29 juli 2001 werd er een klein engeltje geboren, naomi* werd haar naam. 

Ik herinner me deze dag en week nog, net alsof hij gisteren is gebeurd ! 

Daarom schrijf ik hem hier ook even neer ! 

28 juli ging ik nog op controle bij de gynaecoloog, alles was nog normaal, haar hartje klopte nog regelmatig, ze groeide goed, kwam goed bij ze was volmaakt voor een baby van 8 maanden zwangerschap! 

Ik was al een keer mama geworden van een meisje Chloe, bij haar had ik geen makkelijke zwangerschap dus ik had nu ook wel een beetje bang om weer een moeilijke bevalling te hebben, maar de gynaecoloog verzekerde me dat dit nergens voor nodig was, er kon niets meer misgaan zei hij, hij ging nu op verlof daarom wilde hij me nog zien voor hij vertrok omdat ik ver op mijn laatste was, en hij wilde met een gerust hart kunnen vertrekken, wist diene mens diene moment dat het zo zou aflopen was hij waarschijnlijk nooit vertrokken of had hij me in het ziekenhuis gelaten, maar iedereen was er gerust in en wij dus ook. 

We vroegen of we nog een uistapje mochten doen met ons drietjes, tuurlijk zei hij ik zie hier geen enkel probleem in zolang je het rustig houdt, maar dat beloofde ik hem wat ik kon ik nog veel doen met een dikke zwangerschapsbuik ! 

We besloten om samen met mijn schoonvader te gaan vissen, althans de mannen gingen vissen en ik ging samen met Chloe genieten van de rust. 

De dag nadien stonden we dus heel vroeg op, en vertrokken we richting visvijvers, naomi* was er ook vroeg bij ze was al heel vroeg aan het stampen in mijn buik en bewegen niet te doen die morgen maar ik genoot hier zo van en had ik geweten dat dit de laatste keer was had ik er waarschijnlijk nog meer van genoten. Eens we aangekomen waren op onze bestemming was het nog fris het was s’morgens vroeg dus we besloten om nog even binnen te gaan zitten rustig een koffie of zo te drinken, ik pakte een choco omdat ik wist dat naomi* hier rustig van werd, Chloe at ook nog even iets en begon dan aan haar dagelijks ritueel spelen en plagen van de papa en de mama, en natuurlijk de opa want die was er nu ook bij. Rond 9 uur gingen we naar buiten en begonnen de mannen hun visgerief uit te pakken, ik had het gevoel dat mijn choco zwaar op mijn maag lag, maar besloot van te rusten, ik had wat speelgoed meegenomen om Chloe bezig te houden zodat ook zij een beetje rustig bleef, en dit was geen probleem want zij kon haar perfect op haar eentje bezig houden ,ze was dit zo gewoon. 

Ik klapte mijn stoel open en legde me een beetje in de zon, want ik had het koud. 

Rond de middag begon ik buikpijn te krijgen, ik dacht ok honger iets eten en dan is dit zo voorbij, dus ik at iets kleins, maar kreeg geen reactie van binnenin, normaal reageerde naomi* als ik iets at, maar dacht ok vandaag niet ik zocht hier niets achter. 

Chloe werd lastig ze werd moe en mijn buikpijn werd ook erger, ik vondt het raar maar dacht ok mss toch die choco van vanmorgen die op mijn maag ligt, dus ik ging even naar de wc, mijn vriend hield Chloé even in de gaten terwijl ik weg was, toen ik op de wc aankwam voelde ik me misselijk en de buikpijn werd erger, naar de wc gaan lukte niet dus ik ging terug naar de mannen, maar elke stap die ik zette ging moeizaam elke stap die ik zette was een zware inspanning. 

Mijn vriend zag dat er iets niet juist was en ook mijn schoonvader zag dat er iets niet pluis was, hij zei rijden jullie nu maar rustig naar het ziekenhuis want er is iets niet juist. 

