Une angine blanche purulente: voilà le verdict qui m'est tombé dessus il y a quelques années lors d'une visite chez mon généraliste. Je me souviens très bien que, personnellement, j'aurais mille fois préféré une agine blanche tout court. Je me demande encore toujours ce qui a pris ce sadique qui a eu la brillante idée d'y ajouter ce mot, purulent? Parce que franchement, même si ce fameux mot (que je ne citerai plus dans cette phrase parce que rien que de l'écrire me donne la nausée) n'est finalement qu'une suite de lettres au même titre que "camion" ou "éléphant", aujourd'hui encore, il ne cesse de m'inspirer des visions d'horreur.
Purulent. Un ado qui passe désespérément son temps à éclater ses pustules, les faisant gicler sur sa glace jusqu'à ne plus pouvoir se voir dedans.
Purulent. Un gamin quelque part en Afrique noire. Une plaie béante dans sa cuisse, où une dizaine de mouches tsé-tsé se sont attablées pour ne rien louper de ce festin de pus et de sang.
Purulent. Ce qui reste collé sur les mains quand on a éternué trop fort (et qu'on tente bien sûr d'essuyer discrètement à son pantalon... ou à celui de son voisin ).
Purulent. Une grenouille que des morveux, du haut de leur fenêtre au deuxième étage, croyaient balancer sur des passants mais qui, oh malheur, s'est retrouvée sous les pneus d'un semi-remorque.
Et ça ne se limite pas à ce genre d'images ultra-réalistes! Vous ne pouvez pas imaginer le nombre de nuits où j'ai, suite à ce diagnostic, procédé à des associations d'idées, du genre de celle qu'on faisait à l'école avant de rédiger une dissertation. Purulent... Suintant. Baveux. Gluant. Molard. Morve.
Stop!!! Il vaut mieux que je m'arrête avant de basculer dans le glauque, voir même le carrément sordide.
On dit souvent qu'on ne mange pas avec ses yeux. Moi, je ne suis pas d'accord. Et pour ce qui est des mots utilisés par la médecine pour décrire vos maux, parfois, rien que de les entendre, on en devient encore plus malade...
Question de varier un peu et afin d'élargir un tantinet mon public, aujourd'hui c'est un post en Français que je vous propose.
La plupart d'entre vous le savent déjà; pour le autres je vous l'apprends maintenant: ça fait pas mal d'années que j'ai disons... "des petits soucis alimentaires". Sans vouloir trop m'étendre sur le sujet, mais pour que vous comprenniez d'où me viennent les sujets de certains de mes posts, autant être honnête avec vous. En résumé: ça fait perpète que j'alterne ou combine l'anorexie, la boulimie et l'hyperphagie avec tout les désagréments qui vont de pair. Au moment où j'écris ces mots, je suis d'ailleurs de nouveau hospitalisée dans un centre spécialisé afin de me remettre sur les rails. Bref... passons les détails!
Aujourd'hui, c'est de la boulimie que j'ai envie de vous parler. Vous navez pas idée du nombre de fois où je me suis déjà fait la réflexion que c'est vraiment une maladie débile. Car franchement, si on ne regarde que les faits, la boulimie nest rien dautre quune perte de temps, d'énergie et dargent. Sans parler des conséquences sur la santé...
Dans mes "mauvaises périodes", souvent, l'après-midi, je vais faire des courses spéciales « crise ». Coût total ? Dix-huit euros (en moyenne), et ce uniquement pour ma/mes crises du jour même. Prenons au pif un salaire moyen de douze euros par heure ; il me faut donc bosser pendant une heure trente pour financer cette orgie. Personnellement, je trouve que ça fait beaucoup, compte tenu du fait que ces quelques dix-mille voir quinze-mille calories sont ingurgitées en moins dune demie-heure. Sil y avait une infime notion de plaisir, ce serait au moins un peu moins rageant, mais ce nest pas le cas (oh que non ). Pendant la « dégustation » déjà, le dégout, le regret sont omniprésents. Et la perspective si pénible quil va falloir aller purger tout ça après. Car oui, ça cest létape suivante, en tout cas la plupart du temps. Je ne sais pas comment ça ce passe pour les autres, mais moi, quand je my mets, je sais que je suis partie pour au moins trois quarts dheures. En général dailleurs, mes tête-à-tête avec le pot ont plutôt tendance à durer plutôt une heure voir une heure trente quand ça ne marche pas comme je le veux.
