Sinds een maand hebben mijn man en ik een maltezerhondje in huis. Zijn naam is Speedy.
Hij is genoemd naar Herman Brusselmans zijn maltezertje in z'n boek 'Het oude nieuws van deze tijden'.
Als we gaan wandelen zijn er passanten die beweren dat hij het schattigste hondje is dat ze ooit hebben gezien en dat ontkennen we niet.
Ook heeft hij daarnet zijn eerste strontje gekakt dat verticaal blijft staan.
Uiteraard proberen we hem met de beste zorgen te omringen. Nadat hij mee op bezoek was bij Abba, de Laplandse hond, reed hij op zijn kussen.
Guy en ik besliste toen om uit te kijken naar een knuffeltje waar hij z'n gangen op zou kunnen gaan. We vonden een beertje met een gekke platte staart en noemde haar Wiske.
Ik zou niet graag in Wiske haar plaats zijn. Als Speedy haar neemt, houdt hij geen rekening met waar haar ogen zijn, laat staan dat ie zich bezighoudt met wat haar genot schenkt.
Het meeste van de dagen ligt Wiske er maar bij, helemaal getraumatiseerd maar ja, alles voor ons mooie lieve hondje.
Het was dringend tijd om te uiten dat een ziekenhuis een plaats is waar ik niet aard. Ook zijn de stoffen die me worden toegediend niet de stoffen die mijn lichaam wenst te krijgen.
Ik ben gestopt met de oncologische behandeling en werk nu op pijnstilling voor zolang dat kan. M'n dagen kunnen terug vredevol ingevuld worden. Ik ben rustiger, m'n omgeving is rustiger. Ik kan voor dat even nog wat betekenen, in de lente en mogelijks in de zomer, in de zon.
Liefdevolle hulp zorgt ervoor dat evenwicht behouden kan blijven voor zolang dat mogelijk is. Superfijn is dat.
Al een tijd probeer ik wat te doen met tips van mensen vol wijsheid zoals ze waren vlak voor hun sterven. Anke vertelde steeds over yintherapie, hoe het haar zo hielp om halve dagen ofzo door te brengen met haar metekindje en ja, ook bij mij werkt het. Kinderen verstaan me haast onmiddelijk en ik begrijp hen. Als ze wenen hebben ze daar recht op maar wanneer het een wisselwerking is van elkaar aan het lachen brengen, stijg je altijd even op in lichte lucht en verdwijnt eerder opgebouwde stress als sneeuw voor de zon.
Guy zijn petekind heet Lea en dat van mij Leon. Beide prachtige kindjes met uitstekende ouders en uitstekende broertjes en een zusje. Terwijl drie kinderen hebben een drukke bedoening is lukt het dagelijks leven John en Katrien, daar heb ik veel bewondering voor. En hoe Sandra en Jeroen hun zoontjes zo van dichtbij benaderen om op tijd (soms eventuele) extra zorgen op te vangen maakt me week. Het is allemaal kunst hoe dat gaat.
Vroeger zeiden mensen dat ik koel overkom, geen idee hoe dat nu is maar ik ben warm en week hoor met veel bewondering.
... wist ik veel wat er bedoeld werd met de negatieve connotatie bij het woord schoonfamilie.
Laat ik stellen dat ik met graagte de mensen die me zo naïef deden blijven bedank. Voornamelijk Myriam, Steven en Rob die me door de zwaarste periode heen hielpen. Jan, om ons soms mee uit eten te nemen. Robin zijn familie die me de kunst van echt Oostendse dialect leerden rond kerst. Lynn die plezant fijngevoelig uit de hoek kwam.
Graag ben ik wat nostalgisch. Steven kan ik enkel nog bedanken terwijl ik in de mist buiten kijk. De mist van gemis.
Rationeel begrijp ik het één en 't ander maar ondertussen bloedt mijn hart erger dan de meest verbeeldingsrijke fantasie van een emo.
Ach, wat zeg je op sommige dingen? Yipikaye motherfucker? Hmm... lijkt me een voornemen voor 2017. Vaker yipikaye motherfucker zeggen.
Zo, de herfst heeft weer mensen in lijken veranderd. Tussen de chemo's door wonen Guy en ik uitvaartdiensten bij en ondanks selectiviteit zijn het er enkele.
Herinneringen zijn vers. Met Hans had ik bijvoorbeeld samen een euthanasieplan. We zouden een plastiek zak om ons hoofd doen, die afspannen en er met een dun buisje helium in laten vloeien zodat we het vervelende gevoel van stikken niet zouden hoeven gewaar te worden. De flessen hadden we gehaald om zogezegd ballonnen op te blazen bij een communiefeest. Passende plastieke buizen vond ik in de Brico, enkel de zak van bij de bakker hadden we nog niet gehaald. Het zou een doorzichtige grote van bij de bakker moeten zijn. Dan kan je zien waar de kraan is om de helium open te draaien.
Uiteindelijk was Hans zijn fles na een week of twee op omdat hij het te leuk vond om met een gekke stem te spreken en high te worden door de helium.
De mijne staat er nog. Maar 't stinkt, de dood stinkt.
Relaties zijn moeilijk als je ze moeilijk maakt. In onbewuste tijdperken draag ik daar al eens tot bij. Origineel probeer ik me te onthouden van negativiteit maar heel vatbaar ben ik voor stress van anderen en het is niet zo haalbaar om te vaak bij dezelfde persoon te zijn. Ik voel en weerspiegel de eventueel aanwezige stress.