Op dat moment ging mijn gsm af, mijn schoonmoeder belde, ze hoorde meteen aan mijn stem dat er iets scheelde, ik vertelde haar dat ik me niet goed voelde en dat we naar het ziekenhuis gingen rijden, en dat Chloé lastig was en moe was, dus zei ze weet je rijden jullie naar het ziekenhuis, ik kom tot daar en pak Chloé met mij mee dan kan zij een beetje slapen en breng ik haar straks weer terug naar huis. 

Dus mijn vriend pakte alle spullen in, ik zette me in de auto hij maakte Chloe vast en we vertrokken richting ziekenhuis, mijn schoonvader riep ons nog na laat me iets weten he of het een kleinzoon of dochter word en hij lachte. 

Mijn pijn werd erger en ik voelde me rotter met de minuut, Chloe voelde dit merkelijk aan want hoe meer ik klaagde van pijn hoe lastiger zij werd, mijn vriend negeerde alle verkeersregels die hij maar kon negeren,om toch maar zo snel mogelijk in het ziekenhuis te geraken. 

Na een rit van een 30 min die wel uren leek te duren kwamen we aan aan het ziekenhuis waar mijn schoonmoeder me al stond op te wachten, toen ik haar zag begon ik te huilen, ik was er niet gerust in. 

Mijn schoonmoeder stelde me gerust en zei alles komt wel in orde meisje hou je nu maar rustig, ik pak de klein mee en breng haar straks terug dan ben je even op u gemak. 

Mijn vriend ging op spoed binnen om een rolstoel te vragen, want stappen lukte niet meer door de pijn. Er kwam een verpleger mee die me zei, rustig maar meisje we gaan je zo helpen.

Meteen bracht hij me naar een kamertje waar we meteen geholpen werden door een verpleegster, ze legde me aan een monitor om te zien of alles in orde was; maar daar kwam heel weinig reactie op, geen hartslag niks, ik was in paniek, maar de gynaecoloog van wacht probeerde me gerust te stellen, rustig mevrouw we gaan nog even een onderzoek doen en dan zien we wel ! 

Ze brachten me naar boven afdeling materniteit , daar legde ze mij weer aan een andere machine en namen ze een echo, maar het langgevreesde moment werd enkel maar bevestigd, naomi* bewoog niet meer, de hartslag was er niet meer en nu was ik wel degelijk in paniek, ik zag aan mijn vriend zijn gezicht dat hij er ook niet gerust in was, we vroegen om verdere uitleg maar het enige wat we als reactie kregen was, we gaan een spoedkeizersnede doen we gaan u nu meteen naar de operatiezaal brengen en daar al het nodige doen wat we nog kunnen doen ! 

Voor ik het wist was al het nodige in gereedheid gebracht en werd ik in slaap gebracht. 

Een moment later werd ik weer wakker, de ruimte waar ik lag herkende ik niet meteen, ik zag een verpleegster lopen en vroeg haar wat er nu allemaal juist was, de verpleegster zei tegen mij, rustig mevrouw u bent net geopereerd de dokter komt straks op de kamer en geeft u de verdere uitleg. 

Wat later werd ik terug naar de afdeling gebracht waar mijn vriend me zat op te wachten. 

Hij zat te huilen in een hoekje van de kamer, ik vroeg hem wat er was, hij vertelde me “ ik heb niet zo goed nieuws, naomi* is er niet meer “. ik geloofde hem niet en duwde op het belletje boven mijn bed, zodat er iemand zou komen, wat later ging de deur open en kwam de verpleegster binnen ; ze vroeg me wat er was, ik vroeg haar meteen naar mijn kindje, ze zette haar naast mij op mijn bed en vertelde mij dat naomi* er niet meer was, naomi* was nu een engeltje. Naomi* had het niet overleefd, alle hulp kwam te laat, nog voor we in het ziekenhuis waren aangekomen was naomi* al overleden. 

Maar zo meteen komt de dokter langs en die zal je de verdere uitleg doen vertelde ze mij, nu moest ik dus wel geloven dat dit met mij was gebeurd, dat dit mij kon overkomen. 