On en est donc à une heure trente de travail, une demi-heure dingestion, une bonne heure de rejet et une dépense de dix-huit euros. Mais ça ne sarrête pas là, que du contraire, car après commencent les pires heures. Celles du mal-être physique (car oui, sexploser la pense et ensuite titiller le plus profond de sa gorge pour tout expulser, ça fait mal !), mais surtout celles de la torture morale. « Quest-ce que jai fait ? », « Pourquoi jai de nouveau craqué ? », ce sentiment dêtre morbidement obèse, de nêtre rien de plus quune merde. Ces heures où pour la énième fois on se dit que cétait la dernière fois, quà partir du lendemain, on arrête de manger, car ne rien manger du tout est tellement mieux que ce quon vient de faire. Ces heures où notre désespoir est si profond, quon en arrive parfois à se dire que ce serait mieux si on nexistait pas
Je me répète: la boulimie est vraiment une maladie débile... quand on l'analyse de façon rationelle. Dommage que justement, c'est précisément cette boulimie qui me bouffe la raison...
Pour finir quand même sur une note humoristique, voici une petite 'blagounette' qui nous, tarées de la bouffe, fait rire à chaque coup:
"Mais si c'est pour quand même aller la vomir après, pourquoi t'achètes pas de glace chez Aldi plutôt que de la Haägen Dazs?" "Beh, c'est simple, parce que comme je la goûté deux fois (d'abord quand ça entre, puis quand ça ressort) autant acheter quelque chose de vraiment bon!"
Prachtige slogan. Overal op aarde gekend, herkend en in het algemeen ook erkend.
Gezien mijn geringe medische kennis (alhoewel... als trouwe nachtelijke Vitaya-kijkster is mijn inzicht in het functioneren van het menselijke lichaam toch al serieus verruimd ), heb ik zeker niet de pretentie om te beweren dat die stelling dikke bullshit is. Ik heb geen flauw idee of die ene appel per dag je effectief gezonder maakt, maar twijfel er ook niet aan dat die waarschijnlijk in geen geval schadelijk kan zijn. Voor zover mijn mening over de inhoud van dat ene, alombekende zinnetje.
MAAR... (ja, ja, nu gaat het komen)
(Om de context van de komende bedenkingen te situeren, kan ik nu niet anders dan "uit de kast te komen" en ik ga er dan ook geen doekjes om winden: ik kamp al ettelijke jaren met een eetstoornis. Sommigen onder jullie waren hiervan al op de hoogte; voor de anderen heb ik bij dezen dus mijn coming out gedaan )
Dus, om terug te keren naar die apple a day, due de doctor away keept: elke "normale" mens die op deze planeet rondloopt, vindt het niet meer dan logisch dat hij die fameuze appel moet integreren in een (al dan niet) gezond dagelijks voedingspatroon. Hij staat er waarschijnlijk überhaupt helemaal niet bij stil dat die leuze ook verkeerd geïnterpreteerd of misbruikt kan worden. Of dat een eetstoornispatiënt(e) die kan gebruiken als (bewuste of onbewuste) rechtvaardiging van zijn of haar ver- of gestoord eetgedrag: "Dokter, wat scheelt er met mij dat ik u weer moet zien? Ik eet wel degelijk elke dag een appel..." Uiteraard zou hij/zij wel eens kunnen "vergeten" te vermelden dat hij/zij voor de rest niets binnenspeelt binnen die tijdsspanne van 24 uur.
