alcohol, dwaalde mijn blik af naar het terras. Het viel me op dat er veel mannen waren, druk met elkaar in gesprek, de warme zon trotserend in hun dure kostuums. Hier en daar zat een vrouw te genieten van de zon. Waarschijnlijk maakten de meeste onder hen zich meer zorgen om hun bruine kleur dan om het gesprek dat zich aan hun tafel afspeelde. Terwijl ik mijn blik liet dwalen over de tafels, keek ik recht in jouw ogen. Je was het type dat mysterieus aan het midden van de tafel zit, gewapend met dossierkennis maar evenzeer met een charmante lach. Aan je vinger bespeur ik geen ring hoewel dat geen garantie meer is tegenwoordig. Speels lach ik naar je. Ik doe alsof ik het gesprek aan mijn tafel volg maar eigenlijk zit ik met mijn gedachten en mijn ogen al ergens anders. Mijn zonnebril geeft mij de ideale mogelijkheid om je stiekem te begluren. Ik stel me voor hoe ik rechtsta om naar het toilet te gaan en hoe jij me volgt. Wanneer we aan de toiletten aankomen, voel ik je koele hand op mijn schouder. Ik draai me om en kijk recht in je mysterieuze ogen. Je lach is zo dichtbij dat ik zin heb om te verdrinken in je woorden. Je vraagt me wat ik straks nog doe. Ik lach en antwoord je dat ik niet echt plannen heb. Of ik zin heb om iets te gaan drinken? Ergens rustiger dan hier. Mijn antwoord blijft uit terwijl mijn verstand en mijn hart het gevecht tussen rede en gevoel voeren. Is het de warme zon of de wijn die mijn hart de overhand geven. Ik geef je mijn nummer en vraag je me straks te bellen. Wat later doe je dat ook. Ik kijk naar je terwijl je aan de lijn bent. Of ik nu wil ontsnappen? Graag! Mijn collegas zijn ondertussen aan een derde digestief bezig en ik wil maar wat ergens anders zijn. Met een zwak excuus laat ik mijn gezelschap achter. Ik ga zogezegd te voet maar honderd meter verder stap ik bij jou in de auto. Wanneer we vertrekken, moeten we terug voorbij het restaurant. Één van mn collegas kruist mijn blik. Terwijl ik ondeugend en speels lach, zie ik bij hem de vragen opkomen. Wanneer je de auto stopt voor een hotel, vraag je me of ik zeker ben. Elk deeltje van mijn lichaam schreeuwt om je passie. Ik wil je voelen, ruiken, aanraken. Ik wil je in me voelen en samen met jou genieten en alle zorgen en werk vergeten. En dat doe je meesterlijk. Zonder je naam te weten, zet je me even later terug af bij het restaurant .
Ken je het gevoel waarbij één blik voldoende is om de vonk te doen overslaan? Mijn blik dwaalt af en staart in het niets maar ik zie zoveel meer. Ik voel hoe hij zijn eerste onzekerheid overwint en aarzelend kust. Hij smeekt om bevestiging. Mijn lippen kussen terug. Het is lang geleden dat ik het gevoel gehad heb van een eerste kus en ik wil wel. Maar ik heb ook schrik, voor het nieuwe, het onbekende dat het vertrouwde doet vergeten. Voor ik het goed en wel besef, zweef ik langzaam naar andere oorden. Hij trekt mijn topje over m'n hoofd en kust mijn boezem. Behendig maakt hij mijn bruinkanten bh los. Hij neemt m'n borsten in zijn handen, masseert ze zacht en kust ze teder. Mijn handen gaan op verkenning. Je hebt gespierde armen die me kunnen dragen. Je lichaam is mooi. Het kussen wordt heviger, je verlangt naar meer. Ik wil je. Ik duw je zachtjes op het bed en ga op je zitten. Ik voel je mannelijkheid tussen mijn benen. Klaar om te plezieren, klaar om verwend te worden. Je draait de rollen om, kust zacht mijn navel en gaat langzaam dieper. Je kust de bovenkant van mijn slipje en doet het behendig uit. Naakt en kwetsbaar lig ik voor je. Ik wil je smeken om me te verwennen maar dat hoeft niet... Jij weet precies wat je doet...
Op weg naar huis lopen we verlegen naast elkaar. Jij houdt je pas in, ik versnel wat zodat we nu naast elkaar lopen. We weten niet goed wat zeggen maar onze houding spreekt boekdelen. Twee vreemden die elkaar zo oprecht in de ogen kunnen kijken dat er koude rillingen over je rug lopen. Vertwijfelend komt een gesprek op gang, over koetjes en kalfjes. Af en toe raken we elkaar aan, als je het zo al kan noemen. Onze dikke winterjassen houden voldoende afstand tussen ons maar je voelt dat de passie door de dikke dons heengaat. Wanneer onze blikken kruisen, zie je dat er meer aan de hand is dan vriendschap. We hebben elkaar nog nooit zo bekeken. Op café waren we vrienden, maar eerder afstandelijk. Jij was niet echt geïnteresseerd, ik had al iemand. Niets van dit alles is veranderd maar de manier waarop we elkaar aankijken, bekent iets betekenisvol. Ik probeer na te gaan waar dit gevoel vandaan komt. Na al die jaren dat we elkaar kennen, springt een vonk over. Zou iemand anders het ook zien of was dit onzichtbaar voor de rest? Bestaat het wel? Is iets werkelijkheid als je het niet beschrijft, als je er niet over spreekt? Of verdwijnt de magie wanneer je het wel beschrijft? Wordt iets dan werkelijkheid of zelfs belachelijk? Geef ik er meer aandacht aan dan nodig is? Of toch niet? Ik voel iets . Ook jij kan niet ontkennen dat er iets is. Maar we houden een veilige afstand. Teveel kan verwoest worden, teveel kan onherroepelijk kapot gemaakt worden en dat is net hetgeen wat we willen vermijden. Allebei Kan ik dit gevoel negeren? Zal het na een tijdje vanzelf verdwijnen? Voel jij het ook? Is het daarom dat je niet meer reageert? Denk jij ook stiekem aan me? Sta jij s morgens op met het gevoel alsof je iets mist? Zou je verder durven gaan of zou je kiezen voor zekerheid? Hoe zal het gevoel zijn als we elkaar weerzien. Ik denk terug aan de gesprekken die we hadden. Voor het eerst in mijn leven, heb ik het gevoel alsof iemand naar me luistert. Onze gedachtegangen lopen niet altijd mooi evenwijdig maar dat maakt het net interessant. Het geeft een ander gevoel dan gewoon gelijk krijgen. Het geeft een leuk gevoel, alsof ik iets beteken. Maar hoe moet ik met dit gevoel omgaan? Terwijl alles in mijn leven zo goed liep, gaat het hier fout. Radeloos . Wat moet ik met dit gevoel? Zal het verdwijnen? En waarom moet ik er constant aan denken als ik zo hard m'n best doe om het te vergeten...
Ik schrijf neer hoe zij naar hem kijkt, hoe hij droomt en zij hunkert, hoe ogen spreken en lippen voelen. Ik beschrijf het vuur, de passie, de vonk die tussen twee mensen overspringt. Ik vertel het onbeantwoord verlangen van hem en haar. Hoe ze allebei weten maar niet durven. Hoe ze allebei dromen maar niet willen omdat de mysterie de passie doet oplaaien. Omdat hunkeren alles is wat ze hebben
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