Wat later ging de deur open en kwam de dokter binnen, hij vroeg me of ik het nieuws al vernomen had, ik zei hem met snikkende stem ja maar hoe kan dit nu, gisteren was alles nog in orde toen ik op controle ging en nu op enkele uurtjes tijd is er er niet meer, vanmorgen heb ik haar nog voelen bewegen in mijn buik, de dokter zei me, mevrouw uw moederkoek is losgekomen,waardoor naomi* geen zuurstof meer kreeg, jij hebt hier achteraf ook nog eens een bloeding achterna gekregen en die is haar helemaal fataal geworden, een bloedklonter heeft haar doen stikken.

En was je een half uurtje later aangekomen dan was alle hulp voor jou waarschijnlijk ook te laat gekomen. 

Hier schrok ik even van, en toch kon ik het nog niet geloven, de dokter vroeg me of het ging of ik niet te veel pijn had van de wonde, maar die wonde kon me die moment heel weinig schelen, ik wilde mijn meisje terug, iets wat helaas niet kon. 

De dokter vroeg me of ik mijn meisje wilde zien, ze was heel mooi zei hij me, maar hier was ik nog niet klaar voor. 

Ok geen probleem zei hij, als je haar wil zien geef je maar een seintje zelfs vanacht als je wil. Ok zei ik hem. 

Wat later kwam een pastoor binnen van het ziekenhuis, ze kwam me helpen met alles te regelen voor de begrafenis enz, want hoe begin je hieraan, ik heb heel veel hulp gehad van deze dame, ze legde alles heel goed uit, ik vertelde haar dat ik het nog steeds niet kon geloven, je zal het pas geloven als je haar gezien hebt zei ze! 

Maar hier was ik nog niet klaar voor, ik wilde nog even wachten,neem je tijd vertelde ze mij maar denk eraan binnen enkele dagen wordt ze begraven en moet je haar voorgoed afgeven, kan je haar niet meer in je armen nemen, niet meer bewonderen, ze probeerde natuurlijk op me in te praten, maar ik wilde niet, dit kon mijn meisje niet zijn, hier was ik vast van overtuigd, en ik wilde niet iemand anders zijn kind zien in mijn eentje ! De pastor vroeg me of we de familie al ingelicht hadden. 

Dit hadden we nog niet gedaan, hoe doen we dit was onze eerste vraag, hoe vertellen we dit slechte nieuws aan onze familie. 

Tja zei de pastor gewoon eerlijk zijn, niet rond de pot draaien en zeker je zelf niet nog meer pijn doen dan je al hebt. 

We besloten eerst mijn schoonouders te bellen, mijn schoonmoeder nam de telefoon op net degene die we niet aan de telefoon wilde want voor haar zou dit heel hard gaan aankomen. 

Ze pakte op en ze hoorde meteen dat ik het was, ze vroeg me en hoe is het gegaan, ik kreeg een brok in mijn keel en begon te huilen, oei zei ze wat is er, ik zei haar alles is compleet verkeerd gelopen moeke, ons meisje is dood, ik ben haar voorgoed kwijt, het werd stil aan de andere kant ik hoorde haar snikken, ze was er kapot van, ik vroeg haar of ze Chloe wilde brengen ik wilde mijn dochter bij me hebben nu, ik wilde haar knuffelen , kussen gewoon koesteren in mijn armen, tuurlijk zei ze ik maak haar meteen klaar want ze is aan het spelen, en dan kom ik meteen af, binnen een half uurtje ben ik bij je, en ze legde neer. 

Ondertussen belde mijn vriend zijn vader op want hij zat nog steeds te vissen, hij wist nog steeds van niets, ook hij was er niet goed van hij werd stil, en zei meteen ik pak hier in en kom af, ja zei mijn vriend ons moeke komt ook naar hier met de klein. 

Ok zei mijn schoonvader ben er zo ook binnen een klein 3 kwartiertjes. 

We legde de telefoon neer en spraken nog even met de pastor, tot de deur open ging, we wisten eerlijk gezegd niet dat we al zolang aan het praten waren, daar stond ons moeke, ze kwam onmiddellijk naar me pakte me vast en begon te huilen, het spijt me meisje had ik dit geweten was ik niet naar huis gegaan maar was ik hier bij je gebleven, ik vindt het zo erg voor jullie zei ze. 