Geloof me vrij (en nu spreek ik echt als ervaringsdeskundige): "One apple a day, doesn't necessarily keep the doctor away!"
Nu denken jullie waarschijnlijk dat ik het wel heel ver ga zoeken, maar echt waar, als je het niet hebt meegemaakt, kan jij je niet inbeelden tot welke compleet waanzinnige ideeën en handelingen een eetstoornis je kan drijven.
In mijn eigen compleet eetgestoorde zottigheid, erger ik me momenteel dus dood aan dat ene onnozele zinnetje. En ik denk: "Hier valt toch makkelijk een (paar) mouw(en) aan te passen!" Zo zouden we bijvoorbeeld de volgende boodschap de wereld kunnen insturen: "If you eat only one apple a day, forever to your doctor attached you'll stay."
En nu ik toch met bijzonder constructieve ideeën in mijn hoofd zit, zou ik ook voorstellen om aan de initiële slogan gewoon een piepklein paragraafje toe te voegen in de zin van: "...if combined with a healthy and balanced diet." Veel impact zou zo'n kleine wijziging niet hebben, maar toch... just is just he!
Nu dat jullie intussen waarschijnlijk overtuigd zijn dat ik stekezot ben (als dat nog niet het geval was ), ga ik zelfs nog een stapje verder gaan in mijn geschifte redenering en een parallel maken met een andere geijkte uitdrukking die voor een "niet-doorsnee-mens" eveneens voor interpretatie vatbaar kan zijn: "Je moet elke dag minstens anderhalve liter drinken." Euh... anderhalve liter wat??? Ik ben in mijn leven al vaak genoeg met alcoholisten in contact geweest waarvan het brein net zo disfunctioneel was als het mijne, om te weten dat ook zij beweren dat ze bovenstaande instructie nauwgezet volgen... alleen drinken ze een liter Vodka in plaats van water! (Oke, ik geef het toe: dit was een echte weggever )
Wat hebben we nu geleerd uit deze volledig nutteloze post?
(Julie is aan het nadenken.)
(Julie is aan het nadenken.)
(Julie is nog steeds aan het nadenken.)
(Julie geeft het nadenken op.)
NIETS!!! Maar ik heb ervan genoten om een deeltje van mijn zottigheid neer te pennen (neerpennen klinkt toch beter dan neertypen, niet?), dus voor mij is het vandaag "mission accomplished". Ik hoop uiteraard dat jullie er ook van hebben genoten!
Als je aan een kleutermeisje vraagt wat ze later wil worden, is de kans groot dat je de woorden "prinses", "superheldin" of "ballerina" te horen krijgt. Toen ik nog een ukkepuk was, verbaasde ik dan ook keer op keer met het antwoord dat ik steevast gaf: "Ik word later schrijfster of boerin!" Uiteraard was dit "slechts een bevlieging" en ging dat "gauw weer veranderen". Ik kon immers nog niet lezen, laat staan schrijven en bovendien was ik bang van de meeste courante boerderijdieren. Was het uit koppigheid, opstandigheid of onbewuste vastberadenheid dat ik toch nooit afweek van mijn ideale toekomstbeeld? Geen idee, maar wat maakt het uit?
Naarmate de jaren voorbijgingen, werd ik me wel bewust dat ik met een serieus probleem zat: hoe moest ik nu in godsnaam kiezen tussen die twee droomberoepen die in de verste verte niets met elkaar te maken hadden? Zo ben ik dus rond mijn zesde of zevende levensjaar voor het eerst (enne... misschien ook voor het laatst ) rationeel gaan denken omdat het toch "hoog tijd was om die knoop door te hakken". Ik weet niet of ik nu trots moet zijn op mijn "mature denkwijze" van toen, of me er eerder voor moet schamen, maar mits wat doordacht redeneerwerk ben ik er toen wel gemakkelijk in geslaagd om uit mijn dilemma te geraken. Immers (zo dacht ik): een boerderij waar geen hond rondloopt, is geen echte boerderij, en zeggen dat ik het destijds in mijn broek deed telkens zo'n blaffende viervoeter op minder dan 200 meter van me naderde, is nog uiterst eufemistisch uitgedrukt. Conclusie: ik moest mijn boerinnendroom laten varen en ik zou schrijfster worden!