Stress drijft mensen uit elkaar en daar kan je aan toegeven maar in de relatie tussen Guy en mezelf zou dat niet logisch zijn. We missen elkander erg om de zaken die we aan elkaar appreciëren en het feit dat onze lichamen dienen te vervloeien.
Verbaal ben ik wel gemeen, als hij zegt 'Ik hou van je', dan zeg ik 'Ik meer van jou, klootzak'. Soms is ie een klootzak en soms ben ik een viswijf, daar moeten we niet onozel over doen.
We zijn recent allebei wel in de trechter beland waarin we elkanders positieve kanten minimaliseerden. Ik ben nu een boek aan het lezen over verslaving aan liefde om los te komen van vooropgestelde negatieve ideeën over liefde. Eigenlijk had ik er al weinig.
Mijn liefde bevat geen voorwaarden, ze is vrij maar het liefst een beetje ingenomen door de man die me de hemel in kust. Een beetje verslaafd aan intimiteit ben ik misschien, ik voel me gewoon zo dood bij te weinig. Jaren heb ik naar het woord gezocht, was het seks, was het erotiek? Nee, het is een unieke intimiteit die te bereiken is met de meest fascinerende man die ooit een winnend spermacelletje was.
Hierbij dank ik de hoogste oppermacht om onze ontmoeting te hebben mogelijk gemaakt.
Pheebee was een teckeltje dat ervoor zorgde dat je als mens alert bleef. Een boterham had zij meestal in haar bek voor je nog maar een aanzet kon geven naar het zelf verorberen van dat stukje voedsel. Sokken vond ze zeer fijn om te stelen en handdoeken die op hondhoogte hingen, nam ze ook gretig mee. Dan trippelde ze uit de badkamer met een handdoek die zo zwaar was dat haar achterste pootjes soms even van de grond kwamen maar ze hield vol. Ik woonde mede bij haar en maakte er een wedstrijd van, telkens hing ik de handdoek terug. Ik wist dat het niet meer was dan een wedstrijd want ze hield gewoon vol.
Suzy, het baasje van Pheebee hield op haar beurt vol met elke dag stofzuigen, ze wilde, terecht, niet dat hondenharen zouden domineren. Pheebee en ik konden gelukkig wel onze angst delen voor het geluid dat die Dyson maakte.
Ik belde Suzy net en het lichaampje van kleine Pheebee, uit het asiel afkomstig, wordt momenteel gecremeerd. Ik heb drie kaarsjes voor haar branden. Voor een mens is eentje genoeg. Voor een diertje dat een leven aan verregaande deugenieterij, trouw en liefde heeft gewijd, zijn drie kaarsjes meer op z'n plaats.
Momenten van warmte en rust kunnen je opladen zodat je weer kan zijn wie je bent. Daarnaast helpt het om pijnloos te zijn en een heel erg speciale lieve mama te hebben.
Tijdens het schrijven van vorige tekstjes zat ik op een meer donkere plaats.
Op zulke momenten schrijf ik opzettelijk wat woorden op deze blog omdat herkenbaarheid helend kan zijn. Een lezer denkt dan misschien dat ik in de put zit. Dat is ook zo, ik zit soms dieper onder de aarde dan eender welke put gegraven kan worden maar is het soms niet verfrissend om eens wat anders te lezen dan de algemene cijfers?
Soms laat ik mezelf even toe om emo te zijn. Nu ben ik er weer even klaar mee, er hoeft geen gevrees meer en let op, het is nog steeds mijn bedoeling om een stabiele situatie te creeëren waarin geen vrees nodig is. Ik wens mijn leger dat ik over de jaren leer kennen veel zelfvertrouwen en moed om zichzelf te kunnen blijven herpakken en excuseer me voor de momenten dat ik de energie niet vond om leidinggevend te zijn. De reden dat het oorlog is heeft meer te maken met mezelf dan met de kwaadaardigheid die m'n gezwellen bevatten. Toch, mezelf staat langs geen kanten los van m'n omgeving, die is niet vrijgepleit.
M'n bedenkelijke strategieën worden me enkel werkelijk vergeven door m'n dokter, een man waarvan ik moet toegeven dat ie best de opperbevelhebber blijft. Zijn geheim is geen geheim, hij oordeelt niet en werkt gewoon goeie strategieën uit.
We geven elkaar complimenten over elkaars strategieën zonder daar te veel tijd aan te verliezen. Misschien zijn we beiden soms wel wat geïsoleerd. Eenzame hoogtes of eenzame laagtes. Och, ik zeg zomaar wat. De man klaagt niet, dat doe ik.
Een klein half uurtje voordat de voorstelling begon vertelde m'n verloofde me dat we konden gaan. De pijn nam de overhand en ik kon niet. Een dag had ik noodgedwongen in mijn kamerjas doorgebracht, verweten werd me dat ik overgevoelig en onduidelijk was. Het zou vanavond de laatste keer zijn dat ik meer dan één glas wijn dronk.
De wijn was lekker als zijde maar van mijn foutief gedrag werd de pijn niet als schuldige gezien. Ik trachtte nog om liefdevol te zijn maar dat was te laat. De pijn zal voor sommigen mijn identiteit gaan vormen en dat betekent waarschijnlijk dat er weer afscheid zal zijn. Afscheid wordt na een tijdje dan gewoon afstand en met wat geluk kan ik me na een periode weer zonder pijn gedragen, alsof ik het allemaal goedkeur. Boosheid is er, omdat ik geen legomannetje kan zijn binnen hun spel. Hebben jullie geen makkelijker spelletje? Anders wil ik terug naar mama toe.