Chloe stond aan haar broek te trekken, mama, mama riep ze, moeke nam haar op en zette haar op bed, ik pakte mijn dochter in mijn armen zo goed ik kon want nu begon mijn wonde wel pijn te doen, ik nam haar stevig in mijn armen en begon te huilen, 

Chloe zei daarop met haar fijn kinderstemmetje “mama weent , mama pijn, mama buik weg” ik wist niet wat zeggen maar de pastor die nog steeds bij ons was zei je kan best eerlijk zijn tegen haar ze is nog klein maar beseft ook dat er iets is, en ze heeft dit waarschijnlijk gevoeld op de weg naar hier. Ik zette haar op mijn schoot, mijn vriend en moeke keken me aan ! 

Ik zei haar meisje, je zusje in mama haar buik is weg, zusje is een engeltje. 

Mijn meisje keek me aan met droevige oogjes legde haar handje op mijn buik, zusje weg zei ze, de pastor pikte hierop in, je zusje is een engeltje meisje boven in de lucht is zusje nu een heel klein sterretje. 

Chloe keek haar aan en begon te huilen, mijn kleine meid besefte verdomd goed wat hier aan de hand was. 

Net zoals de pastor zei, zij besefte idd wat er gaande was, en zij heeft dit gevoeld dat haar zusje in gevaar was. 

De pastor zei me dat het mss goed was dat Chloe haar zusje zou zien, maar ik had er een beetje bang voor, en mijn moeke wist ook niet of zij dit ging aankunnen. 

Maar ze wilde mij hierin steunen, en we besloten om naomi* in ons midden op te nemen. 

De pastor ging de kamer uit en ging ons meisje halen, even later kwam ze terug met een rieten mandje waar ons meisje inlag, ze zette haar op tafel en nam haar eruit, ze gaf ze mij in mijn armen, toen ik haar in mijn armen nam besefte ik” ja dit is mijn meisje “ mijn kleine meisje hoe kon dit nu vroeg ik me af, waarom voelde ik nu pas de band tussen mij en mijn meisje. 

Chloe stond een beetje beteuterd te kijken ze besefte dat dit haar zusje was, de pastor zette haar bij mij op bed, 

Chloe keek haar zusje aan en zij met een zacht stemmetje “ mama baby slaapt “ iedereen stond te kijken ik zei haar ja meisje zusje slaapt . 

Mijn moeke stond te huilen dit was voor haar net zo een zwaar moment als voor ons, op dat moment ging de deur open daar stond mijn schoonvader, ook hij kwam binnen met een krop in zijn keel kwam naar me , keek naomi* aan en begon te huilen , meiske zei hij had ik dit geweten was ik meegekomen en was ik zeker niet aan de vijvers gebleven, maar ik zei hem vake dit kon niemand weten, geef jezelf hier aub niet de schuld van, want niemand kon dit voorzien, Chloe reageerde “ opa ssssttttt babay slaapt “ vake kreeg een krop in zijn keel en pakte Chloe op, hij begon te huilen. 

De pastor liet ons even alleen,” duw maar even op de bel als ik haar mag komen halen zei ze, maar haast je vooral niet, neem je tijd, geniet van je tijd die je nog hebt met je meisje. Na een uurtje, nadat iedereen haar in zijn armen had genomen, en iedereen afscheid had genomen besloten we van eindelijk maar eens op het belletje te duwen zodat ze haar weer konden komen halen. 

De pastor kwam weer langs, mag ik haar weer meenemen vroeg ze, ja zeiden we, naomi* lag nog steeds in mijn armen, ik had het er moeilijk mee om haar weer af te geven, maar de pastor zei als je haar weer wil vraag het gerust dan brengen ze haar wel, liever 1 keer meer dan 1 keer te weinig, je hebt er nu de kans nog voor. 