Intussen ben ik tram 3 gepasseerd (nog maar net, I insist!) en kan ik de voorbije 25-tal jaren het best omschrijven als een rollercoaster van emoties, ambities, heuglijke en minder fijne ervaringen, and so on and so on. Maar één iets is constant aanwezig geweest: mijn liefde voor het geschreven woord...
Als je me nu vraagt wat mijn ultieme droom is, dan kan ik maar één antwoord bedenken: ooit mijn eigen boek laten uitgeven. Nu vraag jij, beste lezer, je misschien af wat mij tegenhoudt. Ik kan de reden samenvatten in twee woorden: irrealistische ambitie. Je kan je niet inbeelden hoe vaak ik al aan "hét boek" ben begonnen, hoeveel verhaallijnen ik al verzonnen heb, hoe onwaarschijnlijk veel voorwoorden ik al neergepend heb... om telkens ergens in de vergeetput te belanden, wegens "niet waw genoeg". Ik ben dan ook een mens van uitersten: als ik iets doe, dan ga ik er helemaal voor. In deze context vertaald: als ik een boek schrijf, dan moet het meteen een bestseller zijn die minstens het succes van JK Rowling's schrijfsels evenaart. Voor minder ga ik niet. Correctie: voor minder ging ik niet...
Veel slimmer ben ik met de jaren waarschijnlijk niet geworden (tja, ik had dan ook zo'n hoog IQ-startkapitaal dat deze moeilijk nog kon toenemen ), maar blijkbaar moet er toch ergens een spoor van redelijkheid in mijn brein binnengedrongen zijn, anders zou ik nooit genoegen hebben kunnen nemen met het opstarten van een eigen blog. Wat ik hiermee wil bereiken? Niets in het bijzonder.
"Komaan, Julie, wees nu toch eens eerlijk!"
Oké, mischien koester ik ergens toch wel de stille hoop dat: - ik minstens één lezer weet te bereiken. - ik meer dan één lezer weet te bereiken. - ik minstens aan één lezer een plezierig leesmoment kan bezorgen met mijn hoogst kwalitatieve en intellectuele posts. - ik aan meer dan één lezer een plezierig leesmoment kan bezorgen met mijn hoogst kwalitatieve en intellectuele posts. - mijn blog een ware hype gaat vormen, met duizenden fans en een miljoenencontract bij welke uitgever of welk tijdschrift dan ook als apotheose! (als ik dan toch een beetje kieskeurig mag zijn en zonder afbreuk te willen doen aan deze magazines: liefst toch niet bij de lokale bejaardengazet of het maandelijks blad van de plaatselijke vissersvereniging of zoiets )
Maar het allerbelangrijkste: ik wil gewoon plezier beleven aan iets wat ik graag doe. Ik beloof jullie dan ook geen dagelijkse updates, geen hoogstaande topliteratuur, geen vaste topics, geen politieke uiteenzettingen of wat dan ook. Ik ga jullie ook niet wijsmaken dat al mijn posts shiny and happy zullen zijn. Wat je wel mag verwachten, is af en toe een portie "echte Julie", maar hiermee weten jullie eigenlijk nog niets, want ... I'm full of suprises!
). 
). Pendant la « dégustation » déjà, le dégout, le regret sont omniprésents. Et la perspective si pénible quil va falloir aller purger tout ça après. Car oui, ça cest létape suivante, en tout cas la plupart du temps. Je ne sais pas comment ça ce passe pour les autres, mais moi, quand je my mets, je sais que je suis partie pour au moins trois quarts dheures. En général dailleurs, mes tête-à-tête avec le pot ont plutôt tendance à durer plutôt une heure voir une heure trente quand ça ne marche pas comme je le veux. 
)
)
