Wat is er toch aan de hand met mij?

Ik zit met zoveel vragen de laatste tijd. Ben ik in existentiële crisis terecht gekomen? Is het de leeftijd die me tot nadenken over mijn leven aanzet? Heeft het te maken met de maagverkleining te ik heb ondergaan? Ik weet het niet , ik vraag het me steeds af.

De laatste tijd merk ik dat ik emotioneler wordt, ik nadenk over mijn toekomst, ik op zoek ben naar iets dat me rust kan geven.

Maar wat is dat dan dat iets vraag ik me af?

Natuurlijk heb ik een belangrijk besluit genomen in mijn  leven door een maagverkleining te laten uitvoeren. Deze was nodig wou ik de komende jaren nog een aantal dromen waar maken. Maar door deze beslissing is gans mijn leven op kop te komen staan. Gedragingen die vroeger dood normaal vond, zijn nu niet meer normaal, ik ontleed ze en stel er telkens de vraag bij of dit nog wel nodig is.

Een voorbeeld hiervan is mijn studie die ik nog moet afronden. Ik moet nog twee onderdelen afwerken en ik heb mijn diploma. En dan? Wat ga ik ermee doen? Vroeger was dat duidelijk voor mij, ik wou erdoor hoger op geraken. Ik wou een leidinggevende functie gaan uitoefenen. Nu denk ik waarom? Is het werk dat ik nu lever niet waardevol genoeg? Moet ik perse hogerop geraken? En waarom? Dit laatste intrigeert mij enorm. Ik vind maar niet de reden waarom.

Gevoelsmatig wil ik het rustig hebben in mijn leven, genieten van de tijd die er nog is. Ik wil geen stress meer, ik wil leven. Langs de andere kant is die mentale kant die zegt, ja wat zet hij eigenlijk. Het gevoel is aan het winnen en dat voel ik enorm, maar het brengt zoveel consequenties met zich mee dat ik me afvraag of het totaal ander leven de moeite zou zijn.

Ik ken dat leven niet maar ik smacht er blijkbaar wel naar. Het is volledig tegen de trend van onze maatschappij in, een maatschappij waar presteren en uitstraling belangrijk zijn. Heb lange tijd in deze trend meegedraaid en nu wil ik er totaal mee breken.

Mij terug trekken op een rustige plaats, genieten van de omgeving en natuur, genieten van het contact met vrienden, ik wil eigenlijk een gelukkig leven waar ik mezelf kan zijn.

Soms denk ik dat ik al in een midlifecrisis zit, maar de leeftijd is daar nog te jong voor. Ben ik dan depressief, volgens mijn kennis in mijn eigen vakgebied niet. Ik houd het er dan maar op dat ik zoekende ben naar innerlijk rust die me uiteindelijk het geluk zal geven.

God wat ik ben blij dat ik dit even opschrijf.

Reacties zijn steeds welkom.

Wim