Iedereen ging weer naar huis, en ik bleef alleen achter in het ziekenhuis, overal op de gang hoorde je baby’s huilen, best moeilijk als je je kindje net kwijt bent dus. 

De dagen gingen heel langzaam voorbij, ik moest 7 dagen in het ziekenhuis blijven vanwege mijn operatie, maar al heel snel was ik weer op de been, en liep ik de gang op en af, sigaretjes roken, luchtjes scheppen, alles was goed om even mijn zinnen te verzetten en even van de kamer af te zijn, of om van de afdeling af te zijn, want dit vondt ik het zwaarste van alles die huilende baby’s horen, ik ontvluchte gewoon de afdeling omdat ik jaloers was op al die kersverse mama’s die wel konden genieten van hun kindjes. 

De pastor kwam dagelijks langs, ze had ook de begrafenisondernemer geregeld dat die langs kwam in het ziekenhuis, alles heb ik zelf mogen beslissen, ik koos een wit kistje met een zilverkleurig kruisje erop. 

Koffietafel wilde ik niet tenslotte had ik niets te vieren, de dienst zou gedaan worden in de kapel van het ziekenhuis, dit wilde de pastor doen omdat ze het zo erg vondt voor ons en omdat ik nog niet helemaal hersteld was en ze een beetje bang was dat ik er die dag onderdoor zou gaan, vondt ze dit het beste hier had ik medische verzorging in de buurt als dit nodig was. 

De dagen begonnen af te korten, en ik genoot nog met volle teugen van mijn meisje er werden foto’s gepakt van haar zodat we toch een herinnering overhielden aan haar, de verpleegsters op de afdeling hadden me al een kaartje bezorgd met een afdruk van haar voetjes en haar handjes, en een plukje van haar haartjes; haar mooie donkere zwarte haartjes. 

Deze heb ik altijd gekoesterd. 

De dag van haar begrafenis was aangekomen, iedereen was stil die dag, niemand wist hoe ze zich moesten gedragen rondom mij. 

De begrafenisondernemer vroeg of we nog een laatste keer afscheid wilde nemen, anders kreeg ik haar nog even voor mij alleen op de kamer, ik stemde toe, tuurlijk wilde ik dit nog. 

Hij bracht haar nog een keer met haar kistje, ik pakte haar er dit keer zelf uit, pakte haar in mijn armen en begon te huilen, dit waren mijn laatste momenten met mijn meisje, daarna moest ik haar voorgoed loslaten, ik knuffelde haar nog een laatste keer, bewonderde haar nog eens goed, zodat ze voor altijd in mijn gedachten kon blijven, praatte even met haar ook al wist ik dat me niet kon horen, toch deed ik het. 

Toen kwam de verpleegster binnen, ze kwam naar me en zei meisje ik ga haar nu meepakken zodat ze haar mooi kunnen opbaren in haar kistje maar ik wilde mijn meisje niet afgeven, ik wilde haar bij me houden ook al wist ik diep vanbinnen dat dit niet kon, toch wilde ik haar zolang ik kon vasthouden en koesteren. 

De verpleegster probeerde op me in te praten maar ik wilde niet toegeven, ik wilde mijn meisje vasthouden, plots ging de deur open, de begrafenisondernemer stond er, ben je er klaar voor vroeg hij, nee schudde ik, ik kan dit niet, ik kan haar niet afgeven en haar daarna voorgoed in haar kistje leggen, hij keek me aan en zij me, mevrouw dit vindt ik persoonlijk ook het moeilijkste gedeelte, ik heb jaren geleden zelf een zoontje afgegoven bij de geboorte mijn vrouw heeft het daar nog steeds moeilijk mee en dagen zoals deze heb ik het ook moeilijk ermee dus ik begrijp heel goed je verdriet, maar ik doe je een voorstel, we leggen haar nu in haar kistje zodat de familie enz haar nog een laatste keer kunnen begroeten desnoods hier op de kamer of in het kamertje apart, ik beloof je als dat gedeelte achter de rug is, breng ik haar terug naar hier, en dan mag jij haar persoonlijk dragen tot in de kapel, desnoods hou je ze de tijdens de dienst in je armen en leggen we haar pas in haar kistje als we naar haar laatste rustplaats rijden, we zetten wel haar kistje in de kapel neer dan zodat we niet weer door de gang moeten met haar. 

De verpleegster vondt dit ook een mooi voorstel, ik keek haar aan, keek de begrafenisondernemer aan en stemde hiermee in, dit vondt ik een mooi afscheid. 

De begrafenisondernemer nam haar dus mee naar het kamertje apart waar de koelcel was, daar legde hij haar nog even in haar kistje zodat ze niet te snel warm zou krijgen. 

Iedereen kon daar op zijn manier afscheid nemen, normaal was het afscheid enkel voor de familie maar enkele ouders die op de gang lagen met hun pasgeboren kindjes stonden erop om ook hun steun even te komen betuigen en een laatste groet te brengen aan naomi*, eerst werd mijn toestemming hier voor gevraagd maar natuurlijk weigerde ik dit niet. 

We moesten als ouders naast haar kistje gaan staan, ik stond daar samen met Chloe, Chloe stond op een stoel naast mij omdat ik haar nog niet kon en mocht oppakken. 

Ze was de ganse tijd bezig mama baby slaapt, zusje slaapt, iedereen vondt haar schattig op die manier, maar ik wist dat ze besefte dat naomi* er niet meer was, ons moeke had een beertje gekocht dit had Chloe meegebracht naar het ziekenhuis, dit was voor de baby zei ze en ze legde het mooi naast haar zusje, de begrafenisondernemer kreeg er zelf tranen van in zijn ogen, ons moeke had het er heel moeilijk mee en is naar buiten gegaan, ze ging ook niet bij de dienst blijven dit kon ze niet aan. 

Ik was al heel blij dat ze geweest was, ze ging ook Chloe weer meenemen zodat we rustig konden afscheid nemen van ons meisje. 

De begrafenisondernemer besloot dat het afscheid lang genoeg had geduurt, de kapel was klaar en iedereen stond al op de gang, ik ging weer naar de kamer waar mijn meisje ook naartoe gebracht zou worden. 

Ik wachte hier op haar, moeke stond hier ook nog even met Chloe , dit zou ons laatste moment zijn samen met naomi*. 

De begrafenisondernemer kwam binnen met haar, hij had haar gewoon in zijn armen, hij zou ons komen roepen als we naar de kapel mochten gaan hij ging haar kistje klaarzetten in de kapel, samen met de bloemen en dergelijke. 

Na een kwartiertje ongeveer stond hij er weer. 

We hadden ondertussen besloten van er iets plechtigs van te maken. 

De begrafenisondernemer leide ons naar de kapel, Chloe ging naast mij mee door de gang wij liepen voorop met ons meisje, ik hield haar op mijn arm en aan de andere kant had ik Chloe bij de hand, achter mij liep mijn vriend, daarachter liep moeke en vake en daarachter kwamen nog vrienden achterna. 

Aan sommige kamerdeuren stonden ouders buiten te kijken, ze keken ons allemaal aan alsof ze niet goed wisten hoe ze moesten reageren. 

Toen we aankwamen in de kapel stond de pastor ons op te wachten moeke en vake namen afscheid van ons, moeke kon dit afscheid niet aan, ze had hier zo lang naar uitgekeken en nu had ze niets meer, dit was zwaar voor haar, ook omdat ze het ooit zelf heeft meegemaakt en als de herinneringen aan haar engeltje kwamen weer naar boven. 

Ze wenste me veel sterkte en beloofde me straks nog even te bellen als alles achter de rug was. Ze nam Chloé met haar mee.

We namen afscheid en gingen de kapel binnen, ik zette me vooraan met naomi* nog steeds in mijn armen,  mijn vriend zat naast me en nog enkele vrienden

De pastor begon aan de dienst, tijdens de dienst werden er liedjes gespeeld die we gevraagd hadden zoals Volumia geef me nog een kus en nog enkele andere. 

Allemaal liedjes die me nu heel dierbaar zijn. Ik heb naomi* de ganse dienst op mijn schoot mogen houden, in mijn armen, ik heb zitten huilen terwijl ik haar aankeek, een van mijn voorwaarde waren dat ze nog zou gedoopt worden voor haar dienst was, dus dit werd ook gedaan. 

De pastor vervulde al mijn wensen de enige die ze niet kon vervullen was naomi* terugbrengen naar mij, vertelde ze me in de dienst hoe graag ze dit ook wilde het ging niet meer, zo meteen na de dienst zou ik defenitief afscheid moeten nemen van mijn engeltje, hoe zwaar en moeilijk dit ook zou zijn voor mij, een andere keuze heb ik niet. 

Na een uurtje was de dienst afgelopen, gedaan met mijn meisje te koesteren, en in mijn armen te houden, de begrafenisondernemer kwam de kapel binnen, hij kwam naast me zitten en zij, meisje nu is het de moment om haar te laten gaan, ik weet dat dit heel moeilijk is voor je, maar je moet haar nu echt loslaten en laten gaan. 

Koester dit laatste moment nog even met haar en als je wil mag je haar zelf in haar kistje leggen, ik wil je dit moment zeker niet afpakken ! 

Nu begon ik pas echt te huilen , ook de pastor kwam bij me zitten en zei me ik weet dat dit zwaar is en dit moment ben je al een hele week tegenop aan het kijken dat weet ik ook, en moest ik kunnen had ik ze jou teruggegeven ik wilde niets liever, maar we weten allebei dat dit iets is wat niet kan, niemand wenst dit iemand toe, zelfs zijn ergste vijand niet, maar het is je overkomen en je kan hier niet meer onderuit hoe je het ook draait of keert, en nu heb je haar nog even bij je maar als je haar zo meteen naar haar laatste rustplaats brengt en haar daar moet achterlaten geloof me dat is het zwaarste moment dat er bestaat en het moeilijkste, daarom gaan we iemand van het ziekenhuis mee sturen met je, ze houdt afstand zodat je nog even afscheid kan nemen van je meisje maar als er iets gebeurd is ze er ook meteen weer bij. 

Hier kon ik mee akkoord gaan, geen enkel probleem voor mij zei ik, ik pakte naomi* nog even dicht tegen me aan, gaf haar nog een laatste knuffel en een laatste kus, stond op met haar en legde haar heel voorzichtig in haar kistje. 

Fluisterde heel zachtjes vaarwel kleine meid, dit is geen afscheid maar een tot ziens, ooit komen we mekaar weer tegen ! 

De pastor vondt dit mooie woorden om afscheid te nemen. 

Toen moest ik de kapel verlaten, ik had zelfs niet gemerkt dat ik hier nog alleen was met naomi, de pastor en de begrafenisondernemer, deze laatste had iedereen stilletjes naar buiten doen gaan zodat ik nog even alleen had met mijn meisje, iedereen zat me op te wachten in de rokerszaal. Iedereen gunde me dit laatste moment nog alleen met mijn meisje, zelfs mijn vriend. 

Ik ging de kapel uit en moest daar wachten tot ze ons kwamen roepen. 

Een verpleegster kwam bij me staan en vroeg me of het ging, en dat als er iets was dat ik het haar meteen moest zeggen, ze vroeg me of ik niet liever een rolstoel wilde om naar het kerkhof te gaan, want uw wonde is nog niet genezen zei ze en dit is echt wel het zwaarste en moeilijkste moment, maar ik wilde me sterk houden voor iedereen en voor mijn meisje, dus ik ging zo mee. 

De pastor kwam ons roepen, de wagen staat klaar vooraan aan het ziekenhuis zei ze we mochten naar beneden gaan en mee rijden naar het kerkhof, ze ging zelf ook mee om mij te steunen zei ze. 

Dus wij allemaal naar beneden en idd daar stond de auto, met een wit kistje in. 

Wij reden achter de auto aan, vrienden enz volgde ons. Het kerkhof was niet ver van het ziekenhuis af, dus we waren er heel snel, we parkeerde onze auto’s op straat en wandelde achter de lijkwagen na, heel stilletjes niemand zei een woord, tot we waren aangekomen aan de laatste rustplaats, de begrafenisondernemer deed de auto open en schuifde het kistjes naar voor, hij vroeg me of ik het kruisje wilde wat op de kist hing, ik knikte ja, dus hij nam het er heel voorzichtig af en gaf het aan me, we hielden even stilte aan haar kistje, en daarna haalde ze het uit de wagen , ze droegen het witte kistje naar haar grafje, hier mochten we normaal niet meer bijblijven maar de stadsdiensten maakte een uitzondering op vraag van de begrafenisondernemer ! Ze lieten het kistje zachtjes zakken in de grond en maakte daarna het gat weer dicht, mijn meisje was plots voorgoed weg van mij, ik kon er niet meer bij, nu was ik haar voorgoed kwijt. 

De begrafenisondernemer ging mee van het kerkhof af samen met ons, hij was hier net zo door aangeslagen als ik, als je wil mag je nog even binnen een tas koffie komen drinken zei hij maar hier had ik geen behoefte aan, hij zei me begrijp je beslissing, als er iets is mijn deur staat altijd open, wij hebben het meegemaakt wij weten door welke hel je moet gaan. 

We gingen daarna weer naar het ziekenhuis, het was muisstil op de afdeling , hier en daar hoorde je even een baby een kreetje slagen, maar meer was er niet, en zelfs dit geluidje deed me ontzettend pijn. 

Toen ik op de kamer kwam ben ik beginnen huilen en heb ik moeke opgebeld, ik vertelde haar dat alles achter de rug was, maar dat ik me er helemaal niet goed mee voelde, ik voelde me leeg en gebroken, ik was mijn meisje kwijt, kon haar niet meer in mijn armen nemen, niet meer knuffelen ook al besefte ze dit niet meer, moeke beloofde me van nog even langs de komen, ze zou Chloe meebrengen want haar zou ik nu wel bij me kunnen gebruiken. 

Vrienden enz namen afscheid van ons en vertrokken weer naar huis, allemaal met gemengde gevoelens, wat ze hier vandaag hadden meegemaakt en gezien daar was niemand goed van, een vriendin van mij zei me dit is iets heel zwaars, wij als ouders horen onze kinderen niet te zien gaan, onze kinderen moeten ons overleven, en de omgekeerde wereld hiervan doet verschrikkelijk veel pijn. 

Enkele dagen later hield ik het niet meer uit in het ziekenhuis, ik wilde naar huis, weg uit het gehuil van al die baby’s, ik wilde thuis rustig genieten van Chloe en terugdenken aan mijn meisje. 

Dus ik besloot om te vragen aan de dokter of ik naar huis mocht, deze zag hier geen enkele probleem in, als jij je goed voelt en sterk genoeg om naar huis te gaan mag je van mij zeker gaan zei hij, hij begreep heel goed dat ik het moeilijk had met de baby’s die huilde op de gang. 

Dus ik mocht naar huis. 

Eens thuis gekomen heb ik mijn verdriet pas kunnen verwerken, plotse huilbuien enz kwamen vaak op maar luchten me ook enorm op die momenten. 

Nu na 11 jaar heb ik het nog steeds moeilijk met het overlijden van mijn meisje, nog steeds komen er af en toe plotse huilbuien, of droom ik stiekem weg en zie ik het beeld van mijn meisje nog steeds in mijn armen. 

Gedachten die ik enorm koester maar die me verschrikkelijk veel pijn doen nog steeds. 

Een kind verliezen is het zwaarste en moeilijkste wat er is, nooit verwerk je dit verdriet helemaal, sommige mensen zeggen vaak, je komt hier wel over, maar zo iets daar kom je nooit meer over volgens mij ! 

Naomi* je bent voor altijd in mijn hart en in mijn gedachten, jouw plaatsje in mijn hart kan door niemand meer ingenomen worden. 

Jij bent mijn engeltje voor altijd, en vroeg of laat komen we mekaar weer ergens tegen en begint ons leven samen pas !!!!!